Pokój Hiro Takemitsu

Pulpet długo milczał, później zaś zaczął paplać upierając się, że to przypadek. W tym czasie Sakame zapewne uznała, iż może zabić czas kopiąc czyjąś głowę. Po kolejnych kilkunastu uderzeniach wytatuowany postanowił się poddać. Prawdopodobnie uznał, że tak będzie o wiele mniej boleśnie. Tatuaże na jego głowie zaczęły już bowiem rozciągać się na serii guzów i zmieniać barwę na sińcach.

- Szef... nam kazał znaleźć gdzie mieszkasz... - Wyjęczał cicho miedzy kolejnymi kopnięciami. Gdy zaś Sakame stwierdziła, że nie słyszała niemal wykrzyczał to samo zdanie. Najwyraźniej perswazja w jej wykonaniu była skuteczną metodą na tego akurat łysego pana. Zresztą, zapewne nie tylko na niego. Większość ludzi woli powiedzieć parę słów niż zostać kopniętym w głowę kilka razy, nawet jeśli kopnięcia specjalnie miarkowano by nie były za mocne.

"Hmm czyli teraz mam pewność szukają mnie nie Sakame, ale po co to się zaraz dowiemy..."
Hiro chwile stał nad przeciwnikiem po czym uklęknął tak że teraz przyduszał go kolanem.

-Wiesz nie mam całego wieczoru, więc zacznij gadać co wiesz a nie będę się ciebie dopytywać jak jakiegoś dziecka. No i co gorsze koleżanka zleje was na kwaśne jabłko. Więc mów co wiesz...

- A co my wiemy? - zagadnął lekko zirytowany pulpet. Najwyraźniej znowu miał zamiar zbyć pytanie jakąś banalną odpowiedzią. Po chwili wolał się chyba jednak zlitować nad kolegą, tym razem bowiem został on kopnięty naprawdę mocno. - Kazał szukać no, pewnie nie przepada za tobą bo przez Ciebie wylali go z akademii no nie? Nam nie tłumaczy, jakie ma plany dalej.

Pulpet zdołał już zatkać sobie nos nie tylko krwią, ale również palcami, by więcej krwi nie wyciekało. Dla tego jego głos brzmiał nawet zabawniej. Wyglądał zresztą też dość komicznie. Teraz Hiro mógł się zastanawiać, czemu tak bardzo oberwał przy ostatnim starciu z nimi. Prostym wnioskiem była sprawność bojowa ich szefa, którego tutaj akurat brakowało.

"Hmm istnieje taka szansa, ale coś mi się w to wieżyć nie chce... Zresztą co mnie to interesuje prędzej czy poźniej i tak mnie znajdzie.." Hiro wstał i puścił chłopaka, nie miał zamiaru dalej znęcać się nad nim. Nie leżało to w jego charakterze.

- No i co ja powinienem teraz z wami zrobić - rzekł po chwili zastanowienia - Ale chyba was puszczę w końcu i tak dostaliście nauczkę i w sumie dość mocną. Więc jak chcecie to idźcie.

Pulpet zaczął się odsuwać nie wstając nawet, Sakame zaś po prostu ruszyła do domu. Weszła do środka nie przejmując się specjalnie tym co działo się na zewnątrz. Gdy Hiro wszedł za nią dostrzegł, że dziewczyna siada ciężko obok stolika. Wyglądała na nieco zmęczoną, prawdopodobnie walka z dwoma przeciwnikami jednak lekko ją ruszyła. Z irytacja ścierała krew ściekającą z rozbitego łuku brwiowego. Zapewne denerwował ja fakt, że posoka zalewa lewe oko. Krzywiła się przy tym zdecydowanie niezadowolona, nie powiedziała jednak ani słowa. Gdy znudziło jej się ścieranie krwi dłonią zaczęła to robić rękawem kimona akademii, który zaczął brudzić się czerwienią.

-Wiesz wiem że to zabrzmi banalnie ale może powinnaś iść z tym do lekarza?? Wiem, że to nie jest może najmilsze rozwiązanie, ale na pewno skuteczne. -po chwili dodał- No i dziękuje, że mi pomogłaś.

Hiro udał się do kuchni po jakiś lód który zawinął w ręcznik. Gdy już dokonał tej czynności podał go dziewczynie. Gdzieś kiedyś słyszał, że to pomaga. Później natomiast zaczął się zastanawiać, czy na dodatkowych lekcjiach medycyny uczyli go jak tamować takie krwotoki. Choć miał skrytą nadzieję, że dziewczyna jednak uda się do tego szpitala.

