Akademik: Pokój Shirotori

Najwyraźniej wizja wieczornego pojedynku trochę przerosła jakiekolwiek oczekiwania chłopaków. Niby uczęszczali na wszystkie zajęcia, jak również prawię regularnie trenowali. Jednak życie momentami bywało po prostu brutalne. Głównie dlatego Shirotori unikał tłumów czy sztucznych relacji. Wolał działać na własną rękę. "Przynajmniej nikt nie wbije noża w plecy... Ostrożność, czujność oraz cierpliwość... Musisz zaatakować pierwszy, jeśli pragniesz przeżyć wśród tych hien." Kolejny raz przez głowę chłopaka przeszło "to" dziwne porównanie. Nieznane słowa irytowały niczym zjawy. No mniejsza... Ktoś musiał podjąć męską decyzję. Szkoda tylko, że ponownie padło na białowłosego. Wręcz nienawidził grać funkcji kapitana.
-Z całym szacunkiem panowie, ale wystarczy tego marudzenia. Pomogliście mi wtedy, więc ponoszę pełną odpowiedzialność. Szczerze przyznaje, że początkowo wolałem uniknąć starcia. Jednak teraz przyjmę ich wyzwanie na klatę. Ktoś tam zostanie zwycięzcą, a ktoś przegranym... Ja też dysponuję paroma zaklęciami i niespodziankami. Najlepiej zacząć starcie od ognistego wiru. Zamiast bezpośrednio nokautować swojego przeciwnika, to posłać zaklęcie we wrogiego sparing partnera... Chwilowo mało istotne... Zbieram swoje szanowne cztery litery i idę...- Chłopak nie zamierzał tak łatwo odpuszczać. Właściwie choć minimalnie próbował nadać sens temu pojedynkowi. Pragnął wierzyć, że spłaci dług wobec współtowarzyszy albo nauczy tamtych nieco pokory czy szacunku. Przecież wszystko posiada przyczynę, jak również druga głębie. Shirotori postanowił sprawdzić te hipotezy. Jeżeli uruchomi błędne koło "mordobicia", to ciężko zwątpi w sensowność "akademickiego systemu"... Tymczasem młodzian ruszył pomału do drzwi. Najwyższy czas przezwyciężyć własne słabości, prawda?

Właśnie tych spojrzeń Shirotori nie lubił najbardziej. Dosłownie złudna nadzieja... Towarzystwo zaczęło widzieć w nim kogoś więcej niż zwykłego, prostego uczniaka. No niestety... Do bohaterstwa sporo mu brakowało. Przecież gdyby dysponował super mocami, to kapitanowie już dawno zaproponowaliby białowłosemu ciepła posadkę. Tymczasem drużyna "samotnych zwierzaków" zyskała prawdziwego taktyka. Gdyby (jakimś cudem) znaleźli jeszcze wojownika z krwi i kości, to prawdopodobnie wygraliby ten bezsensowny pojedynek. No cóż... Jego matka zawsze mawiała: lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu. Dlatego Shiro pokiwał głową, kiedy spokojnie wysłuchał propozycji Manabu...
-Ewentualnie podpowiedziałby skąd wziąć lepszą broń... Właściwie miałem szalony pomysł, ale trudno szukać odpowiednich roślin wieczorem. Gdybyśmy tak wymazali miecze jakąś trującą rośliną, lub powodującą swędzenie... Nikt nie zakazał nam przebiegłości, prawda? Dobra chłopaki! Idziemy, bo szkoda czasu. Zdobądźmy choćby szczątkowe informacje i wtedy układajmy jakikolwiek plan działania.- Chłopak zachowywał stoicki spokój. Nie pierwszy raz zostanie pokonany. Jeszcze pamiętał docinki pod prysznicem, a później tamten upadek podczas ucieczki. Owszem wyrównają rachunki, ale co potem... Jakoś czuł, że porażka jest im pisana niczym mroczna przepowiednia. Ostatecznie musiał dać szansę chłopakom. Może go mile zaskoczą? Tymczasem należało odszukać kogoś życzliwego. Wszak nie każdy lubił jawnie mówić o tych szemranych pojedynkach, prawda?  

Przepraszam... Poprawie się i wlepię po całości...


No cóż... Shirotori ze stoickim spokojem przemilczał jakiekolwiek wyjaśnienia odnośnie pomysłu z roślinami czy truciznami. Najwyraźniej nie posiadał (jakże ważnego u lidera) daru tłumaczenia. Ewentualnie współtowarzysze mocno zawężali zakres własnej wyobraźni. Tymczasem cenne minuty uciekał, a kluczowych informacji nie przybywało. Musieli koniecznie znaleźć jakichś "życzliwszych" uczniów. Wtem... Chłopak błyskawicznie powrócił myślami do pewnego wspomnienia. "Tamten chłopak mnie podniósł. Później powiedział coś o przejęciu sprawy... To jego należałoby wypytać o szczegóły. Może nawet jego znajomi udzielili by nam wsparcia..." Niespodziewanie Shiro poczuł nikły przypływ nadziei. Zaczerpnął pokaźny haust powietrza i popędził przed siebie niczym pies spuszczony ze smyczy. Oczywiście lepiej chwilowo omijać strony, gdzie szlachcice zamieszkiwali pokoje samodzielnie. Plotki stanowiły ostatnią rzecz jaką chciałby dzisiaj odczuć. Ostatecznie Shiro wytężał swój słuch, a także wzrok. Przecież jegomość skierował swe "dawne" słowa bezpośrednio do niego. Raczej niemożliwością byłoby przegapienie go, prawda? Oby pozostała dwójka nadążyła. Ewentualnie zobaczą się we wskazanym przez "bandytów" miejscu...

Nareszcie coś poszło zgodnie z planem. Choć trzeba przyznać, że takowych sytuacji bywało coraz mniej. Niestety niechciana sława niosła za sobą olbrzymie konsekwencje. Właśnie dlatego współtowarzysze widzieli w nim "chodzący cud" zamiast normalnego nastolatka. Tymczasem należało znaleźć język w gębie i popytać jegomościa o istotne sprawy. Tylko jak zacząć tę banalną historię... Wszak przyjął wyzwanie głównie przez wcześniejsze poświęcenie Shu. Wreszcie białowłosy wziął kilka głębszych wdechów, aby uspokoić rozszalałe serducho. Następnie przybrał normalna postawę. Wolał unikać kolejnych długów czy jakichkolwiek zobowiązań.
-Przepraszam, że przeszkadzam podczas posiłku. Jestem Shirotori Onpuu. Dokładnie jakiś miesiąc temu ocaliłeś mi skórę przed czerwonowłosym kolegą, pamiętasz?- Właściwie Shiro po raz pierwszy nie był pewny na ile sobie może pozwolić. Przecież rozmówca mógł go błyskawicznie odprawić. Ewentualnie zrobią z igły widły, ale cóż...
-Teraz mam pewien problem... Ten sam jegomość pragnie abym wziął udział w honorowym pojedynku z kimś pierwszorocznym. Problem w tym, że samodzielnie jeszcze jakoś przyjąłbym lanie albo coś... Niestety moi współtowarzysze także zostali wciągnięci... Oni pomogli mi podczas tamtej bójki i chciałbym jakoś zrekompensować tę przysługę. Dlatego szukam informacji u mądrzejszego od siebie, czyli konkretnie ciebie.- Oby ciemnoskóry zrozumiał cokolwiek z tego monologu. W końcu Shirotori starał się brzmieć oficjalnie, jak również poważnie. Nawet przyglądał się rozmówcy z lekkim zaciekawieniem. Przecież to ostatnia deska ratunku, prawda?

Najwyraźniej wszystko sprzysięgło się przeciwko Shiro. Niby znalazł kompetentniejszą osobę od siebie, ale ta również doradzała mu pojedynek. Dlatego chłopak nawet nie powstrzymywał swojego ironicznego uśmiechu. Ostatecznie zajął wskazane miejsce przy stoliku. Po co jeszcze bardziej zwracać uwagę otoczenia, prawda? Ciekawe tylko kto miał schowane lepsze argumenty....
-Właściwie całe zamieszanie wynikło głównie z mojej winy. Po prostu nie przepadam za przypisywaniem komuś konkretnej łatki albo tak zwaną upierdliwością. Przecież nie musimy się lubić, ale wypadałoby choćby tolerować każdego. Zresztą nieważne... Kiedyś powstało błędne koło, a historia lubi powtórki...- Chłopak sam konkretnie nie wiedział czego oczekuje od jegomości. Może kilku słów gorzkiej prawdy? "Prawdopodobnie nazwą mnie zaraz naiwnym marzycielem... Cholera~! Niby zagrażają nam demony. Mimo wszystko one korzystają z instynktu przetrwania. Tymczasem niektórzy ludzie po prostu lubią pokazywać swoją wyższość... Nic dziwnego, że chciałbym coś przełamać, coś pozmieniać... Dosłownie rewolucja... Dom szaleńców..." Młodzieniec uspokoił nieco rozszalałą wyobraźnię. Choć fakt faktem anarchia brzmiała bardziej sprawiedliwie niż "demokratyczne rządy". W końcu białowłosy powoli wstał od stołu...
-Nie mogę was prosić o cokolwiek, ponieważ posiadam niewiele... Jednak gdybyście zechcieli nam towarzyszyć, to zyskalibyście moją wdzięczność. Jak wcześniej wspominałem... Samodzielnie zniósłbym porażkę, ale pragnąłbym uniknąć upokorzenia współtowarzyszy.- Teraz Shiro jedynie czekał na odpowiedź starszoklasistów. Choć w duchu poprzysiągł, że ostatni raz prosi kogoś o przysługę. Być dłużnikiem jest gorsze od sromotnej porażki...

