私たちはすべて死ぬつもりです。

Najwyraźniej mężczyzna postradał rozum do reszty. W sumie nic dziwnego, bo pustynia pełna hollowów prędzej czy później złamałaby każdego. Niby Shiro z Rose przebywali tutaj zaledwie kilka godzin, a już musieli myśleć o przetrwaniu. Szczególnie, że hollow nie odpuszczał darmowego papu. Mimo wszystko białowłosy pokornie wykonał polecenie boga śmierci. Doskonale zdawał sobie sprawę, że był od mężczyzny zależny. Tylko dzięki jego dobrej woli powrócą do akademii. O ile los zechce im sprzyjać...
-Uważasz, że hollow umie logicznie myśleć? Na zajęciach coś wspominali o paru ewenementach... Jednak ten tutaj... Chyba beznadziejny przypadek.- Tak naprawdę Shiro był sceptycznie nastawiony do pomysłu shinigami. Skąd nieznajomy miał pewność, że goryl nagle ich nie zdradzi. Skoro mógł zjeść jeden posiłek za darmo, a później deser z "ala muszek". Właśnie to stanowili dla demona kadeci. Wreszcie młodzian spojrzał w kierunku Rose. Chciał ocenić czy pannica wyszła z pojedynku cała...
-Wszystko w porządku? Nie martw się... Wrócimy do domu jeszcze przed świtem.- Oczywiście białowłosy próbował zażartować. Podobno w Hueco Mundo prawie zawsze panowała noc. Tylko czasem zaświeciło słońce, ale jak ta kraina konkretnie działała... No cóż, kiedyś wypadałoby oddzielić plotki od faktów...

Saru nagle poczuł swobodę w swoim ciele co wykorzystał, by od razu wstać. Siła tego człowieka nawet dla niego była nie tyle irytująca co zwyczajnie straszna. Z perspektywy małpiszona to wyglądało tak, jakby na jego sygnał powietrze stało się cięższe, niż ziemia i wbiło go w piach nie pozwalając choćby drgnąć. Przez to zamaskowane stworzenie zrobiło krok w tył przestępując z nogi na nogę. Pusty nie wiedział co robić. Z jednej strony miał smak spróbować innej kuchni, a z drugiej nie chciał mieć do czynienia z tym nowym, dziwacznym karaluchem. Umysł sporego Hollow nie był przyzwyczajony do takich dylematów, a od myślenia jeszcze bardziej rozbolała go głowa co sprawiło, że ten zastękał z irytacją. Ostatecznie zdanie o lepszym posiłku przechyliło szalę i ciekawość zwyciężyła... Oczywiście nie stało się to od razu, Saru musiał jeszcze to wszystko sobie na spokojnie przetrawić.
- Saru Cię słucha. - W końcu odrzekł swym niskim głosem patrząc się z góry na nowego karalucha. Czuł wściekłość oraz odrazę wobec tego przybysza, ale jednak jego moc mu imponowała, co prawda to była jakaś sztuczka, więc to trochę już gorzej, ale... Wciąż powalił wroga znacznie większego od siebie nie pocąc się nawet przy tym. To w prostym umyśle bestii czyniło go kimś kogo warto wysłuchać.

Saru spojrzał na kamyk, który wylądował przed nim ze sporą nieufnością, wciąż miał spory dystans do dziwacznej, choć potężnej istoty. W końcu zebrał się na odwagę i chwycił to w dwa palce, by podmuchać, aby zrzucić z tego czegoś biały piasek. Hollow przez jakiś czas obwąchiwał niezrozumiałą dla niego rzecz. Z jednej strony wyglądało jak coś nie do jedzenia, ot kamyczek, a z drugiej pachniało tak smakowicie. Ostatecznie ciekawość zwyciężyła i Małpiszon wrzucił sobie kawałek skały do paszczy, aby przemielić go i zjeść.
- Saru ma bronić tych karaluchów? - Zapytał zdziwiony osiłek podnosząc spore ramie do góry i drapiąc się palcem wskazującym po czubku głowy. Jeśli tylko kamień mu zasmakował Saru zdecydował się zaryzykować. Uznał, że jedzenie o wysokim smaku jest warte świeczki. Do tego była też opcja, że gdy ten silny sobie pójdzie, a te słabe będą go wkurzać to będzie mógł je zjeść bez problemu i się najzwyczajniej w świecie ulotnić. Wolał, jednak wykonać zadanie, którego się miał podjąć, nie uważał żeby krzywoprzysięstwo dobrze świadczyło nawet o tak krwiożerczej istocie jak on. - Saru się zgadza. Tylko niech karaluchy za dużo nie gadają, Saru boli od tego głowa. - Powiedział Hollow na pokaz masujący się sporą dłonią po łepetynie.