Z odpowiednim wyposażeniem Hiro nie miał by problemu by zatamować ten rodzaj krwotoku. Rana nie była bowiem głęboka, po prostu miejsce, w które Sakame została uderzona było zdecydowanie wrażliwe. Cienka skóra, pod którą bezpośrednio niemal znajdowała się twarda kość. Połączenie to sprawiało, iż uderzenie pięścią powodowało pęknięcie, z którego krew uciekała niemalże prosto na oko. Sakame przyjęła lód i przyłożyła go do twarzy, najpierw do brwi a później do wargi. Pewnie starała się ukoić nieco pieczenie, bowiem uszkodzenia takie miały tendencje do pieczenia. Hiro doskonale zresztą zdawał sobie z tego sprawę.

- Nigdzie nie lezę, to nic takiego. - Rzuciła zirytowana Sakame. Na podziękowania nie odpowiedziała nawet jednym słowem. Po prostu zerknęła na Hiro jakby mniej wkurzona niż zazwyczaj.

"Tego się obawiałem i jak ją teraz wyciągnąc do jakieś pielęgniarki... Szkoda, że nie znam żadnego kidou leczącego. Przydało by mi się teraz." Chłopak nie miał zamiaru bardziej wkurzać koleżanki udał się tylko do swojego pokoju w poszukiwaniu jakieś apteczki. W końcu wydawało mu się, żę kiedyś ją tu widział. Ale pownieważ jeszcze nie miał okazji jej użyć nie wiedział co wniej znajdzie, jeśli woogóle ją znajdzie. Gdyby mu się to udało i w aptece były by jakieś opatrunki natychmiast zabrał by się do opatrzenia ran dziewczyny.

Hiro musiał troszkę pogrzebać, nim wreszcie znalazł apteczkę. Torba z medykamentami była zakurzona i znajdowała się w szafce na bieliznę. W jaki sposób trafiła właśnie tam, pozostawało zagadką, której rozwiązanie nie było Hiro pisane. Wewnątrz znajdowało się kilka podstawowych specyfików, takich jak roztwór jodyny, woda utleniona czy leki ziołowe uśmierzające ból. Poza tym można tam było znaleźć materiały opatrunkowe, które zdecydowanie teraz były najprzydatniejsze. Jak się okazało, w czasie gdy chłopak przeszukiwał swój pokój Sakame nawet nie zmieniła miejsca siedzenia. Stale przykładała zimny okład to do brwi, to zaś do wargi starając się pewnie zmniejszyć opuchliznę. Gdy Hiro do niej podszedł zerknęła na niego z lekkim niezadowoleniem w oczach.

- Co tam trzymasz hm? - Jej głos znowu przepełniony był gniewem, co oznaczało iż wracał jej normalny humor. To oczywiście oznaczało, iż będzie teraz trudniej kontaktować się z nią w jakiejkolwiek sprawie.

"No ciekawe jak to teraz wyjdzie... To jak by próbować podejść do uwięzionej dzikiej pantery i próbować ją uwolnić, nawet jeśli będzie wiedzieć, że to dla jej dobra to Cię ugryzię. Ale cóż ktoś musi ją opatrzeć a na szpital raczej ją nie namówię." Hiro spojrzał z lekkim zamyśleniem w oczach, a po chwili przemówił.

- No wiesz skoro nie chcesz iść do jakiegoś lekarza, to pomyślałem że może ja Cię opatrze- Cały czas był gotowy na wybuch agresji - Bo wiesz jak tą ranę się tak zostawi jak jest to po pierwsze może wdać się jakieś zakarzenie, a po drugię będzie się dłużej zrastać. A i co ważniejsze po opatrzeniu nie powinno zostać żadnej blizny.

Miał szczerą nadzieję że dziewczyna się na to zgodzi.

