Sklep u Katriny

Gdy byłeś gdzie indziej świadomością, na zewnątrz dziewczyna mogła tylko patrzeć, gdyż nawet nie mogła już ustać na nogach kiedy biała maź zaczęła wylewać się na twoją twarz kształtując maskę. W końcu nastąpiła od Ciebie eksplozja, tumany ziemi podniosły się i dopiero po kilku chwilach dziewczyna mogła znów coś ujrzeć, zauważyła też, że i reiatsu minęło.

Teraz już nie jesteś zwykłą Duszą, jesteś...


Shinigami.

- Nie wiem, gdzie byłem, ale wróciłem.
Stwierdził w tej chwili, gdy ponownie znalazł się na ziemii.
- Możesz powiedzieć Katrinie, że przeżyłem.
Na jego twarzy zaczął pojawiać się uśmiech.
- Dzięki za walkę... Teraz wracam do ciała i idę opróżnić jej lodówkę.
Mówi i powoli kieruje się do swojego ciała, fizycznie był raczej silny, w końcu otrzymał nową moc, jednak psychicznie zmęczyła go ta walka i przemiana.

Katrina pojawiła zza skały, zaczęła klaskać:
- Brawo, kto by pomyślał, ale widzę, że też nieco inaczej jest niż poprzednim razem. Widać udało ci się poskromić twoje własne moce duchowe. Masz, wciśnij się w ciało i idziemy na górę. Jesteś głodna? Chodź z nami.

Dziewczyna była nieco zdziwiona, ale przytaknęła. Na niewidocznie polecenie jej ostrze skurczyło się niemal całkowicie pokazując drugą dłoń.

Wszyscy poszliście na górę, po krótkim czasie góra półmisków leżała obok, twój brzuch był napęczniały wręcz, dziewczyny też zjadły i Katrina zaczęła przedstawiać jak wygląda sytuacja:
- Do walki ma stanąć kilkudziesięciu pustych, około 10 Gillian, a przewodzi im jeden Vasto Lorde oraz Shinigami. Przeciw tym dwóm nie mamy szans za bardzo, zajmiesz się więc Gillianami, do ataku mamy niecałe 24 godziny, prześpij się gdzieś, wypadałoby żebyś potrenował jako shinigami i poznał swoje możliwości. Pomoże ci w tym ona.

Spojrzałeś znów na nią, aż trudno było uwierzyć, że to... twór. Nie wiedziałeś też czy ma imię, a może w ogóle go nie ma...

- Rozumiem.
Roten kiwnął głową po wysłuchaniu kim będzie wróg.
- W takim razie teraz zdrzemnę się - po jedzeniu. Obudźcie mnie za kilka godzin.
To powiedziawszy skierował się do pierwszego lepszego mebla, na którym dało się położyć i to właśnie zrobił, ucinając sobie drzemkę. Aby było mu wygodniej podłożył sobie coś pod głowę, ewentualnie poprosił o poduszkę.

Dostałeś poduszkę oraz prostą matę, całość była całkiem wygodna. Cały czas w głowie kłębiły ci się myśli, a zwłaszcza nie dawał ci spokój mężczyzna, którego spotkałeś. Skąd znał twoje imię, kim jest, czemu ci pomógł, przeciw komu walczyliście wtedy kto chciał spalić tamten świat... na te pytania nie potrafiłeś znaleźć odpowiedzi, skupiłeś się na czymś innym dzięki czemu udało ci się usnąć.

Zostałeś wybudzony ze snu - pewnie choć bez agresji, bezimienna dziewczyna stała nad Tobą:
- Chodź, pora już, spałeś wystarczająco dużo, pora zejść na dół.

- Jeszcze chwila...
Mruknął w pierwszej chwili i wbił głowę w poduszkę. *Która jest godzina? Już muszę wstawać? Dopiero co się położyłem. Ech...* westchnął i po kilkunastu sekundach podniósł się, aby bezimienna dziewczyna nie musiała interweniować i siłą zwlekać go z łóżka. Zaspany przetarł oczy i przemówił.
- No to chodźmy...
Ruszył leniwym krokiem w stronę zejścia na dół.

Zeszliście znów do podziemi, dziewczyna rzuciła ci małą, zieloną pigułkę:
- Połknij to.

