Jadeitowy ogród

Jadeitowy ogród jest jadeitowy. Jadeitowe jest niebo, słońce. Trawa i rośliny jednak nie są jadeitowe, lecz zielone. Czasami pojawi się pojedynczy czerwony, niebieski czy biały szczegół, ale poza tym wszystko jest jadeitowe i zielone.

Aoto

Aoto nawiedziło przemożne uczucie co do niezwykłości miejsca w jakim się znalazł. Był prawie pewny tego, że śni, aczkolwiek gdzieś w nie do końca jeszcze przytomnym umyśle kołatała się myśl, iż oto znalazł się w wyjątkowo niecodziennej i co ważniejsze - całkiem prawdziwej sytuacji.
Przestrzeń przepojona była jasnozielonym światłem, którym promieniowało jadeitowe słońce. Aoto był otoczony przez kwadrat dwumetrowego, doskonale przyciętego żywopłotu. Jedyna wyrwa w zieleni ziajała tuż przed nim prowadząc do gardzieli roślinnego korytarza. Sam czuł się dobrze - nie było ani za zimno, ani za ciepło. Na sobie miał strój, w którym położył się spać. Nagie stopy po kostki ginęły w chłodnej, bujnej trawie. Poza bzyczeniem trzmiela, który właśnie okrążył Aoto, po czym odleciał w kierunku korytarzu, żadne dźwięki go nie dochodziły.

Jak powiedział tak zrobił i młody szlachcic wkroczył w zielony korytarz. Nie czekała go długa podróż, gdyż po kilkunastu metrach korytarz zakręcił łagodnie w lewo, po czym skończył się otwierając na wolną przestrzeń. Nim jeszcze do niej dotarł dochodziła do niego treść toczącej się dyskusji.
- Czy gdyby gwiazdy nagle zniknęły, to obeszłoby to kogoś oprócz żeglarzy i ptaków? - Wypowiadanym słowom towarzyszył klekot.
- Owszem. Choćby poeci utraciliby swoją muzę - odpowiedział poważny i głęboki głos, po czym znowu rozległ się klekot.
- Chodziło mi raczej o bardziej praktyczne rzeczy. Poeci mają setkę innych muz, a może dla kogoś gwiazdy okazałyby się niezastąpione.
Kisuke pokonał do końca zakręt i ujrzał w przestrzeni za korytarzem widok wysoce osobliwy. Tam, na porośniętym trawą polu, okolony kamieniami i głazami znajdowało się gorące źródło wyrzucające ku niebu gorącą parę. Wszystko by się zgadzało gdyby nie oblicza trzech istot w wodzie się moczących. Kisuke dostrzegł bowiem makaka o różowej twarzy i jasnozielonym futrze, żurawia o biało czarnym upierzeniu, którego czubek głowy znaczyła zielona plamka, oraz, co było widokiem najbardziej zaskakującym, karpia koi o jadeitowych łuskach, którego głowa wyrastała z całkiem ludzkiej szyi wyrastającej z całkiem ludzkiego korpusu. Ryboczłowiek właśnie korzystał ze swojej całkiem ludzkiej ręki i oblewał się wodą z kubełka.

Obecność Kisuke została zauważona, aczkolwiek nie wywarła ona dużego wrażenia na bywalcach gorącego źródła. Ot spojrzeli na niego ze średnim zainteresowaniem. Karpiogłowy otwierał i zamykał oślizgłe usta, jak to wyrzucone na powierzchnię ryby miały w zwyczaju, aczkolwiek nie robił tego z desperacją biednych stworzeń, które nagle znalazły się w środowisku wykluczającym ich przeżycie.
- Myśli, że mamy krótką pamięć. - Zaklekotał żuraw spoglądając na towarzyszy. - Zupełnie jakbyśmy mieli tu tylu gości, że kłopot byłby ich wszystkich spamiętać.
- To nie my mamy kiepską pamięć tylko on. Doskonale o tym wiesz, a i tak za każdym razem zaczynasz od tej samej wyświechtanej kwestii - westchnęła małpa.
Był to widok wyjątkowo osobliwy, gdy usta zielonego makaka poruszały się identycznie jak człowiecze przy wypowiadaniu słów. Z czaplą było prościej, ona po prostu kłapała dziobem i jakimś cudem rodziła się z tego zrozumiała mowa.
- Kiedy to dobra kwestia. Zasiewa niepewność w tych co przybywają tu któryś już raz.
Małpa machnęła ręką na stwierdzenie towarzysza, po czym zwróciła się do Kisuke.
- Nie masz czego się obawiać młoda ludzka duszo. W tej chwili twoje ciało śpi w miejscu, w którym je pozostawiłeś. I kiedyś już, całkiem niedawno nawet, się spotkaliśmy, aczkolwiek ze względu na naturę tego miejsca utraciłeś wszystkie wspomnienia z tej miłej pogawędki.
- Faktycznie było to niedawno. - Zauważyła czapla. - Nie zdążył się nic zmienić i nawet te same pytania zadał.
Karpiostwór powrócił do oblewania swej łuskowej głowy.

