Katakubmy Hollow

Idę spokojnie za nią, zastanawiając się z czym nam będzie się mierzyć. Dokładnie lustruję przywódczynię sprawdzając czy rzeczywiście jest w stanie poprowadzić armię przeciw Społeczeństwu Dusz, czy gdybym miał jej moc czy zrobiłbym to lepiej.

Kroczę za Vasto z uniesioną głową. Myślami wracam do tego co ma nastąpić
*drogi zalane zostaną krwią, a nasze ciała przepełnią się cząstkami duchowymi... zresztą... jeśli któryś z naszych będzie ledwo żywym trzeba będzie go zjeść... szkoda, by zmarnowało się jego ciało*- wyobrażałem sobie wszystko, jak wychodzi nam gładko i bez problemów. Po chwili spoglądam na nowo przybyłego Hollowa
*a nóż i on będzie takim umierającym*- uśmiechnąłem się perfidnie

Po 5 min drogi vasto zrobiła jakieś pieczęcie i się otworzyło przejście do świata ludzi (zapomniałam jak to się nazywa...xD)
Ty pierwszy idź... sprawdź czy jest czysty teren i powiadom nas o tym... powiedziała do shinigami który był cały czas koło niej... kiwnął tylko głową i poszedł bez słowa do przejścia...


(dowolna kolejność)

*Ooo, to pierwszy raz jak widzę przejście do świata żywych, dawno tam nie byłem...*. Trochę podekscytowany nie mogę się doczekać przejścia i zjedzenia kogoś, niespokojnie zaczynam przebierać kopytami.

Zatrzymałem się i usiadłem na ziemi. Czułem jak moje podniecenie przed walką sięga zenitu
*a więc po raz kolejny widzę Gargante*- przeleciało mi przez myśl.
*Ciekawe ile dusz uda nam się pożreć dziś, napew...*- nagle zacząłem być podejrzliwy
*A jeśli to tylko przykrywka?, Co jeśli oni tak naprawdę chcą odwrócić od siebie uwagę, by wybili nas w pień, a sami zajmą się czymś innym*- spojrzałem kątem oka w kierunku Vasto
*Nie ważne jaka jest prawda... zabije ilu się da i wrócę żywy, tylko to się liczy*

Czekaliście aż ten shinigami wróci... po pół godzinach wrócił i złożył raport vasto tak żebyście nic nie słyszeli... vasto popatrzyła na was i powiedziała:
Dobra... mamy teren pusty... możemy ruszać... po tych słowach przeszła przez przejście...

Miarowym krokiem szedłem w stronę przejścia, popatrzyłem na tamtego zadziornego Pustego i zauważyłem jakby wątpliwość *czyżby coś podejrzewał, wie o czymś więcej niż reszta?*

Zrobiłem kilka kroków w przód, zatrzymując się zaraz przed przejściem. Wziąłem głęboki oddech i obejrzałem się za siebie
*Raz się żyje*- pomyślałem i na mej twarzy pojawił się uśmiech.
Uniosłem głowę wysoko do góry rycząc jak dzikie zwierze, po czym rzuciłem się w przejście.

Wskoczyliście do przejścia i już biegliście przez korytarz... biegliście tuż za vasto i tym shinigami, reszta była za wami... w końcu po 5 min biegania wyskoczyliście na otwarty teren w Karakurze...


(piszcie w Świat-->Ziemia-->Karakura-->Obrzeża Miasta-->Obrzeża)

Wynurzył się z garganty i spokojnie zrobił kilka pierwszych kroków po czym stanął w miejscu. Zawsze gdy trafiał w nowe miejsce wolał poświecić chwilkę by dobrze się rozejrzeć i ocenić sytuację oraz możliwe opcje. Jego obecna misja była poza tym szczególnie niebezpieczna i Korin czuł niemały strach...mógł w końcu zginać dosłownie za kilka chwil.

W głowie demona począł się rodzic pewien plan, który przy odrobinie szczęścia i dobrej retoryki mógł zagwarantować mu przetrwanie przynajmniej kilku kolejnych dni. W jego obecnej sytuacji taka gwarancja była na wagę złota. Już z czystego przyzwyczajenia maskował swoje reiatsu.

PS. Znalazłem wcześniej ten kawałek materiału, czy też nie?;]

Wylądowałeś w miejscu niczym nie wyróżniającym się od całego Lasu Menosów co nie ułatwiało zadania. Jedyne co wiedziałeś o Las Noches, to że zostałeś gdzieś niedaleko wypuszczony oraz, że to jakieś budynki, co wskazywało, że może warto wydostać się na powierzchnię... gdzie było ryzyko(choć niewielkie na całą Pustynię), że spotkasz Adjuchasa.

masz szmatkę owiniętą wokół siebie, ale możesz zmienić też wygląd w Arrancara, jak również dorobić ciuchy ;)

Korin nie miał pojęcia jak wygląda typowy arrancar, Ed nie był w końcu łaskaw udzielić mu dokładniejszych danych odnośnie niczego. Stał chwilę w miejscu starając się wyczuć jakikolwiek powiew ciepła zakłócający chłodne jaskiniowe powietrze. Ciepło oznaczałoby pustynię więc mógłby zwyczajnie skierować się w stronę jego źródła i dotrzeć na pustynię. Miał wrażenie, iż samo Las Noches nie powinno być trudne do rozpoznania a pustynia nie była raczej mistrzyniom krycia budynków. Miał nadzieję iż uda mu się jakoś zaobserwować wygląd ów tajemniczych Arrancar...to było bardzo ważne.

