Dom rodziny Engen

Niezbyt duże dwupiętrowe domostwo na przedmieściach. Ogród przed domem składa się jedynie z równo skoszonego trawnika. Na pierwsze piętro składa się kuchnia, salon, łazienka i niewielki gabinet ojca. Drugie piętro mieści za to trzy sypialnię oraz drugą łazienkę. Poprzez klapę w korytarzu między pokojami można dostać się na strych. Zacznijmy od góry opisując pomieszczenia. Strych jest wypełniony pudłami, w których umieszczone są niepotrzebne bibeloty domowników. Nie jest często odwiedzany, więc poruszając się po nim, można liczyć na piękne chmurki kurzu. Sypialnia Shogo jest dosyć surowa - łóżko, szafka nocna, komódka z ubraniami, biblioteczka oraz niewielkie biurko z dosuniętym krzesłem. Nie ma zbyt wielu ozdób, jedynie dosyć duży dywan można policzyć za jedną. Jest on dosyć starego wzoru, złożony z prostych kolorów, które już zdążyły lekko zblednąć. Warto nadmienić znajdujące się na biurku radio i flet w futerale. Pokój Yukiko jest bardziej kolorowy. Oprócz łóżko i niemałej szafy na ubrania, możemy tutaj znaleźć komputer na biurku, mały telewizor i półka na różnorakie przedmioty i przedmiotki. Ściany są pomalowane na żółto, a ściany są przyozdobione różnorodnymi plakatami. Pokój ojca jest prosto umeblowany. Można zauważyć, że jest całkiem podobny do pomieszczenia jego syna. Łazienka jak każda inna - prysznic i umywalka. Schodzimy piętro niżej. Warto naznaczyć, że schody mają dosyć sporą poręcz. W kuchni znajdziemy piekarnik, mikser, szafki, w które upchnięte są naczynia i sztućce. Oczywiście w kącie stoi lodówka. Pod ścianą, na przeciwko lodówki, jest stół z czterema krzesłami. Salon jest przestronny, z dużą kanapą i dwoma fotelami. Wszystko komfortowe do granic możliwości. W rogu pomieszczenia stoi telewizor, pilot najczęściej szwęda się gdzieś na stoliczku koło kanapy. Gabinet ojca jest utrzymany w dosyć zimnych barwach. Przeważa granat i fiolet. Jest tam oczywiście komputer stojący na biurku, biblioteczka pełna książek oraz niewielka kanapa, zdolna pomieścić co najwyżej dwie osoby.

Kolejny zwykły dzień młodzieńca zwanego Shogo Engen zbliżał się ukradkiem starając się delikatnie powiadomić wszystkich w mieście o swojej obecności. W większości przypadków objawiało by się to światłem przenikającym do pokoju, śpiewem ptaków, i w skrajnych przypadkach rozpoczęciem robót budowlanych pod oknem i krzykiem sąsiadki że jakiś morderca kopnął jej niepełnosprawnego jamnika. Ale nie tym razem. Jedynymi oznakami dla młodego Norwega był jego własny zegar biologiczny, wrażenie, że coś mu się zaczyna obijać o twarz (W tym przypadku promienie słońca)... oraz nieznośny Zegar który dla jego wygody został ustawiony tak by sam się wyłączał po 2 minutach głośnego dzwonienia. Tak było i tym razem. I jak zwykle nie było absolutnie żadnej szansy by go nie obudził... podobnie jak reszty domu. Oznaczało to że miał jeszcze dwie godziny na przygotowanie się i pójście ze swoją siostrą do szkoły.

Chłopak nigdy nie przepadał za dźwiękiem budzika. Żeby było weselej brzęczał on aż dwie minuty każdego ranka. No nic. Zanim zegarek zdążył skończyć koncert, Shogo już siedział na łóżku przecierając wciąż jeszcze zaspaną twarz. Wymacał pod łóżkiem swoją laskę. Rozłożył ją pewnym ruchem, po czym wstał z łóżka i zaczął wystukiwać nią sobie drogę do szafy na ubrania. Była to codzienna rutyna, ilość kroków jaką musiał zrobić znał praktycznie na pamięć. Kiedy do niej dotarł, zawiesił laskę na swoim nadgarstku i sięgnął po pierwszy wieszak po lewej. Znając swoją garderobę spodziewał się codziennego mundurka szkolnego. Nie pomylił się, więc czym prędzej przebrał się w wyjętą odzież. Nie mając już po co pozostawać w swoim pokoju, stukając laską, skierował się w stronę drzwi. Miał zamiar zejść do kuchni i poczekać na siostrę. Jej poranne przygotowania zawsze trwały dłużej.

