Ulica

Wyglądało na to, że kapitan, jednak go poznał po kiścieniu i błyskawicznie połączył z Pustym, który walczył w Rukongai z grupą Shinigami. Co nie oznaczało, że Martell zamierzał go w tym utwierdzać. Wzruszył jedynie ramionami i powiedział:
- Arrancarzy dzierżą bardziej różnorodne bronie niż Wy Shinigami. - Tak naprawdę to zgadywał po swoim przykładzie. Spotkał na swej drodze zaledwie pięciu innych Hollow po zerwaniu maski i każdy z nich dzierżył miecz. Podejrzewał, jednak że nie jest tu całkowitym, jednostkowym wyjątkiem od reguły i gdzieś tam na bezkresnej pustyni są Arrancarzy obdarzeni równie nietypowym orężem. Dogadanie terminu rozbawiło go co nieco. Pomijając już jak to rzadka musiała być sytuacja w dziejach.
- Postaram się trafić w termin. Wiedz, jednak że w Hueco Mundo trudniej weryfikować kalendarz solarny. Tak czy siak, do zobaczenia. A, i spotkajmy się jak dzisiaj, Ty i ja. Mam nadzieje, że nie zawiedziesz mojego zaufania i nie zgotujesz mi przykrej niespodzianki. - Powiedział zamierzając zaznaczyć, że to on przy rozmowie w Świecie Żywych ryzykuje bardziej, więc dług zaufania jest po stronie Seireitei. Mogło mu się to podobać lub nie, ale świat ten również był terenem Shinigami. Negocjacje na obcym rejonie były obarczone ryzykiem.
- Bywaj. - Rzucił na koniec i przez chwilę pobił się z myślami. Początkowo rozważał zagranie na nosie i po prostu ruszenie przed siebie spacerkiem. No, ale uznał, że jeśli cokolwiek z tych rozmów ma wypalić to lepiej nie telepać już i tak niezbyt solidnym mostem. Pstryknął, więc palcami i otworzył Gargantę. Czy gest ten był konieczny? Absolutnie nie, ale wydał mu się całkiem fajny. Jeśli, jednak Fukuda zakładał, że Arrancar zmierza do Hueco Mundo to się mylił. Ta Garganta wieść miała do Soul Society, a konkretniej odległych regionów Rukongai. Miał nadzieje, że tym razem będzie mieć więcej szczęścia i nie trafi od razu na wojowników w czarnych mundurach. Dlatego też przechodząc przez mroczne przejście starał się przytłumić swoją energię, by choć trochę skryć swą obecność przed ciekawskimi.

Nowy twór, który Martell nazwał pół-arrancarem wydawał się być solidnie irytujący. Zdecydowanie bardziej przypominał Vicente niż Triane, a to dość niefortunne. Szczęśliwie zdawało się, że lepiej od tegoż odrabiał lekcje udzielane przez Rino. Krasnolud początkowo zamierzał go co nieco wypytać, choćby o to czy czuje głód, ale ten swym zachowaniem sprawił, że Młotnikowi przeszła ochota na rozmowy. Owszem, z Vicente również gdy uznał, że nadeszła pora na rozmowę z kapitanem. Ceronte znacznie lepiej nadawał się do kwestii ugłaskiwania idiotów.

Nie był to powód do radości, bo Fortalesę czekała dużo trudniejsza rozmowa, z bardziej inteligentnym i niebezpiecznym rozmówcą. Kapitanem Gotei 13. Zwłaszcza, że Arrancar musiał wstrzymywać swoje emocje na wodzy, a te wręcz buchały gdy tylko pomyślał o rewelacjach, których dowiedział się od Nagato. Laboratorium... Skurwysyny. Świat zdawał się, jednak zsyłać dobre omeny, bo Martell trafił zarówno co do czasu i miejsca. Również skinął głową Fukudzie na "dzień dobry". Docenił również jego początek:
- Niezły zabieg retoryczny, tak od razu poddać oczekiwany przez siebie scenariusz, jakbyśmy to właśnie tak się umawiali. - Powiedział mimo wszystko nieco zażenowany. - W swej uprzejmości przypomnę, że mówiłem o uwolnieniu wszystkich Arrancarów, których przetrzymujecie. Prosiłem również, abyś swym mocodawcom przedstawił, że choć domyślam się, że byłoby to bardzo wygodne, to nie nagonicie nas na swoich wrogów, bez okazania żeście rzeczywiście gotowi coś od siebie dać. - Powiedział jeszcze bez irytacji, domyślał się że to środek negocjacyjny tego Shinigami, tak aby od razu sprowadzić rozmowę na odpowiednie tory. Martell też miał swój pomysł jakby tu sprawić, żeby konwersacja nie przebiegała zbyt wygodnie dla Fukudy.
- Również mi coś przypomnij kapitanie. Czy dobrze pamiętam, że twierdziłeś przy naszej ostatniej rozmowie, że niewola moich pobratymców jest sprawiedliwą karą za popełnione zbrodnie? - Zapytał spoglądając na niego z dołu, co wynikało z różnicy we wzroście.

