Stara fabryka zabawek

Stanęła. Była w tym momencie bez oparcia, co nie działało na nią zbyt dobrze. Musiała sobie radzić teraz z uczuciem kompletniej izolacji. Wcześniej przynajmniej była ściana. Sama. A krzyki takie same. Musiała się skupić. Patrzeć tam, gdzie on idzie. W jakim kierunku. Co napotka. I... to się na coś jej przydało.
Osoba która przyszła... istniała. To nie były zwidy, czy niezwykle ekstremalne wymysły jej mózgu. Chociaż to chyba byłaby bardziej optymistyczna możliwość. Widziała zza jego pleców. Blady, chudy, jakby wstał zza grobu. Już coś takiego widziała.
Chłopięcy głos. Taka sylwetka. Czerwona aura. Uzębione macki wyłaniające się z niej.
Miała wrażenie, że doskonale wiedziała, z kim właśnie mieli do czynienia. I przerażało ją to jeszcze bardziej. Była w różnych sytuacjach. Ale ta biła wszystkie na głowę.
Nic dziwnego, że była w stanie go wyłapać, a on nią. Właśnie miała przed sobą swojego "duchowego bliźniaka". Źródło wszczepu. Adama, czy też raczej teraz "pożeracza".
A patrząc na to, jak on się z nim teraz bawił... i jakie ten ma podejście... będzie musiała być gotowa na zwrócenie na siebie uwagi, jeżeli by został pochwycony i nie wyglądałoby na to, by miał się wyrwać. Jakiś krzyk, by "zostawił go" albo coś. Ale tak... stosowała się do polecenia, by się nie wychylała.
Miała wystarczająco problemów z tym, by zachować zmysły. Wycofała się kawałek. Miała wrażenie, że jak on do niej podejdzie to zginie. Natychmiast. W bólach. Niewyobrażalnych.

Na razie sytuacja nie wymagała jej interwencji. Domyślała się jednak, że jeżeli Vormund da się złapać chociaż raz to oderwanie go od niego będzie graniczyło z cudem. Nie wiedziała jednak, co planował. O ile cokolwiek planował. Na razie był w stanie tego unikać. Co dalej?
Nie miała też gwarancji, że jak wyjdzie to da mu spokój. Powinna jednak na razie czekać. Miała swoje problemy. Nie zwariować.
Musiała obserwować. By była w stanie podjąć na tyle szybką decyzje, by nie skończyło się to kolejną śmiercią. Klątwa jakaś czy co...
...naprawdę... wolałaby... uniknąć... te głowy są rozrywają, szcholeranoledwo co... udawało jej się myśleć.
Czekała na jakiś przełom. Gdy któryś z nich podejdzie do tego poważniej. Jak... na razie jeszcze się nic nie działo... czekała blisko... jak nawet powinna zwrócić na siebie uwagę? Krzycząc? Wychodząc? Krzycząc? Czy ona on tym już... rgh...

Nie stało się nic, co by wymagało jej interwencji. Jedynie czuła narastającą irytacje. Nie jej, ona by się denerwowała inaczej. Ale emocje się zdecydowanie mieszały, jej, z tym czymś. Czy to działało w drugą stronę nie miała pojęcia, ale do ciężkiej cholery nie miało to najmniejszego znaczenia. Ostatnie co widziała, to wyrzucenie naprawdę konkretniej garści rurek ginto.
Nie była pewna. Polepszyło się jej trochę. Chyba mogła się ruszać, ale tak to... kaszlnęła parę razy. Prawie by się udusiła w natłoku nieprzerwanego zawodzenia. Było jej źle. Ale nawet tak drobna poprawa dawała jej całkiem sporo.
-Uważaj tylko-Poprosiła. On umrze, to ona najpewniej razem z nim. Wstyd przyznać, ale tym razem faktycznie dał radę i bez niego cholera wie jak by się to skończyło. Pewnie tak, jak przed chwilą wydedukowała. Nie ruszyła się jednak z miejsca-Co teraz? Nie odpuści... cały czas słyszę krzyki, płacz, zawodzenie...