Na szczęście na drodze pomiędzy łóżkiem a szafką nie stały żadne przeszkody terenowe typu stolik, krzesło, plecak bądź buty. Mundurek też okazał się mundurkiem, więc gdy chłopak ubrał się w to co należało wyszedł powolnym krokiem z pokoju i zszedł po schodach. Jako że miał mniej więcej wyczute jak wysokie są schody i ile kroków pod jakim kątem od drzwi musi wykonać określoną ilość kroków by znaleźć się przy poręczy. Po odgłosach dobiegających z kuchni można się było spodziewać że ktoś tam jest i bawi się w krojenie czegoś nożem. Prawdopodobnie siostra Shogo bawiła się w małą kucharkę.
-Dzień dobry braciszku! Jak spałeś? Będzie Ci pasować kanapka z szynką i sałatą? Niczego innego zdatnego do spożycia nie mogłam znaleźć... trzeba będzie iść na zakupy.-Zawołała energicznie kładąc pewnie liście rośliny na kromki, wnioskując z lekkiego szelestu dobiegającego mniej więcej z miejsca w którym stała jego siostra.

Tym razem siostra była szybciej na nogach od niego. Ba! Nawet śniadanie już zaczęła robić.
- Skoro nie ma innego wyboru, to pewnie, że będzie mi pasować - powiedział zajmując po omacku miejsce na krześle. Ziewnął sobie szeroko, opierając laskę o stolik. Przydałoby się trochę kofeiny, ale z tego co powiedziała Yukiko, może być mały deficyt.
- A zostało może jeszcze trochę kawy? Pal licho mleko, wypiję czarną - zapytał, odwracając się w kierunku siostry. Swoją drogą musiała się naprawdę sprężyć ze swoimi porannymi przygotowaniami. Ot jak wiemy, kobiety mają mnóstwo różnych drobiazgów do zrobienia o poranku. Wybór ubrania, makijaż, rozczesywanie włosów i takie tam. Pewnie odpuściła sobie dzisiaj to wszystko i postanowiła wpierw zająć się śniadaniem. Lepiej dla niego - przynajmniej nie będzie musiał czekać na posiłek.

-Może i jest... nie sprawdzałam... czekaj...-Mruknęła Yukiko w zamyśleniu. Po chwili chłopak usłyszał dźwięk otwieranej szafki i stuknięcie czegoś szklanego o blat stołu. Prawdopodobnie był to słoik z kawą.
-No pewnie, czego jak czego ale kawy w tym domu nie zabranie... trochę mleka tez widziałam. Chcesz?-Zapytała, i w zależności od odpowiedzi chłopaka zrobiła mu po 5 minutach kawę z mlekiem/bez mleka. W międzyczasie podała mu talerz z kanapkami. Tak na rękę... to było ich trzy sztuki.
-Kurde... dzisiaj sprawdzian z matmy... cholera, nie cierpię logiki. Wiem że jest ona w sumie najprostsza i się później przyda, ale... zawsze mi się mylą kwantyfikatory. Mam nadzieje że tego nie będzie...-No tak, dzisiaj ma być klasówka z logiki. Shogo ma tutaj o tyle utrudnione że jak popełni jakiś błąd to później będzie miał problemy z poprawieniem go... ale akurat w jego przypadku to nie było aż takie straszne. Po prostu miał naprawdę bardzo sprawną głowę. A to że nauczyciele stosują wobec niego pewną taryfę ulgowa było jeszcze lepsze. Niestety Yukiko nie miała tak łatwo...

Jak się okazało, mleka trochę zostało. A więc już po chwili miał przed sobą talerz kanapek i kawę z mlekiem. Wziął się powoli za pierwszą kanapkę, popijając co chwila. Wsłuchał się w to co mówi siostra. No co racja, to racja. Jakoś nigdy nie była orłem w przedmiotach ścisłych, to dlaczego teraz miała niby być? On sam miał łatwiej, czy by tego chciał czy nie. Raczej mu to szło na rękę, chociaż pewnie by sobie poradził i bez tych udogodnień.
- Nie przejmuj się. Nawet jeżeli nie poradzisz sobie z kwantyfikatorami, to pozostaje reszta tematu. Zawsze jakoś się odbijesz - próbował pocieszyć siostrę, zaczynając już drugą kanapkę. Zapowiadał się kolejny nudny dzień. Klasówka z matmy wcale nie robiła go ciekawszym. Niedługo po tym jak skończy śniadanie, wraz z siostrą wyruszy do szkoły. Zabierze przed tym oczywiście plecak, przygotowany poprzedniego dnia.

