Szpital miejski

Telefon nie odpowiada. Do tego nie masz wiele przy sobie pieniędzy - większość jest na koncie. Jedyne co zostaje to zapłacić za taksówkę albo skorzystać z komunikacji miejskiej.

Coś jest nie tak muszę to sprawdzić.Wsiadł w taksówkę pojechał spotkać się z starcem. Wyrzucili mnie czy co!?W drodze rozmyślał o stanie rzeczy.Przegrałem zostałem wydalony...Ale żadnej informacji nie zyskałem.Ba nawet dostałem urządzenie aby szybciej dojść do zdrowia...

Wsiadasz w taksówkę, ale nim zamawiasz adres przypominasz sobie, że to przecież starszy pan padł z rąk dziewczyny, jedyne miejsce jakie zostaje to pub, gdyż wcześniej Saito przestrzegał, że więcej na razie cię nie przyjmie. Mimo to nadal się zastanawiasz czy nie warto gdzieś jeszcze pojechać.

Taksówkarz usłuchał i po 10 minutach stoisz już przed wejściem do baru, gdzie nikt poza barmanem nie było. Panuje tu jak zwykle charakterystyczny zaduch: https://bleach.forumpolish.com/centrum-f57/pub-el-diablo-t713-60.htm

~Aaron Williams 01~

Drużyna Vi bezpiecznie dostarczyła Aarona do budynku szpitala. Wysadzili go przy tylnym wejściu, uprzednio oddając mu jego rzeczy. Ktoś z tyłu najpewniej współpracował z tymi dziwnymi ludźmi, bo wpuścił Aarona i eskortował na drugie piętro, gdzie rzekomo leżał.
-To są papiery według których miał pan krótkotrwałe niedotlenienie mózgu i wypis. - powiedział brunet w okularach, który to właśnie mu towarzyszył. -Do przodu i od razu w prawo znajduje się klatka schodowa, a obok winda. - dodał. -Powodzenia. - rzucił tylko na koniec pozostawiając Aarona samemu sobie. Korytarz był w zasadzie pusty, nie licząc może trzech osób siedzących przed jedną z sal. Nie było tu żadnej znajomej twarzy...

Aaron cieszył się niezmiernie tym że w aucie panowała cisza, nikt nie zawracał mu głowy i nikt nie starał się z niego wydusić żadnych informacji. Williams nie odezwał się ani razu podczas przebywania u boku bruneta. Jedynie przytakiwał mu głową. 
-Byłaby możliwość dostania zwolnienia od pracy na jakiś czas? Potrzebuje go...- Spytał się bruneta. Aaron musiał go wziąć za lekarza.
Jeżeli Williams otrzymał odpowiedź przeczącą, ruszył ku wyjściu bezzwłocznie.
Wybrał schody, zbiegł po nich najszybciej jak potrafił i postanowił kupić sobie puszkę jakiegoś napoju gazowanego w automacie(O ile takowy się znajduje). 
Wychodząc ze szpitala, zatrzymał się na moment, aby spojrzeć na telefon, w celu sprawdzenia godziny i możliwych połączeń przychodzących.
Kanadyjczyk postanowił zadzwonić do pracodawcy, aby coś zakomunikować. 
-Dzień dobry, z tej strony Aaron Williams. Wiem że niedawno zacząłem pracować, ale miałem dzisiaj wypadek i chciałbym wziąć urlop na jakiś czas.-Przerwał na chwilę, aby rozejrzeć się dookoła.-Z góry dziękuje.
Po zakończeniu rozmowy, schował telefon do kieszeni i podłożył mikrofon pod kurtkę, tak aby był niewidoczny od frontu.

