Miedziana czara

Więc coś jednak było na rzeczy, że władza była głównie w rękach szlachty. Wola króla dusz? A widział go ktoś? Będzie musiała się podpytać o szczegóły. Ale teraz nie było na to czasu ani miejsca. Może jakoś przy obiadowej? Gminna wieść zdaje się przynajmniej częściowo mówić prawdę. Nic dziwnego, że osoby pokroju wyzwolicieli się pałętają po kątach.
Na pozostałe kwestie wzruszyła ramionami. No trudno. Mógł mieć rację, bo nie wyglądał źle. Ona nie miała do siebie aż takiego zaufania, ale nie miała nigdy problemów z uzębieniem. Dobre geny, pomijając pewną nierówność pod sklepieniem.
-Postaram się, heheh~!-To już powiedziała po uśmiechu, gdy sobie poszła. Akurat w stronę akademii... No no. Gdyby taki przybytek był obok szkoły policyjnej albo akademii wojskowej... Czy nawet zwykłej szkoły na ziemi... Nie przeszło by. Była na razie w dobrym nastroju, pomimo zasiania pewnej wątpliwości.
Wnętrze jeszcze mocniej przykleiło uśmiech na twarzy. Były to zdecydowanie klimaty bliższe jej sercu niż sterylne drogi seireitei. Może będzie tu wpadać częściej?
Ale też rzadko w sumie widziała by było aż tak tłoczno. Przecisnęła się jakoś do szynkwasu, gdzie zażyczyła sobie sake. Nie będzie się dobijała do wielkiej misy na środku, bo chociaż bez problemu by się mogła tam przepchnąć to i po co. Planowała sobie usiąść przy... Hm. Dwa wyjścia. Dziwnym trochę jej się wydawało, że sam jeden shinigami sobie siedział gdzieś na boku, ale też po co miałaby się wtryniać? Pewnie akurat sobie odpoczywał.
...może nawet aż za tłoczno tu było? Ale mogła przynajmniej sobie spocząć na ławie. Popijając sobie lokalny trunek postanowiła sobie rozejrzeć się nieco po bywalcach. Może nawet temu shinigami, jak kompletnie nikogo ciekawego nie przyuważy.

Brzeg może nie był najbardziej optymalnym miejscem, ale mogła sobie przynajmniej komfortowo położyć torbę, czy to na kolanach czy między stopami. Paradoksalnie to nie rukongai, gdzie samym wyglądem odstraszała potencjalnych złodziei, i musiała bardziej pilnować swojego dobytku. Wydała na to w końcu całkiem solidny grosz.
Za to rozmowy były odświeżające. Tak dawno nie była w takiej luźnej, sielankowej atmosferze. A miała sporo do nadrobienia w socjalizowaniu się, gdyż nigdy nie była tym typem co by za tym przepadał. Trochę jej się zmieniło w tym nowym życiu. Ale już jej się podobało widząc jak różnicowane i proste tematy się tu podejmowało. Albo i nie.
...tylko ten shinigami... On tu prywatnie czy służbowo? Nie zamierzała by to jej popsuło wieczoru, więc jedynie po krótkim taksowaniu się wzrokiem wzruszyła ramionami. Była tuż przed nalaniem sobie napitku. No to zobaczymy jak to smakuje...
...po opróżnieniu czarki westchnęła. Nieco rozczarowana.
-Może być ale pijałam lepsze-Spodziewała się po centrum zaświatów czegoś lepszego. Mniej gryzącego po gardle i paradoksalnie mocniejszego, ale uszło. W międzyczasie zdecydowała jak sobie urozmaici dzień.
-Co tam Cię męczy, kolego?-Zagadnęła, obracając głowę do zapijającego się studenciaka. Zatkała sobie przy tym butelczynę korkiem. Takie doświadczenia jeszcze ze świata żywych-Wyglądasz na dość strapionego
Jakoś dywagacje na temat podbijania do dziewcząt ją nie interesowały, a o dywizjach jeszcze zdąży się podowiadywać. A tutaj może się czegoś dowie ciekawszego. Ewentualnie ją zignoruje, albo okaże się to być czymś podobnym, o czym mówili chłopcy kawałek dalej.
Jakby ją zignorował to go nawet szturchnie i powtórzy pytanie. Postawa przyjazna, luźna.