-Mam nadzieję...-Mruknęła, a sądząc po tym że później była już cicho można było wnioskować że zajęła się swoją porcją. Przemielenie całości zajęło im około 15 minut. Wynikałoby z tego że mieli oni jeszcze jakąś... godzinę? Przyjmując że dojście do szkoły zajmie im maksymalnie pół godziny to i tak będą mieli potem jakieś pół godziny dla siebie. Ale co zrobić... wyszli. Jak zwykle jego siostra prowadziła Shogo do szkoły co chwila podpytując się go o określone zagadnienia z danego materiału. Parę razy niestety musiał ją poprawiać, ale w sumie lepiej że robi to teraz zamiast na sprawdzianie który mieli mieć na 4 godzinie lekcyjnej.
W końcu młodzi dotarli do szkoły. Pierwsze mieli dwie godziny japońskiego, później biologie, matmę, chemię, angielski, i jedną godzinę WF'u dla dziewczyn. Słodko. Jeszcze słodziej że w pewnym momencie do jego siostry przyczepił się jakiś chłopak, który łazi za nią od dwóch tygodni. Ta niby z nim rozmawia bez przymusu, ale z tego co chłopak wiedział to ją on po prostu męczy.

Yukiko wydawała się wcale nie najgorzej przygotowana na klasówkę z matmy. Co prawda nie szło jej na tych nieszczęsnych kwantyfikatorach, ale taka przywara ujdzie w tłoku. Wystukując sobie drogę laską, usłyszał znajomy głos. Należał on do gościa co od dłuższego czasu przyczepił się do jego siostry. Najwyraźniej nie denerwował tylko Shogo, ale również i wcześniej wspomnianą już siostrę. Plącze się taki i żadnego pożytku z niego. Niestety niewidomy raczej nie może odgonić takiego patałacha. Chociaż... Ot niby przypadkiem, wycelował swoją laską w miejsce gdzie podejrzewał, że są jego nogi. A nuż się potknie gnida jedna.

Jednak na jego nieszczęście jego laska nie była dostatecznie długa by dosięgnąć draba. Zamiast tego prawdopodobnie potknęła się o nią jej siostra. Nie było słychać wielkiego huku więc było to raczej niegroźne jednak mimo to...
-Hej, uważaj trochę co? O czym to my... a nieważne, i tak muszę się jeszcze trochę przygotować. Sorki!-Zawołała i pociągnęła Shogo za sobą. Szybko, mało delikatnie, ale nie na tyle by ten się zabił o własne nogi.
-No wreszcie... weź bądź trochę bardziej precyzyjny. Jeszcze chce mieć czym ugryźć takich jak on...Szepnęła i pociągnęła swojego brata w dół by ten mógł usiąść na ławce. No i zapewne wprowadziła swój plan w życie, co można było poznać po szeleście kartek...
Ogólnie dzień minął całkiem znośnie. Klasówka nie była aż taka straszna, i zapewne poszło chłopakowi naprawdę całkiem nieźle. A reszta lekcji... trochę nudno ale zawsze coś.
-...to co dzisiaj robimy? Zbliża się weekend... więc może byśmy sie gdzieś przeszli? Tylko nie mam pojęcia gdzie... park, market, bar? A może pójdziemy na lody? Hmmmm?-Zapytała z trochę nieudolnie ukrywanym entuzjazmem.

Cóż, ofensywa Shogo okazała się całkiem efektywna. Szkoda tylko, że nie osiągnęła właściwego celu. W każdym bądź razie, udało się mu i jego siostrze uniknąć dłuższego pobytu z tym drabem. Pociągnęła go za sobą, co pozwoliło mu utracić na moment równowagę. Na szczęście błędnik go nie zawiódł i uniknął przymusowego przytulania się do matki ziemi. Kiedy już sytuacja wyglądała na opanowaną, zdążył przeprosić siostrę za ten dosyć nieudolny akt heroizmu, zanim rozpoczęła się lekcja. Lekcję nie były nudniejsze niż zwykle. Po kilku godzinach nudnych wykładów, nastał błogi czas weekendu. Nie żeby miał jakiś konkretny plan co zrobić z całym tym wolnym czasem, liczył, że jakieś zajęcie samo się znajdzie. O wilku mowa. Siostra właśnie zaproponowała mu małą przechadzkę. Plus lody. No co jak co, ale przed taką kombinacją niewielu by odmówiło.
- Pewnie. Ale ty stawiasz - odpowiedział entuzjastycznie. Niech młodzież ma coś z życia, a co!

