Jedna z tysiąca wysp

1527

- Byłbym naprawdę zobowiązany... - Haru wydawał się być remedium na wszystkie potrzeby Tanaki. Aż głupio było mu wyskakiwać z kolejnymi prośbami, ale naprawdę nie miał nikogo innego do kogo mógłby się zwrócić.
- Och...- cicho westchnął gdy Haru wymieniał kolejne rzeczy, jakie przygotował mu do podróży. Pomyślał o wielu rzeczach, na pewno mocno mu pomogą w tym najgorszym momencie, kiedy prawdopodobnie przez większość czasu będzie musiał leżeć. - Naprawdę bardzo dziękuję za wszystko... - Skłonił się nisko. - Raczej nie będziesz potrzebować pomocy od kogoś takiego jak ja, ale jednak gdyby się okazało że będziesz w potrzebie to możesz na mnie liczyć. Pomogę jak tylko będę potrafił.- Przynajmniej w ten sposób może będzie w stanie kiedyś zrewanżować się za otrzymaną pomoc. Kto wie, może jest to początek nowej znajomości, a w przyszłości nawet przyjaźni? Na pewno była to przyjemna wizja w tym momencie.
Trochę był rozczarowany, że nie pożegnał się ze wszystkimi no ale tak bywa. Nawet pomachał skrzatowi na dowiedzenia. Starał się nie dać poznać po sobie, że zaraz Kougyoku go udusi. Była naprawdę "surowa" i nieokiełznana, ale dobra z niej kobieta. Gdyby pożyła trochę dłużej między zwykłymi duszami to nabrałaby więcej ogłady. Chociaż właśnie taka "dzikość" chyba dodawała jej uroku.
- Będę o tym pamiętać. Chociaż mam nadzieję, że nie będzie mi to dane. Wolałbym was wezwać abyście dotrzymali mi towarzystwa, a nie kiedy będę w tarapatach.- Odparł szczerze posyłając im delikatny uśmiech.
- Hmm... To ostrzeżesz ją ode mnie przed Yaburetayume? Myślę, że może kiedyś spróbować jej zaszkodzić z racji, że jest córką czcigodnego Susanoo. Mam wrażenie, że go najbardziej nienawidzi, a dopóki jest za słaby aby bezpośrednio zadać mu cios to może próbować go ranić w inny sposób np. atakując Chikaze. Chociaż nie zdziwiłbym się gdyby utrudniał jej życie w inny sposób. Jest przebiegły i wie o niej wszystko co ja, także mógłby wykorzystać jej przeszłość aby namieszać w jej relacjach z Seireitei. - No właśnie, z tego co wiedział próbowała układać się z shinigami. Gdyby oni dowiedzieli się, że w przeszłości była quincy, czy miała w sobie pożeracza to mogłoby trochę namieszać. Także warto było aby była świadoma takiej możliwości. Po pożegnaniu wszedł na tęczowy most...

Udało im się trafić do docelowego miejsca już za pierwszym razem. Także trzeba przyznać, że albo mieli szczęście albo Haru nie docenił swoich umiejętności. W każdym razie dobrze się złożyło, nie będzie tracił sił na chodzenia z miejsca na miejsce. Ze słów blondyna wynikało, że byli na bezludnej wyspie. - Daleko jest do stałego lądu? - Wolał od razu zapytać na wypadek gdyby chciał wrócić na "kontynent". W końcu gdy lepiej się poczuje to nie będzie tutaj się kisić tylko miał zamiar kontynuować swoją podróż. Dobrze było wiedzieć czy sam będzie w stanie opuścić to miejsce. W każdym razie na początek była to dobra lokalizacja. Jedyne co go martwiło to te gorąco. Raczej do tej pory przebywał w chłodniejszych miejscach i nie bardzo wiedział jak będzie znosić wyższe temperatury, tym bardziej mając w perspektywie gorączkowanie. No ale to już wyjdzie w praniu.
- Myślę, że sprawdzi się bardzo dobrze. Zapasów trochę mam, a z tego co mówisz wyspa ma również co zaoferować. Najgorszy będzie ten tydzień, później powinno być tylko lepiej. - Jeśli jego logika była prawidłowa to po tygodniu jad węża powinien zneutralizować klątwę. Wtedy powinien zniknąć głód i osłabienie wynikające z podwójnej dawki trucizny. Z pojedynczą dawką powinien móc już w miarę normalnie funkcjonować.