Domyślałeś się, że chodzi o usunięcie duszy z ciała i tak zrobiłeś, połknąłeś pigułkę, poczułeś po chwili odrzucenie i byłeś poza swoim ciałem, które nie opadło bezwiednie, a obróciło się w twoją stronę, na twarzy malował się uśmiech. "Rotten" odezwał się bardzo infantylnym głosem:
- Witaj dobry panie, co za wspaniały dzień...
- Wracaj do domu, jego rodzice pewnie się martwią, on tu zostanie parę dni - powiedziała dziewczyna

Fałszywy Rotten zaczął kierować się w stronę wyjścia, a dziewczyna odwróciła w twoją stronę.

Roten pomachał swojemu ciału. Spodziewał się, co się stanie, bowiem już miał okazję korzystać z tych pigułek.
- Właśnie! I spróbuj wytłumaczyć im tą wygraną i wyjazd!
Zawołał do swojego ciała *Pozbędę się tego problemu z głowy i nie będę musiał kombinować.* ucieszył się, realistyczne wytłumaczenie im wszystkiego i zorganizowanie ich wyjazdu, aby zniknęli z tego miasta na czas ataku pustych - był to niemały problem dla Rotena. Miał tylko nadzieję, że ta dusza zrobi to za niego lepiej, choć miał też obawy, że zrobi coś głupiego.
- Możemy teraz poćwiczyć.
Powiedział i położył rękę na swoim zanpakutou, powoli go wyjął i obejrzał - jeszcze nie przyglądał mu się dokładnie. Patrząc tak na niego spytał się.
- Jaki rodzaj treningu tym razem?
Spodziewał się jednak, że będzie to oczywiście pojedynek, bo to chyba najprostsza forma treningu, podczas której może poznać swoje możliwości oraz swego zanpakutou.

Dziewczyna wysunęła swoje ostrze:
- Oczywiście walczymy, staraj się zapoznać ze swoim ciałem, nie oszczędzaj się, próbuj różnych rzeczy. Atakuj.

Dziewczyna stanęła w pozycji obronnej wysuwając do przodu ostrze.

*Poznać siebie. Kombinować, tak jak to robiłem po opanowaniu shikai w lesie...* przypomniał sobie te chwile i również ustawił się w pozycji odpowiedniej do walki.
- Zacznę więc.
Powiedział uznając, że on powinien oddać pierwszy atak, bo to w końcu on ma trenować i kombinować. Ruszył biegiem w jej stronę, trzymając zanpakutou oburącz z prawej strony. Następnie przed nią zamachnął się po prostu wykonując niskie, poziome, szybkie cięcie w lewo, miarkując przy tym siłę, zaraz po nim, gdy miecz był z lewej strony ciął na ukos do góry - w prawo, jeśli unikając poziomego ciosu wyskoczyła w górę. Jeśli cofnęła się, zamiast tego ciosu wykonuje doskok i pchnięcie. Na razie nie korzysta prawie z reiatsu - jedynie trochę do zwiększenia swojej szybkości.

Dziewczyna zablokowała cięcie na swym ostrzu i zamierzała zaatakować cię drugą ręką, w której miała zaciśniętą pięść. Uniknąłeś ciosu, nastąpiło kilka wymian, potrafiła doskonale omijać twoje pchnięcia, lecz i ciebie nie potrafiła trafić.

Po paru minutach obaj mieliście lekką zadyszkę. Przeciwniczka patrzyła na Ciebie a na jej twarzy widać było koncentrację, chwilę potem jakby postawiła krok i rozmyła się w biegu, usłyszałeś coś za sobą. Ledwo zdołałeś się odwrócić, a już znajome ostrze śmignęło przed tobą raniąc płytko obojczyk. Dziewczyna odskoczyła:
- niezły refleks, ale jak tak dalej pójdzie to chyba sama stanę do walki z Gillianami.