Siostra jak to siostra - wybaczyła mu, mówiąc przy okazji z perfidnym uśmieszkiem że jeżeli już ma za coś przepraszać to tylko za niską skuteczność swoich działań. Ale dosyć rozmów o kłopotliwej przeszłości - czas na świetlaną (?) teraźniejszość i przyszłość.
Yukiko prowadziła powoli Shogo po mieście. Nie było ono głośniejsze niż zwykle- blondyn zdołał się już do tego przyzwyczaić przez te parę lat. Do dziwnego wrażenia że większość się na niego patrzy jak na UFO zresztą też. Wrażenie to było głównie bazowane na wiedzy o tym, że rodowici skośnoocy nie są blondynami, więc widok takowego było czymś nietypowym. Ale pomijając ten fakt przechadzka była całkiem przyjemna. Zakończyła się wtedy gdy obydwoje doszli do budki z lodami. W parku jeżeli węch i słuch chłopca nie myli.
-Jakie chcesz?-Zapytała siostra, i gdy usłyszała odpowiedź zakupiła małe co nieco.
-No, jak się ciesze że wreszcie weekend... wypisałam dzisiaj pół... długopisu z nudów...-Mruknęła zajadając się zimnym przysmakiem.

Idąc przez miasto czuł na sobie wzrok przechodniów. Wiedział o ich spojrzeniu ze sprawozdań siostry. Nie mógł zrozumieć, dlaczego ludzie nie mogą się wreszcie przyzwyczaić do widoku blond parki. Przecież nie mieszkają tutaj od wczoraj. Nie ma po co jednak przejmować się tym, nad czym nie ma się żadnej kontroli. W pewnym momencie gwar ulic zmienił się w nieznaczny szum drzew i zapach świeżo skoszonej trawy. Jakoś zawsze lepiej czuł się w towarzystwie martwej natury. W pewnym momencie siostra spytała się go jakie chciałby lody. Wziął śmietankowe i za Yukiko usiadł na ławce.
- Co racja to racja. Nawet ja nie mam ochoty siedzieć bez przerw w szkole - odpowiedział siostrze powoli jedząc.

-Nawet ty? Heeeej, może jesteś jajogłowy, ale tak poza tym to jesteś całkiem normalny. Nie rób z siebie kujona... bo jeszcze inni to podchwycą. A nie chce sobie robić kłopotów...-Mruknęła udając ponurość, jednak wyćwiczone ucho Shogo wychwyciło wesołość w jej głosie. Lody smakowały całkiem nieźle, chociaż dało się wyczuć tu i ówdzie fragmenty czystego lodu. No trudno.
-A, właśnie... dostałam SMS'a od taty. Musiał wyjechać na jakiś czas z kraju... będzie za tydzień albo dwa. Co on sobie do cholery myśli... nawet się nie pożegnał.-Mruknęła, tym razem jednak żadnej iskierki radości nie dało się wyczuć... co najwyżej bezmyślne pomrukiwanie. Czyli wszystko w normie.
Do czasu. W pewnym momencie, gdy chłopak kończył konsumpcję swoich lodów, poczuł coś jakby falę uderzeniową. Ale nie taką która miota wszystkim na boki w promieniu 10 km. Można by to porównać do promieniowania, które przez wszystko przenika pozostawiając ciało albo w tym samym stanie co wcześniej, albo je mutuje, albo wręcz niszczy. W tym przypadku... trudno powiedzieć. Coś było wyczuwalne.
-...zimno się robi... może wzięłam za duże lody...

Jakoś nie przejmował się słowami siostry o byciu kujonem. Wszyscy chyba wiedzieli, że spędza większość swojego czasu przy książkach i nauce. Nie wyśmiewali się z niego pewnie tylko dlatego, bo jest już niewidomy. Nabijanie się z kaleki w żadnych kręgach nie jest uważana za szlachetne. Wiadomość o nieobecności ojca, również go nie poruszyła. Nie był to pierwszy raz, więc nie było czemu się dziwić. Przyzwyczaił się do spokojnego życia z siostrą.
Nagle dreszcz przeszedł po ciele chłopaka. W pewien sposób przeszyła go niewidzialna fala. Nigdy czegoś takiego nie poczuł. Nawet gdyby chciał, nie mógłby tego opisać. Nawet nie był pewien, którym zmysłem odczuł to dziwne zjawisko. Ni to słuchem, ni to dotykiem. Po prostu wiedział, że to się... stało. I nie był to powód do radości, gdyż nie całe to zdarzenie miało negatywny wydźwięk. Może to jednak tylko wina tych lodów? Salmonella czy inne świństwo... Wiele wskazywało na to, że ją siostrę też bierze. Jeżeli już mają dostać zatrucia pokarmowego, to przynajmniej nie w środku miasta.
- Mnie też coś chyba przymroziło. Może zbierajmy się do domu - powiedział, wstając z ławki. Nie żeby wiedział, którędy do domu. Liczył na to, że siostra nie będzie stawiała oporu i pójdą do domu.

