Miedziana czara

Młodzieńcowi udało się wyrwać ze społecznej pułapki, choć jakby się nad tym dłużej zastanowić to ta dopiero się dla niego zaczynała. Wszak w akademiku czy też akademii, na zajęciach lub przerwach nie będzie w stanie odżegnać się od kontaktów z innymi ludźmi, czy to nauczycielami czy uczniami. Lenistwo też mogło mu utrudnić zdanie egzaminów już po pierwszym semestrze, a powrót do domu pokonanym w najkrótszym możliwym okresie byłby prawdziwym upokorzeniem. Póki co, jednak mógł cieszyć się pozornym spokojem i udał się na spacer. Ten był tak spokojny jakby Kabuto mógł sobie tylko wymarzyć. Nie przeszkodził mu dosłownie nikt, a jedyni spotkani ludzie po prostu przechodzili obok zajęci sobą lub własnym towarzystwem. Jedyne co mogło przeszkadzać to wiatr, który robił się coraz chłodniejszy. Może i z tego powodu, ale w końcu zdecydował się udać do swego nowego lokum. Tam nadeszły kolejne dobre informacje - pusto! Okurimono musiał być na dłuższym spacerze lub rzeczywiście zawitał do Miedzianej Czary. O spokój było, jednak Hisagiemu trudno. Ten dzień był stresujący, tyle nowych rzeczy, a jeszcze więcej wyzwań od dnia jutrzejszego. To wszystko sprawiło, że z problemami zasnął, a potem spał drażliwym, nerwowym snem. Rozbudził się, więc gdy cała trójka jego współlokatorów wróciła razem. Może ich nie docenił? Nie wydawali się strasznie urżnięci. Dalej spał już do godziny pobudki.

Dalej piszemy tutaj

Przygoda Tetsuyi

Weszli do środka, w którym zobaczyli długie ławy oraz tytułową miedzianą czarą, która okazała się dużą misą w tym kolorze znajdującą się po środku sali, w której to znajdowało się jedzenie. Dziś bardziej niż charakter dań głównych przypominało menu przystawkowe, pełne przekąsek. Na końcu znajdował się też szynkwas, za którym stał podstarzały mężczyzna. Pewnym zaskoczeniem mogło być to, że choć z Kojim przyszli niedługo po rozpoczęciu integracji to na sali, wprawdzie nie jakiejś ogromnej, było już naprawdę tłoczno. Okazało się, że kolega Kurogiriego dobrze zgadywał. Nawet większość studentów ubrane miała mundury studenckie, osoby wystrojone jak chłopak z pierwszego okręgu stanowiły rzadkość. Problemem nie było też dostrzeżenie znajomej twarzy, którą był Satoshi. Ten stał blisko wejścia i gdy tylko ich zobaczył to podszedł z ciepłym uśmiechem.
- Cześć, cieszę się, że zdecydowaliście się zawitać. Zapraszam Was do zabawy, wybór stolika jest dowolny, nie stosujemy żadnej zasady segregacji na lata akademickie czy coś... Dziś integrujemy się wszyscy razem. Jedzenie w misie jest ogólnodostępne, więc częstujcie się ile dusza zapragnie, zaś przy szynkwasie możecie zamówić sake. Może nie jest ona pierwszorzędna w smaku, ale za to solidnie kopie, więc osobiście radzę nie przesadzać. Oh wybaczcie, muszę zmykać, bo już kolejne osoby witają. Bawcie się dobrze i w razie czego pytajcie mnie, coś się zawsze zaradzi. - Faktycznie drzwi ponownie się otwarły, a w nich znalazła się grupa studentów. Tetsuya szybko zauważył, że na sali są studenci w bardzo różnym wieku. Z drugiej strony w akademii nie było to ściśle związane z rokiem studiowania, wszak do szkoły Shinigami przyjmowano nie wedle rocznika, tylko zgodnie z talentem.

Kolejny spacer po Akademii wcale nie sprawił Tetsuyi mniejszej przyjemności, niż poprzednie. Nadal chłonął wzrokiem całą okolice, wyraźnie zaciekawiony. Słuchał też z uwagą kolegi, gdy ten opowiadał o mijanych budynkach. Wątpił by miał szybko stracić fascynacje tym nietypowym miejscem.
Kiedy dotarli do Miedzianej Czary chłopak zobaczył dokładnie to, czego się spodziewał - okropny tłum. Wcale nie pomogło mu to jednak w przygotowaniu się na to. Nie przepadał za tak tłocznymi miejscami i kiedy tylko jego uszu dobiegł gwar, momentalnie się spiął i zamknął w sobie. Fakt, że większość osób miała na sobie mundury studenckie jak on, dodała mu tylko odrobinę otuchy.
Cały wywód Satoshiego skwitował tylko nieco głupkowatym kiwaniem głową. Gdy ten odszedł, cały zesztywniały rozejrzał się po okolicy. Starał się znaleźć stolik w jakimś luźniejszym miejscu i kiedy tylko go wypatrzył, wskazał go Kojiemu.
- O, może tam siądziemy?
Nie spieszył się jednak z odejściem w tamtym kierunku. W duchu liczył, że kolega będzie nieco bardziej otwarty od niego i zaraz pomoże mu nawiązać jakieś znajomości.

