Zachodnia dzielnica

Kisuke nie zamierzał oczekiwać na przeciwnika znacznie przerastającego go gabarytami tylko pognał na jego wprost. Ograniczało to jego pole do popisu jeśli chodzi o unik, wiadomo bowiem że uskoczyć w tył znacznie łatwiej stojąc, aniżeli poruszając się w przód. Pozostały mu, więc uskoki na boki, które zresztą nie były wcale takie łatwe, bowiem otaczały ich drzewa, krzaki oraz korzenie wystające ponad glebę. Ukazuje to jak odważną decyzję podjął blondyn postanawiając wykonać szarżę na drzewca. Zapełnił swoje bice Reiatsu ile tylko dał radę, tak aby zwiększyć parę z jaką atakuje. Przy tym młodzieniec zdawał sobie sprawę, że drzewo miało większy zasięg "ramion", więc najpierw musi dać rade umknąć atakowi roślinki, by po tym móc wyprowadzić swój cios. Drzewolud tym razem zdecydował się na atak po poziomie, zamaszystym uderzeniem po łuku, co chłopak przewidział przez dokładną obserwacje dziwacznego stworzenia. W efekcie czego został mu unik jedynie w jedną stronę, w tą, w którą zmierzał atak, by znaleźć się poza jego zasięgiem, a następnie kontra gdy wróg będzie w wykroku. Problem w tym, że młodzieniec skupił się tak na obserwacji przeciwnika, że nie zwrócił uwagę na ukształtowanie terenu w miejscu, w które zamierzał czmychać, a na jedynej sensownej drodze do uniku stanęło mu wielkie, rozłożyste drzewo, widocznie stare, bo i grube jak cholera. Wiadomym było, że tam nie da rady uciec przed ciosem, więc szlachcic instynktownie rzucił się na ziemie, dzięki czemu udało się uniknąć oberwania ciężką gałęzią, ale utracił szansę na wymyślony kontratak, bowiem teraz nadal musiał się bronić. Ent podniósł swoją łapę do góry widocznie chcąc dosłownie wbić w ziemie biednego studenta, jednak tu na pomoc przyszła mu Rukonka, która użyła jakiegoś Kidou dzięki któremu przed dłonią pojawiła się jej świecąca kulka. Gdy ramię drzewca uderzyła o zaklęcie nagle została odrzucona. Do boju ruszył Omaeda, którego cios, jednak został zablokowany, a on musiał ratować się ucieczką, aby nie oberwać.

-8 pr

01#163

Kisuke musiał szybko działać, co prawda ent nie był zbyt inteligentnym przeciwnikiem. Dlatego chłopak postanowił wciągnąć go w pułapkę, którą chce zastawić na drzewca. Szybko chowa miecz do sayi, wyturluje się poza zasięg enta i wstaje.
-Załatwcie mi kilka sekund mam pomysł jak go załatwić.- Powiedział głośno spokojnym tonem.
Odbiega kilka metrów i klęka na jednym kolanie, łączy palce dłoni i zaczyna koncentrować w nich reiatsu.
-Płomieniu z odwłoka piekielnego pająka dotknij mych wrogów i spal ich skórę! Zaklęcie destrukcyjne numer dwanaście- Fushibi!-[12PR]
Blondyn postanowił wytworzyć sieć na podłożu, teraz już musi tylko skupić uwagę wroga. Wyciągnął ramię przed siebie, podparł drugą ręką, aby ułatwiło mu to celowanie i zniwelowanie ewentualne kołysania. Skupił energie w palcu wskazującym i wystrzelił białą błyskawicą.
-Byakurai!- [4PR]. Chłopak chciał jedynie trafić, aby sprowokować enta do natarcia na niego. Od razu po wystrzale szlachcic zaczyna się wycofywać i przygotować do oddania kolejnego strzału, kiedy przeciwnik wejdzie w kontakt z pajęczyną, zatrzymuje się na chwile i ponownie przygotowuje się wystrzał, ale tym razem celuje w pajęczynę, aby wysadzić enta.
-Nie podchodźcie zbyt blisko, nie wiem, jakie będzie pole rażenia.
-Byakurai!-[4PR] posyła białą wiązkę energii przypominająca błyskawice, w oblepionego pajęczyną roślinnego stwora.

Jeśli Kisuke chciał zabrzmieć spokojnie to mu nie wyszło. Z jego psychiką cud, że w ogóle trzymał się na nogach, bo gdy szarżował na niego ent czuł, że delikatnie trzęsą się mu kolana. Jego głos, również drżał, w efekcie nie brzmiał zbyt autorytatywnie, ale towarzysze zdaje się, że z braku laku postanowili przystać na pomysł arystokraty. Mieli trudne zadanie, jakim było odciągnięcie uwagi wściekłego drzewa od gościa, który właśnie zrobił w nim dziurę białą błyskawicą. Do sprawy najpierw zabrał się Omaeda w swoim, mało subtelnym stylu, w którym wjechał z kopa typu spartanin od boku w idące drzewo. Sposób ten okazał się dość skuteczny, bo ent, aż się zachwiał pod siłą kopniura, po tym jeszcze Rukonka dorzuciła zaklęcie, które jednak słabo trafiło dziwny twór roślinny. To dało czas na wykonanie zaklęcia wraz z inkantacją oraz przypomnienie o sobie Byakuraiem. Ten tym razem zrobił znacznie mniej szkody drzewcowi, ale zerwał mu nieco kory co posłużyło jak płachta na byka. Drzewo pognało prosto na Kisuke przyklejając się obunóż do sieci, która pewnym było, że za długo nie wytrzyma. Dużo czasu, jednak nie było potrzebnego, Kuchiki wycelował jeszcze raz i wypuścił jeszcze jedną białą błyskawicę, która aktywowała sieć, by zrobić duże bum. Gałązki poleciały w różne strony, a ent z połamanymi nogami padł na ziemie martwy, zresztą omal swym obitym w korę cielskiem nie przygniatając blondyna, który musiał uskoczyć do tyłu. Nie mniej udało się, wróg został pokonany.
- Uciekaj Pani, ja ich zatrzymam! - Usłyszeli głos od strony strumyka.

