Ulice Seireitei

Shihouin Natsuo

Jesienna noc. Ciemna, cicha i zimna. Natsuo drżąc z chłodu przemierzał uliczki Seireitei. Nie był sam bowiem towarzyszył mu drugi sąsiad. Nawet teraz Taro nie rozstawał się ze swoimi ciemnymi okularami. W dodatku wyglądał całkiem rześko, co jak wytłumaczył zawdzięczał temu, że był nocnym markiem i nawet późną porą senność nie miała do niego dostępu.
Niestety kolega po kilku minutach narzekania, że na wewnętrznych patrolach nic się nie dzieje, zmienił temat i zapytał Natsuo o wydarzenia z obozu.
- Od razu powiem, że nie wierzę w to co niektórzy opowiadają. Co jak co, ale nie wyglądasz mi na typka co takie numery wywija. Tylko ciekawi mnie dlaczego ta kobieta coś takiego zrobiła? Może to jakaś wariatka z Cory? Wiesz, tej buntowniczej organizacji, w której tylko kobiety się znajdują. Gdyby mnie kto pytał to właśnie na nie bym wskazał, chociaż dziwne, że cię nią porwała, bo one lubią to robić.

- Twoja wola. - W głosie Taro dało się wyszukać nutkę rozczarowania. Zapewne liczył, że z pierwszej ręki otrzyma informacje na temat afery, która musiała wzbudzać zainteresowanie niejednego. Wszakże nie co dzień pojawiały się plotki głoszące gorszące zachowanie członka jednego z wielkich rodów. Gdyby był niższego urodzenia wrzawa nie miałaby takiej siły. Wszakże spłodzenie bękarta ze służką, upicie się na umór w karczmie czy bójka z innym szlachcicem zdarzyły się okazjonalnie w kręgach niższych rodów. Te największe jednak bardzo dbały o swoją reputację i skrzętnie ukrywały wszelkie brudy.
- Przed pustymi, ryoka i innymi bytami, które mogą zaszkodzić Seireitei chociaż doskonale wiemy, że żadnemu z nich nie uda się pokonać bariery - powiedział znudzonym głosem. - Większa  szansa na to, że przyjdzie nam rozdzielić dwóch podchmielonych shinigami naparzających się po gębach, albo też pouczyć parę żeby swoje igraszki przenieśli pod własny dach.
Gdy kończył mówić z bocznej uliczki wychynęły trzy postacie. Na przedzie kroczył kapitan Otani. Dwójki shinigami za nim Natsuo nie rozpoznał. Mężczyzna miał nieco obco wyglądające rysy twarzy. Dla odmiany dziewczyna wyglądała dosyć znajomo, choć Shihouin nie potrafił skojarzyć twarzy z imieniem. Miała sięgające ramion kruczoczarne oczy, niebieskie oczy i ładną twarz o szlacheckich rysach. Jej mundurek był pozbawiony lewego rękawa.
Taro zszedł z drogi kapitanowi, pociągając za rękaw Natsuo jeśli chłopak sam się nie cofnął.
- Dobry wieczór, kapitanie. - Sąsiad ukłonił się w pas, lecz ich dowódca nie zaszczycił ich spojrzeniem. Wyglądał bardzo poważnie. Minął ich szybko jakby gdzieś się spieszył.