Właściwie... Czy chłopak dobrze zrobił prosząc o tymczasową pomoc? Na pewno lepiej niż siedzieć i czekać z założonymi rękami. Poza tym nie kojarzył nikogo innego, kto miesiąc temu podniósł broń wobec wrogiego "obozu". No cóż... Gdyby musiał samodzielnie stawić czoła obecnemu zagrożeniu, to prawdopodobnie postąpiłby zupełnie inaczej. Tymczasem rozmówcy podjęli pierwsze, zapobiegawcze kroki. "Świetnie... Chyba właśnie podpisałem cyrograf..." Shirotori mógłby nakierować ich na jego pokój, ale pewnie Ichiro wygłosiłby kolejną moralną gadkę o kłopotach, zasadach itp. Toteż bez chwili zastanowienia zdradził miejscówkę współtowarzyszy niedoli...
-Pokój Shu i Manabu... Tam będziemy stacjonować w razie potrzeby.- Przynajmniej jako taka pewność siebie jeszcze nie opuściła chłopaka. Przecież przetrwał turniej pierwszorocznych i wygraliby pierwszy etap, gdyby słuchali poleceń starszych, doświadczonych weteranów. Mniejsza... Całe szczęście "nowa drużyna trzynasta" jakoś go znalazła. Wypadało przekazać chłopakom dobre albo złe nowiny. Większość zależała od charakteru danej jednostki do czego młodzian już przywykł. Ze stoickim spokojem opuścił poprzednie miejsce, jednocześnie zgarniając ekipę na korytarz.
-Jako przywódca podjąłem pewną stanowczą decyzję i zorganizowałem nam małe wsparcie. Przynajmniej będziemy mieli pewność, że tamci nie próbują oszukiwać. Na chwilę obecną proponowałbym taktyczny odwrót do waszego pokoju. Wiecie coś o niejakim Shunie?- Shiro starał się brzmieć obojętnie, ale chciał wybadać grunt pod nogami. W końcu pierwszoroczni kochają plotkować oraz opowiadać sobie niestworzone historie. Toteż "drużyna trzynasta" pewno niejedno słyszała...

Chłopak z nadzwyczajnym spokojem powoli przyswajał usłyszane informacje. Po co niepotrzebnie siać panikę albo wzbudzać niezdrową sensację. Poza tym ciekawsze fragmenty lepiej zapamiętać, aby później wykorzystać przeciwko wrogowi. Przynajmniej współtowarzysze grzecznie czekali aż „starsi koledzy” załatwią sprawy. Ostatecznie Shun odwiedził ich osobiście, a ten fakt nieco zaskoczył białowłosego. Bądź co bądź Shirotori przez krótką chwilę myślał, że zostaną pozostawieni samopas. Wreszcie wstał nieco nazbyt dynamicznie i skłonił głowę przed „prawdziwym liderem”.
-Shirotori Onpuu… To przeze mnie całe zajście. Kiedyś rzuciłem pewne zaklęcie, ale mniejsza o szczegóły… Współtowarzysze narażali swoją reputację, aby mi wtedy pomóc. Dlatego przyjmę większość upokorzeń na klatę. Osobiście wolę unikać bezsensownej walki, ale lepiej rozwiązać wszelkie niedomówienia raz, a dobrze. Poza tym ktoś powinien wreszcie przerwać błędne koło. Odpowiadam za własny wybór. Jeżeli koledzy zrezygnują, to uszanuję ich decyzję.- Oczywiście młodzian spojrzał po twarzach "nowej drużyny trzynastej". Prawdopodobnie będą mieli mu za złe. Jednak taki wybór podszeptywał mu sam instynkt oraz serce. "Właśnie dlatego nienawidzę być czyimś dłużnikiem... Chyba zacznę łamać dane słowa. Poza tym... KRÓLU DUSZ! Co za głupi powód jakiejkolwiek kłótni! Tak jakby dzieciaki jeszcze nie dorosły... Zapoczątkuje pewne zmiany choćbym miał tam polec niczym zbity pies..." Wreszcie Shiro przyjął postawę bojową. Był gotów do ewentualnego zwarcia. Po prostu czekał aż trzecioklasiści go zaprowadzą...
-Wolałbym walczyć jednej na jednego. Zwycięzca nie opuszcza placu boju tylko podejmuje kolejne wyzwanie... Zresztą pożyjemy, zobaczymy...- Tymi optymistycznymi słowami Shiro pożegnał ferajnę.

Właściwie Shirotori sam nie wiedział co powinien odczuwać w tej sytuacji. Niby schlebiało mu uznanie od starszych kolegów. Jednak gdzieś tam wiedział, że to tylko chwilowy kaprys. Przecież pod koniec pojedynku mogą momentalnie zmienić zdanie. Z drugiej strony absurd sytuacji znów go mocno irytował. "Cholera... Dlaczego musimy załatwiać sprawy starszych roczników?! Nawet sami dobrze nie pamiętają o co cała afera... Nic dziwnego, że mało przepadam za arystokratami. Urażona duma czy ego potrafią zdziałać "cuda", prawda? Niech ich wszystkich pies pogryzie..." Wreszcie chłopak przestał bujać w obłokach i uśmiechnął się przepraszająco do współtowarzyszów. Ostatecznie poszli za nim, a mogli odmówić tym samym unikając smutnego losu.
-Spokojnie koledzy... Dziewczynę wezmę na siebie. Płeć to obecnie drugorzędny problem. Natomiast podejrzewam, że największy chłopak wytrzyma sporo obrażeń. Dlatego najlepiej go obezwładnić zaraz na początku. Jeśli znasz zaklęcie trujące albo wiążące zyskasz nieco potrzebnego czasu. Ewentualnie wykorzystaj swoją szybkość. Najbardziej wrażliwe miejsca to oczy, nos, jak również krocze. Krótkotrwałe oślepienie przeciwnika brzmi całkiem sensownie... Drugi rywal to mniejsze zło. Najlepiej trzymać go dystansowo lub prowokować do używania reitasu. Przy czym ostatnia opcja pozbawi go sporo energii duchowej. Bezsensowne wzmacnianie albo rzucanie kidou prowadzi do utraty przytomności. Niestety tylko tyle mogę wam pomóc. Resztę musicie załatwić spokojem, jak również improwizacją. Pamiętajcie, żeby przeanalizować słabe oraz mocne strony przeciwnika. Nawet najlepsza rzecz rywala może stanowić obosieczne ostrze... Powodzenia...- Shiro starał się pokierować nową drużyną trzynastą tak, jak powinien to zrobić podczas turnieju. Choć tamci "rówieśnicy" jakoś średnio korzystali z opcji współpracy, więc winę za przegraną ponosili wszyscy. Obecnie białowłosy zaczynał wierzyć, że może nawet zremisują... Bądź co bądź "prymus" wcale nie oznacza lepszy. Poza tym chłopak miał w rękawie asa, a mianowicie zwierzęcą formę...

Ledwo Shiro położył się spać, a już musiał wstawać. Szkoda, że ostatnio przestał śnić cokolwiek. No cóż... Plus z tego taki, że potencjalny ból jako tako go ominął. Nawet nie próbował wyobrażać sobie co przechodzili współtowarzysze niedoli. Dlatego chłopak odetchnął z ulgą, jednocześnie opuszczając ciepłe posłanie. Tymczasem chyba białowłosemu sprzyjało szczęście. Najbardziej problematyczny, a zarazem upierdliwy współlokator zniknął z pola widzenia. Niestety... Jakoś tak Shiro ubolewał nad kierunkiem, w którym ta znajomość zmierzała. Czy Ichiro doniósł komu trzeba o bójce? Te myśli nadal krążyły gdzieś wewnątrz głowy Onpuu... Wreszcie młodzieniec zaścielił łóżko jak należy, przebrał się i pospieszenie opuścił pokój. Najpierw chciał oczyścić umysł poprzez poranne bieganie. Potem wypadałoby zażyć prysznic. Choć tamtejsze przeżycia dostarczają więcej uciechy potencjalnym gapiom. Dopiero na końcu Shiro postanowił odwiedzić stołówkę. "Cholera... Tak naprawdę, to nieco obawiam się reakcji tłumów... Ignorowanie mojej osoby bardziej mi schlebia niż nadmierne zadawanie pytań. Jednak znając tamtą dwójkę... Pewnie wczorajsza historia znów zmieniła swoją wersję milion razy... Ehhh... Mimo wszystko kiedyś musi nadejść moment prawdy...