Ale jej się chłopaczyna rozgadał, aż musiała sobie nalać. Na pierwszy rzut oka wydawał się jej przedstawicielem tej trzeciej grupy studentów, co miała tylko trochę większe od przeciętnej reiatsu. Po jego opowieści i po trochu po wyglądzie dało się to stwierdzić. Chłopak nie wytrzymuje presji i nie ma może zbyt wielkiego talentu, i sobie nie radzi. Trochę to rozumiała... Ale z drugiej strony z jakiegoś dziwnego powodu wokół niej byli albo sami czystokrwiści, albo bardziej doświadczeni, albo cholerni wymiatacze co sztukę wojenno-duchową mieli w małym palcu. Albo kami czy mutanty...
...No, miała trochę zaburzoną percepcję tego co faktycznie można uznać talentem a co nie. Po trzech latach przygód w końcu miała poziom jak tutejsi oficerowie, to...
...Nie no, cholera jasna. Tak też nie może być, że się chłopaczyna zadręcza. Jeszcze faktycznie coś sobie zrobi.
-Ciężka sprawa...-Ona się jednak ograniczyła do czarki. Też nie wypiła z niej całości, tylko troszkę-Ale nie beznadziejna... Najpierw mnie wysłuchaj. Byłam w dość kiepskiej sytuacji. Byłam nikim, i żyłam z dnia na dzień bez jakiegokolwiek celu. Do momentu aż poczułam tą iskrę. Zwiększony poziom reioku, jak się potem okazało. Jak światło ogniska w środku ciemnego lasu, dawało mi cel, schronienie, i nadzieję w moim nędznym życiu. Ale to nie wystarczało. Ciężko ćwiczyłam każdego dnia jak tylko mogłam... Nawet nie po to by się ono nie zmarnowało, ale bym mogła pewnego dnia w końcu przekonać się... Dlaczego?-Uśmiechnęła się do chłopaka jak najbardziej pokrzepiająco, jak tylko mogła-Jaki był cel w tym, że to właśnie ja, a nie ktoś inny otrzymał tą iskrę? W życiu nic nie dzieje się przypadkiem. Gdyby tak było, to już by mnie tu nie było. Każdy upadek jest lekcją, i na pewno nie zostałeś tutaj przyjęty przypadkiem, ani nie znalazłeś się tu bez powodu. Musisz... Bezczelnie i z premedytacją wygryzać od losu to, co chcesz. I się nie poddawać, by nigdy potem nie żałować, że coś jeszcze mogłeś zrobić a nie zrobiłeś. Kto wie, może jest w tym jakiś cel, byś stał się silniejszy?-Była taka miła, że nalała chłopakowi ze swojej własnej butelki do czarki. Chociaż mógł mieć już dość. Uniosła lekko swoją.
-Będę trzymała za ciebie kciuki... Matko, jak ja zmiękłam, sama nie wierzę...-Zaśmiała się do siebie, i pociągnęła porządnie ze swojego naczynka. Co ona się przejmuje jakimś przypadkowym chłopaczkiem poznanym w knajpie?

Miała duże wątpliwości po jego mętnym spojrzeniu i jeszcze bardziej przymulonym wyrazie twarzy czy cokolwiek rozumiał z tego co ona do niego mówiła, ale któraś zębatka w jego głowie chyba zaskoczyła i zapaliła jedną z latarni za jego okiem. Wzruszył i poruszył się strasznie, a ona otrzymała całkiem zbalansowaną i optymalną formę wdzięczności. Czyli obyło się bez obściskiwania. Kiwała mu głową na znak, że absolutnie zgadza się z tym co mówi. To wystarczyło by znacznie bardziej podbudowany na duchu podziękował jej za wszystkie czasy, i zwolnił miejsce dla tych którzy mogą sobie pozwolić na tego rodzaju przerwę.
-No ja myślę, powodzenia!-Zawołała do niego jak się oddalał. Skrzywiła się lekko, podśmiewując pod nosem jak prawie wpadł na stolik. Jeden dobry uczynek dzisiaj miała załatwiony. Ech... No, to teraz co by tu...
Długo się nie namyślała co zrobić ze swoim życiem w karczmie. Przyroda nie lubi pustki i ktoś szybko zajął miejsce. Tym razem był to ten rodzaj hardego przystojniaka. Nie był taki zły, nawet jak jakoś bardzo nie była nim zainteresowana. Ale co tam, co jej szkodzi, sama całej tej butelki nie zmęczy... Mogłaby, ale jutro zajęcia...
Myśl ta ją rozbawiła i wprawiła w dobry nastrój. Jakby wcześniej go nie miała, hah!
-A pewnie, czemu nie?-Otworzyła buteleczkę i nalała zarówno jemu jak i sobie. Na darmowe się załapał, szczęściarz, ale co ją to tam-Nie dziwię się, jestem tu dopiero trzy dni. Chikaze-Rozmyślnie nie powiedziała który rok, ale mógł się domyślić, że pierwszy albo jeszcze coś zupełnie innego. Pewnie się zainteresuje, ale po co od razu zarzynać rozmowę?
W każdym razie, uśmiechnęła się tak miło, jak szelmowsko. Zatkała buteleczkę.
-Niezłe miejsce. Pijałam co prawda lepiej, ale taki tłumek dobrze mi robi. I nie jest aż tak daleko, może będę wpadać częściej-Zagadnęła w ten sposób, trochę odciążając chłopaczynę z wysiłku zaczęcia rozmowy.