- Nie widzimy potrzeby w posiadaniu imion - poinformował makak. - Także możesz zwracać się do nas jak tylko chcesz. - Kisuke po raz pierwszy zobaczył uśmiechającą się małpę. Nie żeby wcześniej miał wiele do czynienia ze człekokształtnymi, ale coś mu mówiło, że normalne małpiszony raczej nie przywołują na twarz podobnego wyrazu. - Jeśli zaś chcesz wiedzieć więcej, to sam musisz to odgadnąć. Mamy tutaj raczej niewiele rozrywek, także lubimy sobie popatrzeć na główkujących gości.
- Tak - potwierdził klekocząco żuraw. - Ciekawe czy stałeś się bystrzejszy od ostatniego razu. Raczej rzadko się to zdarza - stwierdził zwracając się do małpy.
- Ale jednak. Jego matka na przykład wykazała się bystrością. - Bezimienny makak pokiwał głową na na dawne wspomnienie.
Przy okazji Kisuke stwierdził, iż jest całkiem goły. Mógłby przysiąc, że jeszcze chwilę temu coś na sobie miał... coś... nie pamiętał dokładnie co, ale na pewno nie świecił swoją osobą tak jak teraz.

- Jak się wprasza - skomentował żuraw, gdy Kisuke wszedł po gładkich kamieniach do źródła. Nikt jednak go nie wygonił i dobrze, bo doświadczenie okazało się nad wyraz przyjemne. Zielonawa, odrobinę mętna woda pachniała siarką i temperaturowo znajdowała się w cienkim przedziale pomiędzy przyjemnym, a nieznośnym gorącem.
- Właściwie to wracają - stwierdził makak. - Nikt ich nie nazwie co prawda tą samą osobą, ale technicznie rzecz biorąc rdzeń duszy pozostaje ten sam. Wyiskać cię? - zaproponował nagle zmieniając temat.
- Mnie możesz. - Zgłosił się żuraw. - Coś mnie plecy swędzą.
I tak oto Kisuke nawiedziła wątpliwa przyjemność oglądania zielonej małpy gmerającej po piórach grzbietowych żurawia, który zaraz zaklekotał z zadowoleniem. Karpiogłowy natomiast przyglądał się chłopakowi nieco zbyt intensywnie żeby można było uznać to za normalne. Trzeba jednak stworowi przyznać, że dbał o siebie. Był niemal tak muskularny, jak sensei Mito.
- To akurat nie było trudne do zgadnięcia. Twoja matka była tutaj, aż trzy razy. Jeszcze dwa i dostałaby nagrodę. - rzekł żuraw. - O tak, trochę niżej poproszę. - Makak skubnął niżej i żuraw przymknął z rozkoszy oczy.
- Traktujemy to miejsce raczej jako dom - odezwała się małpa, gdy już skonsumowała coś co wydłubała spomiędzy piór towarzysza. - Dom z którego nie bardzo jak można wyjść, ale wychodzimy z założenia, że na zewnątrz nie ma wielu ciekawych rzeczy do obejrzenia, także nie narzekamy na naszą tutaj bytność, ale chętniej chciałbyś pewno posłuchać o swojej matce. To była naprawdę czarująca dziewczyna. Jedna z milszych osób, które do nas tutaj zajrzały i tym bardziej zasmuciła nas wieść o jej śmierci.
Karpiogłowy pokiwał głową jakby w zadumie. Być może w zadumie, bo po prawdzie trudno było wyczuć emocje kryjące się za jego gestami. Wszakże miał rybią twarz, a te nie słynęły raczej z wysokiego poziomu ekspresji.