1528

- Dobrze, dobrze. Pytam tylko pod kątem tego gdybym chciał wrócić na stały ląd. Jak się zgubię to najwyżej będę wołać o pomoc. - Podrapał się w tył głowy i dał się pociągnąć na spacer ku wybrzeżu.
Istotnie było tu naprawdę pięknie. Zupełnie inaczej niż w górach, które lubił i do których był przyzwyczajony. Jednak taki tropikalny krajobraz miał również w sobie coś urokliwego. Gdyby nie jego obecna sytuacja zapewne rzuciłby się w wir eksploracji i zapoznawania się z tutejszą florą i fauną.
Zauważył zmieszanie Haru, a chwilę po tym zaczął on go przepraszać. Wtedy to Tanace zrobiło się głupio. Podszedł do niego i przykucnął by mieć twarz na tej samej wysokości. - No coś Ty. Nie masz za co przepraszać. Zrobiłeś i tak znacznie więcej niż na to zasługuje. Na pewno nie chciałbym Cię narażać na gniew Twojej czcigodnej matki.- Na jego twarzy już zaczęły się perlić kropelki potu, a oczy wydawały się zmęczone. Mimo to posłał Haru serdeczny, ciepły uśmiech. - Także głowa do góry! - Powiedział to już bardziej entuzjastycznie. Położył mu dłoń na głowie i delikatnie potargał czuprynę po czym się wyprostował. - Poza tym nabrałem w Twojej domenie sił i dostałem taką wyprawkę, że żadna choroba mi nie straszna!- Na potwierdzenie swoich słów napiął bicepsa i poklepał się po nim drugą ręką. Chciał trochę przekonać Haru, że nie musi się tym tak zamartwiać. - Ale jeśli dalej nie jesteś przekonany to zawsze możesz tutaj wpaść po rozmowie z czcigodną Amaterasu, jeśli okaże się że nie będzie tak zła. Nigdzie się stąd w najbliższym czasie nie wybieram.

1529

Jego próba uspokojenia Haru wyszła tragicznie. Miał "tryskać" zdrowiem, zamiast tego wyglądał jakby zaraz miał się przekręcić. Niedobrze, niedobrze... Blondyn tak mu pomógł, a jeszcze pewnie opuszczał Tanakę z poczuciem winy. Eh...
Do czego to doszło, że nawet taki delikatny dotyk powodował u niego taki ból. Jak przez całe życie nie chorował to chyba teraz to wszystko odchorowuje z nawiązką. Gdy Haru się zbierał jedynie podniósł rękę i powiedział. - Powodzenia... - Więcej nie przekazał bo miał wrażenie, że zaraz znowu się rozkaszle. Został sam...
Chwilę jeszcze tak posiedział na piasku wyrównując oddech i gdy miał wrażenie, że napady kaszlu go nie nawiedzą starał się wstać i pójść w stronę drzew. W taką pogodę nie mógł zostać na słońcu bo jeszcze bardziej sobie zaszkodzi. Siądzie w cieniu pod drzewem i spróbuje trochę nabrać sił. Napije się wody, zje krwawe jabłko o którym wspominał Haru, a które ponoć było bardzo energetyczne. Może mu się poprawi?
- Przepraszam Kamagami, że Cię wtedy nie posłuchałem. Byłem zbyt pyszny i myślałem, że po tym co przeszedłem do tej pory, nie dam się tak oszukać i wykorzystać Yaburetayume... Rzeczywistość okazała się jednak zupełnie odmienna... Wiem, że popełniłem błędy... Ale nie poddam się, dalej będę dążyć do tego aby być godnym miana shinigami...
Potem będzie musiał trochę pomyśleć o jakimś niewielkim schronieniu, przynajmniej przed deszczem bo zimnych nocy, póki co nie przewidywał. Także będzie musiał zebrać trochę liści palm, bananowca czy jakichś paproci, które po prostu będą tworzyły daszek leżąc na stożkowej konstrukcji stworzonej z patyków wbitych w ziemię.