- Spokojnie. Ja się dopiero rozkręcam.
Odparł. *Ale chyba rzeczywiście musimy zwiększyć intensywność tego treningu, bo czas nagli.* zebrał w tej chwili większe ilości reiatsu. Podobnie jak wtedy, gdy wyzwalał moc shinigami - zatrzymał się w miejscu kawałek od przeciwniczki, szybko skupił duże ilości reiatsu, tworząc przy tym swoistą aurę wokół siebie. Gdy poczuł przypływ sił - ruszył z miejsca odbijając się od ziemii z tak dużą siłą, by w jednej chwili znaleźć się kilka lub nawet kilkanaście metrów dalej - tuż przed zmodyfikowaną duszą, wtedy wyprowadza szybkie, lecz płytkie cięcie, by nawet, jeśli nie zdoła go zablokować - nie zrobiło jej krzywdy, idące od dołu na ukos przez brzuch i piersi do jej prawego ramienia. Potem, gdy sam jest odsłonięty, a miecz ma w górze, unosi prawą nogę do torsu i wyrzuca przed siebie chcąc odepchnąć przeciwniczkę i uniemożliwić kontrę. Jeśli wszystko poszłoby zgodnie z planem, ponawia skok do przodu i atakuje szybkimi ukośnymi cięciami, które wykonuje naprzemiennie od góry - raz z lewej, raz z prawej strony, napierając wciąż do przodu.

Przypierałeś dziewczynę, nie mogła sama skontrować i jedynie unikała bądź blokowała ataki. Parę razy zadrapałeś jej ubranie. Potrafiłeś już bardziej ukierunkować swoją moc.

W pewnym momencie machnęła nogą i kilka kamyków poszło w twoją stronę, odruchowo zasłoniłeś się ręką co wykorzystała do tego by odskoczyć nieco dalej. Widać było zmęczenie większe u niej niż u Ciebie.

<dopisz +1 kontrola reiatsu, +1 szybkość>
Rób odstępy Enterem, wtedy tekst jest bardziej przystępny zamiast takiej zbitej "bryły"

- Daj znać, jak będziesz chciała odpocząć.
Zwrócił się do niej lekko dysząc i ruszył biegiem w jej stronę z zanpakutou ustawionym przed sobą, zadając jeszcze pytanie.
- Ile w ogóle mamy jeszcze czasu? Dobrze byłoby odpocząć chwilę po treningu, przed walką.
Czekając na odpowiedź wykonuje jedną ręką proste cięcia jak poprzednio, jednak gdy już ją usłyszy odskakuje do tyłu, zbiera reiatsu i szykuje się do czegoś ciekawszego.

Po raz kolejny duchową moc wykorzystuje do zwiększenia swoich możliwości, przedewszystkim nóg. Siły ciosów nie wzmacnia, bo w treningu korzystanie z dużej siły pozbawione jest sensu, bo nie chodzi o zabicie przeciwnika, zwiększyłoby tylko ryzyko wypadku. Roten wciąż myślał o tym, żeby nie zrobić jej krzywdy i uważał na każdym kroku. *Ostrożności nigdy za wiele.*

W końcu rusza z miejsca i szybko dobiega do dziewczyny, najpierw wykonuje szermiercze wręcz pchnięcie lekko z lewej strony - na wysokości jej brzucha, potem z prawej, znowu z lewej i gdy już może się wydawać, że to zwykła seria pchnięć, Roten w pewnym momencie, zaraz po wykonaniu ostatniego pchnięcia, obraca się szybko w prawą stronę, wykonując kopnięcie z półobrotu na wysokości jej ramion, tym razem z dużo większą siłą - na tyle, by nawet zablokowane odrzuciło ją w bok. Nie daje jej za bardzo przejąć inicjatywy.

Dziewczyna w miarę odpiera twe ciosy mimo, że względnie stałeś się silniejszy. W trakcie walki nawet powiedziała kilka słów:
- Nieźle, ale łączenie ciosów z mieczem nie idzie ci najlepiej, patrz!

Gdy wymierzyłeś kolejnego kopniaka przyjęła go nieco powyżej żeber, objęła nogę i nogę i sama zasadziła kopniaka... w krocze. Puściła cię i odczekała aż dojdziesz do siebie. W tym momencie:
- Jesteś zbyt nieporadny jeszcze na takie kombinacje, lepiej ci szło samym mieczem, nie traciłeś koordynacji. Na tyle wystarczy jeżeli chodzi o normalną walkę, mamy parę godzin. Odpocznij nieco i może postaraj się jakoś dogadać ze swoim mieczem żeby ci wyjawił imię, ja idę się kąpać.

Dziewczyna odwróciła się i zaczęła wchodzić na drabinie do sklepu. Zostałeś sam w wielkim pomieszczeniu, zrobiło się cicho.