Podczas, gdy zadawał pytania, Kisuke stał się świadkiem kolejnego niecodziennego zjawiska. Mianowicie każdy z trzech współtowarzyszy kąpieli zamarło bez ruchu na chwilę, a wzrok samego chłopaka zamglił się, tak, że wszystko straciło ostrość.
- A widziałeś kiedyś żeby ryba mówiła? - Jakby z oddali doszedł do niego głos żurawia. - Patrzcie, już sobie stąd idzie... o, jednak nie.
Wszystko na powrót stało się wyraźne. Zarówno obraz, jak i dźwięk.
- Zaraz powrócisz do siebie - stwierdził makak ze spokojem przerywając zabieg higieniczny na pierzastym towarzyszu. - I tak o tym zapomnisz, ale powiem, że twoja matka była bardzo serdeczną i radosną istotką, chociaż w twoim świecie mogła nie być tak odbierana. Za każdym razem, gdy tu trafiała zachowywała się jak ptak uwolniony z klatki. Cóż za nieszczęsna z niej była osóbka. - Małpa westchnęła jakby rzeczywiście było mu szkoda matki Kisuke.

Makak skinął na słowa Kisuke i zaczął mówić, ale chłopak nie zrozumiał ni słowa. Świat ponownie pokrył się mgłą, lecz tym razem ostrość nie wróciła i po chwili świadomość znalazła drogę ku jawie.
Gdy obudził się w swoim pokoju towarzyszyły mu tylko strzępki minionych snów. Był chyba na jakimś zadaniu w lesie, gdzie wraz z klasowymi kolegami zjadł jakieś święte ryby, a potem spadła na niego straszliwa klątwa. Na czym dokładnie ona polegała już nie pamiętał, ale na pewno było straszliwa.

***

Kisuke ani się spostrzegł, a już dzieliło go tylko kilka dni przed egzaminami kończącymi pierwszy rok nauki. Jakoś udało mu się przetrwać trudy codziennych zajęć, chociaż czasami był już na skraju wytrzymałości zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Kilku paniczyków z jego klasy nie dało rady i odpadli stosunkowo wcześnie, bo w przeciągu kilku pierwszych miesięcy. Ku zaskoczeniu prawie wszystkich w tym niezaszczytnym gronie nie znalazł się Toru. Kuzyn Kisuke był kiepski praktycznie w każdym przedmiocie, ale za każdym razem o włos zaliczał egzaminy okresowe. Narzekał przy tym, że to złośliwość losu, bo najchętniej oblałby wszystko żeby mieć spokój z tym całym cyrkiem.
Po pierwszym kryzysie, gdy Kisuke po powrocie z zajęć marzył tylko o położeniu się do łóżka, kolejne miesiące były bardziej znośne, bo i udało się trochę przywyknąć do akademickiego rygoru, co oznaczało, że miał więcej czasu dla siebie. Najrozsądniej byłoby przeznaczyć go na naukę, aczkolwiek zawsze mógł zacieśnić więzy z klasowymi kolegami. Oby tylko nie przesadził, bo wujek wymagał od niego postawy godnej członka rodu Kuchiki, którą można byłoby streścić w zdaniu "Dużo pracy, mało zabawy".

Aoto aka Kyoraku Kisuke

Kisuke patrzył na osobliwe słońce o jadeitowej barwie. Promieniał blaskiem tak łagodnym, że w żaden sposób nie ranił oczu. Pamiętał ten widok, doświadczył go już nie raz, chociaż przed chwilą nie miał o tym jeszcze pojęcia.
- Czy to aby nie oszustwo? - Rozległ się również nieobcy mu klekot.
- Nie mamy spisanego kodeksu zasad, który mógłby to potwierdzić - odpowiedział wyważony głos.
- Jak dla mnie to oszustwo - zadecydował klekocąco.
- Czepiasz się dla samego czepiania - westchnął drugi rozmówca. - A przecież w końcu po wiekach mamy tu kogoś, kto odwiedza nas piąty raz. Niemożliwym to zignorować w myśl wymyślonych naprędce zasad.
- Ja niczego nie ignoruję! Po prostu ukłuła mnie myśl, że przed taki czas nie pomyśleliśmy o stworzeniu rozsądnego regulaminu dla tego miejsca.
- Od tworzenia zasad jest budowniczy naszego małego zakątka, a nie my. Tych zaś są tylko dwie. Pięć spotkań i zagadka.
- Marny byłby z naszego budowniczego biurokrata.
Kisuke podniósł się do siadu i ujrzał trzy dobrze mu znane istoty stojące przed nim. Makaka, żurawia i mężczyznę o budzącej zazdrość muskulaturze, który zamienił głowę na karpia o jadeitowych łuskach.
- Witaj Kisuke - przemówił łagodnie makak. - Pamiętasz nas prawda? Na pewno tak, wszystkie nasze spotkania. W końcu tak to działa.
- W końcu nie musimy odpowiadać na te same pytania. - Czapla otarła czoło skrzydłem, zaś karpiogłowy spoglądał na Kisuke bezgłośnie poruszając ustami.
Znajdowali się na polanie otoczonej kręgiem schludnych drzewek o kolistych koronach i wiotkich pniach. Kilka metrów za trójką mieszkańców ogrodu z ziemi wystawał na pół odkopany pieniek. Część korzeni trzymała się jeszcze ziemi, inne wystawione były w pełni na działanie powietrza. Góra pieńka była postrzępiona i osmolona świadcząc o tym, że to nie siekiera poprowadzona pewną ręką skróciła niegdyś dumne drzewo. Kadłubek posiadał za to jamę, w której jadeitowym blaskiem lśnił bajeczny klejnot wielkości dłoni Kisuke.
Po raz pierwszy to widział, ale wszystko inne pamiętał. Ostatni raz był tu po tym jak zabił ojca, a teraz piątą wizytę złożył podczas gdy jego ciało wciąż musiało przebywać w obozie oni.