1530

- Zróbmy wszystko aby poniesiona cena była tego warta. - Najważniejsze, że cały czas miał jej wsparcie. I tak yokai byli podstępni, na pewno będą musieli bardziej się pilnować. Chociaż miał nadzieję, że prędko nie spotka żadnego... Trochę się zraził, mimo że wiedział, że nie każdy jest zły.
Musiał zaakceptować fakt, że jego możliwości w tym momencie są mocno ograniczone, ale przynajmniej udało mu się ogarnąć "dach" nad głową. Z mniej fajnych rzeczy to zarejestrował wielkie pająki i węże. Wyspa była przyjemna, ale kryło się w niej wiele niebezpieczeństw. Musiał mieć się na baczności. Przede wszystkim musiał unikać gwałtownych ruchów, gdy już spotka jakiegoś osobnika. Raczej nie będą się do niego zbliżać i największe zagrożenie było gdy sam nieświadomie znajdzie się w pobliżu. Wtedy będzie narażony na atak, a teraz jakakolwiek dodatkowa trucizna mogłaby być dla niego fatalna w skutkach. W każdym razie gdy ogarnął sobie prowizoryczne schronienie to zebrał trochę opału na ognisko. W nocy, dym palonego drewna powinien odpędzić wszelkie robactwo pozwalając w miarę komfortowo odpocząć. Póki co miał zapasy więc nie miał zamiaru się nadwyrężać i czas przeznaczał na regenerację i medytacje.

Chikaze wyszła z tęczowego przejścia. Powoli szła w stronę siedzącego shinigami, a jej zazwyczaj czerwone oczy iskrzyły się na niebiesko. Stanęła w odległości kilku metrów od Tanaki. Zaczęła przemawiać do niego skrzącym się głosem pełnym zimnej furii, podczas gdy niebo na ziemi zaczęło się chmurzyć.
-Yuzuru Tanako. Za pomoc Yaburatayume, potomkowi Yamata no Orochi, oraz doprowadzenie do zniszczenia świętego drzewa posadzonego przez czcigodną Izanami, wywołania potencjalnego zagrożenia dla równowagi światów, i pozostałe zbrodnie których się dopuściłeś zostałeś skazany przez Czcigodnego Susanoo-no-Mikoto na śmierć. W przeciwieństwie do egzekutorów Amaterasu dam Ci jednak szansę powrotu do cyklu dusz. Jak wojownik.-Wyciągnęła swój oręż i przyjęła pozycję do pojedynku, wystawiając miecz trochę do przodu i ładując go energią. Wybrzmiała zaraz bardziej emocjonalnie, i iskry w jej oczach troszeczkę przygasły-Nim jednak zaczniemy... Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego odrzuciłeś drogę którą dla Ciebie otworzyłam, i wybrałeś najgorsza możliwą ścieżkę?
Patrzyła na niego. Przyglądała mu się uważnie, gotowa zareagować atakiem bądź unikiem jeśli będzie czegoś próbował przed rozpoczęciem pojedynku.

