Forteca Susanoo

Przez moment zarejestrowała w zasięgu swojego wzroku dwa motyle. Mogłaby myśleć nad jakąś poetycką interpretacją tego zjawiska, ale jej uwaga skupiona była jednak na czymś, czy też raczej na kimś innym. Spuściła na moment głowę w geście smutku, po czym niemo upiła trochę herbaty.
Zaskakujące były to wieści, ale i nie do końca. Wiedziała, że jej wybór był skutkiem rywalizacji między rodzeństwem. Zdawała sobie też sprawę, że Susanoo był bardzo zadowolony z takiego obrotu spraw, ale że miało to aż takie znaczenia... zauważyła też pewne różnice w jej nastawieniu a innymi osobami.
-Dostrzegłam różnicę w nastawieniu między mną a Haru, synu bogini słońca. Chociaż też był przygarnięty, to za niemowlęcia.-Przyjęła wyraz zastanowienia, acz coś ją chyba trochę gorzko rozbawiło-Niegdyś dałabym niemal wszystko za to, by być wyróżnioną nad innych ludzi. Sądziłam, że jest to celem samym w sobie. Teraz jest to dla mnie jedynie środek... choć... nie myślałam o tym w sposób jak mówi czcigodna.-Oblicze jej złagodniało. Kawałek zrozumienia samej siebie przyniosło jej w tym momencie pewną ulgę.
-Nie myślałam o moim pragnieniu polepszenia życia dusz jako ludzkiej ambicji. Chociaż wiedziałam, że mimo boskiego chaosu który czuję nieprzerwanie myślę inaczej od pozostałych kami. Traktowałam to bardziej jako mądrość którą wyniosłam po porzuceniu dawnego życia. Tego, którego wiodłam w świecie żywych.
Zrobiła chwilę przerwy na zastanowienie. Wróciła powaga.
-Prawdą jest, że sama chcę zmian. Obawiam się jedynie ile dusz trzeba będzie dla nich poświęcić. Najlepiej byłoby gdyby same zapragnęły zmian, ale na ile to możliwe? Jeśli mogę zapytać... co sama czcigodna o tym sądzi?

Dostrzegła tą zmianę, jednak nie poczuła strachu jak przed jej ojcem. Chciała zaznaczyć swoją pozycję i swoje zdecydowanie. Albo dodać go sobie.
-Myślę jak to ująć, by dobrze przekazać moje myśli. Może.. jedyną alternatywą dla podążania za czcigodnym jaką dla siebie przewiduję jest śmierć.-Wypowiedziała to lżej niż się początkowo spodziewała-Chcę jak najlepiej dla dusz, tak samo jak czcigodni. I również widzę potrzebę zmian. Dlatego... mimo moich wątpliwości nie chcę zawieść oczekiwań.-Skłoniła głowę przed Kushinadą. Wyprostowała się po chwili czy dwóch.
-Mam dwie sprawy które mi ciążą. Jedna znacznie ważniejsza, z której mogą sobie czcigodni zdawać sprawę... po tym, co usłyszałam. Druga mniejsza, lecz bardziej mi bliska.-Napiła się herbaty przez trochę za bardzo zaciśnięte wargi. Miała nadzieję przedyskutować to z Susanoo, ale może nawet lepiej że tak się dzieje.
-Wiele miesięcy temu spotkałam shinigami, który podawał się za reinkarnację pierwszego Kuchiki. Nie miałam ku temu dowodów, chociaż wiarygodne dla mnie osoby to zdawały się potwierdzać. Jednak ostatnie doniesienie od niego wymagało ode mnie podjęcia pewnych kroków. Mówił on, że pieczęć wiążąca zgubę bogów słabnie, dając nam koło stu lat na działanie. Był on ponoć w świecie w którym jest ona zamknięta, i rozmawiał z Amanokisenhone, i Awashima poświęciła swoje istnienie by mógł wrócić. Skonfrontowałam te wieści z pradawną istotą, która oczyściła mnie niegdyś ze złych mocy i potwierdziła jego słowa.-Dała czcigodnej czas na reakcję. Druga sprawa przy tym była mniej ważna, lecz mimo to o niej wspomniała.
-Druga sprawa jest bardziej przyziemna. Dziewczyna która cieszy się dużą sympatią moich wiernych oraz otrzymała błogosławieństwo od czcigodnego Raijina została oskarżona przez Seireitei o morderstwo kilku shinigami, kradzież oraz handel zanpaktou. Mają na potwierdzenie swoich słów akta w których udokumentowali sprawę, lecz sama chciałam zweryfikować jej wersję używając mocy wyczuwania kłamstw podległemu mi kainu. Zastanawiam się co zrobić jeśli jednak nie wyczuje kłamstwa... albo jeśli to zrobi. Mam parę pomysłów, lecz... Bezpośrednie stawanie przeciw soul society jest czymś, czego dobrze byłoby uniknąć.