Cóż, tłum faktycznie był, a i póki co nie zamierzał się zmniejszać. Wręcz przeciwnie. Po znalezieniu miejsce do przycupnięcia Kurogiri miał widok na drzwi, które co chwila otwierały się i zamykały ze względu na kolejnych przybyłych. Koji przytaknął na propozycję Tetsuyi i we dwójkę udali się do pustszego miejsca na sali. I to bez jedzenia! Przysiedli się do stołu, przy którym zasiadało dwóch gości wyglądających na około dwudziesty piąty rok życia. Jeden był szczupły, wysoki i czarnowłosy, zaś drugi niższy, ale bardziej krępy z brązowymi, długimi włosami oraz kilkudniowym zarostem. Nie usłuchali rady Satoshiego, bo przedzielała ich butelka sake. Nie bardzo zwrócili uwagę na pojawienie się kolejnych osób przy stole, a w każdym razie nie przerwali rozmowy.
- Wiesz, że do akademii przyjmują czasem przestępców z Rukongai? - Zapytał brunet.
- Taaa i cofają im list gończy, pod warunkiem że nie wywinęli zbyt mocno. - Przytaknął szatyn.
- No chyba, że ktoś jest naprawdę utalentowany. - Dorzucił pierwszy z rozmówców. Jeśli Tetsuya miał nadzieje, że Koji zagada to nie zapowiadało się. Chłopak z zaciekawieniem słuchał co mają do powiedzenia Ci dwaj. Po chwili odwrócił się do Kurogiriego i sam zapytał:
- To jak? Zamierzasz posmakować tutejszych trunków?

Początkowo też wsłuchał się w rozmowę chłopaków przy stoliku. Przestępcy z Rukongai? To pewnie bzdury... W jego myślach od razu pojawiło się kilka naprawdę paskudnych twarzy od opryszków zbierających haracz od jego rodziny, a ci nawet nie byli tymi najgorszymi. Po co mieliby ich przyjmować? Akademia na pewno pękała w szwach od utalentowanych rekrutów bez kryminalnej przeszłości. Zwykłe plotki i nic więcej.
Pytanie Kojiego go ucieszyło, bo mógł skupić myśli nad czymś innym.
- Trunków? Chyba... niespecjalnie - odparł po chwili namysłu - Po sake gorzej mi się myśli. Nie lubię nie nadążać za własnymi myślami.
Wzruszył lekko ramionami. Powiedział mu prawdę, zdarzyło mu się pić parę razy i za każdym razem kończyło się to rozczarowaniem samym sobą po wytrzeźwieniu. Do tego dochodził fakt, że jutro czekały ich zajęcia i zdecydowanie nie chciał pojawić się na nich z niekorzystnymi dolegliwościami.
- A ty chcesz się napić? Mogę coś przynieść i tak chciałem iść po przekąski.

Tetsuya po początkowej ciekawości postanowił więcej nie skupiać się na tym o czym rozmawiała dwójka, która siedziała przy stole nim nadeszli z Kojim. Z tego względu do jego głowy dopływały jedynie urwane myśli, z których jedna go zaciekawiła.
- [...]wśród pierwszaków jest łowca głów[...] - Powiedział to ten szatyn. Zaś jeśli chodzi o dialog, którego uczestnikiem był Kurogiri to jego współlokator nie zareagował jakoś specjalnie radością czy smutkiem na informacje o tym, że chłopak pić nie zamierza. Wzruszył tylko ramionami i stwierdził:
- Zdaje się, że od tego wymyślili alkohol, żeby w głowie zaszumiało. - Zastanowił się przez chwilę i dodał - Ja być może się skuszę posmakować czy warto tu się napić czy leją byczy mocz. Ale dzięki, potem sam się przejdę. - Przeciągnął się i zapytał:
- Masz już pomysł, do którego oddziału chciałbyś trafić jak skończymy naukę?

