Dom państwa Kumagae

Cholera, był bardziej wprawiony w walce i rozwinięty duchowo niż jej się wydawało. Owszem, może i jej ciało było bardziej zwinne i szybkie, ale ograniczenie się zadziałało na jej niekorzyść. Teraz miała problem.
Wiedziała jak sobie radzić z bakudo, ale odsłaniało to ją dość mocno. Chyba, że podejdzie do tego niestandardowo. Ale miała teraz inny problem - to jej napastnik próbował zajść ją od tyłu. Była też w dziwnej pozycji, ale na szczeście jej ręka była gdzieś z tyłu. Mogła to wykorzystać. Warknęła i zerknęła na niego z ukosa. Nie było jeszcze tak źle.
Wzmocniła siłę. Wzmocniła szybkość. Przede wszystkim to drugie (28 szybkości, 11 siły). Chciała złapać go za szyję, tak dokładniej za krtań ręką która była za jej plecami. W najgorszym razie spróbuje go przechwycić ramieniem i go przyciągnąć do siebie, dusząc go całą ręką. Skoro próbował przejść za nią to powinien być akurat na jej torze. To, że miał zasłonięte, albo nawet brakowało mu oka działało tylko i wyłącznie na jej korzyść. Jeżeli ślepą strefę miał po jej wewnętrznej, to jej ręka wystrzeliła prosto w jego szyję. Jeżeli po zewnętrznej, to zrobiła coś na zasadzie haka po zewnętrznej - tylko do chwytu.
Drugą ręką złapała natomiast to coś, co zaciskało się na jej szyi i próbowała to zerwać. Akurat miała lewą w odpowiedniej pozycji by to zrobić. Nawet jeśli nie zerwie to powinna chociaż trochę to poluzować.
Chciała najpierw go złapać. Potem za wszelką cenę przytrzymać, dlatego jeśli poczuła w swojej dłoni jego krtań to przeniosła większość swoje wzmocnienia na siłę (30 siły, 8 szybkości) i spróbowała przewalić go na ziemię, zaciskając mocno palce na jego ciele. Ciąglę przy tym ciągnęła za pierścień drugą ręką, by jeżeli go nie zerwać to przynajmniej dać sobie trochę czasu.
Zobaczymy które pierwsze skapituluje. Jeżeli jej nie wyjdzie chwyt, to spróbuje wyskoczyć w górę i odbić się od oponenta nogami by wystrzelić do przodu. Zrobi to od razu jeśli poczuje, że jej ręka napotkała jedynie powietrze. Miała o dziwo tutaj trochę ułatwione zadanie - miała punkt podpory w postaci ręki oponenta.