Skinęła głową. Pocieszało, że zdają sobie sprawy z zagrożenia, ale jest też tak jak czcigodna mówi.
-Jest to pocieszeniem w tych przerażających wieściach. Zrobie wszystko co w mojej mocy, by pomóc w przygotowaniach i walce ze zgubą.-Skłoniła się jeszcze raz przed czcigodna-Jeśli jest coś, co mogłabym zrobić bądź powinnam wiedzieć... Moje wątpliwości są niczym wobec mojej powinności.
Przeanalizowała jej słowa, acz nie trwało to za długo.
-Jestem w trakcie weryfikacji. Oczekuje na powrót mojego kainu... Jednak czy fakt obdarowania przez czcigodnego swoim błogosławieństwem nie komplikuje sytuacji? Innych dowodów niż akta shinigami nie posiadają, acz faktem jest, że ta dziewczyna posiada zanpaktou...-Tu już się namyśliła bardziej. Spuściła nisko głowę.
-Przyznaję... że miałam pomysł, który może mógłby sprawę załagodzić jeśli okaże się ona znacznie bardziej szara. Nie jest to jednak coś, do czego chciałabym się uciekać. Nie chcę nikogo oszukiwać. Przepraszam czcigodną, że pojawiają się u mnie takie myśli...

Niespodziewanie dla niej poczuła jak na jej twarz zachodzi rumieńcem. Opuściła głowę przebąkując "To nic takiego
..." komentując tym samym swoje własne deklaracje. To było przyjemne, acz trochę krępujące. Przede wszystkim jednak nieznane.
Rozmowa na bardziej bieżące tematy pozwoliła jej wyrwać się częściowo z tego stanu. Skinęła głową słuchając wypowiedzi czcigodnej.
-Nie będę miała zatem oporów, by wydać wyrok jak najbardziej sprawiedliwy. Mam nadzieję, że rozwiąże to szybko. Dziękuję czcigodna.-Skłoniła się nisko. Zastanawiało ją czy są jeszcze jakieś sprawy które chciałabym poruszyć. Jeśli nie to chyba spędzą tutaj po prostu trochę czasu, i postanowi wrócić do swoich spraw by nie zawieść woli czcigodnego Susanoo.
Zapytałaby tylko, tuż przed wyjściem, czy wedle wiedzy czcigodnej istnieje sposób by rozróżnić zanpaktou dwoch różnych shinigami którzy polegli w boju, i czy shinigami wiedzą jak to zrobić.

Wtedy się aż tak tym wszystkim nie przejmowała. Dopiero teraz docierały do niej potencjalne i obecne konsekwencje działań jakie podjęła, i fizycznie i psychicznie. Te pierwsze miały jednak zdecydowanie priorytet. Krwawiła paskudnie i bolało jakby ktoś próbował z niej zrobić na żywca filet. Cos chyba o tym nawet wspominał. Miała problem by nadążyć za służkami, i to chyba nie dlatego, że tak biegły. Zaaplikowała sobie reishi by złagodzić ból (+31 wytrzymałości, jak nic nie da to da więcej, chyba, że w ogóle nic to nie da to zaprzestanie po pierwszym użyciu)
Stanęła przed Ojcem. I nie tylko. Czy to reszta potomstwa, czy jego świta? Wyglądali doskonale, każdy z nich z osobna. Sami mężczyźni. Wojna. Domyślała się, czym się to może skończyć.
Zaciskając zęby ukłoniła się najniżej jak mogła
Spodziewała się nasilenia bólu, ale nie mogła nie oddać honorów.
-Najczcigodniejszy Susanoo-no-Mikoto, niszczyciele z Warhwelt przypuścili jednoczesny atak na posterunki w Soul Society i świecie żywych. Miasto w którym walczyłam otoczyli świetlistym murem. Panuje tam chaos. W obu światach zginęło wielu shinigami. Sama unicestwiłam drugiego z ich elitarnych wojsk, a trzeci musiał się ratować ucieczką. Gdy mur padł, niszczyciele się wycofali.-Zrelacjonowała to z jak najspokojniejszym głosem jaki była w stanie, ale nie było to łatwe z powodów, których liczebność trudno nawet podsumować. Zresztą, pewnie doskonale wiedział co się stało.