-...uhhh... no dobra... jeszcze się zaziębimy albo coś... nie chce mieć gila do kolan...-Mruknęła z lekką obawą w głosie. W sumie chłopak mógł ją zrozumieć, gdyż jeżeli czuł to co ona, to musiało ją męczyć takie dziwne uczucie... zimnej pustki. Niezbyt przyjemne uczucie. Ale majtki były czyste, tego mógł być pewien... ale reszty to tak nie za bardzo. Pierwsza rzecz, skąd było to dziwne uczucie. Druga rzecz, dlaczego czują to obydwoje. Trzecia rzecz, dlaczego tak wszystko wokół nich ucichło. Czwarta rzecz... miał złe przeczucie. I do tego nagle zaczął coś czuć... czyjaś obecność... niezbyt przyjazną obecność... co więcej, nawet znał mniej więcej jej położenie. Godzina 8-sma.
-...jakoś się tak dziwnie czuje... pospieszmy się...-Szepnęła do niego siostra i pociągnęła za sobą w drugą stronę. Dosyć pospiesznie zresztą. Na tyle że dwa razy niemalże by się potknął...
Wtedy się przewrócili. Tak dokładniej to siostra która go prowadziła upadła i pociągnęła za sobą. Obydwoje leżeli na ziemi...
-C-co jest do cholery?!-Krzyknęła panicznie Yukiko.

Czyżby jednak siostra wyczuwała to co on? Ona miała przynajmniej jeden zmysł więcej, co może pozwalało się jej czuć pewniej. On jakby nie było wciąż musiał się opierać na niej. Nagle do jego uszu doszło dziwne zjawisko. Cisza. Dla niego to nie była normalna rzecz. W żadnym wypadku. Dla jego słuchu było to wręcz niewyobrażalne. Jakby tego było mało, wyczuwał jeszcze czyjąś obecność. Nigdy raczej nie przejawiał znamion szóstego zmysłu, a tu nagle ma dziwne odczucie, że ktoś jest gdzieś obok niego. Miał również dziwne wrażenie, że ten ktoś nie ma dobrych zamiarów wobec niego i Yukiko. Siostra dosyć szybko podłapała pomysł o szybkiej ewakuacji z parku. I do bardzo szybkiej. Ledwo mógł za nią nadążyć. Nawet udało mu się dwa razy nie potknąć. W końcu jednak się przewrócił zaraz za siostrą. I wygląda na to, że cokolwiek się działo, nie szło po myśli jego siostry. Panikę w jej głosie wyczułby nawet głuchoniemy.

-Cholera... co się dzieje... nie mogę... ruszyć tą... przeklętą... nogą!-Jęknęła szamocząc się na wszystkie strony. Poza tymi niewątpliwie mało pokrzepiającymi odgłosami do tego doszły inne dźwięki. Coś jakby szuranie czegoś sporego o ziemię. Naprawdę sporego. Co gorsza, ten dźwięk dobiegał stamtąd, gdzie chłopak wyczul obecność czegoś paskudnego.
-Shogo, uciekaj! Nie wiem jak... ale uciekaj!-Zawołała dziewczyna. Chwilę później dało się usłyszeć stuknięcie kamienia o chodnik. Jeszcze później blondyn... coś zaczął widzieć! Było to niewielkie światełko... po raz pierwszy w życiu chłopak coś zobaczył. Małe, niewielkie światło w ciemnościach... jeżeli jednak ktoś pomyślał że było to światło nadziei, prawdopodobnie srodze się rozczaruje. To najpewniej było to... coś, co było na godzinie 8-smej.
-...słooooodkooooo... łatwe... i ciekawe przekąski. Dwa blondyneczki... nie jest to zbyt częsty widok. Ciekawe czy w smaku czymś się różnią...-Shogo usłyszał stamtąd czyiś głos... metalicznie zniekształcony, i przytłumiony, jakby ktoś mówił zza maski.

Co tu się dzieje? Dlaczego Yukiko nie może ruszyć nogą? Co to za szuranie? Co do nich się zbliża? Co do licha się wokół nich dzieje?! Myśli chłopaka pędziły szybciej niż przeciętny japoński pociąg. Nic z tego nie mógł zrozumieć. Strach nie pozwalał mu wszystkiego przemyśleć. Jak to się w ogóle stało, że w jednej chwili spokojnie jadł lody, a tu nagle dochodzi do scen jak z horrorów klasy B. I jak niby miałby uciekać? Odruchowo spróbował się poderwać do biegu. Nie zdążył nawet zrobić kroku, a poślizgnął się i ponownie wylądował na ziemi. Odruchowo spojrzał się w stronę, z której dochodziły dźwięki szurania. Ku jego zdziwieniu zauważył jakiś błysk. I to dosłownie zauważył! Widział! Jakieś światło? Pomyślał, że może to być jakiś promyk nadziei. Jednak surowy metaliczny głos, wyprowadził go z błędu. Trzęsąc się ze strachu, nasłuchiwał co owe coś lub ktoś zrobi dalej.