Był na swojej granicy. Ona też, ale chyba w przeciwieństwie do niego mogła wycisnąć z siebie jeszcze więcej. Górował jednak nad nią technicznie, co powoli zaczynało działać jej na nerwy. Za dużo walk przez to przegrywała.
Skoro była złapana to nie pozostawała dluzna. W miarę możliwości starała się również chwycić jego ręce. Byli w dziwnym klinczu który musiała podtrzymywać (+30 siły) jak i on. I chyba w końcu zdał sobie z tego sprawę bo przemówił. I nie była ona z tego powodu zachwycona. Zmarszczyła brwi i popatrzyła na niego wrogo. Wciągnęła powietrze. Zadziwiająco lekko ten pierścień zaciskał się na jej szyi. Spróbowała napiąć swoje mięśnie.
Dało jej to chwilę czasu. Gdyby było ich więcej to już by miała towarzystwo. Musieli ich po prostu zauważyć... co nie zmienia faktu, że zaraz może się to zmienić. Wzrok jej zelżał, ale dalej patrzyła gniewnie i ze sporym wyrzutem.
-Jakim prawem?! Jestem po waszej stronie do cholery! Myślisz, że czemu nie wyciągnęłam swojego miecza?! I nie zaatakowałam Mahiwa-san?!-Warknęła do niego. Pilnowała, by cały czas był w tej samej pozycji i nie próbował na przykład jej uderzyć bądź ściąć z nóg-Ostatnia szansa. Puść. Mnie. Chcę porozmawiać. Słowo.-Uniosła głowę i popatrzyła mu prosto w oko. Mówiła prawdę.
-Inaczej zacznę walczyć na poważnie. Nie chcę skrzywdzić ani was, ani tych wszystkich ludzi wokół. Proszę.
Mówiła prawdę. Ale jeśli nie trafi to i będzie nalegał na bezwarunkową kapitulację albo walkę to miała pomysł.
W takim wypadku chwilę milczała że zwieszoną głową. Naładowała swój język reiatsu, niewielką ilością ale taką by zabolało gdyby ją przyłożyła do jakiegoś wrażliwego miejsca. Wycofała go w środku swoich ust. Podniosła głowę patrząc się z żalem, wzięła głębszy oddech, i wykonała pchnięcie językiem. Miała zamiar po raz pierwszy w życiu wykonać uderzenie dystansowe językiem. W jego jedyne oko. Uderzyła zaraz wtedy swoją głową w jego, uprzednio się wycofując. Planowała skorzystać z zamieszania i spróbować wyskoczyć nogami w górę pomagając sobie lotem, i tym razem chwycić go za szyję nogami w żelaznym uścisku. Tak, obracając się w powietrzu. I tak, ciągle trzymając go za ręce. Będzie musiała zrobić to pod kątem, ale może to i lepiej. Przy tym manewrze, poza siła, wzmocniła też trochę swojej szybkości (9 szybkości)

Przeginał ją. Albo przekraczał swój limit, albo był od niej sam z siebie silniejszy i jeszcze do tego sprawniej kontrolował reiatsu. To nie były żarty. Pół biedy jeśli by zdecydował się ją przesłuchać tutaj, ale jak zabierze ją do społeczności dusz to będzie duży problem. Tylko, że jeśli go zabije to będzie jeszcze gorzej.
Powiedziała jedno słowo zanim użyła swojego ciętego języka. "Kretyn". Reszta planu poszła tak jak powinna. Miała nogi wokół jego szyi, które zacisnęła z całą mocą swoich mięśni. Trzymała też jego ręce unieruchamiając go. Wydawało się, że uduszenie go do utraty przytomności stanowiło tylko kwestię czasu. Okazało się że faktycznie, ale bliżej było temu do wyścigu.
Harknęła. Napięła wszystkie mięśnie na swoim ciele. Zacisnęła swoje nogi na szyi i krtani shinigami tak mocno, jak tylko mogła. Podobnie było z dłońmi które miały trzymać jego w tej samej pozycji. Chwyci po miecz i po zawodach. Napięła również mięśnie szyi by dać sobie trochę więcej czasu. Zrobiło jej się co najmniej nieprzyjemnie (35 siły).
W międzyczasie szykowała podobny numer. Ładowała energię albo na wewnętrznej stronie obręczy, albo bezpośrednio na swojej skórze - to drugie jeśli wyczuje, że z jakiegoś powodu zaklęcie żywi się jej mocą. Uwolni ją dopiero wtedy gdy wyczuje, że będzie w stanie skumulowanym wysiłkiem jej szyi oraz uderzenia duchowego przełamać czas W tym momencie wykonała ostatni silniejszy skurcz mięśni szyi i wykonała kolejny ruch swoich najsilniejszym - ozorem, by uwolnić całą energię od wewnętrznej strony pierścienia, tam gdzie czuła, że jej opór jest najsilniejszy. Pełna mobilizacja i rzut na taśmę. Albo ona go zadusi nogami, albo on ją tym kido. Nie mogło być ono takie silne...