"Świeża krew". Zapewne mniej świeża, niż chłopaczkowi może się wydawać, ale nie zamierzała mu psuć zabawy czy wrażenia. Korciło ją też by się trochę pochwalić, ale może wilczyca miała trochę racji. A na tworzeniu dystansu pomiędzy sobą a innymi jej nie zależało.
-Hehe, widzę właśnie-Bez skrępowania też trochę upiła, odmrugując. Mniej niż wcześniej, tym razem chyba sobie będzie dawkować jak na dziewczę przystało. Tak jak też się domyśliła, nawiązał do mundurka. Nie miała kompletnie pomysłu jak to skomentować, ale zdała się na intuicję-A dzięki. Dali mi taką to wzięłam. Chociaż zwykły czerwony mundurek bardziej by mi pasował do oczu, nie uważasz?-Zawiesiła na nim przez dłuższy moment spojrzenie, nawet ograniczyła mruganie. Dopiero gdy kątem oka zobaczyła dość... Napięty mundur shinigami obejrzała się tam. Takie indywidua też przechodzą przez akademię? Naprawdę musiały nadrabiać w innych aspektach... Albo to typowy przykład mylnych pozorów.
W sumie bez znaczenia. Nieważne co na ubraniu, ważne co pod nim... Rety, dobrze, że tego nie powiedziała na głos. Wyszłaby albo na dziwną, albo zboczoną. Pewnie jednocześnie.
Podobnie jak tamta dwójka. Już zaczynało się to robić trochę żałosne. Chwilkę na nich popatrzyła, by potem przewrócić oczyma.
-Zupełnie jakby się chcieli naraz za nią zabrać...-Mruknęła znacznie ciszej. Studenci w zaświatach niewiele się różnili od tych na ziemi, jak widać. Zwróciła się dalej jednak już normalnie, bezpośrednio do rozmówcy-Myślałeś już o dywizji? To zdaje się dość popularny temat
A dała mu jakąś szansę. Czemu nie, nie był wcale taki najgorszy.

No nienajgorzej, zazwyczaj była większa bieda u tutejszych dusz niż to. Dalej to nie był na przykład jej poziom gdzie rzeczywiście starała się dbać o swoje uzębienie, ale taka siódemka na dziesięć by była. Ona pozostała dalej na swojej pozycji, trochę dlatego, że miała blisko siebie swoją torbę.
I słowa które wygłosił potwierdzały pozory jego wyglądu. Gorącokrwisty młodzik, który miał trochę poukładane we łbie. No całkiem całkiem. Ale wzbudziło to jej zainteresowanie. Drugi rok. Znaczy, że siedział tu już rok. I wspominał o jakimś zamieszaniu. Chyba.
-Ryoka? O pustych słyszałam, ale o czymś takim... Może raz, bo nie pamiętam-Zapytała całkiem szczerze, i jeszcze bardziej zainteresowana-I co tu się ostatnio działo? Też myślałam o jedenastce, ale inne dywizje też brzmią całkiem... Porządkująco, że tak powiem-Upiła sobie na spokojnie z czarki. Powoli dochodziła do jej połowy. No, może jej pobyt tutaj zaowocuje w jakiś informacjach.

Ryoka i puści... Zastanawiała się co jedno mogło mieć z drugim wspólnego. Wiedziała, że są puści co trochę wyglądali jak shinigami, ale to inaczej wyglądało... Wiedziała na pewno, że Ryoka to jakaś forma intruza, czy osoby która nie powinna być w Soul Society bądź Seireitei. Czy to znaczy, że w oczach tych tutaj była Ryoka?
Dowiedziała się paru rzeczy. O paru włamach, które jednak w żaden sposób nie pasowały do tego o czym wiedziała. Pusty i kobietka... Brakowało przynajmniej dwóch osób, które by się w jakiś sposób wyróżniały. A reszta stała się zdecydowanie za wcześnie, by mogło mieć to cokolwiek wspólnego. No nic... Dobrze jednak wiedzieć, że takie wypadki się zdarzają. Mało zaskakujące, ale jakaś to wiedza była.
-No to... Nie brzmi najlepiej-Mruknęła odstawiając na moment czarkę od okolic swoich ust-Ale pomyśl co by się działo gdyby nikt nie pilnował porządku. Wypadki się zdarzają. Ważne, by nie stały się normą, a jak już się staną to nie wyrządziły szkód-I wypiła sobie ponownie. Rzuciła tylko okiem na shinigami gdy Ci zostali wskazani. Hm. Nie, chyba wszystko w porządku.
-Aaaa... wybaczcie, kolega chyba jest z tych gorącokrwistych. No, ale skoro już rozmawiamy, kim jest ta cała Ayako?-Dziewczyna zwana Chikaze wyszczerzyła zęby, z radością wchodząc na tak delikatny temat jak ten. I przyjrzała się uczniakom by ocenić, czy rzeczywiście na pierwszy rzut oka by mieli szansę u jakiejkolwiek samicy.

