Sala audiencyjna

Sala audiencyjna służy do oficjalnych i służbowych celów.
Naprzeciw nich siedzą podwładni bądź goście oddziału 12.

Gdy wreszcie ją znajdę wchodzę pewnym krokiem do pomieszczenia i jak w sali audiencyjnej dywizjonu pierwszego również się po niej rozglądam. Patrzę jak różni się od tamtej. Jednak głównie wzrokiem w tej sali szukam shinigami ubranego w strój kapitana oddziału. Jak już go znajdę witam go należycie po czym mówię
Jestem Sougito Nobozaku. Chciałbym dołączyć do pańskiego dywizjonu kapitanie i wręczam mu już raz otwieraną kopertę z podaniem.

Wszedłeś do sali, zbytnio się nie różniła od tamtej w której dopiero co byłeś. Twoja uwagę przykuło sterta papierów która leżała na biurku i koło biurka. Dopiero jak podszedłeś bliżej można było zobaczyć kapitana owego oddziału który był wyraźnie zajęty papierkową robotą. Gdy kapitan w końcu zorientował się że tu jesteś, spojrzał się na ciebie, wziął kopertę i w milczeniu przeczytał. Gdy skończył uśmiechnął się do ciebie mile, wstał, wyciągnął lewą rękę na przywitanie i powiedział:
Witam w XII Dywizjonie chłopcze, nazywam się Shiab Osaka, kapitan XII Dywizjonu... od dzisiaj jesteś w naszym oddziale i oficjalnie od jutra przyjmujesz obowiązki... po tych słowach usiadł z powrotem na fotelu i dodał tylko:
Jutro dostaniesz jakieś rozkazy, na razie jesteś wolny...
Gdy to powiedział zajął się ponownie papierkową robotą.

Wyciągam do niego swoją rękę bacznie obserwując go od góry do dołu. Po jego słowach byłem bardzo zdziwiony. Widać, że szybko podejmuje decyzję. Wydał mi się dobrym kapitanem. Zdecydowanym i pewnym w swoich decyzjach. Gdy usiadł i powiedział, że jestem już wolny zadowolony wychodzę z sali audiencyjnej. Kieruję się do domu po drodze rozglądając się po okolicy. Z nudów mierzę czas by zobaczyć ile mniej więcej zajmie mi dotarcie z domu do dywizjonu dwunastego. Gdy już jestem na miejscu idę do kuchni i robię sobie coś do jedzenia.

Zadowolony z siebie że jesteś w końcu w swoim wymarzonym oddziale, wyszedłeś z sali i poszedłeś do domu.


(Piszemy w Twoim domu, i jeszcze dopisz sobie w profilu Oddział 12)

Niezwłocznie udałem się do kwater 12 dywizjonu. Następnie skierowałem się do sali audiencyjnej. Miałem nadzieję, że osobą, którą spotkam będzie kapitan choć też chętnie poznam innych z tego oddziału. Zapukałem do drzwi i wszedłem na salę.

Witam wszystkich oficerów jak i naszych dwóch Adeptów Powiedział Kapitan Shiaba.
W soul society jest banda Hallow chce abyście udali się i pokonali ich będzie to sprawdzian dla adeptów. Powiedział i poprosił do siebie oficerów coś im powiedział ale nie byłeś wstanie usłyszeć. Więc w drogę i powodzenia

Pisz tu -> https://bleach.forumpolish.com/inne-f39/polana-t258-120.htm#28832

Izdurbal Tenshi

Iz ruszył spokojnym krokiem w stronę sali przytakując jedynie w stronę strażników, by upewnić ich że zrozumiał co do niego mówili. Następnie, z nadzieją iż się spóźni, doszedł do sali gdzie miało odbyć się spotkanie. Rozejrzał się dookoła pragnąc, przynajmniej z widzenia, poznać swoich współtowarzyszy w byciu "świeżym mięsem" w oddziale technologicznym.

- To chyba źle trafiłem. - Westchnął cicho Tenshi przyglądając się porucznikowi swoim znudzonym spojrzeniem. Prawda była taka iż niska samoocena jaką obdarzony był Iz nie pozwalała mu się zgodzić na to iż był w jakikolwiek sposób wybitny intelektualnie. Owszem, inni byli nieco mniej pojętni, ale zdecydowanie Tenshi się nie wyróżniał. Oceny zresztą dokładnie pokazywały jak niewiele umiał w większości dziedzin, nie mówiąc już o kompletnej ułomności w sztuce walki bronią białą.

