Siedziba Łowcy

Vincenzo's Bizarre Adventure #0075

Okular nic nie wykazał. Dopóki w pobliżu nie było ludzi, to nie musiałem go zdejmować. Zadzwonił alarm. Ciekawe czy w dwadzieścia minut wyrobię się do centrum handlowego. Będę musiał się śpieszyć. Tak też zrobiłem. Wyłączyłem alarm i ustawiłem go na godzinę 21:00. Zanim ludzie na dobre się zabiorą z pracy może minąć od pięciu do piętnastu minut. Może zdążę nawiedzić nawiedzoną sklepikarkę. Albo zdołała wyjść wcześniej z nieprzewidzianych mi przyczyn.

Zajęty swoimi sprawami ruszyłem do centrum, pozostawiwszy duchy samym sobie. Ich zachowanie było dla mnie czymś nowym. Zacząłem zastanawiać się czy rzeczywiście miałem do czynienia z duszami. Jakby nie patrzeć, wiedźmie cyknięto zdjęcie. Może rzeczywiście miałem do czynienia z jakimś kultem?

Vincenzo's Bizarre Adventure #0076

Przyjrzałem się zdobytej ulotce, po czym schowałem ją za pazuchę. Uzupełnię mapę. Albo z ulotką w ręku przejdę się na owe wzgórze, żeby poznać teren. Nie był to taki zły pomysł. Nim ruszyłem dalej spojrzałem w dół, zauważywszy banknoty pod swoim butem. Przykucnąłem, rozejrzałem się za ich właścicielem i schowałem je do kieszeni. A ponoć szczęście piechotą nie chodzi...
Byłem pod centrum handlowym. Nawet wyrobiłem się na czas. Tylko co z tego? Nie wziąłem pod uwagę, że poza głównym wejściem mogą być też mniejsze. Cóż... Nie miałem jak obstawić każde z wejść, to zaczekałem przy głównym. Z boku wejścia. Dobrze mogłem czekać na kogoś z kim się umówiłem. No nic... Dałem sobie od piętnastu do dwudziestu minut czekania, aż ochrona czy pracownicy powypraszają pracowników z galerii.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0077

Uprzejmie podziękowałem policjantom za pomoc, po czym sięgnąłem po telefon, by sprawdzić godzinę. Powiedziałem, że umówiłem się na dwudziestą pierwszą i jeśli przez najbliższe dziesięć minut nie pojawi się nikt znajomy, to pójdę w swoją stronę. Nie było to do końca prawdą, ale nie było też kłamstwem.
Szczerze, dzisiejszego dnia dowiedziałem się więcej niż przez ostatni tydzień. Mogłem wrócić do domu, albo... Albo pójść do zaznaczonej na ulotce świątyni shinto. Po drodze zatrzymam się gdzieś zjeść kolację. O ile policjanci puszczą mnie bez zadawania dalszych pytań.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0078

Dotarłszy na miejsce mogłem złapać oddech. Okolica wyglądała na zadbaną. Ktoś musi tutaj regularnie przychodzić. Albo miejsce było pod stałym nadzorem. Wokół drzewa. Schody były jedyną drogą na szczyt. Można urządzić zasadzkę, albo samemu wpaść w pułapkę. Czas pokaże.
Założyłem okular korporacyjny, po czym poczekałem, aż oczy przyzwyczają się do zmiany wizji. Następnie wyjąłem latarkę bez zapalania jej i ruszył w stronę świątyni z zamiarem obejścia jej. Wolną ręką sięgnąłem po zegarek. Nawyki nawykami.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0079

Noc była cicha i spokojna. Przynajmniej tutaj. Będę musiał przyjść tutaj za dnia, żeby docenić architekturę tego miejsca. Jak już uporam się z obecnym zadaniem, to wezmę sobie tydzień wolnego, żeby udekorować magazyn.
Wróciłem myślami do tego co było przede mną. Zegarek schowałem do kieszeni i na wszelki wypadek przypiąłem go łańcuszkiem. Przełożyłem latarkę do lewej ręki. Trzymając ją nadchwytem na poziomie oczu zapaliłem ją, żeby oświetlić wejście na ścieżkę i na to dokąd mnie zaprowadzi. Prawą rękę uniosłem przed siebie. Biorąc głęboki wdech uspokoiłem umysł oraz chęć sięgnięcia po broń.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0080