Wreszcie zapowiadał się jeden ze spokojniejszych wieczorów bez wiecznych pytań Yukio czy umoralniających wykładów Ichiro. Sama lektura pozwoliła chłopakowi chwilowo zapomnieć o wcześniejszym incydencie z dziewczyną. Właściwie autor książki nabił mu niezłego ćwieka samym wstępem. Gdyby tak przeanalizować podaną tam sytuację, to ktoś mógłby uznać pisarza za jawnego heretyka... "Ciekawe... Skoro kami pomogły stworzyć shinigami, to Król Dusz należał do starożytnej rasy jakiś dawno zapomnianych bogów? Może został przez nie pobłogosławiony, ale jego ludzie zapomnieli oddawać należytej czci. W zasadzie każdy śmiertelnik boi się wiecznego kresu..." Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie nagłe przybycie współlokatora. Białowłosy mimowolnie westchnął cicho i spojrzał wprost na kolegę. Praktycznie miał już powiedzieć "znowu się zaczyna", jednak ostatkiem sił pominął swoją uwagę. Zamiast tego cierpliwie wysłuchał narzekań i pokiwał głową niczym pedagog.
-Chciałem zauważyć, że sami jeszcze jesteśmy pierwszym rocznikiem. Poza tym pochwaliłbym ich za kreatywne myślenie. Zmienianie czy usprawnianie działań zaklęć to praktycznie mistrzostwo magii demonicznej. Choć niestety cel do eksperymentowania obrali sobie niezbyt szczytny. Dlatego pozwól, że jednak nie skomentuję.- Shiro mówił poważnym tonem, ale mimowolnie uśmiechnął się pod nosem. Przecież każdy czasami miewał głupie bądź nazbyt odważne pomysły. Takie prawa rządziły nastoletnimi umysłami w szczególności chłopców. Jeszcze wspominał czasy, kiedy sam odwiedził salon tatuażu mając zaledwie siedemnaście lat. Pamiątkę, czyli czarne pióro między łopatkami, nosił do dzisiaj. Oczywiście unikał pokazywania dzieła komukolwiek.
-Wiesz... Mogę przyznać tobie rację odnośnie systemu edukacji. Moim zdaniem powinni wprowadzić egzaminy wstępne. Część teoretyczną i praktyczną. Ewentualnie sprawdzać potencjał każdego chętnego. Mimo wszystko, żeby cokolwiek zmienić musiałbyś zostać pedagogiem. Jako nauczyciel osiągający dobre wyniki mógłbyś przedstawić gronu pedagogicznemu swoje pomysły... Niestety osobiście siebie tam nie widzę. Mam nawet podstawowy problem z wyborem ulubionego przedmiotu, a co dopiero dywizji.- Białowłosy ominął sporą część prywatnych przemyśleń. Nie chciał zaczynać nowej dyskusji. Poza tym wśród przedmiotów najbardziej zajmowała go magia demoniczna, jak również szermierka. Natomiast najbardziej denerwowały pod względem suchych faktów: historia oraz prawo. Wszędzie wysławiano szlachetne rody, a umniejszano prostych cywilów. Dodatkowo wymagano stuprocentowego oddania kapitanowi. Jednostka nie miała racji bytu, chyba że zdobywała dość wysoki stołek. "Dlaczego większość musi bazować na strachu, posłuchu czy niezdrowej rywalizacji. Owszem dyscyplina jest ważna, ale zaufanie również. Złodziej nie kradnie bez przyczyny, ale lepiej osądzić zanim powtórzy wyczyn..." Niestety tak ten świat funkcjonował.
-Przepraszam Ichiro... Możemy wrócić do tej rozmowy jutro rano. Chciałbym trochę odpocząć i poczytać książkę.- Chłopak wystawił przysłowiową kawę na ławę. Skąd w pamięci ten dziwny zwrot? Co on oznaczał? Lepiej chwilowo nie dociekać. Wreszcie Shiro zaczął ponownie czytać książkę. Może kolejne strony wyjaśnią nieco więcej....

Chyba nadszedł czas na odłożenie lektury i przygotowania do ewentualnego snu. Najwyraźniej współlokatorzy nie zamierzali odpuszczać pod względem rozmów. Shiro podświadomie zaznaczył ostatnią stronę, którą przed momentem przeglądał. Następnie wstał, jak również przeciągnął się niczym kot. Wreszcie zlustrował Ichiro od stóp do czubka głowy.
-Trochę o historii Shinigami. Warto wiedzieć w co się pakujesz, prawda... A ciebie co dzisiaj ciekawego spotkało? Czyżbyś widział pierwszoklasistów, którzy przywiązali kogoś do drzewa?- Białowłosy traktował ostatnie pytanie jako przejaw własnego, specyficznego poczucia humoru. Nawet uśmiechnął się półgębkiem. Choć koledzy mogli odebrać uwagi młodziana nieco inaczej niż początkowo planował. Trudno, darmo... Chyba ostatnio te dwa słowa przylgnęły do niego niczym jakaś mantra. Skąd je pamiętał? Może poprzednia nauczycielka używała podobnego słownictwa. Wolał nie zgadywać. Zamiast tego chwycił piżamę i bezceremonialnie zaczął składać ciuchy. Oczywiście jednym uchem próbował wychwycić najważniejsze informacje z opowiadania Yukio. Dopiero później postanowił wziąć prysznic. Musiał trochę ochłonąć po sromotnej porażce, której głównym obiektem pozostawała nadal Kaguya. Kto wie... Może jednak kiedyś złapią wspólną nić porozumienia. Teraz Shirotori chciał wyłącznie odfajkować wieczorną toaletę, a potem położyć się spać...

Zaczynając od dziwnych, tajemniczych snów... Shirotori zupełnie nie wiedział co właściwie o nich myśleć. Przypominały czyjeś wspomnienia albo część jakiejś skomplikowanej, dawno zapomnianej historii, w których mimowolnie brał udział. Choć mógłby przysiąc, że Kaguyę spotkał dopiero podczas zajęć. Czasami po przebudzeniu odtwarzał w myślach poszczególnie fragmenty, jednak pod wieczór większość zapominał. Rugał siebie wtedy za bezmyślność, bo mógłby przecież prowadzić notatki. Jednak gdzieś tam wewnątrz bał się, że koledzy odkryją jego sekret. Tak praktycznie wracał do punktu wyjścia. Oczywiście przemilczał ten fakt przed złotowłosą. W pierwszej kolejności zależało mu na poprawieniu ich "szorstkiej" relacji. Od święta podrzucał dziewczynie polne kwiaty albo jakiś bukiecik z krzewów np. bez, jaśmin. Po cichu liczył, że płeć piękna nauczy się go tolerować bez jawnej wrogości czy ogólnej niechęci. W końcu nie próbował jej podrywać, jak reszta "nieco śmielszych" absztyfikantów. Niestety wiedział, że prędzej lub później nadejdzie ten moment i będą musieli poważnie porozmawiać. Dlatego białowłosy wybrał termin zaraz po egzaminach. Przejście do drugiej klasy chwilowo zaważyło nad wrodzoną ciekawością. Poza tym obydwoje dysponowali wolnym czasem inaczej. Przynajmniej miał szczęście, że sprawę odnośnie "awansu" sprawnie zatajono.