Najwyraźniej pustynia pełna demonów rządziła się własnymi, dość dziwnymi prawami. Szkoda tylko, że Shiro oraz Rose byli skazani na łaskę nieznajomego. Właściwie jakiekolwiek układy z hollowami brzmiały niczym straszne bajki opowiadane niegrzecznym dzieciom. Przynajmniej shinigami próbował ich ochronić jak tylko mógł. Niewątpliwie sam zdołałby poradzić sobie lepiej, ale sytuacja przecież uległa diametralnej zmianie. Dwójka nowicjuszy ściągała zbytnią uwagę, a Shiro zdawał sobie z tego sprawę. Poza tym jako uczniowie nie zdążyli jeszcze poznać wszystkich sekretów "bogów śmierci". Dlatego białowłosy westchnął cicho, kiedy usłyszał prosty plan nieznajomego...
-Nie bierzesz pod uwagę, że po prostu może nas porzucić? Ewentualnie zmieni zdanie, gdy przeciwnik okaże się zbyt silny? Rozumiem też, że przyciągamy czyjąś uwagę...- Shiro starał się zachować spokój. Jednak nawet zgoda hollowa jakoś go nie przekonywała. Byli na terenie przeciwnika, więc goryl znał własne możliwości. Mimo wszystko shinigami mógłby uchylić nieco rąbka tajemnicy skoro tak bardzo zależało mu na demonicznym sprzymierzeńcu...

Zaprezentowane przez mężczyznę umiejętności budziły jednocześnie cichy podziw oraz niemy strach. Oczywiście wcześniejsza tarcza czy przygwożdżenie hollowa jednym zaklęciem świadczyły o ogromnej energii reiatsu. Mimo wszystko uśmiercający Byakurai dopełnił obrazu odnośnie kolosalnej siły shinigami. Pierwszy raz najzwyczajniej w świecie Shiro nie wiedział co powiedzieć. Dlatego przemilczał egzekucję pustych i uważnie słuchał późniejszych wskazówek. Przynajmniej chłopak doskonale zrozumiał, że wśród drapieżników nie mają większych szans powodzenia...
-Rozumiem... Dziękujemy za Pana pomoc i przepraszam za wcześniejszą ignorancję. Będziemy na siebie uważać, a przynajmniej spróbujemy. Mam nadzieję, że Panu również uda się wykonać misję bez większego szwanku. Gdybym tylko wiedział do jakiej dywizji Pan należy...- Oczywiście białowłosy brał pod uwagę brak odpowiedzi ze strony jegomościa. W końcu nadużywali jego cennego czasu. Ostatecznie Shiro skinął głową na pożegnanie, jednocześnie chowają otrzymane rzeczy za pas kimona. Od teraz każdy musiał zachować szczególną uwagę. Wreszcie Shiro ruszył truchtem we wskazanym kierunku. "Pierwszy błąd jaki popełniłem, to uważać tego człowieka za wariata... Nie umiemy maskować swojej energii duchowej. Dlatego siłą rzeczy przyciągamy uwagę otoczenia. Ten hollow ma służyć nam za tłumik albo tarczę. Jego wzrost czy aparycja także odstrasza mniejsze bądź słabsze osobniki. Śmielsze hollowy możemy pokonać razem. Taka niepisana gwarancja przetrwania..." Chłopak przestał rozmyślać nad ewentualnym scenariuszem zdarzeń. Obecnie musieli wykombinować sobie schronienie, a może nawet upolować coś do zjedzenia. Lepiej nie marnować zapasów zbyt szybko...