Poczekała moment. Moigła wystać, mogła kojarzyć, mogła działać. Czekała z niecierpliwością, aż zadzwoni gdzie trzeba, ale w środku pisania zaczęły się dziać rzeczy.
To już przestała być zabawa. O ile wcześniej była.
-On przestaje się powstrzymywać. Uważaj. Jak to jest co co myślę, to...-Nie mogła tego ubrać w słowa, a czas uciekał. Przejęła telefon i od razu wybrała ten numer, szukając wzrokiem jakiejś drogi ucieczki. Im dalej tu była tym lepiej.
Póki jeszcze mogła uciekać.
Czekała, aż ktoś odbierze. Poczekała tylko moment, czy ktoś się odezwie czy nie. Tak czy owak, nie było to długo. Przeszła do rzeczy.
-Kumagae Ishifone. W starej fabryce zabawek z Adalbertem mamy problem. Anomalia pożerająca dusze. Prosimy o pomoc i wsparcie, Adalbert na razie odwraca uwagę-Wyjaśniła. Wstępnie tyle z jej strony. Musiała znaleźć... oddalić się. Kryjówki będą bezcelowe bo i tak ją to znajdzie...
...te głosy... zelżały, ale nie przestały. Mogła się jednak jako-tako skupić. Całe szczęście.

Łatwo było mu powiedzieć, nie słysząc tej okropnej litanii. I z każdym pęknięciem narastała w niej obawa, że za parę chwil znowu to przybierze na sile.
Postanowiła iść w kierunku budynku. Da jej to trochę więcej czasu jakby jednak tamtemu się znudziła szamotanina z Vormundem, a jej jakąś osłonę przed atakami. Skierowała się tam tak szybko, jak tylko pozwalał jej na to stan psychiczny. Czyli tak trochę niezbyt.
W międzyczasie zadzwoniła. Przynajmniej nie chrzanili się ze zbędnymi pytaniami, tylko poszedł jakiś konkret. Bardzo dobrze. Tylko musiała sobie przypomnieć. Jeszcze jej coś odwali i się pomylą i to ją sprzątną.
-Młody, blady, zabiedzony chłopak, ubrany w postrzępiony płaszcz, czerwone oczy. Siwe, długie włosy. Roztacza czerwoną aurę, z której wyłaniają się zębate macki. Może tak pożerać dusze-Wyjaśniła, oglądając się za siebie czy coś czasem się nie dzieje. I kuśtykała dalej w stronę schronienia.

Skuliła się aż. A już prawie tam by doszła. Jedyne co teraz mogła działać, to bardzo niezgarbne wleczenie swojego cielska. Ledwo co trzymała telefon.
Zamknijcie się... zamknijcie się wreszcie... nic to nie pomoże...-Mruczała w głowie, co miało taki efekt co nic.
Popatrzyła za siebie, i zobaczyła jak poleciał, ale się tym aż tak nie przejął. Musiał mieć kości ze stali a resztę z włókna szklanego, bo potem jeszcze się ruszał. I go złapał, ale się wymknął. Trudno jej było nadążyć, o analizie nie wspominając, nawet tak zwyczajowo pragmatycznej jak jej.
Jedyne co jej przyszło do głowy to to, by może jednak nie chować się bezpośrednio w budynku, a raczej jakoś za nim. By w razie czego nie zostać zasypaną przez gruzy. To też dalej się kierowała, ale planowała bardziej się schować za nim albo za jakąś wnęką, o ile na to pozwolą warunki. Vormund... musiał sobie sam radzić, ona ledwo co była w stanie chodzić.
-To... nie wiem ile... wytrzyma...-Mówiła znacznie słabiej. Mogła dodać, że nie wiedziała też ile ona wytrzyma, ale na razie to było zbędne. Próbowała się ruszać.
Byle dalej od tego.