- I że niby ty masz mnie dotykać tak? - Sakame skrzywiła się gniewnie odsuwając okład od twarzy i spoglądając prosto na Hiro. Wyglądała tak, jakby miała chłopakowi za kilka chwil przywalić lodem zawiniętym w materiał. Oczywiście oręż taki nie był najlepszym z tych znanych na świecie, jednakże wciąż potrafił nabić guza. Pomimo wszelakich zapowiedzi rychłego zamachnięcia się, czarnowłosa po prostu rozsiadła się wygodniej, odchyliła lekko głowę i zamknęła oczy. Tego się raczej Hiro nie spodziewał, ale nie można było uznać, że niespodzianka jest specjalnie nieprzyjemna. - Byle szybko. - rzuciła tylko gniewnie wciąż mając zamknięte oczy. Prawdopodobnie oznaczało to, że zgodziła się by Hiro założył jej opatrunki. Wyraźnie chłopak był coraz bieglejszy w sztuce dyplomacji.

"Hmm... ze wszystkich reakcji tej najmniej się spodziewałem. Ale cóż skoro już dostałem zgodę to trzeba działać, bo pewnie za szybko nie będzie następnej okzaji." Chłopak wziął się za opatrywanie rany. Oczywiście najpierw ją odkaził dodając przy tym -To może trochę zaboleć- Choć zapewne obita szczęka i rozcięty łuk brwiowy bolały już wystarczająco mocno by lekkie sczypanie robiło jakąś różnice. Po odkażeniu rany chłopak założył opatrunek najlepiej jak umiał, starał się to tak zrobić by wytrzymał minimum do rana, no i co jest ważne, żeby zbytnio nie zasłaniał oka. W każdym jego ruchu można było dostrzec pewną bojaźń. W końcu czysta teoria i ćwiczenia na manekinie, to nie to samo co rzeczywistość. Na szczęście chłopak umiał opanować swoje ruchy tak by nie zrobić przy tym koleżance większej krzywdy niż już jej wyrządzono. A co gorsza po trochu dostała lanie, przez niego. Wiadomo, że to nie była czysta przyczyna w końcu znając szczęście to nic by jej nie zrobili, gdyby umiała pochamować swój temperament. Z całego tego zajścia Hiro w pewien sposób czół się winny.
Gdy skończył opatrywać powidział.
-To powinno wystarczyć- w jego głosie była lekka nuta dumy, w końcu pierwszy raz robił coś takiego w rzeczywistości- A i jak by coś się stało z opatrunkiem do rana to powiedz wymiennimy go. Oczywiście lepiej było by i tak i tak to zrobić.

Hiro z opatrunku mógł być rzeczywiście dumny. Co prawda nie było to dzieło szczególnie ogromne, niemniej zapewne działało. Po przemyciu rozcięcie na skroni okazało się nie być szczególnie wielkie ani groźne, niemniej krwawienie opanowało do perfekcji. Ostatecznie chłopak sporządził jedynie niewielki opatrunek powstrzymujący dalsze ulatywanie posoki oraz łagodzący nieco ból. Jeśli chodziło zaś o puchnąca wargę, cóż trudno było w ogóle wymyślić sposób na jakiekolwiek opatulenie tegoż śladu. Zimny okład wystarczył by znacznie zmniejszyć opuchliznę, a niewielkie przerwanie ciągłości skóry w ogóle już nie krwawiło. Innymi słowy, Hiro odwalił kawał dobrej roboty podczas swojej pierwszej prawdziwej akcji medycznej.
- Ta... a teraz spierdalaj bo Ci natłukę. - Warknęła jedynie Sakame, po czym wstała i skierowała się w stronę swojego pokoju zamykając za sobą drzwi z dość głośnym trzaskiem. Mimo wszystko jednak nastąpił jakiś postęp. Pozwoliła bowiem chłopakowi w ogóle podejść do siebie nie tłukąc go przy tym.

"Cóż można powiedzieć, że nasze stosunki polepszają się i to w zastraszająco szybkim tempie. No a teraz muszę udać się na ten trening. W końcu tyle czasu go planowałem a jak zawsze coś mi musi to przerwać. Ale w życiu trzeba mieć jakieś priorytety." Chłopak poszedł po swoje zanpaktu i ruszył na swój trening. Po drodze co jakiś czas się rozglądał, nie chciał przecież wpaść w półapkę, a teraz już wie że ktoś na niego takową szykuje. Podczas wykonywania swoich ćwiczeń rozmyślał, jak załatwić problem z tą bandą rozrabiaków. Przez rok stał się silniejszy, ale oni za pewne też nie próżnowali. A co gorsza ich przywódca nie ma nic do stracenia, w końcu z akademii już go wyżucili. Szczęśliwy czas bez większych zmartwień dla Hiro już minął, znów miał problemy z którymi nie do końca wiedział jak postąpić. Po treningu wrócił do swojego pokoju zjadł jakąś kolacjie i udał się na łózko by pomedytować. Przez rok ćwiczeń ta sztuka pozwalała mu wyciszyć w sobie myśli i spojrzeć na problemy z innej strony. Teraz tylko przy medytacjią zawsze trzymał swoje zanpaktu na kolanach, słyszał na którymś z wykładów że one są w jakiś sposób powiązane z użytkownikiem. Nie do końca to zrozumiał, ale teraz miał okazjie to sprawdzić. Wiedział, żę to potrwa, ale był cierpliwy w końcu wszystko przyjdzie z czasem, nawet jego problemy się rozwiążą.