Dziewczyna również obdarzyła Natsuo spojrzeniem. Przez jej twarz przebiegł wyraz zdziwienia, lecz szybko odwróciła wzrok i przyspieszyła kroku, bo kapitan uczynił podobnie.
- Szczerze mówiąc to pierwszy raz kiedy go tu spotykam. - Taro wyglądał na zaskoczonego. Odprowadził wzrokiem kapitana i dwójkę shinigami, aż ci zniknęli za zakrętem. - Chociaż przyznam się, że ten rejon patrolowałem tylko kilka razy. Hmm, wygląda jakby szedł w kierunku XII dywizji. Cóż, ale co nam prostym szeregowcom do kapitańskich spraw. - Wzruszył ramionami. - Ruszmy się lepiej, bo zimno mi się robi.
Wznowili patrolowanie, które miało trwać, aż do świtu. Taro nie lubił ciszy dlatego też zagaił zaraz.
- Tutaj nudy, ale od znajomego z dziesiątki usłyszałem wieści jakoby jakaś poważna grupa buntowników uformowała się w Rukongai. Podobno dowodzi nim jakiś postrzeleniec, który głosi, że Rada 46 uwięziła Króla Dusz, aby przejąć władzę i teraz obowiązkiem każdej duszy jest przystąpienie do powstania, aby przywrócić na tron prawowitego władcę tego świata. - Swój stosunek do podobnych opowieści skwitował lekceważącym uśmiechem. - Ci buntownicy są coraz bardziej pomysłowi jeśli chodzi o powody do walki. A to przecież my ich bronimy przed pustymi i najgroźniejszymi przestępcami.

- Pierwsze ich widzę, a mam pamięć do urodziwych dziewczyn. W każdym razie raczej na pewno nie są z naszej dywizji.
Co do dziewczyny, to w głowie Natsuo zaczęło się coś krystalizować. Chociaż było to nieprawdopodobne, to nieznajoma przypominała mu jego daleką kuzynkę Mizuki. Była ona uznanym bękartem Shihouin'a Yoshi'ego, który z kolei był najmłodszym dzieckiem byłego kapitana II dywizji Shihouin'a Hibiki'ego. Hibiki zaś był starszym bratem dziadka Natsuo.
Wracając do Mizuki to była jednym z wielu nieprawych dzieci spłodzonych przez Yoshi'ego, ale o ile Natsuo pamięć nie myliła to tylko ona została uznana prawnie. Być może dlatego, że jej matka nie była byle dziewką karczemną, lecz wysoko postawioną oficer jednej z dywizji. Której dokładnie, tego już Shihouin nie pamiętał.
Sięgając pamięcią wstecz do rodzinnych spotkań, Natsuo pamiętał Mizuki jako dosyć chłodną osobę, trzymającą się raczej na uboczu. Chociaż pamiętał też, że raz stanęła w jego obronie, kiedy inny kuzyn wyśmiewał się z pochodzenia jego matki. Niestety Mizuki zniknęła parę lat przed przystąpieniem Natsuo do akademii. Sama dziewczyna właśnie rozpoczynała karierę shinigami i nie wróciła z jednej z pierwszych misji.
Cóż, czas zatarł nieco wspomnienia i Shihouin mógł się mylić. Zapewne ta shinigami była po prostu podobna do jego zaginionej kuzynki.
- To nie do końca wygląda tak jak mówisz - odezwał się Taro. - Sam jestem z Rukongai i wiem, że owszem praca czasem jest ciężka, ale ludzie pogodnie do niej podchodzą. Gorzej jeśli nie pozwala ona na godziwe życie, co niestety często zdarza się w dalszych okręgach. A skoro tak obchodzi cię los prostego człowieka to dlaczego nie wstąpiłeś do X dywizji? Oni robią najwięcej dla Rukongai, podczas, gdy reszta przeważnie tylko  o tym gada.

- Masz gadane. - Zaśmiał się Taro. - Słuchając ciebie sam odczułem chęć podjęcia się wdrożenia paru reform. Ciekawe jak sobie będziesz radził ze studenciakami jeśli kiedyś zostaniesz wykładowcą. No, ale nie powiem. Cel obrałeś sobie zacny. A ja? Mam szóstkę młodszego rodzeństwa i zawsze lubiłem się nim opiekować. Uczyłem ich wielu rzeczy. Wędkowania, bicia się, a nawet czytania i pisania, których to z kolei nauczył mnie dziadek. Gdy poszedłem do akademii i dowiedziałem się czym zajmują się poszczególne dywizje, od razu jakoś stwierdziłem, że czułbym się dobrze w roli nauczyciela. Jakieś doświadczenie w tej materii w końcu już miałem. - Uśmiechnął się i poprawił ciemne okulary na nosie. - No i w końcu V dywizja słynie z... - Natsuo nie dowiedział się z czego słynie jego oddział, bo huk zagłuszył wszystko.
Dochodził gdzieś z tyłu i oboje shinigami niemal automatycznie spojrzeli za siebie. Zdołali jeszcze dostrzec rozbłysk światła niknący w oddali. Zaraz potem odczuli wzmagające się reiatsu dobiegające z tego samego miejsca.
- To chyba... tereny oddziału XII. - Taro szybkim, nerwowym ruchem sięgnął po rękojeść katany.