1531

Nawet medytacje nie przynosiły mu ukojenia, a wręcz powodowały ból. Było to o tyle kłopotliwe, że miał nadzieję, że będzie dzięki temu mógł trzymać w ryzach innera, które niewątpliwie zaatakuje ponownie. Nie miał jednak zamiaru się poddawać i mimo dyskomfortu dalej próbował wzmacniać swego ducha. Widział swych dawnych kompanów, których musiał odrzucić jeśli chciał podążyć wybraną przez siebie ścieżką. Wciąż czuł z tego powodu ból, ale musiał to zrobić. Potem usłyszał Kamagami.
- Trudno mi powiedzieć... Możliwe, że dalej pozostałbym w Bellato? Czułem się tam naprawdę dobrze... Chociaż kto wie, czy wtedy bym tam trafił? Z tego co się dowiedziałem, już w łonie matki Wiedźma z Czarnolasu mnie naznaczyła. Gdyby nie to, możliwe, że bez spiczastych uszów nie zainteresowałbym Bell i nigdy nie opuścił Hueco Mundo... Ale są to tylko dywagacje... Cieszę się z tego jaka jesteś i niczego w Tobie bym nie zmieniał... Dlaczego pytasz? - Czyżby Kamagami zaczęła siebie obwiniać za ciężki żywot Yuzuru? Miał nadzieję, że tak nie było. To jego decyzje doprowadziły do tego momentu i to on jest za nie odpowiedzialny...

Z "medytacji" wyrwał go głos. Otworzył oczy i spojrzał nieobecnie na Chikaze. Nie był do końca pewien czy głowa ponownie płatała mu figle, czy faktycznie stała przed nim córka Susanoo. Wyglądała majestatycznie w lśniącej zbroi w towarzystwie coraz bardziej zasnutego nieba. Istotnie była córką władcy wiatrów i burzy.
Gdy powiedziała z czym do niego przychodzi jego źrenice się rozszerzyły, a na ustach pojawił się ponury uśmiech. To raczej nie była wyobraźnia, to musiało się faktycznie dziać. Ociężale, wspierając się o drzewo podniósł się na własne nogi. A więc tak miał wyglądać jego koniec? Chyba w tym momencie powinien czuć strach, jednak był dziwnie spokojny... Czyżby podświadomie wiedział, że tak to się skończy gdy Haru przekaże informacje? Jego głowa wierzyła, że ma szansę. Ale teraz gdy znikła ta niepewność przyszłości poczuł dziwną ulgę. Wiedział, co zaraz nastąpi i nie musiał się martwić co dalej. Może i było to egoistyczne, ale jakkolwiek schrzanił do tej pory, to "przekazał" ten problem dalej.
- Cieszę się, że Haru udało się tak szybko przekazać wieści, mam nadzieję że czcigodna Amaterasu również szybko o tym usłyszy - spojrzał wyprostowany w jej rozwścieczone oczy. Niczego nie kombinował, po prostu czekał aż rozmowa dobiegnie końca aby dobyć broń i odbyć swoją ostatnią walkę.
- Nie wiem czy jesteś w stanie to zrozumieć wszakże nigdy nie byłaś shinigami... Nasze moce pochodzą od zanpakuto, które mają swoją personifikację, swoją osobowość... Nie mogłem się jej wyrzec... Nie tylko dla siebie, ale również dla niej chciałem oczyścić swoją duszę. Kamagami jest jedyną osobą która była ze mną zawsze, na dobre i na złe. Gdybym ją poświęcił moja dalsza walka byłaby pozbawiona sensu. Dodatkowo jest darem od samego Reio, jak mógłbym się go wyrzec? A co do Yaburetayume... Gdy zdałem sobie sprawę z kim mam do czynienia było już za późno aby się wycofać... Dałem się podejść, ale i gdybym wtedy mu odmówił to i tak nie opuściłbym jego świata żywy... Strach przed śmiercią, strach przed ofiarami, które poszłyby wtedy na darmo popchnął mnie do tamtych działań... Ale widać śmierć i tak mnie odnalazła.

