Zachodnia dzielnica

-Kto wie, kto wie... Może szybciej, niż myślisz-Wtedy jeszcze była całkiem kontent. Nawet cierpliwie czekała na odpowiedź zarządcy, który coś się z tym ociągał dobudzając kolejnych trepów. Doczekała się jednak.
Nastała niezręczna cisza.
Bardzo niezręczna cisza.
Bardzo niezręcznie
niebezpieczna
cisza.
Cały czas z uśmiechem. Ale czerwona na twarzy. Na jej prawym ramieniu pojawiła się niewielka, różowa smuga reiatsu. Na moment kalkulacje poszły w odstawkę. Zdrowy rozsądek też.
-Chyba się kurwa przesłyszałam. Daisuke, słyszałeś to co ja?-Chikaze obróciła głowę do swojego podopiecznego, cały czas mówiąc tak, by tamten ją dosłyszał-Za załatwienie sprawy, która równie dobrze mogłaby wpieprzyć ich pierdolone owce, krowy, dziwki i śmierdzące dupy ten skurl oferuje mi stęchłą słomę i letnią kaszę-Reiatsu zniknęło. Zamilkła na chwilę, by po chwili się roześmiać. Był to jednak śmiech pełen kpiny i z nutką groźby.
-Jestem ciekawa, co ludzie powiedzą tam na dole gdy im o tym opowiem. "Hej, wasz władyka nie chciał mi zapłacić za uporanie się z waszym problemem, bo nie dostał złotych łusek z kirina, którego zabicie przeklęłoby waszą wioskę na wieki. Powinnam was zrównać z ziemią, ale już macie z nim tak przejebane, że aż mi was szkoda". No chłopaki, co myślicie, wasz szef zapunktuje czy nie? Wy mi świadkiem!-Zerknęła na budzących się chłopków. Ino na chwilę, bo już się obróciła wskazując głową na zejście do wioski.
-Ale nie ma tego złego. Już rozumiem, dlaczego tutaj ściągnęło to kurestwo. Jak nie ono to co innego... To miłej zabawy!-Rzuciła unosząc dłoń do góry w geście pożegnania. Zamierzała zejść na dół, porobić trochę złej reklamy zarządcy, i ruszyć dalej w podróż do centrum soul society.
Pierdolony skurwysyn. Faktycznie mogłaby mu rozwalić chociaż chatę, ale... Raz, sama nie była święta, dwa, co jej to da? Jej wystarczy, że jemu zajdzie za skórę w ten sposób, obnażając jak bardzo chciwym chujem on jest. Że jest gotów narazić życie wszystkich dla cholernego złota.

Ishifone nie zatrzymała się od razu. Nie przeciągała napięcia w nieskończoność, zależało jej na pieniądzach ale nie była chciwa. Stanęła sobie, przeciągnęła niepospiesznie. Nawet stęknęła sobie w pewnym momencie, co by dać upust swoim emocjom które się w niej kotłowały.
-No. Niech będzie-Burknęła w końcu, znacznie bardziej ukontentowana-Trzeba było tak od razu?
To, że facet ewidentnie teraz starał się zachować twarz było oczywiste. W sumie jej to w tym momencie latało, byle by dostała pieniądze. Dużo tego nie ma, patrząc po nagrodach za zlecenia, ale już z tego można przez jakiś czas wyżyć. Obróciła się, i chociaż dalej czerwona na twarzy nie dawała innych oznak zagrożenia z jej strony. Nawet uśmieszek zelżał i stał się bardziej naturalny.
-Dobra, Daisuke, pomożesz mi dobudzić tą trójkę?-Zapytała w końcu. Prawdę powiedziawszy i tak trzymała urazę, i wolała to załatwić tak szybko, jak się da. Podeszła by do tego co niby się zajmował kuszą, i za pomocą szturchnięciami swojej nogi w różne części ciała, i tekstami z rodzaju "Wstawaj obiboku" "Rusz się kotlecie" oraz "Nie mam całego dnia, podnoś się" by ich próbowała dobudzić. Zapytałaby od biedy Daisuke, czy czasem nie ma bukłaka z wodą.