Brunet spojrzał na Aarona, po czym zerknął na chwilkę w swoje papiery.
-Powinienem dać radę. - powiedział. -Proszę tak za dziesięć minut przyjść do mojego gabinetu na parterze, to panu wydam. - dodał, odchodząc. Aaron tak czy siak zmierzał na parter więc pozostało mu tylko odczekać 10 minut. Tymczasem schodząc na dół Kanadyjczyk przyuważył automat z napojami. Wszystkie ceny zaczynały się od stu jenów. Zaglądając w portfel Aaron przyuważył, że najmniejszy bilon jaki posiadał to 500 jenów. Wyciągnął ją i wsunął do maszyny. Z gazowanych napoi miał do wyboru smaki cytrynowe, limonkowe, colę oraz zwykła, gazowana woda. Miał również sporo czasu, żeby się namyśleć.

Aaron spojrzał na automat z napojami, jakby od tej właśnie decyzji zależało jego życie.
Przez około pół minuty bił się między napojem limonkowym a Colą, miłość do kwaśnych potraw jednak zwyciężyła. Bezzwłocznie wybrał owy napój na interfejsie maszyny i chwycił go w dłoń. 
Kanadyjczyk wziął pozostałą resztę i postanowił przeczekać te 10 minut w poczekalni, może znajdzie się tam jeszcze jakaś gazeta, cokolwiek czym będzie mógł się zająć.
Siadając już na miejscu, z gazetą, czy też bez otworzył puszkę i wziął ogromny łyk, opróżniając przy tym 1/3 puszki. 
Teraz wystarczało tylko poczekać aż nadejdzie pora odwiedzić doktora.

Automat zwinął nieco sprężynowaty drucik, wypuszczając ze swojego uścisku puszkę z limonkowym napojem. Ona natomiast spadła na dół maszyny, gdzie Aaron na spokojnie ją wyjął. Niestety ustrojstwo okazało się zachłanne jak urząd skarbowy - postanowił się zaciąć i nie wydać reszty. Kanadyjczyk musiał najwidoczniej pożegnać się dodatkowo z czterystoma jenami. Pewnie dlatego niektórzy ludzie wolą normalne sklepy...
Szpital okazał się również oszczędzać na gazetach albo pojawiły się jakieś wieści o tyle ciekawe, że żadna sztuka celulozy się nie ostała. Jak pech to pech... Aaron rozsiadł się w poczekalni biorąc solidny łyk limonki. Wygląda na to, że tego potrzebował, bo poczuł niewielką (być może podświadomą) ulgę. I tak siedział dziesięć minut w poczekalni. Ludzie przychodzili i wychodzili. Jedni uśmiechnięci, drudzy niezbyt. Niektórzy kaszleli, inni jechali na wózku. Ciekawe ile dziś spotkał chorób zakaźnych. Być może nawet jakąś złapał? Najwyżej przeziębienie. Po sześciuset sześćdziesięciu sekundach Kanadyjczyk przyuważył lekarza, który obiecał mu zwolnienie chorobowe z pracy. Przeszedł się po korytarzu i wszedł do trzecich drzwi na lewo. Oby miał to, czego Aaron właśnie pragnie.

[-500 jenów za nakarmienie automatu]

Szpitalny korytarz szybko obleciał huk zderzenia ludzkiej ręki z automatem. Jakiś nerd nie powstrzymałby się pewnie od powiedzenia czegoś w stylu "bunt robotów" czy czegoś tam... Widownia oczywiście była zaskoczona wydarzeniem i podążała wzrokiem z Aaronem. Gdy jednak zauważyli, że on nic sobie z tego nie robi, najzwyczajniej odpuścili. Gdy mężczyzna wreszcie zauważył doktora podążył za nim, a ten nieco się zdziwił, widząc jak szybko Kanadyjczyk zareagował, gdy zatrzymał drzwi gabinetu przed zamknięciem się.
-Och, to pan. - powiedział doktor. -Mam dla pana zwolnienie. - odparł, po czym usadowił się za swoim biurkiem i sięgnął do małej teczki, którą przyniósł ze sobą. -Osobie z pańskimi "obrażeniami" - nie omieszkał się zrobić cudzysłowu palcami. -mogę załatwić zwolnienie na dwa tygodnie. Dostarczy to pan pracodawcy i będzie pan miał chwilowe wakacje. - powiedział z uśmiechem, wręczając mu papierek. -Mam nadzieję, że podczas nich nie będzie pan musiał tu wracać z prawdziwymi obrażeniami i, że nie spotkamy się za niedługo w roli lekarz-pacjent. - dodał. -Powodzenia. - rzucił jeszcze na odchodnym.