-20 pr

01#164

Młody szlachcic pierwszy raz brał udział w walce z przeciwnikiem, który nie był jego sparing partnerem czy chuliganem. A istota, która chciała zrobić mu krzywdę, także nie czuł wyrzutów sumienia, że skrócił jej życie. Raczej poczuł się dobrze, iż udało mu się wykończyć stwora, zanim ten skrzywdziłby zespół, do którego należał. Arystokrata zdawał sobie sprawę, że sam nie dokonałby tego i bez pomocy Atsuki i Omaedy drzewo mogłoby porachować mu kości.
'Muszę im podziękować, kiedy będziemy bezpieczni.' Pomyślał chłopak.
Blondyn nie marnując czasu kiedy, tylko usłyszał czyjś głos ruszył do razu w jego stronę wolał się upewnić ilu przeciwników jeszcze może się na nich czaić. Tym bardziej chciał się dowiedzieć, o co chodzi z tym świętym strumieniem i kim jest rzeczona pani, w końcu te dziwne krzaczki nie chciały ich wpuścić z jakiegoś powodu.

Uzupełniłem poprzedni odpis o to ile masz sobie odjąć rei, także jeśli do tej pory tego nie zrobiłeś to ten... do dzieła.
----------------------------------------------------------------------------
Trójce studentów udało się pokonać roślinne potwory bez większych obrażeń co najwyżej z paroma przecięciami skóry. Ewidentnie dopisało im szczęście, szczególnie w walce z entem, choć i ich owocna współpraca nie była tu bez znaczenia. Wyglądało, jednak na to, że pokonali zaledwie posłańców, bowiem zza krzaków dobiegł ich silny, niski głos. Kisuke nie ustalają z towarzyszami pognał w jego stronę, a Ci zrobili zresztą podobnie. Po przebiciu się przez chaszcze wyszli poza korony drzew gdzie zastał ich widok iście rajski. Białe kamyczki otaczały szeroki na parę metrów, niezbyt głęboki strumień o dość rwącej wodzie, w której pluskały się rybki. Czysta woda, wręcz połyskiwała odbijającymi się od niej promieniami słonecznymi. Po drugiej stronie strumyka klęczał na kamieniach właściciel głosu, który przed chwilą usłyszeli. Ni to mężczyzna ni to zwierz, ni to człowiek, nie to dzika świnia. Pokryty brązowym futrem, wielki facet, o kłach wystających z dolnej szczęki, nie mniej postawie wyraźnie ludzkiej, pięciopalczastych dłoniach oraz zwykłych stopach. Jego biodra przepasywała ledwie przerwana szmata, innego ubioru nie miał. Twarz pokryta futrem bardziej przypominała ryj dzika, aniżeli ludzkie oblicze. Choć klęczał na jedno kolano to i tak przerastał wzrostem osóbkę, przed którą pochylał głowę, raz z racji swej masywności, a dwa niewielkich rozmiarów dziewczynki. Była to, bowiem blond młódka o bladej skórze, jasne blond włosy oraz błękitne oczy, odziana w suknie z liści sięgającą jej do kostek. Wyglądała jakby miała maksimum dwanaście lat, szczególnie zważywszy na wzrost, który nie przekraczał metra trzydziestu centymetrów.
- Nie opuszczę mego sanktuarium. - Żachnęła się dziewczynka i wówczas wpadła trójka. Dziki facet wstał i zasłonił swym potężnym ciałem istotkę, która go jednak odsunęła. - Czego chcecie od tego świętego miejsca intruzi? - Zapytała śpiewnym tonem, choć czuć było w jej słowach nutkę wrogości.

01#165

Młody szlachcic na chwilę się wzdrygnął, kiedy zobaczył człowieko-dzika, przez moment nawet zastanawiał się nie czy nie  jest to jakiś pusty. Pierwszy raz na oczy widział takie dziwne stworzenia najpierw te roślinki a teraz dzik. Szybko pomachał głową na boki, aby się otrząsnąć i od razu przeniósł wzrok na osobę, która sprawuje tu władzę.
Przez chwile milczał i podrapał się po czuprynie.
-Jakby to wyjaśnić. Szukam pożywienia i zapasów wody, nie jesteśmy tutejsi, ale nieładnie zagarniać dla siebie rzekę, jej skarby i w dodatku nasyłać dziwnie leśne istoty. Nie chcemy walczyć tylko skorzystać z rzeki i jej bogactw. Odpoczniemy trochę zbierzemy zapasy i ruszmy w swoją drogę.- Powiedział trochę zdezorientowany chłopak, ciepłym głosem.
-Prawie bym zapomniał jest Kuchiki Kisuke, a ty strażniczko rzeki jak się nazywasz?
___________________________________________________________________
Spokojnie pilnuje poziom i zużycie rei