Krok za krokiem. Krok. Następny krok. Jeszcze jeden. Prawie. No. Prawie. Ledwo co patrzyła na oczy. Co zauważyła, to lód. Jeszcze by faktycznie padła i coś sobie zrobiła, a nie miała jednej ręki do asekuracji. Znaczy miała. Jeszcze. Byle tak zostało. Z resztą jej ciała też.
Poczuła ból w ramieniu, na co syknęła. Popatrzyła, ale... nic się nie stało. To tylko chwilowe. Najwidoczniej tamten dostał. Ta... więź była zbyt mocna.
A by wyrwała nogi z dupy temu kolesiowi i wsadziła do oczu. I tak by czuł tylko fragment bólu, jaki ona teraz przeżywała. Ledwo co była w stanie myśleć. Tak bardzo... bardzo...
"ZZZZAAAAAMAKNIJCIE SIĘ WRESZCIE! DOSYĆ! DOSYC! KURWA DOSYĆ WRESZCIE ZAMKNIJCIE SIĘ DO CHOLERY MAM DOSYĆDOSYĆDOSYĆDOSYĆSTOP!"Zaczęła wykrzykiwać w głowie wbijajac palce w swoją czaszkę.
A potem usłyszała. Głos. Wyraźnie. Bała się jednego. Że on słyszy jej myśli.
RÓŻOWYSŁOŃRÓŻOWYSŁOŃRÓŻOWYSŁOŃRÓŻOWYSŁOŃRÓŻOWYSŁOŃ
-NIE WIEM!-Krzyknęła roztrzęsiona-ZOSTAW MNIE W SPOKOJU!
Śmierć. I to z tylu stron. To jej właśnie groziło. Nie chciała nawet o tym myśleć. Wykrzykiwała w myślach przypadkowe hasła nie mające zupełnie najmniejszego sensu. Stalowy kapeć, burgundowy czopek, stara złomiarka, cokolwiek, byle tylko nie pomyśleć... SZLAFMYCA DOSTROJONA!
Próbowała uciec, ale nie miała nadziei na to, że mogła teraz to zrobić.

Nie mogła... się ruszyć... nie mogła... się przebić... nie mogła... nic zrobić.
Jeżeli kiedykolwiek przeżyła piekło, to właśnie teraz. Odchodziła od zmysłów. Jej umysł był rozrywany przez krzyki. Nie myślała. Chciała jak najdalej uciec. A nie mogła. Jedynie... krok.
Słyszała jak tamten reagował. Ale nie mogła powiedzieć, że ją to teraz obchodziło.
Szarpnęło ją. Tysiące obrazów. Dziesiątki. Parę. Coś się zadziało tak bardzo, że...
...wspomnienia. Nie jej. Kogo? Miała przynajmniej na tyle świadomości, by to zapamiętać. Schmitt. Shin. Dzieci, błyski, kobieta, staruszek...
...to był Adam. Ten prawdziwy. Ale jakie to miało znaczenie?
Coś się stało.
...
Obudziła się na ziemi. Krzyki nie ustały. Jak tylko się przebudziła, zaczęła dyszeć. Ktoś był. Nie... nie poznawała...
-...kto nie żyje...-Sapanie. Ktoś sapał. Ona natomiast... krzyki. Za blisko był. Musiał być. Inaczej by ją...-...niech przestaną... błagam zabierzcie go ode mnie, do cholery...
Złamała się. Zaczęła płakać. Przepraszać. Prosić o litość. Byle przestało.

Zaczynało się robić, tak bardzo delikatnie to ujmując i z pełną kurtuazją, przejebanie.
Tak jak kiedyś miała wizje i wystraszyła się, tak teraz omal jej serce nie stanęło. Jakby mogła się bronić... bah. Nie mogła się ruszyć przez to. Mogła jedynie patrzeć na twarze, które na nieszczęście pamiętała doskonale. Każdą z nich. Dokładnie. Tylko teraz wykrzywione w bólu, pragnące rozerwać ją na strzępy, zaciągnąć tam gdzie same są, albo i wszystko naraz. I znowu. I znowu. I przez całą wieczność. Nie miała nawet jak krzyczec. Ściany gardła ścisnęły się w nieudolnej próbie wydania dźwięku.
I wszystko ustało. Światło. Cisza. Spokój. Ale nie w jej świadomości. To, co przed chwilą przeżyła zostawiło jej umysł w strzępach, niezdolnych do pojęcia co właśnie się działo. Jeżeli była w stanie dojść do siebie, to na pewno nie teraz. Patrzyła się roztrzęsiona w bliżej nieokreślony punkt. Nie ruszała się, poza mimowolnym drżeniem całego ciała. A uczucie, że to już się dla niej szczęśliwie skończyło... było. Ale nie rozumiała go.
Aż nią wstrząsnęło. Krzyki wróciły, chociaż nieporównywalnie mniejszy, co dopiero zauważyła po chwili. Źrenice zwężone, oczy szeroko otwarte, serce jej waliło jak młot. Zimny pot. Chłód w całym ciele i wszystkich członkach. Jedynie pierwotne instynkty. Widziała... mężczyznę. Z potężną aurą. Potęga uderzenia była wyczuwalna... wszędzie. Chyba wszystkim. Macki zniknęły. Odwrócił się...
"...z deszczu pod rynnę", pomyślała mimowolnie. Bladoniebieskie oczy... nigdy wcześniej takich nie widziała. Jakby samym przelotnym spojrzeniem były w stanie osądzić całe życie człowieka. Coś jeszcze widziała... ale to tyle.
Podszedł. Wyciągnął dłoń. Nie mogła odmówić. I tak była zdana na jego łaskę i osąd. Spróbowała wyciągnąć dłoń i chwycić ją.
...część jej umysłu zaniepokoiła się. Nie usłyszała...
-...kto nie żyje...-Szepnęła półprzytomnie. Jakby tylko... drżała. Bała się jak nigdy w życiu. Nawet nie myślała, co robić, jak robić, co... co będzie.
Przeżyć. Musiała przeżyć.

