Las Menosów

Uśmiecham się szyderczo i przypatruje jego wyglądowi cielesnemu
Nie bierz tego do siebie taka kolej rzeczy !
Powiedziałem po czym szybkim ruchem kończę jego żywot smacznym gryzem

Pożarłeś jego ciało, smakowało inaczej niż ciało zwykłego Hollowa, było niesmaczne, jakby zepsute. Pożarłeś go całego, lecz nic się nie stało. Zostałeś sam, ledwo żywy na środku potężnej jaskini.

Poszedłem wolnym krokiem przez korytarz gdy zobaczyłem sephie skinełem głową na znak że wykonałem misje i wykładam się na ziemi ...

Wyszedłeś na zewnątrz, Adjuchasa, ani Arancara nigdzie nie było. Tylne nogi podłamały się pod tobą. Wtem usłyszałeś jakiś hałas, jakiś ogromny huk. Podniosłeś głowę i spojrzałeś w tamtym kierunku.

Niedaleko Ciebie odbywała się najprawdziwsza bitwa. Setki Hollow'ów walczyły ze sobą, a między nimi Sephiente górujący niczym mordercza chmura, nurkował co jakiś czas i wzbijał w powietrze tumany pustych, którzy opadali na ziemię z trzaskiem, na środku bitwy królował Arancar.

Sephiente przeleciał obok Ciebie i wrzasnął
-NA CO CZEKASZ!! TO JESZCZE NIE KONIEC!!- zaczął wracać na pole walki.

Oblizałem rany i ruszyłem do akcji skardam się i wypatruje pola walki co tam się dzieje
Co się stało??

Sephiente wrócił już na pole walki gdzie siał największe zniszczenia. Liczne armie pustych napierały na siebie. Nie miałeś pojęcia kto jest z kim, wyglądało to zupełnie jakby każdy walczył z każdym, jedyną widoczną parą był Sephiente i Arancar.

Znalazłeś się niedaleko walczących, Ci nie zwracali na ciebie uwagi, zbytnio pochłonęła ich walka między sobą. Poczułeś emanujące zewsząd reiatsu, jego ilość była przytłaczająca. Określiłeś, że to reiatsu tak naprawdę jest sumą wszystkich walczących.

Sephie mógłbyś użyć cero powinno ich wystraszyć! powiedziałem
wypatrując mała wymagająca ofiarę

Adjuchas nie słyszał Cie, znajdował się wysoko ponad wszystkimi, a panujące odgłosy bitwy niosły się wiele kilometrów dalej. Bitwa wrzała w najlepsze. Arancar zaczynał się wycofywać, widać nawet tak potężna istota nie dawała rady pod naporem takich ilości pustych, a może najzwyczajniej się znudził.

Jeden z Pustych pożarł właśnie swojego pobratymca, był dosyć ciężko ranny, a gotował się do ataku na kolejnego pustego.

Czekam w momencie gdy się mnie nie spopdziewa wale piochą pod żebra po czym strzał w maskę i gryzę ją

Ruszyłeś z impetem w kierunku jednego z pustych. Potworny ból przeszywał twe ciało, a mięśnie powoli odmawiały posłuszeństwa. Gdzieś nad tobą przeleciał Sephiente, co dodało Ci nieco otuchy.

Rzuciłeś się w kierunku pustego, lecz zdążył się uchylić, chciał Cię powalić, lecz i ty odskoczyłeś. Nastąpiła między wami wymiana ciosów, wszystkie były niecelne.

Sephiente oraz Arancar stali gdzieś w oddali spoglądając na całą tą bitwę
-To już prawda?- spytał Sephiente
-Chyba tak, jakoś nigdy mnie to nie interesowało- prcyhnął Shien jak zawsze z pogardą
-Oto powstaje nowy Gilian, nowy członek prawdziwego społeczeństwa potężnych pustych- Adjuchas wypowiedział te słowa z wielką godnością.
-Pieprzysz jak zawsze, lepiej patrz- zarechotał Arancar.

Wasza walka została przerwana, wszyscy jak jeden mąż poczuliście jak wasze ciała zostają sparaliżowane. Unieśliście się jakimś cudem w powietrze, po czym zaczęliście krążyć wokół jakiegoś epicentrum, które znajdowało się między wami. Nie wiedziałeś co się dzieje, czułeś jak jakaś część Ciebie umiera, a inna rodzi. To chyba było to co nazywano ewolucją Hollow'ów, czułeś podniecenie a jednocześnie strach. Tak... właśnie teraz to nastało.