Słowa Kisuke wzburzyły mocno dzika, który głośno wypuścił powietrze przez nos.
- Jak śmiesz pouczać Panią nędzny patałachu!? Więcej szacunku gdy mówisz do Pani! - Zagrzmiał rosły mężczyzna, który widocznie otaczał wielką czcią co wydawało się bawić Omaede. Atsuka natomiast wyglądała na całkowicie skonsternowaną. Dziewczynka poklepała uspokajająco na swego włochatego towarzysza i odpowiedziała melodyjnym głosem.
- Niestety nie mogę się na to zgodzić Kuchiki Kisuke. Ten strumień, żyjące w niej ryby, a także woda w nim płynąca są święte. Sam fakt, że dzieci miasta postawiły tu swe stopy obraża to miejsce. Jam jest Sairyu, Kami tego sanktuarium, oddalcie się, a wybaczę Wam to świętokradztwo. - To wywołało falę zachwytu u dzika, który ponownie przed nią klęknął bijąc pokłony:
- Jesteś niebywale wyrozumiała Pani, oni nie zasłużyli na taką szczodrość! - Tsuyoshi parsknął śmiechem, co dwójka po drugiej stronie wody puściła mimo uszu. Atsuka, natomiast wyglądała na przerażoną.
- Proszę o chwilę. - Powiedziała w stronę dziewczynki i za rękawy pociągnęła ich do tyłu po czym zaczęła mówić konspiracyjnym szeptem z nutką nerwowości w głosie - Słuchajcie wiejmy stąd. Z Kami nie ma co zadzierać, jeden chłopak z mojej wioski z taką zadarł to przeklnęła go i zachorował na trąd. - Omaeda wybuchnął śmiechem.
- Wierzysz w takie zabobony? To jakaś dziewczynka co sobie jaja robi. Wykurzmy ich stąd i zajmijmy strumień, bo żreć mi się chce.
- Zabobony? Co Ty pieprzysz? Kami naprawdę istnieją. - żachnęła się Rukonka. Wyglądało na to, że drużyna druga znowu została podzielona.

01#166

Cała sytuacja wprawiła młodzieńca w mieszane uczucia i jeszcze do tego ta Sairyu. Wydaje się niedojrzała, wygląda jak dziecko i ciężko stwierdzić czy na pewno jest bóstwem, ale na pewno nie jest wielkim kami skoro nigdy chłopak nie słyszał nawet podobnego imienia.
-Rozumiem Twoje obawy, ale ciężko powiedzieć czy to faktycznie prawda. Może być tak jak powiedział Tsuyoshi-san i w istocie to naprawde jakieś oszustwo albo nawet zadanie przygotowane przez naszych nauczycieli. Jeżeli masz jakieś obawy nikt nie będzie Cię zmuszał.- Powiedział ciepło chłopak.
Spojrzał na dziewczynkę, która ma się za boginie.
-Mówisz, że jesteśmy niegodni i obrażamy samą naszą obecnością to miejsce. Jest to bardzo śmieszne, skoro kami obraża i odrzuca potencjalnych wyznawców. Zamiast nagrodzić ich za przebycie długiej drogi i pokonaniu wielu przeszkód. Skoro nie jesteśmy zbyt dobrzy, to co takiego możemy uczynić, żeby udowodnić naszą wartość. O wielka kami-sama.-Powiedział szlachcic, szczerząc zęby.

Atsuce wyraźnie nie podobało się, że Kisuke sam z siebie przerwał ich obrady, do których sama ich ściągnęła, a gdy usłyszała ton z jakim wypowiadał się szlachcic oraz zobaczyła jego uśmiech skrzywiła twarz w grymasie i szepnęła do niego zdenerwowanym tonem.
- Co Ty odpieprzasz? Nie słuchałeś mnie? - Jeszcze bardziej wkurzony był Mr Dzik. Żyłę na jego skroni arystokrata był w stanie dostrzec mimo futra, które je obrastało.
- Nie wytrzymam Pani! Ten gówniarz jest bezczelny! - Krzyknął wyraźnie na granicy panowania nad sobą. Sairyu, jednak nadal pozostawała spokojna, niczym tafla jeziora, a jej ręka na biodrze futrzastego, bo wyżej nie sięgnęła, zadziałała również kojąco na jej rosłego towarzysza.
- Mój strażnik ma rację, jesteś bezczelny i... naiwny. Chcesz nagrodę za chodzenie po lesie i przebywanie na łonie natury? Dla mych wyznawców to właśnie jest nagroda... Dlatego ograniczenia są nieraz dobre, dzieci miasta, które zbudowano z martwych kamieni nie rozumieją świętości przyrody. Nie ma dla Was miejsca, wśród mych wyznawców. To miejsce karmi się mymi błogosławieństwami, dla takich jak Wy będą jednak niczym klątwa. Nie skalam, jednak tego miejsca przelewem krwi, bowiem jest ono święte, Wam jednak dzieci miasta radzę udać się w górę strumienia, znajdziecie tam odnogę, która wolna jest od mych wpływów. - Powiedziała dziewczynka, która po tym odwróciła się na pięcie i udała się w dół strumienia. Tymczasem Tsuyoshi parsknął śmiechem.
- Spójrzta na mnie jam jest pani strumyczka uważajta, bo czeka was klątwa hu hu hu uga buga. - Przedrzeźniał dziewczynkę gdy ta się oddaliła co wyraźnie nie podobało się Atsuce.
- To co? Ja ogarnę trochę drewna, a Wy wyłówcie jakieś ryby czy coś. - Powiedział Omaeda będący w wyjątkowo dobrym nastroju, widać wizja zbliżającego się jedzenia mocno poprawiła mu morale.
- To nie idziemy do tej odnogi? - Zapytała zdziwiona Rukonka, co wydawało się zarzewiem kolejnego konfliktu w drużynie drugiej, w którym głos Kuchikiego miał zostać tym decydującym.

