46 Sal Centralnych

Budynek, w którym urzędują namiestnicy Soul society w większości znajduje się pod ziemią. Można się do niego dostać przechodząc przez otoczony murem most przebiegający przez głęboką fosę, a prowadzący do niewielkiej bramy, w której zawarto wiele zaklęć ochronnych sprzed tysięcy lat. Schodząc w dół po pokonaniu setek stopni dociera się w końcu do wielkiej sali, gdzie zbierają się najważniejsze osobistości Soul society.
W dwóch następujących po sobie pierścieniowych rzędach zasiada czterdziestu mędrców. Naprzeciwko wejścia do auli, w wyższym rzędzie zasiada zaś sześciu mędrców. Przed każdym członkiem rady znajduje się drewniana płyta z napisanym nań numerem, która zasłania oblicze siedzącej za nią osoby.

Aoto stanął pośrodku okrągłego pomieszczenia, nad którym górowały trybuny skąd przyglądali mu się ludzie od jakich zależeć będzie jego przyszłość. Za jedną z tych płyt znajdował się Kuchiki Raidon, za inną Kyoraku Shouhei, a gdzieś tam jeszcze czaiła się osoba, która pragnęła jego śmierci. Nim przy wejściu do kompleksu, jeszcze na powierzchni, został przechwycony przez shinigami o zakrytych twarzach, towarzyszyli mu Rentaro oraz Masaki. Ostatni raz przypomnieli Kisuke, jak miał się zachowywać. Odzywać się tylko w odpowiedzi na pytania, z szacunkiem i pokorą. Odebrano mu broń przy wejściu, miał na sobie skromne kimono i pod spojrzeniami tych wszystkich ludzi czuł się niczym pyłek.
- Kisuke, student czwartego roku akademii Shino, adoptowany przez dom Kuchiki. - Przemówił gromkim głosem jeden z mężczyzn. Pouczony wcześniej Kisuke wiedział, że jest to jeden z sześciu sędziów. - Czy przysięgasz przed Królem Dusz, którego reprezentujemy, że tak naprawdę nazywasz się Kyoraku Kisuke i jesteś synem Kyoraku Rokuro i Kuchiki Runy?

Atmosfera w tym miejscu była wyjątkowo nieprzyjemna. Kisuke czuł się niemal, jak skazaniec stojąc w kręgu otoczonym przez wysokie ściany, a tam wyżej w cieniu zasiadali mężowie równie srodzy co jego wujek. Czuł na sobie oceniające, twarde spojrzenia, które wydawały się posiadać fizyczny ciężar. Ledwo powstrzymywał drżenie nóg.
- I tak wskazały badania twojego reiatsu - odrzekł inny sędzia, suchym, oficjalnym tonem.
- Wygląda też w kapkę, jak Kyoraku-sama. - Gdzieś z boku odezwał się rozbawiony głos, którego uwaga wzburzyła falę szmerów.
Sędzia, który przemawiał jako pierwszy chrząknął znacząco i na powrót zapanowała cisza.
- Do czego więc dążysz, chłopcze, stając tu przed nami?

Pierwszą wypowiedź Kisuke powitała cisza, natomiast druga wzbudziła gniewnie pomruki oburzenia.
- A co takiego osiągnąłeś, aby mniemać, że nadajesz się na przywódcę jednego z największych rodów w Seireitei bardziej od osoby, która zajmuje się tym od kilkudziesięciu lat?! - Zagrzmiał sędzia.
- Student bez wybitnych osiągnięć, to jakby świnia stwierdziła, że zasługuje na miejsce przy pańskim stole - zakpił któryś z mędrców.
- Typowa Rukońska buta - stwierdził głośno ktoś inny. - Nic dziwnego biorąc pod uwagę gdzie się ten chłopak wychowywał.
- Bezczelność nie znająca granic - odezwał się starczy, drżący głos. - Chce się nami wysługiwać w swoich sprawach? Dwadzieścia batów i miesiąc w karcerze powinni wbić mu do głowy trochę pokory.

