Siedziba Łowcy

Opuszczona nawiedzona hala znajdująca się na obrzeżach miasta Karakura. Długa na pięćdziesiąt, szeroka na trzydzieści, wysoka na osiem metrów zwieńczona szarym dwuspadzistym dachem. Ściany budowli pokrywała roślinność, która wyłączyła z użycia trzy z czterech bram wjazdowych. Wnętrze magazynu było puste nie licząc równomiernie rozstawionych słupów podporowych. Jedynym źródłem światła były niewielkie podłużne okienka znajdujące się tuż przy samym dachu. Budynek nie był eksploatowany przez wiele lat, lecz mimo to zachował się w dobrym stanie. Czego nie można powiedzieć o strefie zewnętrznej. Jeżeli obiekt posiadał powierzchnie zewnętrzną do magazynowania, to ta została zniszczona przez otaczający halę las. Nawet prowadząca do niej betonowa droga uległa pod naporem konarów drzew sprawiając wrażenie nieprzejezdnej. A jednak było to możliwe.

Od jakiegoś czasu zamieszkiwał ten magazyn niejaki Vincenzo "Zhearrimst" Salvai. Łowca dusz, czyli ekspert od walki z siłami nadprzyrodzonymi. Budynek zagospodarował wedle swoich potrzeb, podzieliwszy go na cztery strefy: mieszkalną, treningową, warsztat oraz zbrojownię - żeby każdy sprzęt miał swoje miejsce.

[Pozostawiam tutaj miejsce do edycji do wrzucenia mapki oraz opisu stref]
_________________________________________________________________________________________





Vincenzo's Bizarre Adventure #0000
Siedzący przy biurku mężczyzna poprawił przymocowane do blatu szkło powiększające. Podkręcił płomień stojącej nieopodal lampy olejnej, po czym sięgnął po miniaturowy wkrętak z kolekcji narzędzi zegarmistrzowskich. Przytrzymał leżący przed nim okrągły przedmiot i ustawiwszy go pod lupą, zaczął go rozkręcać. Operacja nie trwała długo, gdyż nie należała do najtrudniejszych. Zegarek kieszonkowy pozbawiono wnętrza, które zostało wymienione na tarczkę z podziałką kątową oraz igłę magnetyczną występującą w kompasach. Łowca nie przejmował się, że stalowa obudowa zegarka może przeszkadzać w odnalezieniu drogi na północ. Ruchoma igła miała zupełnie inne zastosowanie. Jej celem jest wskazywać na najbliższe źródła silnego reiatsu - zazwyczaj utożsamianego z istotami w całości składającymi się z reiryoku. Po zmontowaniu całości mężczyzna zamknął zegarek, przyglądawszy się chwile jego pozłacanej klapie z wygrawerowanym słońcem. Odczekawszy parę sekund otworzył przyrząd i sprawdził, gdzie pokazuje igła. Jeżeli magazyn był nawiedzony to coś powinno się wydarzyć. Jeżeli żyła tutaj jakaś dusza, to dobrze ukrywała swoją obecność, jednocześnie dość długo tolerując obecność śmiertelnika.
Czekał przy tym na zachód słońca, gdzie z nadejściem nocy mógł liczyć na bezpieczny patrol po ulicach miasta Karakura. Kto wie, może ktoś zgłosi się w sprawie umieszczonej przez niego oferty.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0001
Łowca przyglądał się kompasowi przez dłuższą chwilę, po czym schował urządzenie, pokręciwszy głową. Magazyn był nawiedzony za czasów, gdy wykręcono z podłogi całe żelastwo i pozbyto się instalacji elektrycznej. Czyli dobre parę lat temu. Pozbyli się medium, to i usmażony pracownik poszedł do Nieba, albo do Soul Society, jak mu wolno... Na tym skończył swoje domysły. Tego samego dnia udał się na nocny spacer, by sprawdzić skuteczność wynalazku. I nic się nie wydarzyło. Ani dnia następnego, ani następnego...
Czwartego dnia szczęście mu dopisało. Choć nie mógł nazwać minione dni zmarnowanymi, to okazały się bezowocne w jego poszukiwaniach. Dwa telefony w ciągu jednego dnia były miłą niespodzianką. Vincenzo umówił się na oba spotkania, a gdy przyszedł czas udał się do umówionego miejsca pierwszej wizyty. Zabrał ze sobą płaszcz i wszystko co mogłoby się przydać, gdyby stało się coś niepokojącego. Włócznię jednak zostawił w zbrojowni-kontenerze. Na nocne patrole zabierał ją ze sobą owiniętą w cienką tkaninę. Z daleka przypominałaby owinięty płótnem krzyż. Ale czy z takim czymś wypadałoby biegać za dnia? Rekonstrukcja historyczna czasów średniowiecznego rycerstwa była znana w różnych zakątkach ziemi, w tym Japonii, lecz miasto Karakura nie należało do takich, gdzie można było się tym zajmować.