Wytrzyma. Jeszcze wytrzyma. Jej stan był bardzo daleki od dobrego, ale jeszcze da radę przez jakiś czas wzmacniać się energią. Musi, wiedziała, jak istotny jest ceremoniał. Ponadto z jakiegoś powodu widok błysku zadowolenia w jego oczach skierowanego w jej stronę dawał jej motywację, by starać się bardziej. Słuchała cierpliwie boga burzy i sztormów, czekając na słowa skierowane bezpośrednio do niej. Doczekała się. Zebrała myśli, przez co w efekcie, mimo jej starań, zabrzmiała nuta gniewu.
-Wielkie moce działały na terenie całego miasta. Nie mogło być to obojętne na życia śmiertelnych. Chociaż zapewne to shinigami zniszczyli mur, widziałam w jak wielkiej byli rozsypce w obu światach. Zamrożeni przez Quincy który wycofał się po posmakowaniu podmuchu burzy, uciekający w panice przed strzałami, z ich posterunkami w gruzach... przeciętny żołnierz niszczycieli jest lepiej wyszkolony niż shinigami i znacznie bardziej zdyscyplinowany.-Zacisnęła pięść, zadrżała-Ogarnia mnie wściekłość, Najczcigodniejszy Ojcze, gdy myślę o tym co się stało. Niezależnie od ich prawdziwego stanu przygotowań, nie tak wygląda bitwa gdy ma się świadomość jej groźby. Zbyt wiele dusz spotkała zagłada. W moich oczach zawiedli.
Chyba pierwszy raz zarówno w życiu Chikaze, jak i Ishifone poczuła się w ten sposób. Tak jak niedawno usłyszała, była osobą która niegdyś ceniła sobie wolność, kontrolę i swobodę w podejmowaniu własnych decyzji. Ale patrzyła teraz na siedzącego na tronie boga z mieszaniną pokory, złości i chęci do działania. Jak dziecko któremu życie pokazało, że było w błędzie, ale chce ten błąd naprawić i faktycznie słuchać swojego rodzica, któremu już wcześniej doświadczenie pokazało jak należy postąpić.

Jeszcze trochę. Wytrzyma. Musiała być skupiona na tym o czym była mowa, chociaż zastanawiała się czemu akurat ją o to pytał. Może to były kwestie retoryczne, może chciał ją wypromować. Cokolwiek to było, faktycznie ufała mu w tym, a jego postać jej w tym pomagała. Poza tą cholerną dziurą w brzuchu.
Odpowiedziała jednak bez wahania.
-Nie. Przy wszystkich przywarach shinigami, walczą. Rada, poza kilkoma wyjątkami, jest zepsuta, zapatrzona w siebie, i panicznie boi się utraty przywilejów. Nie zdziwi mnie jeśli się okaże, że z rozmysłem wystawili shinigami na rzeź by miec powód do zastąpienia ich tymi... kukłami. Hipokryci.-Jak jeszcze gdy mówiła o shinigami było czuć gniew, tak tu czuć było odrazę, niechęć, ale i żal.

To była długa dyskusja, a jej coraz bardziej brakowało sił. Przypominała jej się sytuacja w której została ugodzona przez białą wronę. Wtedy też głównym problemem było wykrwawiania się, i teraz też nie miała innego wyjścia niż przetrzymanie tego aż ktoś jej pomoże. Słuchała jednak uważnie, na tyle na ile mogła.
Już nie było w jej sercu tego oporu który występował wcześniej. Właściwie to się zgadzała. Stan shinigami i rady był taki, że gdy o nim myślała krew jej się zaczynała gotować. Ponadto mówił prawdę - jeśli nie spełnia swojego zadania, albo rada sama zamieni ich na coś innego, to sami sprzeniewierzą się słowom Izanagiego. Przemówił Raijin. Nie to co mówił, a jego głos spowodował że lekko zwiesiła głowę. Dalej odczuwała pewien wstyd przez to co się stało, i dopóki nie rozwiąże tamtej sprawy to chyba tak to będzie wyglądało. Kolejna porcja reiatsu. Ugh. Uniosła wzrok gdy Susanoo wspomniał o działaniu. Drgnęła gdy wskazał na nią. Wypełniły ją nowe uczucia i energia. Wielka mądrość i roztropność, przynajmniej z jej punktu widzenia, powinna być jasna albo nawet bardziej niż słońce na niebie. Ale do tego z jej oczach zalśniło uczucie. Została prawdziwie doceniona przez kogoś, kogo nazywała Ojcem. Nie chodziło o to jak ważna funkcje miałaby pełnić, tylko o to, że miał ją w takim wysokim mniemaniu. Skłoniła się bardzo nisko.
-Oczywiście, Najczcigodniejszy Ojcze. Dziękuję.-Powiedziała to z przekonaniem oraz czcią-Jeśli mogę mieć jakąkolwiek prośbę... Sprawy toczą się dynamicznie. Czy mogę udać się przygotować na to spotkanie i na nadciągające bitwy?
Bardzo delikatnie zwróciła uwagę, że w sumie to się tutaj wykrwawia. Nie czuła się jeszcze źle, ale rozsądek przemawiał. Jjesli otrzymała pozwolenie skłoniła się raz jeszcze, uczyniła parę kroków do tyłu, i wyszła już przodem. Utrzymując się jeszcze reiatsu zawołała po służki, by opatrzyły i wyleczyły jej rany jak najszybciej jak się da, oraz by naprawiły jej zbroję.
Jeśli jednak kazano jej zostać, to zostanie, pokornie skłaniając się.