*Faktycznie...* zgodził się w myślach z jej uwagami. *Chciałem po prostu spróbować czegoś innego, z resztą... sama mi mówiła, że mam próbować różnych rzeczy, w każdym razie w walce z pustymi ciosy wręcz mi się nie przydadzą, zbyt ryzykowne no i jak widać, nie znam się na tym.*

Roten został sam na sam z zanpakutou. Usiadł na ziemii w siadzie skrzyżnym i położył go przed sobą. Zamknął oczy i przechylił się do tyłu, na plecy. *Jak to było ostatnim razem...* powoli otworzył oczy i spojrzał w "niebo", przypominając sobie rozmowę z Tsunami - jego poprzednim zanpakutou. *Wtedy usłyszałem go, gdy konałem, sam się do mnie odezwał i zaczął prawić jakieś mądrości... Później rozmawiałem z nim po prostu myślami... Jak ja mam zagadać, do tego?* wtedy podniósł się i zaczął próbować.

Wpierw chwycił miecz i spojrzał na jego ostrze, by zobaczyć się w odbiciu. Postanowił mówić na głos, jednocześnie myśląc to samo.
- Jeszcze nie mieliśmy okazji się przywitać...
Prawą ręką podrapał się po głowie, lewą wciąż go trzymając, czuł się trochę głupio. Gdyby ktoś go obserwował w tej chwili na pewno speszyłby się. Ponownie chwycił go oburącz i skupił się na rozmowie, wciąż patrzył na zanpakutou.
- Cześć. Jestem Roten!
Chwila milczenia.
- Shinigami.
Dodał, a zaraz jeszcze dorzucił.
- A ty?

Miecz nie odpowiadał, westchnąłeś z rezygnacją, gdy nagle poczułeś, że twoja lewa ręka jest zdrętwiała. Spojrzałeś na ostrze i mimowolnie ujrzałeś spojrzenie... nieswoje. Coraz bardziej spojrzenie stawało się cięższe, niebieskie oczy zdawały jakby nie mieć dna, w które wpadałeś...


Ukazałeś się znów gdzie indziej, tym razem nie było żadnych ogni. Poczułeś, że stoisz na plaży,byłeś na małej wysepce wielkości boiska do piłki nożnej, nie było na niej nic poza piaskiem, dookoła za to widok był o wiele ciekawszy:


Na środku plaży pojawił się młody mężczyzna, którego widziałeś wśród płomieni:
- Cześć Rotten, jak widzisz, zrobiło się nieco spokojniej. Nazywam się ^&%&*^%*

Zrobiłeś nieco głupawą minę, chyba nie dasz rady powtórzyć:
- No tak, widać nie jesteśmy sobie bliscy. A więc powiedz, co byś chciał wiedzieć, ja właściwie wiem wszystko, ty nie znasz mojego imienia nawet.

Jego ton brzmiał raczej jak kolegi z klasy niż mądrości.

- Znowu się spotykamy. A więc ty jesteś moim zanpakutou i to ten świat się palił?
Spytał się i zadał sobie w myślach pytanie: *Co chciałbym wiedzieć? Jeśli może mi odpowiedzieć na pytanie, to z chęcią je zadam.*
- Co to w ogóle za świat?
To było pierwsze pytanie Rotena... Zaraz po zadaniu go i otrzymaniu odpowiedzi Roten skłonił się do głębokich przemyśleń...

- Czekaj, nie mogę usłyszeć twojego imienia, tak? To może zobaczyć? Napisz je.
Jeśli i ta próba okazuje się nieskuteczna chłopak myśli dalej. *Jeśli mogę go zobaczyć, może dawać mi znaki, na pewno jest sposób by poznać jego imię.* Kombinuje jak może, by oszukać tę blokadę - taka natura człowieka, który nigdy nie znał zasad tego świata.

-Podaj więc numer litery alfabetu, na którą zaczyna się twoje imię. Potem następną i następną. Albo ja będę podawał numer, a jeśli to będzie prawidłowy, pokiwaj głową lub pomachaj mi mieczem i tak po kolei przekażesz mi, jak się nazywasz.
I w ten sposób testuje wszystkie zmysły, aby sprawdzić, czy nie ma totalnie żadnego sposobu aby poznać je "oszukując". Ostatnia próba to dotyk - Roten mówi po kolei litery, a jeśli jest prawidłowa, zanpakutou ma go uderzyć, odepchnąć lub po prostu dotknąć. Dopiero wtedy - jeśli wszystkie zmysły zawodzą w tym świecie, aby poznać jego imię - dopiero mówi.