Czapla pogładziła skrzydłem po głowie zdobnej jadeitowym upierzeniem.
- To że go nie słyszysz, to nie znaczy, że nie mówi. Trzeba potrafić wczytać się w ruchy jego warg.
Makak przyłożył wierzch dłoni do ust i chrząknął zauważając, że są obecnie ważniejsze tematy od zrozumienia mowy karpi.
- Cóż, twoje pojawienie się tutaj jest dosyć... niestandardowe, gdyż jak zapewne sam wiesz ze wspomnień naszych poprzednich spotkań, dostać się tu można podczas snu. No, ale uznajmy, iż istotniejszy jest tu sam fakt dostania się, niż w jaki sposób się on dokonał.
Czapla spojrzała na małpę z ukosa jakby nie do końca się z tym zgadzała, ale nie poruszyła głośno tematu.
- Jesteś tutaj piąty raz, więc należy ci się nagroda, od której uzyskania dzieli cię poprawna odpowiedź na jedną zagadkę. Budowniczy tego miejsca był dość ekscentryczny, więc podobny tok zabawy nie powinien zbytnio dziwić.
Karp zamachał ręką dając małpie znak by na niego spojrzała. Poruszając dość energicznie oślizgłymi ustami przekazał niezrozumiałe dla Kisuke słowa.
- Ach tak, prawie bym zapomniał. Muszę cię uprzedzić, że została tu zdeponowana pokaźna ilość reiatsu, która zostanie uwolniona w formie eksplozji jeśli udzielona odpowiedź będzie błędna. - Wzruszył ramionami pokazują swoją bezsilność wobec obowiązujących reguł. - Uznaj więc to za korzystną okoliczność, że znajdujesz się w obozie wroga, a nie powiedzmy w domu rodzinnym... Rechot? Obawiam się, że to nie był żaden z nas. Nawet jeśli czasem rechoczemy sobie z dobrego dowcipu naszego łuskowatego kolegi, to nie ma prawa dojść to do zewnętrznego świata. Po prawdzie twój amulet tworzy pole zagłuszające wewnętrzną percepcję, co zapobiega wyłonieniu się czegokolwiek z niego na zewnątrz oprócz pewnej specyficznej emanacji dostrzegalnej tylko przez nielicznych... a tak przynajmniej mówi instrukcja tego miejsca.
- No chyba, że źle odpowiesz na pytanie - zauważyła czapla. - Wtedy coś większego na zewnątrz wyjdzie.

Karp nie wydawał się obrażony, chociaż po prawdzie w jego pokerowej twarzy trudno było dopatrzyć się jakiś emocji.
- Och, z twoją matką nie łączyło go nic. Budowniczy stworzył amulet setki lat przed jej narodzinami i plus minus tylu posiadaczy miała ta niepozorna błyskotka nim trafiła w jej ręce. W każdym razie była to dusza o... ciekawym charakterze, jak już wspominałem, oraz posiadającą dość sporą moc. Sądzę jednak, że nie cenił jej nazbyt skoro ukrył tu tak cenną nagrodę zamiast zachować ją po prostu dla siebie samego.
Czapla uniosła nogę i podrapała nią drugą kończynę.
- To może teraz ja coś powiem? Zbyt długie milczenie mi nie służy. Także... ekhem. Jak odgadniesz zagadkę otrzymasz nagrodę i będziesz mógł wrócić do siebie. Znaczy się do miejsca, w którym obecnie znajduje się twoje ciało. Dobra wiadomość jest taka, że po usłyszeniu zagadki będziesz miał choćby i wieczność na wymyślenie odpowiedzi. Zła, że masz tylko jedną szansę. Jedna próba, jedna odpowiedź. Dobra - dostajesz nagroda, zła - wybuchasz ty i wszystko w okolicy.