-...ummmmmmm... od kogo by tu zacząć...-Zaczęło mruczeć to coś pod nosem. Z tonu głosu można wnioskować że całkiem dobrze się bawi.
-Cholera... do cholery ciężkiej, niech ktoś...!-Krzyknęła Yukiko, jednak z jakiś powodów przerwała. Może tym powodem było pojawienie się kolejnego światełka? Było ono jednak o wiele bardziej wyraźne niż tamto, w gruncie rzeczy bardzo słabe., które zostało odrzucone od nich na jakieś 4-5 metrów.
-C-ccccOooOocOocoOOoocOOCooo?! KoOOoooOGooOOo nNjnnIeEeiEeSiiIIieEeE?-Wybulgotała istota. Jej głos nie był tym razem taki pewny siebie.
-...czy szanowny pan... bądź pani nie słyszała że niegrzecznym jest zaczepiać niewinne dzieci?-Zapytał ktoś... i był to chyba człowiek. Właściwie to nawet mężczyzna.
-ZzzZz... zAaAaAa...-Zzzzzz...-zaczął stwór, i po chwili chyba rzucił się na nich wszystkich w celu ataku. A gdy się przy nich znalazł... jedno ze światełek zniknęło.
-...nic wam nie jest?-I było to światełko stwora. Ale za to pojawiło się inne, w porównaniu nawet do poprzedniego niezwykle słabe. I było tam gdzie jej siostra, leżąca w stanie kompletnego szoku.

Sytuacja nie malowała się różowo dla Shogo i jego siostry. Okrzyki siostry dokładnie określały ich obecną sytuację. Jednakowoż, nagle przerwała publiczne okazywanie swojej złości i gniewu. Czyżby coś skłaniało się ku atakowi? Czy to koniec? Czy... Jasny gwint! I to jeszcze jak jasny! Chłopak ujrzał kolejne światło. Nie miał bladego pojęcia skąd się pojawiło, widział jednak, że jest o wiele mocniejsze od poprzedniego. Ich różnicę można przedstawić jako porównywanie jarzeniówki ze zwykłą żaróweczką. Wszystko wskazywało również na to, iż właściciel owego światła stanął po ich stronie. Niczym wspomniany wcześniej promyk nadziei. Po krótkiej szamotaninie, którą Shogo usłyszał, doszedł do wniosku, iż nieznajomy pozbył się owego czegoś co ich wcześniej zaatakowało. Dodatkowo, pojawiło się kolejne światełko. Co prawda słabiutkie, ale jednak. Szok wywołany strachem ustąpił i chłopak zaczął się zastanawiać, o co chodzi z tymi światłami. Wypadałoby jednak wpierw odpowiedzieć nieznajomemu. Niewidomy powoli dźwignął się z ziemi, opierając się na swojej lasce. Najwyraźniej nogi wciąż jeszcze miał z waty.
- Nic takiego, wszystko w porządku - wybełkotał w stronę najjaśniejszego światła.

-To dobrze... może pomóc panience wstać? Wygląda panienka na... mocno zszokowaną.
-...dz...dziwi się pan?-Zapytała siostra blondyna, lecz brzmiało to bardziej jakby powietrze przemykało przez wyjątkowo ciasny korytarz niż normalne słowa wypowiadane przy pomocy gardła. Tak czy siak gdy do uszu Shogo dotarły odgłosy podnoszenia czegoś, słabsze światełko poruszyło się nieco w górę.
-C...co to było? Nagle poczułam... poczuliśmy się dziwnie... a potem zaczęło się... przewróciłam się, nie mogłam ruszyć nogą... zaczęłam słyszeć jakieś świsty...-Rzecz niespotykana - głos Yukiko sugerował że dziewczę za chwilę się rozpłacze.
-Spokojnie panienko... może najpierw odprowadzę was do domu. Trochę się uspokoicie... i wszystko wyjaśnię. Mam nadzieje że wasi rodzice nie będą mieli nic przeciwko goszczeniu pokornego sługi...-Jaśniejsze światełko obniżyło się nieznacznie, by po chwili powrócić do poprzedniego położenia.
-...nie... chyba nie będzie takiego problemu... nie masz nic przeciwko Shogo?-Chyba naprawdę była w szoku. Brzmiała jakby naprawdę liczyła się tutaj z jego zdaniem.

Wygląda na to, iż jego siostra również jest nie mało zszokowana. Z pewnością bardziej od Shogo, gdyż ona widziała wszystko na własne oczy, co z pewności wywołało większy strach niż dźwięki i światła. Te tezę, w pełni potwierdzał głos Yukiko, który zwykle pewny i donośny, teraz brzmiał jak delikatny przeciąg. Przynajmniej nieznajomy po dżentelmeńsku spróbował ją uspokoić i pomógł jej wstać. Swoją drogą, relacja siostry nie wniosła zbyt wiele do tematu. Chłopak jedynie zwrócił baczniejszą uwagę na fragment o paraliżu nogi, resztę sam wywnioskował z całej atmosfery. Z kolei nieznajomy proponował odstawić ich do domu. W sumie co im szkodzi, wszak uratował im życie. Tak przynajmniej wydawało się Shogo. Ku jego zdziwieniu, Yukiko spytała się swojego brata, czy zgadza się aby wpuścić owego jegomościa w ich skromne progi.
- Nie widzę żadnych przeciwwskazań - odpowiedział swojej siostrze. Dopiero po chwili zauważył, jak dziwnie te słowa brzmiały w ustach osoby niewidomej.

