46 Sal Centralnych

Tym razem reakcja mężczyzn była identyczna i oboje spojrzeli na Kisuke, jak na naiwne dziecko, któremu trzeba wszystko dokładnie tłumaczyć.
- Kobieta nie ma wiele do powiedzenia w tych sprawach - rzekł Shuhei. - To nie ona decyduje za kogo wyjdzie, tylko jej ojciec, dziad, starszy brat bądź inny prawny opiekun, a tym dla twojej kapłanki jest główny kapłan świątyni ośmiu milionów bóstw. Zresztą skąd ta mina? Chyba nie zamierzasz być dla niej złym mężem? Nawet jeśli na początku będziecie czuć się ze sobą nieswojo to w końcu przywykniecie.
- Nauczysz się, jak powinien postępować mąż wobec swojej żony - rzekł Raidon.
- Nie musisz mnie pytać o takie rzeczy, posiadłość i skarbiec należą do ciebie - skomentował Shuhei kolejne pytanie Kisuke. - Nie musisz pytać, chociaż jako, że jesteś mało doświadczony, to wypadałoby konsultować pomysły z kimś bardziej obytym w różnych dziedzinach. I cóż, obecnie w posiadłości znajduje się ołtarz poświęcony naszym przodkom, a także kapliczka pewnej kami, która uratowała niegdyś protoplastę Kyoraku. Znajdzie się więc jeszcze miejsce na coś nowego.

Na nic nie czekali. Opuścili niepozorny budynek, w którym odbyła się krótka walka stanowiąca punkt zwrotny w życiu Kisuke. Wychodząc przeszli przez pomieszczenie gdzie maty zbroczone były krwią Rokuro. Nic więcej po ojcu nie zostało. Jego ciało rozłożyło się już na cząsteczki rei, a ubranie zostało zabrane. Wkrótce i maty zostaną spalone, a katana, którą walczył złamana. Jak wyjaśnił Shuhei było to dopełnienie tradycji. Podobny los miał spotkać broń jaką posługiwał się Kisuke.
Kyoraku pojechał w swoją stronę, a Raidon z siostrzeńcem powrócili do posiadłości Kuchiki. Od tego czasu do końca dnia czekały go same miłe rzeczy. Od widoku rozradowanej twarzy Rentaro, po uroczystą kolację z rodziną. Jeszcze nigdy nie czuł, aby atmosfera była tutaj tak pogodna. Nawet Raidon nie straszył już srogością i zachowywał się z powagą, acz pozbawioną chłodnej wyniosłości.
Przed snem Kisuke wypił jeszcze napar mający pomóc w gojeniu się rany, który jednocześnie miał zapewnić spokojną noc.


[+ 1 siła, zręczność, szybkość, reiatsu, kontrola reiatsu]

***

Ta do końca taka nie była, bo śniło mu się, że tym razem to on został przyłapany na uprawianiu miłości w krzakach podczas egzaminu w Rukongai. Uczucie ulgi, gdy uświadomił sobie, iż to tylko sen było bezcenne. Kisuke spędził ostatni poranek w domu wuja. Służba spakowała jego wszystkie rzeczy, które przyniesiono również z akademickiej posiadłości Kuchiki. Pożegnał się z rodziną i mógł się poczuć nieswojo, bo zwracano się do niego po nowym nazwisku. Wkrótce zajechała lektyka z herbem rodu Kyoraku, do której wsiadł Kisuke wraz z Rentaro. Ten drugi nim to uczynił ukłonił się przed siedzącym w środku młodym mężczyzną. Wyglądał na około trzydziestkę, ale że miał na sobie mundur shinigami trudno było powiedzieć ile mógł liczyć sobie naprawdę.
Miał lśniące, zaczesane do tyłu włosy, wydatny nos i jasnoniebieskie oczy. Ogółem oblicze dość poczciwe. Skłonił się przed Kisuke.
- Witaj, Kyoraku-san. Nazywam się Kyoraku Michiya. Jak sądzę mój czcigodny ojciec wspominał o mnie. - Uśmiechnął się. - Gratuluję ci objęcia przywództwa. Wszyscy liczymy, że za twoich rządów nasz ród wzrośnie w bogactwie i prestiżu.