Próbowałeś wyłapać różnicę w powietrzu, niestety nic wykryłeś. Przez moment zastanawiałeś się nad tym czy po prostu nie obrać pierwszej lepszej drogi - byłoby to lepsze niż stanie w miejscu i marnowanie czasu. Nagle dostałeś w głowę odłamkiem skamieniałej gałęzi i spojrzałeś na drzewo idąc wzrokiem coraz wyżej... zobaczyłeś, że kończą się one w stropie, choć do końca nie wiedziałeś jaka to może być jego grubość...

Nie zostało mu wiele więcej jak spróbować tego właśnie sposobu. Podszedł do jednego z szerokich pni drzew i spróbował wbić w nie szpon tak głęboko by móc z powodzeniem asekurować nim swój ciężar a za razem nie mieć zbyt wielkich problemów z wyciągnięciem go. Jeżeli wszystko poszłoby dobrze miał zamiar pomagając sobie szponem wspinać się od jednego stabilniejszego konaru na kolejny...gdyby udało mu się dotrzeć w wyższe,mniej obdarzone gałęziami partie drzewa chciał używać pazura jako kotwicy podczas gdy uda mocno zaciskałyby węższy zapewne w tamtym miejscu pień. Korin nie bał się wysokości ani spadania, jednak ów wspinaczka wciąż nie działała na niego krzepiąco. Misja Eda powoli zaczynała go denerwować tak brakiem informacji jak i tym, że stwór posłał go znacznie dalej od Las Noches niż myślał. Krzepiąca była jedynie myśl o pigułkach regeneracyjnych, które zawsze dodawały nieco pewności.

Gdy byłeś niemal pod samym stropem nie dałeś rady wyżej wejść - drzewo było już tak cienkie, że złamało by się najprawdopodobniej pod twoim ciężarem, oznaczało to że wiele wyżej nie mogło być. Z bardzo wąskiej szpary na szerokość kilku milimetrów w miejscu gdzie drzewo wchodziło w strop sypał się leniwie piasek.

Przyjrzał się sklepieniu groty starając się wyliczyć, czy istnieje możliwość takiego użycia cero, które nie zakończy się zawaleniem całości na jego szanowny łeb. Zależało mu na czasie, jednak nigdy nie uważał, iż pośpiech może być wart życia. Jeżeli nie znalazłby żadnego odpowiedniego miejsca do wybicia otworu metodami...mniej subtelnymi zamierzał po prostu zrezygnować i poszukać wyjścia pieszo. Ostatecznie nic więcej mu nie pozostało. Powoli zaczynał go opuszczać jego "anielski" spokój a postać Eda oraz jego misje jęły wzbudzać coraz to więcej morderczych uczuć, które od czasu do czasu zaznawały wolności pod postacią mruczanych przekleństw.

Po wymierzeniu dokładnie, uderzyłeś Cero w strop. Na początku pojawiło się małe pęknięcie jedynie, ledwo widocznie. Zawiedziony chciałeś już zejść.

Nagle usłyszałeś trzask, skorupa zaczęła pękać aż w końcu puściła, a do środka zaczęły się wlewać tony piachu. Złapałeś się drzewa chcąc to przeczekać, jednak piach sypał się i sypał aż w końcu zaczął dotykać twych nóg. Wdrapywałeś się coraz wyżej, aż dotarłeś na tyle ile mogłeś, znów czułeś jak powoli cię zasypuje i gdy zaczął sięgać twojej szyi... zatrzymało się, a twoim oczom ukazało się czarne jak smoła niebo.

Za życia lubił oglądać programy dokumentalne, w tym te o przetrwaniu. Naśladując rozmazaną już w pamięci przez czas osobę prowadzącego począł wachlarzowymi ruchami robić nieco miejsca dla dłoni. Gdyby sposób zadziałał ruchami ramion miał zamiar wygrzebać ręce na wierzch a następnie układając je płasko uczynić z nich oparcie dla reszty ciała. Ten sposób mógł pozwolić mu na wygrzebanie się z ów "wydmy". Gdyby wszystko poszło dobrze chciał ostrożnie poszukać stabilniejszego podłoża pamiętając o bardzo ostrożnym stawianiu kroków i badaniu gruntu. Po ewentualnym sukcesie w dojściu na "stały" grunt rozejrzałby się po okolicy szukając jakiegokolwiek punktu zaczepienia.

Gdy wyszedłeś zobaczyłeś Pustynię, jej piasek był biały, a jedynie światło rzucał księżyc. Obejrzałeś się i zobaczyłeś wielkie budynki dość daleko, byłeś na Pustkowiu przy Las Noches


+1 do inteligencji