Łowca głów wśród pierwszaków... To wydało mu się bardziej prawdopodobne niż przestępca. Co więcej, wyobraźnia natychmiast pchnęła go w kierunku rozważań, czy to czasem nie jeden z jego współlokatorów. Koji? Nie wydawało mu się, by mógł się trudnić czymś takim. Pochodził z pierwszego okręgu, a tacy łowcy grasowali zapewne w odleglejszych. Bunta? Prędzej... Wielki, tajemniczy, wydawał się silny i cechował go niecodzienny wygląd. Z drugiej strony, właśnie przez ten wygląd gdyby chodziło o niego, pewnie byłby on również wspominany w plotkach - szybko zostałby rozpoznany. A może tajemniczy czwarty lokator? Tak, to by pasowało... Nie było go na rozpoczęciu, bo pewnikiem właśnie realizował jakieś zlecenie! Przyjdzie nocą, cały ociekający krwią zabitego przez siebie przeciwnika i z wielkim workiem pełnym pie...
Potrząsnął głową ucinając w jednej chwili głos swojej wybujałej wyobraźni. Dopiero wówczas dotarło do niego, że Koji coś do niego mówił.
Spojrzał na niego zaraz.
- Którego? To chyba trochę wcześnie, nie sądzisz? - uśmiechnął się rozbawiony - Myślę, że w trakcie nauki tyle się o nich dowiemy, że dopiero wówczas będziemy mieli jasność. Ale tak na tę chwilę...
Postukał się palcem w podbródek, pozwalając sobie na moment rozważań.
- Chciałbym przede wszystkim chronić wszystkich przed niebezpieczeństwami. Oddział trzeci chyba zawsze najbardziej mi imponował, jak tak o nich słuchałem... - odparł w końcu.
Wiedział, że najbardziej by się nadawał pewnie do oddziału czwartego, ale gdyby chciał całe życie ograniczać się do leczenia, mógłby po prostu zostać w domu i tam świetnie się spełniać. Oprócz trzeciego ciekawił go też szósty, który pilnował przestrzegania prawa i porządku, ale nie miał tak naprawdę pojęcia na temat tego, czego wymaga ich praca. No i był jeszcze oddział dziesiąty, który prężnie działał w Rukongai. Ten był najbliżej jego serca, ale musiał przyznać, że myśl o patrolach po ciemnych alejkach opanowanych przez gangi, które przez ostatnie lata uprzykrzały życie jemu i jego rodzinie, trochę go niepokoiła.
- Podobno są bardzo wszechstronni, więc muszę się zdrowo podszkolić. W tej notatce z analizą moich wyników już wytknęli mi kilka wad... - spochmurniał lekko na ich wspomnienie, ale tylko na moment - Więc wiem nad czym pracować!

Jak na to, że Tetsuya uznał, że jest za wcześnie to miał sporo przemyśleń. Te zaciekawiły Kojiego, który aż zagwizdał dość cicho i stwierdził:
- Widzę, że masz poczucie misji. Z tego co słyszałem nierzadko dusze z Rukongai jak już dostaną się w Seireitei to wybierają taki oddział byleby już białych murów więcej nie przekraczać. Skłamałbym jakbym powiedział, że sam o tym nie myślałem, ale jak widzę Twoje myśli idą w innym kierunku. - Zakończył współlokator. Czyżby Kurogiri usłyszał w jego głosie nutkę uznania? Ciężko stwierdzić, bo zaraz zaczął kolejną wypowiedź, tym razem tonem przewodnika po sprawach bieżących.
- Jest też inna opcja. Nie wiem czy wiedziałeś, ale rody szlacheckie nieraz proponują świeżym Shinigami po akademii rolę służby w ich posiadłościach. Może to nie praca na korzyść Gotei 13, ale za to z pewnością okazja do szybszego zarobku, a jak to mówią: pieniądz nie śmierdzi. - Chłopak wzruszył ramionami na koniec wypowiedzi. Zdawał się nie podchodzić do tego tematu z jakąkolwiek oceną. Wtem doszło do niego kolejne zdanie od rozmówców, którzy siedzieli na przeciwko.
- Chyba kojarze... Ten starszy brunet, na oko koło trzydziestki? - Dalej nie słyszał, ale widział że drugi z rozmówców skinął na potwierdzenie. Tymczasem Miedziana Czara zapełniała się, więc nic dziwnego, że do ich stolika też się ktoś przysiadł. Co ciekawe były to dwie dziewczyny, które Tetsuya dostrzegł podczas apelu. Była to ta z podkrążonymi oczyma, która wciąż wydawała się być piekielnie zmęczona oraz ogolona dziewczyna pokryta tatuażami. Ta ostatnia zresztą idąc dziarskim krokiem w jednej dłoni dzierżyła butelkę sake, a w drugiej dwie czarki do spożywania napoju.

Przemyślał uwagę kolegi w duchu, ale ostatecznie jej nie skomentował, pokiwał tylko lekko głową. Praca dla rodów szlacheckich w pierwszej chwili wydała mu się zupełnie nieciekawa, ale z drugiej strony Koji miał rację - pieniądz nie śmierdzi, a on im więcej zarobi, tym więcej będzie mógł przesłać rodzinie. Mimo kuszącej natury, szybko uznał, że to nie dla niego. Chciał być prawdziwym shinigami z krwi i kości (i duszy), a nie ochroniarzem jakiegoś snoba.
Rysopis łowcy głów sobie zapamiętał, kiedyś mu się mogła ta informacja przydać. Nie zamierzał być podejrzliwy wobec każdego starszego bruneta koło trzydziestki, ale mimowolnie rozejrzał się po wnętrzu w poszukiwaniu kogoś pasującego.
Kiedy zobaczył zmierzającą w ich stronę dwójkę dziewczyn, zaraz przypomniał sobie jak zwróciły jego uwagę w głównej sali. Obie dość mocno się wyróżniały, na pewno w wystarczającym stopniu, żeby zaciekawił się kim są.
- Widziałem je na apelu. Ciekawe czy tu usiądą... - nachylił się do Kojiego gdy się zbliżały i rzekł do niego nieco ciszej. Zdawał sobie sprawę, że jego uwaga nie była zbyt odkrywcza., w końcu na apelu było pewnie większość pierwszaków.
Dziewczyny faktycznie zdecydowały się dosiąść do ich stolika, więc on postanowił się przywitać.
- Cześć! Jestem Kurogiri Tetsuya.
Rzucił do nich pogodnym tonem.