-T-to w porządku... chodź, jestem tutaj... albo nie, sama podejdę...-Siostrzyczka chyba się trochę opamiętała, bo powoli wracała jej zdolność logicznego myślenia. Jak ma niby podejść bez stwarzania okazji zabicia się o... cokolwiek? O upadek naprawdę nie jest trudno, zwłaszcza na nierównej powierzchni jaka jest w parku. Co ciekawe, światełko również się do niego zbliżyło. Nawet było w tym samym miejscu gdzie jego siostra... która jeszcze sie trzęsła. "Whisp" natomiast był gdzieś na poziomie klatki piersiowej o ile dobrze pamiętał. Za to po stronie jej siostry było to drugie, mocniejsze światło, ale to tyle co widział...
Ale czy aby na pewno. Sporadycznie bo sporadycznie, ale jednak w drodze do domu napotykał się na inne przykłady "błyskającego światełka" większość jednak była na takim poziomie jak ta po jego lewej stronie... może nawet słabsze.
W końcu jednak wszyscy dotarli do domu. Shogo poczuł że jest sadzany, prawdopodobnie na krześle w kuchni. Natomiast po odgłosach było wiadome że ktoś usiadł po jego lewej stronie, i ktoś naprzeciwko. Tak samo jak światełka - mniejsze po lewej, większe w centrum.
A co potem? Cisza...

Siostra powoli zaczynała dochodzić do siebie. Tyle dobrego w tej dziwacznej sytuacji. Chyba była w dostatecznie dobrym stanie, aby doprowadzić ich wszystkich do domu bez zbędnego zbaczania z trasy. Jednak nie to zaprzątało głowę Shogo przez drogę. Bardziej go interesowały owe latające światełka. Jakoś miał dziwne wrażenie, że słabsze z nich należy właśnie do jego siostry. Po drodze okazało się, że tych świateł w mieście wcale tak mało nie jest. Podświadomie przypisywał owe płomyki poszczególnym ludziom. Jakby nie było, wiele wskazywało na to, że w jakiś sposób są związane z ludźmi. Świetnym tego przykładem są dwa z nich, które definitywnie zajmowały miejsce Yukiko i nieznajomego. Z przemyśleń wyrwał go fakt, że właśnie dotarli do domu. Jak wcześniej wspominała siostra ojca nie było, więc sami w domu siedzieli. Cała trójka zasiadła przy stole. Shogo zdążył jedynie oprzeć swoją laskę o stolik, zanim przymusowo został pociągnięty na krzesło. Zapadła cisza. Najwyraźniej dziewczyna nie miała humoru na rozmowy, a nieznajomemu również nie spieszyło się do wyjaśnień. Wygląda na na to, że niewidomy zacznie.
- To może na początek powie nam pan swoje imię? - sztywnie zagadał. Nie miał lepszego pomysłu od czego miałby zacząć.

-...mówcie mi Victor-Odparł nieznajomy uprzejmym, spokojnym głosem. Nie kwapił się on jednak do składania wyjaśnień, chociaż przez tą chwilkę ciszy Shogo zauważył że światło które było w miejscu gdzie siedział Victor zmniejszyło się z jakiś niewyjaśnionych przyczyn. Dla porównania - tam gdzie była jego siostra wszystko było absolutnie bez zmian. No, może poza tym że się odezwała.
-...to... mógłby nam pan wyjaśnić co się do licha stało tam w parku?-Zapytała już nieco pewniej. Nawet przestała się trząść.
-Oczywiście droga panienko. Co prawda może wam się wydać to co najmniej dziwne, jednak... zostaliście zaatakowane przez złe duchy żywiącymi się duszami... pewnej grupy osób. Jednak nie pogardzą tez zwykłymi duszami które pałętają się po tym świecie...
-Yyyyy... chwila, coś tu jest nie tak... yyyy... tylko nie wiem co. No... duchy przecież nie istnieją, nie?-Pewność siebie już chyba prawie całkowicie jej wróciła. Zaczyn myśleć... niezbyt efektywnie ale jednak.