Jeszcze tylko raz na niego popatrzyła. Wolała nie myśleć co teraz przechodziło przez jego głowę - czy oceniał jej stan, czy też przejrzał jej próbę ukrycia tego, że była teraz słaba. Ale wykorzystała to tak czy owak, i skłoniła się z szacunkiem. Wycofała się. Oparła o ścianę łapiąc oddech. Nie przypuszczała, że była w aż tak tragicznym stanie. Zacisnęła zęby, kierując resztki dostępnej jej energii do rany.
-Nie... Jeszcze nie...-Wydusiła zła na siebie. Nie chciała pokazywać się w takiej kondycji, ale rozsądek podpowiadał, że może się przeliczyć. Zaczęła stawiać kroki. Parę razy się potknęła o własne nogi, za każdym razem warcząc w bliżej nieokreślonym kierunku, jakby grożąc własnemu ciału. Dotarła jednak. Sięgnęła ramieniem które zabolało przeokrutnie. Zerknęła na służki, które zaczęły jej pomagać w rozdziewaniu się. siły ją opuszczały i czuła, że dłużej może nie wytrzymać.
-...dziękuję.-Szepnęła w przestrzeń, gdy kolejne elementy pancerza były z niej ściągane. Widziała jak krew zalała cały dół jej ubrania. Nie widziała w jakim stanie był szalik który został podarowany jej przez matkę. Nie była w stanie o tym myśleć, gdy w końcu opadła na posłanie. Powieki były niewyobrażalnie ciężkie, a jej ostatnie myśli powędrowały właśnie tam. Do Karakury, do jej rodziny...

***

Miała jedynie przebłyski. Wspomnienia dawnych lat. Tyle pamiętała, nic konkretnego. Może to i lepiej. Świadomość wystarczająco mocno narzucała jej się na front, że nie musiała jeszcze dodatkowo się katować tym co było w głębi. Im bardziej się wybudzała, tym więcej czuła. Ale i to było dziwne. Inne. Nie była nawet określić co się z nią działo. Wszystko wcześniej było jakieś takie proste, ale teraz na spokojnie ogarniała ją niemoc i znieczulenie.
Gdy pojawiła się służka skinęła na nią głową. Ułożyła się trochę wygodniej i w spokoju zjadła to co przed nią położono. Nawet nie zwracała uwagi na teksturę tych niebieskich owoców. Większy wpływ miały na nią dźwięki fal uderzających o ściany fortecy. Miała wydarzenia poprzedniej bitwy. Co się działo w obu światach. Miała czas na refleksję. Co, jeśli tamte marionetki przy posterunku to byli shinigami, którzy w jakiś sposób byli kontrolowani przez Quincy? Co ze wszystkimi śmiertelnikami w Karakurze? Co z matką? Co się będzie działo w Murakiri, i czy na pewno mędrzec będzie w stanie zabezpieczyć cały tamten teren? Problemów było tyle, że trudno było jej się skupić na jednym. A była w tym jeszcze warstwa emocjonalna. To, co się stało bolało ją. Miała na sercu kolejną świeżą ranę. Tak chciała uniknąć pewnych rzeczy, a w pewnym sensie się powtórzyły. Nie zrobiła dość wiele, i gdy przyszła pora na konfrontację zamiast podążać tą drogą - doszczętnie ją zniszczyła. Nie będzie miała okazji się zmienić czy zreflektować się nad tym wszystkim. Nie ma jej. Nawet nie wiedziała, czy tak jak inne dusze wróci do cyklu odrodzenia.
...miało to znaczenie? Za każdym razem gdy dawała komuś szanse to obracało się to przeciwko niej. Tamten Oni, Mai, teraz tamta... już nie wspominając o wszystkim co robili tamci shinigami. Szanowała to co jej Ojciec mówił, i sama zamierzała dać im ostatnią szansę. Ostatnią.
-Gdzie jest mój szalik. Ten, który miałam na pasie.-Zapytała służki gdy popiła posiłek wywarem. Następnie wstała i poprosiła o ubiór dla siebie. Był on jednak inny niż nosiła wcześniej. Z szaro-niebieskim gradientem idącym od dołu do góry, z wzorem przypominającym łuskę ryby bądź zbroi, z ciemnoniebieskim pasem, z wykończeniami w tym samym kolorze na którym można było dostrzec motywy morskie. Podobne motywy były zresztą na jej rękawach. Chciała też płaszcz w kolorze jej obi, jedynie czarny w środku a niebieski na zewnątrz z czymś, co najlepiej będzie symbolizowało jej Ojca. Nic bardzo szczegółowego. Szła na wojnę a nie na pokaz mody.
Włosy zostawiła takie jakie były, jedynie pozwoliła je sobie uczesać. Sama przy tym zamyśliła się.
-Jeśli to nie godzi w zasady etykiety, przekażcie Najczcigodniejszemu moje najgłębsze podziękowania. Oczywiście udam się do niego, jeśli jest to wskazane. Nie chce mu przeszkadzać, ale jeszcze bardziej nie chcę okazać braku szacunku.-Chwilę się zamyśliła-Oczywiście, wam również dziękuję.
Próbowała się zdobyć na uśmiech, ale mogło wyjść to nienaturalnie. W środku czuła ból. Gdy płaszcz przybył przywdziała zbroję. Poprosiła o napełnienie dwóch manierek - jedną wodą, a drugą alkoholem, oraz o przygotowanie niewielkich racji które będzie mogła wykorzystać w razie dłuższej podróży. W międzyczasie sprawdziła swój stan - trochę ruchów ogólnych, jak i z mieczem by ocenić swoją kondycję. Ostatnio gdy oberwała tak w ramię to parę miesięcy była nie do użytku.
Gdy była gotowa, oznajmiła, że wraca do społeczności dusz. Otworzyła przejście do swojej domeny, z której potem przeniosła się do Murakiri.