Kisuke musiał się zmierzyć z co najmniej nieprzychylnym nastawieniem dusz stojących nawet ponad Kapitanem głównodowodzącym. Znajdowały się wśród nich głowy większych i mniejszych rodów, a także szacowni członkowie najbardziej wpływowych rodzin arystokratycznych. Ponoć kiedyś zostawiano kilka miejsc dla poważanych i mądrych mężów z Rukongai, ale zwyczaj ten dawno już zarzucono. Teraz jedynym nie szlachcicem w radzie był naczelny kapłan świątyni ośmiu milionów bóstw.
Tymczasem chłopak miał wrażenie, że nie wszyscy członkowie rady go słuchają. Wielu szemrało między sobą i chyba niezbyt ich obchodziło co ma do powiedzenia. Sędzia ponownie musiał się odezwać, aby uspokoić zgromadzenie.
- Cóż, twoje pochodzenie zostało już potwierdzone przez naukowców, a także przez szanownego Kuchiki-sama i kilku innych świadków. Rozumiem ponadto, że także twierdzisz, iż twój ojciec chciał zabić ciebie zaraz po narodzinach.

- Szkoda, że od początku nie przemawiałeś takim tonem - stwierdził cierpko sędzia, który dotąd milczał. - Miejmy już to za sobą. Ktoś jeszcze chce przemówić w tej sprawie?
- Dziecko należy do ojca - odezwał się jeden z mędrców wyjątkowo śliskim tonem. - Jeśli postanowi je zabić to ma do tego prawo. Zresztą czy mamy wcale pełną pewność co do tego, że ten... młodzieniec rzeczywiście jest cudownie ocalałym synem rodu Kyoraku?
- Jest ku temu wiele dowodów - rzekł spokojnie sędzia siedzący pośrodku loży sędziowskiej.
- Powszechnie szanowane osoby, których nietaktem byłoby podejrzewać o kłamstwo poparło prawdziwość tej historii - odezwał się chyba jeszcze dość młody, sądząc po głosie, mędrzec.
- Hmm... oczywiście, nie chciałbym nikomu zarzucać kłamstwa. Chociaż jak widać jesteśmy świadkami wyjątkowo ciekawej gry. Dziedzic jednego z największych rodów objawia się właśnie teraz, w tak niespokojnych czasach.
- Mam wątpliwości co do zasadności ubiegania się o zadośćuczynienie. - Pojawił się nowy, beznamiętny głos w dyskusji. - Prawo odwetu to archaizm, nad którym już dawno powinniśmy się pochylić.
- To tradycja ustanowiona przez naszych przodków. - Głos twardy i suchy niczym głaz. - Chłopak ma prawo na nią się powołać, a wyzwany do pojedynku musi je przyjąć.
- Zgadzam się z tym - przemówił miękki, cichy głos, po czym nastała chwila ciszy przerwana  przez głównego sędziego.
- Skoro tak... chyba dalsza dyskusja nie jest potrzebna.

Pół godziny później Kisuke wchodził już do lektyki wraz z Rentaro i Masakim. Z ojcem miał zmierzyć się za tydzień w południe.
- Zabieramy cię do głównej posiadłości - oznajmił Masaki siedzący naprzeciwko Kisuke i Rentaro. - Trzeba cię pilnować, bo nigdy nie można wykluczyć jakichś nieczystych zagrywek. Oczywiście przedłuży się twoja nieobecność w akademii, ale tym się nie przejmuj.
Mimo tego, że udało się osiągnąć kolejny etap planu zainstalowania Kisuke jako głowy rodu Kyoraku, to miny towarzyszy podróży były ponure.