I poszedł w pizdu. I dobrze. Ogarnie tutaj tylko tych tutaj, do czego oczywiście nikt w najmniejszym stopniu się nie garnął, odbierze zapłatę, i tyle ją tu będą widzieli. W sumie całkiem niezły bilans, zarobiła trochę, wieśniacy będą mieli spokój i poczucie, że coś ma nad nimi jakąśtam pieczę, i ten skurl na górce będzie miał żarcie. Ishifone zawsze miała problem z pojęciem, czemu niby kłamstwo jest takie złe skoro można dzięki niemu załatwić rzeczy normalnie niewykonalne.
Parę kuksańców, nawet nie mocnych, ale mogła trochę przesadzić przez poprawkę na ich masę. Podnieśli się, i czy to spojrzenie Ishifone takie badawcze było, czy sami z siebie nagle dostali szaleju, podskoczyli jak zwierzęta i od razu zaczęli wygrażać. Zwłaszcza jej. Niemądre posunięcie, mieli szczęście, że była bardziej zainteresowana tym co się z nimi właściwie stało niż ich szczekotem. Najpierw przekrzywiła głowę, a potem uśmiechnęła cwanie.
-Ciekawe, wiedziałam, że coś z wami było nie tak. Macie sporo szczęścia-Chwyciła kant kasy między palec wskazujący a kciuk lewej dłoni, by mogli się przyjrzeć jej twarzy, a ona ich oczom. Ciekawe, czy zmieniły kolor-Na moje to coś was wcześniej opętało, i dopiero moja interwencja was uwolniła od wpływu czegokolwiek, co się w was zalęgło... Jesteście w... Ej, wy tam, jak się ta wiocha nazywa?-Zawołała zerkając obok olbrzymów na jednego z chłopków. Nie przejmowała się, ale na jakieś gwałtowniejsze ruchy przy bądź w stronę broni zamierzała reagować shunpo i zmianą pozycji na bezpieczniejszą.
-A ja... Chikaze. Po prostu-Prawy kącik jej ust powędrował nieco do góry. Tak, była całkiem kontent, że nie wiedzą co się dzieje. Jednak pozostawało pytanie - czym było to ich opanowało? I dlaczego zniknęło?
-No. To teraz ja. Co ostatniego pamiętacie? Gdzie ostatnio byliście?-To było na tyle ciekawe, że postanowiła podrążyć temat. Kto wie na jaki trop wcześniej wpadli.

Oddała im sprawiedliwość, dosyć szybko się ogarnęli i nawet nie próbowali zrobić niczego głupiego. Miło z ich strony, że w przeciwieństwie do tego motłochu byli w stanie się opanować. I nawet prowadzić jakąś konkretniejszą rozmowę z jakimiś przypuszczeniami. Czarownik z bagien, ciekawe. Rukongai było jeszcze bardziej zaskakujące niż ziemia.
Dopiero gdy zakapiory zapytały o okręg Ishifone zdała sobie sprawę z problemu jej pytania. Jeszcze nie przywykła, że trudno się spodziewać by ktokolwiek ogarniał więcej mieścin niż w jego najbliższej okolicy. Inaczej niż na ziemi, gdzie jednak mapy albo inne metody orientacji w terenie są na porządku dziennym. Nie było to wielkim problemem, ale powinna o tym pamiętać by nie wychodzić na kretynkę. W każdym razie, ostatnie co pamiętali było trzy dni stąd.
-Hmmmmm... No coś was kontrolowało, to na pewno-Dziewczyna złapała się drugą dłonią za podbródek-No ale chyba, przyznam, że trochę przypadkiem, posłałam to coś w diabły. Tak mi sie wydaje-Dało się wyczuć pewną dumę w jej głosie.
-Powiedzcie mi tylko gdzie było to bagno. Nie chciałabym wpaść czasem na to samo-Poczekała na odpowiedź. W sumie to wiele więcej nie mogła tutaj zrobić. Miała nadzieje że załapią, że są jej dłużnikami. Kiedyś to się może przydać-No. To my schodzimy na dół. Może się kiedyś jeszcze gdzieś zobaczymy-Ishifone obróciła się, i tak jak wcześniej po prostu uniosła dłoń na bok w trakcie odchodzenia. Skinęła na Daisuke, by podążył za nią.
Odebrać nagrodę, i won z tego cholernego kurwidołka. Wystarczająco się dzisiaj nadenerwowała.