Po pierwszym miesiącu nauki Shiro zrobił sobie prowizoryczną listę celów. Oczywiście pierwszym punktem było opanowanie kilku podstawowych zaklęć. Bójka na boisku nauczyła go, że raczej kiepsko u niego z magią demoniczną. Co prawda znał formułkę paru zaklęć na pamięć. Aczkolwiek dwa znacznie przewyższały jego aktualne umiejętności. Między innymi dlatego dał sobie okres 60 dni (około dwóch miesięcy) na opanowanie jednego zaklęcia. Takim sposobem pod koniec roku powinien dysponować czterema. Na pierwszy ogień poszło "Sai (Blokada)". Pamiętał jak ćwiczyli parami podczas pierwszych zajęć. Zawsze uważnie słuchał wskazówek nauczyciela czy uwag lepiej doświadczonych uczniów. Oczywiście prosił o pomoc głównie Ichiro, Yukio, kiedy współlokatorzy dysponowali czasem, jak również resztę poczciwej ferajny. Nawet pokusił się o regularne odwiedzanie sali treningowej. Co prawda manekinowi trudno związać ręce, jednak lepsze regularne powtarzanie materiału niż nic. Pierwsze dwa tygodnie przemknęły dość szybko i makabrycznie. Chłopak recytował zaklęcie, uspokajał oddech, wykonywał potrzebne gesty... Niestety jedynie wyginał kompanom ręce, a samo Sai nie było trwałe. Dopiero podczas kolejnych tygodni nastąpiła poprawa. Shiro stawiał więcej na wyobraźnię oraz odpowiedni przepływ reiatsu. Skupienie podczas wypowiadania formułki owocowało według niego lepszymi wynikami. Przynajmniej koledzy musieli używać zdecydowanie więcej siły, aby przerwać działanie magii demonicznej. Kto, tam ich wie... Chłopak miał przynajmniej nadzieję, że po tych dwóch miesiącach będzie używał "Blokady" bez werbalnego przekazu. Nawet kilka razy pokusił się o "skrócenie" formułki. Wreszcie nauczyciel ogłosił przejście na wyższy poziom. Przy kręgu trzecim wybrał Housenka Houka (Ogień), jak również Byakurai (Biała Błyskawica). Tym razem wybór został podjęty ze względów bardziej praktycznych niż typowo obronnych. Ponownie wspomnieniami wrócił do wydarzeń, ale tym razem z "Turnieju Pierwszorocznych". Wewnątrz jaskini, którą szła grupka, przydałoby się światło. Poza tym znał Kasai, więc podstawowa jego odmiana powinna pójść łatwiej. Na pewno przy okazji tych zaklęć korzystał z pomocy nauczyciela. Podczas pierwszy prób poparzył sobie dłoń. Całe szczęście los obdarzył Shirotoriego oburęcznością, więc nic nie stracił z notatek. Oczywiście sensei zrugał chłopaka równo za brawurę, jak również chęć "pokazania pierwotnej siły". Mimo wszystko białowłosy wziął te uwagi do serca. Kilkanaście dni zajęło mu zrozumienie pierwotnej siły ognia. Dopiero wtedy, zamiast ewentualnych poparzeń, stworzył niewielkie, czerwone iskierki. Kolejne ćwiczenia pod okiem nauczyciela sprawiły, że wewnątrz dłoni kumulował energię ciepła. Bardziej przypominało to promienie słońca bądź płomyk świecy. Przynajmniej Shiro cieszył się z minimalnych sukcesów. Wreszcie ostatnie tygodnie intensywnie nadwyrężyły jego reiatsu. Zamykał oczy, wyobrażał sobie przepływ energii do dłoni, a następnie formował kulkę. Wszystko niby dobrze, ale czegoś brakowało. Przecież ostatecznie musiał zmienić swój twór w "żywy ognik". Tutaj z pomocą o dziwo przyszedł Ichiro. Współlokator tłumaczył coś o zamkniętym obiegu. Niby wszystko składało się z cząsteczek duchowych. Nic dziwnego, że drzewo czy rzeczka także posiadały cząstki tej energii. To pokrętne tłumaczenie i uwaga o nieuważnym słuchaniu podczas wykładów podwoiła wysiłki młodziana. Generalnie Shiro zamykał oczy, a następnie wewnątrz umysłu zamieniał kulkę światła w prawdziwy płomień. Dopiero po paru dniach skumulowana energia zaczęła dawać dym, a dopiero później tworzyła prawdziwy płomień. Białowłosy przerwał ćwiczenia w momencie uzyskania pełnego efektu bez konieczności sięgania po "wyobraźnię". Przy Białej Błyskawicy było znacznie gorzej. Według niego piękne, ale groźne zjawisko stanowiło wypadkową wszystkich żywiołów. Normalnie, czyli według praw natury, powstawała w chmurach, przemieszczała się poprzez powietrze, żeby zniknąć w ziemi albo podpadała nieszczęśliwe drzewo. Podczas zajęć Shiro musiał pełnić funkcję naładowanej "chmury", a wybrany cel stanowił "uziemienie". Kolejny raz prosił bezpośrednio nauczyciela o najróżniejszego rodzaju informacje. Generalnie młodzian miał wrażenie, że mężczyzna powoli ma go dość. Przynajmniej nie pozostawiał go z przysłowiowym kwitkiem. Na początku białowłosy stał i próbował zapanować nad ogólny przepływem energii wewnątrz ciała. Powiedziano mu, że "białe światło" (symbolizujące chmury) powinien skierować ku górze. Natomiast "niebieskie" (symbolizujące ziemię) w dół. Oczywiście często słyszał głupsze rzeczy, ale musiał spróbować. Dopiero po opanowaniu, według niego bezsensownych, wizualizacji podjął się ćwiczeń praktycznych. Dwa tygodnie próbował wykrzesać niewielkie ładunki elektryczności, które swobodnie przepływały wzdłuż ciała. Do tego właśnie potrzebne były wcześniejsze "światła". Pierwsze odczucia przywodziły na myśl łaskotanie albo nieprzyjemne mrowienie. Potem Shiro przyzwyczaił się, choć wrażenie lekkiego "swędzenia" nadal mu towarzyszyło. W kolejnych dniach próbował skumulować nagromadzoną energię w dłoni. Tutaj pomogła wyobraźnia i koncentracja, jak również dostosowanie przepływu reiatsu. Przynajmniej prawie identyczne zajęcia przeszedł przy "Ogniu". Jednak różnica polegała na tym, że Byakurai należało prędzej czy później wypuścić. Dlatego białowłosy często stawał przed tarczą i bezceremonialnie wskazywał palcem cel. Regularne treningi przynosiły małą poprawę. Co prawda mrowiła go dłoń i jakiś lekki prąd przeskakiwał po ręce. Niestety zbyt mało, aby ugodzić "Błyskawicą" kogokolwiek. Młodzian za każdym razem uspokajać oddech, przybierać odpowiednią pozycję, a nawet do perfekcji powtarzać gesty. Dopiero ostatnie tygodnie wpędziły chłopaka w desperację. Ćwiczył pod okiem nauczyciela intensywnie, jednocześnie balansując na granicy. Parę razy udało mu się wystrzelić wiązkę. Jednak zaklęcie bywało tak słabe, że znikało przed tarczą. Niestety regularne sukcesy rówieśników mało pomagały. Wreszcie pewnego dnia Shiro dał upust swojej złości. Skupiając energię elektryczną wskazał palcem cel i stało się. Pierwszy Byakurai trafił tarczę. Co prawda gdzieś blisko graniczy, ale jednak. Od tamtej pory Shiro dawał upust negatywnym emocjom w ten właśnie sposób. W końcu Biała Błyskawica należała do bardziej niszczycielskiego żywiołu, prawda? Ostatnie z wybranych zaklęć stanowiło prawdziwą zagwozdkę. Ke (Pas) raczej trudno sobie jakkolwiek wyobrazić. Szczególnie, że Shiro dostąpił zaszczytu i przeżył zaklęcie na własnej skórze. Po pierwsze cholernie trudno je przełamać używając siły. Druga sprawa dotyczyła intencji. Od zdolniejszych koleżanek czy kolegów usłyszał, że najlepiej wizualizować efekt końcowy niż początkowy zamiar. Niby delikwenta należało przywiązać do konkretnego punktu. Tak oto manekiny padły ofiarą nieszczęsnych ćwiczeń Shirotoriego. Początkowo recytując formułkę i gestykulując próbował związać dwie kukły razem. Niestety chłopakowi trudno było ocenić efekty pracy. Rzeczy martwe pozostawały raczej nie wzruszone na jego działania. Dopiero podczas zajęć w parach mógł rozwinąć przysłowiowe skrzydła. Uczucia nabyte podczas turnieju znacznie pomogły mu operować tym zaklęciem. Stoicki spokój, szybka kalkulacja i obserwacja otoczenia pozwalały obwiązywać "partnera" bądź "partnerkę" czarnym pasem. Oczywiście początkowe twory szybko przełamywano po prostu siłą. Jednak z upływem czasu białowłosy nabierał doświadczenia. Generalnie bardziej zależało mu na "utkaniu" solidnej konstrukcji. Dlatego też podwajał wysiłki podczas wykonywania "Ke".Tak oto Shirotoriemu minął rok podczas zajęć Kido. Oczywiście formułki pamiętał do perfekcji. Jego ciało prawie automatycznie odtwarzało poszczególne sekwencje czy gesty. Nauczył się panować nad przepływem energii czy oddechem. Poskromił niektóre negatywne uczucia np. gniew bądź niecierpliwość. Nawet umysł działał sprawniej...