Chwyciła. W przeciwieństwie do poprzedniego razu. Faktycznie chwyciła. Była przerażona, a tu pojawiała się czyjaś ręka która...
Ten krzyk był bardzo nietypowy. Połączenie przerażenia i głosu tej osoby nie szły ze sobą w parze, jednak były autentyczne. Zamarła. Zobaczyła obrażenia. O ile tak można nazwać. Bardziej te strzały ucierpiały niż on. Może nawet nie przebiły skóry. To oznaczało jedno.
Jest kurewsko silny. Śnieg pomógł. Oprzytomniło ją trochę, chociaż dalej była strzępkiem nerwów. Mogła jednak, zamiast pragnąć przeżycia, podejmować jakieś akcje w tym kierunku.
Potęzny. Reiatsu jak sam skurwysyn. A strzały ledwo co przeszły. Zaczynały pękać. Nie zauważyła nawet jak się przeniósł. Podniosła się tak szybko jak mogła. Rozejrzała się pospiesznie. Krater. Mało przyjemny widok zwłok.
Coraz gorzej. Krzyki pojawiały się jeden po drugim. A jeszcze te szczątki.
-ON WSTAJE! ON ŻYJE!-Krzyknęła z całych sił. Do cholery, zamiast zająć się tym cholerstwem to oni tłuką się między sobą, idioci! Sama miała z tym zostać?
Odbiegła od tego jak najdalej. za budynek. Szybko. Jej przeżycie. Jak najdalej. Byle dalej.
Panika. Póki miała siły, musiała uciekać. W najbardziej pierwotny, najbardziej zawzięty sposób jaki mogła. Za budynek. Tam... tam może się schroni.

Mogłaby zgarnąć komórkę, owszem, gdyby tylko nie była tak mocno skupiona na ucieczce. Ten akt świadczyłby o choćby umiarkowanej zdolności do planowania swoich działań, której ona obecnie nie posiadała. Dlatego też skończyło się na ucieczce i klęciu w myślach na to, co za chwile się może stać. A mogło stać się wiele. Mogli wszyscy wylecieć w powietrze, mogło się uwolnić to, co siało takie spustoszenie w Hueco Mundo, mogło ich wszystkich pożreć, albo też mogło stać się nic. W każdym razie, nie było jej na ten moment w głowie zajmować się takimi detalami. Korzystała z chwili mobilności tak bardzo jak tylko mogła. A widziała, że się działo. I nic nie mogła zrobić poza ratowaniem własnej skóry. Mama byłaby dumna.
Aż tu sru. Wielki filar krwistej energii. Tu chyba zwykłe wsparcie nie wystarczy. Zaczynała żałować, że jednak nie wzięła tego telefonu. To znaczy od momentu jak się zorientowała, że jednak nie miała go przy sobie.
Widziała tam twarze. Tych samych potępieńców, którzy byli skazani na ten los. Jaka koszmarna siła je tak... z jakiegoś powodu przypomniała sobie pytanie Schmitta, czy czuła jakieś wyrzuty sumienia z tego powodu. Czy dalej czuje?
Trudno powiedzieć. Na pewno bała się. Niewyobrażalnie. Krzyki ją męczyły i rozrywały od środka.Ale chwila przytomności bardzo dobrze jej zrobiła. Przypomniała sobie, kim jest.
Była Ishifone Kumagae. Osobą, która miała wziąć swoje życie w swoje ręce. Tą, która nie zamierzała się korzyć przed niebezpieczeństwem. Żałosne. Co nie znaczy, że od razu miała się tam rzucać.
Godność. Musiała mieć godność. Musiała pokonać to. Walczyć. Cały czas walczyć o to, by żyć tak, jak chce. I umrzeć tak, jak ona uzna za odpowiednie.
Nerwy miała dalej poszarpane. Ale przyświecał jej cel. Ogarnąć się.
Czy zmieniało to sytuacje? Dalej była beznadziejna. Musiała coś jednak zrobić. Spróbowała przypomnieć sobie numer telefonu, który był wyświetlany na komórce Vormunda, i zadzwonić tam. Oddaliła się potem w stronę zabudowań, próbując wyciszyć swoje reiatsu. Może się uda. Może przynajmniej będzie ją dłużej szukał. O ile dalej mu na tym zależy.