Martell nie komentował nacisku na swoje imię i nazwisko.
- Ohh nie banalizuj kapitanie. Świat nie jest tak prosty, by stosować zasadę "wróg, to wróg, więc bij go w ryj". Życie wprawdzie byłoby łatwiejsze, ale my byśmy z pewnością nie rozmawiali. - Powiedział otwarcie, by kontynuować w ten sam sposób - Obaj wiemy, że dla Was Quincy są obecnie dużo bardziej uciążliwym wrogiem niż dla nas. Nas podszczypują zaledwie i mówię to z goryczą, bo sądzę, że zwyczajnie uznali, że lepiej poczekać, aż sami się wyrżniemy wzajemnie. Niemniej co dla Arrancarów może być korzystniejsze niż długa, krwawa wojna między dwójką ich wrogów? Dla nas Quincy na ten moment nie są szczególnie palącym problemem, więc nie mamy desperacji, która wymagałaby ryzykownych działań, które więcej korzyści przyniosą innym naszym wrogom niż nam samym. O ile oczywiście jakąkolwiek korzyść odniesiemy, bo Twoi mocodawcy nie wydają się być zainteresowani przekonać nas do tego hmmm... Zajęcia strony w konflikcie. - Wyjaśnił póki co utrzymując spokój. W dalszym etapie rozmowy miał z tym większy problem.

- Powtórzę zatem swoje pytanie z poprzedniego spotkania: Czy oznacza to, że innych pochwyconych Arrancarów zamordowaliście? Np. podczas badań w laboratorium? - Ostatnie słowa wycedził już przez zaciśnięte zęby. Wówczas nie zdołał się powstrzymać, a jego umysł zalała powódź emocji, w oczach rozżarzyły się płomienie gniewu, a dłonie zacisnęły się boleśnie w pięści. Po tym był, jednak w stanie dobić do granicy. Zamknął oczy i robił głębokie wdechy oraz wydechy powoli wracając do przystani wewnętrznego spokoju. W końcu przemówił dalej gdy był w stanie mówić już dość neutralnie, choć chłodno. - Tak kapitanie, ja również zasięgnąłem języka. Wiem, że moi pobratymcy, ale nie tylko, ogólnie przedstawiciele ras, które z tego czy innego powodu uznajecie za sobie wrogie... - tu sobie dopowiedział do tego co mówił Nagato, ale tak mu się wydawało, że jemu podobni nie mogą być wyjątkiem i że gdyby dostarczył tego Quincy to też wylądowałby na badaniach - ... Zaznają Waszej "gościny" w roli szczurów laboratoryjnych. Żywię, więc nadzieje, że nie lekceważysz mnie do tego stopnia, by uznać że uwierzę Ci na słowo. - Jego dłonie stopniowo rozluźniały się bardziej, nie były już zaciśnięte w pięści.
- Zorganizuj mi spotkanie z Arrancarką oraz przekaż dokumentacje na temat Waszych badań nad mymi pobratymcami, a uznam żeście godni zaufania na tyle byśmy zaryzykowali polowanie. - Orzekł w końcu. Może kapitan połknie haczyk i zdarzy się okazja, która pozwoli im wydobyć Vien z pierdla w miejsce, w którym jej odbicie stanie się możliwe?