- Taaa też je widziałem. W tej w tatuażach jest coś strasznego. - Odszepnął Koji, który nie był bardzo zadowolony, że faktycznie stało się tak, że dwójka dziewczyn usiadła przy ich ławie i to dosłownie na przeciwko. Nie odezwały się w rezultacie to Tetsuyi przypadło przełamanie lodów. Postawił w tym na prostotę. Łysa dziewczyna dopiero wówczas podniosła wzrok znad butelki sake, z której polewała do obu czarek na Kurogiriego. Faktycznie w spojrzeniu jej czarnych oczu było coś co można było odebrać jako wywołujące ciarki. Rukończyk odniósł wrażenie, że kryje się tam zupełna pustka. Fakt też taki, że tatuaże pokrywające całość jej twarzy utrudniały ocenę czy twarz wykrzywia się w wyrazie takim, owakim czy w ogóle jest go pozbawiona. Druga z nich ziewnęła potężnie w odpowiedzi, ale zaraz machnęła niemrawo ręką i odpowiedziała:
- Jestem Mariko, a ta tutaj to Kanojo. - Przedstawiła również koleżankę, która właśnie wychylała część alkoholu. Tetsuya zauważył, że imię tej pierwszej oznaczało "dziecko wsi", a drugiej po prostu "ona".
- Jestem Sasaki Koji, z pierwszego okręgu wschodniego Rukongai. - Przywitał się również współlokator uchylając głowę.
- Całkiem niezgorsza, choć słabawa. - W końcu odezwała się i Kanojo komentując smak sake. Rozejrzała się po stole - Przynieście sobie czarki, a nie tak bez niczego siedzicie. - Zarekomendowała, na co Sasaki zareagował wręcz bez chwili wahania. Chłopak wstał i po momencie wrócił z półmiskiem przekąsek i dwoma czarkami. Jakby zapomniał o wcześniejszej deklaracji Tetsuyi, bo jemu też przyniósł, a nim ten się zbuntował obie porwała otatuowana i polała do nich ryżowego alkoholu.
- No to za integracje. - Rzuciła sennym tonem Mariko i upiła co nieco.

Starał się nie dać po sobie poznać, że wytatuowana dziewczyna wzbudziła w nim pewne obawy. Nie żeby się spodziewał, by ona się tym przejęła... Wyglądała raczej na taką, która niespecjalnie sugeruje się zdaniem innych. Zwyczajnie nie chciał oceniać kogokolwiek jedynie po pierwszym wrażeniu.
Ucieszył się, że mu się przedstawiły i nagrodził ten fakt uprzejmym uśmiechem. Nie był pewny, czy któraś z kobiet to zauważyła. Ledwie chwilę później mina mu zrzedła, jak tylko Koji wystrzelił po czarki.
Współlokator postawił go w nieciekawej sytuacji - jeżeli odmówi wspólnego napitku obcym, może zostać to uznane za obrazę. Co innego gdyby Sasaki nie przyniósł mu naczynka i wspomniał, że Tetsuya już wcześniej mu odmówił. Wtedy byłoby jasne, że odmowa nie była wymierzona w dziewczyny.
"Mówi się trudno, jedna czarka mi nie zaszkodzi" - pomyślał sobie w duchu i ujął ją w dłoń.
- Za integracje... - przystał na toast niechętnie i zerknął jeszcze w zawartość czarki, jakby chciał dostrzec tam sens istnienia. Potem wychylił łyczka, krzywiąc się jak po lekarstwie. Zaraz zagryzł jakąś przekąską z półmiska, żeby zabić smak pozostały mu w ustach.
Zastanowił się chwilę nad tym, o co mógłby zagadnąć dziewczyny. Po głowach chodził mu komentarz ich imion, pytanie o nietypowe tatuaże, o to czy często piją sake i rzecz jasna o to, czy wypełniły już kwestionariusz na zajęcia. Uznawszy, że żadne z pytań nie jest wystarczająco dobre, zdecydował się na inne podejście.
- Jak się wam podoba Akademia? - spróbował.

Tetsuya po alkoholu wykrzywił się potężnie i chwycił od razu po całkiem niezłą przekąskę. Mógłby ocenić, że w walorach smakowych jedzenie było lepsze, ale chłopak na sake się nie znał, więc może to kwestia obycia z towarem? W każdym razie jego reakcja szczerze rozbawiła Kanojo, która wybuchła śmiechem i to takim zdecydowanie nieprzystającym do salonów.
- Oho, nietknięty głaz. - Skomentowała rozbawiona. Kurogiri, jednak starał się odsunąć temat od swojej reakcji, a przejść do pierwszych wrażeń z Akademii. Trzeba powiedzieć, że obie dziewczyny chyba nie podzielały jego fascynacji i ekscytacji. Mariko ponownie ziewnęła, przy tym nie zakrywając ust.
- Jest ok. Łóżka w akademiku miękkie, ławki w akademii mniej. - Stwierdziła po krótce. Jeszcze mniej wylewna w tym kontekście była otatuowana:
- Grunt to przetrwać. - Rzekła po wzruszeniu ramionami. Po tym uśmiechnęła się szelmowsko i dodała - To na drugą nogę. Podajcie mi czarki. - Zarekomendowała chwytając za butelkę.