Faktycznie wyglądali srogo. Ona się jednak niezbyt tym przejmowała, bo była grzeczna. To nie ona gadała za głośno o pewnych rzeczach i nie ściągała na siebie spojrzeń zirytowanych, wyszkolonych żołnierzy, z którymi być może kiedyś będzie jej dane współpracować. No, przynajmniej nie w tym momencie. Nie to co niektórzy.
Ale z tą grzecznością to też lekko przesadzała, bo jednak zebrało jej się by trochę poznęcać się nad biedną, nieco zbyt napaloną młodzieżą. Żeby chociaż oni jakoś wyglądali... Absolutnie nic specjalnego. Cóż mogła więcej zrobić?
-Aha. To powodzenia-Mrugnęła do nich, i wróciła spojrzeniem do biednego, zbyt gorącokrwistego studenta, który to jeszcze bardziej nie wiedział kiedy zamknąć jadaczkę niż ona. A to już coś znaczyło. Nawet go troszkę polubiła, ale by miała wzdychać za nim po nocach - raczej nie.
-Naprawdę? Sam mówiłeś, że jest coraz więcej tałatajstwa z zewnątrz. Pełne ręce roboty dla trójki... dziesiątki... nawet trzynastki jak o tym myślę. Chociaż przyznam, jedenastka brzmi nieźle. Jak słowa zawodzą to zostaje "mowa" ciała, co?-Chikaze zachichotała złośliwie dopijając to co miała w czarce, i ponownie rozlała sobie i chłopakowi. Dla niej byłaby to czwarta... Chyba wystarczy jej.
-Jak tak czytałam... Każda dywizja ma swoje miejsce. Bez którejś powstałaby luka, którą trudno byłoby zapełnić. Nawet jak ich zadania się czasem zazębiają... Ale to chyba dobrze? Nie wiem, za krótko tu jestem...-Jeszcze bardziej męczyła tą ostatnią czarkę niż poprzednią. Mogłaby się upić, pewnie, ale jak jutro miała zajęcia to trzeba było się oszczędzać.
-Jedno jest pewne. Na pewno nie zabraknie dla nas roboty. I dobrze, bo by mnie szlag trafił jakby tak było... To co, za tą chwilę lenistwa?-Zdała sobie sprawę z pozornej sprzeczności w tym co powiedziała, ale każdy czasem zasługuje na trochę odpoczynku. Upiła troszeczkę przy "toaście".

Rozbawiło ją trochę podsumowanie chłopaczyny, tak samo jak jego obawa przed srogim spojrzeniem i konsekwencjami ze strony przesiadujących tu shinigami.
-Mam jeszcze troszkę czasu na decyzję, to na spokojnie się dowiem gdzie jest najciekawsza robota-Ona się nie przejmowała, bo i nie mówiła niczego obelżywego w niczyją stronę.
Ostatnia czarka, tak jak mówiła. I zamierzała się tego trzymać, bo gdyby jutro wstała z kacem to byłby marny jej los. Miała chyba ćwiczenia fizyczne z tym całym gościem, który tak wilki przeciągnął wokół całego Seireitei. Musiała być zatem w formie.
I zaczynało się powoli ściemniać. To już chyba był ten moment, ta. Jeszcze Daisuke będzie się o nią martwił, jak jak ona o niego wczoraj.
-Oj tak, na pewno... Już mam wrażenie, że jest to towar deficytowy... Ech jutro mam ciężki dzień, więc będę się zbierać-Chikaze, które była średnio chętna do ruszenia się z miejsca chwyciła butelczynę, jeszcze nalewając chłopakowi na odchodne alkoholu. Nie była jednak aż taka miła, i resztę zostawiła sobie, chowając ją do środka plecaka. Zmobilizowała się jednak by jeszcze zrobić jedną, całkiem przyjemną przyjazną minę dla chłopaka. Nawet nie jakąś bardzo efektowną czy energiczną, tylko zwyczajny, miły uśmiech dziewczęcia które dobrze spędziło czas-Miło było poznać, Sochiro! Do zobaczenia kiedyś!
No. Teraz następne wyzwanie dnia. Wyjść z karczmy w jednym kawałku, i dotrzeć do domu. Trochę jednak była głodna...