Miecz wciąż czekał spokojnie na Hiro. Najwyraźniej to, że był jego fragmentem nie dawało mu możliwości poruszania się. Wiedza ta była o tyle przydatna, iż pozwalała nie zajmować się przykuwaniem Zanpakutou do podłogi. Z bronią w dłoniach chłopak mógł wreszcie udać się na spóźniony trening. Dotarł na swoje ulubione miejsce, niewielką polankę w parku nieopodal, po czym zaczął wykonywać kolejne ćwiczenia. Przez cały czas rozglądał się czujnie, nie dostrzegł jednak żadnego zagrożenia. Najwyraźniej jego problemy chciały po prostu wiedzieć gdzie mieszka... przynajmniej na razie. To, iż wiedza ta była potrzebna do czegoś konkretnego nie podlegało jednak najmniejszym wątpliwościom. Pozostawało więc odpowiedzieć teraz na pytania:
- O co może chodzić?
- Kiedy to się zdarzy?
- Jak się przed tym obronić?

Oczywiście szybkie uzyskanie odpowiedzi na tą listę nie było proste, gdyby było życie było by przecież zdecydowanie zbyt nudne prawda? Tym czasem zaś po zakończonym treningu mięśnie przypominały o sobie. Oznaczać to mogło jedynie, iż trening był udany i przyniesie efekty. W domu mógł spokojnie zjeść kolacje. Sakame chyba akurat brała prysznic, zaś na stoliku stała miseczka po ryżu. Najwyraźniej postanowiła poczęstować się kolacją, natomiast sztuki zmywania wciąż nie potrafiła zrozumieć. Następnie zaś nadszedł czas na medytacje. Próba całkowitego wyzbycia się myśli nie była szczególnie łatwa, niektóre z nich bowiem stale pukały w ścianę umysłu domagając się uwagi. Zanpakutou nie odzywało się w żaden sposób, najwyraźniej nie miało zamiaru rozmawiać ani fizycznie ani mentalnie.

Chlopak mimo całego incydentu był raczej zadowolony przebiegu dnia. Nie należał on w końcu do najgorszych i nawet udało mu się zamienić kilka zdań z Sakame i nie dostaćza to po głowie. Co do nie zmywania naczyń Hiro raczej już się do tego przyzwyczaił, no i raczej jak na razie nie miał szans tego zmienić. Po co w końcu się narażać. Ważną kwestią był fakt, że ma kolejny nie rozwiązany problem. Podczas treningu powstały pytaniania na które chciał by znaleść jakieś odpowiedzi. No i chyba jednyn sposobem by je uzyskać było zrobienie własnego śledztwa. Było to zadanie nad wyraz trudne, w końcu Hiro tylko rok uczęszczał na zajęcia dodatkowe, które mogły by mu w tym pomóc. No i jak by nie patrzeć przez rok raczej zarysowano mu szkic jak to się powinno robić, a nie dokładny plan działania. Stwierdził jednak, że może sobie pozwolić na kilka dni planowania, w końcu raczej w tak krótkim czasie jego wróg nie zada ciosu, jak kolwiek ten cios ma wyglądać. Wiedział, że pierwszym krokiem jaki musi wykonać to dowiedzieć się kiedy i gdzie spotykają się chłopacy. By tego dokonać widział dwie rozsądne możliwości, pierwsza śledzenie ich, druga podsłuchiwanie ich rozmów by się tego dowiedzieć. Z czego druga wiąże się w dużej mierze z pierwszą. Więc stwierdził, żę będzie ich śledzić by siętego dowiedzieć.