Miała tam parę rzeczy do zrobienia. Przede wszystkim zawołała po swoich boskich przybocznych, oczekując raportu co się działo przez ostatnie dni. Była zwłaszcza zainteresowana, czy Reisen udało się rozwiązać sprawę o której rozmawiały. Chodziło oczywiście o szpiega - Chikaze podejrzewała, że przy tym zamieszaniu mógł popełnić jakiś błąd. Zwróciła się następnie do Kainu, czy wypatrzył bądź natknął się na coś niepokojącego przez ostatnie dni. Na końcu był Kosamebo, którego zapytała co u Tetsujina.
Była chłodna ale uprzejma. Tym razem to oni powinni przyjść do niej. Odprawiła ich. Sama wyruszyła przejść się po wiosce, w oczekiwaniu aż kapłani z wyspy w białym mieście skontaktują się z nią. Zakładała, że tak właśnie powinni uczynić w tej sytuacji. A w tym czasie wypatrywała Daisuke, Raiona, bądź Tetsujina. Zwłaszcza tego pierwszego.
Była niewidoczna, lecz nad wioską zebrało się trochę ciemniejszych chmur. Nie padało, nie grzmiało. Jedynie obwieściła swoją obecność, czy też jej możliwość.

(+3 do wytrzymałości, +2 do siły, +4 do szybkości - wykorzystuje dwa szmaragdy)

Wizyta u Kyoraku zakończyła się sukcesem. Chyba udało się jej pomóc dziewczynie, która przeżywała osobistą tragedię. Ale to nie od niej zależało, czy ta poprawa będzie trwała. Życzyła im jednak szczęścia.
Zaskoczenie trwało jedynie chwilę, bo znała to miejsce, a osobę przed nią poznałaby wszędzie. Musiał wyczuć jej intencje, bądź też przepływ chaosu skierował ją tam, gdzie powinna.
Ukłoniła się bardzo nisko. Jej serce cieszyło się na ten widok, a jej ciało nabierało nowych sił. Oh, jak potężna była to osoba! Jej ciało pragnęło zostać w tym majestacie dłużej, ale umysł nie chciał tracić czasu.
-Ojcze.-Zaczęła z szacunkiem i czcią. Wzięła zaraz głęboki oddech-Shinigami skontaktowali się. Sam głównodowodzący, Honami Kiyonaga, zwrócił się do mnie o pomoc. Chociaż dalej wśród szlachty są głupcy którzy nawet w tej sytuacji boją się o swoje wpływy, kapitan pierwszej dywizji zdaje sobie sprawę z wagi sytuacji.-Wyprostowała się. Stała w miejscu w którym się pojawiła, patrząc na czcigodnego Susanoo i rozszalałą burzę.
-Zwrócił się jednak z prośbą, by pozwolić im przyjrzeć się technikom które pozwalają nam podróżować między światami. Nie czuję bym miała prawo dzielić się sekretami bogów, dlatego jedynie obiecałam przedstawić tą kwestię Tobie, Ojcze. Od siebie jedynie zaoferowałam moją wodę, którą próbuje udoskonalać by ulżyć cierpieniu dusz po prowadzonych walkach.-Brzmiała trochę bardziej sceptycznie gdy o tym mówiła. Shinigami dostali wiele darów od kami, i to jeszcze nie wystarczało? Dość jeszcze, że dostają od niej wsparcie, oraz zgodziła się pośredniczyć w tej sprawie. Jaką jednak decyzję podejmie to taka przyjmie.
-Chciałam też podziękować oraz prosić o wybaczenie.-Ukłoniła się po raz kolejny-Moje niedoświadczenie nie pozwala mi zawsze w pełni zrozumieć Twoich nauk, Ojcze. Ale to co mówiłeś mi od początku, o Quincy, o Seireitei... Zrobię wszystko co w mojej mocy by czynić to, co słuszne.-Wzięła głęboki oddech. Mimowolnie na jej twarzy pojawił się uśmiech -I byś był ze mnie dumny.
Szybko się jednak zreflektowała. Zastanowiła się nad tym co jeszcze miała zapytać.
-Jeśli mogłabym mieć jedną prośbę, Ojcze. Jaka jest historia stwórcy Quincy? Czemu obdarzył ich tak potworną mocą, i czemu został zapieczętowany? Znam ich część historii, ale jeszcze gdy byłam jedna z nich wydawała mi się ona niespójna.-Podjęła temat, ale jeszcze na końcu dodał, lekko się krzywiąc i patrząc w bok-Chyba będę potrzebowała ogólnie dokształcenia z historii świata. To nie przystoi bym nie wiedziała takich rzeczy...