Kuzyn przywołał na zmęczone oblicze wymuszony uśmiech.
- Podziwiam twoją odwagę. Po stawieniu się przed oblicze rady, a przed pojedynkiem na śmierć i życie potrafisz myśleć w ten sposób.
Kisuke poczuł dotyk na ramieniu.
- Chłopak jest twardszy niż wygląda. Nie zapominajmy też, że już uczestniczył w walce, w której mógł zginąć, a wyszedł z niej zwycięsko.
Masaki pokiwał głową. Spojrzał przez okratowane okno lektyki, za którym przesuwały się zabudowania najlepiej utrzymanej i najmocniej strzeżonej centralnej części Seireitei.
- Zgaduję, że dla niektórych arystokratów w radzie to musiał być szok. Po Kuchiki raczej nikt nie spodziewał się podobnej intrygi z odchowaniem odnalezionego cudem dziedzica Kyoraku, aby potem rzucić go do walki w celu zwiększenia swoich wpływów... Jedynie powołanie się na to stare prawo odwetu jest w naszym stylu. - Spojrzał na Kisuke. - Zapewne zdajesz sobie sprawę z tego, że przez pierwsze lata to Kyoraku Shouhei będzie zarządzać sprawami rodu. Teraz gdy zrezygnował ze służby będzie miał na to dużo czasu... ale to też uczciwy człowiek. Wierzę, że gdy nadejdzie chwila przekaże ci pełnię władzy, chociaż na pewno będzie chciał zachować możliwość wypowiadania się w wielu kwestiach. - Wzruszył ramionami. - Cóż, z twojej perspektywy to błogosławieństwo, że jego potomkowie podjęli służbę w Gotei XIII zamiast wybrać ścieżkę polityka. Wtedy na pewno bardziej by mu zależało, aby manipulacjami zapewnić synom wyższą pozycję, nawet twoim kosztem.
- Jeśli się zgodzisz chciałbym tobie nadal służyć, gdy już oficjalnie zmienisz nazwisko - rzekł Rentaro. - Kuchiki-sama wyraził już na to zgodę.
- Tak, dobrze byłoby żebyś miał w nowym otoczeniu, jak najwięcej zaufanych osób - poparł ten pomysł Masaki. - Ojciec na pewno myśli tak samo.

Największy przyjaciel Kisuke milczał przez chwilę.
- Będę przy tobie tak długo, jak tylko będzie mi dane - przyrzekł w końcu zachrypniętym głosem.
- Hmm, ciekawe co jest dzisiaj na obiad - zburzył nastrój Masaki.

***

Kisuke został ulokowany w wspaniałym pałacu chronionej przez małą armię strażników z czego najlepsi byli shinigami służący nie Gotei, lecz Kuchiki.
Wuj zalecił mu tylko lekkie treningi dla podtrzymania formy. Nikt ze znajomych go przez ten czas nie odwiedził i mógł tylko zgadywać co myślą o nim w akademii, a na pewno musiało pojawić się sporo plotek. Mógł za to w końcu bliżej zapoznać się z rodziną od strony matki. Żona Raidona Ayane była uprzejmą i cichą kobietą o smutnych oczach, których wyraz rzadko zmieniał się od czasu śmierci młodszego syna.
W pałacu żyła też rodzina kuzyna. Za żonę miał piękną jasnowłosą Ayame z rodu Kurohyou, która wydawała się idealną partnerką dla każdego szlachcica. Dobrze wychowana, wyważona, a jednocześnie miała w sobie pewien rodzaj wspierającego ciepła. Mała córka Ayano, Sayuri, była trochę zbyt żywa, jak na porządne arystokratyczne standardy i chyba dlatego pilnowali ją żeby nie zawracała głowy Kisuke. Spotkał też ojca Toru, który wydawał się odrobinę mniejszą i bardziej zgryźliwą wersją swego starszego brata. Kuzyn lubił powtarzać, że to jego zasługą jest kwaśny wyraz twarzy ojca.
Nic się nie zmieniło i dni mijały szybko. Kisuke miał wrażenie, że w ostatnich miesiąca dałoby się zmieścić cały rok, o ile nie więcej. Rentaro zawsze był gdzieś w pobliżu, więc w razie potrzeby chłopak mógł poprosić o wsparcie. Dwa dni przed pojedynkiem przyszła wiadomość, że ma się odbyć w samo południe w neutralnym dojo. Kuchiki-sama stwierdził, że lepiej, aby Rentaro nie pokazywał się tam pamiętając o jego roli w tym wszystkim. Kisuke miał za to towarzyszyć sam Raidon, który miał zaświadczyć o prawidłowym przebiegu pojedynku. Ze strony Kyoraku wszystkiemu przyglądać miał się Shuhei, a oprócz tego miał pojawić się sędzia, jako element neutralny.