Gdy weszli do środka okazało się, że pomimo iż był dopiero wczesny wieczór to na sali było już sporo osób. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że studenci i studentki na różny sposób podeszli do dylematu jaki mieli bracia jeszcze w pokoju. Część miała charakterystyczne mundury, a inni cywilne stroje. Kabuto zauważył też, że są tu ludzie o dość różnym wieku. Od z pewnością młodszych od niego, po takich sięgających trzydziestki. To, jednak nie musiało świadczyć o ich stażu akademickim, w końcu klasy nie były umieszczane rocznikowo. Z opowieści ojca mógł zapamiętać, że nawet wśród Shinigami bywały osoby teoretycznie nieletnie, które po prostu cechowały się takim talentem, że bardzo wcześnie udały się do akademii. Nim zdążyli się do końca rozejrzeć, nie mówiąc już o zajęciu miejsc przy jednym ze stolików o wyszorowanych blatach, podszedł do nich chłopak szczupłej budowy i średniego wzrostu o czarnych włosach i dość przyjemnym uśmiechu. Należał do tych co zdecydowali się na mundur akademicki.
- Cześć! - Machnął do nich ręką z taką serdecznością jakby byli jego starymi znajomymi albo Ci znajomi stali za ich plecami. - Czyżby pierwszoroczni? - Zapytał dość bezpośrednio.

"Ehhh... Tłum" - to były pierwsze myśli Kabuto. Ale teraz lepiej rozumiał te historyjki o tym jak dorośli są w tej samej klasie co dzieci. Widząc mundury od razu pomyślał o nieprzyjemnych konsekwencjach jakie mogłyby się wiązać z pobrudzeniem takiego stroju pierwszego dnia. Ale to ich problem, nie jego.
Hisagi postanowił nieco porozglądać się dookoła, po twarzach i ogólnej estetyce obecnych tam studentów. Przypomniało mu się w tym momencie to, o czym mówili bracia. O "pospolitych bandziorach" rekrutowanych do Akademii. Ciekawe czy by to kogoś takiego tu zastanie. Ktoś kto choćby z wyglądu przypomina jakiegoś złodziejaszka. Może bracia przesadzają?
Nie minęło dużo czasu, gdy ktoś już ich zaczepił. Tego dokładnie się spodziewał, zgadzając się przyjść tutaj. Zamiast cokolwiek powiedzieć, po prostu kiwnął głową twierdząco. Może bracia postanowią nawiązać jakąś bardziej treściwą rozmowę. Kabuto tak naprawdę przyszedł tylko popatrzeć i podpierać ścianę. Zabić czas czymś innym niż drzemką.

Kabuto zdecydował się na taki sposób spędzania osobliwej uroczystości, który wprawiał jego MG w małe załamanie. Nie chciał się wychylać, rozmawiać, a jedynie stać z boku bez podejmowania jakichkolwiek interakcji. To zostało mu utrudnione poprzez pojawienie się studenta, który od razu ich zaczepił.
- Pewnie. - Powiedział jeden z braci. - Jestem Haruo, to mój brat Haruki, a ten milczek to nasz współlokator Kabuto. Miło nam Cię poznać. - Rzeczywiście bliźniacy okazali się być bardziej otwarci na rozmowę z przybyłym chłopakiem. Drugi z braci ukłonił się delikatnie na powitanie. Brunet uśmiechnął się ciepło i odwzajemnił ukłon.
- Mnie również! Jestem Satoshi, w akademii już czwarty rok, także jak macie jakieś pytania to śmiało, ale później. Jestem jednym z organizatorów tego zacnego spotkania i witam przybyłych. Jako, że jesteście pierwszy raz to już tłumaczę. W centrum macie miedzianą misę, w niej jest jedzenie darmowe i dostępne dla każdego, smacznego! Możecie usiąść przy którym stole Wam się podoba, nie dzielimy się na lata akademickie, w końcu jesteśmy tu po to, aby się integrować. Na koszt organizatorów możecie napić się troszkę sake, ale nie radzę przeginać, serwują to ją naprawdę mocną! O, widzę nadchodzą następni, rozgośćcie się, a ja idę witać kolejnych. W razie czego wiecie gdzie mnie szukać. Miłej zabawy! - Rzekł i pokazał skromną salę zapraszającym gestem. Rzeczywiście w środku izby znajdowała się pokaźna misa, od której zdaje się pochodziła nazwa przybytku. Były w niej dość proste potrawy składające się głównie z ryżu oraz ryb. Pomimo tego pachniały nieźle. No i za darmo, a jak mawia klasyk "to uczciwa cena". Wokół poustawiane były stoły, a na nich świeczki zapewniające światło. Na końcu sali szynkwas, za którym stała dość dojrzała już kobieta o pucołowatych policzkach. W środku było już sporo ludzi, także ciężko było o całkowicie wolny stolik. Zresztą bracia zdaje się, że nie byli tym specjalnie zainteresowani i od razu ruszyli w kierunku misy. Trudno im się dziwić, skoro pochodzili z dalszych okręgów Rukongai to nawet tak proste dania mogły wydawać im się niczym frykasy.