Dobrze było się rozejrzeć. Przestrzeń wokół mniejszego chramu nie nadawała się na zgromadzenie, którego byłem świadkiem. Aczkolwiek nie wykluczałem takiej możliwości. Przed odejściem oświetliłem i przyjrzałem się kapliczce. Potem wziąłem drugą odnogę i wróciłem do domu. Po wyjściu z zarośli zgaszę latarkę.
Na pewno wrócę tu za dnia, gdy zbiorę więcej informacji.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0081

Wróciłem do magazynu ponowić rutynę snu oraz przygotowań do nowego dnia. Wróciłem na wzgórze, które w świetle dnia zdawało się nie mieć przede mną żadnych tajemnic. W południe dostrzegłem coś nietypowego, lecz nie miałem pomysłu jak to sprawdzić. Włożyć rękę w krzaki? Intuicja podpowiadała mi, że mógł być to system ostrzegania, albo jakaś forma aktywnej bariery. Cokolwiek to było, stwierdziłem że sprawdzę to później.
Potrzebowałem informacji. Moja wiedza na temat japońskiej kultury i obyczajów była znikoma. To samo tyczyło się samego miasta, o którym słyszałem tylko plotki. Pierwotnym impulsem skierowałem się w stronę księgarni lub biblioteki. Po chwili przypomniałem sobie w jakich czasach żyję. Zacząłem rozglądać się za kafejką internetową. Wynająłbym box na jakiś czas i sprawdził informacje na temat odwiedzonej świątyni. Oraz informacje na temat kościoła, w którym czułem się nieswojo.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0082

Świątynia jak świątynia. Kościół jak kościół. Nawiedzone cmentarze widziałem już dwa. Z czego do tego, gdzie spotkałem tajemniczą nieznajomą wypadałoby wybrać się raz jeszcze. Było tam zaskakująco dużo demonów... Jak wrócę do magazynu zaktualizuję dziennik.
Mając jeszcze trochę czasu postanowiłem poszukać w internecie informacji na temat wróżki. Skoro miała wizytówkę, to ktoś korzystał z jej usług. A jak korzystał z jej usług, to mógł pozostawić opinię. Zamyśliłem się. Moje ogłoszenie można było znaleźć w gazecie. Dlaczego nie pomyślałem o tym wcześniej? Ktoś inny mógł reklamować swoje usługi w internecie. Sugerując się rozmową telefoniczną ze studiem, nie byłem w tym miejscu sam. Wyglądało na to, że dzień dzisiejszy poświęcę zbieraniu informacji. Zweryfikuję je później.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0083

Westchnąłem. Zapisałem nazwisko, imię oraz adresy kontaktowe wiarygodnej dwójki, po czym... Po czym opuściłem kafejkę, zapłaciwszy za czas w niej spędzony. Wyglądało na to, że czas aktywnego śledztwa mam za sobą. Pójdę coś przegryźć. Po drodze zadzwonię do studia, żeby poinformować, iż w związku z pracą nie będę mógł się pojawić w programie. Jak napełnię brzuch wrócę do magazynu.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0084

Powróciwszy do siedziby sprawdziłem stan broni i uzupełniłem dziennik, przepisując do niego numer Mizuki, po czym skasowałem go z telefonu. Poświęciłem parę chwil na zapamiętanie go, co ponowię po przebudzeniu i przed opuszczeniem magazynu. Informacje na temat wiedźmy oraz wizytówkę również zapisałem w dzienniku. Następnie położyłem się spać, próbując zasnąć. Planując akcję i rozpatrując różne scenariusze, w końcu przy jednym z ich udało się zasnąć.

O poranku stwierdziłem, że dokumenty na temat zleceń ukryję w magazynie. Jeszcze coś się stanie i na podstawie tego co się przy mnie znajdzie sprawię problemy klientowi, panu Nakamurze. Z broni zostawiłem włócznię. Wziąłem ze sobą kastet i naręczne ostrze. Mogłem zostawić całą broń i zdać się na przywoływanie, lecz nie miałem pewności, że wzgórze nie będzie otoczone barierą ochronną. Prawdopodobnie będzie. Przypomniawszy sobie o ładowarce do telefonu, ją też zabrałem ze sobą.