Była nawet w dobrym nastroju, to i odrzekła trojaczkom, że nie ma problemu. Tu faktycznie mieli wobec niej pewien dług wdzięczności, wszystko w każdym razie na to wskazywało. Kto wie kiedy może się on jej przydać. Na pewno wiedziała kiedy inny pozytyw z tej wyprawy może, czyli pieniądze które dostała za swój nieodparty urok osobisty. Była całkiem zadowolona. Ciężkość jej sakwy sugerowała naprawdę kawałek spokojnego życia przez nimi. W sumie zdawało się być to całkiem uczciwą wymianą. Tylko trochę inaczej przedstawiła fakty.
Nie czekała na jakiekolwiek pochwały czy wyrazy wdzięczności. Opuścili mieścinę całkiem szybko, bo i też byli przejazdem a całkiem późno nie było. Niezły zarobek jak na pół dnia przedstawienia.
***
Z przykrością musiała stwierdzić, że im dalej w las, tym cywilizacja niby większa ale też bardziej nudno. Właściwie nie było niebezpieczeństw na ścieżkach i poza nimi, co stanowiło pewnego rodzaju urozmaicenie na początku jej podróży. Teraz jednak nawet ciężko było znaleźć jakąś zwierzynę, i poniekąd dowiedziała się dlaczego - od trzydziestego okręgu lasy należały do szlachty. Pies ich gwizdał, już za nimi nie przepadała. Lubiła chodzić sobie po nich, nawet nie po to by coś sobie upolować, tylko dla samej radości z przebywania w nim. Było za to lepsze drogi, większe wioski czy nawet miasteczka, a wraz z nimi więcej dusz. Ilu się tam historii nasłuchała... Aż trudno powiedzieć, czy to wypadkowa środkowego rukonu i populacji, czy też tutaj mieli akurat taką fantazję. Sporo było kapliczek poświęconych kami, to na pewno. Daisuke wypytywał, na ile to może być prawdą, na co Ishifone albo próbowała podpiąć to pod jakiś mit jaki znała, albo otwarcie mówiła, że pierwsze słyszy ale nie wyklucza. Nie byłą encyklopedią, ale w tym temacie jak coś wiedziała i nie zdradzało jej ziemskiego pochodzenia to się dzieliła. Fioletowa pantera jednak przebiła większość z tego, ale nie mogła zaprzeczyć, że coś takiego mogło się faktycznie wydarzyć. Mimo to było dosyć nudno. Żadnego z tych dziwów sama nie widziała, chociaż nawet poświęciła chwilę by zobaczyć, ile prawdy jest w tym całym drzewie.
Zrobiła sobie trochę przyjemności, i na swoje urodziny załatwiła sobie nieco bardziej bogaty obiad niż zazwyczaj. Daisuke zresztą też, informując go w trakcie o przyczynie tej decyzji. Przy okazji skomentowała, jak bardzo nie znosi zimy. I że większość co jej się złego przytrafiło przypadało właśnie na ten okres.
Ishifone więcej uwagi przykładała do rozwoju Daisuke niż do własnego. Na początku trochę przez to, że musiała odzyskać siły po dość jednak wymagającym spektaklu, ale potem weszło jej to nieco w rutynę. Fizycznie to najczęściej urządzała sparingi bez broni, w trakcie których ćwiczyli to czego nauczył ich Kanosuke, jak i ogólnie ćwiczyli kondycje i reakcję. On znaczy, bo ona przede wszystkim doprowadzała do formy prawe ramię. Zachęcała przy tym podopiecznego do wzmacniania swojego ciała za pomocą reiatsu, opisując mu... Chyba któryś raz z kolei co dokładnie może robić na tak podstawowym poziomie. Głównie chodziło o wzmocnienie ogólnej struktury mięśni, kości i skóry, ukierunkowanej albo na ich twardość, albo na wydajność, bądź też moc. Na jego poziomie takie korzystanie w trakcie walki było dobrym ćwiczeniem, a była to podstawa w trakcie jakiś poważniejszych potyczek.
Sama ćwiczyła też tak jak zwykle, próbując jednak swoich sił w łączeniu swoich dwóch zdolności. Bardzo jej się podobało, że mogła właściwie z marszu gdy ktoś do niej podszedł zaatakować go w zwarciu, by go naładować swoją energią którą potem mogła detonować. Było to trochę problematyczne w przypadku pierwszej zdolności, która miała tendencję uderzać w tym samym momencie co ona, przez co cel mógł się wyślizgnąć. Mogła też sama skracać dystans i napierać na przeciwnika. Albo przygotować niemiłą niespodziankę... Nawet spróbowała przesłać trochę reiatsu do podłoża przez swoje stopy i zobaczyć, czy to działa. Podobnie jak przetestować coś w rodzaju granatu w formie małej sakiewki z jakimś ostrym żelastwem przewiązanej sznurkiem. Naładować sam materiał sakiewki, rzucić, odpalić. Jeżeli miała racje, powinno wszystko to wystrzelić w losowych kierunkach. I jeżeli miała rację, to sobie przygotuje tak z trzy inne.
Oczywiście też ćwiczyła sztukę walki tachi. Tu jednak nie mogła za bardzo liczyć na kogokolwiek, ograniczając się do męczenia drzew i powietrza. A może jednak... Mała zdrajczyni zrobiła się całkiem kreatywna.
Najpierw zaczęło się od tego, że poprosiła Daisuke by zebrał trochę chrustu, gdy akurat raz z dwóch razy zdecydowali się spać w dziczy. Trzeba było jednak go pociąć, więc Ishifone zdecydowała się to zrobić. I ją olśniło. Chociaż dopiero potem zrealizowała ten pomysł.
Miała dwie metody. Pierwsza polegała na tym, że skakała po lesie i wykonywała cięcie. Od razu potem skakała do następnego celu, którym zazwyczaj była upatrzona gałąź albo przynajmniej pień drzewa, i do następnego. W ten sposób ćwiczyła sobie szybkość reakcji i orientację w warunkach przyspieszonego ruchu. Cel. Skok. Atak. Cel...
Druga wymagała Daisuke, którego prosiła by podrzucał wysoko do góry (Albo też na bok, bo mówiła mu, że może i nawet czasem powinien) rzeczy. Co to były patyki czy jakieś jagódki czy cokolwiek, co dało się podrzucić i nie było kamieniem, Ishifone wyskakiwała z dość znacznego dystansu i próbowała to trafić, by potem przeskoczyć na taki sam dystans za Daisuke. Jej podopieczny narzucał jej tempo samemu się męcząc, a dla niej było to wyzwanie by trafić to z większego dystansu. Musiała się nauczyć jak atakować w trakcie wykonywania shunpo. I na pewno ten proces sam w sobie polepszy jej percepcję.
***
No i dotarli do sławetnego trzydziestego okręgu. Miejsce, gdzie zaczynała się jurysdykcja szlachty i shinigami. Dziewczę nie mogło się wręcz doczekać, bo oczekiwała snobizmu i wysoko noszonych nosów. Ścieżka była oszczędna w roślinność, ale bywało zdecydowanie gorzej. W zimę, ale jednak. Mimo to pogoda była znośna. Nie przeszkodziło to jednak, pomimo jej początkowemu entuzjazmu, wstać lewą nogą dwójce bogów śmierci, która zagrodziła im drogę. Cóż za zbieg okoliczności. Oni do niej z podejrzliwością, a ona z ciekawością. Podeszła kawałek, stając sobie stylowo z lekko opuszczoną kasą na oczach.
-No proszę. Tak się zastanawiałam kiedy w końcu spotkam kogoś waszego gatunku-Uniosła głowę, odsłaniając kawałek swojej twarzy-Na mnie mówią Chikaze, a mój podopieczny to Daisuke. Generalnie to do centrum. Trochę z ciekawości jak tam wszystko wygląda, po części za jakąś robotą-Była miła, nawet bez większej złośliwości czy brawury, acz pewności siebie jej nie brakowało.
-Wyglądacie tak, jak sobie was wyobrażałam-Kiwnęła głową, bez żadnych oznak wrażenia-Nie obrazicie się, jak was wypytam o parę rzeczy?
Poprosić nie zaszkodzi. Czarnych powinno być tu więcej, ale jak była okazja teraz to czemu nie. Znała tylko jedną stronę opowieści.