Słuchała go cierpliwie. Dała mu szansę wypowiedzenia ostatnich słów zanim doszło do skrzyżowania mieczy. Widział jak był słaby. Jeśli nie wydarzy się nic niespodziewanego nie powinno to trwać długo.
Jej oczy jednak rozbłysły ponownie. Takiej odpowiedzi się nie spodziewała, ale odzyskała dość szybko twardość w swoim gniewie.
-Mówiłeś czego chciała. Dlatego dałam Ci mój talizman, byś mógł mnie wezwać gdy odnajdziesz to, co ją mogło zainteresować. Nie musiał być to duch Twojego miecza. Zgodziła się by było to coś boskiego z tego bądź innego świata.-Zacisnęła ręce na rękojeści swojego miecza -Popełniłeś inne błędy, lecz nie ma to już znaczenia. Jakie są Twoje ostatnie słowa? Nie będę się wstrzymywała.
Poczekała. Na to, aż powie, na to aż wyciągnie broń i przyjmie pozycję. Będzie mógł ją wyzwolić. Gdy to zrobi wystrzeli w jego kierunku. Jej zamiarem było wyminięcie jego gardy i wykonanie pchnięcia prosto w serce i uwolnienie wtedy ładunku z jej ostrza. Powinna to być szybka i w miarę bezbolesna śmierć przy szybkim zatrzymaniu akcji serca. Jeśli jednak uda się mu uniknąć i zablokować ataku - to skieruje miecz w jego stronę w pozycji obronnej, ale duchowe pchnięcie uwolni by trafiło go tam, gdzie planowała.

(+30 zręczności 30 szybkości 4 siły)

1532

- Heh... To właśnie przez ten talizman nie mogłem się wycofać... A i cierpliwość nie jest moją mocną stroną. Nie mogłem dłużej zwlekać z dążeniem do oczyszczenia Seireitei... W każdym razie, uważaj na Yaburetayume... Jest naprawdę potężny i przebiegły. Z całej Wielkiej Trójki to Susanoo darzy największą nienawiścią... I mam ostatnią prośbę... W moich rzeczach znajdziesz papierową figurkę krowy. Jeśli możesz oddaj ją Haru. Ma dla niego wielką wartość i chciałbym by wróciła do niego... - Po tym zrobił kilka kroków by odsunąć się od drzewa aby właśnie cały ten ekwipunek nie uległ zniszczeniu. - Powodzenia na drodze, którą obrałaś. - To były ostatnie słowa skierowane do Chikaze. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech.
- A więc to nasza ostatnia droga Kamagami... Mam nadzieję, że mój następca okaże się bardziej godnym mistrzem...
Otworzył oczy i jego spojrzenie się zmieniło. Dalej było widać w nim zmęczenie, ale nabrało pewnej ostrości. To wzrok wojownika gotowego do walki. Skoro miał odejść to musiał dać z siebie wszystko. Wiedział, że walka nie potrwa długo więc musiał od początku wyciągnąć wszystko co posiadał. Dobył zanpakuto, a jego ciało pokryła energia... - Rozbłyśnij Kamagami- Uwolnił moc i od razu wzmocnił swoje ciało (+10 wytrzymałość, +46 szybkość). Nie łudził się, że będzie w stanie uniknąć jej ataku, także skupił się na wyprzedzającym, wykorzystującym różnice w zasięgu broni, cięciu.

Patrzyła na niego bez wyrazu. Do czasu. Przyglądała się jego ruchom i widziała, że posiadał umiejętności ale coś go powstrzymywało. Nie chodziło tu tylko o klątwę i truciznę które go teraz toczyły, ale coś jeszcze. Wstrzymywał w środku coś plugawego, coś, co przez ten czas cały czas zwalczał. Walczył sam. Chciał stoczyć ten pojedynek o własnych siłach, bez pomocy tego z czym walczył. Pomimo strachu o którym mówił teraz stawał ze śmiercią twarzą w twarz. To była odwaga.
-Gwiazdy świecą najjaśniej w swych ostatnich chwilach.-Powiedziała gdy wycofywała ostrze i przy okazji siebie. Pomimo chłodu który dorównywał w tym momencie stali jej ostrzu wyczuwało się w tym coś jeszcze-To będzie nasze starcie, a nie sił którymi ktoś nas obarczył.
Przez chwilę myślała czy zakończyć to tutaj i teraz, uwalniając swoją furię, ale skoro on nie sięgał do tego z czym walczył to i...
...musiała mieć teraz wolę ze stali. Zawsze musiała.
Wzmocniła chwyt. Nie za mocno, musiała zachować pewien balans by odpowiednio nim pokierować w trakcie następnego ataku. Jej ciało było dalej wzmocnione, a miecz ponownie naładował się energią. Wystrzeliła do przodu, ale skupiła się przede wszystkim na uniku. Nie chciała też przedłużać cierpienia Tanaki, dlatego następne uderzenie, jeśli nie będzie ostatnim, chciała by było ostatnim pociągnięciem przed finałem. Celowała mieczem w najszerszy punkt na jego ciele do którego była w stanie się dostać, ale duchowe cięcie wycelowała w szyję. Miecz był duży i operował nim trochę niezgrabnie, więc zamierzała uderzyć dopiero wtedy gdy uniknie go i będzie w pełnym pędzie. Chyba, że znajdzie się tuż przy nim.
-Oby Twoje wcielenie miało szansę kroczyć po tym świecie.
Ufała mu, że jego wola się nie złamie i nie sięgnie po siłę z którą tak walczył. Była jednak gotowa uwolnić swoją furię jeśli zobaczy, że jego wola się ugięła.