- Daj Saru takich więcej, a zaniesie te pędraki na własnych ramionach gdzie chcesz. - Powiedział małpiszon, który w pewnych częściach ciała czuł mrowienie wywołane doskonałym smakiem dziwnej kosteczki. To było tak dobre, tak sycące, tak inne od ścierwa, którym do tej pory się żywił, że aż Pusty stwierdził w duchu bez cienia wątpliwości, że mógłby żywić się do końca świata tylko i wyłącznie tym. Cóż to byłoby za życie! Nie musząc polować, walcząc tylko kiedy ma się ochotę, bez głodu i uczucia obrzydliwego posmaku mięsa takich jak on w ustach. Hollow rozmarzył się delikatnie, ale z tego stanu wyrwał go błysk, który wyrwał się z palca dziwnego wojownika. Niby trafił tego latającego, niby nie tknął nawet Saru, ale ten mimo to skrzywił się. Nie był dobry w wyczuwaniu Reiatsu, ale od tego poczuł coś wrogiego, całkiem przeciwstawnego jemu, jakby była to broń stworzona do niszczenia takich jak on. Małpa nie za bardzo tego rozumiał i nie zamierzał się nad tym wiele zastanawiać. Od tego typu rozważań bolała go głowa, niemniej w niezbyt światłym umyśle olbrzyma zapisał się minus przy posturze osobliwego maluszka. Nie oznaczało to rzecz jasna, że zrezygnował z posiłku! Rzucił się na mięso rozrywając je silnymi łapsami na kawałki i podając sobie do szczęk, by te przemieliły pokarm, po którym nastąpi przełknięcie. Po zjedzeniu wysłuchał dziwnego przybysza i po części cieszył się z tego, że wreszcie się rozdzielą. To stworzenie napawało Hollow niepokojem.
- Saru rozumie. Pędraki, chodźcie za Saru. Saru dotrzyma słowa, lepiej abyś i Ty go dotrzymał dziwaczny przybyszu. - Rzekłszy to Pusty korzystając za równo z rąk jak i nóg ruszył tempem marszowym w kierunku skał. Nim się tam skryją będą musieli zorientować się czy jakaś bestia już się tam nie chowa przed wzrokiem, w takim wypadku Hollow musiałby ją najpierw wykurzyć.

Saru oczy wręcz świeciły się na nagrodę, którą mógł dostać, co nie zmieniało faktu, że samo zadanie w jego głowie mieniło się, jako wybitnie upierdliwe. Co prawda podczas drogi pędraki nie wydawały z siebie tych irytujących dźwięków, ale sam fakt, że musiał bronić istot, które zdecydowanie wolałby zjeść, a także wcześniej przyprawiły o ból głowy swym gadaniem, sprawiało, że Małpiszon był w niezbyt dobrym nastroju. Ten poprawi mu się gdy minie określony czas, a Hollow dostanie swą zapłatę oraz spokój od niewygodnej sprawy. Do tego czasu, jednak musiał walczyć z pokusą wtrząchnięcia dwójki na deser olewając słowo, które dał oraz przeciwnościami losu. Przed nim z piachu wygramoliło się jedno z nich. Pusty, do tego nim jeszcze dotarli do wspomnianych kamieni... Saru ciężko westchnął stając i wpijając oczy w stworzenie, które wyszło spod ziemi. Ni to pająk, ni to żółw, nie mniej wyglądał na ciężki orzech do zgryzienia... Na wyzwanie. Niemniej dziwaczna chimera uskoczyła do tyłu, zamiast zaatakować. Czyżby ta nie chciała zapolować na Małpiszona lękając się jego potężnych ramion? Hollow patrzył na swego pobratymca z uwagą stając i samemu nie robiąc, choćby kroku w stronę stworzenia, które się od nich oddaliło, a jedynie będąc gotowym do zasłonięcia się przed jakimś atakiem dystansowym. Tu, bowiem znowu Bestia cierpiała z powodu tego zadania. Z jednej strony chciał się tłuc z żółwio pająkiem, brzmiało to ekscytująco, mógł stanąć przed ciekawą walką i kolejnemu z zamaskowanych pokazać swą wyższość przy tym zdobywając posiłek. Jednak coś mu mówiło, że w ten sposób łatwo może narazić karaczany na zgon, a i przy tym stracić samemu sporo siły. Wydawało mu się, że te lepiej oszczędzać jeśli zajdzie taka sposobność, bo mogło ich czekać jeszcze wiele niebezpieczeństw, a zadanie od dziwacznego przybysza było raczej biegiem długodystansowym, niż sprintem. Co z tego, że zacznie świetnie rozrywając żółwio pająka na kawałki, jak potem stanie się czyimś obiadem, bo zbraknie mu sił do walki? Dlatego też Saru został w tej pozycji dalej oczekując i obserwując będąc gotowym do obrony i mając nadzieje, że chimera sobie pójdzie, a także że pędraki nie zrobią czegoś głupiego.