Twoje ciche niezadowolenie nie zostało wyłapane przez porucznika, ciągnął dalej swoją nudną litanię, w końcu przeszedł do nieco konkretniejszych rzeczy:
- Ponieważ nawet w samym oddziale panuje zróżnicowanie podzielę was teraz na dwie ekipy, jedna będzie jednostką pracującą tutaj, w laboratorium. Druga natomiast będzie pracować w terenie, badając różne anomalie zarówno w Soul Society jak i na Ziemi.

I zaczął wyczytywać po kolei członków listy, a przy każdy do czego dołącza się. W końcu trafiło na T, odczuwasz lekki stres, aż w końcu słyszysz:
- Tenshi Izdurbal, jednostka terenowa.

Ciężko było ci powiedzieć czy to lepiej czy nie, twoja wyobraźnia tworzyła różne wizje: w laboratorium musi być nudno, natomiast w terenie może być niebezpiecznie, a najchętniej zostałbyś w kawalerce.

Po przeczytaniu listy ty i 5 innych osób zostajecie odesłani do innego pokoju, po chwili dołącza również pewna kobieta:

Spoiler:

-Witam żółtodziobów, jestem Minao Takane, IV oficer tego oddziału. Zostałam powołana do prowadzenia was. Na nasze szczęście tak się składa, że mamy robotę w Rukongai, gdzie ponoć las porywa ludzi. Zapewne to tylko bajka dla straszenia tamtejszych dzieciaków, ale rozkaz to rozkaz. Macie godzinę na zorganizowanie się, spotykamy się przed bramą oddziału. Rozejść się!

Tenshi spokojnie spojrzał na swoją nową przełożoną. Prawdę mówiąc wyglądała mu na kobietę bardzo kłopotliwą, a ludzie kłopotliwi mieli to do siebie iż lubili sprowadzać kłopoty na siebie i swoje otoczenie. Iz nie bardzo chciał się do tego przyznać, jednakże zwykł darzyć sympatią takie osoby, choć na dłuższą metę w rzeczy samej ich towarzystwo prowadziło do niebezpiecznych i nieprzyjemnych konsekwencji. Z średnim zainteresowaniem przysłuchiwał się monologom kolejnych starszych stopniem. Jakoś nie miał ochoty na wycieczkę do lasu gdzie ludzie znikają. Miał bowiem głupie wrażenie iż śmierć nie odczłowieczyła go na tyle, by nie zniknął przy wizycie w tamtym miejscu.

Oczywistym było jednak iż nie ma najmniejszego wyboru. Dla tego też spokojnie przejrzał swoje wyposażenie - kimono ucznia akademii i zanpakutou przy boku. Nic więcej w sumie nie miał, przynajmniej nie z rzeczy przydatnych na polu walki. Dla tego też przygotowywanie się nie miało głębszego sensu. Dla tego też szybko podjął decyzję - należało zasnąć przy głównej bramie by spokojnie odpocząć przed samą misją.

Nie mając innych pomysłów udajesz się w stronę bramy, gdy już wychodziłeś z pokoju ktoś cię zawołał - to jeden z nowych, zdaje się być nieco starszy od ciebie, rzuca ci coś w ręce. Chwytasz to i orientujesz się, że to czarne kimono, które noszą shinigami, a mężczyzna tylko skwitował:
- To już nie Akademia, chłopcze.

Po czym kieruje kroki w innym kierunku. Korzystając z jakiegoś nieco odosobnionego miejsca przebierasz i kierujesz do bramy gdzie udaje ci się nieco zdrzemnąć, choć było to raczej czuwanie niż spanie. Kilka osób skierowało się jeszcze do bramy, wydaje się, że pora na was. Nie było tylko pani oficer. Ten sam shinigami co wcześniej odzywa się do ciebie:
- Nie sądzisz, że powinieneś być nieco bardzo otwarty na towarzyszy broni? Będziemy w tym samym oddziale.

Tenshi zerknął do góry swoimi, wciąż nieco zaspanymi oczyma. Skrzywił się przy tym lekko niezadowolony z tego iż przeszkadza mu się w odpoczynku, zaś sen bardzo by mu się przydał. Na łeb zwaliło mu się bowiem ostatnio niezwykle dużo myśli, z których przynajmniej 60% należała do tych kłopotliwych. Zaśnięcie okazywało się zaś jedyną skuteczną ucieczką przed owymi rozważaniami, a przynajmniej jedyną skuteczną drogą jaką Iz znał. Widząc jednak iż nie ma innego wyjścia postanowił porozmawiać z przybyszem.

