Siedziba Łowcy

Vincenzo's Bizarre Adventure #0090

Pochłonięty swoją walką nie spostrzegłem tego co się święci. Nim wydarł się ze mnie ostrzegawczy krzyk już było po wszystkim. Zamknąłem otwarte usta, z których nie wydobył się żaden dźwięk. W miejsce szoku i niedowierzania pojawiły się bliskie sobie emocje, strach oraz gniew. Instynkt sugerował ucieczkę jako potrzebę ratowania życia. Rozsądek pchnął mnie w kierunku demona. Cokolwiek znajdowało się teraz w ziemi mogło mnie pochwycić, gdybym spróbował uciec. Gniew zmotywował mnie do dalszej walki. Byłem obliczem zimnej furii. Zabij, albo zostaniesz zabity.

Użyłem reiryoku do zwiększenia swojej szybkości (+4 za 4 PR) oraz wytryzmałości (+4 za 4 PR). Ziemia była lawą, po której nie chciałem stąpać. Czym prędzej doskoczyłem do chodnika i stamtąd przeprowadziłem natarcie na Samewiela. Przypuszczałem, że pierwsza próba nie powiedzie się. Wyrosną kolejne macki, albo w moją stronę zostanie rzucone truchło kobiety, więc będę zmuszony do uniku. Gdyby udało się wbiec w demona, to lewą ręką zdejmę jego gardę, żeby prawą wyprowadzić liczne pchnięcia w jego tułów. Był to plan A. Dla wyprowadzenia planu B muszę sprawdzić jego reakcję.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0091

Czyżbym nie był w stanie go pokonać? Uparcie prowadziłem do zwarcia, a demon krok za krokiem wymykał się poza mój zasięg. Zaprzestałem zabawy w kotka i myszkę. Zatrzymałem się wciąż trzymając gardę. Zacisnąłem usta, po czym rzekłem twardo.
- Wiesz kto jest naszym Panem, Samewielu.
Wyrzuciwszy z siebie nadmiar agresji odetchnąłem długo. Nie byłem przygotowany do tej walki.
- Prawda. Czuję perwersyjny pociąg do swoich wrogów. Z niechęcią muszę przyznać, że jesteś potężniejszy ode mnie i bądź co bądź zasługujesz na uznanie. Jednakże nie wybaczę tego co zrobiłeś wiedźmie, Samewielu. Wolę siedzieć przy stole niż klękać pod nim. Zresztą widać, że niewiele jej to pomogło.

Vincenzo's Bizarre Adventure #0092

Wolną ręką podrapałem się po szyi.
- Wiesz. Takie perwersyjne uczucie, jak współczucie. Może żal. Szkoda walczyć z kimś z kim mógłbyś w końcu porozmawiać. Zwykli ludzie nie wierzą w takie rzeczy.
Wzruszyłem ramionami. Rozluźniłem się nieco. Zastanowiłem się nad słowami upadłego anioła. Przybliżyłem sobie postać matki. W tej samej zadumie potrzasnąłem głową. A gdy zacząłem mówić przytaknąłem.
- Coś w tym jest. Chociaż zdarzały się wyjątki. Acz, o kobietach możemy porozmawiać innym razem. Sohei była moim jedynym tropem do poznania miejscowego nadnaturalnego półświatka. Jeśli jakimś cudem żyje, to z nią porozmawiam. A jak nie żyje, i była taka straszna, to dawno ją Piekło pochłonęło... Jesteś jeszcze ty, Samewielu. Tak się składa, że od dzisiaj mam wolny grafik na przyjmowanie nowych zleceń. Nim jednak do tego przejdziemy, chciałbym zapytać o trzy rzeczy. Co z duchowymi niemowlętami i czy powiedziałeś Sohei jaką ma złożyć ofiarę. Oraz, nie jesteś Pustym Samewielu. Prawda?
Przyjrzałem się demonowi. Czy miał w sobie cechy zdradzające jego pochodzenie?

Vincenzo's Bizarre Adventure #0093

Może jego czas na tym planie dobiegał końca. Ktoś by pomyślał, że jest to okazja na przeprowadzenie ataku, lecz... Mogło to też być przynętą.
- Nie chciałbym ich poznać i nie zamierzałem Cię obrażać Samewielu. Możesz podać cenę naszej znajomości. Każda wiedza ma swoją wartość. Czego oczekujesz w zamian? Skoro przykładowa ofiara okazała się nieważna.
Można powiedzieć, że graliśmy na czas. Nie wiem komu bardziej zależało na opóźnieniu tego co ma nadejść. Czy twarz upadłego anioła zdradzała jakieś emocje? Może jakiś nikły cień desperacji?