Po odpowiedzi na swoje pytanie wywnioskował, że nie są zbyt zainteresowane akademickim życiem. Pomyślał sobie, że to trochę szkoda - sam bardzo się nim ekscytował i ciężko mu było myśleć o czymś innym. Chciał ich podpytać co w takim razie robią w Akademii, ale powstrzymał się, żeby wyjść na nudziarza.
Kanojo zaproponowała kolejny toast, ale Tetsuya nie był przekonany czy to dobry pomysł. Zdecydował się na asertywność... A przynajmniej próbę.
- Tak szybko? W tym tempie wylądujemy pod stołem. A przynajmniej ja - zaśmiał się nieco nerwowo, chociaż starał się zabrzmieć swobodnie - Może później.
Wycofał swoją czarkę bliżej siebie, na podkreślenie swoich słów. Próbował znaleźć na szybko jakiś temat dla odwrócenia ich uwagi, ale nic nie przyszło mu do głowy. Spojrzał na Kojiego szukając wsparcia.

Kanojo tylko wzruszyła ramionami.
- Będziesz kulawy. - a że pozostałe trzy czarki wylądowały przed jej nosem to rozlała trunek. Tym razem miała tyle podzielności uwagi, by zagaić temat. - Słyszeliście coś o tym Zorim? Na korytarzu coś gadali, że to kawał psychola, który rzuca na uczniów zaklęcia gdy się spóźnią. - Powiedziała, a z jakiegoś powodu Tetsuya odniósł wrażenie, że w jej głosie jest bardziej fascynacja niż przerażenie czy oburzenie takimi metodami. To wyrwało z rozmowy o własnych sprawach szatyna i bruneta, który byli tu jeszcze przed dwójką współlokatorów.
- Nie kłamali! Mało tego, jak ktoś gada na zajęciach to też musi się liczyć z Bakudou paraliżującym. - Rzucił jeden z nich rozbawieniem. Koji nie wydawał się być całą tą sytuacją wybitnie zadowolony. Aż zsunął się nieco na ławce i jęknął:
- Chyba żartujesz... - Na co ten drugi się roześmiał:
- Nie, nie. Sam u mnie w klasie byłem świadkiem jak jakiś gość podrzucił innemu liścik to za karę siedział całe zajęcia w kącie związany Hainawą. Oj tak pierwszaki, na Zoriego uważajcie, z nim nie ma żartów. Ale na pocieszenie: opowiada całkiem ciekawie.
- Jak macie jakieś pytania o innych nauczycieli to walcie, może Wam coś doradzimy. - Rzucił pomocnie szatyn, choć wydawał się propozycje te rzucać bardziej w stronę płci pięknej.

Odetchnął z ulgą, że tak łatwo przełknęły jego odmowę. Zrażenie do siebie pozostałych uczniów w trakcie jednego wieczoru z pewnością nie wpisałby do księgi swoich największych osiągnięć... Chociaż, zależy jak na to spojrzeć, bo na pewno wymagało to pewnego talentu.
Nie pozwalając myślom błądzić zbyt długo, zaraz skupił się na bieżących rozmowach. Rewelacje o senseiu Zorim zaciekawiły go, ale nie zmartwiły za bardzo. Nie miał w zwyczaju się spóźniać, a gdyby przypadkiem mu się to zdarzyło, to zapewne uważałby, że zasługuje na kare.
- To wystarczy się nie spóźniać, łatwizna
Rzucił pogodnie. Trochę miał to być żart, a trochę nie.
Pytanie o innych nauczycieli znów pchnęło go do rozmyślań.
- Zastanawiam się kto uczy kidou. Chyba nic o nim nie słyszałem...
Miał nadzieje, że jego nauczyciel kidou będzie porządny. Do tej pory chyba właśnie to zagadnienie najbardziej go ciekawiło.

Jeden z "starszaków" prychnął na uwagę Tetsuyi:
- Nie spóźniać, nie jeść, nie rozmawiać, nie ziewać. Wcale bym się nie zdziwił jakby i na Ciebie coś Sensei znalazł. - Powiedział z nutą reprymendy. Uwaga ta nie zdawała się poprawić nastroju Kojiego, którego pewność siebie zdała się uciec w dal.
- Ohh... Kidou uczy Kuronomatsuki-Sensei, oaza spokoju w gronie pedagogicznym. Niech Was nie myli jego pozorne roztrzepanie to inteligentny gość, bardzo zaangażowany nauczyciel, ale też surowy. Żeby Wam nie przyszło przy nim używać wymówki "amagiczności", bo będzie zły. - Opowiedział szatyn, na co wtórował mu brunet:
- Taaa... To chyba jakaś wymówka. Podobno nawet trepy z "jedenastki" tak naprawdę umieją kilka zaklęć tylko nie chcą się przyznać. - Kurogiri zwrócił uwagę, że podczas jego pytania Kanojo wydawała się słuchać z wyjątkową ciekawością. Później dowiedział się, że czerwonowłosa, urodziwa nauczycielka, którą widział na apelu to Sensei Sekine, która jest wyjątkowo surowa dla uczniów, z kolei facet postury niedźwiedzia nazywa się Inahara, który dba o rozwój studentów w dziedzinie ich fizyczności oraz zdolności walki wręcz, czyli hakudy. Rzekomo najbardziej ze wszystkiego kocha dyscyplinę, pomimo swojego dość swobodnego tonu wypowiadania się. Po tym wyczerpały się pytania, a także czarki trójki z pierwszego roku... Dwukrotnie.
- To może tym razem? - Zapytała Kanojo kołysząc butelką w stronę Tetsuyi.