***

Noc poprzedzającą pojedynek Kisuke kiepsko przespał. Mocno gnębiła go myśl, że to być może jego ostatnia noc, a rano czuł się jeszcze gorzej. Czuł nieznośny ucisk w żołądku i tylko dzięki specjalnej ziołowej herbacie udało mu się cokolwiek przełknąć.
Nie mógł nic poradzić na kondycję swego umysłu. Już za kilka godzin miało być po wszystkim i nie mógł powstrzymać się od ponurych myśli podsuwających obrazy jego samego leżącego w kałuży krwi, a wyżej stał triumfujący Rokuro kończący to co zaczął wiele lat temu.
Służba pomogła Kisuke włożyć śnieżnobiałe kimono. Broń miał otrzymać już na miejscu z rąk sędziego. Pozostało się tylko pożegnać z rodziną. Małżonki wuja i kuzyna kłaniały się zapewniając, że cały czas będą się modlić do przodków przed rodzinnym ołtarzem. Struty dotąd Rentaro znalazł w sobie siłę, bo spojrzał Kisuke głęboko w oczy i uśmiechnął się, jakby przekonany o jego zwycięstwie.
Podróż do dojo lektyką trwała jakąś godzinę. Jechał tylko z wujem, który nie garnął się do rozmowy. Siedział z zamkniętymi oczyma pogrążony w rozmyślaniach. Miejsce, w którym miał walczyć o życie było niepozorne. Niewielki budynek, przy którym zatrzymywała się właśnie lektyka z herbem rodu Kyoraku. Wychodzili praktycznie w tym samym momencie. Najpierw Shuhei. Ukłonił się krótko Raidonowi, a potem Kisuke pierwszy raz ujrzał ojca. Mógł poczuć przygnębienie, bo potwierdziło się to, co kilkukrotnie mu mówiono, że jest bardzo podobny do człowieka, który chciał go zabić.
Włosy miały ten sam słomkowy odcień. Żuchwę porośnięta parodniowym zarostem mieli wręcz identyczną. Nos, łuki brwiowe również odziedziczył po ojcu. Kształt oczu tak samo, różnili się jedynie kolorem, gdyż tęczówki Rokuro miały orzechową barwę. Postać ubrana w białe kimono była smuklejsza od Kisuke i trochę odeń wyższa. Nie zdradzał nerwów, wydawał się wręcz znudzony. Jego wzrok prześlizgnął się po chłopaku, schylił głowę przed Raidonem, po czym wszedł do budynku. Shuhei chwilę przyglądał się Kisuke, ale nie dał żadnego pokrzepiającego znaku i ruszył za swoim bratankiem.
- Żałuję, że oddałem temu człowiekowi swoją siostrę - niespodziewanie przemówił Raidon. - Jesteś jedynym dobrym co wyszło z tego związku. Zwycięż dzisiaj, aby cząstka Runy, którą nosisz w sobie przetrwała i mogła być przekazana dalej.
Kuchiki brzmiał i wyglądał tak samo stoicko, jak zawsze, ale wykonał gest, którego wcześniej Kisuke od niego nie doświadczył. Położył mu dłoń na ramieniu, spojrzał w oczy i kiwnął głową, jakby zaakceptował go takiego jakim jest.