Hiro mógł obecnie spokojnie planować, jednakże jego organizm powoli przypominał mu o jednym. Godzina robiła się późna, zaś wszelakie dotychczasowe treningi doprowadziły do zmęczenia. Oznaczało to, że pewnie nadchodził czas by położyć się spać. Po tym jak chłopak pozmywał i poszedł do swojego pokoju Sakame nie okazywała żadnych śladów swojego życia. Jedynie raz wyszła z pokoju, prawdopodobnie po to by zdobyć z lodówki nieco mleka. Hiro miał więc spokój i mógł odpoczywać. Oczywiście mógł też zabrać się za coś innego, w końcu ludzie mogli nie spać przez kilka dni wciąż zachowując sprawność. Poza tym, skoro już pojawiły się problemy to można się było do nich przygotować trenując jeszcze więcej.

Chłopak po wykonaniu wszystkich czynności położył się na łóżku i poszedł spać. W końcu jutro też jest dzień by planować i ćwiczyć, a zbyt duże przeciążenie organizmu raczej nie wpływa na jego sprawność. A co najważniejsze nie miał bladego pojęcia co planuje jego wróg, więc trudno się przygotowywać na coś czego się nie wie. Termin spotkania też nie był znany, a co za tym idzie chłopak nie wiedział nic. Gdy rano obudził się przed zajęciamy odbył swój regularny trening, po nim wziął prysznic zjadł śniadanie i udał się na zajęcia. Starał się nie spotkać Sakame a jak już ją spotkał nie napominał o wczorajszym zajściu w końcu nie ma co ryzykować.

Chłopak zasnął całkiem szybko, w końcu był zmęczony. Ciemność zapadła nad nim całkowicie go okrywając, choć nie było to okrycie specjalnie nieprzyjemne. W sumie było mu całkiem ciepło. Po chwili zaś otworzył oczy by obudzić się na macie sypialnej okryty krystalicznie białą pościelą. Leżał zresztą w pomieszczeniu, którego nie poznawał. Sam znajdował się jakby w niewielkiej dobudówce wychodzącej poza główną salę. Ta zaś przypominała dojo w starej, japońskiej twierdzy. Drewniana podłoga w centralnym punkcie wyłożona była matami, pod ścianami widoczne były zaś stojaki z różnej długości kijami i bokenami. Po drugiej stronie widać było podwójne wrota rozsuwające się na boki. Na prawej ścianie widoczne były okna zakryte grubymi, drewnianymi kratami okiennic. Dzięki temu przypominały one luki strzelnicze. Do pomieszczenia wpadało przez nie nieco świeżego powietrza, choć ani troszkę światła. Najwyraźniej na zewnątrz panowała ciemność.

Pomieszczenie było duże i wydawało się być stare. Deski skrzypiały poruszane wiatrem, albo też innymi niewidocznymi siłami. Wszędzie, nie licząc niewielkiej sypialni w której Hiro się obudził, unosił się kurz. We wszelakich kątach, na belkach, przy stropach i na sprzętach utkane były prawdziwe kobierce pajęczyny. Wnętrze zaś było ciemne. Nie całkowicie pozbawionej światła, jednakże było go tam na tyle mało, iż odległe kąty pomieszczenia oraz strop niknęły w ciemności.

"Gdzie ja jestem?" To była pierwsza myśl jaka przyszła chłopakowi do głowy, później zaczął rozglądać sie po pomieszczeniu. Gdy nie zauważył żadnej żywej istoty zaczął powoli wstawać, starał się to robić po cichu. Gdy to zrobił podszedł do centralnego pomieszczenia i tam rozejrzał się jeszcze raz. Upewniająć się, że tutaj też nikogo nie ma, udał sie po boken. W końcu lepiej mieć jakąś broń, w nieznanym miejscu. "Jak ja tu się znalazłem? Czy ktoś tu wogóle mieszka, jeśli tak to gdzie teraz jest? No i najważniejsze kto zadał sobie tyle trudu by mnie tu sprowadzić i po co to zrobił?" W głowie chłopaka pojawiło się mnóstwo pytań i jak zawsze nie umiał znaleść na nie odpowiedzi. Postanowił więc dalej rozejrzeć się w tym ocym miejscu. Zaczął od okiennic które wychodziły na zewnątrz, może to pozwoliło by mu odgadnąć miejsce pobytu. Gdy już rozejrzałsię po okolicy otaczającej twierdzę, ruszył do podwójnych wrót by zajrzeć co jest za nimi.