-Wzbudził we mnie szacunek i gorycz, że ktoś taki jest pod butem rozkapryszonej rady. Pomimo jego zmęczenia społeczność dusz mogłaby wyglądać zupełnie inaczej.-Dodała nim stuknął palcem. Na decyzję Ojca w sprawie mocy kami przytaknęła. Na pochwałę, chociaż nie obyło się bez krytyki, skłoniła się. Chodziło jej głównie, by w miarę ograniczając pompatyczność przekazać czcigodnemu, że jej wątpliwości zanikły, ale iskierka radości i zadowolenia mimo to się pojawiły.
-Tak też się stanie, Ojcze!-Wyprostowała się, zapewniając energicznie. Jeśli ta wojna miała mieć jakikolwiek pozytywny wpływ, to właśnie na stan jej mocy, umiejętności, oraz wiary. Kryzys zazwyczaj działał cuda jeśli chodzi o kulty, o ile dawały im nadzieję.
Emocje Susanoo oddziaływały na nią intensywnie, lecz sama nie uważała by zapytała o cokolwiek niestosownego. Mimo to musiała się skupić by powstrzymać pierwszy odruch i stać prosto bez drgnięcia. Było to jednak tym trudniejsze, im dłużej słuchała historii i porównywała ją z tym co już znała.
Przede wszystkim Quincy mówili, że pochodzenie ich stwórcy jest wspólne z bogami. Ale teraz dopiero wybrzmiało jak było w rzeczywistości - mogła się domyślić tego z rozmowy z istotą która prawdopodobnie była z tej samej rasy co Świetlisty. Miała przede wszystkim ślady które potwierdzały tą wersję znacznie silniej niż przepełnione dumą i żalem opowieści niszczycieli.
Z każdą chwilą jej złość i gniew coraz bardziej się wzmagały, przede wszystkim z powodu tego w imię czego toczyła się teraz ta wojna. Ambicji kogoś obcego, który w osłabionym przez bój świecie postanowił wprowadzić swoje rządy, czyniąc to w jak najbardziej brutalny sposób jaki mógł. Rola Quincy teraz była jasna. Strach. Już nie wspominając o tym, że wspomnienie o tragicznej śmierci Izanami mocno zagrała na strunie którą ostatnio uświadczyła.
Oczy błyszczały jej, a serce biło jej szybciej. Prawie jej wyskoczyło z piersi gdy gniewny bóg burz tąpnął, ale zamiast stać na drodze sztormu płynęła razem z nim. Rozumiała czemu tak bardzo chciał wziąć sprawy w swoje ręce.
-Każdy Quincy który stanie mi na drodze zetknie się z furią mojego ostrza. Bezczelność, że wśród tych wszystkich kłamstw zapatrują się na swojego stwórcę jako rodzeństwo Najczcigodniejszych. Bierze mnie obrzydzenie, że niegdyś w moich żyłach płynęła krew tego uzurpatora.-Wybrzmiał w jej słowach gniew, który musiała opanować nim podjęła inny temat. Wzięła głęboki oddech-Póki płynie w naszych żyłach krew, a w płucach powietrze jest nadzieja. Na lepsze światy, i na ich uratowanie.-Nastała chwila ciszy. Miała jeszcze jedną rzecz o której chciała porozmawiać. Czuła, że skoro teraz rozmawiają o historii to moment by poświęcić temu chwilę.
-Ojcze, wiem, że mity, zwłaszcza w świecie żywych rozmijają się z prawdą, dlatego chciałam jeszcze zapytać... Co się wydarzyło między Najczcigodniejszymi Izanami i Izanagim? Czemu po tej tragedii do tego wszystkiego doszło? Jak? I... Wybacz, Ojcze, lecz słyszałam niegdyś, że chciałeś uwolnić Najczcigodniejszą Izanami -Skłoniła się nisko-Chcę zrozumieć czemu świat tak wygląda By móc uniknąć błędnych decyzji, i podjąć te właściwe.