Wklepała numer. Świetnie, przynajmniej pamięć jej nie zawodzi. Skojarzyła jednak pewien fakt, że jak tylko zwracała uwagę na jakąś część jej działań która poszła dobrze z jakiegoś powodu, zaraz działo się coś, co go psuło. Przerywając jej kwestię w pół...
...about damn time.
-...to się... rozproszyło. Musze wiać-Ścisnęła mocno telefon by jej nie wypadł. Głosy były upierdliwe, ale odzyskała sprawność intelektualną w dużym stopniu. Na tyle, by faktycznie zacząć myśleć co robić.
Zaczęła szukać jakiegoś punktu docelowego. Musiała stąd spieprzać i to szybko. Kręcenie się tu nie przyniesie jej jednak nic dobrego.
Brama wyjazdowa. Będzie odsłonięta, prawda, ale to była najprostsza droga do ucieczki. A jak zacznie się kręcić między budynkami to może zostać osaczona przez te szkaradztwa.
Hirenkyaku. Musiała jak najszybciej przeskoczyć tam. Skokami, jak najdalej od tego miejsca. Do... jak najdalej. Gdzie ją poniesie.
Musiała przede wszystkim wyminąć te stwory. Unikać zagrożenia. To... priorytet.

Tyle się poszczęściło, że przynajmniej te pokraki jakimś dziwnym trafem nie umiały poruszać się z prędkością niedostrzegalną dla ludzkiego oka. Dzięki temu mogła uciec.
Było tego dużo. Bardzo dużo. Z niepokojem przyglądała się temu widowisku, jak odłamki energii spadały na ziemię niczym ognisty deszcz. I kto wie, czy nie wyrządzi to takich samych szkód. Ona mogła uciekać. Zwykli ludzie niekoniecznie. Nie wyglądały one na takie, co by zwracały specjalnie uwagę na źródło posiłku.
Dotarła pod bramę. Już orientowała się gdzie mogłaby się dalej skierować, gdy usłyszała głos. Znajomy. Tak samo jak kwestię, która bardzo do niego pasowała. Popatrzyła w górę.
Ze wszystkich osób które mogły pojawić się do pomocy, akurat musiała to być ona. Ten dzień robił się coraz gorszy i gorszy.
-Też się cieszę, że was widzę-Wyglądała na co najmniej niezadowoloną z ich towarzystwa, co było widać po jej spojrzeniu. Przyłożyła telefon do ucha, mówiąc na tyle głośny, by i tamci ją słyszeli-Wielki łysy facet sprzątnął pożeracza jednym uderzeniem. Skutek widać. Nie wiem co z Vormundem, może dalej się tłuką
Obróciła się w stronę fabryki. Czy czasem coś nie szło w jej kierunku. Musiała uważać na to, co się działo. Ale też przybliżyć sytuacje. Szybko.
-To mogą być pożarte przez niego dusze. Te stwory. Oszalałe, pragnące zemsty. Coś trzeba zrobić-Zerknęła na Sonię i Aleksandra. Nie była pewna, czy jakoś się tutaj przyda. Za duże siły, a cholera wie jak zareaguje jak się zbliży.