Pierwsza przeszkoda za nim, jeszcze kolejnych sto. Pocieszające było, że Satoshi musiał się szybko ewakuować z ich towarzystwa, by móc nagabywać kolejnych przybyszy. Kabuto mógł wrócić do unikania innych ludzi. Może za wyjątkiem braci, którzy okazali się nad wyraz pomocni. Podłapali rozmowę i nawet przedstawili Hisagiego, nie wymagając od niego zrobienia tego za siebie. Może będzie to działać przez cały wieczór? Pora się przekonać.
Postanowił się trzymać pary współlokatorów, podążając za nimi do wielkiej misy. Nie mógł powiedzieć, że ekscytował się podanym tam jedzeniem tak jak i bracia, ale w sumie skoro jest za darmo to i może się poczęstować. Unikanie towarzystwa jest męczące i lenistwo Hisagiego pewnie traciło już na wadze, więc nadarzyła się idealna okazja do uzupełnienia sił. Przypomniał sobie także wcześniejszą wspinaczkę po schodach i doszedł do wniosku, że gdy już trochę zje, musi pamiętać o zachowaniu części kalorii na kolejną górską wyprawę.
Przypomniała mu się także inna rzecz - sake. Co prawda nigdy nie miał okazji jej spróbować, ale widział co potrafi czynić z ludźmi, którzy zbytnio zaprzyjaźniają się z butelką. Sam nie był zainteresowany trunkiem, ale miał też nadzieję, że bracia akurat w tej kwestii się z nim zgodzą. Wciąganie ich na górę, gdy będą pod wpływem nie będzie łatwym zadaniem, nie licząc związanych z tym porannych konsekwencji. Trzeba się będzie mieć na baczności i gdy bracia zaczną przesadzać - dać dyla, by mieć wytłumaczenie, dlaczego im nie pomógł.

- Za darmooo!? - Zapytali z niedowierzaniem bliźniacy, którzy w tym momencie zsynchronizowali się w sposób wręcz idealny. Satoshi z rozbawieniem skinął jeszcze na potwierdzenie nim sobie poszedł. Pomimo tego nie ruszyli do alkoholu, lecz miedzianego naczynia z jedzeniem. Nie reprezentowali sobą specjalnie wysokiego poziomu manier czy kultury spożywania. Po prostu brali jedzenie w dłonie i tak prosto do ust. Kabuto również się poczęstował. Dania były proste i cóż... Niezłe. Nie mógł powiedzieć, aby były niesmaczne, ale też trudno było o zachwyt, matka robiła lepsze. Odwieczny problem żon czy coś. Przy okazji Hisagi mógł rozejrzeć się w okolicy. Najciekawszą osobą, którą dostrzegł był Shinigami. Jeden, jedyny na sali. Siedział w ciemnym kącie sali z naciągniętym głębokim kapturem, który osłaniał jego facjatę. Gdy tylko wrócił z wzrokiem w stronę misy to zdał sobie sprawę, że bliźniaków już obok nie ma. Haruo i Haruki już stali przy barze. Zamawiali właśnie to czego się ich współlokator obawiał.