Dźwięk nawiązywania połączenia brzmiał przez kilkanaście sekund, aż wreszcie ktoś odebrał. Był to ku zadowoleniu Aarona jego pracodawca.
-Tak słucham? - spytał odbierając. -Wolałbym je otrzymać przed pójściem na urlop. - dodał, słysząc prośbę Kanadyjczyka. -W zasadzie to zaraz to panu umożliwię, o ile to pan właśnie wyszedł przez główne wejście do szpitala. - powiedział, po czym rozłączył się. Po chwili na parkingu w pobliżu wejścia zaparkował czarny Mitsubishi Lancer, z którego po chwili wyszedł mężczyzna w garniturze.
-Dzień dobry, panie Williams. - powiedział, podchodząc do Aarona. -Cóż takiego się panu stało? - spytał. Nie dało się ukryć, że zauważył papierek w ręce Kanadyjczyka.

Mężczyzna odebrał papierek od Aarona i dokładnie go przeczytał. Kiedy uznał, że wszystko się zgadzało, zwrócił się do Kanadyjczyka.
-Współczuję. - rzucił krótko. -W takim razie niech pan wykorzysta urlop do maksimum, ale za dwa tygodnie chcę pana widzieć sprawnego na dwieście procent. I proszę niczego nie bagatelizować. Jak lekarz mówi, że powinien pan wypocząć, to znaczy że powinien pan wypocząć. - powiedział z uśmiechem. -Kiedyś się na tym przejechałem i nie najlepiej zrosła mi się ręka po złamaniu... - słysząc komplement Aarona, na temat samochodu mężczyzna zerknął na pojazd i ponownie spojrzał na Kanadyjczyka. -Niedługo mam zamiar zmienić... Nie wiem jeszcze na co, ale mam zamiar. - dodał, po czym spojrzał na telefon. -Szesnasta czterdzieści... - mruknął. -Musi pan wybaczyć, ale spieszę się nieco. - rzucił, po czym skierował kroki do samochodu. -Życzę zdrowia. - dodał na szybko, po czym wsiadł do Mitsubishi i zwyczajnie odjechał...

Kanadyjczyk miał o tyle szczęście, że w pobliżu był jeden mały sklepik. wystarczyło przejść kawałek w lewo i następnie przez ulicę. Wyglądało na to, że było tam wszystko czego Aaron potrzebował - wystarczyło spojrzeć przez szybę. Przy ladzie widać było mnóstwo najróżniejszych paczek papierosów, w lodówce puszkowane piwo i mniejsze lodówki, w których na pewno znajdzie się jakaś mrożonka. Wystarczyło wejść. Potem trzeba już tylko sobie zorganizować jakoś czas, aż do dwudziestej drugiej...

[Zrobimy sobie kilkugodzinny timeskip - wpisz w następnym poście co tam będziesz porabiał przez następne prawie sześć godzin. Zakładamy, że nikt cię nie atakuje i tym podobne...]

Mrożonka i piwo z pewnością poprawiły nieco samopoczucie Kanadyjczyka. W końcu kosztował ponad trzy tysiące jenów. Wycisk, jaki zadał samemu sobie również wybił z niego nieco złości i sprawił, że w razie walki w fabryce, będzie w stuprocentowej formie. Brak mydła mógł co prawda zdenerwować, ale gdyby nie daj Boże upuścił takie... cóż różne bywają historie. Może więc lepiej, że go nie miał? Aaron po dotarciu do domu odstawił rzeczy i ponownie wyszedł. Szkoda, że nie miał żadnej drużyny, którą mógł zebrać, przed wyruszeniem w drogę...

[+1 Szybkość]
[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t907p330-stara-fabryka-zabawek