Była zadowolona z efektów treningu. Dopóki nie wymyśli sposobu, by jakoś ze środka eksplodować tymi sakiewkami takie coś musiało wystarczyć. A może to kwestia wprawy, jak to często wychodziło?
Z shunpo też szło jej coraz lepiej. Przeciwko motłochowi powinna dać radę. Daisuke też robił postępy i już opanował pewne podstawy. Może nawet niedługo go trochę puści do jakiejś walki... Tylko ostrożnie.
Heh. Staruszek Vormund byłby z niej dumny, że tak się opiekuje młodymi...
***
Nie przejęła się w większym stopniu. Jakoś nie pałała do czarnych większą miłością, ale też nie wywoływali u niej strachu. Banda z bardziej skoncentrowanym reiatsu niż dusze, ale mniej niż quincy.
-Nie ma co się tak irytować... No dobra szefie, pytaj-Musiała trafić na jakiś świeżo upieczonych upierdliwców. Albo mieli jakiś interes w tym, by ją jakoś zagiąć. Na razie jednak zamierzała zagrać w ich grę. Delikatne zaintrygowanie wykwitło na jej twarzy-Ooo? Pierwsze słyszę o jakimś rejestrowaniu. Najwidoczniej w zewnętrznych okręgach kiepsko z przepływem informacji. Może to przez te gangi?-Uśmiechnęła się przepraszająco, trochę jak ciocia która za mocno naciągnęła sweterek na bratanka.
-Jestem jednak ciekawa nowych możliwości. W sumie tego też dotyczą moje pytania-Poczekała teraz na nich. Napalone młodziki. Ale albo ich skasuje od razu, albo uciekną i będzie mieć kłopoty. Po co jednak kusić los?