Wychodząc z magazynu łowca oszunął szarfę, by ta luźno wisiała wokół szyi. Przed nikim nie musiał się ukrywać. Jego strój roboczy odbiegał trochę od normy, lecz nie rzucał się w oczy w porównaniu do rozmaitych subkultur wywodzących się z Kraju Wschodzącego Słońca.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0002
Okolica z daleka przypominała slums. Miało to swoje dobre i złe strony. Z jednej nikt nie będzie się nim interesował, a z drugiej, gdy tylko komuś podpadnie, słuch o nim zaginie. Nawet jeśli budził podejrzenia, to nadal pozostanie anonimowym. Świetnie.
Mądrym pomysłem było pozostawienie włóczni w siedzibie. Nie znalazłby tutaj przestrzeni by tą manewrować, choć walka w wąskich uliczkach była tym, gdzie włócznia sprawdzała się najlepiej. No nic. W razie walki będzie musiał improwizować. Dotarłszy na miejsce zastanawiał się czy stołki, tudzież stoły były przykręcone do ziemi. Sądząc po okolicy spodziewałby się przykręconych. Jedna użyteczna rzecz do bójki mniej. Po odwzajemnieniu uśmiechu z właścicielem baru, rozejrzał się za potencjalnym właścicielem drogiej Toyoty, który okazał się być mężczyzną ubranym w garnitur. Jak się okazało, towarzyszyła mu również ładna licealistka. Zastanawiał się czy to ojciec zabrał córkę na dobry obiad, czy to sponsor znalazł sobie młodą. Zbiło go to z tropu, bo jeśli nie był to kucharz, albo dwóch tutejszych, to kto? Musiał poczekać. Przy okazji zjadłby coś, gdyby tylko posiadał pieniądze w portfelu. Westchnął w zamyśleniu zajmując miejsce przy wolnym stoliku. Nie znał swojego klienta, a łowcę łatwo rozpoznać. Poczeka delektując się zapachem kuchni przyprawiającym o burczenie w brzuchu.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0003
Łowca jak usiadł, tak musiał wstać. Zlustrował spojrzeniem przybysza, po czym wyciągnął doń rękę.
- Tak, zgadza się - odpowiedział po angielsku. - Nic się nie stało. Na imię mi Vincent. Miło cię poznać, panie...
Mężczyzna nie zamierzał się bawić w grzeczności, zapytawszy się od razu o co chodzi i czy to tutaj mają przedyskutować tę sprawę.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0004
Łowca wydawał się odrobinkę zbity z tropu. Bardzo rzadko uczestniczył w relacjach międzyludzkich psując tym samym stereotyp gadatliwego Włocha. Był typem obserwatora, który sprawdzał się w roli biernego słuchacza. Szybko łączył w całość to co ma do przekazania jego rozmówca, lecz brakowało mu taktu jeśli chodzi o zachowanie czy mówienie prawidłowych rzeczy we właściwym czasie. Ponadto, bariera kulturowa zrobi swoje.
Vincenzo wziął wizytówkę do ręki i ostrożnie obejrzał ją z obu stron, po czym zachował ją w ręku nie wiedząc co dalej z nią zrobić. Zajął miejsce z potencjalnym klientem i słuchał tego co ma do powiedzania, co jakiś czas przytakując głową oraz dorzucając do tego swoje dwa grosze. Z jednej strony księgowy, którego imienia nie był w stanie zrozumieć, był wobec niego uprzejmy, a więc należałoby odpłacić się tym samym...
- Dziękuję za posiłek - rzekł łowca smakując przystawki. Uśmiechnął się delektując smakiem. - Widocznie miejsce to cieszy się dobrą opinią i nie dziwię się. Od teraz będę przychodził się tu najeść.
O ile uda mu się zdobyć jakiekolwiek pieniądze. Co nie powinno być problemem słysząc historię mężczyzny, której tak naprawdę nie musiał opowiedzieć. A skoro tak zrobił, to musiał mieć w tym swój powód. Cokolwiek to było, sprowadziło go tutaj. Szukając pomocy u osoby zupełnie obcej, nawet nie pochodzącej z tego samego kraju. Łowca domyślał się w czym problem, lecz uznał, iż zachowa to na potem.
- Na szczęście wszystko poszło po pańskiej myśli. Jakie pan skończył studia? Proszę mi powiedzieć. Niestety nie zacząłem studiów, poświęciwszy swoją młodość rodzinnemu rzemiosłu. Przynajmniej do pewnego czasu.
Mężczyzna starał się poprowadzić rozmowę, acz w swoim mniemaniu wyszło mu to mizernie. Dobrze mógł powiedzieć: "Proszę mówić dalej", ale na czymś trzeba budzić więź zaufania i nie rodzi się ona na monologu. Szkoda, że nie mogli przejść do rzeczy. Oszczędziłoby to czasu oraz mógłby się od razu przygotować.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0005
Vincenzo podziekował kucharzowi i zabrał się za jedzenie pałeczkami. Nie śpieszył się z tym, rzucając okiem raz do miski, raz na mężczyznę, raz na naczynie do sake, znów na mężczyznę. Jedli, pili, salaryman mówił, a łowca słuchał. Wkrótce, opowieści życia dobiegł kres. Vincenzo zrozumiał problem mężczyzny i prawdopodobnie poklepałby go po ramieniu, gdyby żyli w jego rodzinnych stronach. Łowca westchnął.