- Oczywiście masz rację kapitanie. Dlatego nie powiedziałem, że zwycięstwo Quincych jest w naszym interesie. Wręcz przeciwnie, pewno to i gorsze niż Wasza wygrana, ale na pewno zgodzisz się, że dla nas przedłużający się konflikt to najlepsze co może się zdarzyć. Poza tym akcja rodzi reakcje. Czy fantazją jest scenariusz, że potencjalny sukces w polowaniu na Sternrittera wywołuje tysiąc pułapek w miejsce setki? Albo bardziej zdecydowany atak w Hueco Mundo? Moim zdaniem nie jest to niemożliwe. Dlatego gdy rozmawialiśmy poprzedni raz mówiłem, że abyśmy doszli do porozumienia konieczny jest choćby gest czy pretekst żeście godni zaufania. Za dużo się waży. - Powiedział przypominając poprzednią rozmowę. Wszak sama rozmowa o zniewolonych Arrancarach rozpoczęła się właśnie od tematu zaufania, a nie nagrody za wykonaną robotę.
- Cóż... Ja osobiście słyszałem o jednym Shinigami, który udał się z jednym z nas, ale z tego co wiem to uczynił to z własnej woli. - Rzekł myśląc o tym gościu, o którym mówił Nagato co to został omotany przez Arrancara. - Niemniej jeśli Twoje słowa są prawdziwe to być może nasza rozmowa będzie stwarzać pierwszy asumpt do zaprzestania takich praktyk. Nie uważasz, że to warte świeczki? - Odpowiedział. Uspokoił emocje na tyle, że był w stanie zmienić ton na snujący przypuszczenia i wizje. Ciekawe czy miał racje? Arrancarzy porywali Shinigami? Na cholerę im to było? Może dla informacji. Ciężko stwierdzić. W każdym razie nie zamierzał dalej w to iść i się kłócić, że w Las Noches nie prowadzono badań nad Bogami Śmierci, bo nie miał o tym pojęcia, a przecież nie może dać się w blefy i kłamstwa dać zapędzić zbyt daleko. To byłoby nie rozsądne, w końcu by się na tym gibnął.
- Jako Pusty przynajmniej kilku. Zważ, jednak że nie oskarżam Shinigami o walkę i eliminację Hollow. Tak już ten świat jest ułożony, że szlachtujemy się wzajemnie. Dlatego sugerowałem uwolnienie niewolników, a nie zaprzestanie wzajemnej walki. To nie jest możliwe.

Kapitan postanowił zabawić się w prowokacje albo rzeczywiście puściły mu nerwy. Tak niskie gesty jak to pukanie w rękojeść Młotnik uznał, że nie zasługuje na choćby słowo komentarza. Martell był przekonany, że Fukuda nie wywoła walki, nie tutaj w środku miasta. Ta była mu nie na rękę jeszcze bardziej niż Krasnalowi. Nie byłby on, jednak sobą gdyby nie zareagował. Spojrzał na rękojeść, by dać znać wyraźnie, że nie umknęło to jego uwadze, a następnie patrząc w twarz Boga Śmierci uniósł krzaczastą, prawą brew w minie zażenowanie, aby wyrazić co myśli na temat tego typu zachowań. Zawodem było urwanie negocjacji, oznaczało to że kapitan chciał tylko ich wykorzystać, od początku nie zamierzając nic od siebie dawać.
- Szkoda. - Rzucił Martell, by zamilknąć na chwilę. Ważył słowa i czyny nie będąc pewnym co teraz powinien zrobić. Z pewnością najbardziej dumnym byłoby gdyby bez słowa choćby otworzył Gargantę i wyszedł, jednak nie byłoby z tego wiele zysku. Mógł też powiedzieć co sądzi i użyć groźby, ale wówczas istniała szansa, że zaszkodzi tym pani Vien. Postanowił, więc podejść do sprawy na kompromisowo pozostawiając ją de facto otwartą - Jak wspominałem dziś i poprzednim razem, bez żadnego gestu z Waszej strony trudno mi będzie przekonać wojowników by ruszyli na łowy. Jak, jednak spotkam jakiegoś Quincy to pewnie dojdzie do walki. Twojej ocenie pozostawiam czy chcesz mi dać to ustrojstwo, pomimo że obiecać Ci nie mogę że użyje go tak jakbyś sobie tego życzył. - Postawił sprawę dość uczciwie. Niby i tak jeszcze przed rozmową z kapitanem rósł u niego w głowie pomysł zapolowania na Quincy, ale w takiej sytuacji nie mógł sobie pozwolić na zgodę. Pokazałby się jako desperata na usługach Shinigami, a nie równorzędnego partnera rozmów. Być może będzie musiał co nieco im dopiec, aby Gotei 13 zdało sobie sprawę ze swej desperacji i wówczas powrócić do rozmów.