Po reprymendzie kolegi poczuł się nieco nieswojo. Zaczął w myślach rozważać jaka jest szansa, że rzeczywiście ten sensei jest taki straszny, a nawet delikatnie się obawiać, że może podszedł do tematu zbyt lekko. Mimo wszystko postanowił się nie zrażać i zbył uwagę nieco nerwowym uśmiechem i wzruszeniem ramion.
Nauczyciel kidou brzmiał jak ciekawa osoba. Co do niego nie miał obaw, już po tym krótkim opisie czuł, że się dogadają. O pozostałych senseiach słuchał z równą ciekawością, ale starał się ograniczyć własne uwagi do minimum.
Kiedy czarki została uzupełnione przez Kanojo, tym razem ujął własną i bez wahania podsunął ją do rozlania.
- Jasne! Też za integracje...?

- W końcu złapiesz równowagę. - Rzuciła lekko Rukonka. Niestety alkohol przez czas przerwy nie stał się smaczniejszy, ale chłopak już wiedział co go czeka, więc lepiej przyjął kolejne łyki "wody ognistej". Rozmowa toczyła się dalej schodząc na ciekawe tematy dotyczące życia akademickiego. Tetsuya np. dowiedział się, że studenci mają swój jakby klub pojedynków, który nieraz przyjmuje formę swoistego, studenckiego sądu. Dwie osoby się sprzeczają i w ramach wyjaśnienia sobie zaszłości umawiają się na pojedynek. Okazało się, że cała zabawa jest zorganizowana wyjątkowo pieczołowicie. Mają miejsce zakłady bukmacherskie, a także starsi studenci aspirujący do czwórki służą jako pierwsza pomoc dla walczących.

Spokój dyskusji przerwało nagle głuche jeb z tyłu, a potem pisk wzburzenia. Kurogiri odwrócił się i zauważył, że jeden ze studentów dał drugiemu prosto w gębę, na co ten odpowiedział mu podobną uprzejmością. Reakcją większości póki co było głównie odsunięcie się, aby samemu przypadkiem nie zarobić "strzała".
- O bogowie, walka! - Usłyszał z tyłu. Póki co, jednak nikt nie kwapił się do tego, aby jakkolwiek zareagować.
----------------------------------------------------
Do posta jak reagujesz na wydarzenia możesz opisać co tam sobie jeszcze planujesz robić w ramach integracji

Nie przepadał za alkoholem, zwłaszcza mocnym alkoholem, ale uznał, że okazja jest wyjątkowa i warto dla niej poświęcić odrobinę komfortu. Integracje pewnie się jeszcze kiedyś przytrafią, w to nie wątpił, ale z całą pewnością to jest jego ostatnia pierwsza integracja. Poza tym, trunki miały jedną oczywistą zaletę - pomagały przełamywać lody, w czym akurat Tetsuya zwykle nie był zbyt dobry.
Opowieści o klubie pojedynków na początku traktował z przymrużeniem oka, spodziewając się że usłyszy coś w rodzaju plotki, podobnej do tych o łowcy nagród, jednak w miarę jak słuchał, przestał uważać to za żart. Wzmianka o zakładach bukmacherskich poruszyła jego wyobraźnie. Nie wstąpił do akademii po to żeby się obłowić, ale co stało na przeszkodzie, żeby nie móc sobie odrobinę dorobić?
W rozmyślaniach przerwała mu bijatyka, jaka rozgorzała za jego plecami. Wszystkie jego mięśnie odruchowo się spięły. Wiedział, że duże skupiska ludzi i alkohol stanowią często wybuchową mieszankę, która może prowadzić do tego typu poruszeń, ale to nie oznacza, że był na to przygotowany. Nie miał zamiaru się wtrącać... Zdecydował się jednak obserwować. Po pierwsze dlatego, żeby zobaczyć na co stać jego przyszłych kolegów z akademii pod względem umiejętności - czy będzie to zwykła pijacka bijatyka, czy może pokażą coś więcej. Po drugie dlatego, że jeżeli któryś jego zdaniem zbyt mocno by oberwał, miał zamiar podejść i zaoferować pomoc.