Drugi punkt z listy, ale równie ważny stanowiła szermierka. Jakby nie patrzeć miecz, a raczej katana stanowiła podstawowy oręż każdego shinigami. Shiro parę razy słyszał opowieści, że później zmieniają one kształt wedle woli właściciela. Jednak młodzianowi było jeszcze bardzo daleko do podobnych marzeń, a co dopiero wyczynów. Czasami podczas zajęć bawiły go próby koleżanek czy kolegów, kiedy dobierali dodatkowy bokken i machali dwoma "drewniakami". Oczywiście on przy oburęczności mógłby bez większych problemów tak ćwiczyć ciosy czy postawę. Mimo wszystko wolał skupić się na jednym ostrzu. Natomiast wykonywanie podstawowych pchnięć oraz uników wykonywał naprzemiennie. Praktycznie pół zajęć szlifował kunszt prawą dłonią, a drugie pół lewą. Chodziło o opanowanie tzw. lustrzanego odbicia. Przecież większość osób posiadała dominującą rękę. Shiro wolał pewnie walczyć oboma rękami i z podobną siłą czy precyzją zadawać "śmiercionośne" ataki. Podczas pierwszego półrocza nauki postanowił opanować biegłość władania kataną. Oczywiście najpierw musiał zdobyć odpowiednie wyszkolenie. Dlatego szczegółowo omówił problem z nauczycielką. Miał cichą nadzieję, że Sekine sensei dostrzeże w nim ukryty potencjał. Nawet okazało się, iż parę rówieśników również podzielało jego ambicje. Niestety pierwsze zajęcia dały im nieźle w kości. Przynajmniej "wybrana grupka" nie protestowała przy dodatkowych okrążeniach albo podczas nietypowych ćwiczeń. Niektórzy rówieśnicy podpytywali czy końcowy efekt będzie tego wart. Nawet pojawiły się sceptyczne głosy o nieprzewidywalności prawdziwego życia i totalnej improwizorce. Całe szczęście chłopak postawił sobie za punkt honoru doprowadzić podjętą naukę do końca. Przez kilka tygodni wytrwale ćwiczył odpowiednie kroki, jak również postawy. Drewniany miecz był przecież przedłużeniem jego ręki, więc powinien naturalnie pomagać, a nie zawadzać. Poznał także podstawowe cios. Na pierwszy rzut poszły: pchnięcie oraz blok jedną ręką. Bardziej przypominało to formą prawdziwą szermierkę niż walkę. Jednak treningi oswoiły grupę z wizją zadawania jakichkolwiek ciosów "żywej istocie". Oczywiście za każde dotknięcie przeciwnika otrzymywali punkty. Wreszcie nauczycielka postanowiła przejść do nieco trudniejszych spraw. Pokazała uczniom blok oburącz, jak również odpowiednie uniki (odskok, kucnięcie, odchylenie się itp.). Tak oto grupa latorośli skakała na polach niczym młode zające. Trzeba szczerze przyznać, że nauczycielka nie oszczędzała "grupki wybranych" przed ciężką krytyką. Zazwyczaj korygowała ustawienie miecza czy nóg uderzeniem trzcinki. Najgorszy spośród drużyny dostawał dodatkowe kółka pod koniec zajęć i musiał uprzątnąć salę. Właściwie dzięki temu chłopak i reszta ferajny dość szybko zaczęli zgłębiać tajniki wymiany ciosów. Przynajmniej dwa miesiące powtarzali: cięcie z góry na dół, cięcie z dołu do góry, cięcie od prawej do lewej, pod skosem czy przy pełnym obrocie. Prawie zawsze podobne sparingi kończyły się niechcianymi siniakami czy drobnymi rozcięciami. Każde wytrącenie miecza koledze bądź koleżance wywoływało u Sekine sensei bezgłośną aprobatę, ale również dodatkowy ciężarek przywiązywany do nadgarstka. Natomiast strata oręża gwarantowała dwie rzeczy: zmywanie podłogi i ćwiczenie ciosów bokkenem aż powstaną "porządne" odciski. Co dziwne metody kobiety mogły zagwarantować bardziej ambitnym uczniom? O dziwo dość dużo... Po pierwsze dodatkowa waga przy dłoni idealnie odwracała uwagę od miecza. Chłopcy przywykli do balastu (po wielu umizgach o napuchniętych nadgarstkach, czerwonych wybroczynach itp.), więc drewniany bokken leżał w dłoni niczym pióro. Bez odważnika mięśnie ręki pracowały płynniej, sprawniej. Wykonywane ciosy były szybsze i bardziej intuicyjne. Wreszcie nastąpił pewien przełom, ale Sekine sensei nie zamierzała gratulować "ambitnym panom" czegokolwiek. Na tę okazję również przygotowywała potrzebne ćwiczenia. Tak oto Shiro z kolegami zaczynali zajęcia od przywiązywania jednej ręki do ciała. Musieli ćwiczyć ciosy używając wyłącznie "dominującej" dłoni. Dzięki tej metodzie, według nauczycielki, mieli zacznie poprawić swoją zręczność. Poza tym ekipa od początku uczyła się wyczucia ciała, równowagi, jak również odpowiednich kroków. Najpierw treningi przypominały bardziej zapasy dwóch kotów, które mierzą się wzrokiem i nieporadnie machają łapami. Przy pierwszej wymianie ciosów prawie każdy upuszczał oręż albo potykał się o własne nogi. Dużo czasu, przekleństw i potu kosztowało Shirotoriego opanowanie podstawowych ciosów w nowych warunkach. Oczywiście zamiast bloków częściej uskakiwał bądź wyprowadzał kontrę. Czasami zaliczał widowiskową glebę albo przyjmował ciosy. Parę razy został zmuszony do wycofania, a nawet poprawienia chwytu. Niestety rówieśnicy nie szczędzili plotek o "grupce" i otwarcie ich wyśmiewali. Niby zostali królikami doświadczalnymi kobiety. Dopiero, kiedy umysł przywykł do "utraty kończyny" sensei Sekine pozwoliła im przestać przywiązywać ręce. Ostatnie miesiące półrocza przypominały istną komedię. Przynajmniej dla oglądających zajęcia z boku. Ferajna ganiała się, wymieniała kilka ciosów i znów pędzili w najróżniejszych kierunkach. Rzadko, ale jednak zawiązywano im oczy czarną przepaską, aby pracowało ciało nie umysł. Przecież wzrok mógł zawieść albo zmylić. Częściej nauczycielka kazała zatkać czymś uszy, bo dźwięk rozpraszał pozostałe zmysły. Natomiast szermierka wymagała pełnego skupienia i obserwacji otoczenia. Przynajmniej drugie półrocze grupka poświęciła na tak zwane zrozumienie miecza. Oczywiście sensei Sekine uprzedziła ich, że zastępczy bokken nijak ma się do prawdziwego miecza. Podczas prawdziwej walki metal wydaje dźwięk, wibruje, a tym samym praktycznie "śpiewa" niczym niemy łabędź. Tymczasem drewno jedynie głucho stuka. Przewodnikiem czegokolwiek (np. ciepła) też jest miernym. Dlatego łaskawie kobieta nie wprowadzała dalszych utrudnień. W końcu wyczuwać intencje przeciwnika to coś zupełnie innego niż przewidywać następny jego krok. Z początku ćwiczyli parami, jednocześnie starając się przejrzeć tego drugiego. Więcej myśleli o najróżniejszych strategiach niż wymieniali ciosy. Dopiero później nauczycielka nieco ich poganiała. Także treningi ruszyły pełną parą. Ostatecznie Shiro postawił na wyczucie czegokolwiek niż bezowocne hipotezy typu "Co ja bym zrobił w tym momencie?". Podczas szarży zwracał uwagę na pęd powietrza, podłoże. Przy prężnej wymianie ataków starał się miarkować siłę, aby zaoszczędzić trochę energii. Przy blokach i unikach chłopak brał dużą poprawkę na umiejętności przeciwnika. Generalnie obserwował rywala tak, jakby sama natura miała podsunąć właściwą odpowiedź. Dopiero po paru tygodniach Shiro zaczął rozumieć podstawowe założenia tej techniki. Starał się lepiej oceniać determinację partnera poprzez jego postawę, siłę ciosów czy zwykły upór. Wystarczyło z każdego treningu wyciągać odpowiednie wnioski. Kiedy ktoś wykorzystywał dużo energii, to prawdopodobnie świadczyło o chęci wygranej albo uzyskania dobrego stopnia. Przy umiarkowanym, a raczej średnim tempie walki młodzian podświadomie wyczuwał, że oponent woli przebrnąć przez zajęcia bez większego szwanku. Natomiast, kiedy rywal sobie dosłownie odpuszczał, to białowłosy wzdychał cicho, jednocześnie wykorzystując własną przewagę. Przecież każdemu może trafić się gorszy dzień. Tak samo sprawa wyglądała przy mowie ciała... Proste plecy, otwarta postawa, luźno opuszczone ręce świadczyły o nadmiernej pewności siebie, odpowiednim przygotowaniu, ogólnej gotowości do przyjęcia ciosu. Natomiast przygarbiona sylwetka wcale nie świadczyła o poddaniu czy rezygnacji. Momentami po prostu rywal zachowywał wzmożoną czujność i przygotowywał blok albo efektowny unik. Właściwie Shirotori dziwił się jednej rzeczy. Podczas tak zwanej techniki "zrozumienia miecza" liczyły się przede wszystkim intencje danej osoby. Wystarczyło zachować skupienie bądź ukryć gdzieś uczucia, aby skutecznie zmylić oponenta. Tymczasem większość ambitnej grupki nawet o tym nie pomyślała. Poza tym białowłosy w poszczególnych ćwiczeniach wykorzystywał najczulszy zmysł każdego człowieka, czyli powonienie. Ostry zapach bardzo często sugerował strach bądź panikę towarzysza. Subtelniejsze aromaty przywodziły na myśl koncentrację, skupienie. Pośrednie mieszanki świadczyły o mieszanych uczuciach albo doznaniach. Przynajmniej przy kolejnych tygodniach młodzian miał nad czym pracować. Skrupulatnie korzystał z nabytej wiedzy i wdrażał ją stopniowo. Najpierw zaczynał trening od prostej wymiany ataków. Chciał po prostu wiedzieć jakim "nastrojem" dysponował aktualnie jego towarzysz. Później następował krótki, intensywny sparing i kolejna ocena kandydata. Shiro bardzo pobieżnie badał płynność ruchów, szybkość reakcji, sprawność podejmowanych decyzji. Oczywiście nie zawsze wszystko szło zgodnie z planem. Momentami mocno obrywał za swoje gapiostwo czy tracił całkowicie koncentrację i dalsza nauka szła średnio. Niestety wtedy z pomocą przychodziła nauczycielka oraz jej cały wykład na temat "ważności miecza". Generalnie kobieta zawsze miała sporo racji, więc nikt nie próbował podważyć nawet jednego zdania. Chyba zdecydowana większość uczniów wiedziała, że prawdziwy oręż posiadał wewnątrz "duszę bóstwa". Ta zaś indywidualność zmieniała wszystkie dotychczasowe reguły gry. Właściciel miecza przecież współpracował z tą potężną istotą, a nawet korzystał z ich wspólnej mocy. Dlatego Shiro niezbyt przejmował się porażkami albo karami typu:kilka przysiadów więcej, posprzątanie sali itp.. Ostatnie tygodnie nauki Shiro po prostu poświęcił na szlifowanie nabytych umiejętności. Każdy dzień traktował jak czystą kartę, zamiast zadręczać się jakimiś niepowodzeniami. W końcu ludzie należą do gatunku tych bardziej skomplikowanych istot. Podczas krótkich sparingów działał bardziej intuicyjnie. Chyba stawiał na podświadomość niż celowe działanie. Wreszcie nadszedł moment, kiedy sensei Sekine odpuściła im zajęcia z tej techniki. Mimo wszystko Shiro miał nadzieje, że opanował przynajmniej podstawy "zrozumienia miecza". Najwyżej będzie przywiązywał większą wagę do podobnych spraw w przyszłości.  