- Podejmuję się zadania - powiedział Wenecjanin z poważną twarzą, spojrzawszy klientowi w oczy. - Pomogę panu. Jeżeli ma to przynieść wam spokój, to pomogę.
Określił się krótko Vincenzo, sięgnąwszy zaraz za trzymany w kieszeni płaszcza telefon komórkowy. Sprawdził godzinę. Myślał o zaczęciu już dziś, ale miał jeszcze drugie spotkanie, na które musiał przybyć. Jeżeli dom mężczyzny byłby blisko lokacji następnej wizyty, to mógłby się tym zająć nawet teraz.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0006
Europejczyk w tym czasie skończył posiłek dosiorbując zawartość miski. Podziękował za posiłek, złączywszy przed sobą ręce. Posprzątawszy po sobie dłonie położył płasko na blacie i czekał. Wizytówkę odłożył do kieszeni płaszcza wraz z telefonem. Miał jeszcze dużo czasu do wieczora, więc jego plan obejmował odwiedzenie domu klienta. Łowca trafnie przypuszczał, iż mężczyznę odwiedzał duch jego zmarłej żony. Nie znał jednak okoliczności jej śmierci. Przypuszczalnie wypadek. Szczegóły omówi się po drodze, łącznie z wynagrodzeniem.
- Czasami niewiedza jest błogosławieństwem - zaczął Vincenzo - i lepiej, by w takich sprawach brednie pozostały bredniami. Możemy już teraz omówić warunki zlecenia, albo zrobić to po drodze. Nie będzie miał pan nic przeciwko jeśli już teraz udamy się do miejsca, gdzie czuje pan obecność żony?
Łowca potrząsnął pustą miską.
- Przyjmę to jako zaliczkę.
Dorzucił, odsunąwszy się nieco do stolika gotowy do wyjścia. Czekał na reakcję klienta.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0007
Łowca potarł brodę w zamyśleniu zawiesiwszy wzrok na pustej misce. Jedynie kątem oka wychwytywał nowo przybyłych, którzy tworzyli przypadkowe więzi z obecnym tokiem myślenia Vincenzo. Mogą się teraz rozejść. Pan Klient pójdzie w swoją stronę, a on w swoją. Do wieczora jeszcze dużo czasu. Nie chciał go marnować. Dlatego zastanawiał się czy zapytać o adres i rozejrzeć się po okolicy, czy...
Łowca przeniósł wzrok na salarymana. Z jakiegoś powodu nie mógł przestać się uśmiechać. Pięć tysięcy jenów na dzień, to... Ponad trzydzieści pięć euro. Dobry zarobek. Bardzo.
- Taka suma? Jak najbardziej. Nie wydaje mi się, żeby to miało potrwać dłużej niż wspomnianie przez pana trzy, cztery dni. Jeżeli pan musi wrócić do pracy to nie widzę problemu. Możemy się umówić na odpowiadający panu termin. Bardzo dziękuję za poświęcony czas.
Wspominał coś o raportach... Jeżeli ma wrócić do domu, by się zająć pracą, to lepiej się nie kręcić po okolicy. Mogłoby to dziwnie wyglądać. W razie czego i tak mogą się dogadać telefonicznie. Jeżeli nie zostanie nic więcej do powiedzenia, to pójdą w swoją stronę. Łowca mógłby zacząć wolno iść do lokacji następnego spotkania.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0008
No nareszcie. Odkłonił się salarymanowi oraz podziękował kucharzowi za przepyszny posiłek, po czym również wyszedł z zaułka. Rozejrzał się po okolicy zapinając płaszcz. Miał nadzieję, że nikt nie będzie go śledził, bo też miał nadzieję, że kiedyś tu wróci. Z żołądkiem nie zamierzał dyskutować, a póki pełny i nie będzie mu marudził, Vincenzo postanowił pójść do centrum.
Do dziewiątej miał jeszcze sporo czasu. Łowca postanowił wykorzystać ten czas sprawdzeniem terytorium. Dobrze mieć plan awaryjny, który zapewne wiązałby się z ucieczką. Znaleźć uliczkę, gdzie nie mógłby podążyć za nim samochód. Znaleźć uliczkę, gdzie mógłby walczyć jednocześnie tylko z jednym napastnikiem. Albo znaleźć uliczkę, przez której przeciśnięcie się miałby problemy duży hollow. Bieganie na ślepo mogłoby go zaprowadzić w kozi róg, gdzie dla przeciwnika trafiłby jak przysłowiowa śliwka w kompot. Dlaczego akurat myślał o walce? Powiedzmy, że nie był mistrzem perswazji...
Ale przeszukanie każdego zaułka nie powinno mu zająć zbyt wiele czasu. Zastanawiał się nad powrotem do bazy, gdzie zostawiłby parę przedmiotów, za które nie wpuszczonoby go do klubu: noże do rzucania, wytrychy... Do latarki, baterii, apteczki nikt nie powinien się przyczepić, a kastet wsunąłby do kieszeni kamizelki, żeby mieć coś pod ręką. Płaszcz prawdopodobnie wyląduje w szatni, a w taką pogodę nie chciał się przeziębić. Wypadałoby również przybyć na miejsce godzinę przed otwarciem klubu. W takich miejscach spodziewał się kolejek.