Kisuke nie mógł zaspokoić potrzeby rozmowy ze swoim wierzchowcem, bo go nigdzie w pobliżu nie dostrzegł, a raczej nie szykowali mu niespodzianki w postaci Daisie czekającej na niego w lektyce.
- Zgłosiłem się, aby ci towarzyszyć w podróży do domu - przyznał Michiya. - Chciałem porozmawiać z tobą w spokoju, nim przyjcie ci stanąć na przeciw reszty rodziny.
Mężczyzna zachowywał się swobodnie i wydawał się mówić szczerze. Oblicze zaś wyrażało uprzejme zainteresowanie osobą rozmówcy. Ruszyli w drogę.
- W takim razie i ty mów mi po imieniu. - Skinął głową, po czym wyraził delikatne zdziwienie. - Mój szacowny ojciec nie wtajemniczył cię w symbolikę? Cóż, właściwie jest to zrozumiałe biorąc pod uwagę niewątpliwe priorytety jakimi ostatnio musiałeś się kierować. Bardzo dobrze więc, z przyjemnością wytłumaczę.
W ciągu kilku następnych minut Kisuke dowiedział się, że ważka widniejąca na herbie oznacza siłę i oświecenie. Przypomina też, aby żyć pełnią życia w każdym jego momencie, co jak zauważył z uśmiechem Michiya czasami lepiej tego nie brać dosłownie. Podobno też osoby, którym patronuje ważka znajdują się zawsze w odpowiednim miejscu, o odpowiednim czasie. Oprócz tego Kisuke dowiedział się jeszcze, że pierwszy Kyoraku wybrał dla swej rodziny wiciokrzew mający stanowić symbol czułości, a także zapewniać wzrost pewności siebie, jak i również chronić przed negatywnymi myślami.
Przez cały ten czas w dobrym zwyczaju Rentaro milczał by nie przerywać rozmowy dwójki szlachciców.
- Ja i mój brat wybraliśmy ścieżkę shinigami - rzekł pod koniec. -  I poświęcamy się jej w całości, wobec czego władza stanowiłaby dla nas brzemię. Nie musisz się martwić, że objąłeś przywództwo w rodzie przeżartym przez wewnętrzne intrygi. Owszem, zdarzały się, ale nigdy w takim stopniu, jak u Shiby czy Kasumi-ouji.