(napisz co robiłeś przez 1 rok jako Gilian i dodaj sobie do wieku 1 rok)

Minął rok twej egzystencji jako Gilian. Wszędzie było głośno o kolejnym menosie, który ma swoją odrębną osobowość i może zajść dalej. Shien wielokrotnie pilnował Cię, abyś "nie zrobił sobie krzywdy". Sephiente został twym przewodnikiem. A ty?, jadłeś i rosłeś w siłę, powoli robiło się o tobie dosyć głośno.

Nastał ten dzień. Wielu Adjuchasów, a także kilku Arancarów zebrało się przed jaskinią Sephienta. Postawiono Cię na ogromnym skalnym postumencie i przykuto do niego czarnymi niczym noc łańcuchami. Od samego rana czułeś się dziwnie, jakby coś się wewnątrz Ciebie gotowało.
-Nie martw się, po prostu nie chcemy, abyś pozabijał niepotrzebnie kogoś, albo, żebyśmy my nie musieli zabić Ciebie.- szepnął Sephiente ku tobie, gdy zapinano Cię w łańcuchy.

Minęło parę chwil, a ty poczułeś rozrywający ból w klatce piersiowej. Twe ciało rozbłysło białym blaskiem. Świat zaczął się kurczyć, a z tłumów dobywały się odgłosy zachwytu. Stało się, w końcu Ci się udało. Ewoluowałeś w Adjuchasa. Ponownie zamieniłeś się w ogromnego kota, przypominałeś panterę o białej sierści, twoja maska obejmowała całą głowę, lecz kolor twej sierści nie pozwalał zdefiniować osobom postronnym gdzie tak naprawdę jest jej koniec.
-Powstań... Kei Lingu- Zakrzyknął Shien.

Wstałem dumnie rozstawiając łapy patrzyłem arrancarow'i prosto w oczy dumnym głosem powiedziałem
stało się! po czym przeleciałem wszystkich zebranych wzrokiem po czym luźniejszym głosem powiedziałem
dziękuje za przybycie

Pomiędzy zebranymi podniosła się wrzawa. Wszyscy klaskali i śmiali się.
-Zdejmijcie mu łańcuchy- powiedział Sephiente i wylądował obok Ciebie. Gdy byłeś Gilianem mogłeś patrzeć mu na równi, lecz teraz jego potężne ciało górowało nad tobą. Spojrzeliście na siebie
-A więc stałeś się tym kim chciałeś... jakie to uczucie? i co zamierasz teraz zrobić?- zapytał Ciebie.
Łańcuchy opadły, a ty byłeś wolny.

Dzięki
powiedziałem hollowo'm którzy rozpieli moje łańcuchy
Narazie się nie martwmy o to powiedział z zadowoleniem
Gdy wszyscy się rozeszli poprosiłem arrancar'a i sephie aby zostali
gdy już tylko my zostaliśmy powiedziałem z powagą
muszę się spotkać z lordem h w sprawie mojej ewentualnej ewolucji w arrancar'a powiedział z powagą na twarzy ...

Shien zaśmiał się, a jego głos rozszedł się echem po dużej części lasu
-Przykro mi młody... ale to nie tak. To on stwierdzi czy jesteś godzien się z nim spotkać.- patrzył w twoim kierunku jak na małe dziecko
-Wy puści jesteście tacy sami, każdy uważa się za wyjątkowego...- nachylił się nad tobą- najpierw pokaż, że jesteś godzien, potem się pomyśli- wyprostował się i spojrzał na Sephiente
-Zbieram się, wystarczająco długo siedziałem w tym miejscu- widziałeś jak skierował swoje kroki w kierunku lasu i zniknął tam po jakimś czasie

-Nie przejmuj się zbytnio nim, on tak zawsze mówi- powiedział do Ciebie Sephiente, gdy zostaliście sami
-Zostanie Arancarem to nie taka prosta sprawa, trzeba być naprawdę silnym... ewentualnie trzeba mieć plecy u jakiegoś Arancara...- spojrzał w miejscu gdzie zniknął Shien
-Na niego nie masz co liczyć, on nie pomoże nikomu...