(zręczność +45, szybkość +19)

1533

- Nie wtrącisz się w moją ostatnią walkę. - Rzekł chłodno w myślach i zepchnął innera w odmęty swej świadomości.
Nie tracił sił na odpowiedzi... Całą swoją energię witalną poświęcał na tą ostatnią walkę... Bolało... Tak cholernie bolało... Ale czy kiedykolwiek było inaczej? Wszystko co osiągnął było okupione bólem. Jak nie fizycznym to psychicznym... Można rzec, że był to jego stały towarzysz... Tak pozostanie do samego końca...
Tak, to była walka na ich własnych warunkach. Nie pozwoli by pasożyt się w nią wtrącił. Wykorzysta wszystko czego się nauczył, co opanował. Miał świadomość, że więcej takich razów nie wytrzyma, nawet wzmacniając swoje ciało (+ 10 wytrzymałość, 46 szybkość)... Musial postawić wszystko na ostatnią kartę. Gdy tylko się wycofała nie tracił czasu [56PR]. - Geki- potrzebował tylko chwili [112PR]...- Grzmoty powozu, szczelino kołowrotka, podzielcie to światło na sześć. - Rikujou Kourou. - Następnie resztkami reiatsu wzmocni swój kolejny atak i wykona ukośne cięcie z góry na kark, pomiędzy hełmem a naramiennikiem.

1534

Udało się ją trafić, ale było to ledwie draśnięcie... To było za mało... Za mało. by móc to nazwać godnym odejściem. Musiał jeszcze zmusić się do wysiłku... Z resztą dopóki będzie wstanie dzierżyć miecz to będzie walczyć... Do samego końca będzie dawać całego siebie w każdy atak, jakby to był właśnie jego ostatni...
Prawdopodobnie po raz ostatni sięgnie po Rikujou Kourou [112 PR]- Grzmoty powozu, szczelino kołowrotka, podzielcie to światło na sześć. - Rikujou Kourou- Wzmocni swoje ciało ponownie (+10 wytrzymałość, 6 szybkość, 40 siła) i pomknie z pomocą shunpo za plecy Chikaze. Przeleje w Kamagami tyle energii ile tylko będzie w stanie i tnie poziomo na tylną część jej kolan... Wiedział, że mocniej już nie będzie w stanie uderzyć, dlatego przy tym cięciu towarzyszył mu okrzyk bojowy aby jeszcze siłą woli wycisnąć z siebie co tylko się dało... Zaraz i tak padnie czy to z braku reiatsu czy utraty krwi więc nie martwił się o konsekwencje przekroczenia granic swojego ciała..