01#167

Dziewczynka swoim zachowaniem zabiła ćwieka młodemu szlachcicowi, który nie chciał pierwszy zacząć walki. Nie spodziewał się, że bogini okaże się tak dojrzała i nie zechce ukarać go za jego bezczelne zachowanie. Nagle przez głowę przeszła mu pewna myśl.
*Dałbym sobie rękę uciąć, że Taki-san kiedyś wspomniał coś o bogini i naturze. Czyżby to była ona?*
Chciał jak najszybciej rozwiać wszelkie wątpliwości i zawołał.
-Sairyu-sama czy mogę mieć jeszcze jedno pytanie? Znasz może niedużego młodego chłopaka z irokezem, na którego wołają Taki?- Odwraca się w stronę rukonki i składa dłonie na wysokości twarzy.
-Wybacz Atuska-san, po prostu nie mogłem się powstrzymać, aby upewnić się, czy ona jest prawdziwa. Myślę, że nie ma co wchodzić z buciorami do czyjegoś domu, skoro jest odnoga rzeki, która nie jest jej to możemy z niej z korzystać i nie będziemy musieli sprawdzać, czy faktycznie może rzucić nas na klątwy.- Powiedział arystokrata, który miał nadzieje, że jego towarzysze nie wydrapią sobie oczu.

To, że Kisuke nagle spokorniał nie wpłynęło w żaden sposób na dziewczynkę i jej wielkiego bodyguarda. Nie odwróciła się, ani nawet nie zatrzymała, po prostu szła dalej, a pytanie szlachcica zostało pozostawione bez odpowiedzi. W odróżnieniu od młodej Kami, Atsuka zareagowała na wypowiedź blondyna.
- To kurde pora poćwiczyć wolę, skoro masz taką słabą, że się powstrzymać nie umiesz, by nie ryzykować tyłkami nas wszystkich. - Warknęła Rukonka, której arystokrata nie udobruchał nawet postawieniem się za nią w sporze o to co zrobić. Druga sprawa, że Omaeda nie zamierzał tak łatwo odpuścić, bo stanowisko towarzyszy szybko popsuło mu humor.
- Wy tak serio? No dajcie spokój! Toć ta gówniara teraz pewnie rży w najlepsze za jakimś drzewem, że napędziła stracha głupim studentom! Do tego do tej odnogi nie wiadomo ile drogi. Chodźcie, chociaż tu sobie coś zjemy, a potem pójdziemy! - Zaproponował na koniec widać z nadzieją w oczach, że kolega i koleżanka pójdą na taki kompromis.

01#168

Słowa, które powiedział rukonka nie były niczy nowy. Chłopak zadawał sobie sprawę, że czasami brakuje mu silnej woli.
-Tsuyoshi-san wolałbym nie sprawdzać wytrzymałości jej nerwów, ale w zamian za to poniose twój i swój pleack do tej odnogi. Może mniejszy wysiłek pozwoli Ci zapomnieć o głodzie. Tak w ogóle to chciałbym wam podziękować gdyby nie wy te drzew klika razy mogło mnie poważnie zranić.- Powiedział lekko zawstydzony arystokrata.
Pochylił swoją bujną czupryne i powiedział.
-Dziękuje wam za ratunek. Mam nadzieje, że będę mógł się szybko wam zrewanżować.- Podnisół swoją głowę i lekko uśmiechnął się. Kisuke czeka jak zareaguje największy członek drużyny, jeżeli oda mu plecak bierze go bez marudzenia i szykuje się do marszu w górę rzeki.

- Kpisz ze mnie? - Zapytał opryskliwie osiłek, na którego humor decyzja towarzyszy nie wpłynęła zbyt pozytywnie. - Taki plecaczek to dla mnie żaden dodatkowy wysiłek. Chodźmy, bo mój żołądek zaraz przez Was zje sam siebie. - Dodał ewidentnie mając im to za złe. Generalnie atmosfera w drużynie była mocno markotna, więc na podziękowania Kisuke otrzymał odpowiedź jedynie w formie jakichś tam dokładniej nie sprecyzowanych odburknięć. Nie było w tym nic dziwnego. Szli od wielu godzin, byli odwodnieni, głodni, zmęczeni, przez co ciężko było o dobry humor, szczególnie że posiłek odłożyli za kolejny czas... Bliżej nieokreślone jaki. W końcu Sairyu nie powiedziała im nic o tym jak daleko znajduje się odnoga strumienia. Wdawało się też we znaki samemu arystokracie, który przez tygodnie życia w Seireitei odwykł od burczenia w brzuchu, a wytrzymałością na pewno nie dorównywał Omaedzie. Tak czy siak ruszyli wzdłuż strumienia, za każdym razem mając nadzieje zobaczyć rozwidlenie, ale za każdym razem czekał ich zawód. W końcu po dwóch godzinach Tsuyoshi stanął i zawołał:
- No dajcie spokój! Ta gówniara zrobiła nas w konia, koczujmy to! - Atsuka, wciąż wydawała się niechętna temu wyborowi, ale już było widać w niej mniej pewności, niż gdy żegnali się z rzekomą Kami i jej dzikim przyjacielem.

01#169

Blondyn zatrzymał się i przysiadł na jakimś konarze bądź skale. Jak nie znajdzie to siada na ziemi i masuje swoje łydki.
-Atsuka-san może zatrzymamy się i odpoczniemy. Nie wiadomo ile jeszcze drogi nam zostało do tej odnogi. Może również się okazać, że zostaliśmy oszukani, idąc dalej osłabimy się jeszcze bardziej i wtedy możemy wpaść w poważne tarapaty. Wiesz, że nie przepadamy za sobą z Omaeda-san dlatego rzadko się z nim zgadzam. Ale myślę, że teraz może mieć racje i na dodatek zmęczenie, pragnienie i głód już dają się we znaki.- Powiedział zmęczony arystokrata.
Jeżeli zgodzi się na plan to młodzieniec korzysta z chwili, aby dać odpocząć swoim nogą, następnie zaczyna szukać suchych,  mniejszych, większych gałązek i dużych kawałków, które zasilą małe ognisko. Kolejne na liście będzie złapanie kilku ryb, w tym celu blondy szuka długiego kija. Następnie spróbuje zrobić taki sam oszczeń, którego używali rybacy ze stron, w których się wychował. Mieczem stara się naciąć trzon kija dzieli na trzy części, następnie kozikiem wziętym z plecaka rukonki, ostrzy nacięty koniec ościenia. Na samym końcu musi włożyć niewielkie gałązki tam, aby stworzyć dystans między ostrymi końcami. Kiedy tylko skończy, przygotowywać narzędzie do połowu ryb udaje się nad rzekę i poluje, może mając ryby na kolacje dla całej grupy, odpłaci się im za pomoc.