Wiem zadufany gbur
Sephie powiedz mi jaki jest sposób żeby lord h o mnie usłyszał??
Gdy to powiedział wyprostował się i czekał na odpowiedź

-Hmmm, uczyń coś wielkiego, zabij potężnego Shinigami, jakiś podstępy plan, który coś zmieni... ewentualnie zrób to tak jak robili niektórzy Adjuchasi...- ostatnie słowa wypowiedział z pogardą - Stań przed Las Noches, zrób rozróbę i emanuj ze swego ciała taką ilością reiatsu, że później będziesz je odzyskiwał przez miesiąc- prychnął ponownie.
Zrobił kilka kroków, tłumy już dawno zniknęły
-Zresztą, to dopiero twoje początki jako Adjuchas... trzeba Cię jeszcze wiele nauczyć- spojrzał na Ciebie, wydawało Ci się, że jego zęby ułożyły się w lekki uśmiech.

Jestem gotowy na trening! powiedział z uśmiechem na twarzy

-To dobrze... myślę, że będziemy mogli niedługo zacząć, ale to dopiero na zewnątrz...- rozłożył swe skrzydła
-Wskakuj... lecimy na pustynie, mam tam pewną kryjówkę, myślę, że przyda nam się.

Wskakuję delikatnie na sephie
adjuchas energiczne wzniósł się w lot w czasie gdy lecieliśmy
chciałbym się nauczyć rozkazywać gilianom

-Hahahaha... to później, to później- słyszałeś w jego głosie nutkę rozbawienia
-Na początek nauczę Cię jednego z naszych atutów... Cero- Przebiliście się z łoskotem przez sufit lasu
-Nie chce marnować niepotrzebnego czasu- mruknął Sephiente

Dolecieliście do odległych części pustyni w Hueco Mundo. Adjuchas zapikował w dół i wyhamował przed samym lądowaniem. Złożył swe skrzydła i chrząknął
-Możesz już zejść... to tutaj- przed wami rozpościerała się ogromna skała, miała kilkaset metrów wysokości, niemalże pionowe ściany, u jej podnóża znalazłeś zasypaną jaskinię
-Myślę, że niedługo zaczniemy...

pisz w Hueco Mundo-> pustkowia-> Pustynia najdalej od Las Noches

Korin miał pewien plan. Pomagając sobie długim szponem wdrapał się na jedno z dziwacznych drzew tworzących Las Menosów tak aby pień osłaniał go przed wzrokiem walczących. Wiedział dobrze, jak wielkie echo musi się nieść między takimi pniami i miał zamiar to wykorzystać. Przysiadł na jednej z gałęzi, zwinął dłonie w prowizoryczny "wzmacniacz" po czym wrzasnął:

-Stac! Dlaczego zabijacie się nawzajem?! Czy żaden z Was, Puści nie chce stać się potężnym adjuchas miast ciągle im służyć? A może planujecie już zawsze robić im za podnóżki?! Dlaczego nie utworzycie menosa? Czyżbyście bali się, iż wasze umysły są za słabe by to przetrwać?!

Echo powinno sprawić, iż zlokalizowanie wołającego stanie się niełatwym zadaniem a panująca tam wieczna ciemność i umiejętność maskowania reiatsu Korina tylko zmniejszały szanse, że da się odnaleźć. W razie czego mógł zawsze udawać, iż przerażony wrzaskiem nawołującym do tak odważnego czynu schował się na drzewie.

Puści jakby znieruchomieli na moment, natomiast Adjuchasy zaczęły krzyczeć:

- Kto śmie tak mówić, pokaż się!

- To pewnie twoja sprawa - odpowiedział jeden do drugiego - nie pozwolę ci się pozbawić armii!

I znów rzucili się na siebie, natomiast Puści jakby w transie zaczęli się atakować i zjadać, niczym rój świetlików drobiny energii duchowej wypełniły wielką grotę i zaczęły się spajać, niewyraźny kształt zaczął się pojawiać i przypominać typowego Gilliana, lecz nie miał jeszcze rysów, ciągle stanowił jedynie niezgrabną masę. Praktycznie wszystkie Hollowy się rozpadły, a Adjuchasy walczyły między sobą w furii.

Korin przypomniał sobie radę istoty, która przedstawiła się jako Ed i czekał z ruszeniem aż do momentu gdy praktycznie wszelkie holowy zlały się już w jedno. Gdy to nastąpiło ruszył pędem wykorzystując całą energię duchową, jaka mu jeszcze została po ostatnich posiłkach. Nie myślał już o Adjuchasach ani o ukrywaniu się...liczył się czas i to, że MUSIAŁO MU SIĘ UDAĆ! Wszystkie te lata ukrywania się, wszystkie momenty, które uświadamiały mu, jak był słaby...cała żądza władzy nad wszystkimi tymi cząsteczkami duchowymi, nad całą tą mocą!