Taro skinął tylko głową i razem z Natsuo ruszył w kierunku, z którego doszedł huk. Rozbrzmiała syrena alarmowa. Shihouin wiedział, że używa się jej w przypadku ataku wroga, więc niestety, ale tezę o kolejnym nieudanym eksperymencie XII dywizji można było odrzucić.
Podczas biegu czuł kilkanaście źródeł wzburzonego reiatsu z czego jedne z nich wyraźnie górowało nad resztą. Natsuo nie był specem od identyfikowania reiatsu, jednak z dość dużą pewnością mógł stwierdzić, że energie należą do shinigami. Po chwili jednak silna aura rozwiała się, a pomniejsze również zaczęły znikać.Wtedy wybiegli w ulicę na końcu której ujrzeli wrota XII dywizji. Zanim do nich dobiegli, niebo przeszył promień szkarłatny promień.
- Czy to było cero? - Głos Taro niemal ginął pod rykiem syreny.
Wkroczyli na teren dwunastki. Ujrzeli grupę shinigami biegnących w kierunku potężnych drewnianych wrót obitych czarnym metalem, za którymi mieściła się sekcja rozwoju technologii.
Taro krzyknął do shinigami, ci jednak zdaje się go nie usłyszeli i dalej pędzili w kierunku zabudowań sekcji technologii.

Towarzysz z nocnej straży usłyszał Natsuo. Powiódł wzrokiem na bramę i niepewnie skinął głową. Wyglądało jakby nie za często miał okazję sprawdzić się w boju i teraz bynajmniej się do niego nie palił. Wiedział jednak jakie ma obowiązki i ruszył z Natsuo za shinigami z XII dywizji.
Ściśnięte przez mur zakończony żółtym daszkiem, budynki sekcji rozwoju technologii miały dziwaczne kształty. Niektóre przypominały wielkie kominy, a inne zaokrąglone pałki. Żadne z nich nie posiadały okien.
Pomiędzy zabudowaniami i bramą rozciągał się plac, na którym toczyła się walka. Na pierwszy rzut oka wydawała się ona nierówna, bowiem około dziesiątki shinigami otaczało jedną dziewczynę, która tak przypominała Natsuo jego kuzynkę. Teraz jednak wyglądała inaczej. Lewe ramię jakby pokryte czarną zbroją, a palce przeistoczyły się w zakrzywione szpony.
Ta walka nie była wyrównana, ale to nie po stronie shinigami leżała przewaga. Bogowie śmierci zdawali się nie spieszyć z atakiem. Nic dziwnego, zważywszy, że na polu bitwy leżało już kilka ciał ich towarzyszy. Niektórym z nich okrwawione, brakowało kawałków ciał, inne przebite zostały przez czarne kolce.
- Unieruchomić ją! - Hałas powodowany przez syrenę przebił krzyk jednego ze shinigami.
Rozpoczęło się rzucanie kido, lecz zostało one brutalnie przerwane przez nieznajomą, która machnęła ramieniem i oto trzech shinigami zwaliło się na ziemię. Z ich piersi i głów wyrastały czarne kolce.