- Ta, pewnie powinienem, ale jakoś mi się nie chce. - Odpowiedź Tenshiego była zresztą całkiem szczera. Nigdy nie lubił poznawać nowych ludzi, zwyczajnie początkowo bał się, zaś strach sprawiał iż nie czuł się komfortowo w całkiem nowym towarzystwie. Co prawda udawało mu się nie okazywać owego uczucia w sposób znaczący, jednakże wymagało to sporego nakładu siły woli. Dodatkowo chłopak zwykle nie lubił ludzi inteligentnych. Ci, którzy zdawali sobie sprawę z możliwości swojego umysłu zwykle czuli się bowiem istotami lepszymi od reszty, a tego też Iz nie tolerował.

Facet tylko machnął dłonią:
- Jak wolisz. Mimo wszystko pamiętaj, jesteśmy po tej samej stronie.

Co miał więcej do powiedzenia nie słyszałeś, bo przyszła pani oficer. Chętnie byś poleżał, ale zdajesz sobie sprawę, że takie zachowanie mogłoby mieć uprzykrzające później konsekwencje. Młoda shinigami widząc wszystkich obecnych krótko stawia sprawę:
- Dobra żółtodzioby! Idziemy, póki co luźna formacja, ale nigdzie nie rozchodzimy się, nie podziwiamy widoków i nie robimy postojów bez mojego rozkazu, a teraz jazda!

Grupa krótkim okrzykiem, który chyba miał pokazać poparcie dla swojej przywódczyni rozpoczyna marsz. Uznajesz, że najlepiej będzie "pilnować tyłów". Po twojej głowie przechodzi myśl co teraz robią Shinji i Yoriko.


Po dość monotonnych uliczkach Seireitei przyszły slumsy Rukongai, czasem lasy. Szedłeś tak, a słońce niespiesznie kierowało się coraz bliżej ku horyzontowi. Mimo to nadal szliście, a nogi zaczynają dokuczać.

Tenshi uniósł powoli oczy ku niebu wciąż garbiąc się lekko. Cały pochód był nudny, ale to mnie była jego najgorsza część. Przede wszystkim było to męczące no i zdawało się to bezcelowe. Ciągłe przemieszczanie się do przodu pośród zmieniającego krajobrazu zdawało się raczej być wycieczką krajoznawczą niż jakąkolwiek misję. Z drugiej jednak strony im dalej jest "las w którym znikają ludzie" tym lepiej. W końcu jak powszechnie wiadomo szanse na "zniknięcie w lesie w którym znikają ludzie" rosną wraz z malejącą odległością od owego lasu. Ostatecznie jednak w ocenie Tenshiego zwyciężył rozum. Lepiej było bowiem być w miarę wypoczętym podczas wchodzenia do miejsca które wydaje się być niebezpiecznym.

- Eeeee, jak Ci tam czwarta oficer czy jak. Kiedy robimy postój? Bo jak tak dalej pójdzie to na skraju lasu znikniemy z wycieczenia. - Iz nie odezwał się szczególnie głośno. Sam nie był pewny czy odzywanie się jest w ogóle dobrym pomysłem, zaś przy jego charyzmatycznym sposobie formowania wypowiedzi wszelakie sugestie mogły tylko oznaczać kłopoty.

Wątpliwości czy zostałeś usłyszany czy nie zostały rozwiane niemal natychmiastowo po wypowiedzeniu w dość bolesny sposób. Poczułeś na sobie zaklęcie wiążące, które nie pozwoliło ci nawet drgnąć, stoisz w miejscu co na dłuższą metę będzie bardzo męczące. Podnosisz wzrok i widzisz wyciągniętą dłoń swojej przełożonej:
- świetny pomysł, zrobimy postój i odpoczniemy. Ty natomiast sobie przypomnisz moje imię i nazwisko, inaczej będziesz w tej pozie całą noc. Nauczy cię to dobrych manier i da przykład innym.

Reszta osób co prawda zwraca uwagę na całe zajście, lecz po chwili rozpalają ogień i rozkładają podręczne maty do spania, do tego wyjmują niewielki prowiant. Uświadamiasz sobie, że sam ze sobą nie zabrałeś nic poza mieczem.

- Ja przykładem? Eeee to nie jest dobry plan... - Tenshi "zawisł" w niezbyt przyjemnej pozycji. Przyjął to jednak z nienaganną miną znudzenia, oraz nijakim spokojem w sercu. Spodziewał się czegoś, co zaboli od razu. Unieruchomienie nie było najgorszą z możliwych opcji. Wydawało się iż Pani "czwarty oficer tego oddziału" nie reagowała aż tak brutalnie jak Yoriko. Cóż, tym lepiej chyba, przynajmniej nikt nie skręci mu karku za kilka słów. -...Pani Czwarty Oficer Minao Takane. Nie żebym był specjalistą w dziedzinie oceniania osobowości ludzkich, ale moja nie jest raczej najlepsza by pokazywać innym.