Kabuto nie należał do osób wierzących. Religia wymaga dedykacji swoich myśli jakiemuś bóstwu, w zamian za jego błogosławieństwo i miłość. Niektórzy przecież składali im ofiary, co w ogóle wyglądało na męczące... Jednak w tym momencie młody Hisagi zaczynał tego żałować, bowiem wyglądało na to, że tylko boska interwencja może mu pomóc.
Podekscytowani bracia prawdopodobnie nigdy nie próbowali alkoholu, nie żeby Kabuto miał okazję, lecz on znał konsekwencje związane z nadużyciem trunku. Nie mógł mieć natomiast stuprocentowej pewności, że Haruo i Haruki posiadali na ten temat równie zaawansowaną wiedzę. Myślał, że jest wręcz przeciwnie, przez co niedobrze mu się już robiło na samą myśl kłopotów, jakie mogą z tego wyjść, w szczególności, że spotkanie nadzoruje już jeden Shinigami. Być może nawet jeden z nauczycieli. Trzeba było zatem opracować plan ewakuacji.
Efektem spożycia sake w większych ilościach jest zaburzenie wzroku, problemy z koordynacją, zanik hamulców społecznych i nieumiejętność logicznego osądu, a na drugi dzień - luki w pamięci. Co oznacza, że jeśli uda mu się skutecznie wmieszać w tłum uczniów bracia mogą całkowicie go zgubić i nie odnaleźć do końca spotkania. Póki co wyjście z imprezy nie było opcją - źle by to wyglądało, że Hisagi wpadł, zjadł trochę z misy i wypadł. Na dodatek nie miał munduru, więc inni mogliby pomyśleć, że tak naprawdę nie był uczniem i po prostu wpadł na tak zwany "krzywy ryj". Trzeba było przeczekać chwilę, unikając braci, by potem wymknąć się ukradkiem z karczmy i nie oglądać się za siebie. Nie był to plan idealny, ale Kabuto nie chciało się już myśleć nad czymś innym.
A zatem punkt pierwszy - zniknąć braciom z pola widzenia. Póki co nie spoglądali w jego stronę, więc miał na to idealną okazję. Prawo czy lewo, nie miało znaczenia w którą stronę poszedł, tak długo jak między nim, a współlokatorami była ściana innych ludzi. Najlepiej w kierunku którejś ze ścian, w najbardziej oddalonym od baru zakątku. Na wzór Shinigami'ego, o którego zahaczył wzrokiem wcześniej.

Kabuto widząc co się dzieje i mając czarne myśli na temat tego jak przebiegnie dalsza część wieczora stwierdził, że najlepiej będzie się zmyć szybciej niż tak naprawdę się pojawił. Plan, który wymyślił był dość skomplikowany i zakładał czujne oglądanie otoczenia. Spoglądając raz po raz w różne strony odniósł wrażenie jakby Shinigami mu się przyglądał, a odwracał wzrok gdy Hisagi zaczął spoglądać w te stronę. Ta postać w cieniu nie budziła, jednak jego zainteresowania, on myślał tylko o drzwiach prowadzących na świeże powietrze. Bliźniacy zajęci byli sobą, barem i potem butelką, więc w sumie odwrót nie był taki trudny. Chłopak już witał się z gąską gdy... Ktoś złapał go za ramię. Młodzieniec tak był skupiony na obserwowaniu współlokatorów, że to go zaskoczyło bardzo, aż podskoczył ze strachu. Odwrócił się raptownie i dojrzał serdecznie uśmiechniętą twarz Satoshiego.
- Co tam kolego? Już wychodzisz? Czyżby coś się stało? - Zapytał z zainteresowaniem.

Dziś zaiste był niełatwy dzień. Całe zamieszanie związane ze znalezieniem pokoju, batalia ze schodami i własnymi płucami, a także unikanie kontaktu z ludźmi przez większość wieczora. Ciekawe czy Kabuto był jedynym introwertykiem w całym Soul Society, którego cierpliwość była tak bardzo wystawiana na próbę. Być może chociaż inni mieli więcej szczęścia niż on... Szkoda jednak czasu by o tym myśleć, bo oto Satoshi przyszedł jeszcze bardziej zrujnować plany Hisagiego. Pan Maruda, Organizator Dobrej Zabawy. Choć przyznał, że szok spowodowany kontaktem fizycznym był nawet ciekawym przeżyciem. Oby nigdy się nie powtórzyło.
-Chcę złapać świeżego powietrza. - powiedział spokojnym głosem. -Nie przepadam za tłumami... Ani za nadmiernym kontaktem fizycznym. - dodał, zerkając na swoje ramię jeśli Satoshi wciąż go za nie trzymał. Normalnie nie chciałoby mu się być złośliwym czy choć trochę niemiłym, ale powoli miał dość wszystkich przyjaźnie nastawionych twarzy, które nieustannie chcą się z nim socjalizować. Dla odmiany ktoś mógłby spytać czy tego chce czy nie.
-Wrócę pewnie za jakieś dziesięć minut. - dodał, jeśli Satoshi łaskawie pozwoli mu iść dalej. I tak pewnie nie będzie mu się chciało jeszcze przez chwilkę gdzieś iść, więc postoi troszeczkę za drzwiami i jeśli Pan Maruda zacznie się przymilać do innych, może zapomni o Kabuto. Wtedy da dyla. Ale jeśli będzie uparty, to dla świętego spokoju wróci się do tawerny podpierać ściany. Być może nadarzy się jeszcze jedna okazja by się stąd zawinąć.