Niegdyś, gdy jej umysł był spowity cieniem, a tok myślenia był bardzo jednotorowy, nie była w stanie zrozumieć więzi między dzieckiem i rodzicem. Po jej "odrodzeniu" jako dusza w społeczności dusz, o ironio, najpierw doświadczyła uczuć matczynych. Teraz odkrywała jednak inny świat. Pierwszy raz od dawna poczuła rozpierającą ja radość która powodowała, że najchętniej usciskałaby mężczyznę stojącego przed nią i klepiącego ją po ramieniu. Dlatego tak silnie odczuła pociągnięcie w dół, gdy jej pytanie sprowadziło czarne chmury nad ich głowami. Dosłownie i w przenośni. Niby wiedziała, że nie zrobiła nic złego, ale sam fakt iż to się stało sprawił, że najchętniej by cofnęła to co mówiła. Jednak udzielił jej odpowiedzi, mimo wszystko.
Obca istota, ale czuła się faktycznie przy nim jak dziecko. Stała wpatrzona, chłonąc jego słowa,. Zmrużyła oczy tak, by podmuch wiatru nie zasłonił jej postaci przed nią.
Uderzyło ją też podobieństwo tego co zrobiła. Gdy stwierdziła, że jej matka może być w niebezpieczeństwie wyruszyła by... W sumie to nie było bardzo przemyślane co zrobiła. Chciała chyba skonfrontować się z tą drugą, zabezpieczając osobę którą mogła wykorzystać bądź skrzywdzić tylko po to, by do niej dotrzeć.
Nastała chwila ciszy. Czuła coś jeszcze, smutek. Bo faktycznie jeśli z czymś trzeba było się zgodzić, to z tym jak opuszczona była bogini Izanami, nawet w ziemskich legendach. Cała domena z nią związana była "skażona". Śmierć. Ale shinigami, bogowie śmierci, kontrolowali cały jeden świat, i ingerowali w drugi.
Chciała wiele powiedzieć, ale musiała uważać. To był bardzo delikatny temat. Szkoda, że nie była w tym momencie w pełni stanu by zdawać sobie aż tak z tego sprawę. Chciała w jakiś sposób przywrócić chociaż trochę pogody w otaczającej ich burzy. Ten pokaż dotknął ją dogłębnie. Bardziej, niż miało właściwie prawo to zrobić. Może to przez to, że kiedy miała rodzinę - swoją biologiczną to nie była w stanie tego docenić? Czy rekompensowała lata zaniedbań?
-To niesprawiedliwe...-Wydusiła z siebie. Na więcej jednak nie mogła się zdobyć. Wzięła kolejny oddech, nieco przerywany. W końcu przymknęła na moment oczy, by je w końcu otworzyć. Iskry zaczęły zanikać.
-Na dobre i na złe, wierzę, że wszystko jest możliwe. Nawet jeśli, to dalej jesteś Ty, Ojcze. A ja wraz z Tobą, bo uwierzyłam wtedy, i wierzę jeszcze mocniej.-Chciała powiedzieć znacznie więcej, ale dalej czuła dystans między nimi. Status, szacunek, może też bojaźń.
-Dziękuję Ci, Ojcze.-Skłoniła się nisko. Jeśli czcigodny Susanoo nie chciał sam nic z nią poruszyć, to wycofała się. Dopiero gdy opuściła jego otoczenie to przeniosła się do swojej domeny a potem do Murakiri.
Jej przybycie obwiesciły burzowe chmury zbierające się nad wioską. Powiadomiła yokai pod sobą, by czekali przy światyni. Poprosiła Ramiona i Daisuke, by zebrali ludzi. Nie czekała jednak na jakimś szczególnym podwyższeniu, jedynie na schodach prowadzących do świątyni by było ją słychać. Zresztą, okoliczne osoby rowniez poprosiła - spokojnie, lecz poważnie - by zebrali osoby z wioski, a nawet z okolic. Na pewno chciała starszych z każdej z nich oraz Manzo. Czekała niczym posąg. Dopiero gdy zebrała się spora grupa wraz z nimi, zdjęła hełm i popatrzyła na zgromadzonych.
Jej druga część rodziny. I tak powinna do nich się zwrócić.
-Sytuacja jest poważna. Kilka dni temu grupa fanatyków, Niszczycieli nazywających się Wandereich, przypuściła zdradziecki atak na społeczność dusz i świat żywych, rozpoczynając wojnę z shinigami. Siejąc spustoszenie całkowitą destrukcją dusz chcą wprowadzić swoje rządy by potem rzucić wyzwanie bogom, nie bacząc na zaburzenie delikatnej równowagi oraz ryzyko całkowitej destrukcji wszystkich światów.-Zrobiła tylko krótką przerwę-Obowiązek ochrony światów należy do shinigami, lecz zwrócili się do mnie z prośbą o pomoc. Nie mogę być obojętna na zniszczenie i zagrożenie które nas wszystkich czeka gdy Niszczyciele zwyciężą, i zrobię wszystko by uchronić was i inne dusze od strasznego losu jaki czekają ich ofiary. Dlatego będę z nimi walczyć i bronić was przed ich działaniami. I to samo uczynią wraz ze mną bogowie śmierci, których obecność w końcu będzie czymś więcej, niż zbieraniem daniny dwa razy do roku.-Powiedziała to z pewnym przekąsem, ale musiała trochę się wyzłośliwić by w jakiś sposób trafić do myśli zgromadzonych tutaj osób.
-Nie chcę byście walczyli. Chcę byście byli bezpieczni, bo wasza obecność, wasza wiara, i wasze szczęśliwe życie daje mi więcej sił niż cokolwiek innego. Przygotujcie schronienia w domach i ziemi dla siebie i swoich rodzin. Rozprzestrzeńcie wieści, by inne miejsca nie wierzyły w słodkie kłamstwa niszczycieli w bieli. Gdyby zatrute jabłko wyglądało na zgniłe to nikt by go nie zjadł. A ja nie pozwolę, by ktoś krzywdził moją rodzinę. W tym i w innym sensie, choćbym miała sama przy tym ponieść ostateczną cenę.-Zakończyła tym ten wstęp. Czekała na wątpliwości, pytania, protesty... Jakiekolwiek reakcje, nim przeszła jakkolwiek dalej.