Co do samej integracji, Tetsuya nie miał żadnych sprecyzowanych planów. Pierwszy raz był na takim wydarzeniu, nie wiedział też za bardzo jak powinien się zachowywać. Chciał pić tak, żeby nie przesadzić i odmówić, gdyby poczuł że jego ciało zaczyna odmawiać mu posłuszeństwa. Trzymał się Kojiego, uznając go za swoistą stałą w całym tym zamieszaniu, od której nie powinien się zbytnio oddalać, żeby nie wpakować się w żadne kłopoty. Zapytany o sobie opowiadał raczej mało, zdecydowanie wolał słuchać niż mówić, ale nie był w tym nieuprzejmy i na pytania zadanie wprost, odpowiadał bez przeszkód. Bez żadnych ogródek rozkoszował się za to przekąskami, które sprawiały mu w tym wszystkim najwięcej przyjemności.

Tetsuya cynicznie postanowił nie wtrącać się w walkę, tak aby poprzyglądać się co w Hakudzie potrafią jacyś wkurzeni na siebie studenci. Niestety jego plan się nie powiódł. Tyle dobrego, że nie oznaczało to, że został wtrącony w dyskusje za pomocą pięści, po prostu inni ze studentów ruszyli do rozdzielenia dwójki. Dalej integracja poszła już nieco spokojniej. Czas mijał na rozmowach, popijaniu, podjadaniu. W końcu minęło parę godzin, a Kurogiriemu całkiem szumiało w głowie. Koji oraz reszta chyba byli solidnie mocniejsi w znoszeniu wpływu alkoholu, bo choć częściej zaglądali do butelki to trzymali się pi razy drzwi podobnie. Znaczy się poza Mariko, która jakąś godzinę wcześniej stwierdziła, że przysypia i wraca do akademika. Nic w tej formie, jednak nie było dziwnego. Wszak Tetsuya nigdy z wielkiej wytrzymałości nie słynął. W końcu odezwała się Kanojo.
- Nuda. - Po czym spojrzała na Kurogiriego i powiedziała - Wskaż mi gdzie tu jest toaleta.

Był nieco zawiedziony, że nie udało mu się podpatrzeć walki, chociaż zaraz skarcił się w duchu za takie myśli. Nie wierzył w to, żeby w zwykłej sprzeczce zrobili sobie poważną krzywdę, ale i tak nie powinien czegoś takiego pochwalać. Był daleko od domu i wiedział, że powinien jak najszybciej przestać postrzegać zwyczaje, które w Rukongai nikogo by nie zadziwiły, jako coś normalnego, czy akceptowalnego.
Na szczęście alkohol i towarzystwo pomogły mu szybko zapomnieć o chwili konsternacji. Kiedy Mariko wychodziła, przez moment zastanawiał się, czy nie powinien uczynić tego samego. Zerknął wtedy na Kojiego, starając się oszacować, czy i on nie ma podobnych planów, a widząc, że współlokator nigdzie się nie wybiera, został zachęcony do pozostania przy stole... i skosztowaniu jeszcze kilka przysmaków z miski.
Kanojo zwróciła się do niego w sprawie toalety. Zaraz, na pewno do niego? Rozejrzał się, by sprawdzić czy się nie pomylił. Wyglądało na to, że nie.
- Uhm... Dobra, chodź - rzucił dość swobodnie. Na całe szczęście wiedział gdzie jest toaleta, czemu więc miałby się nie podzielić wiedzą z nowo poznaną koleżanką. Nie wydało mu się to niczym dziwnym.
Wstał od stołu i starając się trzymać w miarę stabilnie na nogach, ruszył w kierunku, w którym pamiętał, że znajdowało się poszukiwane pomieszczenie. Zatrzymał się dopiero przed samym wejściem i odwrócił do Kanojo.
- To tutaj!

Kanojo uśmiechnęła się, wstała z ławki i ruszyła za nim. Aby dotrzeć do łazienki musieli przedrzeć się przez niemały tłum. Było to o tyle kłopotliwe, że ledwie gdy się w niego zagłębili Tetsuya poczuł pociągnięcie za rękaw. Dziewczyna zatrzymała go stojąc blisko i zapytała:
- Jesteś z dalekiego Rukongai, prawda? - Zdaje się, że było to pytanie retoryczne, bo mówiła dalej - To tak jak ja. Przyglądałam Ci się dzisiaj, jak to jest że to otoczenie na Ciebie nie wpłynęło, nie spaczyło Cię? - Zapytała po czym ruszyła dalej w kierunku toalety. Zdaje się, że znała drogę, a prośba była tylko pretekstem. Niedługo przed nimi odwróciła się. Jej spojrzenie miało w sobie coś przeszywającego, jakby w oczach tej dziewczyny zawarte było ogrom doświadczeń.
- Nazwałam Cię "nietkniętym głazem". To był komplement... Ale czemu stałeś jak słup soli gdy tamci zaczęli się tłuc? Czyżby sparaliżował Cię strach? - Zapytała nie zdradzając wyrazem twarzy co jej chodzi po głowie.