Chikaze była w głębokim szoku.
Dała mu trochę przestrzeni, by być w stanie coś powiedzieć i ofiarować mu kolejna szansę na poczucie się jak wojownik. Ot, odległość odskoku. Zamiast tego w ułamku sekundy wykonał gesty i powiedział słowo zaklęcia, co nawet w formie skróconej zajmowało jakieś dwie sekundy. Była całkowicie sparaliżowana i nie była w stanie się wyrwać z podstawowego zaklęcia wiążącego. Musiała użyć swojej presji by uwolnić się z więzów. Udało się, i przy okazji cała okolica była pochłonięta przed burzę. Wyskoczyła do przodu, mając w planach uniknięcie następnego zaklęcia, bo ewidentnie je przygotowywał. Udało jej się puścić dalekie cięcie z zamiarem porażenia jego ciała by przerwał jego wypowiadanie, ale nawet nie sprawiło to by się zająknął. Mimo to zaczęła ładowac następne.
Wypowiedział całą formułę w tempie iście błyskawicznym - jej by to zajęło przynajmniej cztery, pięć sekund, może sześć. Uderzyły w nią filary światła, i kolejna presja była już zbyt słaba by przebić to zaklęcie. Nie mogła się ruszyć, nie mogła nic zrobić będąc kilka metrów od przeciwnika, który nawet nie musiał się ruszać z miejsca by zadać cios. Zresztą wielkiego dystansu nie pokonała.
Poczuła uderzenie. Przypominało jej to gdy otrzymała cios pałką, jednak tutaj ostra powierzchnia naruszyła jej skórę. Poczuła ból, acz niewielki, minimalny. Mimo to patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami, nie rozumiejąc co właściwie się teraz stało. Jak to możliwe, że osoba toczona klątwą, trucizną, i ledwo skłaniająca się na nogach i z resztą mocy była w stanie nie tylko zupełnie ją obezwładnić i unieruchomić, ale do tego wyprowadzić cios który w normalnej sytuacji nawet jeśli nie byłby śmiertelny to prawdopodobnie przesądziłby o całej walce?
Poczuła się jak absolutny śmieć. Ten tutaj shinigami był na poziomie przekraczającym to co do tej pory spotkała. Musiał być silniejszy niż większość kapitanów - inaczej nie wyobrażała sobie w jaki sposób Quincy mogliby poczynić takie szkody shinigami, zwłaszcza gdy na miejscu był kapitan. Nie miałaby z nim najmniejszych szans pomimo całego treningu, wysiłku, i boskiej mocy jaką posiadała. Była słaba. Była niegodna.
I była tym sfrustrowana. Kontynuując emisję energii przeznaczyła całą swoją moc by była w stanie jak najszybciej wystrzelić w kierunku Tanaki (+51 szybkości, 13 zręczności). Musiała być tuż przed nim, więc gdy tylko się ruszyła przeznaczyła zdecydowaną większość swojej energii na to by znaleźć się tuż przed nim. Tak samo jak wcześniej jej ostrze powędrowało w kierunku jego gardła, tak i teraz wykonała cięcie - normalne na poziomie brzucha, a drugie duchowe na poziomie jego krtani by go uciszyć. Zaraz potem przeszła za nim i wykonała pchnięcie w jego plecy, chcąc dokonać tego co wcześniej jej się udało i przy okazji uniknąć zaklęcia jeśli jej ataki się nie powiodły. Musiał chyba tym w jakiś sposób celować.