Najwyraźniej ten dzień był z góry spisany na straty. Dziwna, nowo utworzona "drużyna" maszerowała przez gorącą pustynię. Próbowali dotrzeć we wskazane przez boga śmierci miejsce. Mimo wszystko Shiro zdawał sobie sprawę z małej szansy przeżycia. Szczególnie, że ledwo otrzymali potrzebną pomoc, a już czekały ich następne kłopoty. Dziwna skała okazała się kolejnym, gigantycznym hollowem. Całe szczęście Saru postanowił dotrzymać słowa i nigdzie nie uciekł. Mało tego! Najwyraźniej zmierzał ich bronić własnym ciałem. Międzyczasie białowłosy zerknął w kierunku żółwio-pająka. Próbował wybadać jego słabe oraz mocne strony. "Większa ilość kończyn zapewnia lepszą mobilność. Jednak są chude, więc łatwo je uszkodzić. Tylko pozostaje jeden problem... Czy siła wygra ze zwinnością? Tamten hollow umie wykorzystywać podłoże, jak również własne walory. Czyżby układał jakiś plan?" Gdyby demon rzeczywiście posiadał pancerz, pajęczynę czy przewrotny plan zniszczenia czegokolwiek, to lepszą opcję stanowiłaby ucieczka. W końcu trochę głupio tracić jedyną opcję ratunku, czyli batonik... Przecież mogli napotkać grosze wynaturzenia niż niedawno śpiący "pusty".
-Rose... Myślisz, że moglibyśmy jakoś przeżyć podróż na grzbiecie goryla? Chwilowo nasz przeciwnik jest oddalony, ale los bywa zmiennym... Nienasycony głód popycha te nieszczęsne dusze do różnych aktów desperacji...- Właściwie białowłosy pragnął poznać punkt widzenia koleżanki. Choć osobiście wskoczyłby na grzbiet goryla. Wtedy Saru nie musiałby myśleć o ich zdeptaniu bądź zgubieniu. Poza tym hollow rozwijał większą prędkość niż oni piechotą...

Saru pierwszy raz w swym dość krótkim żywocie jako Hollow chciał uniknąć walki. Jak na ironię nie powiodło mu się to. Wcześniej Puści niejednokrotnie przed nim zwiewali i musiał ganiać po piasku, co uważał za mocno upierdliwe, a teraz gdy miał nadzieje, że wróg weźmie nogi za pas, by czmychnąć tak daleko jak się da, to tak się nie stało. Może wynikało to z jakiejś psychologii? Wtedy małpa gnała z żądzą krwi na swą ofiarę, więc Ci ulegali strachowi i uciekali, a teraz gdy olbrzym zwyczajnie stał, nie było tego straszaka, więc żółwio pająk nabrał na tyle pewności siebie, że przeszedł do ataku. Takie rozważania wprawiały Saru w ból głowy, więc szybko je zakończył. Sam przechylił głowę na bok mocno zażenowany dziwnym tańcem stwora, lecz po chwili sprawa przestała być zabawna, a stała się poważna. Żółw skorzystał ze swej skorupy jak z piły i kręcąc się w okół własnej osi wytworzył za pewne sporą siłę tnącą. Co gorsza leciał szybko prosto w biednego małpiszona, który teraz musiał prędko coś zrobić. Postanowił stawić na swe największe atuty, czyli siłę i wytrzymałość. Hollow pokrył swą prawą rękę pancerzem i zasłonił się nią mocno zapierając się na krótkich, ale krępych tylnych nogach. Przy tym także skupił Reiatsu, by zwiększyć swoją siłę (+5). Plan był następujący, prawa łapa wzmocniona zbroją miała na chwilę powstrzymać piłę. Wówczas lewą ręką Saru weźmie zamach i przywali sierpem, z całej siły od bok w żółwio pająka, licząc że w ten sposób go wybije z tego kręcenia, a co za tym idzie powstrzyma przed pocięciem jego samego przy tym zadając jakieś obrażenia.