Podsumowując plan działania: zaułek -> centrum -> rozejrzeć się po okolicy -> wrócić do magazynu zostawić parę gratów oraz ładnie się ubrać -> wrócić na miejsce około godziny dwudziestej.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0009
Łowca jako tako poznał okolice klubu Babilon oraz przyjrzał się czekającym w kolejce ludziom. Stopień zagrożenia nie był wysoki. Przynajmniej dla jego zdrowia. Uśmiechnąwszy sie dołączyl do kolejki, gdzie po dłuższej chwili znalazl się w środku. Jeżeli było to koniecznością, to płaszcz zostawił w szatni. W przeciwnym razie wziął go ze sobą, narzuciwszy go na ramię. Zlustrował spojrzeniem wnętrze klubu, a w jego umyśle zaświergotała myśl o wysokim poziomie zagrożenia dla jego finansów. Może to był tylko niefortunny dobór oświetlenia, a może rzeczywiście miejsce to miało byc klubem ze striptizem. Co jak co, ale nie ma nawet drobniakow by je wcisnąć z gumkę od majtek, a co by sie stało, gdyby tym znieważył striptizerke. Cóż. Przyszedł tu w określonym celu.
Podszedł do lady oraz pozdrowiwszy barmana/barmankę zapytał o kolesia, z którym miał się spotkać. Hmmm... Jak mu było? Jirokichi Nakamura...? Nakamura Jirokichi? Postanowił pójść za drugą opcją.
- Buona sera. Na imię mi Vincenzo Salvai i jestem umówiony na spotkanie z Nakamura Jirokichi. Czy może się już zjawił, albo zostawił jakąś wiadomość?