Westchnięcie było dostatecznym wyrazem co myślała o tym Ishifone, ale nie sposób było walczyć z całym systemem który właściwie działa na jej korzyść. Nawet, jeżeli sam fakt istnienia systemu ją gryzł.
-Biurokracja, uroczo. Witamy w cywilizacji-Zerknęła na Daisuke, nie kryjąc rozbawienia. Temu też pewnie średnio to pasowało. Dalsze ograniczenia... Tym bardziej. Zwłaszcza, że były dosyć bezsensowne i dużo mówiły o stosunku czarnych do tego, co się działo w pozostałych okręgach. Jeszcze jednak była miła.
-Siedemdziesiąty drugi-Jeszcze raz popatrzyła, już bardziej otwarcie na towarzysza-A Ciebie zgarnęłam z sześćdziesiątego siódmego, jak się nie mylę... Podnoszenie energii to dość ogólne pojęcie. Chodzi wam o to, by nie pozabijać cywili swoim reiatsu, czy o coś jeszcze innego?-Skrzyżowała ręce na piersi. Tamten z tyłu cały czas miał rękę na rękojeści. Naiwny.
-Tak słyszałam. Żołd, największa siła w całym soul society... Zawsze mnie dlatego zastanawiało, czemu jest tylu strażników. Co spotykałam to zdawali się nie narzekać-Delikatnie rzuciła rękawicę chłystkom. Ciekawe co jej odpowiedzą. Coś jej jednak wpadło do głowy, co wywołało niewinny uśmiech numer... jakiśtam.
-A, jak dokładnie wysoki? Taki jak wasz? Pokażecie?-Niewinna prośba. Trochę wręcz głupawa, ale kusiło ją by utrzeć im nosa.

Czyli tak jak myślała. Nie używała tej metody walki zbyt często, więc nie powinno być specjalnie problemu. Ciekawe, że mieli takie podejście w stosunku do strażników. Pewnie dlatego, że faktycznie potrafią porządnie odwalić swoją robotę nie chełpiąc się przy tym. Ciekawe, że kompletnie nie skomentowali jej "pochodzenia".
Trochę jednak przegięli mówiąc o TYLKO dość sporej energii. Ale fakt faktem, że miała nad nią pewną kontrolę, więc nie mieli całkowitego obrazu. Ona też nie, ale nie próbowała ich nawet za bardzo wyczuwać.
-Odpowiednio zachowywać... W porządku, nie będzie z tym problemu-Wcześniej uśmiechnięta i luźna, jej twarz w chwilę przybrała poważny, nawet trochę chłodny wyraz. Popatrzyła przenikliwie na jednego i drugiego, sama oceniając ich poziom energii w stosunku do jej własnego. Tak dla ciekawości.
-To wszystko, panowie?-Ton również przybrał bardziej oficjalną, wyważoną nutę. Poczekała nawet-Gdzie się zgłosić do rejestracji najemniczej a gdzie w sprawie służby
Ręce nawet nie ruszyły się o milimetr. Nogi też.

Niby mniejsze, ale Daisuke miał problemy z kontrolą, a oni są lepiej przeszkoleni. Miała jednak wrażenie, że spokojnie dałaby sobie z nimi radę. Po co jednak prowokować potyczki, które mogłyby na nią ściągnąć więcej problemów?
-Kilka godzin? Dość długo jak na zwykłą papierkową robotę-Skomentowała z kamiennym wyrazem twarzy. Wzruszyła nieznacznie ramionami. Banda dzieciaków którzy się zachłysnęli statusem. Jakby tylko wiedzieli, jak bardzo mogą mieć przefikane jeżeli tamci fanatycy mówili prawdę...
...o ile mówili prawdę. Albo się nie mylą. Ta. To był jeden z głównych powodów, dla których się zastanawiała. Jednak ta rejestracja nie brzmiała tak źle.
-Ale dobrze, jakbyście byli tacy uprzejmi...Skorzystamy-Wbrew obiegowej opinii Ishifone jest w stanie zachowywać się przyzwoicie i wysławiać się w sposób wyważony. Jednak w większości przypadków jej się nie chce, a jak już to robi to dla własnej korzyści. Tak było i w tym przypadku.
Dała się zaprowadzić. Po drodze jednak zagadnęła do nich.
-Długo już służycie?-Podpytała, niby by zabić czas-Słyszałam, że moc shinigami jest nie do porównania nawet z silnymi duszami z rukonu. Wiele też słyszałam o zanpaktou i ich, nierozerwalnie sprzężonych z ich właścicielami. Jaka jest jednak poza tym różnica między duszami, a shinigami?-Była to swego rodzaju zagadka, która nigdy nie została jej wytłumaczona. Quincy byli polarną opozycją do shinigami. Dusze były sobie gdzieś tam pośrodku. Ale czym się różnili shinigami od dusz?