- W takim razie, musimy po prostu się poznać, tak? Powiedz mi więc, kim jesteś, czy miałeś przeszłość, czy dorastałeś, a może powstałeś dopiero w momencie, gdy uwolniłem moce shinigami, w takim kształcie, w jakim stoisz przede mną teraz?
I od razu zasypał biedaka pytaniami.

Białowłosy spokojnie odpowiadał:
-Bingo, jestem twoim Zabójcą Dusz i ten świat palił. Zdziwiony? Teraz tu właściwie sama woda. W pewnym sensie to twój świat, to chyba najlepsze określenie.
Chłopak podrapał się po głowie jakby to było jakieś utrapienie.


Każda próba wyłudzenia imienia spełzła na niczym - znaki i ruchy były nieczytelne dla Ciebie. Ostatecznie zbył Cię tym, że musisz najwidoczniej zaczekać:
- Mi się wcale nie kwapi do ujawniania mego imienia. Poczekam kiedy będziesz naprawdę gotowy

Na kolejne pytania odpowiadał jakbyś go nudził nieco, wyciągnął spod płaszcza leżankę, choć jesteś przekonany że nie zmieściła się i zaczął ci mówić
- Jestem od początku kiedy i ty istniejesz, jednak byłem ukryty w zakamarkach twej duszy. Teraz, gdy stałeś się shinigami jestem tu i teraz i obserwuję twe poczynania. Muszę przyznać, że niezłe z ciebie ziółko, a to że potrafiłeś tu wejść jest godne podziwu, teraz ci powiem...
Poczułeś jak dostajesz plaskacza, to była dziewczyna:
- Przestań odlatywać, już czas.
Wstała i zaczęła się kierować znów na górę. Próbowałeś jeszcze się skoncentrować, chciałeś usłyszeć co chciał ci powiedzieć, ale nic z tego. Udałeś się na górę gdzie Katrina na was czekała:
- Puści już zaczęli wychodzić. Menosy niedługo do nich dojdą. Będą na obrzeżach miasta, macie nie pozwolić im dotrzeć do budynków gdzie mogą spowodować zniszczenia. Płotkami ani przywódcami zajmie się kto inny. Jakieś pytania?

*Ech...* Roten westchnął, gdy przerwano mu rozmowę z zanpakutou w takim momencie. *Mam nadzieję, że to jednak może poczekać... Nie - to na pewno może poczekać, bo nie ma nic ważniejszego niż chronienie miasta w tym momencie, a dłużej czekać nie możemy.* w związku z tą myślą wcale nie gniewał się na dziewczynę.

Wchodząc na górę powiedział w myślach - do zanpakutou. *Powiesz mi później, teraz czas na walkę.* w końcu zanpakutou śledził całe jego życie, a więc i na pewno teraz go słyszy - Roten doszedł do takiego wniosku.

Będąc na górze wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze, mentalnie przygotowując się do walki i przypominając sobie wszystko, czego dotychczas się nauczył, jeśli chodzi o walkę z pustymi. Wtedy przypomniało mu się coś.
- Tak. Którzy z tych pustych to menosy, gillianie i tak dalej, dzielicie je jakoś, a ja tego nie rozróżniam, każdy jest przecież trochę inny, ale wszystkie są ogólnie podobne.
Spytał. Problem nazewnictwa pustych dręczył go od jakiegoś czasu.

Katrina, mając poważną nieco minę zaczęła ci wyjaśniać tą kwestię:
- Pustych już spotkałeś, są one jednostkowymi duszami, które uległy przemianie w Pustego. Menos natomiast powstaje z tego, że inni Puści łączą się w jedno. Tak więc jeden Menos to tak naprawdę zlepione w jedno setki Pustych. Pierwszym etapem jest Gillian, wielka, wolna i głupia istota o dużej mocy duchowej, która głównie atakuje za pomocą Cero - energetycznego ataku. Inni, potężniejsi Menos to Adjuchas oraz Vasto Lorde, ale z nimi nie będziesz miał do czynienia, zresztą nie przeżyłbyś spotkania z nimi nieważne co byś robił.

Wzięła oddech i dodała:
- Najlepiej atakować ich z bliska, wtedy nie są tak skorzy do atakowania Cero gdy trafiają siebie. Niestety, ze względu na rozmiary i brak u Ciebie ataku większego od cięcia miecza sens ma atakowanie wyłącznie maski...Gillian ma 30-40metrów, ale jakoś sobie powinieneś dać radę jako shinigami. Niestety nie będę mogła ci towarzyszyć, a jedynie ona.