Ciche stąpanie na belkach wydawało się być całkowicie niemożliwe. Stare deski skrzypiały, jęczały i kwiliły setkami głosów zupełnie jakby ktoś celowo zamontował je w tym celu. W efekcie Hiro początkowo sam przestraszył się tego jak głośno się przemieszcza. Po kilku chwilach przyzwyczaił się jednak do całego hałasu, z którym niewiele mógł począć. Przyzwyczaił się też do tego, iż pozostawia wyraźne ślady w grubym dywanie zrobionym z kurzu. Każdy krok wzbijał w powietrze obłoczki pyłu zmuszając chłopaka do kasłania raz na jakiś czas, by oczyścić drogi oddechowe.

Boken okazał się być otoczony pajęczynami, po których co jakiś czas przechadzał się jeden ze sporych, czarnych pająków o czerwonych końcach odnóży i z czerwonym pasem na odwłoku. Wyglądały raczej nieprzyjemnie, bowiem same ich korpusy przypominały rozmiarami piłeczki golfowe. Odwłoki miały kształt podobny do łez, wydłużający się i zwężający ku tyłowi. Gdy Hiro sięgną dłonią w stronę miecza treningowego jeden z pająków wpełzł na jego dłoń. Nieprzyjemne uczucie kłucia ośmiu odnóży wywołało odruchową reakcję strącenia zwierzątka na ziemię. Gdy tam wylądowało szybko ruszyło w stronę jednego z kątów chowając się w ciemnościach. Dopiero w tedy chłopak był w stanie wyrwać boken z objęć pajęczych nici. O dziwo, wymagało to sporo siły. Dodatkowo lepka przędza wciąż zwisała z drewnianego miecza. Ten zaś wydawał się nieco cięższy niż zwykły oręż treningowy. Prawdopodobnie wykonano go z materiału nie przeznaczonego na tego typu przedmioty. Drewno było zresztą ciemniejsze niż to pospolicie widywane.

Gdy Hiro podszedł do okiennic pierwszym co za nimi dostrzegł była mgła, która zdawała się otaczać okolicę niczym fosa. Przez wąską szparę strzelniczą nie widział zbyt wiele, jednakże zdał sobie sprawę z faktu, że budynek postawiono na brzegu skarpy. Z niewielkiego okienka widać było znaczny spadek terenu, zaś przez mgłę przebijały się ledwie widoczne szczyty iglastych drzew. Skacząc z tego miejsca Hiro prawdopodobnie zapewnił by sobie całkiem długi upadek, który pewnie nie skończył by się dla niego najzdrowiej.

"Hmm... gdzie ja jestem, nie kojarze takiego miejsca. No i jak tu się znalazłem, w końcu ostatnią rzeczą jaką pamiętam to że zasypiałem we własnym łożku. Czyżby któs mnie tam ogłuszył i przyniósł tutaj?" Hiro chwilę próbowałdostrzec jakieś inne strzegóły z okiennicy, gdy zdałsobie w końcu sprawę, że jest to nie możliwe udał się do podwójnych drzwi, by zobaczyć co jest za nimi. W końcu jeśli ktoś już zadał sobie trud by doprowadzić go tutaj żywego nie zabije go od razu. Przynajmniej miał taką nadzieję, więc gdy już podszedł do drzwi poprostu sprawdził czy są otwarte, gdyby tak się okazało owiera je. Po czym zaczyna się rozglądać co jest za nimi, tu dzież kto. Zastanawiał się przy tym czy pająki tutaj żyjące są jadowite, wolał na wszelki wypadek tego nie sprawdzać.

Drzwi okazały się być otwarte, choć gdy tylko Hiro do nich podszedł dostrzegł pająki powoli wspinające się po sieci je otulającej. Było ich sześć, choć zdawało się że niebawem będzie więcej. Czyżby ten uderzony postanowił pójść po kolegów by rozpocząć wendettę za krzywdy mu wyrządzone? To pozostawiało zaś pytanie, czy pająki te były inteligentne? Nie wyglądały na intelektualnych geniuszy. Z tego czy innego powodu chłopak dostrzegł jedna, że stworki zaczynają zbierać się na drzwiach. Po ścianach i podłodze a nawet suficie pełzły ledwie widoczne w pół mroku, ośmionogie stworzonka kierując się z całą pewnością w stronę wrót. Trudno było więc stwierdzić czy są one otwarte, czy też zamknięte nie radząc sobie w jakiś sposób z pająkami oraz ich siecią.