Kabuto nie zamierzał odpowiadać na uprzejmość Satoshiego tym samym. Może to przez przestraszenie był taki markotny? A może to jakieś zaszłości z dzieciństwa. W każdym razie ten zrozumiał jego sugestię i od razu zabrał dłoń. Nie zmienił, jednak swojego ciepłego usposobienia i odpowiedział:
- Przepraszam, przepraszam. Byłeś tak bardzo z głowami w chmurach, że obawiałem się, że mnie nie usłyszysz. - Wytłumaczył drapiąc się lewą ręką po tyle głowy. - Rozumiem. W Miedzianej Czarze bywa... Duszno. - Stwierdził rozglądając się po izbie, w której robiło się coraz tłoczniej. Po tym pożegnał się i zajął się innymi gośćmi. Widać, że był z niego towarzyski gość. Pan Maruda natomiast mógł spokojnie wyjść z tawerny nie niepokojony przez nikogo. Na zewnątrz panował spokój, szczególnie w porównaniu do gwaru w środku. Powoli robiło się późne popołudnie, a wokół powiewał chłodny, wiosenny wietrzyk. Jak się okazało akurat nikogo nie było przed Miedzianą Czarą, a i Satoshi wcale nie wyszedł go skontrolować co ten zrobi. W związku z tym Hisagi mógł robić co mu się żywnie podobało.
--------------------------------------------------
Opisz mi jak spędzasz resztę dnia

Opuszczając Czarę najważniejszym dla Kabuto było wzięcie głębokiego oddechu. Tak pachniała wiosna, ulatuąca zima, wolność i swoboda od spotkania dla uczniów. Chłopak myślał, że znacznie później będzie się musiał ewakuować i, że przyjdzie mu to znacznie trudniej niż się spodziewał. Koniec końców wyszło mu to w miarę nieźle. Powiedział dzień dobry, nie umarł z głodu i poszedł nim zdążył się z kimś zaprzyjaźnić.
Gdy tylko zauważył, że Satoshi nie sprawdza co u niego, Kabuto momentalnie skierował się przed siebie, gdziekolwiek to prowadziło. Podobnie jak Okurimono, zamierzał udać się na spacer, ale nie zamierzał podziwiać Seireitei. W sumie to co powiedział Satoshi'emu nie było do końca kłamstwem. Potrzebował zaczerpnąć świeżego powietrza i przemyśleć sytuację, w której się znalazł. Świat zupełnie inny, niż ten którym był otoczony przez ostatnie osiemnaście lat życia. Tak bardzo mu obcy i surowy z jego perspektywy. Musiał to dokładnie przemyśleć. Przeanalizować. Został rzucony na głęboką wodę, nim nauczył się pływać. Kabuto wiedział, że wyłoży się przy pierwszej okazji, gdy przyjdzie do pokazania swojej sprawności fizycznej. Wiedział też, że nie da rady unikać kontaktu z innymi przez cały czas.
Może trzeba było się poddać? Opuścić akademię jako uczeń, który nie potrafi niczemu sprostać. Skończy wtedy na ulicy, bowiem do domu na pewno nie będzie mógł wrócić. Nie... Taki scenariusz nie wchodził w grę. Z drugiej strony nagła zmiana również nie będzie łatwa. Osiemnaście lat lenistwa nie zniknie w ciągu doby. Aczkolwiek wzięcie się za siebie było prawdopodobnie jedynym ratunkiem dla Hisagiego. Wychodzi na to, ze nie da się żyć w komforcie całe życie... A może właśnie należy znaleźć komfort w tym co życie nam oferuje?
Rozmyślając nad tym wszystkim, Kabuto wędrował po ulicach Białego Miasta, unikając ciemniejszych zakamarków, a także bardziej tłocznych miejsc. Nie zamierzał też wędrować długo. Nie chciało mu się zbytnio. Gdy tylko zaczynały go nudzić obrazy jakże to wspaniałego, w oczach Okurimono miasta, postanowił skierować się do Akademii, do swojego pokoju. Liczył, że nie zastanie tam nikogo i będzie sam ze swoimi myślami. A w razie czego powie, że jest bardzo zmęczony oraz, że pragnie się wyspać przed jutrzejszym dniem. Pierwszy dzień lekcji na pewno nie będzie dla niego łatwy, więc lepiej się przygotować chociażby fizycznie. Może nie umie tu jeszcze pływać, ale grunt to nie utonąć...