Trzeci punkt prowizorycznej listy zamykała walka wręcz. W tym konkretnym przypadku Shiro chciał popracować nad swoją zręcznością, szybkością, jak również wytrzymałością. Oczywiście nie liczył na jakiś nagły cud podczas zajęć czy uwielbienie ze strony nauczycielka. Zdawał sobie sprawę, że tylko ciężką, solidną pracą zdoła zmienić cokolwiek. Niestety chyba większość uczniów spodziewała się zwykłej, ulicznej bitki, a nie normalnych lekcji. Jednak nauczyciel szybko wyprowadził ich z błędu. Podczas pierwszego miesiąca cierpliwie wyjaśnił im na czym właściwie polega Hakuda. Tak oto kilka tygodni ćwiczyli parami odpowiednie chwyty. W końcu złapanie ręki wygląda inaczej niż pochwycenie za przysłowiowe klapy. Generalnie wszystko opierało się o refleks danego ucznia. Przy prostym ciosie Shiro celował otwartą dłonią w okolice nadgarstka delikwenta, aby go pochwycić. Ewentualnie próbował po prostu złapać nadciągającą pięść. Przy kopnięciach należało podtrzymywać przeciwnika pod kolanem, aby go wywrócić. Niektórzy wybierali trudniejszą opcję i próbowali "dopaść" kostkę rywala. Tymczasem przed popisowym numerem, czyli dźwignią, następował szereg rozmaitych czynności. Odpowiednia postawa, wykorzystanie masy kolegi bądź koleżanki, jak również pociągnięcie w dół albo górę. Należało również pamiętać o przełożeniu ręki tu czy tam. Praktycznie treningi zależały od danej sytuacji. Dopiero później sensei Inahara przeszedł do podstawowych bloków. Niestety białowłosy musiał spamiętać najmniejsze szczegóły. Jakby nie patrzeć złe wykręcenie ręki mogło oznaczać złamanie albo zwichnięcie drogocennej kończyny towarzysza. Dla wielu chłopaków okazało się, iż siła bywa złudnym wyznacznikiem sukcesu. Całe szczęście Shiro sprawnie odpychał ciosy otwartą dłonią bądź zmieniał ich kierunki prostym uderzeniem w przedramię. Nawet uniesienie gardy wychodziło mu całkiem, całkiem. Choć tutaj także istniało multum opcji, czyli tzw. zasłonięcie obiema rękami, jedną, na skos itp. Oczywiście chłopak nie dawał tak łatwo za wygraną. Początkowo chwycenie czegokolwiek wyglądało w jego wykonaniu dość komicznie. Nie raz czy dwa atak oponenta dosięgnął celu. Wtedy pozostawało jedynie przyjąć porażkę i chodzić z podbitym okiem albo rozciętą wargą. Dopiero później białowłosy nabrał wprawy, a wtedy nawet wykręcał ręce sparing partnerom. Sprawa wyglądała zdecydowanie gorzej podczas wykopów. Wiadomo, że tutaj decydowała szybkość oraz impulsywne działanie. Mimo wszystko młodzian dzielnie chwytał wyznaczone przez nauczyciela miejsca. Momentami udało mu się przewrócić przeciwnika. Najwięcej problemów dostarczały przeżuty. Przede wszystkim w tych manewrach chodziło o wykorzystanie siły rywala. Shiro musiał się sporo gimnastykować, żeby odpowiednio podważyć towarzysza i efektownie go spacyfikować. Oczywiście najpopularniejszy, a zarazem najtrudniejszy okazał się przerzut przez ramię. Chłopak parę razy próbował coś zdziałać, jednocześnie ciągnąć koleżankę bądź kolegę za przedramię. Jednak dopiero później załapał, że podczas wykonywania tej czynności powinien się mocno pochylić do przodu. Przynajmniej podcinanie nóg rówieśnikom nie wymagało skomplikowanych obliczeń czy wielkiej filozofii. Na tym polu Shiro dosłownie dominował. W końcu nieco przewyższał innych refleksem, więc nawet z rozpędu potrafił powalić większego przeciwnika. Całe szczęście kolejne miesiące klasa uczyła się zadawania konkretnych ciosów. Owszem Hakuda zawierała elementy tzw. boksu, ale wyłącznie szczątkowe. Zazwyczaj poszczególne techniki wyprowadzali otwartą dłonią bądź innymi częściami ciała np. łokciem, kolanem, placami. Białowłosy upodobał sobie cios w splot słoneczny, jak również zgięcie kolana. Wycelowanie brzegiem rąk gdziekolwiek czasami szło mu topornie. Choć nie tracił przy tym cierpliwości. Niekiedy po prostu wytrwale powtarzał manewry na manekinach. Prosty cios w szyje szlifował nawet kilkanaście razy aż ręka odmówiła posłuszeństwa. Tak samo sprawa wyglądała przy atakach żeber bądź mniej newralgicznych punktów np. brzuch, bark. Każde niedociągnięcia próbował maskować szybkością albo blokami. Niestety nauczyciel nie szczędził mu krytyki bądź drobniejszych kar. Ostatnie miesiące uczniowie ćwiczyli swoje ciało. Sensei XXX wyjaśnił im, że poprzez napięcie odpowiedniego mięśnia można skutecznie osłabić cios, a nawet go zablokować. Dlatego zajęcia zaczynali od rozgrzewki, a później ćwiczeń rozciągających. Zamiast przysiadów czy pompek, pojawiły się skłony i rozkroki. Najgorsze dla Shiro były zmagania z dostatecznym odchyleniem pleców w tył. Momentami nauczyciel musiał mu przydzielać kogoś do pomocy. Ciekawe, bo przy siadzie podpartym potrafił nawet unieść obie nogi na małą wysokość. Dalsze treningi uwzględniały napinanie i rozluźnianie poszczególnych partii mięśniowych. O ile ręce czy nogi Shirotori kontrolował, to klatkę piersiową czy brzuch już średnio. Całe szczęście kiedyś usłyszał od koleżanek o tzw. oddychaniu przeponą. Generalnie chodziło o dostarczenie organizmowi większej dawki powietrza. Poza tym przy przeponie pracował również brzuch. Niestety Shiro przyjął wiele niepotrzebnych ciosów zanim pojął sztukę "napinania mięśni". Bardzo często kończył lekcje z obolałymi żebrami bądź siniakami w okolicach łopatek. Można powiedzieć, że dzięki temu jego wrażliwość na ból trochę zmalała. Niby człowiek umie zaakceptować wszelkie warunki. Wreszcie wielkimi krokami nadchodził koniec roku. Nauczyciel "wspaniałomyślnie" zdradził im coś niecoś na temat egzaminu końcowego. Jednak od każdego wymagał minimum czwórki. Przede wszystkim dlatego, że jako "drugoroczni uczniowie" mieli posiąść wiedzę odnośnie poszczególnych stylów walki. Chyba... Tak zrozumiał Shirotori cały wykład mężczyzny.                    