Tanaka miał przy sobie wiele rzeczy, z czego większość zostawiła sobie. Musiała mieć jakieś dowody gdyż jego ciało zachowało się w sposób absolutnie abnormalny. Nie wróżyło to niczego dobrego. Wśród znalezisk udało jej się znaleźć łuskę od której biła nieznana ale dalej niepokojąca aura. Domyślała się co to. To też będzie musiała omówić. Z pewną ciężkością serca również ją schowała.
Podążała dość szybko. Zaskoczył ją widok Kushinady będącej aż tak zaniepokojonej. Powiedziała co chciała przekazać i o co zapytać, ale została odprawiona. Czy naprawdę aż tak martwiła się o los jej męża? To nie było możliwe, by taki yokai był w stanie nawet po spożyciu takiego drzewa uzyskać tyle mocy. Nie wierzyła w to, by jej Ojciec wyruszył nie będąc pewnym tego, że zwycięży.
Miała odejść i poczekać na wynik tego starcia w innych komnatach, gdyż ten niepokój wkradł się również do jej serca. Uderzył on w nie jednak jak młot gdy zaczęły się dziać rzeczy których kompletnie nie rozumiała, ale wywoływały przerażenie wśród wszystkich wokół. Popatrzyła na miejsce w którym przed chwilą jeszcze błyskał płomień. Czuła to reishi ale nie wiedziała nawet jak je określić. Forteca zadrżała. Miała bardzo złe przeczucia i jeszcze gorsze domysły.
-Czcigodna, co się stało, co się dzieje?!-Zawołała, odruchowo przyjmując bardziej bojowa pozycję i sięgając w stronę rękojeści swojego miecza, jakby to była sprawa którą można było rozwiązać w ten sposób. Obracała się przy tym ciągle, obserwując i patrząc co właściwie się działo i czy wstrząsy ustawały czy nabierały na sile.

Nie wiedziała co robić. Przez jej głowę przechodziły najczarniejsze scenariusze tego co się stało i tego co może się stać. W tym wszystkim prawie nie zauważyła drobnego ukłucia gdy czcigodna ją zupełnie zignorowała i powędrowała w stronę drzwi w pośpiechu. Prawie od razu przy wyjściu wpadła na młodzieńca, którego było trudno pomylić z kimś innym. Rodzony syn Susanoo I Kushinady, że świtą młodzieńców powstałych z talizmanu Amaterasu za sprawą Susanoo. Stała tak, i jej dłoń która do tej pory była blisko broni opadła. Trudno jej było udawać, jedynie wstrzymywała pierwotny strach który tlił się w środku jej istnienia. Miała wprawę w udawaniu, ale nie była pewna czy jej to akurat wychodziło. Nie było to teraz zresztą aż tak istotne. Ważne było by... No właśnie... Co?
Nie wiedziała jak się zachować w tej sytuacji, a co dopiero co robić dalej. Jeżeli coś było potężniejsze od jej Ojca to czy mieli jakikolwiek wpływ na to co się teraz będzie działo? Wiele uczuć mieszało się ze strachem, które chciała ukryć pod maską... Czegoś. Chyba... Po prostu nie chciała poznać po sobie absolutnie niczego. Tego, że się bała, że nie wiedziała co zrobić, że czuła się jak intruz, że czuła się winna temu wszystkiemu co się właśnie tutaj działo.
Więc stała, próbując utrzymać jak najbardziej neutralny wyraz twarzy oraz swoje emocje na smyczy, po prostu patrząc i się nie odzywając. Jej obecność tutaj w najlepszym razie jest zbędna a w najgorszym niepożądana, ale czuła by się jeszcze gorzej gdyby tak po prostu to zostawiła.