Nie spodziewał się, że dziewczyna go zatrzyma, przez co miał nieco zaskoczony wyraz twarzy, kiedy się do niej odwrócił. W pozbyciu się go nie pomogło pytanie, które mu zadała. Nie wstydził się swojego pochodzenia przez większość życia, ale kiedy już dotarł do Akademii, nie chciał wszystkim o nim przypominać, obawiając się niezrozumienia. Na szczęście dziewczyna sama pochodziła z podobnych rejonów co on, raczej nie musiał się więc obawiać, że spojrzy na niego przez to nieprzychylnie.
Nie zdążył jej odpowiedzieć, bo zanim zdołał się dobrze namyślił, ruszyła z miejsca. Dlaczego Rukongai go nie spaczyło? Bo miał szczęście trafić na odpowiednich ludzi. To jedyna odpowiedź która przyszła mu na myśl.
Kiedy zatrzymała się drugi raz, już przed toaletą, zadała kolejne pytanie, tym razem poruszając jeszcze celniej jego czuły punkt.
- Nie jestem... - zaczął, ale urwał w połowie. Chciał powiedzieć, że nie jest do tego odpowiednią osobą, ale uświadomił sobie jak głupio to zabrzmi. - Chyba... nie potraktowałem tego poważnie. Uznałem, że to tylko niewinna sprzeczka i nie zrobią sobie krzywdy.
Potarł kark z konsternacją, ukazując jej zakłopotanie, a potem mówił dalej.
- Przywykłem do widoku bijatyk. Może to zabrzmi głupio, ale czasami pomagają... oczyścić atmosferę. Dopóki nikt nie przesadzi, rzecz jasna.
Nie był pewny czy faktycznie by wkroczył, gdyby uznał, że przesadzają, ale miał nadzieję, że by się na to zdobył.

Dziewczyna słuchała go przeszywając bacznym spojrzeniem. Chwilę po ostatniej wypowiedzi zastała cisza... Znaczy między nimi, bo w pomieszczeniu było wciąż bardzo gwarno. Pomimo że ich oczy się spotkały to Kurogiri miał problem, aby cokolwiek z nich wyczytać czy też miny, postawy ciała na temat myśli, które roiły się w głowie dziewczyny.
- Czyli, jednak się myliłam. - Rzuciła tylko bez większej ekspresji, aby potem odwrócić się na pięcie i udać się do toalety. Gdy Tetsuya wrócił do stołu okazało się, że w międzyczasie się powoli towarzystwo zbierało. Koji właśnie wstawał i powiedział:
- Późno się zrobiło, ja będę zmykał. Idziesz też? - Zapytał na koniec. Jak się okazało dwójka studentów z wyższych lat studiów również zamierzała się zawijać. Jeden z nich jako argument pomachał butelczyną, która świeciła pustką dodając, że kolejna to już chyba będzie nieco za dużo przed pierwszym dniem. Stół się trafił widać nie jakiś super rozrywkowy, bo w lokalu wciąż tętniło życiem, także nie wszyscy wykazywali się taką wstrzemięźliwością.

Reakcja kobiety go nieco zaniepokoiła. Nie okazała w żaden sposób niezadowolenia, ale i tak miał wrażenie, że ją zawiódł. Czuł się jakby zrobił coś złego i im dłużej nad tym myślał, tym gorzej się z tym czuł. Powinien zainterweniować, wtrącić się, może spróbować przemówić im do rozumu, a już na pewno nie powinien usprawiedliwiać ich walki. A może nie? W końcu nikomu nie stała się krzywda.
Nie mógł się zdecydować, na szczęście Koji swoim pytaniem szybko wyrwał go z zamyślenia.
- Tak... Jutro ważny dzień, prawda? - uśmiechnął się, nieco wymuszenie bo wciąż gryzły go wątpliwości w związku z Kanojo.
Rozejrzał się, czy ostały się jeszcze jakieś przekąski, a jeśli tak zwinął sobie jedną na drogę.
Kiedy będą już w drodze do pokoju chciał zapytać współlokatora co on sądzi o wcześniejszej bitce pomiędzy dwójką.
- Hej, widziałeś jak tamtych dwóch zaczęło walczyć? Zastanawiam się, czy powinniśmy im przerwać.

Tetsuya strapiony tym co miała na myśli Kanojo zdecydował się ruszyć z Kojim, zupełnie zapominając że ekipą zostawili ją samą gdy ta była w łazience. Emocje te podbijał tylko alkohol, który nieco szumiał mu w głowie. Wprawdzie chłopak za wiele nie wypił, ale zanadto wytrzymały nie był, a i w domu rukońskim nie nawykł do spożywania trunków. Jego współlokator wydawał się tematem bójki być przejęty dużo mniej niż Kurogiri. Wzruszył ramionami i rzucił:
- A po co skoro ktoś inny to zrobił? - Zapytał zdaje się, że retorycznie, zwłaszcza że po chwili dodał - Wolałbym nie wyłapać w dziób przypadkiem. - I tak oto ruszyli do akademika. Droga nie była długa, ale w te stronę szło się mniej przyjemnie. Nie tylko dlatego, że byli zmęczeni po integrowaniu się, ale również przez to, że tym razem musieli iść po schodach w górę, a nie w dół. W końcu, jednak dotarli do swego pokoju gdzie to Tetsuya zauważył interesujący fakt. Zajęte było nie tylko łóżko Bunty, ale również to ostatnie. Szczegółów było mu trudno dostrzec przez wzgląd na ciemności.

Piszemy tutaj