Udała się w stronę wyjścia:
- Pospieszcie się... i powodzenia.
Wyszła i zostałeś sam z dziewczyną:
- Słyszałeś, wychodzimy.
I zaczęła się kierować w stronę wyjścia.

- Tak. Ruszajmy!
Powiedział wykonując skinięcie głową. Szybko opuścił mieszkanie Katriny wraz z bezimienną dziewczyną.

Do walki zostało jeszcze kilka chwil, musieli bowiem dotrzeć do odpowiedniego miejsca, gdzie mieli pojawić się właśnie Ci puści - menosi, wobec tego postanowił się jej spytać.
- Tak w ogóle, to jak masz na imię?
Z myślą, że w czasie walki, gdyby musiał jej coś powiedzieć, głupio byłoby krzyczeć "bezimienna dziewczyno" lub coś w tym stylu - zawsze łatwiej po imieniu.

Dziewczyna na Ciebie spojrzała, wyglądała na kompletnie zaskoczoną:
- ... nie mam imienia. Chodźmy już
Dalej biegliście spokojnym tempem na miejsce gdzie wskazała wam je Katrina na mapie. Gdy biegliście skrótem między blokami naprzeciw wam wyszło dwóch Pustych: jeden przypominał modliszkę, drugi pająka. Dziewczyna spojrzała na ciebie:
-Biorę tego "pająka"
Ostrze wysunęło się i przeskoczyła nad nimi będąc bliżej pająka. Drugi pusty, według planu zajął się Tobą i zaczął nacierać.

Jeszcze w biegu, gdy rozmawiali - Roten był nie mniej zdziwiony niż ona, jej brakiem imienia.
- W takim razie będę Ci mówił Kiyoko.
Skąd Rotenowi przyszło do głowy to imię? Kto wie, ale przyglądając się jej po prostu takie wymyślił.

Znalazłszy się przed dwoma pustymi Roten odruchowo wyciągnął zanpakutou z pochwy. Kiyoko postanowiła zająć się pająkiem i ruszyła na niego, takoż i Roten zajął drugim pustym. Zanim przystąpił do walki zwrócił się do zanpakutou w myślach: *Ruszajmy!*

Ponieważ przeciwnikiem był pusty przypominający modliszkę - Roten ze swojej ogólnej wiedzy ze szkoły i programów przyrodniczych zdawał sobie sprawę, jak szybkie i śmiercionośne mogą być jej ataki. Wobec tego postanawia zacząć od defensywy. Znajdując się przed potworem ustawia zanpakutou poziomo na wysokości głowy, trzymając go silnie oburącz, by sprawnie w razie czego zablokować jej ciosy, choć stara się raczej uskakiwać przed nimi, by znaleźć się bliżej przeciwnika skacząc na ukosy - i mieć dostęp do maski.

Zaraz po pierwszych dwóch jej ciosach usiłuje przejąć inicjatywę doskakując bliżej, wyskakując w górę i wykonując pionowe cięcie na jej maskę. Wychodzi z założenia, że odcinanie jej kończyn lub wbijanie miecza w różne części ciała trochę mija się z celem, bo to nie jedyny pusty, którego ma dzisiaj zamiar załatwić, a atak na maskę jest najskuteczniejszym i najszybszym sposobem na zabicie pustego.

Bardzo szybko uporałeś się z Pustym, poczułeś się nieco pewniej, bo twoja moc zdawała się być naprawdę niezła. Kiyoko trochę dłużej zajmowała się Pustym, omijając ciosy obcięła mu niemal wszystkie kończyny i ostatecznie będąc za jego maską rozłupała ją:
- Szybko poszło, a teraz chodźmy.

Biegliście już bez przeszkód, co i raz widzieliście z daleka pustych w różnych sytuacjach, ale miasto zdawało się być tego dnia puste, zapewne to nie przypadek.