Opuściłem magazyn. Swymi krokami pokierowałem się do sieciówki w centrum miasta, gdzie zjadłem śniadanie i doładowałem telefon. Potem z suchym prowiantem (yakisobapan i karepan) i zapasem napojów (woda, mrożona herbata i mrożona kawa) udałem się na wzgórze Shinonome, gdzie zacząłem szukać miejsca, które pozwalałoby mnie na cichą obserwację wejścia do świątyni. Na początku głównego. Później przeniósłbym się do "ukrytego" wejścia.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0085

Znalazłem całkiem dobry punkt widokowy. Od czasu do czasu zmieniałem pozycję, gdy nikogo nie było w pobliżu. Takich przypadków było niewiele. Siedząc na drzewie rozważałem co może się wydarzyć i w jaki sposób zareagować. Z nadejściem zmroku wspomogłem się kawą oraz dojadłem prowiant. Resztki wrzuciłem do sklepowej reklamówki. Zastanawiałem się co z nią zrobić. Póki co trzymałem ze sobą.

Na horyzoncie pojawiła się zakapturzona postać. Wywnioskowałem, że mogła to być moja wiedźma. Niosła ze sobą koszyk. W jej towarzystwie nie było dusz, jak ostatnim razem. Nie mogłem przypomnieć sobie okoliczności. Głos zwracał się do duchów czy do niej? Była gdzieś na przedzie, czy gdzieś z boku? Jak na detektywa od spraw paranormalnych miałem słabą pamięć. Praca na własną rękę nie jest wcale taka łatwa. O czym ja teraz... Skup się. Nie jest to zadanie, jak wszelkie inne. Nie jest to...
Stężałem na widok, którego byłem świadkiem. Miałem swoje wątpliwości, że to co widzę jest podpuchą. Iluzją. Testem. Sprawdzianem. Być może, jest to sprawdzian mojej tolerancji na zło tego świata. Lada chwila zmierzą się z moją determinacją. Istniała szansa, że dziecko zmarło przy porodzie i nieochrzczone zgubiło się w drodze do limbo. A jeśli zostało zamordowane...

Zapiąłem płaszcz. Nie myślałem o tym, że zrobię użytek z siatki. Zaszeleściłem nią i zrzuciłem z drzewa gdzie siedzę. Samemu spróbowałem zejść po stronie, gdzie nie będę widziany, a przynajmniej nie przez demona. Wiedziałem, że nie zdołam się zakraść. Co najwyżej na chwilę odwrócę uwagę od dziecka. Przeciwnicy byli rozmiarów człowieka. Wyjąłem więc naręczne ostrze. Lewą ręką przysłoniłem tatuaż i zwiększyłem swoją szybkość (+8 za 8PR). Acceleratio.
Podpucha czy nie, ktoś zapłaci za takie głupie "żarty". Wyskoczyłem zza drzewa w kierunku demona. Chciałem znaleźć na takiej pozycji, że demona znajdował się między mną a wiedźmą. Nie atakowałem mężczyzny. Nie wiedziałem jakie posiada zdolności, ani czy nie przybierze prawdziwej formy. Jeśli tylko takową posiadał. Atakowanie w ślepo nie było wyborem. Bezczynne czekanie też nie. Powinienem zwrócić na siebie ich uwagę. Co się wydarzy później, możliwe, że będę zmuszony do uników. Na tym chciałem się skupić.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0086

Był szybki. Obróciłem się bokiem do świątyni i zrobiłem parę kroków do tyłu, by móc widzieć wiedźmę i demona. Chociażby kątem oka. Tymczasowo nie traktowali mnie jako zagrożenie. Rozłożyłem ręce na boki.
- Samewiel? Z księgi Henocha? - Rzuciłem pytanie w bliżej nieokreślonym kierunku, po czym zwróciłem się do rzekomego upadłego anioła. - Co zamierzałeś zrobić z tym dzieckiem?