Demoniczna magia? Brzmiało to dosyć niebezpiecznie, zwłaszcza gdy sobie przypominała, że jednak piekło istnieje. Kontrastowało też z dosyć podniosłą aurą quincy. Musiałaby się dowiedzieć więcej, ale... Nie teraz. Może to zabrzmieć... Nie, raczej nie. Było widać, że coś tam wie na temat shinigami, ale nie wszystko. I tak też było w istocie.
Nie odpowiedzieli jednak na jej pytanie. Nie tak, jakby tego chciała.
-Miałam coś innego na myśli-Sprostowała. Chwilę się jakby zastanawiała nad tym, by ostatecznie machnąć ręką-No mniejsza, może mi ktoś inny na to odpowie
Na informacje o służbie kiwnęła głową. Jak na dusze to dosyć krótko, natomiast na ludzi... Sama miała przecież z trzy lata doświadczeń. Znacznie wybiegających poza to, co zwykły rekrut mógł przeżyć, ale...
-Nie ukrywam, jestem ciekawa kontrastu...-Mruknęła do siebie, patrząc w niebo jakby tam szukała odpowiedzi na dręczące ją pytania. Może znalazła je tam gdzieś?-Co byście powiedzieli na sparing w walce wręcz? Bez nieczystych ruchów, żadnego prania po pyskach czy klejnotach. Słowo-Nawet teraz serio nie chodziło jej o upokorzenie kogokolwiek. Faktycznie była ciekawa, ile tacy szarzy rekruci mogą sobą reprezentować.

Aoto - Kuchiki Kisuke

Była dziś idealna pogoda do przebywania na zewnątrz, nie za gorąco, ale też nie za zimno. Nic, więc dziwnego, że ulicę pierwszego okręgu zachodniego Rukongai były zatłoczone. Wszyscy patrzyli na ich pochód ze zdziwieniem, a także spora część kłaniała się idącym Shinigami. Mieszkający tutaj ludzie wydawali się weseli, a także w miarę majętni. Nic dziwnego, najbliższe Seireitei okręgi były dość bogate, a przy tym przez częstość patroli Bogów Śmierci nie istniała tu przestępczość zorganizowana. Ludzie tutaj, więc wiedli całkowicie przyzwoite życia... no przynajmniej tak ogólnie, bo wiadomo że wszędzie się może jakaś tragedia zdarzyć. Szybko opuścili pierwszy teren zabudowany w Rukongai, ale nigdzie nie skręcili tylko dalej szli traktem prosto jak w mordę strzelił. Isei narzucał dość szybkie tempo, więc musieli żwawo maszerować, pozostało im tyko się cieszyć, że pogoda jest odpowiednia. Przerwę zrobili sobie dopiero koło godziny piętnastej, już srogo zmęczeni, spoceni, a także głodni. To ostatnie zresztą było głównym powodem postoju. Do tego byli w dość bajecznej scenerii, oto przy drodze była ładna polanka z wartko płynącym strumykiem, od którego pięknie odbijały się promienie słoneczne.
- Robimy sobie pół godziny przerwy, najedzcie się i odpocznijcie, bo do końca nie planuje już postojów. - oznajmił im rosły Shinigami, by samemu szybko usiąść na trawie i zabrać się za swoje zapasy żywnościowe. Pozostaje kwestia tego co zrobi Kisuke, w końcu miał przy sobie jedzenie całej drużyny.

