Chata Shirai'a Ryusakiego

No cóż, może nie do końca o to mi chodziło, ale przynajmniej sobie poszedł...
Kiedy już usłyszę, że drzwi do chatki się zamykają, to szybko idę do lasu na SPACER, gdzie znów po jakimś czasie postaram się pogadać z "izo...".

Ruszyłeś na spacer, jest ładna pogoda, znajdujesz niewielki źródełko.

Kładę się w pobliżu źródełka i staram się zmarnować trochę czasu gapiąc się na niebo. Po jakimś czasie siadam i znów staram się "wejść" do swojej duszy. Najpierw staram się wywołać emocje wyobrażając sobie 2 wcześniejsze sytuacje, a następnie staram się wymyślić nową np. ktoś na moich oczach uderzył mojego brata kijem od baseballa, a następnie uciekł. Widząc, że brat cierpi, staram się dogonić drania i pokazać mu, co to jest prawdziwy ból.

Poleżałeś kawał czasu przy źródełku. Zaraz po tym zabrałeś się do pracy. Tym razem szybciej niż zwykle udało Ci się osiągnąć czarne ręce i usłyszeć wyraźniej głos istoty mówiący:
- To znowu Ty?

- Po co Ci moje imię?
Istota zignorowała Twoje pytania i zadała to wyżej ostrym tonem.

Szybko staram się znaleźć jakiś pretekst do podania imienia.
No cóż, z dwóch powodów. Po 1 mój trener kazał mi się tego dowiedzieć, bo jeśli tego nie zrobię to prawdopodobnie będziesz się budzić codziennie... Po 2, skoro jesteś częścią mnie, a Ty znasz moje imię, to ja chciałbym poznać Twoje. Pewnie trochę sobie razem pożyjemy, a budzenie Cię z tak błahego powodu mi też się nie podoba.

- Spróbuj tylko, a się nie obudzisz. Daj mi lepszy powód w innym wypadku znikaj człowiecze!
Istota krzyknęła. Poczułeś znów zachwianie tego wymiaru, zupełnie jakbyś miał wrócić do rzeczywistości, ale po chwili wszystko wróciło do normy.

W tym momencie w ułamku sekundy powracasz do normalności, jednak Twoje ręce ciągle są czarne i co dziwne niesamowicie bolą. Czujesz nieopisany ból, nieporównywalny nawet z sytuacją w której ktoś zdarłby Ci skórę z rąk i wsadził do soli, a następnie do spirytusu, albo palił w płomieniach o temperaturze 400 stopni. Dodatkowo robi Ci się duszno i się okropnie boisz, popadasz w szał.

Zaczynam wydzierać się na całe gardło. Jeśli źródełko jest małym jeziorkiem, to szybko do niego wskakuję i staram się zanurzyć ręce. Jeśli źródełko ni jest jeziorkiem, to staram się zamoczyć w nim ręce. Jeśli nie pomoże, to zaczynam się rzucać, miotać się w kółko wymachując rękami. W tym stanie nawet nie mogę spokojnie pomyśleć, docierają do mnie tylko najprostrze myśli.
Chatka... facet.
Obracam się w miejscu i staram się znaleźć drogę powrotną do chatki, bo wydaje mi się, że jeśli ktoś może mi pomóc, to mój opiekun.

Wskoczyłeś cały do jeziorka, jednak to nic nie pomogło, nawet chwilami wydawało Ci się, że pogorszyło sytuację. Zacząłeś się rzucać i miotać jednak nic nie przynosiło rezultatu, a ból się tylko pogarszał. Cały czas wydzierasz się na całe gardło i zaczynasz powoli tracić oddech. W końcu zauważasz dróżkę skad przybyłeś.

Staram się na chwilę opanować i pobiec bez żadnych postojów tą dróżką do chatki.

Udało Ci się troszkę opanować (przestałeś krzyczeć i skupiłeś się na drodze) i zaczynasz biec, lecz po zaledwie kilkunastu metrach ból narasta do niewyobrażalnego stopnia, nie jesteś w stanie już biec, możesz tylko iść. Dodatkowo zaczyna Ci się robić mdło.

Przystaję na chwilę i z trudem mówię do siebie
Przestań... już nie... wytrzymam...
Jeśli ból nie ustanie, to krzyczę na całe gardło
POMOCY!
i idę dalej w stronę chatki.