Raidon skinął głową, zdjął dłoń z ramienia Kisuke i poprowadził go ku budynkowi. Przed wejściem czekał na nich zamaskowany shinigami, podobnych widział w siedzibie Rady 46, który poprowadził ich do środka.
- Przeszukają cię teraz - poinformował wuj. - Ja zaś udam się już do sali, w której odbędzie się walka.
Rzeczywiście Kisuke został zabrany do niewielkiego pomieszczenia, gdzie shinigami bez słowa oklepał go dokładnie, po czym wręczył mu katanę. Poza białą rękojeścią nie wyróżniała się niczym szczególnym. Milczący towarzysz wskazał chłopakowi na słomianą kukłę, na której mógł wypróbować darowaną broń. Czy tego dokonał czy nie, chwilę potem został zaprowadzony do większej, pustej sali. Przy ścianie siedziała trójka mężczyzn. Raidon, Shuhei, a po środku starzec o długiej splątanej w warkoczyki brodzie. Na łysej, chyboczącej się głowie widniały brunatne plamy. Skarlałe przez starość ciało zakrywało bogate zdobione haori. Spod wpółotwartych powiek spojrzał na Kisuke.
- Możemy więc zaczynać - westchnął, jakby wcale nie podobało mu się tu przybywać.
Chłopak nie rozpoznał głosu, więc ów sędzia nie przemawiał podczas jego audiencji u rady. Mężczyzna, który przyłożył się do spłodzenia Kisuke, podszedł niemal na środek sali. W prawej dłoni miał identyczną katanę o białej rękojeści. Wciąż wyglądał na niezbyt zaaferowanego dziejącymi się wydarzeniami. Przypominał raczej znudzonego studenta podczas niezbyt porywającego wykładu.
- Kyoraku Kisuke powołał się na prawo odwetu za próbę morderstwa, której podjął się jego ojciec, Kyoraku Rokuro. Rada 46, której władza pochodzi od samego Króla Dusz udzieliła mu tego prawa. - Głos Raidona jak zwykle był spokojny.
- Zwycięzca decyduje o losie pokonanego - rzekł twardo Shuhei. - Waszą jedyną bronią są katany, które trzymacie w ręku, a także siła waszego ducha i ciała.
- Niech bogowie zarządzą kto jest godzien miana zwycięscy - dokończył starzec. - Walczcie.
Wzrok Rokuro wyostrzył się. Przyjął pozycję defensywną.


[ + 3 zręczność, szybkość, + 1 siła, kontrola reiatsu, inteligencja]

Kisuke natarł na co Rokuro wypuścił się energicznie do przodu wyprowadzając pchnięcie jakby chciał to od razu zakończyć. Atak był szybki i precyzyjny, gdyby nie wzmocnienie się reiatsu Kisuke mógłby go nie uniknąć, a tak wywinął się i przystąpił od razu do kontrataku. Ojciec błyskawicznie ustawił katanę do bloku, lecz nie udało mu się zatrzymać w pełni impetu uderzenia i ostrze przejechało płytko po brzuchu.
Rokuro śmignął w odpowiedzi kataną, co jedynie powiększyło odrobinę dystans między nimi, bowiem Kisuke po raz kolejny udał się unik. Pierwsze krople krwi rozprysły się na matach wyścielających podłogę.

[ - 23 PR]

Wydawało się, że Rokuro tylko czekał, aż Kisuke uniesie ramiona. Od razu rzucił się ku niemu z cięciem, które ledwo udało mu się zablokować. Wykorzystał okazję i zaatakował pięścią. Dosięgnął celu, chociaż nie był to najczystszy cios, który mógł wyprowadzić ojca z równowagi na dłużej, ale wystarczyło, aby dać sposobność do wyprowadzenia kolejnego ataku.
Ojciec okręcił się próbując uniknąć stalowego żądła w czym osiągnął połowiczny sukces. Ominęło go trafienie w witalny rejon, ale Kisuke zdołał przejechać po jego boku wrażając się w ciało głębiej niż przy pierwszym ataku. To nie wystarczyło żeby powstrzymać Rokuro, który z defensywy płynnie przeszedł w atak. Zawirował i znalazł się za plecami Kisuke, który musiał błyskawicznie zareagować by uciec śmiertelnemu zagrożeniu. Usłyszał za sobą świst katany, lecz nie poczuł bólu. Uciekł w czas. Odwrócił się ponownie w stronę ojca. Dzieliło ich kilka metrów, a na twarzy Rokuro próżno było znaleźć oznakę znudzenia. Zza półotwartych ust błyszczały zaciśnięte zęby, a w oczach gorzała doskonale widoczna nienawiść.
- Ty...! Zasiekę cię jak psa! - warknął.

Rokuro natarł, ale Kisuke poruszał się szybciej, co zmusiło przeciwnika do rozpaczliwego przejścia do defensywy. Ostrze wyminęło stal wroga i wraziło się w przedramię. Pióropusz krwi trysnął ku sufitowi. Druga struga spryskała matę. Po nieudanym parowaniu katana Rokuro poszła dalej i przejechała po brzuchu Kisuke. Być może taki był jego plan od początku.
Teraz katana chłopaka wzniosła się ku górze, podczas gdy broń ojca czaiła się niżej, tuż przy podłodze. Stali obok siebie. Słyszał ciężki oddech Rokuro, czuł zapach jego potu i krwi. Sam nie odczuwał bólu, jedynie adrenalinę płynącą w żyłach i reiatsu buzujące w mięśniach.