Najpierw był uciążliwy, irytujący ból głowy. Jakby solidnie przygrzmociła o szafkę, i to z rozpędu. Potem krople deszczu na jej policzkach. Potem klepnięcie po nich. Otworzyła niemrawo oczy. Zobaczyła znajomą twarz, znajomą kasę, chmurę, niebo, słońce, drugie słońce.
Właśnie to drugie znajome słońce w połączeniu z ciepłem momentalnie ją ocuciło. Zabolało jak krew napłynęła do jej czaszki. Chwilę leżała w stanie szoku i przerażenia, które zamieniało się w parę innych nieprzyjemnych emocji. Myśli jej biegły szybko ale bardzo chaotycznie. Rozejrzała się w podobnym charakterze wokół. Nie mogła zebrać myśli, ale na pewno czuła strach, wściekłość, i poczucie winy. Zerknęła przy okazji na swoje udo i co tam się stało. Ugryzł ją czy co?
-Gdzie jest Haru.-Dużo poczucia winy. Spróbowała podejść do studzienki. Odsunęła klapę i spróbowała tam wejść. Nim tam jednak weszła oczekiwała odpowiedzi. Nie wejdzie dopóki się nie dowie gdzie jest Haru.

Bolało, ale była w stanie chodzić. Jakby coś jej się naderwało albo coś, uciążliwe ale do przeżycia. Gorzej się czuła wewnętrznie. Została rozłożona jak uczniak. Fakt, że nie chciała go zabić, ale on też się tego wzbraniał. Popatrzyła na jaśniejące słońce. Syknęła. Dopiero wtedy chwyciła swoją kasę.
-Caka Karakura sie zleci... Cholera... Cholera...-Zaczęła z coraz większym niepokojem mruczeć zakładając swoje nakrycie glowy. Czuła energię tego shinigami. Pomimo tej całej aury jakoś się przebijał. Jeśli dalej nie chce ich zabić, to...
-Musimy stąd spieprzać. I to szybko, wy też. Wszyscy się tu zlecą.-Chikaze odsunęła właz-Przekaż mu to. Szybko. Może i da radę, ale nie wiadomo jak długo. Idę szukać reszty. Pamiętajcie ulicę. Będę czekała do dwóch godzin po zachodzie.
Mogła walczyć, ale jakoś przy tym wszystkim czuła się jak mrówka. Nawaliła, ale skoro postanowili zrobić coś takiego to lepiej nie wywracać planu do góry nogami. Powinna znaleźć resztę i zaprowadzić gdzie trzeba.

Coś jej stanęło w gardle gdy to powiedział. Przez ścisk nie mogła nic powiedzieć jak biegł na pomóc swojemu stworcy. Odsuwając klapę mruknęła pod nosem "Lepiej byście przeżyli..." i zeszła do podziemnego świata Karakury.
Szła przed siebie, bardziej zdając się na swój szósty zmysł niż na jakikolwiek inny. Na węch nie miała w ogóle co liczyć. Świeciła sobie tylko kulą reiatsu jeśli nie było tu oświetlenia, ale powinni być. Nie wiedziała, nigdy nie zapuszczała się w takie rejony. Cały czas notowała w głowie pod jaką ulica powinna się teraz znajdować. Cały czas miała przykrytą głowę kasą. Nie podniosła jej nawet gdy czuła, że już była przed nimi. Coś powstrzymywało ją przed spojrzeniem im w oczy. Miała ich nie narażać i miała to zrobić bez ryzyka dla nich. Mieli być tylko zabezpieczeniem, przypieczętowaniem tego co i tak już mogła bez problemu zrobić.
Przechodząc koło Tamotsu zerkneła jedynie na swoją matkę. Spała. Dawno jej nie widziała tak z bliska. Natłok różnych wspomnień zaczął jej napływać do głowy. Zanim ją zupełnie zalały odwróciła wzrok i poszła dalej. Powinna mniej więcej wiedzieć gdzie teraz się kierować. Spędziła tu lwią cześć swojego życia.