01#128

Kisuke postanowił najpierw zebrać drużynę przed posiłkiem, w końcu nie chciał później słuchać, że ukrywa się z ich prowiantem. Kiedy już są w komplecie zdejmuje plecak, stawia go na ziemi i wręcza każdemu jedną rację i ich przydział wody.
-Z wodą lepiej uważać, każdy z nas ma tylko po jednej butelce. A nie wiadomo kiedy będziemy mogli uzupełnić zapasy. Oczywiście zrobicie co chcecie, tylko nadmieniam, jaki jest stan zapasów.-
Usiadł wygodnie, dając chwile odpocząć nogom i przystąpił do jedzenia. Podczas konsumowania racji nie pił wody, kiedy skończył wypił jedną dziesiątą wody, ze swojego przydziału.
-I jak mija wam podróż? Dobrze, że pogoda jest, chociaż sprzyjająca do dalekich podróży.- Powiedział luźnie mając nadzieje, że ktoś podejmie rozmowę.

Grupki zebrały się ze sobą, aby razem zjeść posiłek. Nawet w przypadku drużyny drugiej to się stało, bowiem jak się okazało głód i pragnienie były uczuciami mocniejszymi, aniżeli wzajemna niechęć. Ich racjami żywnościowymi poza wodą okazały się kulki ryżowe, które skutecznie wypełniły im żołądki. Z wodą było ciężej, bo nie było wiele. Jak się okazało 150 ml, które postanowił wypić Kisuke to było zdecydowanie mało i wciąż mocno go suszyło. Atsuka postanowiła zadziałać w inny sposób. Wydudniła całą butelkę do posiłku, by potem pójść i napełnić butelkę z strumyka. Ta była cholernie zimna, więc wsadziła ją do butelki. Omaeda podpatrzył ten sposób i postanowił zadziałać w to samo kopyto. W efekcie czego po chwili plecak Kuchikiego stał się lżejszy o jedzenie, ale dwa pełne mieszki lodowatej wody znowu przyprawiły go o ciężar. Towarzysze z drużyny drugiej nie byli zbyt rozmowni.
- Upierdliwa. - stwierdził Tsuyoshi, z kolei Rukonka dodała:
- I strasznie nudna. - wyglądało na to, że nic więcej na ten temat nie powiedzą, a zostało im jeszcze dobre dwadzieścia minut przerwy.

01#129

Kisuke przed wymarszem postanawia napić się jeszcze ze swojego bukłaka, tym razem wypił jeszcze ćwierć litra. Miał nadzieje, że taka ilość wody przynajmniej trochę zmniejszy uczucie pragnienia. Podniósł plecak z ziemi włożył do niego swój zapas wody i zarzucił go na plecy.
-Ciekawe jak daleko jeszcze? Znając moje szczęście to pewnie, dotrzemy tam tuż przed zmrokiem. A od bladego świtu na pewno mają coś w planach dla nas.- Powiedział lekko niepocieszony tym faktem.
-Ciekawe co miał na myśli Sensei Isei mówiąc o nagrodach, za odpowiednią ilość punktów.-

- Zrzędzisz jak stara baba. - skomentowała jego wypowiedź Atsuka.
- Jak chciałeś posiedzieć na dupie to kiepski zawód se wybrałeś. - Zawtórował jej Tsuyoshi. W kwestii dopieczenia Kisuke te dwójkę charakteryzowała zaskakująca wręcz zgodność, szczególnie że w pozostałych sprawach mieli przeważnie zgoła odmienne zdania. Tak właśnie było w kwestii nagród.
- Mnie żadne nagrody nie są potrzebne, żebym chciał wygrać. - Stwierdził Omaeda, który wyglądało na to, że również materializmu charakterystycznego dla jego rodu (a przynajmniej w plotkach i stereotypach) nie odziedziczył. Innego zdania była Rukonka:
- Ja bym się na trochę kaski nie obraziła... albo chociaż dodatkowe punkty do stypendium... - Powiedziała delikatnie zamyślona. Wyglądało na to, że bardzo wysoko mierzyła mając cele postawione na półce bliskiej sufitu... to czy uda się jej je zrealizować to już osobna sprawa.

01#130

Chłopak nie zamierzał wdawać się w puste dyskusje na temat, kto zrzędzi jak stara baba. To ona była negatywnie nastawiona i zaczęła się wywyższać. *Skoro zależy jej na pieniądzach, to nie powinna wprowadzać zamieszania do drużyny. A tak jedno mówi, co innego robi. Jedyny rukończyk, któremu nie zależy na kasie to Taki. Czyżby wszyscy inni chcieli tylko pieniędzy. Ciekawe co przyjdzie, im z pieniędzy jak zginą na służbie?*
-Skoro zależy wam na wygranej to może, chociaż zaczniemy zgrywać pozory, że dogadujemy się. Pewnie zauważyliście, że tylko nasza drużyna nie idzie razem. Nie ma potrzeby dawać im więcej argumentów dzięki, którym będą mogli zabrać nam punkty, a tak sami się prosimy. Nie mówię, że mamy się do siebie uśmiechać i robić maślane oczy. Ale przynajmniej normalnie rozmawiać i nie docinać sobie co chwilę.-