Kisuke ujrzał, jak splamiona jego własną krwią katana ojca unosi się by pozbawić go życia. Tylko jedna dłoń prowadziła atak, druga, skąpana w czerwieni, wisiała bezwładnie. Brakło przez to szybkości i chłopak zdążył sprowadzić swoją broń do dołu, aby zblokować uderzenie. Dało mu to otwartą drogę do kontrataku. Ojciec nie miał czym się zasłonić i oto stal wraziła się głęboko w brzuch i tors. Łuk krwi prysnął wysoko. Jeszcze nie zdążył upaść na ziemię, gdy Rokuro słaniając się na nogach cofnął się. Na moment przyłożył dłoń do rany i z zaskoczeniem spojrzał na czerwień, coraz bardziej odcinającą się na tle blednącego ciała.
Upadł. Obok padła katana. W odruchu zasłonił głowę ręką oznaczoną krwawa szrama.
- Dobrze... dobrze. - Stary sędzia wstał i zwrócił pomarszczoną twarz ku Kisuke. Uśmiechał się lekko, a jego oczach błyszczało ożywienie. - Dostrzegam, że nienawiść za zło, które wyrządził ci ojciec uczyniła cię potężnym, chłopcze. Teraz nadszedł czas żebyś wybrał swoje przeznaczenie.
Kuchiki i Kyoraku również wstali. Raidon spoglądał na Kisuke w napięciu, a Shuhei odwrócił wzrok. Pokonany Rokuro rzęził wciąż zasłaniając się ramieniem. Jego rękaw przesiąkł krwią.

- Dobrze, hehehe. - Sędzia zatarł pokryte plamami dłonie. Wydawał bardzo dobrze się bawić. - To rozsądna decyzja. Godna prawdziwego szlachcica, hehe.
- Czcigodny - odezwał się Raidon chłodno.
- Ach tak, chyba trochę za bardzo się podnieciłem. Wybacz, Kyoraku-san. Wszakże to twój bratanek... cóż, to chyba przez to, że dawno już nie miałem okazji ujrzeć walki na śmierć i życie. Tyle emocji.
- Proszę się nie kłopotać, czcigodny - odparł sucho Shuhei.
Rokuro nie miał już sił do walki. Jedyne co próbował odpełznąć ze średnim skutkiem.
- Ty... gdybyś tylko... wtedy zginął... - przemawiał z trudem. - Wuju... pozwolisz, żeby ten... ten... barbarzyńca mnie zabił.
- Znałeś zasady pojedynku. - W głosie Shuhei nie było współczucia. - I byłeś pewny swej wygranej. Gdybyś pracował ciężej być może to ty stałbyś teraz nad swoim konającym synem.
Rokuro warknął.
- To wszystko... argh... wszystko ukartowaliście. Od początku... byle mnie... zabić. Własną krew... Więcej powiedzieć nie zdążył. Kisuke podszedł i w wbił katanę w plecy przebijając serce rodzonego ojca. Czerwona plama rozkwitała odcinając się mocno od jasnych mat i białego odzienia nieboszczka.
Sędzia kaszlnął.
- No to żeby zakończyć wszystkie formalności. Uznaję, że pojedynek odbył się zgodnie z wszelkimi zasadami, a jego koniec przyjmuję jako prawomocne rozstrzygnięcie sporu. Czy ktoś zgłasza sprzeciw?
- Nie - rzekł Raidon.
- Nie - dołączył Shuhei.
- A więc dziś narodziła się osiemnasta głowa rodu Kyoraku, Kyoraku Kisuke. Powodzenia, chłopcze. Będzie ci potrzebne.
Sędzia klasnął w dłonie. Ściany rozsunęły się i wkroczyła dwójka zamaskowanych shinigami, a za nimi starszy mężczyzna z pudełkiem w dłoni. Kisuke został zaproszony do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie staruszek opatrzył jego ranę, która rzeczywiście okazała się niegroźna. Gdy wyszedł Kisuke nie został na długo sam, bo pojawił się Raidon i Shuhei. Stali obok siebie, dwaj byli shinigami, obecni członkowie Rady 46. Kuchiki wyglądał na zadowolonego, co Kisuke widział po raz pierwszy. Kyoraku natomiast chyba miał ochotę na dłuższą drzemkę poprzedzoną kilkoma czarkami sake.
- Dobrze się spisałeś - pochwalił go Raidon.
- Tak, rzeczywiście - zgodził się Shuhei. - Było widać, że wykonałeś spory postęp. Spodziewałem się bardziej wyrównanego starcia.