Nic nie mówiła. Widziała gest, ale na razie nie chciała. Nie czuła, by powinna. Nastroje były bardzo napięte. Próbowała ich prowadzić najkrótszą drogą. W głowie miała zupełny chaos. Myśli jej biegały zupełnie bez ładu i składu. Rozumiała oo części Tamotsu. Bezsilność. W niej też się gotowało, z podobnych powodów ale w inny sposób. Narastała panika. I już nawet nie była w stanie tego kryć - strach. Nie przed tym co może stać się jej, tylko ci może stać się wszystkim wokół. Wyglądało to jak spełnienie jakiegoś koszmaru.
Byli blisko. Mogli podejść jeszcze bliżej, ale stało się coś co musiało stać się prędzej czy później. Stanęła. Na moment fale jej umysłu zupełnie zamarły. Wiedziała co znaczy ten dźwięk i co będą chcieli zrobić. Miała trzy wyjścia, a żadne nie było dobre. Znaczy, tylko jedno było. Drugie natomiast było tego zupełnym przeciwieństwem.
Chciała coś powiedzieć ale nie mogła. Słowa rozsądku, ale nie brzmiało to jak coś co mogłaby zrobić.
Wzięła swoją matkę od Daisuke. Ten ciężar był znacznie trudniejszy dla jej umysłu niż dla ciała. Czuła, że się pod nim może załamać. Wskazała głową na drabinę. Jeśli Tamotsu i Tsukiko polecą w stronę z której niegdyś wyziewało słońce - zacznie biec do Katriny. Jak najszybciej, z Daisuke. Jak tam dotrą bez słowa odda mu ją i poleci za rodzeństwem. Jeśli przy niej wszyscy zostaną to pokieruje ich dalej. W miarę dyskretną ścieżką.

Zerknęła przez właz, nosząc na rękach swoją matkę. Na szczęście była w stanie utrzymać wysokość i nie wychylać się zbytnio. I całe szczęście, że się cofnęła - wokół była masa ludzi która by mogłą zwrócić uwagę na to, że starsza kobieta lewituje nieprzytomnie w powietrzu. Rozwaliłoby to jakąkolwiek konspirację.
...nie wiedziała czego się spodziewać. Ale było jedno słońce. Tamto zniknęło dość szybko, ale potwierdzeniem dla niej był wyraz twarzy rodzeństwa. Dalej unikała kontaktu wzrokowego. Pokręciła głową i zaczęła ich dalej prowadzić przez kanały. Bardzo uważała, by przypadkiem o nic nie stuknąć swoim pakunkiem. Dziwnie się czuła. Niby trochę zaczęło z niej schodzić stresu i paniki, ale dalej było źle, i dalej miała do siebie pretensje.
W końcu wyszli. Studzienka była blisko więc mogli też w miarę sprawnie przejść tam gdzie trzeba. Nie wiedziała jak bardzo było to widoczne, ale mieli szczęście. Właścicielka była widoczna z daleka. Uniosła trochę głowę i popatrzyła zmęczonymi oczyma na nią. Przynajmniej tej dopisywał nastrój.
-Musze się robić przewidywalna. Ale przedostatnim razem było podobnie.-Głoś miała jakby trochę zduszony, ale mówiła wyraźnie-Połowa nie. Ćwierć też raczej nie. Przedstawię was w środku.-Poszła jako pierwsza szybkim krokiem. Zapytała przechodząc obok gdzie może ją położyć, i jak zostało jej wskazane miejsce to ją ostrożnie odstawiła. Wróciła wtedy do całej reszty, stając między jedną grupą a kobietą i... może nawet Kiyoko.
-Katrina, to są Tamotsu i Tsukiko, podopieczni mojego brata. Daisuke to mój podopieczny. Nie, to nie jest żadna moda, tak wyszło. A to Muffy, jeden ze snów brata. Wszyscy, to Katrina, właścicielka tego sklepu i jedna z najsilniejszych osób w mieście. W sumie najsilniejszych jakich znam. A to Kiyoko, pomoc Katriny.-Była w tym czasie cały czas poważna i dość zrezygnowana. Nie zdejmowała jeszcze kasy, na wszelki wypadek. Już raz ją znaleźli w ten sposób-Nagadałam się. Jest jeszcze nas trójka, mój brat z obstawą, ale byli zajęci dywersją. Ugh...-Zrobiła pół kroku w stronę wilczego towarzystwa. Ukłoniła się bardzo nisko.
-Przepraszam. Nawaliłam i naraziłam nas wszystkich na niebezpieczeństwo.