Yubi biegł wśród unoszących się ogników duchowej energii, które rzucały jasną poświatę na jego maskę. Biegł ku sile lub zatraceniu a myśl o odwrocie ani na chwilę nie zagościła w jego umyśle.

Wskoczyłeś prosto na bezkształtną masę. Zapadła ciemność...

W pewnym momencie obudziłeś się w jakimś dziwnym miejscu, jakbyś był nad chmurami, a pod sobą miałeś kamienną platformę, niebo dziwacznie falowało w kolorach czerni, mimo to wszystko dobrze widziałeś, co więcej zauważyłeś, że jesteś w swojej dawnej ludzkiej postaci! Z daleka widziałeś platformę która była na wysokim słupie, dało się do niej dojść tylko przeskakując ze słupa na słup, które wystawały z chmur.

Łatwo to nie wyglądało, ale wiele czasu nie miałeś. Usłyszałeś dźwięki, jakby jęki potępionych dusz. Odwróciłeś się i zobaczył z daleką pędzącą chmurę, z której jakby tworzyły się sylwetki różnych osób, im bardziej do przodu się posuwała tym wszystko nikło w niej. Przez skórę czułeś, że nie chcesz zobaczyć co się stanie jak dojdzie do Ciebie.

OD początku wiedział, iż nie ma przed sobą łatwego zadania. Na szczęście zmiana ciała nie była w stanie odebrać mu jednego- analitycznego, spokojnego umysłu. Szybko zerknął na pierwszy słup starając się w ułamkach sekund ocenić odległość i potrzebną do skoku siłę. Z zaciętą, nie wyrażającą nic poza determinacją miną wykonał pierwszy skok...w razie gdyby jednak udało mu się nie zlecieć na łeb miał zamiar powtarzać tą operację tak szybko, jak tylko potrafił zachowując pewną ostrożność.

Nie mógł pozwolić by chmura potępieńców pochłonęła jego duszę! To on ma tu władać i zrobi wszystko by to osiągnąć!

Udało ci się wskoczyć, co prawda nie wylądowałeś od razu na nogi i musiałeś się podciągać, ale udało ci się. Wykonywałeś kolejne skoki aż w końcu dostałeś się na miejsce przeznaczenia: kolista powierzchnia, a na środku jakby z podłogi wylewała się smuga białego światła. Podchodziłeś już pełen triumfu i tylko twoja wrodzona ostrożność uratowała cię przed lecącym prosto w twoją głowę kamieniem.

Odwróciłeś się i zobaczyłeś mężczyznę: gruby, pod 40tkę, ogólnie mało apetyczny. Zapewne tak jak ty jest hollowem i walczy o dominację:

- zabiję Cię, a gdy to zrobię ja tu będę rządzić!

Zaczął biec na Ciebie z zaciśniętymi pięściami, a jego oczy były pełne mordu.

Twarz Korina wykrzywił grymas wściekłości.

-No to dalej, zapraszam!-Nie podda się teraz...ten grubas nie będzie rządzi tym, co należy się jemu!

Korin wciąż dysponował wspomnieniami z czasów, gdy był człowiekiem i właśnie to miał zamiar wykorzystać. Jako syn rodziny lekarskiej a potem student medycyny znał się nieco na anatomii i wiedział o istnieniu pewnego słabego punktu ludzkiego ciała, o którym większość ludzi nie słyszała. Gdy grubas zbliżył się w swym pędzie na odległość wyciągniętego ramienia Yubi ugiął mocno kolana prostując przy tym prawą rękę. Otwartą dłonią chciał uderzyć w miejsce tuż nad kroczem przeciwnika...właśnie tam trzeba było uderzyć by uszkodzić kość łonową- bardzo delikatną i podatną na złamanie lecz zarazem zapewniającą równowagę. Uderzenie w nią niezawodnie powodowało utratę równowagi oraz upadek a na dokładkę wielkie problemy z późniejszym wstaniem na nogi*

Uderzenie się udało, grubas padł na ziemię trzymając dłonie w miejscu uderzenia, kwilił z bólu i jedyne co w tobie wywołał to obrzydzenie:

- Czekaj, pozwól mi zachować świadomość, nie mogę tak skończyć.