"Ehh... mam już dość tych pająków, jest ich tu coraz więcej... Ciekawe czy jak bym zaczął je zabijać coś by się stało..., ale skoro one nie okazały wobec mnie agresji ja chyba też postaram się tego nie robić. Ale jak otworzyć te drzwi skoro te pajęczaki otaczają je całe?" Hiro chwile postał by przyjrzeć się drzwią, pożniej zaczął powoli rozdzierać pajęczynę tak by móc otworzyć drzwi, starał się przy tym nie dotykać, ani nie ranić pająków. Pjęczynę zdejmował swoim bokenem, tak by przypadkiem nie opleść siebie samego. Gdy udało mu się to zrobić otworzył drzwi by zajrzeć w końcu co jest za nimi.

Drzwi ukryte za pajęczyną okazały się zaś być zrobione z grubego drewna i nabijane żelaznymi ćwiekami ogromnych rozmiarów. Całość była pomalowana na czarno, choć Hiro dostrzegł, że fragment pomalowany był na czerwono. Pajęczyna i ciemności uniemożliwiały jednak dokładniejsze rozeznanie się w kształcie tegoż czerwonego czegoś co zostało na nich namalowane. Dwuskrzydłowa brama została zamknięta ciężką sztabą zatkniętą na żelaznych hakach. Otwarcie ich zdecydowanie nie mogło być łatwe. Nie to jednak miało być największym kłopotem.

Problemem, po raz kolejny, okazały się być pająki. Zwierzątka wpełzły na boken gdy tylko zbliżył się on do pajęczyny. Zaczęły leźć po nim całym stadem starając się najpewniej dostać do dłoni Hiro. Sprawa nie wyglądała za ciekawie, stworzonka wydawały się być dość groźne. Wielkie i z grubym, lekko lśniącym pancerzykiem pełnym włosków przypominających nieco kolce. Wielkie szczękoczułki wyposażone były w kły jadowe, które bez wątpienia były by w stanie przebić skórę, a może nawet grube ubranie. Jedna para lekko czerwonych oczu połyskiwała zaś z łebka zupełnie tak, jakby stworki wpatrywały się prosto w Hiro.

"Co za uparte stworzenia, mogły by sobie odpuścić... Ehh zresztą czego ja wymagam od tych pajęczaków." Chłopak postarał się szybkim zdecydowanym ruchem zrzucić pajączki z ostrza bokenu jeśli to by nie wyszło i przypadkiem zbliżyły by się zbyt blisko dłoni chłopaka, postanowił upuścić kij. Dalej uważał, że lepiej nie być ukąszonym przez takie ochydne istoty. "W jego głowie krążyła teraz jedna myśl jak wydostać się z tego pomieszczenia tak by nie rozgniewać pająków i zarazem wyjść z niego bez szwanku. Wiedział, żę to będzie trudne zadanie ale miał nadzieję że mu się to uda" Chłopak jeszcze raz przyjrzałsię czerwonemu symbolowi na drzwiach, miał nadzieję że to może ułatwić rozwiązanie zagadki.

Boken upadł na ziemie wciąż pełny upartych pajęczaków. Zwierzątka opadły na ziemię, kilka z nich zaś przewróciło się na plecy i obecnie machało swoimi ośmioma nogami próbując wstać. Cały widok był zdecydowanie nie przeznaczony dla osób posiadających jedną z najpowszechniejszych fobii świata - arachnofobię. Stworzonka, które były w stanie sprawnie się poruszać ruszyły od razu w stronę Hiro. Chłopak cofnął się odruchowo o pół kroku, w końcu wydawało się, że tym razem pajęczaki się zirytowały. Pewnie nie lubiły upadać z wysokości, szczególnie w tedy gdy coś o wiele cięższego niż one same. W tym wypadku zapewne był to boken.

Kolejne pająki zaczęły spełzać ze drzwi i ruszać w stronę chłopaka. Ich nogi wyposażone w liczne stawy i pokryte twardym pancerzem oraz włoskami stukały o drewno niemal niesłyszalnie. Nóżek było jednak setki, dla tego też wydawały się brzmieć niczym szum odległych fal. Stukot szczękoczułek zderzających się ze sobą brzmiał zaś niemal jak seria z karabinu maszynowego znajdującego się za ścianą. Stworki niewątpliwie gnały obecnie co sił w stronę Hiro, co wyglądało naprawdę nieprzyjemnie.