A więc Victor mu na imię. No dobrze, dobrze. Siostra skłoniła gościa do wyjaśnień, więc mamy jakiś postęp. No, ale żeby duchy? Tak bez ceregieli i owijania w bawełnę, podał chyba najbardziej nieprawdopodobną odpowiedź ze wszystkich. Chociaż... To mogłoby wyjaśniać światełka, które widzi. Właściwie to nawet brzmiało w tym wypadku sensownie. Wciąż jednak nie mógł w pełni uwierzyć tej teorii. Swoją drogą, światło Victora nieznacznie się zmniejszyło. Co to mogło znaczyć? Skoro ich bohater jest taki oblatany w tych sprawach, to może i to jakoś wyjaśni. Jednak teraz Shogo nurtowało inne pytanie.
- Skoro to były duchy, w jaki sposób pozbyłeś się tamtego?

-Moimi rękami. Brew waszemu doświadczeniu w tych sprawach, nabytemu prawdopodobnie z programów telewizyjnych emitowanych po 23, każdy może ich dotknąć... tylko nie każdy może je widzieć. Co często wykorzystują te złe... w polowaniu. Zdarzają się jednak osoby o większej, tak zwanej energii duchowej. I wygląda na to że...
-Chwilkę... że niby my taką mamy? Ej, no bez jaj... niby po czym to można poznać? śmierdzę inaczej niż inni czy co?-Yukiko przerwała mężczyźnie, starając się podważać jego teorię tak mocno jak tylko może. Czyli dosyć słabo.
-...coś w tym rodzaju. Emitujecie niewielką ilość tej energii, co zwabia potwory. Swoją drogą... dziwię się że ich nie widzisz. Chociaż obydwoje nie jesteście jakimś wybitnie atrakcyjnym celem... może ten chłopak jest troszkę "silniejszy"-Victor przez chwilę skupił się na analizowaniu sytuacji, co było słychać po jego ściszonym, zamyślonym głosie, który stracił efekt uprzejmości.
-Ale jak to "silniejszy"? On nie ćwiczy, jak on może być do...
-Siła fizyczna nie ma tu nic do rzeczy... jak zresztą zdążyła panienka zauważyć na własnej skórze-Szybko uciął Victor bardziej stanowczym tonem. Brzmiało to trochę zbyt... ostro, jak na jego wcześniejszy nastrój wypowiedzi. Uprzejmy, trochę nonszalancki, miły...

Ich bohater ubił tę zjawę własnymi rękami. Nie ważne czy chodziło o dosłowne ręce czy też nie. Brzmi, że jest z niego kawał niezłego łowcy duchów. Mniejsza jednak o jego siłę, ważniejsze są jego słowa dotyczące widzenia duchów. Shogo był teraz niemal pewien, że światła które widział w drodze, są duszami zwykłych ludzi. Wciąż jednak miał mętlik w głowie i nie mógł wszystkiego poskładać do całości. Najbardziej jednak dziwiło go to, że naprawdę wierzy Victorowi w duchy. Oprócz tego insynuuje, że Shogo posiada nie najgorszą ilość tej "energii duchowej", ponieważ interesują się nim tacy delikwenci jak ten ostatni. W każdym bądź razie, chłopak wyrwał się z przemyśleń i zwrócił uwagę na coraz to mniej uprzejmy ton Victora. Nie przejął się tym zbytnio, gdyż miał do zadania kolejne nurtujące go pytanie.
- Czyli istnieje szansa, że znowu zostaniemy zaatakowani?

-Nie. Możecie być tego pewni-Skwitował krótko Victor. Uprzejmy ton ponownie zagościł w pokoju. Tak jak stara pewność siebie i niepewność siostry Shogo, której nie spodobało się to co powiedział jej
-Ej, no to co w takim razie robimy? Chyba pan nie będzie ciągle się za nami uganiał, nie? Pewnie ma pan swoje sprawy... no i nasz Ojciec w końcu by się zorientował...-Mruknęła ponuro.
-Myślę... że nie będzie aż tak źle. Wasz poziom energii duchowej nie jest aż tak wysoki. Jednak jeżeli nic się nie zmieni, następnym razem możecie nie mieć tyle szczęścia. Dlatego należałoby... nauczyć się bronić. Na razie jednak sądzę że powinniście odpocząć. Prawdopodobnie jesteście głodni... pozwólcie że coś wam przygotuję...-Mężczyzna, sądząc po ruchu światełka, podniósł się i poszedł w stronę blatu kuchennego.
-Nie no, bez przesady, jest pan gościem...-Zauważyła siostra podchodząc do niego. On na to lekko się zaśmiał.
-Macie za sobą ciężkie chwile... chciałbym wam na razie pomóc chociażby w ten sposób. Proszę więc usiąść...-Oczywiście jednak siostra nie dała za wygraną. Po pięciu minutach dyskusji ostatecznie wygrał... Victor i Yukiko. Obydwoje bowiem zaczęli przygotowywać obiad.