Vincenzo's Bizarre Adventure #0087

Nie kryłem rozbawienia, zaśmiawszy się krótko. Wzruszyłem ramionami. Wolną ręką sięgnąłem do kieszeni płaszcza, wyciągnąwszy z niej okular. Założyłem go.
- Robiłem gorsze rzeczy. Później podzielimy się wesołymi opowiastkami.
Schowałem broń i zrobiłem krok w stronę wiedźmy. Demon wycofał się. Wygląda na to, że nie zamierza się wtrącać, jest tak pewny siebie. Natomiast zielonooka knuła coś złego. Czego mogą nie dostrzec moje oczy, to może dostrzeże je okular. Początkowo planowałem obezwładnić kobietę. Wpierw spróbuję rozmowy.
- Mogliśmy poznać się w innych, lepszych okolicznościach... Lecz nie wszystko jest jeszcze stracone. Nazywam się Venator. Jestem Łowcą Dusz. Domyślnie zajmuję się odprowadzaniem duchów do zaświatów oraz likwidację demonów, ale... Ostatnimi czasy rozszerzam wachlarz swych usług. Przyznam się, Samewielu, że jesteś miłą odmianną od potwornych postaci demonów jakie spotkałem na swojej drodze. Pod żadnym pozorem nie jesteś pierwszym jakiego widziałem w postaci ludzkiej, lecz możesz być pierwszym, do którego nic nie mam. Dlaczego w ogóle o tym mówię? Powiedzmy, że Puści nie do końca za sobą przepadają. Jest was dużo i każdy zajmuje swój rewir. Konkurujecie. - Wzruszyłem ramionami. - To taka propozycja.
Miałem swoje domysły na temat tego, jak wygląda rozkład Pustych w mieście. Z trzech sytuacji nie powinienem wyciągać wniosków. Acz dobrze dać znać, że swoje wiem i zamierzam zrobić z tego użytek. Demony, z którymi nie można się porozumieć zabijam bez zastanowienia. Z nielicznymi rozumnymi, można się dogadać. I tak planuję się ich wszystkich pozbyć...

Vincenzo's Bizarre Adventure #0088

Opuściłem ręce, zawiedziony. Przeliczyłem się z rozsądkiem diabła. Każdemu takiemu będę ucinał język. Całą swoją uwagę skupiłem na wiedźmie. Nie chciałem jej krzywdzić. Przynajmniej taki miałem zamiar. "Plus" mógł oznaczać, że jest ludzką duszą. Nie miałem pewności czy była żywa, czy martwa. Wyjąłem z kieszeni kastet i nasunąłem go na palce lewej dłoni. Nie zamierzałem go używać, lecz gdyby okazała się być duchem, to miałem punkt zaczepu. Zaczynamy.

Mój plan zakładał wyjęcie noża do rzucania (jednego z trzech) oraz podbiegnięcie do kobiety omijając krąg krwi. W trakcie pierwszego natarcia nie zamierzałem używać reiryoku. Nie ruszała się z miejsca. Oznaczało to dwie rzeczy. Mogłem zostać zaatakowany z tej odległości oraz mogę zostać zaatakowany przez zbliżenie się do niej. Będą przed nią dwa metry, lub dalej jeśli zauważyłem zmianę w jej zachowaniu, rzuciłem w nią nożem, po czym odskoczyłem na bok. Mogę chybić. Narzędzie moża zostać odepchnięte. Albo przez nią przeleci. Tak czy siak, nie powinno jej zabić.
Po uniku będę próbował zmniejszyć dystans nas dzielący, żeby odepchnąć ją od kręgu oraz od koszyka z dziećmi. Jeżeli będę zmuszony do dalszych uników, to pozwolę być prowadzonym przez wiedźmę, to jest pozwolić jej przyzwyczaić się do mojego tempa, a ja do jej ataków. Jeśli tylko te nadejdą. Zawsze mogła przywołać innego demona. Nie dowiem się dopóki nie spróbuję.
Powiedzmy, że po pięciu unikach postanowię użyć reiryoku do zwiększenia swojej szybkości (+4 za 4 PR), żeby móc ją ostatecznie dopaść. Odepchnąć oraz owinąć przedramię wokół jej szyi, żeby podusić ją do omdlenia. Jeśli okaże się, że jest niematerialna, to solidny cios w wątrobę powinien położyć ją na ziemię. Nie zamierzałem odkrywać wszystkich asów w rękawie. Chciałem zostawić je na demona.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0089

Wydarzenia przebiegły po mojej myśli. Wiedziałem, że pokonanie wiedźmy nie będzie takie proste. Mimo moich działań nie chciałem jej skrzywdzić.
- Przepraszam - rzuciłem, odskoczywszy od niej. - Zajmij się tym po lewej.
Prawdopodobnie pokrzyżowałem jej pierwotne plany, lecz rozmowę o tym zachowam na później. Wyciągnąłem naręczne ostrze oraz oddaliłem się od kręgu. Nie wiem z jakim demonem miałem do czynienia. Jeśli był typu fizycznego, to zamierzałem prześliznąć się pod jego atakiem, żeby zadać własny, np. ciąć go pod pachą czy pod kolanem. Jeśli byłem w stanie go wymanewrować, to zamierzałem zadawać mu ciosy w plecy i w tył głowy.