- Oczywiście. Wierny sługa rodu Kuchiki, lubujący się w podejmowaniu kontrowersyjnych decyzji. - Michiya uśmiechnął się. - Nasz dowódca straży domowej, Suzuki-san, zapozna cię ze wszystkim.
Rentaro nie przejawiał ochoty na dołączenie do rozmowy. Siedział cicho.
- Tak, nasz ojciec jest gotów udzielić ci wszelkiej pomocy, szczególnie, że teraz będzie miał więcej czasu wolnego. - Westchnął. Wyjrzał przez okno. - Istotnie Kasumi ouji są szczególnie utalentowani jeśli chodzi o gry polityczne. Prawdziwi oportuniści. Ich dziewczęta słyną z urody i doskonałego wychowania, przez co są doskonałym kąskiem jako materiał na żonę, ale osobiście zawsze podejrzewałem je o podwójną lojalność.
Mężczyzna przez chwilę wydawał się odrobinę rozdrażniony, ale to minęło i gdy znowu spojrzał na Kisuke znów uśmiechał się pogodnie.
- Z twoją przyszłą żoną nie będzie tego problemu. Kapłanki to, oczywiście oprócz szlachcianek, jedyne kobiety, jakie może pojąć za żonę arystokrata nie narażając się przy tym na zrujnowanie opinii. Minus jest taki, że cały ceremoniał jest w tym wypadku bardziej skomplikowany. Będziesz musiał stawić się u arcykapłana, a potem przejść jakiś rytuał, o którym niestety nie mogę więcej powiedzieć. Wzruszył delikatnie ramionami.
- Chciałem po prostu cię poznać i zobaczyć jaki jesteś. Nie miałem wcześniej ustalonego tematu rozmowy. Ach, tak, z jednym może wyjątkiem, o którym bym prawie zapomniał. Pytałeś mnie o znaczenie naszego herbu, a tak się składa, że jedna ze służek pracująca w moim domu dysponuje pewną wiedzą z zakresu wróżbiarstwa i wiedzy o losie. Ma małżonka przykłada do tego trochę za duże, jak na mój gust, uwagę, ale wynikła z tego rzecz, która może cię zainteresować. Mianowicie również ona jest ciekawa twej osoby dlatego poleciła służce, aby ustaliła twoje... hmm, mistyczne przymioty. Nie przykładałbym to tego zbyt wielkiej wagi, ale znam wielu szlachetnie urodzonych, którzy wydają sporo ryo, aby zgłębić ową niewyjaśnioną osnowę. Także... - namyślił się przez chwilę - czeka cię długie i zdrowe życie u boku kochającej rodziny. Niestety nie zawsze będziesz mógł liczyć na przyjaciół, a także nie będziesz mieć szczęścia do pieniędzy, co jest nieco niepokojące. Twoim zwierzęcym opiekunem natomiast jest kruk, szczęśliwy klejnot to szafir, a roślina niezapominajka. To wszystko ma swoje znaczenie, więc gdybyś chciał się dowiedzieć więcej to zapraszam do mojego domu.

- Nie tyle co nie mogę zdradzić, co nie mam wiedzy, jak ten rytuał wygląda. Również kapłani mają swoje tajemnice, których nie rozjaśniają nawet przed szlachtą. - Uśmiechnięty Michiya wzruszył ramionami. - Z tego co wiem wymagana była jedynie znajomość twojego imienia i dnia urodzenia by wyciągnąć wszystkie te informacje. I nie robiła tego dla ciebie tylko dla mojej żony by zaspokoić jej kobiecą ciekawość.
Gdy Kisuke znowu się rozgadał, poczuł dyskretne szturchnięcie łokciem od Rentaro, ale było już za późno. Michiya najpierw westchnął, a potem zachichotał.
- Cóż, muszę cię rozczarować, ale ojciec nakreślił mi w skrócie twoje przygody, choć jak widzę chętnie sam byś o nich poopowiadał. Nie krępuj się jeśli masz coś do powiedzenia, chociaż lepiej jeśli przed osobami spoza rodziny będziesz zachowywać swoje myśli dla siebie.

Na wszelkie rozmowy mieli nadto czasu, bowiem główne posiadłości rodów Kuchiki i Kyoraku dzieliło kawał drogi. Musieli przemieścić się z południowej części Seireitei do północnej, co w normalnych warunkach zajęłoby im większość dnia, ale tragarze byli zadziwiająco energetyczni. Cały czas biegli w równym tempie i to tak umiejętnie, że pasażerowie niemal nie doświadczali kołysania.
Jak wyjaśnił Michiya był to najnowszy model sztucznych dusz stworzony właśnie do tego typu zadań, ale jak stwierdził pół żartem być może będą musieli z nich zrezygnować, bo ród Kuchiki był największym przeciwnikiem wszczepiania żywych automatów w tkankę Seireitei.
Czekało ich zatem jedynie kilka godzin przebywania we własnym towarzystwie. Michiya nie próbował na siłę nawiązywać rozmowy, ale podczas ciszy przyglądał się Kisuke dość uporczywie. Rentaro od początku zaś nie chciał wykazywać inicjatywy. Wobec powyższych chłopak mógł z dużą ulgą powitać chwilę, w której lektyka się zatrzymała. Po wyjściu po raz pierwszy ujrzał miejsce, w którym się narodził i w którym mógł dorastać gdyby jego matka przeżyła. W końcu jednak przeznaczenie ściągnęło go tutaj.