Praktycznie Rose miała prawo do własnego zdania, jak również nietuzinkowych poglądów odnośnie całego zamieszania. Niby Saru dał słowo honoru, jednak puści wszystko odczuwali inaczej. Przynajmniej tak uczył ich nauczyciel. Skąd ta pewność, że głód nie zapanuje nad gorylem w kluczowym momencie? Shiro musiał wziąć scenariusz pannicy pod uwagę. Wreszcie westchnął cicho i jedynie przytaknął głową. Choć z drugiej strony hollow właśnie ryzykował dla nich swoim życiem. Poza tym białowłosy dysponował wyjściem awaryjnym, czyli batonikiem. Ostatecznie sytuacja potoczyła się zgodnie z przewidywaniami młodziana. Żółw wreszcie zaatakował ekipę, a biedny Saru musiał coś wymyślić. Generalnie wypadało ustalić jakąś taktykę. Shiro czekał na odpowiedni moment. Wystarczyło, żeby oponent stracił początkowy impet. Może podgrzanie skorupy nieco ostudzi zapędy stwora…
-Zawiruj powietrze ogniem z czeluści - zaklęcie destrukcyjne numer dziesięć - Kasai! - Mimo wcześniejszych ustaleń Shiro wypowiedział inkantację na głos, jak również potrzebnym spokojem. Oczywiście pamiętał o gestach i nawet postanowił wzmocnić zaklęcie swoją energią duchową [+8 PR]. Czy przeciwnika coś zaboli? Trudno ocenić… Gruby pancerz ciężko przebić, ale chude nogi bądź szyja to inna sprawa. Pozostawało pytanie czy rudowłosa znajdzie schronienie, czy wspomoże swoją magią Saru...

Plan Saru nawet się powiódł... Choć trzeba przyznać, że jego efekty nie były takie jak Małpiszon sobie wymyślił... Ale od początku. Zbroi udało się powstrzymać ruch obrotowy żółwia bez obrażeń. Co prawda sam pancerz na ręce mocno ucierpiał, ale to nie było najważniejsze. Przy tym małpa wzięła szeroki zamach i przywaliła skubańcowi od boku z prawie całą siłą jaką umiała z siebie wykrzesać. Niestety po przeciwniku nie było widać specjalnych efektów tego ciosu. Wyglądało na to, że ta skorupa była tak twarda, że nawet taki osiłek jak ten Hollow nie da rady jej rozłupać gołymi pięściami. Trzeba było znaleźć jakiś inny sposób. Co gorsza skubańcowi udało się przeskoczyć na plecy Saru starając się uniknąć jego dalszych ciosów, samemu mogąc zadawać kolejne. To co prawda mu nie wyszło, ale pewno jak Małpiszon da mu czas, by skorygować pozycje to zaraz głupia gnida zacznie podgryzać jego tyłek. Na to Pusty nie chciał pozwolić. Lewą ręką chwycił za ogon, który owinął się w okół niej, następnie schylił się w skłonie, by długą prawą ręką (którą pozbawił zbroi) sięgnąć do głowy potwora próbującej go ugryźć, chwycić za szyję, a następnie pociągnąć oboma rękoma do przodu zapierając go o swoje plecy i próbując dosłownie rozerwać.