- Jak jesteście tak słabi, że dalej nie wytrzymacie to proszę bardzo, ja nie tknę niczego co obmyła woda tego strumienia. Wam też nie radzę. - Odpowiedziała zadziornie Atsuka, która usiadła i założyła ręce na piersi. Normalnie Tsuyoshi jak nic potraktowałby to jako zaczepkę, która jest dobrym pretekstem do bitki, ale zwycięstwo wyglądało na to, że tak go ucieszyło, że zaraz ruszył w las po drewno na ognicho. Kisuke, również wszedł w gęstwinę szukając kijków, ale w innym celu. Nawet całkiem mu się poszczęściło, bo szybko znalazł stosowny badyl jako podstawę jego konstrukcji oraz mniejsze, które miały inne zadanie. Szlachcic, bowiem nie zamierzał stworzyć prostego, zaostrzonego kija, lecz wymarzył sobie wędkę znacznie ambitniejszą, a także trudniejszą w wyprodukowaniu. Nie mniej używając katany oraz noża Kuchiki żwawo zabrał się do roboty. Niestety brak mu było wyczucia, w efekcie czego niektóre nacięcia były za głębokie, a inne za płytkie, a jego wędka po zakończeniu wyglądała dość żałośnie... Jakby kij w każdej chwili miał się zwyczajnie rozpaść. Co gorsza Omaeda, również nie za bardzo znał się na rzeczy. Jego stosik z drewna przypominał raczej luźno rzuconą stertę gałęzi, niż uporządkowany twór, a próby podpalenia takowego zakończyły się kilkoma siarczystymi przekleństwami wywołanymi uderzeniem zamiast rzemieniem o rzemień to w palec. W tym na pewno lepiej poradziłaby sobie Atsuka, która jednak wyglądało, że nie ma zamiaru przyłożyć ręki do czegoś co uznawała za świętokradztwo.

01#170

Kisuke spojrzał na swoje dzieło, które nie przypomina wyglądem tego, co widział u rybaków. Nie mniej jednak nie zraża się i idzie sprawdzić, czy uda mu się złapać coś więcej niż katar od zimnej wody. Podchodzi do strumienia i rozgląda się gdzie żerują i odpoczywają ryby. Jeżeli jego skomplikowany oścień pęknie i nie uda mu się nim nic złowić. Postanawia użyć demonicznej magii, ale nie może się zdecydować jakie zaklęcie wybrać. Jednak postanawia użyć płonącej pajęczyny, w miejscu, gdzie często przepływają ryby będzie liczył, że złapią się w pajęczynę.
-Płomieniu z odwłoka piekielnego pająka dotknij mych wrogów i spal ich skórę! Zaklęcie destrukcyjne numer dwanaście – Fushibi!- [PR22] Dodał bardzo pokaźną ilość energii do zaklęcia, aby stworzyć jak najbardziej gęstą sieć. Następnie usiada na brzegu i zażywa chwili relaksu, ciszy i czeka na rezultaty swojego planu złapania kilku ryb.

Kisuke ruszył na łowy, by zdobyć pokarm przy użyciu swego kalekiego kijka. Cała sprawa okazała się nie taka łatwa na jaką wyglądała. Rybki były szybkie, kamienie śliskie, a tafla strumienia mimo czystości wody zniekształcała obraz. W efekcie czego trzy pierwsze pchnięcia szlachcica okazały się nieprecyzyjne... Czwartego nie było, bowiem pocięty patyk się złamał. Trzeba było wpaść na coś nowego i to też zrobił Kuchiki. Tym razem postanowił skorzystać z Kidou i dość dużej jak na jego warunki ilości Reiatsu, by wytworzyć zaklęcie sieci. Udało mu się rozciągnąć zaklęcie od jednego brzegu do drugiego i pozostało tylko czekać. Po chwili zdecydował się wyciągnąć nowatorską sieć, w której znalazło się dobre osiem wierzgających ryb, jedna nawet całkiem spora, także arystokracie wyraźnie dopisało szczęście. Tego zabrakło Tsuyoshiemu, który nadal nie uporał się z ujarzmieniem żywiołu ognia. Stos drewna, wciąż stał jak stał, a rosły student gęsto rzucał bluzgami trzymając się za palec, w który zdaje się, że znowu się uderzył.

-22 pr

01#171

Chłopak podczas wyciągania sieci bardzo ucieszył się, w końcu udało mu się zrobić coś dobrze. Zebrał wszystkie ryby i wrócił do miejsca, gdzie Tsuyoshi powinien rozpalić ognisko.
-Udało mi się złapać kolacje.- Powiedział bardzo zadowolony z siebie szlachcic. Jego radość delikatnie przygasła, kiedy zobaczył, że ogień dalej nie płonie, a Atsuka siedzi tak jak siedziała z założonymi ramionami.
-Rozumiem, że nie chcesz łamać swoich przekonań... ale mogłabyś, chociaż rozpalić ogień w końcu ten las nie jest sanktuarium Sairyu-sama. Poza tym to ja złowiłem ryby w rzece, więc jeżeli ktoś ma zostać przeklęty to tylko ja.- Powiedział speszony chłopak, który nie zwykł do namawiania kobiet, aby robił coś naprzeciw swoim poglądom. Blondyn czeka chwilę na reakcje koleżanki. Miał nadzieje, iż uda mu się nakłonić ją do współpracy.