Vincenzo's Bizarre Adventure #0010
Łowca obejrzał się przez ramię. Wyglądało na to, że jego klient już przybył. Nawet nie musiał na niego czekać. Vincenzo odwrócił się przodem do mężczyzny lustrując go spojrzeniem. Jego wzrok zatrzymał się na twarzy i wtedy uścisnął po męsku wyciągniętą wobec niego dłoń. Sam gest sprawił, że łowca mógł się nieco rozluźnić.
- Zgadza się - potwierdził Vincenzo. - Miło mi cię poznać, Nakamura-san.
Po tym krótkim przywitaniu poszli od razu do zarezerwowanej sali. Wszystko wyglądało tak jak sobie to wyobrażał. Pomieszczenie z pozoru nieduże, ale wystarczające dla tak nielicznego grona osób. Możliwe, że przyjdzie ktoś jeszcze. Łowca przez ten czas zajął wygodne miejsce na kanapie.
- Można włączyć by zerknąć sobie od czasu do czasu. Trochę ciekawi mnie czy tego typu miejsca różnią się od tych w innych zakątkach świata. Co do drinków... Zdam się na Takeo.
Vincenzo uśmiechnął rozłożywszy ramiona na oparciach kanapy. Wziął pod uwagę błąd popełniony przy pierwszym spotkaniu i nie napierał, żeby od razu przejść do rzeczy. Posiedzą trochę, pogadają, rozluźnią się i poczują jak w domu. Z czasem klient sam zacznie gadać. Przy odrobinie szczęścia dowie się czegoś ciekawego o mieście na co osoba z zewnątrz nigdy nie zwróciłaby uwagi. Z drugiej strony łowca uważał takie przełamywanie lodu za zbędne i wolałby już z początku mieć wszystko za sobą.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0011
Vincenzo pochylił się w głębokim zamyśleniu spleciwszy przed sobą palce. Miał do czynienia z nietypowym przypadkiem, który wychodził poza jego zakres usług.
- Raczej nie będziemy dowodzić jej niewinności przez topienie jej w jeziorze. Heh... Powiem tak. Nie jestem w stanie zdjąć tego uroku, ani nie uważam że pozbycie się "wiedźmy" będzie dobrym pomysłem. Kto wie, może tylko ona jest w stanie odwrócić zaklęcie.
Rzekł patrząc się w bliżej nieokreślony punkt. Wziął łyk drinka, po czym odchylił się do tyłu westchnąwszy. Wyprostowawszy się spojrzał na mężczyznę.
- Nakamura-san, podejmuję się tego zadania. Przyznam się, za co proszę mi wybaczyć, że zainteresował mnie twój przypadek. Wydaje mi się, iż nie ma innej metody niż porozmawiać z "wiedźmą" i przekonać ją do zdjęcia uroku. Zgłaszam się na ochotnika, żeby do niej pójść i z nią porozmawiać. Będę potrzebował jedynie informacji na jej temat. Jeżeli ona nie będzie źródłem, to będę szukał dalej.
Klasnął dłońmi przez chwilę trzymając je złożone, po czym sięgnął po naczynie z drinkiem i dopił jego zawartość.
- Część zapłaty przyjmę w formie zaliczki, a resztę po wykonaniu zadania. Nie wiem ile dni mi zajmie namierzanie "wiedźmy". Tak poza tym, pamiętasz może czy była ładna?
Wzruszył ramionami. Jeżeli mu się nie powiedzie, to sam będzie latał do toalety za każdym razem, gdy spojrzy ekspedientce w oczy.