Z tych przedmiotów (Kido, Hakuda, Zanjutsu) Shiro chciał osiągnąć najlepsze, ponad przeciętne wyniki. Miał cichą nadzieję, że jego nazwisko zawiśnie wśród tytułowej piątki uczniów. Nawet pierwsza dziesiątka satysfakcjonowała ambicje chłopaka. Z resztą zajęć bywało różnie. Na pewno wykłady o hollowach, kontrolę reiatsu, jak również etykę shinigami chciał zdać po prostu dobrze. Do szczęścia wystarczyło mu 75%, czyli taka czwóreczka z trzema minusami. Oczywiście w osiągnięciu tych wyników miało pomóc to, co białowłosy robił podczas czasu wolnego...
Generalnie Shirotori wykorzystywał dłuższe przerwy pomiędzy zajęciami do medytacji. Po prostu wpadał na stołówkę, zjadał co trzeba, a następnie pospiesznie wyruszał w świat. Najczęściej odwiedzał swoje ulubione miejsce wewnątrz parku, czyli drzewo śliwy. Oczywiście wspinał się zaraz na upatrzoną wcześniej gałąź. Dzięki temu nikt mu zbytnio nie przeszkadzał. Potem zamykał oczy i próbował się wyciszyć zgodnie z poleceniami zaginionego kolegi. Wszelkie dźwięki albo rozmowy zupełnie ignorował. Przede wszystkim otoczenie przestawało dla niego istnieć. Oddychał wtedy miarowo, spokojnie. Wszystkie zmartwienia czy refleksje błyskawicznie spychał na boczny tor. Momentami nawet próbował znaleźć wewnątrz siebie "to coś", jakąś iskierkę do działania. Nawet wyobrażał sobie jesienny las albo wiosenną łąkę. Sporadycznie próbował rozmawiać, ale niestety sam nie wiedział konkretnie do kogo. Liczył, że ktoś go kiedyś tam u góry wysłucha. Drugim dość często odwiedzanym przez białowłosego miejscem została kapliczka bogini Amaterasu. Głównie w słoneczne, ciepłe dni. Tam chłopak szukał ukojenia od codziennych problemów. Jednak zdecydowanie odmawiał sobie leżenia plackiem. Wolał nie zostać przypadkiem wygoniony przez grubego mnicha. Praktycznie zaczynał tam swoją medytację od krótkiej modlitwy. Zawsze pozdrawiał boginię, jak również prosił o opiekę nad zaginionymi kolegami. Po cichu miał nadzieję, że kiedyś spotka ich maszerujących ulicami Soul Society. Zaraz potem skupiał swoje myśli wokół własnego reiatsu i jego przepływu. Niby kształtował w wyobraźni najróżniejsze kształty np. słońce, wilka, lisy. Jednak nigdy nie wiedział czy bogini go wysłuchała. Przynajmniej wewnątrz świątyni panowała potrzebna do pełnego skupienia cisza. Młodzian dzięki temu mógł w pełni "chłonąć" otoczenie. Świergot ptaków go uspokajał, a nawet relaksował. Szum wiatru przypominał Shiro cichy szept. Natomiast promienie słońca przyjemnie rozgrzewały jego ciało. Trzeba szczerze przyznać, że istniały tutaj idealne warunki do jako takiego odpoczynku. Niekiedy młodzian próbował pytać kami o wskazówki czy właściwie podejście do tematu wiary. Wreszcie pod koniec obrządku Shirotori zawsze dziękował bogini za spędzony czas. Oczywiście obiecywał wpaść następnym razem. Choć gdzieś wewnątrz nie dawała mu spokoju sprawa z zaginięciem rówieśników.        
Tymczasem wieczorami Onpuu głównie odrabiał wszelkie prace domowe, pisał wypracowania, zapamiętywał właściwe odpowiedzi. Szczerze, to wolał być na bieżąco z materiałem. Szczególnie, że czasami nauczyciele lubili robić kartkówki albo zadawali mnóstwo pytań. Oczywiście spamiętanie wszystkiego sprawiało Shiro nie lada trudności. Jednak czasami prosił o pomoc kolegów, jak również współlokatorów. Chyba najbardziej przypadły mu do gustu wykłady na temat hollowów. W końcu shinigami bardzo często walczyli właśnie z tym rodzajem przeciwnika. Ogólnie książki odnośnie kami również miały w tej tematyce swoje tzw. "pięć minut". Oczywiście przed samym snem chłopak czytał przynajmniej jeden rozdział z wypożyczonych książek. W pierwszej kolejności dokończył historię powiązania kami i Shinigami. Potem zaczął szukać informacji odnośnie swoich talizmanów w kolejnym dziele. Interesowało go szczególnie z jakimi bóstwami wiązały się ich dzieje. Dobrze byłoby kiedyś oddać zielony kamyk prawowitym właścicielom. Dodatkowo miło byłoby wiedzieć z czym Shirotoriemu przyjdzie walczyć. Niby miecza jeszcze nie posiadał, ale zaklęcia owszem. Choć zdawał sobie sprawę, że momentami magia demoniczna mogła go zawieść. Dalej przyszła kolej na resztę tomów. Niestety wiedza książkowa niekiedy prezentowała zupełnie inne wydarzenia niż wykłady pt. "Historia Gotei 13". Wychodziło na to, że shinigami przypisywali sobie cudze zasługi albo spychali w niepamięć niektóre bóstwa. Poza tym przyszli kadeci w większości nie wiedzieli skąd czerpali swoją moc. Według chłopaka ta sprawa zakrawała o czystą hipokryzję bądź herezję. Już nie dziwiło go, że biblioteka posiadała tak niewiele informacji o starej wierze. Prawdę powiedziawszy od tego momentu przymykał oko na treści przekazywane przez akademię. Większość tematów wolał studiować na własną rękę np. "Zaginione rody", które wcześniej upatrzyła sobie Kaguya. Dlaczego zaginęli? Komu przeszkadzali? Czy przodkowie zaginionych osób będą tam figurowali? Takich niuansów Shirotori wypatrzył sporo. Jednak martwiąc się o dobro swojej edukacji, zachowywał potrzebne milczenie. Może przysłowie "Niewiedza to błogosławieństwo" miało nieco racji bytu... Generalnie przez celowe (bądź też nie) niedopatrzenia systemu edukacji Shiro odpuścił sobie takie przedmioty, jak: historia czy prawo. W drugim przypadku chodziło o zbyt rygorystyczne nakazy, zakazy, rozkazy. Prawie zawsze shinigami działali dla dobra grupy, a jednostka bywała pominięta. Chyba, że zasiadała za stołkiem kapitana lub jego zastępcy. Jednak wtedy również podlegali Dywizji I. Wszędzie wymagano najwyższej dyskrecji tak, jakby każdy zaraz szedł na miasto rozpowiadać ludności o misjach. Chyba białowłosego najbardziej irytowało tzw. "ślepe posłuszeństwo". Coś jakby eksperyment z wozem i grupą ludzi. Kogo wybierzesz do ocalenia? Nieważne! Są przecież rozkazy odgórne, więc musisz je wykonać. Koniec, kropka... W innym wypadku zostajesz osądzony, a nawet skazany za dobre serce, litość bądź skruchę. Właściwie młody Onpuu marnie widział swoje szanse gdziekolwiek. Ze wszystkich dostępnych dywizji wybrał może pięć. Pozostawało pytanie... Czy członkowie oddziałów zechcą jego, czyli silną indywidualność. Później nad tym pomyśli...
Wreszcie porankami, jak również w dni całkowicie wolne od zajęć, Shiro wychodził głównie pobiegać. Sprawa zaginięcia kolegów bardzo źle wpłynęła na jego psychikę. Owszem wierzył w przypadki, jednak nie takiego rodzaju. Jeszcze tak niedawno sam "poszukiwany" wspominał mu o dużym zbiorowisku "pobłogosławionych" przez "wilcze kami". Czy te sprawy coś łączyło? Poza tym, że cała szkoła huczała od prawdopodobnych plotek. Niby później życie wróciło do normy. Choć oprócz tamtej dwójki nikogo nie ubyło z jego klasy. Dziwne, ponieważ istniały dużo zdolniejsze jednostki. Niestety Shiro przeczuwał, że prawdopodobnie chodziło o odrzucenie awansu bądź dużo poważniejszą sprawę. Czy przyjmując ofertę skończyłby podobnie? Wreszcie na upamiętnienie tego zdarzenia Shiro odwiedził salon tatuażu. Obecnie jego kark zdobiła para odcisków łap wilka. Jeden trochę niżej, a drugi nieco wyżej. Właściwie średnio go interesowało co pomyślą Ichiro albo Yukio. Żyje się wyłącznie raz. Zresztą wygląd zewnętrzny wcale nie świadczył o charakterze. Mimo wszystko Shiro próbował czasem wybadać sytuację, choć wszelkie tropy