Imię Pani oficer nie wypadło jeszcze z głowy Tenshiego W końcu uczył się całkiem szybko, a przez ostatnie godziny marszu zapewne kilka set razy imię to obiło się o wnętrze jego czaszki. Nie miał jednak zamiaru stosować się do zasad wysławiania, za stary był żeby nagle zmieniać swoje podejście. Tym bardziej iż odpowiednim wydawało mu się traktowanie z taką samą dozą braku szacunku każdego, przy czym "każdego" było naprawdę dosłowne. Co prawda Iz nie był na tyle głupi, żeby myśleć iż organizacja podobna do wojska, jaką stanowili shinigami, może w ogóle funkcjonować bez szczeblowego systemu władzy oraz odpowiedniej dyscypliny, jednakże nie widział także powodu by akurat on musiał się dostosowywać. W końcu głupota jednaj płotki nie była w stanie zniszczyć harmonii całego, wielkiego stawu prawda?

Kobieta się uśmiechnęła złośliwie, pstryknęła palcami i zaklęcie ulotniło się:
- Widzisz, wystarczy nieco chęci. A teraz chodź, noc będzie zimna, lepiej siedzieć przy ognisku.

Sama bez czekania na ciebie podeszła do grupki, która siedziała przy powoli rosnącym ogniu. Oczywiście od razu znalazło się dla niej miejsce, w którym dałoby radę pomieścić dwie osoby bez problemu. Zaczęła się też dyskusja, głównie na temat zadania:
- Czy wiadomo kto za tym stoi?
- Ile czasu tam spędzimy?
- Będziemy walczyć?

Generalnie pytania były zbywane ogólnikami, oficer zasłaniała się brakiem informacji, ale zdawała się cierpliwie odpowiadać na zadawane pytania.

Tenshi westchnął cicho, niemal odruchowo roztarł nadgarstki zupełnie tak, jakby przed chwilą był związany liną. Następnie spojrzał w niebo, cóż, noc rzeczywiście mogła zrobić się chłodna. Głupia pogoda, trzeba było podejść do ogniska. Spojrzenie znudzonych oczu przeniósł leniwie w stronę płomienia i otaczającej go grupki. Cóż, zdawało się iż jedyne miejsce było obok Pani Wszechwładnej Oficer, a było ono zapewne zajęte przez jej poczucie dumy. Postanowił jednak po raz kolejny nie przejmować się "dumą". Poza tym zawsze mógł się wybronić zwyczajnym twierdzeniem że tylko wykonuje rozkazy, za co pewnie został by obdarzony zabójczym spojrzeniem.

Gdy tylko usadził się obok Pani Oficer spojrzał swoim znudzonym spojrzeniem w płomienie. Ziewnął głośno, po czym zamknął oczy. Wyglądał przy tym jak by zasnął siedząc z ugiętymi kolanami, które obejmował rękami. Nie zamierzał zadawać pytań, tak jak to robili inni członkowie grupy. Zwyczajnie znał już na nie odpowiedzi, znał je od początku. Jeśli wysyłali oddział XII to oznacza iż nikt nie ma pojęcia o co chodzi i należy to zbadać. Jeśli wysyłają większą grupę i czwartą oficer to znaczy iż spodziewają się problemów, a w tym fachu problemy oznaczają walkę. Jeśli zaś chodzi o czas, to oczywistym było iż oficer nie zna odpowiedzi i sama zadaje sobie to pytanie. Tenshi miał więc dość informacji by nie męczyć się zadawaniem pytań o misję. Spod przymkniętych oczu rozejrzał się jednak starając się wyłapać jakieś ważne cechy pośród swoich współtowarzyszy. Coś, co pokazało by czym mogą dysponować. Taka wiedza przydaje się w końcu gdy walczy się w grupie.

Rozglądałeś się za znakami szczególnymi, między innymi budową. Niestety, stroje shinigami są luźne i nie bardzo mogłeś poznać czy ktoś wykazuje się większą muskulaturą, jedynie twarz zdradzała, że jeden z towarzyszy był nieco bardziej pyzaty, drugi chudy jak zapałka. Reszta niczym specjalnie się nie wyróżniała, jedynie ten który zaczepił cię przy bramie zdawał się w jakiś nieokreślony sposób wyróżniać.

W końcu nie miałeś ochoty na dalszą analizę i zmorzył cię sen. Bez żadnych rewelacji wstałeś wraz z resztą grupy wcześnie rano i poszliście dalej. Po godzinie oficer dała wam znak żeby się zatrzymać co było raczej do przewidzenia, z daleka widać było las, który do przyjaznych nie należał.

piszemy-> https://bleach.forumpolish.com/pustkowia-f35/las-t654-30.htm