Kisuke postanowił kontynuować zrzędzenie w myślach, aby zapobiec kolejnego etapu kłótni. Był to dobry pomysł, bo dalsze zwarcia na pewno, by im nie pomogły. Gorzej, że jego towarzysze mieli inną wizję na dalszą współpracę, aniżeli szlachcic.
- Jak dla mnie najlepszym sposobem na brak kłótni jest jak najmniejsza ilość kłapania dziobem, a największa działania. - Stwierdził Omaeda w charakterystyczny dla siebie, bezpośredni sposób. W tej kwestii Atsuka się z nim zgodziła.
- Taaa i mnie wyglądamy na grupkę ludzi co, by się mogła pokłócić nawet o prognozę pogody... Dlatego lepiej nie kusić losu i gadać jak najmniej. - Powiedziała zbierając tyłek z ziemi. Oto, bowiem Isei wstawał i zaczął przeliczać studentów oraz szykować się do drogi. Dał im pięć minut na ogarnięcie sprzętu, który powyjmowali i ruszyli. Póki co, jednak drużyna druga szła blisko siebie, więc jak Kuchiki chciał podjąć kolejną próbę przekonania towarzyszy, do któregoś ze swoich pomysłów to mógł to spokojnie zrobić.

01#131

Młody szlachcic nie zamierzał wtykać kija w mrowisko. Skoro nie chcą rozmawiać, jest mu to całkowicie na rękę przynajmniej nie będzie musiał wysłuchiwać ich kłótni i przechwałek. Tym razem nie oddala się od nich. Trzyma się blisko aby wyglądało to tak jakby dogadali się i współpracowali ze sobą. Zarzuca plecak na plecy i idzie za nimi. Po drodze podziwia krajobraz i wsłuchuje się w odgłosy natury.

Ruszyli dalej w drogę, drużyna druga, wciąż kierowała się w milczeniu za grupką innych studentów. Na pocieszenie Kisuke zauważył, że nie we wszystkich grupach było różowo.W jednej z nich panowała równie głęboka cisza co w tej, w której był Kuchiki. W tej drużynie znajdował się Sho, Yoshihito i jakaś szlachcianka, której ten nie zdążył poznać. Wyglądało na to, że żadne z nich nie należało do specjalnie rozmownych, albo może brakło im śmiałości. Ciężko było stwierdzić, aczkolwiek pewnym było, że ich integracja nie przebiegała za dobrze. Znalazły się też grupy, w których jeden członek został zupełnie wykluczony i tak dla przykładu grupa, w której Kana z Gentaro rozmawiali w najlepsze, a Shunsuke stał obok nie wyglądając jakby chciał wtrącać się w ich rozmówki. O dziwo w miare wydawały się układać relacje drużyny w składzie Kumiko, Taki i Toru, choć w sumie wyglądało na to, że to Rukończyk utrzymywał wszelkie rozmowy gadając jak najęty znacznie więcej, niż pozostała dwójka razem wzięta. W każdym razie szli, szli, zobaczyli ładny zachód słońca nad Rukongai, potem jeszcze szli, szli, aż w końcu na tyle się ściemniło, że się zatrzymali... a może to był punkt zborny? W każdym razie znaleźli się na skraju lasu.
- Dobra. Tutaj spędzimy pierwszą noc. Rozbijcie namioty, są one trzyosobowe, więc na pewno się zmieścicie. Jak skończycie podejdźcie do mnie. - powiedział Isei wydając im pierwsze surwiwalowe zadanie.

01#132

Kisuke nie zamierzał wychylać się jako pierwszy. Poczekał chwilę, aby zobaczyć co zrobią jego towarzysze. Położył plecak na ziemi i jeżeli Tsuyoshi i Atsuka zaczęli rozbijać namiot to pomaga im w tym. Jeżeli nikt nie wykazał inicjatywy podchodzi do Omaedy.
-To co, zaczynamy rozstawiać namiot. Jeśli zrobimy to razem na pewno pójdzie nam znaczniej szybciej.- Zaczyna rozstawiać namiot licząc, że reszta się przyłączy i razem sprawnie go rozstawią. *Ciekawe co sensei chce nam przekazać na koniec tego jakże pięknego dnia. Mam nadzieje, że przynajmniej będą to dobre informacje.* Kiedy skończy pomagać przy namiocie podchodzi do Iseia i grzecznie czeka, co ma im do zakomunikowania.