Vincenzo-san #00 #0011



* 1 man = 10000

Spoiler:

_______
by Tsuna

Vincenzo's Bizarre Adventure #0012
Vincenzo wzruszył ramionami i sięgnął po zdjęcie. Upamiętniona na nim dziewczyna przypominała mu typową wróżkę. Na szczęscie zaliczała się do kategorii tych ładniejszych. Położył przed sobą zdjęcie i przysunął doń wizytówkę. Mógłby zacząć już jutro. Pod warunkiem, że dałoby radę już dziś umówić się na spotkanie. Popatrzył na kopertę. Połowa zaliczki pójdzie na samo spotkanie. Im szybciej skończy tym lepiej dla niego. Niech będzie.
Łowca podniósł wzrok na mężczyznę.
- Jest to bardzo rozsądna oferta, Nakamura-san. Dziewczyna odbiera jeszcze telefony o tych godzinach? Jak tak to mogę już zadzwonić i umówić się na wizytę. Miejmy nadzieję, że będzie miała wolny termin. Jak nie to...
Przysunął do siebie kopertę, lecz nie otworzył jej. Zamiast tego postukał palcem w zdjęcie.
- Zdjęcie zostało wydrukowane z internetu czy ktoś pstryknął jej fotkę?
Zapytał wyciągnąwszy telefon, który położył na kopercie. Był gotowy już zacząć. Postanowił jednak omówić tę niejasność. Nie będzie nikogo otwarcie oskarżał o spanie z kim nie trzeba.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0013
Sprytnie, pomyślałem. Sprytnie... Pochylilem sie nad stołem w zamyśleniu pocierając brodę. Nie miałem już więcej pytań. Jeżeli to wszystko, to mógłbym ruszyć w dalszą drogę. Nie przepadałem za alkoholem. Dziewczyna na scenie nie zachwycała swoim wdziękiem. Spodziewalem się lepszych wrażeń, a nie było to nic ciekawego. Nic, czego bym wcześniej w życiu nie widział. Przeniosłem wzrok na Nakamure. Wyczerpaliśmy temat, a nie zamierzałem wchodzić w rozmowy o kobiecych wdziękach czy prywatnych podbojach miłosnych.
- Nakamura-san, proszę mi wybaczyć, lecz jeśli wszystko zostalo juz powiedziane, to będę się zbierał. Sprawą zajmę się z samego rana. Jednak nim pójdę mam takie jedno pytanko... Czy dużo takich wróżek, tudzież osób mojej profesji pracuje w tym mieście?
Byłem ciekaw czy kontaktował sie z kimś wcześniej. Jeśli tak, to czy mogli to być oszuści? Albo amatorzy mojego pokroju? Lub profesjonaliści którym w tych sprawach do pięt nie dorastam? Wróżka mogła wiedzieć więcej ode mnie. Nie tylko szukałem sposobu na załagodzenie sporu ze swoim klientem. Szukałem też informacji, a te mogłaby mi zapewnić.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0014
Nic? Jaka szkoda. Wzruszyłem ramionami, po czym zacząłem ubierać się do drogi. Założywszy na siebie płaszcz wsunąłem telefon do zewnętrznej kieszeni, gdzie kopertę z pieniędzmi ukryłem w wewnętrznej, tuż przy samym sercu. Ku mojemu zdziwieniu będący w niej zegarek wydawał się być nieco cieplejszy. Skąd to? Jak to?
Chcąc, nie chcąc, zamyśliłem się. Mój wzrok wylądował na ekranie, po czym spoczął na wizytówce Nakamury. Po krótkiej chwili zegarek przestał grzać w palce. Wtedy wyjąłem rękę z kieszeni i sięgnąłem po enigmatyczną kartę. Chciałem się jej przyjrzeć. Głównie zależało mi na rozczytaniu oraz zrozumieniu tekstu, lecz zastanawiałem się czy nie spostrzegłbym jakiejś sztuczki.

Jeżeli nie stanę się ofiarą jakiegoś uroku, to schowam wizytówkę do kieszeni oraz pożegnam się, uścisnąwszy dłoń Nakamury. W razie czego będziemy w kontakcie. Nim jednak postanowię wyjść z samego klubu, to chciałbym odwiedzić toaletę. Dobrze jest opróźnić pęcherz przed długim nocnym spacerem. Jednakże miałem nadzieję sprawdzić wizytówkę przy pomocy zegarka oraz upewnić się, że w otrzymanej kopercie nie ma żadnych niespodzianek. Po załatwieniu sprawy i umyciu rąk, wyszedłbym z klubu.