Jak się okazało sprawy z rybkami nie były łatwe. Ściągając je z sieci na żywo chłopak otrzymał parę liści z ogonów, a dwie nawet wyślizgnęły się mu z rąk wskakując z powrotem do strumyka, by cieszyć się wolnością. Zatem drużynie drugiej zostało już tylko sześć rybek. Może to nawet lepiej? Przynajmniej po równo, dwie na łeb, jeden powód do kłótni mniej. W ich ówczesnej sytuacji należało szukać pozytywów, bo generalnie nie układało im się najlepiej. Byli głodni jak cholera, wymęczeni cało dziennym marszem, Kisuke do tego użyciem Reiatsu, którego osuszył już połowę baku, a to wszystko przy akompaniamencie bluzgów, które wydawał z siebie Tsuyoshi. Do tego i Atsuka postanowiła okazać się uporem tak charakterystycznym dla tej grupy.
- Mam dołożyć ręki to świętokradztwa? Nie ma mowy, Wy chcecie to spoko, ale ja nie zamierzam zostać przeklęta. - Powiedziała dziewczyna. Plusem tego wszystkiego było to, iż Omaeda skupiony na swoim zadaniu, które totalnie mu nie wychodziło, wcale nie słuchał, bo pewnie rozgniewany dorzuciłby parę słów na temat tego co sądzi o przekonaniach religijnych Rukonki. Tak czy siak wyglądało na to, że Kuchiki musiał wymyślić inne rozwiązanie.

01#172

-Bez przesady, ale skoro obstajesz przy swoim to nie zamierzam namawiać cię. W końcu każdy ma prawo wyboru. Jeśli zmienisz zdanie dwie ryby są twoje, o ile do tego czasu nie stracę wszystkich palców.- Uśmiechnął się lekko młody arystokrata. Rozgląda się za kamieniem albo pniem, który może posłużyć jako stół, co ułatwi mu oprawienie. Przysiada i wyciąga kozik następnie bierze rybę do dłoni i stara się delikatnie naciąć brzuch, aby nie naruszyć układu pokarmowego, a palcami dłoni stara się wyciągnąć wnętrzności ryby. Potem zaczyna pozbawiać ją łusek, skrobiąc ją nożem. W trakcie oporządzania zwierząt, chłopak co jakiś czas zwraca uwagę czy udało się rozpalić ogień rosłemu koledze.
-Musimy w końcu znaleźć dodatkowe zadania, chodzimy tyle czasu i nie znaleźliśmy żadnego. Chyba nauczyciele znacznie lepiej je ukryli, niż mówili.-

- JEST! - Nagle ryknął Omaeda, któremu za chyba setną próbą, w końcu udało się rozpalić płomień, który zaczął rozpościerać się po kupce drewna jaką sobie ułożył. Przy tym widać było, że mocno poobijał sobie palce, ale to zdaje się, że tylko potęgowało radość osiłka. Gorzej szło Kisuke. Ten bowiem, nie miał zielonego pojęcia gdzie w ciałach ryb znajduje się układ pokarmowy, więc próby nie naruszenia go były zadaniem trudnym do wykonania jeżeli nie niemożliwym. Dodatkowo przy oskrobywaniu łusek z pierwszej ryby zaciął się boleśnie w palec. Tymczasem Tsuyoshi miał inny pomysł na rozwiązanie sprawy. Chwycił rybę, nabił ją na kij i wystawił nad ogień niczym kiełbaskę. Patrzył się na martwego zwierzaka z takim łakomstwem, że wydawało się, iż zaraz mogą mu wyskoczyć oczy, albo zwyczajnie pożre upolowane przez Kuchikiego stworzenie razem z kijem na surowo. Ten, jednak czekał. W między czasie mozolną pracą arystokrata oporządził jedną rybkę. Może nie była to idealna robota, ale na pewno jedzenie jej będzie przyjemniejsze, niż wytworu Omaedy, który teraz uwagę przykuwał uwagę tylko do pieczenia, więc na uwagę kolegi w żaden sposób nie odpowiedział. Inaczej było z Atsuką, która nadal uparcie trwała przy swoim postanowieniu i siedziała z boku.
- Może za bardzo zboczyliśmy z drogi, którą spodziewali się, że ruszą studenci i tu nie porozstawiali tych zadań. - Zasugerowała dziewczyna.

01#173

Jak tylko skończy oporządzać jedną rybę, wkłada skaleczony palec do ust. Rybę nabił na kijek i doglądał procesu pieczenia, po chwili wyciąga palec z ust.
-Możliwe, w końcu raczej, gdyby wiedzieli powiedzieliby nam o bóstwie, które tu zamieszkuje. Jesteś pewna, że wytrzymasz? Może chcesz zjeść, chociaż to jajko?- Powiedział lekko zawstydzony szlachcic faktem, że on zamierza jeść a kobieta będzie głodować.
-Najedzmy się, odpocznijmy chwile, napełnimy manierki i ruszmy we właściwy kierunku. Nie możemy więcej tracić czasu. Resztę ryb zostawimy sobie na śniadanie, lepiej jeść mniej niż najeść się raz i później głodować.- Powiedział blondyn, który za czasów młodości cierpiał głód. Resztę ryb wkłada do plecaka, siada przy ognisku. Zdjął swoje skarpetki i sandały, aby je wysuszyć, kiedy już trochę je podsuszy zabiera się do jedzenia swojej ryby.