prowadziły donikąd. Nawet niezbyt kogo miał pytać o losy "uzdolnionych uczniów". Mniejsza... Wracając do sprawy biegania. Chłopak na początku standardowo robił kilka kółek wokół parku. Najpierw dostosowywał tempo i oddech. Później próbował pobić swój dotychczasowy dystans. Wystarczył nawet metr albo dwa, aby zadowolić ambicje białowłosego. Oczywiście pamiętał również o krótszych, jednak intensywniejszych trasach. Przy tego rodzaju bieganiu liczyła się bardziej szybkość niż wytrzymałość. Dlatego Shiro mierzył sobie czas na sto, jak również dwieście metrów. Bardzo często stosował obciążenie w postaci torby lub plecaka wypełnionego kamieniami. Wiadomo, że waga wpływała na całokształt. Generalnie wczesnym latem młody Onpuu zamienił miejsce treningów. Park poszedł w odstawkę, a pobliski las stał się nowym "domem". Nierówny teren dawał nowe możliwości rozwoju. Chłopak podczas biegów musiał uważać na kamienie, korzenie, gałęzie. Dlatego lekkie skłony czy niewielkie skoki stanowiły normalność. Poza tym Shiro specjalnie zwalniał, kiedy teren ulegał obniżeniu. Przyspieszał jedynie przed pagórkami albo niewielkimi wzniesieniami. Niekiedy nogi odmawiały mu posłuszeństwa. Całe szczęście na to również znalazł radę. Po prostu właził między krzaki, zdejmował ciuchy i przybierał postać wilka. W ten konkretny sposób chciał wyćwiczyć swoją intuicję. Przecież powszechnie wiadomo, że zwierzęta mają ten zmysł lepiej wyczulony od ludzi. Za przykład może służyć burza. Ptaki natychmiast szukają schronienia, a wewnątrz lasu zapada cisza. Przed każdą katastrofą łanie, dzikie koty, psowate szukają schronienia w jaskiniach, jamach itp. Shiro jeszcze nigdy nie spotkał wiewiórki, która urządzałaby dziuplę, kiedy drzewo chorowało. Po prostu dzikie istoty reagowały na otoczenie. Biały wilk z początku miał problemy, aby przestać wszystko analizować swym człowieczym rozumem. Dopiero później zaczął niuchać niczym prawdziwy drapieżnik. Zapamiętywał woń deszczu, rosy, a nawet podmokłych terenów. Wszystkie elementy potrafiły tworzyć spójną całość. Przed nadejściem burzy wyczuwał w powietrzu "to coś". Głównie chodziło o cząsteczki zawieszone w powietrzu. Tak jakby małe wyładowania przeskakiwały tu i tam. Efekt porównywalny do czesania świeżo umytych włosów. Poza tym Shiro wilk słyszał również odległe dźwięki np. grzmoty. W inne dni tropił zwierzynę bądź unikał potencjalnych rywali. Wystarczyło odnaleźć odciski łap czy zwietrzyć zapach z pobliskich roślin. Jeśli zając przechodził daną ścieżką niedawno, to woń po prostu rozchodziła się wokół. Niestety im dłużej biały wilk zwlekał, tym bardziej ślad zapachowy uciekał. Największe problemy pojawiły się przy ponownej zamianie w człowieka. Niby jak przetransportować odczucia zwierzęcia na człowieka? Białowłosy głównie korzystał ze zmysłów. Najpierw zamykał oczy, a następnie wracał wspomnieniami do momentów, kiedy przywdziewał wilczą skórę. Właściwie próbował wytrwale porozumiewać się ze swą naturą drapieżnika. Zaczął zwracać większą uwagę na ekosystem. Trzask gałęzi symbolizował ucieczkę jakieś zwierzyny. Szelest zarośli oznaczał przypatrującego mu się ciekawskiego mieszkańca lasu. Gęste, ciężkie powietrze zwiastowało nadejście deszczu. Tak zwana morka ziemia zazwyczaj występowała w okolicach bagien bądź torfowisk. Zielone liście dawały jasny sygnał o zdrowiu drzewa. Stukanie dzięcioła dawało informacje o koloni korników itp. Problem pojawiał się po opuszczeniu lasu. Choć Shiro w poszczególnych sytuacjach brał poprawkę na wiatr. Uważnie słuchał bodźców płynących z otoczenia bądź reakcji własnego ciała. Strach bądź nadmierna ekscytacja powodowały dreszcze. Nawet włoski na ciele stawały dęba. Szare chmury i rześkie, ale zimne powietrze pomału zwiastowały przybycie jesieni. Według Shiro wystarczyło porzucić szczegółowe analizy, a wnikliwie obserwować otoczenie. Uciekający kot nie zawsze zwiastował kłopoty. Jednak cisza w eterze już tak. Przeczucie, że jest się obserwowanym również skądś sie brało. Generalnie Shiro nie ignorował podobnych sygnałów. Parę razy nawet poprawnie przewidział pogodę. Niby słoneczne niebo, zero chmur. Jednak ciepłe, lepkie powietrze, nisko fruwające jaskółki zwiastowały deszcz. Dlatego brał ze sobą parasol, kiedy współtowarzysze "boiskowej bójki" zapraszali go na miasto. Owszem obaj śmieszkowali z zapobieglibyście białowłosego. Jednak chłopak puszczał uwagi mimo uszu. Właściwie wyczulony słuch również pomagał Shirotoriemu w ocenie sytuacji. Barwa i tembr głosu dużo zdradzał o danej osobie. Małe zająknięcie czy lekkie drżenie sugerowały problem bądź zmartwienie. Jeśli ktoś chodził nieco poddenerwowany, to lepiej takiego delikwenta nie zaczepiać. Tymczasem gestykulacja świadczyła o wczuwaniu się rozmówcy w dany temat. Zabawne, bo wcześniej Shiro całkowicie ignorował podobne sprawy. Gdyby opowiedział komukolwiek o swoich obserwacjach czy przypuszczeniach, to ten ktoś uznałby białowłosego za mitomana bądź co gorsza przewrażliwionego typa. Czy znalazłaby się osoba obserwująca wzrost kwiatów lub proces przekwitania poszczególnych roślin? Owszem jesienią drzewa obsypują się kolorami. Jednak poszczególne gatunki czekają z tym aż do pierwszych przymrozków. Natomiast oszroniona trawa i lekko różowe niebo podczas zachodów słońca świadczyły o nadejściu wczesnej zimy. Temperatury pomału spadały, więc chłopak wyciągał cieplejsze odzienie. Parę razy ogarniało go uczucie, że nadciąga coś złego. Jednak po prostu spadł pierwszy śnieg.
Wtedy też białowłosy zrezygnował z publicznego biegania na rzecz akademickiej siłowni. Prosta bieżnia co prawda nie gwarantowała takich efektów jak przełajówka... Mimo wszystko należało się zadowolić ogólnymi treningami. Zazwyczaj zajmował sprzęt na przynajmniej godzinę. Zaczynał powolnym truchtem aż dochodził do umiarkowanego tempa. Potem szedł podnosić ciężary bądź ćwiczył lekkoatletykę. Generalnie chodziło o odpowiednie skłony, siady proste, podparte albo w przyklęku. Rozciąganie mięśni do pozycji powiedzmy szpagatu. Momentami szło mu topornie i łapał przysłowiowego lenia. W takich momentach Shiro odpuszczał. Szedł zaraz skorzystać z łaźni lub wychodził na miasto. Oczywiście próbował pracować nad swymi kontaktami społecznymi. Nie raz czy dwa ulegał namowom Shu. Tak oto rozmawiali o zajęciach, dziewczynach (choć Shiro nigdy nie zdradził kto mu się podoba), jego tatuażu, egzaminach itp. Przynajmniej zyskał tymczasowych kolegów. Białowłosy pomagał także Ichiro i Yukio. Wypadało poprawić relację z współlokatorami. Jedynie ignorował panienkę Nami. Odkąd Kaguya zauroczyła go swym podejściem, to różowowłosa istotka przestała mieć szczególne znaczenie. Nawet narzekania matki nic nie pomogły pod tym względem. Generalnie Shiro czasami zamieniał parę słów z koleżankami "szlachcianki". Trzeba szczerze przyznać, że lubił małomówność i konkretność niebieskowłosej. Przynajmniej jedna mądrzejsza istota do prowadzenia rozmów. Natomiast beztroska, jak również prostolinijność blondynki czasami poprawiała mu humor. Shiro byłby gotów stwierdzić, że przypominała nieco z usposobienia "zaginionego" kolegę. Niestety zima przyszła na dobre i należało siedzieć nad książkami. Przecież egzaminy nadciągały wielkimi krokami... Ciekawe jaką Shiro zdobędzie średnią...