Gdy Natsuo krzyknął, Taro zbliżył do siebie dłonie, pomiędzy, którymi zaczęła rosnąć żółtozielona kula. Miał zamiar użyć Dokubutsu. Shihouin musiał zebrać znacznie większe pokłady energii, a walka trwała dalej.
Hainawa oplotła zbrojne ramię dziewczyny, która musiała się mocno uchylić, aby uniknąć nadlatujących byakurai i shukkahou. Zaraz potem zerwała linę i zniknęła. Wtedy z głowy jednego ze shinigami wychynęły czarne szpony i nieznajoma zniknęła siejąc popłoch w szeregach bogów śmierci. Pojawiła się znowu żłobiąc głębokie szramy w piersi kolejnego żołnierza Gotei 14. Dwóch jego towarzyszy rzuciło się do walki, lecz ich ostrza zostały odbite przez czarne ramię z taką siłą, że oboje wylądowali na ziemi.
Wtedy Taro wystrzelił dokubustu. Dziewczyna odskoczyła unikając zaklęcia, chociaż wcale nie patrzyła w ich kierunku. Zupełnie jakby miała oczy dookoła głowy. Na szczęście dla planu Natsuo odwróciła się do shinigami z piątki. Zauważyli, jak z pancernego przedramienia wyrastają kolce, lecz nim wystrzeliły pole walki zalała jasność. Po paru sekundach Natsuo ujrzał, jak oślepiona dziewczyna zasłania twarz lewą ręką. Niestety podobnie czyniła część shinigami, lecz reszta nie chciała zmarnować szansy i szykowała się do ataku. Hado i bakudo były gotowe do rzucenia, gdy nagle ramiona nieznajomej odskoczyły na boki. Za nią pojawił się świetlisty krzyż, z którego wystrzeliły klamry krępując napastniczkę.
Wycie syreny zamilkło, a Natsuo zorientował się, że ktoś kładzie mu dłoń na ramieniu.
Był to shinigami w okularach. Młodą twarz pokrywał niechlujny zarost, a pod oczami widniały ciemne półkola.
- Dobra robota, Keiji - mruknął nieprzytomnym głosem. - Rób tak dalej, a nie będziesz musiał czyścić fiolek.

- Och, nie Kenji? - Wciągnął głośno powietrze. - Faktycznie, Kenji gorzej pachnie. Hmm, to mówisz, że może być ich jeszcze więcej?
- Honda-san! Znaleźliśmy jeszcze jednego w środku! - Z budynku sekcji technologii wyłoniło się dwóch shinigami podtrzymujących między sobą szarowłosego boga śmierci. Z jego pleców coś wystawało, jakby promieniujący światłem pręt.
- O, faktycznie. Było ich jeszcze więceejjj. - Wypowiedź zakończył potężnym ziewnięciem. Zdecydowanie nie wydawał się przejęty napadem na jego jednostkę, nie wspominając już o kilku towarzyszach, których ciała stygły właśnie w kałużach krwi. Shinigami z XII dywizji mieli opinię ekscentryków, ale ten tutaj zdawał się być wyjątkowo osobliwy.
Wtem potężna siła zaczęła przygniatać Natsuo ze wszystkich stron. Do uszu wdarł się zagłuszający pisk, a świat stracił kolory. Z trudem uniósł głowę, aby ujrzeć, jak krzyż więżący dziewczynę rozpada się na duże płaty reiatsu. Ona sama wydalała z siebie falę potwornej energii. Shihouin nie mógł dłużej ustać na nogach. Upadł w mrok.

***

Nieopodal podnosił się Taro. Podniósł dłoń do ust i kaszlnął. Natsuo miał ciało, jak z waty, która jednak z każdą sekundą zamieniała się w coś bardziej trwałego.
Podobnie czuć musieli się inni shinigami, którzy powoli dochodzili do siebie. Nigdzie nie zauważył dziewczyny. Zmęczonego boga śmierci również nie odszukał.
- Ech, już nigdy nie będę narzekać na nudę na patrolu - wycharczał Taro. Siadł na pośladkach i spojrzał na Natsuo. - Jak się czujesz? Bo ja jakbym cofnął się do akademii i zajęć z Mito sensei.