- Nie wierzę, że i Ty dałeś się nabrać na kit tej dziewuszki. - Powiedział rozbawiony Omaeda, który przypiekł rybę i właśnie zaczął ją szamać po prostu odrywając zębami kolejne kawałki, a potem wypluwając ości i inne czasem przy tym klnąc. Mówił to, jednak bez jakiejś opryskliwości, widać było, że wizja posiłku bardzo poprawiła mu humor. - To jest... Przepyszne! - Zawołał po pierwszym gryzie zabierając się za rybę z jeszcze większym łakomstwem.
- Ty chyba jesteś głuchy co? Mówiłam, że NICZEGO tu nie tknę. - Atsuka była w nastroju, wręcz przeciwnym do znajdującego się w skowronkach Tsuyoshiego. - Ruszcie tyłki. Grunt, żebyśmy jak najszybciej stąd poszli, może to rozwidlenie jest blisko. - Powiedziała dziewczyna, która tutaj generalnie wyglądała na wystraszoną. Co chwile rozglądała się za ramiona jakby kontrolując czy znowu nie zaatakuje ich jakiś ożywiony krzak.
- Chyba żartujesz, że mi wystarczy jedna rybka! - Zawołał rozanielony Omaeda, który wyciągnął rękę do Kuchikiego, a na jego twarzy widać było żądanie podania kolejnego posiłku. Tymczasem samemu arystokracie udało się przygotować swoje jedzenie. Nie mógł spodziewać się wiele w końcu ryba nie była w żaden sposób przyprawiana, ale po pierwszym kęsie zdał sobie sprawę, ze faktycznie jest to najlepszy filet jaki jadł w swoim krótkim życiu. Z każdym gryzem czuł jakby odpływał do krainy radości miodem i piwem płynącej, w której chciał zostać na zawsze. Do tego odczuwał jak w jego ciało wracają siły, a nawet jakby był w stanie przenosić góry. Przy tym naszła go olbrzymia ochota zjedzenia kolejnej ryby i następnej, by zyskać jeszcze więcej tego wigoru.
-------------------------------------------------------------------
+20 pr
Tymczasowo +1 do wszystkich statystyk fizycznych

01#174

-To nie jest tak, że dałem się nabrać, ale są pewne argumenty, które nie sposób ignorować. W końcu roślinnne stwory i drzewo, które ożyło. Człowieka dzika też nie widziałem wcześniej, aczkolwiek czy jest w stanie nas przekląć to już inna kwestia. Bardzo smaczne te ryby, zjemy po jeszcze jednej i możemy się zbierać.- sięgnął do torby, aby wyciągnąć z niej dwie ryby jedną wręczył rosłemu koledze, a swoją oprawia tak jak poprzednią. W końcu skoro raz się udało to i może za drugim razem się uda.
Chłopak starał się jak najszybciej skończyć, aby nie denerwować koleżanki. W końcu jej zachowanie nie było normalne, wcześniej wydawała się harda i nieulękła, a teraz czegoś się obawiała.
Kiedy skończy jeść rybę i ugasi pragnienie, zakłada wcześniej zdjęte skarpetki, sandały i szykuje się do wymarszu, uzupełnia każdą manierkę w strumyku.
-Myślę, że dzisiaj możemy jeszcze spróbować dotrzeć do tej odnogi, ale jutro musimy udać się w kierunku tej starej chaty. Przecież nie możemy marnować czasu na szukanie jej. Jutro może los będzie łaskawszy i znajdziemy coś przydatnego albo jakieś zadania.- Powiedział zadowolony blondyn.

Tsuyoshi spojrzał na Kisuke z wyrazem zażenowania wypisanym na twarzy. Machnął tylko na arystokratę, bowiem miał lepsze rzeczy do roboty. Mianowicie otrzymał rybę, więc nabił ją na patyk i zaczął grzać nad ogniem.
- Myślę, że to ja powinienem nieść resztę ryb. - Stwierdził całkiem poważnie Omaeda gapiąc się tępo na swój przyszły posiłek raz za razem oblizywany kolejnymi językami płomieni. Tymczasem młody arystokrata zabrał się za oprawianie swojej ryby. Tym razem ucząc się poszło mu szybciej co nie przeszkodziło w kolejnym dziabnięciu się nożem. Druga sprawa, że tym razem biedne, martwe zwierzątko było mniejsze, niż ta poprzednia. Na szczęście po chwili okazało się, że była równie pyszna, ściągając go oraz jego kubki smakowe w miejsce cudne i wiecznie wesołe. Kuchiki mógł się zdziwić, bo gdy pożarł ostatni kęs poczuł autentyczny smutek, że to już koniec posiłku, a on musi wracać do smutnej teraźniejszości tak pozbawionej głębokich uciech. Tym razem rybka była mniejsza, więc i wigor, który napłynął do ciała chłopaka był mniejszy, ale i tak poczuł się sporo lepiej. Po tym zabrał się do zwijania maneli. Jego plan wymarszu nie był, jednak doskonały. Skarpety oraz sandały nadal były mokre, a resztę jego działań torpedowała Atsuka.
- Chyba nie chcesz napełnić MOJEJ manierki wodą z TEGO strumienia? - Zapytała patrząc na niego spode łba widząc, że zabrał wszystkie trzy naczynia. Gdy zbierał się do pójścia sobie ta znowu odezwała się podobnym tonem.
- Chyba nie chcesz zostać otwartego ognia w lesie, prawda? - Robiła to w tak charakterystyczny sposób, że aż Tsuyoshi zaczął ją przedrzeźniać bez słów tylko wykręcając twarz w zabawny sposób.
-----------------------------------------------------------
+20 pr