- Nie... to wciąż za mało...
Usłyszałeś głos istoty.
Po chwili krzyknąłeś POMOCY i w tym samym momencie usłyszałeś za sobą dobrze już znany Ci głos:
- Pff... zostawić dziecko na chwile...

Odwracam się, jednak nawet bez patrzenia wiem, kto za mną stoi. Zanim jednak zdążyłem się odwrócić, powiedziałem do mężczyzny resztą sił
Jak zwykle... musi mnie Pan ratować...
Upadam na kolana, jeśli mam siłę, to zostaję w tej pozycji, jeśli nie, to kładę się na ziemi i mówię do siebie
Czemu to robisz? Uważasz, że to mnie powstrzyma przed poznaniem Twojego imienia? Nie... mylisz się.

Zrobiłeś to co zaplanowałeś, a gdy byłeś już na kolanach mężczyzna złapał Cię za ramiona i wręcz krzyknął:
- Spójrz mi w oczy!
Gdy tylko spojrzałeś w jego oczy ujrzałeś, że nie są "normalne" tęczówka wręcz promieniowała błękitnym blaskiem, a na około niej zamiast białka była czerń, gdy tylko to ujrzałeś nie wiedzieć czemu przestraszyłeś się, zobaczyłeś coś co Cie uderzyło niczym piorun, lęk przed tym był tak potężny, że odebrał Ci oddech, nie byłeś w stanie nic zrobić... Wtem przestałeś czuć cokolwiek i po prostu odpłynąłeś.

Budzisz się... nie wiesz ile czasu minęło, jesteś przed chatką, pamiętasz wszystko co się stało oprócz jednego... Nie byłeś sobie w stanie przypomnieć co zobaczyłeś w oczach mężczyzny, wiesz że była to najstraszniejsza rzecz w Twoim całym życiu, jednak nie masz pojęcia co się wtedy stało. Ręce masz zabandażowane.

Rozglądam się po okolicy, nie ważne czy ktoś tam jest, czy nie i tak siedzę cicho.
Jeeeej co mnie podkusiło, żeby samemu próbować poznać to imię. Następnym razem dwa razy się zastanowię, zanim coś zrobię. I te oczy... nigdy czegoś takiego nie widziałem, i raczej nie chcę już widzieć. No i czemu ta istota chciała mi coś zrobić? Sama powiedziała, że stanowimy jedną osobę, a raczej nie śpieszy Jej się umierać. I po co to zrobiła? Przecież poznanie imienia nie powinno być takie trudne. W każdym razie go nie poznałem, jednak teraz mam wątpliwości czy opiekun chciał, żebym sam je odkrył.
Staram się położyć i zrelaksować, jeśli mogę to robię to w szopie, chcę zapomnieć o tamtym.

Poszedłeś do szopy w celu zrelaksowania się. Chwilę później już spałeś, budzisz się po kilku godzinach i widzisz mężczyznę ostrzącego jakiś nóż. (w szopie są różne sprzęty przydatne)

Przez chwilę patrzę się na Niego, a następnie mówię z niechęcią
Dzień dobry.

- Dzień dobry.
Wtrącił szybko mężczyzna, jego wypowiedź miała charakter zdawkowy.

To by było na tyle. Nie mam ochoty z Nim rozmawiać, pewnie jest wściekły.
Leżę i czekam, czy coś powie, jeśli nie to czekam aż sobie pójdzie.

Leżysz i leżysz wyczekując, jednak mężczyzna ciągle stoi i ostrzy nóż nic nie mówiąc.

- A czy Ty w ogóle chcesz rozmawiać?
Mężczyzna nie spojrzał na Ciebie ani razu odkąd go ujrzałeś i nie wygląda żeby miał zamiar spojrzeć.

- Przeszkadza Ci moje towarzystwo?
Mężczyzna wciąż nie patrzy.

Cóż, nie oto chodzi. Po prostu czuje się winny z powodu zaistniałej sytuacji i nie za bardzo wiem co powiedzieć. Dziękować setny raz też już nie chcę, bo ile można. Nie potrafię zadbać sam o siebie, więc myślałem, że uda mi się osiągnąć coś samemu. Niestety, nie mam talentu do samodoskonalenia się.
Spuszczam głowę, żeby nie patrzeć na Niego, nawet gdyby podniósł wzrok.

- Z talentem czy bez, wszystko można osiągnąć ciężką pracą...
Mężczyzna wyszedł wciąż nie patrząc na Ciebie. Gdy tylko wyszedł niebo pociemniało i zaczął padać deszcz. Wkrótce deszcz przeradza się w burzę.