Nie zmęczyła się. Nie wykorzystała pełni swojej mocy i możliwości, a walka trwała bardzo krótko, o ile można było nazwać to walką. Mimo to patrzyła się na leżące ciało przeciwnika jakby właśnie była po jednej z cięższych walk w swoim życiu. Szeroko otwarte oczy, miecz zaciśnięty w oby dłoniach, i szalejąca burza wokół niej. Powoli jednak się uspokajała. Burza będzie tu przez jakiś czas ale nie będzie aż tak gwałtowna. Deszcz padał, lecz ona była nietknięta przez krople. Krew wsiąkała w piasek.
Co się tu stało. Co się dzieje. Wszystko jest nie tak.
Najpierw ją trafił pomimo stanu. Udało mu się wyprowadzić te wszystkie zaklęcia idealnie. I trafił ją. Dopiero teraz sięgnęła dłonią do swojej szyi i upewniła się. Krew. Niewiele, ale jednak. Oddech jej zadrżał. Walczyła z tyloma osobami, wojownikami, potworami. Wielokrotnie jej kości były łamane, skóra i mięśnie zrywane i cięte, a narządy miażdżone. Mimo to nigdy nie była tak wstrząśnięta. Ten shinigami na samym skraju swojego życia, ledwo utrzymując się na nogach miał ją na swojej łasce. Co, jeśli nie byłby sam? Czy po tym wszystkim, po tej całej drodze, jedyne co było potrzebne by ją pokonać to kilka zaklęć i jedno mocniejsze uderzenie?
Zacisnęła dłoń. Była na siebie... Nawet nie wściekła. Czuła obrzydzenie. Dopiero wtedy podniosła wzrok by zobaczyć znikające na wietrze ciało Tanaki, rozbijające się na fragmenty reishi i powracające do cyklu.
Ale nie zobaczyła tego. Zamiast tego dalej tu było, krwawiło, i jedynie jego ciało zaczęło pękać jak szkło. Zupełnie nie wiedziała co się dzieje, ale miała okropne przeczucia co do tego co się stało i może stać.
Jeśli miała coś co może pełnić funkcję woreczka bądź worka, wyciągnie to, wysypie zawartość (co zapewne mogło być metalowymi opiłkami - wytrzepie również ten woreczek) i wrzuci do środka kawałek ciała który jeszcze się nie rozpadł ale mógł się tam zmieścić. Jeśli był za mały bądź nie miała to wykorzystała kawałek ubrania Tanaki by zrobić z tego prowizoryczny worek, który zawiązała innym kawałkiem materiału.
Czym był ten błysk? Czy go zabiła czy uciekł z duchowej powłoki? Reiar? Nie, na pewno nie, widziałaby i teraz zresztą rozpadał się. Przeszukała jego ubrania by niczego nie pominąć, po czym zabrała jego zanpaktou. Dowód tego co zrobiła. Zabrała również jego rzeczy które były w prowizorycznym schronieniu. Torba i plecak. Miała też torbę bądź woreczek gdzie był fragment jego ciała, ten, który zupełnie odpadł. Być może nawet odcięła rękę w której trzymał zanpaktou.
Udała się do swojej domeny. Przejrzała rzeczy które były w jego torbie i plecaku - głównie w poszukiwaniu papierowej krowy o której wspominał. Przyjrzała się jej by wyczuć, czy są w niej jakieś złe energie. Ale co do reszty to również się im przyjrzała. Założyła jednak szalik, tradycyjny, japoński szalik. Jeśli go nie miała to stworzyła go z energii tego miejsca. biały z szaro-niebieską kratką.
Rzeczy te zabrała ze sobą do domeny Ojca. Po opłukaniu się i doprowadzeniu do porządku poprosiła o audiencję u czcigodnej Kushinady. Zostawiła wszystkie rzeczy służce, od której zażyczyła by czekała na koniec audiencji bądź na wezwanie jej lub czcigodnej by wejść z zanpaktou bądź drugim workiem. Nie zamierzała bez powodu plugawić pokojów czcigodnej takimi rzeczami.
Nieco doszła do siebie, lecz była śmiertelnie poważna, a jednocześnie czymś poruszona. Zdjęła oczywiście swój hełm i po wejściu do środka i znalezieniu się przed Kushinadą ukłoniła się nisko.
-Czcigodna Kushinado, pokonałam oraz pozbawiłam życia głupca, który był winien zbrodni o których powiedziałam czcigodnemu Susanoo. Jego zanpaktou zabrałam ze sobą jako dowód. Jednak wydarzyło się coś dziwnego.-Chikaze, jeśli jej pozwolono, usiadła przed boginią-Jego ciało zamiast rozpaść się na cząstki reishi zaczęło pękać i zamieniać się w pył. Pierwszy raz spotkałam się z czymś takim. Czym może być to spowodowane? Zabrałam kawałek ciała który trzymał zanpaktou... Oczywiście przekazałam go służce.-Wojowniczka miała wzrok wbity w ziemię gdy relacjonowała te zdarzenia. Ciągle myślała o tym co się wydarzyło.