Obecna sytuacja hollowa oraz nieszczęsnej, dwuosobowej drużyny nie wyglądała za kolorowo. Głównie dlatego, że żółw zdołał wykorzystać chwilę nieuwagi małpy. Po prostu wrogi osobnik pochwycił silniejszego rywala. Przez ten manewr Shiro musiał zrezygnować z rzucenia zaklęcia. Generalnie białowłosy pragnął jakoś pomóc ich tymczasowemu sojusznikowi, jednak obawiał się reakcji pustego. Czy przypadkiem nie odbierze uwag jako złamanie przysięgi milczenia albo rozkazów od pchełek? Lepiej nie zgadywać... Młodzianowi pozostawało wspierać koleżankę w obserwacji pobliskiego terenu. Bądź co bądź nie potrzebowali dodatkowych gości. Poza tym rzucanie kidou byłoby głupim pomysłem z jego strony. Po pierwsze mógłby niechcący trafić małpę. Druga sprawa dotoczyła energii duchowej. Jeszcze zupełnie niespodziewanie sprowadziłby im dodatkowego gościa na łeb albo straciłby spory zapas sił. w
-Lepiej byłoby unieruchomić żółwia i pozbawić go wzroku. Ewentualnie odwrócić jakoś jego uwagę. Może jakieś zaklęcie tarczy wokół nas wywołałoby podobny efekt... Ehh... Wszystko przez pakt o zachowaniu milczenia.- Shiro przedstawił koleżance nowe pomysły. Co prawda przy tych gigantach wyglądali niczym kolibry. Jednak potrzebowali Saru do dalszej przeprawy przez pustynię. Prędzej czy później wypadałoby coś wykombinować. Czy małpa zdoła jakkolwiek uszkodzić rywala bez narażania swego zdrowia?

悪戯者 事件 #0000 #0022

Spoiler:

Saru nie dal sie zaskoczyc. [Tu nastepuje szczegolowy opis CZarasa, jak pajakozolwia zgladzil.] W tym razem spokojnej aurze ruszono dalej. Po diabli wiedza jakim czasie, bo monotonia podrozy nie ulatwiala jego liczenia, ukazaly sie wspomniane skaly. Spomiedzy nich wyszedl inny goryl. Caly czarny. Mniejszy od ochrony kadetow, ale i tak na oko nie mniej niz trzy i pol metra.
- Ty - zagail basem - Masz dwa, podziel sie.

_______
by Tsuna

Najwyraźniej koleżanka nie zamierzała współpracować na większą skalę. W zasadzie trudno się dziwić, bo kto oddawałby swoje życie bądź ryzykował zdrowiem dla hollowa. Te olbrzymie bestie nawet nie potrafiłyby zrozumieć aktu  poświęcenia czy szlachetności. Głównie dlatego oboje byli skazani na inwencję twórczą małpiszona. Niespodziewanie sytuacja uległa drastycznej zmianie i Saru zdołał powalić oponenta. Niestety wilczy instynkt Shiro podpowiadał, że przeciwnik zastawił jakąś niebywałą pułapkę. Udawanie martwego może przynosi skutki przy większej, silniejszej zwierzynie. Jednak hollowy rzadko rezygnowały z zabijania kogokolwiek. Darmowy posiłek to rzadkość. Białowłosy doskonale zdawał sobie sprawę, że zerwanie paktu byłoby niebezpieczne. Dlatego wolał chwilowo nie ostrzegać stworzenia. Niby mieli tylko siebie, więc wypadało jakoś nakierować małpiszona. Niestety młodzian nie posiadał żadnej gwarancji, że bestia go posłucha. Może nawet celowo zignoruje ten „irytujący głosik”… Wreszcie małpiszon pokonał żółwia na swój, niezawodny sposób. Mogli ruszać bez przeszkód dalej. Wszystko byłoby świetnie, gdyby nie "kolejna przeszkoda". Następne słowa hollowa wywołały niedowierzanie ze strony białowłosego...
-Chwila?! Dzielić się... Nami? To nie wchodzi w rachubę. Rose radziłbym taktyczny odwrót.- Shiro mówił bezpośrednio do rudowłosej. Nie chciał nawet czekać na reakcję małpiszona. Gdyby mogli znaleźć odpowiednią kryjówkę, to przeczekaliby najgorsze...