Mieszkanie Fausta i Kumiko

Niewielkie, ale całkiem przytulne mieszkanko o 3 pokojach. Dwa mniejsze pomieszczenia służyły Faustowi i Kumiko za sypialnie. Pokój dziewczyny miał jasnobeżowe ściany, ożywiany dodatkami w żywych, jasnych kolorach - pomarańczowa narzuta, jasnożółte poduszki, czerwony dywan. Wchodząc do niego od razu czuło się naturę właścicielki - żywą, ruchliwą i niespokojną. Sypialnia Fausta, w ramach przeciwwagi, była utrzymana w chłodnych, ciemnych kolorach granatu, srebra, miejscami czerni oraz fioletu. Stonowane barwy dawały wrażenie niezwykłego spokoju i ciszy.
Główny pokój, połączony z otwartą kuchnią była istnym polem bitwy. Bitwy o wystrój. Ciemnobrązowy niski stół i jasnobeżowe pufy wokół niego. Jaskrawe pomarańczowe poduszki walczyły o byt na ciemnej kanapie. Czarne kafelki w kuchni silnie kontrastowały z jasnymi szafkami. Gdy Kumiko zawieszała jasnożółty lampion, Faust następnego dnia w odwecie umieszczał obok niego czarny plakat bądź inny ciemny akcent. Cała ta batalia dała efekt niezwykle chaotycznego, ale na swój sposób interesującego salonu. Po całym domu walały się książki, miecze treningowe, kartki notatek i inne drobne rzeczy. Wypisz wymaluj mieszkanie dwójki studenów.

tak na przyszłość radzę czytać pw, które Ci wysyłam. Teraz jest już częściowo nieaktualne, ale i tak dobrze abyś rzucił okiem i się ustosunkował :)
-----------------------------------------------------
Zbudził Cię krzyk Twojej lokatorki:
- Wstawaj Johaś, bo spóźnimy się do akademii! Od razu po tym poczułeś jak promienie świetlne muskają w niezbyt delikatny sposób Twoje oczy. Ta żeńska, podstępna istota musiała odsłonić okno i wpuścić do Twojego pokoju całe jasne zastępy światła. Zrobiłam już śniadanie, ubieraj się szybko i lecimy. To wszystko mogło oznaczać tylko jedno. Twój tradycyjny sposób budzenia nawalił i musiałeś przeżywać ranek w impulsywny sposób charakterystyczny dla Twojej współlokatorki. Sytuacja oznaczała pośpiech. Nie wypadało się, bowiem spóźnić na samym początku roku. Szczęśliwie byłeś codziennie osobą dość ułożoną, więc w Twoim pokoju czyhał tylko strój akademicki do założenia oraz cały sprzęt i książki, którego potrzebowałeś na zajęciach lekcyjnych. Do tego po chwili usłyszałeś głos Kumiko po raz drugi:
- Zrobiłam Tobie też kanapki! Bierz je i lecimy, zjesz po drodze! Gdy wstałeś zauważyłeś, że była już ubrana, w pełni ogarnięta z całym sprzętem. To mogło wprawić w zdziwienie kogoś kto zna ją chwile, ale Ty mieszkałeś z nią nie od dziś i niemal codziennie obserwowałeś to dziwne zjawisko. Dziewczyna choćby wstała 10 minut przed oczekiwanym czasem jej przybicia zawsze zdążała się przygotować i przyjść na odpowiednią godzinę. Do tego należy nadmienić, że raczej nie przygotowywała się do tego dziwnego maratonu wieczorami. Wszystko wyglądało spontanicznie.

Fakt, iż umiłowany przeze mnie spokój i cisza tego ranka jasny szlag trafił na rzecz energetycznej i szaleńczo szybkiej Pobudki Z Kumiko skwitowalem ciężkim westchnieniem. Po czym, chcąc nie chcąc, zacząłem się pakować, a nastepnie przebrałem się pośpiesznie w standardowy mundur Akanemii.
- Przecież wiem, kobieto. Nie musisz krzyczec. Głuchy nie jestem - rzuciłem złośliwie, chcąc tą drobną szpilą choć trochę poprawić sobie nastrój.
Gdy przygotowałem już wszystko co niezbedne, wszedłem do dużego pokoju i chwyciłem kanapki przygotowane mi przez moją uroczą lokatorkę.
- Dobra - powiedzialem, biorac pierwszy kęs - możemy lecieć.

Gapa ze mnie jeszcze o jednej rzeczy zapomniałem. Uzupełnij profil pod względem pkt życia i rei
---------------------------------------------------------------
Dziewczyna nie czekała na Twoje zezwolenie ruszenia, gdy chwyciłeś za posiłek ta już czekała przy otwartych drzwiach:
- No szybko! Rzuciła zniecierpliwiona. Była ubrana już w strój akademicki, w którym musiałeś przyznać, że było jej do twarzy. W końcu zamknęła za Wami drzwi i ruszyliście do akademii. Jakim cudem tak szybko przebierała ona tymi swoimi krótkimi nóżkami nie miałeś pojęcia, ale robiło to wrażenie. Nie biegła, ale jej marsz nadal był imponujący na tyle, że miałeś problemy nadążyć. Ona natomiast pełna wesołości nadal mogła ględzić. Wspominała o pięknej pogodzie. I tu naprawdę nic nie przesadzała z optymizmem. Niebo było błękitne, a przez nie przewijało się tylko kilka malutkich białych chmurek. Słońce paliło trochę, ale wytchnienie dawał co chwilę podmuch przyjemnego wiatru. Później coś tam opowiadała o swoim wyjściu na targ, ale słyszałeś 5/10 z tej opowieści z uwagi na to, iż ledwie nadążałeś. Dziewczyna zwolniła czy to widząc, że dostajesz astmy czy po prostu uznając, że to tempo starczy do zdążenia na zajęcia. Tak droga mijała Wam przez następną parenaście minut aż weszliście do akademii. Tam bez namysłu Kumiko skierowała się w jeden korytarz, następnie po schodach, do jakichś drzwi i kolejnym korytarzem. Zdecydowanie wiedziała gdzie macie lekcje. Po chwili weszliście do sali wykładowej naprawdę sporej wielkości niemal w pełni wypełnionej ludźmi z Twojego roku. Było ich tu koło 100 (opis sali w temacie, do którego Cię przerzucę). Poszliście w górę sali (a w zasadzie Kumiko poszła Ciebie targając za sobą za rękaw) i w końcu Twoja współlokatorka znalazła wolne miejsca. Były one na samym końcu ławki, ona usiadła na przedostatnim miejscu, a Ty na samym skraju.
- Teraz mamy przedmiot o nazwie "filozofia shinigami". Jak dla mnie brzmi nudno i strasznie teoretycznie. Jak sądzisz? Spytała gdy już usiedliście. Póki co nauczyciela nie było, a na sali panowała lekka anarchia. Gołym okiem widać było na podział wśród studentów na grupki trzymające i rozmawiające tylko ze sobą.
----------
Pisz w sali wykładowej