- Jakikolwiek nie był to wciąż dzieliliśmy jedną krew - odrzekł Kyoraku. - Czasami jednak dla dobra drzewa trzeba uciąć chorą gałąź. Tak... niewątpliwie będę nad tobą pracować dla spokoju własnego sumienia, że poparłem całe to przedsięwzięcie.
Oboje usiedli przy Kisuke. Podobnie jak pomieszczenie, w którym walczył, ten pokój również nie zawierał w sobie żadnych sprzętów. Przez papierowe ściany prześwitywało słoneczne światło.
- Resztę dnia masz przeznaczyć na odpoczynek - rzekł Kuchiki. - Jutro zaś opuścisz moje domostwo i obejmiesz w posiadanie własny dom.
- Zabiorę cię do niego. - Kyoraku wydawał się odrobinę rozpogodzić. - Na początek przedstawię ci moje dzieci, potem poznasz naszych zaufanych sojuszników.
- Priorytetem będzie jednak zdanie egzaminów końcowych. - Raidon jakby chciał ukrócić zamiary Kyoraku, który uśmiechnął się jedynie pod nosem.
- Oczywiście, Kuchiki-sama. Nie zapominaj, że ja również jeste... byłem shinigami i nie lekceważę naszej powinności wobec Gotei XIII. Ze względu na twoją sytuację, bratanku, możliwe byłoby dogadanie się z dyrekcją, aby w twoim przypadku egzaminy przebiegły innym torem, ale wolałbym żeby wszystko odbyło się normalnie. Zrobi to lepsze wrażenie na twoich przyszłych przełożonych. Oczywiście jako głowa rodu możesz liczyć na szybki awans na stanowisko oficerskie, ale niech to nie rozleniwi cię. Przede wszystkim egzaminy. Dobry wynik z zanjutsu masz praktycznie zagwarantowany, ale na pewno czeka cię dużo pracy nad nadrobieniem zaległości z innych dziedzin.
- Ufam, że zadbasz, aby Kisuke nie musiał pożytkować zbyt wiele czasu na rozmowy z gośćmi.
- Oczywiście, Kuchiki-sama. Na pewno pojawi się mnóstwo próśb o audiencję od osób próbujących ugrać coś dla siebie, albo po prostu od ciekawskich chcących się przekonać, jak prezentuje się nowy główny Kyoraku. Na razie chłopak nie będzie się tym przemęczać.

Shuhei zaśmiał się krótko. Raidon spojrzał na karcąco na wybuch wesołości, ale gdy Kyoraku wyraził swoje zdanie przytaknął mu.
- Pamiętaj chłopcze, że jesteś teraz głową rodu Kyoraku i nie pozwól innym o tym zapomnieć. Jeśli będą szemrać przeciw tobie, to pokaż im, że jesteś ponad to. Spójrz na nich jakby byli nic niewartymi insektami, którymi w rzeczywistości są i wyśmiej ich śmieszne bajania.
- Ukazywanie swojej pozycji istotnie jest ważne, ale nie można być w tym ordynarnym - stonował Kuchiki.
Kisuke znowu zaczął wypytywać o dziewczynę swoich marzeń, ale teraz nie został przynajmniej zignorowany, chociaż może nie na taką odpowiedź liczył.
- Kwestią ślubu również zajmiemy się po egzaminach - zdradził Kuchiki. - Do tego czasu nie będziesz widział się z tą dziewczyną. Gdy już ukończysz akademię udasz się do świątyni, aby prosić o jej rękę arcykapłana. - Westchnął. - Nie jest to człowiek w takim stopniu skrępowany zasadami, więc dobrze widziane byłaby ze swojej strony autentyczność, aczkolwiek nie zapominaj o podstawach uprzejmości i szacunku.