- Dzięki. - Stwierdził łapiąc urządzenie i chowając za pazuchą. Informacja, że działa wyłącznie na Quincy była ciekawa, choć Arrancar dopuszczał do siebie możliwość, że to fałsz ze strony Fukudy, który miał zapobiec wykorzystaniu tego do złapania np. jakiegoś Shinigami i zaproponowania wymiany jeńców.
- Możesz jej powiedzieć, że przysięga wciąż jest w mocy. - Powiedział po czym westchnął i dodał - Masz rację. Ziarno zostało zasiane, pozostaje pytanie czy będzie podlewane. Tylko to jest drogą do porozumienia. Dobrze wiesz kapitanie, że będą dążył do jej uwolnienia. Wszystkie inne ścieżki niż ta, którą mogliśmy dziś wytyczyć wiodą przez cmentarze... Po obu stronach Garganty. - Nie chciał aby to wybrzmiało jako groźba, dlatego też dodał ten ostatni element.
- Być może za czas jakiś się pojawię zrewidować czy nie zmieniliście zdania. Rad bym był gdybyś polecił swoim ludziom, żeby nie traktowali mnie jak agresora. Nie zawsze dysponuje takimi pokładami cierpliwości co przy naszym pierwszym spotkaniu. - Spojrzał w dół, posłuchał przez chwilę i uśmiechnął się półgębkiem:
- Ładna piosenka. Czyż niewiedza nie jest błogosławieństwem? - Była to luźna myśl, która przeszła mu przez chwilę. Gdyby to dziecko wiedziało, że po śmierci czeka go wybór między przeludnioną krainą biedy, w której będzie się nią pomiatać lub los przeklętego stwora dręczonego wiecznym głodem to pewnie by tak nie śpiewał. Fortalesa zaś gdyby nie wiedział, że Vien żyje to sądziłby, że ta jest martwa i zamiast dogadywać się z tymi cynicznymi chujkami w czarnych kimonach to dążyłby do zemsty na nich. Wszystko byłoby prostsze.

Ciekawa myśl kapitana. Ten zaczynał Martella coraz mocniej intrygować. Fakt, że w ogóle przyszło mu do głowy było interesujące. Nawet jeśli szybko się zreflektował.
- A co jeśli zło czy dobro to nie kwestia natury tylko hmm... Kontekstu? Zgaduje, że więcej niedobrego dzieje się w częściach Rukongai gdzie więcej jest przestępczości, a nawet najpodlejsze tegoż regiony trudno porównać do Hueco Mundo. - Rzucił swoje przemyślenie. Po tym, jednak kiwnął ręką. Zrozumienie Pustych czy Arrancarów byłoby bardzo trudne dla kogoś kto nigdy nie doświadczył bycia przeklętym. Skoro Fukuda poważył się na tak, niemal heretycką z perspektywy Shinigami, myśl to i Fortalesę wzięło na głęboką uczciwość.
- Chciałbym móc Ci wierzyć na słowo kapitanie. Że nie spotkała jej z Waszej strony krzywda, że rzeczywiście jest szansa, że ją kiedykolwiek sami wypuścicie, ale na ten moment to niestety niemożliwe. Mam nadzieje, że nadejdą okoliczności, które pozwolą nam działać bardziej otwarcie. Tymczasem na mnie pora. - Powiedział zastanawiając się czy rzeczywiście coś takiego będzie możliwego czy to taka tylko mrzonka, która urodziła mu się w głowie w rozmowie z nietuzinkowym Shinigami. A może Fukuda nie był w swym myśleniu oryginalny tylko była to strategia negocjacyjna, by omotać prostego Arrancara? Młotnik chciał wierzyć, że nie. Otworzył Gargantę kierując się do Lasu Menosów, starając się trafić jak najbliżej miejsca, w którym rozdzielił się z Rino, Vicente i Pelo.
- Bywaj kapitanie. - Rzucił jeszcze na koniec i przeszedł przez przejście.