-Nie chcę wam robić krzywdy- wykrzyczał zirytowany- Ale jak nie dacie mi wyboru to nie licznie na litość.

"O co chodzi tym pająką to jest chyba jedyny gatunek który nie boi się ludzi, ehh chyba jednak będe musiał się jakoś nimi zająć. Ale jest ich naprawdę dużo nie będzie to zbyt łatwe do zrobienia, w szczególności że nie wiem czy one są jadowite." Chłopak jeszcze chwilę cofał się od drzwi miał nadzieję, że pająki znudzą się zaciekłym atakiem, aczkolwiek jeśli by tego nie zrobiły, chłopak miał zamiar nadepnąć najbliższego z nich. W końcu jakoś trzeba je przekonać by dały mu spokój.

Pająki na chwile zatrzymały się słysząc głos Hiro, najwyraźniej jednak nie dały się przekonać. Po chwili ruszyły bowiem nawet szybciej w jego stronę. Chłopak odsunął się o jeszcze kilka kroków z nadzieją, że zwierzaki odpuszczą. Wydawało się jednak, że całkiem są ślepe w swoim uporze. Nie zareagowały nawet na zdeptanie jednego ze swoich kolegów, który zginął chrupiąc twardym pancerzykiem. Hiro nie zdołał się jednak upewnić, czy zwierzaczek umarł. W tym czasie bowiem zrozumiał, że pająki nadchodzą nie tylko od frontu, ale również od tyłu, prawej, lewej i w ogóle wszystkich kierunków pośrednich. Nim zdołał pojąć c się dzieje poczuł, jak pierwsze pajęczaki wspinają się po jego nogach.

Chłopak odruchowo próbował strząsnąć pająki, tych jednak było zbyt wiele. Kolejne stworzenia nadchodziły z cienia i wspinały się na Hiro, choć ten nie poczuł ani jednego ugryzienia. Po kilku chwilach pająki wchodziły już na jego twarz, zaś cała ich horda pełzająca poniżej unieruchomiła już całkowicie nogi chłopaka. Walcząc jak tylko umiał chłopak opadł w końcu całkowicie pokryty dziwacznie agresywnymi pająkami. Ostatnim, co zdołał zrobić był krzyk przerażenia, który wydarł się z jego gardła zupełnie autonomicznie, bez konsultacji z mózgiem. Hiro zamknął oczy, by nie musieć znosić dotyku pajęczych nóżek na oczach.

Drzwi otwarły się z hukiem, najwyraźniej ktoś zrobił to przy użyciu nogi. Hiro odruchowo podniósł się z posłania i spojrzał prosto na Sakame. Dziewczyna stała w drzwiach jego własnego pokoju. Rozglądała się przy tym czujnie dookoła trzymając w dłoni boken. Sam chłopak oblany bł zimnym potem, jednakże nigdzie dookoła nie widać było nawet jednego pająka. Najwyraźniej zwierzaki zniknęły wraz z wnętrzem dziwacznej twierdzy oraz wszelakimi innymi dziwnymi zjawiskami. Po sobie pozostawiły jedynie sporą ilość pytań.

"Co się stało to był sen, ale on był przecież tak realistyczny... No i te pająki... Co one oznaczały, chyba zaczynam powoli wariować" Hiro usiadł na łóżku i przez chwile próbował dojść do siebie. W końcu nie pamiętał kiedy ostatni raz śnił mu się koszmar. To było za pewne po śmierci jego ojca i traumatycznych przeżycach z tym związanych. Ale to było tak dawno temu... Chłopak dopiero po dłuższej chwili dostrzegł, że Sakame stoi w drzwiach jego pokoju, spojrzał w jej strone po czym rzekł:

-Hmm wnioskuje po twojej reakcji, że albo krzyknąłem albo mówiłem przez sen... - w jego głosie można było odczuć za razem zakłopotanie jak i lekki wstyd. W końcu nie na codzień ktoś krzyczy przez sen z powodu jakiegoś koszmaru. - Przepraszam za to mam nadzieję, że to sie już więcej nie powtórzy...

W sumie nie do końca tak myślał był raczej na siebie wściekły. I następnym razem jak znów będzie przeżywać ten sen zacznie od razu zabijać te pajęczaki, zanim zbiorą się w grupę której nie będzie w stanie powstrzymać.