W końcu dotarliście na miejsce, przez moment nic się nie działo aż w końcu na niebie pojawiło się ogromne pęknięcie, z które już zaczęły wychodzić białe dłonie, na których zmieściłby się samochód terenowy
PS: piszemy w https://bleach.forumpolish.com/obrzea-miasta-f58/elektrownia-t328-30.htm

- Blisko?
Roten zaśmiał się cicho.
- Nadałem jej imię, bo głupio jest zwracać się do niej "oi, bezimienna dziewczyno". Gdy ma imię jest krócej, a poza tym zachowuje się jak człowiek, więc powinna je mieć.
Wytłumaczył Katrinie i zaraz pochwalił się z szerokim uśmiechem na twarzy.
- A tak w ogóle to opanowałem shikai.

Katrina spojrzała na dziewczynę, krótkie oględziny dały jej podstawę do tego by uznać, że wyjdzie bez szwanku. Co do kwestii shikai:
- Widziałam, spory jest i chyba całkiem potężny. Nie za ciężki trochę?

Nadal z daleka było można wyczuć dwa potężne reiatsu.

- Nie, ani trochę.
Stwierdził i uśmiechnął się słysząc, że Kiyoko nic nie będzie. Roten wciąż czuł reiatsu walczącej dwójki i bardzo ciągnęło go do nich, chciał chociaż popatrzeć, ich siła nawet go trochę przytłaczała, jednak by nie denerwować Katriny - musiał robić coś innego. Zdecydował się... coś zjeść.
- Sprawdzę, czy w lodówce jest porządek.
Oznajmił Katrinie i skierował się do kuchni - lodówki celem opróżnienia jej ze zbędnych produktów.

W lodówce znalazły się jakieś przystawki, zabrałeś wszystkie i zacząłeś się zajadać. Katrina znów odezwała się:
- Dzięki tobie Soul Society odniosło zwycięstwo, gdyby nie to, że zatrzymałeś Gilliany shnigami nie mogliby skoncentrować się zwykłych Pustych, którzy grasowali po całym mieście.

Gdy zjadłeś, reiatsu ucichło. Katrina przez chwilę była zamyślona:
- Chyba już wszystko się skończyło. Teraz już możesz wracać do siebie, zapewne masz wolną chatę na kilka dni skoro rodzice wyjechali. Co zamierzasz?


<czy było ustalone jakoś wcześniej jaka jest pora roku, czy masz szkołę czy wakacje?>

<pora roku nigdy nie była sprecyzowana wcześniej, a z pogodą bywało różnie: ogółem było ciepło, choć czasem wieczorami padało i było chłodniej, no i od czasu wyprawy Rotena do Soul Society było wolne w szkole (święta/wakacje, coś w tym stylu)>

Katrina pochwaliła Rotena, co go bardzo ucieszyło, jak większość mężczyzn lubił, gdy doceniono jego wysiłek.
- Co zamierzam?
Powtórzył pytanie Katriny i zaczął myśleć. *Faktycznie, w domu nikogo nie będzie, to znaczy... że na obiady będę musiał wpadać do Katriny, albo jeść na mieście.* pierwszą sprawą, od której zaczął rozmyślania było oczywiście wyżywienie. *Rodzice na pewno mi zostawili jakieś grosze w domu, żebym nie umarł z głodu.* dorzucił z nadzieją, choć tego nie był pewien - w końcu miał swoje kieszonkowe.

W końcu zaczął odpowiadać na pytanie Katriny.
- Najpierw zapoznam się jeszcze bliżej ze swoim zanpakutou, to znaczy sprawdzę jego możliwości. Wieczorami będę patrolował okolicę i niszczył pojedynczych pustych, jeśli się trafią, w nocy spał, a w ciągu dnia... pewnie wydawał pieniądze na zabawę. Poza tym na pewno zajrzę do Ciebie za dzień, dwa lub trzy, bo chciałbym skorzystać z twoich podziemii, jak Kiyoko dojdzie do siebie. Co więcej - to się okaże.
Odpowiedział na zakończenie wzruszając ramionami.

- Tymczasem, wezmę jeszcze kilka cukierków duszy i będę chyba wracał do siebie... dzięki za kolację!
Mówi bezczelnie zabierając kilka cukierków z jej domu (jak go 1 raz odwiedził to je znalazł przypadkiem, już kiedyś je od niej brał), następnie wyjmuje jeszcze Katrinie z lodówki kilka produktów, a następnie kieruje się z nimi do wyjścia... Z produktami wziętymi "na wynos" wychodzi z jej domu, o ile kobieta nie zatrzymuje go. Powoli wraca do domu wcześniej lądując we własnym ciele.