Skrzywiła się na to stwierdzenie, patrząc z wyrzutem
-Mam "raczej" kiepski dzień, wybacz-Odpowiedziała jej, wzdychając bezsilnie. Akurat ona, osoba, która akurat zawsze była o co najmniej dwa kroki przed nią i próbowała ją dogonić.
Chociaż poczuła się też nie najlepiej z tego względu. Robienie pierwszego wrażenia nie należało do jej najlepszych cech. Nieistotne. Co potwierdziło parędziesiąt głosów w jej głowie.
Nie miała pojęcia o co chodziło z tym mężczyzną, tak jak i nie mogła w ogóle ocenić faktycznej mocy tych stworów po dwóch strzałach z łuku. Ale to, co dla nich było raczej słabym, dla niej mogłoby stanowić pewien problem.
-Bez odbioru-Rozłączyła się, schowała komórkę. Nim skończyła formułować myśl, Aleksander wystrzelił do przodu, a Sonia ponagliła ją zanim poszła w jej ślady. Świetnie, na bezsensowne komentarze miała czas, ale na wysłuchanie drobnego, acz istotnego komentarza jej koleżanki już nie była w stanie wysłuchać.
-Cholera jasna...-Wymacała swój łuk oblężniczy. Na razie jedynie sprawdzała, czy jest na swoim miejscu. Może się przydać. Nie miała pojęcia jak zareaguje na zbliżanie się do tego słupa energii. Zamierzała się zbliżyć tak bardzo, jak tylko pozwalało jej na to jej ciało i psychika przy zachowaniu sprawności. Do tego czasu, poleciała za pomocą Hirenkyaku za nimi. (Bo przyjmuje, że tak też "zniknęli").
Jak już zauważy pewne utrudnienia w percepcji i poruszaniu się, będzie musiała się oddalić. Na jakiś wysoki budynek... i stamtąd wypatrywać.
...nie będzie ją jakąś "pile" nazywała.

Uhhh... zdecydowanie Baldrik miał racje. Podciągnęła się bardzo mocno. Ledwo co była w stanie w ogóle dotrzymać tempa... nie, chwila, nie. Została z tyłu. Szlag by to. No ale jedną szansę na doścignięcie odrzuciła, trudno. Byle tego nie żałowała, gdy faktycznie przyjdzie czas próby.
Plan się pokrywał. Oni również nie planowali podchodzić frontowo, tylko obrali jakiś wysoki punkt. Budynek. Dobrze, myślą, ale akurat o dziwo tego nie poddawała w wątpliwość. Jak dotarła na górę, mogła przyjrzeć się chwilę ich łukom i wyciągnąć pewne wnioski. Podwójne strzały. Coś podobnego do jej łuku, ale w wersji light. Może. Może chodziło o zasięg. Mogła się jedynie domyślać.
Ale niekoniecznie teraz, bo zaczynało się robić nieprzyjemnie. Tam słyszała odosobnione nawoływania tamtego mężczyzny. Czyżby uporał się z Vormundem? Z jakiegoś powodu kompletnie jej nie obchodziło.
Miała inne zmartwienia. Wiele tych dusz. Jej przypadły w udziale dwie za nimi. Wywołała swój łuk. Kiwnęła głową, mruknęła twierdząco wywołując pierwszą strzałę. Czas przetestować jej nowe narzędzie.
...miała dziwne przeczucie, że fakt posiadania tego pasożyta może wpłynąć na... efekt. Jak nie sprawdzi to się nie dowie.
Jeżeli chodzi o jej ogólną metodę walki - mogłaby się skupić na jednym, ale wtedy by ją męczył drugi w pełni sił na którym będzie musiała skupić uwagę. Lepiej było osłabić obydwa, wtedy będzie mogła łatwiej unikać ich ataków. Strzeliła najpierw w tego, który był bliżej. Jak któryś znalazł się w zasięgu ataku bądź skoku, to odskoczyła w bok w przestrzeń wolniejszą i mniej zagrożoną nagłym atakiem z zaskoczenia. Hirenkyaku wolała użyć tylko w ostateczności, gdy inaczej nie byłaby w stanie uchylić się przed atakiem, albo gdyby próbowały ją flankować. Za mało przestrzeni, mogłaby spaść. Wtedy by musiała próbować stanąć na powietrzu. W każdym razie, zamierzała strzelać na przemian w jednego i w drugiego. W tors, bo była to najszersza część ich ciała, a skuteczność jej strzał nie zależała w dużej mierze od punktu trafienia w tym przypadku.
Byle skupiły się na niej. Jakby nie wyczuwała zainteresowania, zamierzała pokrzykiwać do nich. Co dalej pójdzie... to się okaże.