~Maxwell Fraley 01~

Wypad na kurczaka z przyjacielem dobrze zrobił odrobinę wygłodniałemu Maxwellowi. Jedzeniu towarzyszyły żartobliwe i trochę mniej poważne rozmowy niż cokolwiek bardziej treściwego. Po dobrym śniadaniu w chłopcy wyszli na zewnątrz, gdzie ku ich zdziwieniu solidnie się przejaśniło. Chmury, które niedawno groziły mżawką, teraz odpłynęły gdzieś w siną dal, ustępując miejsca promieniom słonecznym. Ludzi też pojawiło się więcej na ulicach, od rowerzystów i kierowców, po wiecznie zabieganych dorosłych. Sprawdzając kontrolnie czas, Maxwell dowiedział się, że była już godzina 8:47.
-To co? Wyskoczymy do GAME-Kodachi? Jak trafimy jakiegoś miśka z kuponów, będziesz mógł dać Kaedeharze. - zapytał Kurisu, proponując kontynuację ich wypadu do salonu z różnymi grami, jak piłkarzyki, air hockey czy rzutki, bądź automaty z których można było wygrać różne upominki.

[-455¥]

Kumpel starał się nieco pocieszyć bruneta, jak i dać mu, jakąś poradę odnośnie przyszłych wydarzeń, jednakże chłopak nie był w stanie podejść do tego wszystkiego w tak wyluzowany sposób, jak Kurisu. Młodzieniec zazdrościł swemu przyjacielowi takiej pewności siebie, odwagi. Bohater nasz również chciałby takową posiadać, lecz nie był w stanie znaleźć w sobie siły, aby przezwyciężyć własne słabości. Tak czy siak, wypad na kurczaka okazał się być udany. No, a po zjedzonym posiłku, kiedy Maxwell zaspokoił nieco głód, przyjaciel zaproponował udanie się do salonu gier. Tam też brunet mógłby zdobyć miśka, którego mógłby wręczyć dziewczynie. Bohater nasz spojrzał nieśmiało w stronę towarzysza.
- Myślałem, że na pierwszej randce nie trzeba dawać prezentów.
Stwierdził, przeprowadzając kontrolę czasu. Była prawie dziewiąta, tak więc jeszcze dość wcześnie.
- Poza tym, nawet nie wiemy, czy to faktycznie będzie randka. Może po prostu chce porozmawiać o szkole?
Zaczął zastanawiać się, jakby chciał sam siebie przekonać do nieco innego scenariusza, przy okazji chowając ponownie telefon w spodnie. W każdym razie, niezależnie od odpowiedzi, która zaserwowana została przez Kurisu, brunet zamierzał zgodzić się na jego pomysł z podróżą do salonu gier. Był to dobry pomysł na miłe spędzenie czasu.

Kurisu zaczął się śmiać na pytanie przyjaciela, po czym poklepał go po ramieniu. Zmierzali spokojnym krokiem przez ulicę, podczas gdy coraz większa ilość ludzi zaczęła je wypełniać.
-Mój drogi przyjacielu... Pozwól, że ci wyjaśnię jak gąski dziobią. - powiedział po czym głośno odchrząknął, jakby przygotowywał się do wielkiej przemowy. -Ma twój numer, prawda? Znaczy się... to moja zasługa, więc nie odpowiadaj na to konkretne pytanie. Więc gdyby chciała zapytać o dajmy na to, zadanie z matematyki, zrobiła by tak: "Hej, kolego z tej samej klasy. Co jest odpowiedzią na pytanie szóste?". - powiedział, robiąc swój głos nieco bardziej piskliwy, a także robiąc gest trzymania telefonu w ręce i "pisania" na nim. Przez cały ten czas uśmiechał się, prawdopodobnie rozbawiony swoją własną gestykulacją.
-Ale poprosiła, żeby się spotkać w sobotę. W dzień nieobowiązkowych zajęć, żeby "pogadać". Biorąc pod uwagę moje CV w tym temacie myślę, że możesz uwierzyć mi na słowo - nie chodzi o szkołę. - dodał, wieńcząc swój Sherlock'owy wywód.

10/04/2024 Fabuła zostaje tymczasowo zawieszona z powodu nieobecności gracza.