01#175

Młodzieniec przemilczał słowa wygłodniałego kolegi, aczkolwiek na jego ustach zebrało się dużo różnych kąśliwych uwag. Wiedział, że zaraz znowu mogą zacząć sobie skakać do gardeł, a to było ostatnie czego potrzebowali.
-Wybacz wyleciało mi z głowy.- Powiedział lekko smutnawym tonem.
„Chyba faktycznie coś jest nie tak z tym strumieniem, dziwnie się czuje po tych rybach nie wiadomo czy woda też ma takie dziwne działanie. Lepiej nie ryzykować mam jeszcze trochę wody w manierce”. Skarpetki wyżyma i chowa do kieszeni a sandały zakłada na gołe stopy.
-Miałem nadzieje, że Tsuyoshi-san ugasi rozpalony ogień.- Blondyn spojrzał na niego wymownie, kiedy to ten przedrzeźnia koleżankę. Jeżeli rosły kolega nie zgasi ognia szlachcic przysypuje go ziemia i ugniata nogą. Podchodzi bliżej rukonki.
-Chyba masz racje coś z tym strumieniem jest nie tak, te ryby smakowały inaczej niż zwykłe ryby z rzeki. Do tego Omaeda-san, który aż nalegał, że je poniesie.- Szeptał do Atsuki. Dalej ruszył wzdłuż rzeki, aby znaleźć tę legendarną odnogę, której do tej pory nie znaleźli.

- Nadzieja matką głupich jak powiadają. - Powiedział Omaeda, który tuż po tym ryknął śmiechem zdecydowanie będąc w doskonałym nastroju. Następnie dodał - Ja rozpalałem Ty gasisz, Ty złowiłeś ja niosę prosty podział. - Czyżby Tsuyoshi miał zwyczajnie swoją nieco pokręconą logikę, a to nie było tak jak podejrzewał Kisuke, że zbzikował na punkcie tych przepysznych ryb. Po tym, jednak odszedł kawałek jak to stwierdził "się odpryskać", więc arystokrata i tak miał sposobność do konspiracyjnych szeptów z Rukongą, która chyba bardzo chciała szybko odejść z tego miejsca, bo ruszyła do pomocy w gaszeniu ogniska.
- Mówiłam. Jeszcze będziecie cierpieć, żeście zbezcześcili to miejsce. - Powiedziała Atsuka, która kończyła zasypywanie tlących się gałązek. Pozostało mieć tylko nadzieje, że ta się myli i obędzie się bez skutków ubocznych. Po chwili Czarna Owca rodu Omaeda wróciła z zarośli i ruszyli przed siebie. Los sprawił im figla, bowiem minęło ledwie pół godziny marszu, a dotarli do odnogi. Ta w porównaniu do strumienia, przy którym się żywili była mizerna, wąska, niewiele było w niej ryb, a także i jakaś taka bardziej mętna się wydawała. Plusem było, iż odnoga biegła w kierunku, który drużyna druga musiała obrać, a przynajmniej tak twierdziła Rukonka, która po przejściu kawałek wzdłuż tej zarządziła postój.
- Powoli robi się ciemno. Ogarnijmy sobie tutaj nocleg, a jutro ruszymy dalej. Postarajcie się ogarnąć materiały na szałas, dobra? - Zapytała dziewczyna, której widać wyraźnie ulżyło, że odeszli z świętego według niej miejsca, w efekcie jej ton zelżał.

02#332

Podróżowanie lektyką na pewno było wygodny środkiem transportu, ale bardzo rzucającym się w oczy. Ale nic nie mogłem na to poradzić, przecież po ostatnich przejścia wzmocniłem się wystarczająco, aby dorównywać pani porucznik. To, kto miałbym mi zagrozić w pierwszej ćwiartce, kiedy wszędzie dookoła kręcą się bogowie śmierci, a i sam był kapitan mieszka tutaj. Chociaż z drugiej strony to jedynie moja energia duchowa wzrosła. Ciało prawdopodobnie zrobiło, nieznaczne postępy przynajmniej tak mi się wydawało podczas ćwiczeń.
-Dziękuje na pewno się przyda. Przecież ja zawsze stronie od kłopotów staruszku, to one zawsze znajdują do mnie drogę i atakują znienacka.- Uśmiechnąłem się i podniosłem prawą otwartą dłoń skierowana palcami do góry. -Przysięgam unikać kłopotów za wszelką cenne. Jak wrócisz do posiadłości, zrób coś dla mnie. Odpocznij i zrelaksuj się, pewnie przez moje problemy ze spójności energii duchowej z ciałem miałem masę z martwień. Ale już mi lepiej.- Byłoby jeszcze lepiej gdyby ten ząb przestał, robić co mu się żywnie podoba. Jednak ciężko jest zdominować coś, o czym się nie ma pojęcia i nawet puzderko nie dawał sobie z nim rady. Odebrałem rzeczy osobiste od Ojczyma i zbliżyłem się do drzwi. Zastukałem pewnie trzy razy we wrota i poczekałem na reakcje. Jeżeli usłyszałem zaproszenie do środka, to nie krępowałem się i wszedłem. Zdjąłem obuwie w przedsionku i ruszyłem dalej do źródła dźwięku. Gdy ujrzałem jakoś duszę, pochyliłem głowę i po chwili wyprostowałem się.
-Nazywam się Kyoraku Kisuke, przybyłem na szkolenie do byłego kapitana ósmej dywizji. Miło mi poznać i dziękuje za taką możliwość.- Starałem się nie wykazywać nadmiernych emocji, a reprezentować godnie piastujące stanowisko głowy rodu.


*Kisuke dalej miał na sobie obciążniki i równie założył na siebie Różowe haori z kwiatami.