- Byłoby to wiele niefortunne biorąc pod uwagę ile przeszedłeś by się tu dostać. Nami się nie przejmuj. Żyjąc tyle lat w pobliżu nagrody nawiązaliśmy z nią więź, która pozwoli nam zabawić tu jeszcze przez jakiś czas. - Makak chrząknął. - Nie tracąc więcej czasu, oto zagadka.
Czapla zaklekotała z napięciem. Karp skrzyżował muskularne ramiona, a małpa uroczystym głosem zaczęła mówić:
- Człowiek się z nimi nie rodzi,
potem dopiero je zyskuje.
Ułatwiają życie,
chociaż potrafią też być źródłem wielkiej boleści.
Utracić je można z wielu powodów,
także z powodu starości.
Czym one są?

Gdy Kisuke przemówił ziemia zadrżała w odpowiedzi. Pieniek uniósł się nad ziemię. Kawałki kory odginały się, aż klejnot zapulsował falą energii rozbijając drzewne okrycie. Czapla i makak zasłonili się i tylko niewzruszony karp pozwolił by kawałki drewna rozbiły się o jego muskulaturę.
Klejnot poznaczyła siatka świetlistych pęknięć i również on rozpadł się odsłaniając coś znacznie mniejszego otoczonego jadeitowym płomieniem. Rozmiarem i kształtem przypominało to właśnie ząb.
- Uch, niekompletna. Mój tyłek! - Zaklekotała czapla. - Ewidentnie szykowałeś sobie usprawiedliwienie gdybyś jednak źle odpowiedział. Och... - Spojrzała na skrzydła. Z nich, z całej czapli, z całego świata zaczęły się oddzielać pojedyncze cząsteczki reiatsu.
- Wygląda na to, że nadszedł czas pożegnania. - Makak również obserwował swe dłonie. Nie wydawał się jednak głębiej przejęty swym rozpadem.- Teraz Kisuke podejdź i weź nagrodę. Wiedz, że to potężna relikwia mogącą spełnić twoje każde... każde z dozą rozsądku, życzenie. Tak... jest na to pewna szansa, chociaż dość niewielka i prawdopodobnie efekt będzie inny. Nawet całkowicie przeciwny. Także w sumie lepiej nie korzystać z tej mocy zbyt często. Chyba, że będziesz w wielkiej potrzebie, albo będzie ci się bardzo nudzić.
- Jak to było? Wystarczy zacisnąć relikwie w dłoni i wypowiedzieć w myślach życzenie? - Po początkowym szoku również czapla przeszła do akceptacji rozwoju wydarzeń. - Proste w obsłudze, o nieprzewidzianych efektach. W sumie na twoim miejscu byłbym pewno zawiedziony, ale też zagadka nie była trudna, więc oczekiwań nie powinieneś mieć też nie wiadomo jakich.
Karp nadal stał z założonymi rękoma spoglądając w jadeitowe słońce, które zaczęło maleć stopniowo pogrążając ginący świat w ciemnościach.

[+ 1 inteligencja]

Kisuke miał wrażenie, że oczy karpia zaszkliły się, gdy składał swe podziękowanie. Czapla przejechała nonszalancko skrzydłem po głowie, a zakłopotany makak masował się po karku.
- Wdałeś się w matkę. Ona też była bardzo miła i... cieszymy się, że to właśnie ty odgadłeś zagadkę.
Karp zaklaskał, a i czapla stwierdziła łaskawie, że rzeczywiście nie najgorszy trafił im się zwycięzca.
- No nic. Nie chcę cię poganiać, ale ponoć znajdujesz się w poważnej sytuacji tam na zewnątrz. Odpowiadając więc krótko: Była tu trzy razy, a budowniczy zwie się Tetsujin Hisui.
Shinigami podszedł do lewitującej nagrody i zobaczył, że faktycznie jest to ząb. Trzonowiec dokładnie, z tym drobnym szczegółem odróżniającym go od milionów innych ludzkich trzonowców, że był z jadeitu, a w jego środku jaśniał niewielki ognik. Kisuke zamknął dłoń na skarbie tym samym kończąc swą ostatnią wizytę w jadeitowym ogrodzie.