Dom rodziny Engen

Sytuacja w pomieszczeniu odrobinę się rozluźniła, przynajmniej tak sądził Shogo. Co prawda wciąż nie był pewien słów Victora. Niby niewiele powinno im się stać gdyż ta ich energia nie jest na wysokim poziomie, to jednak wypadałoby, aby nauczyli się bronić. Istnieje, więc szansa, że zostaną ponownie zaatakowani, a to w żadnym wypadku mu się nie uśmiechało. Jego siostra jeszcze jakieś szanse by chyba miała w jako takiej ucieczce. Przede wszystkim dlatego, że widzi coś więcej niż tylko latające wokół niej światła. Może jednak wypadałoby się zapytać Victora o te płomyki? Może powie mu na ich temat coś więcej. W każdym bądź razie, razem wraz z siostrą krzątał się w tej chwili przy blacie. Shogo złapał swoją laskę i podniósł się z krzesła, powoli podchodząc w stronę światełek, pomagając sobie słuchem.
- Mam do ciebie jeszcze jedno pytanie - tutaj zrobił pauzę, aby rozmówca mógł skierować uwagę na niego.
- Jak pewnie zauważyłeś jestem niewidomy. Mimo tego, od tego wydarzenia w parku widzę... No... Powiedzmy, że coś w rodzaju jasnych świateł. Zdaje mi się, że należą one do innych ludzi - zagdybał, licząc na to, że Victor wyjaśni mu jeszcze chociaż tę rzecz.

-Światła?-Zapytała cała dwójka jednocześnie. Najwidoczniej nie spodziewali się czegoś takiego
-Czekaj... czy to oznacza że odzyskujesz wzrok? To jest wpływ tej energii duchowej... czy coś takiego?-Zapytała Yukiko. Dało się wyczuć w tym nadzieję. Tak... w sumie trudno się dziwić.-Co pan na to powie?
-...szczerze mówiąc... nie mam pojęcia. Możliwe że część mocy przebudziła się w twoim... bracie, tak?... a możliwe że to coś jeszcze innego. Dopoki jednak nie przebudzi się ono chociaż w większej części, nie jestem w stanie nic powiedzieć... na razie jednak usiądźcie. Ja tutaj dokończę... rosół nie jest zbyt skomplikowaną rzeczą do przygotowania. Naprawdę, poradzę sobie...-Ostatnią część wypowiedzi lokaj wypowiedział troskliwym tonem, odprowadzając Shogo i jego siostrę do stołu.
-...naprawdę zacząłeś coś widzieć? Niesamowite... to chyba dzisiaj pierwsza dobra wiadomość... kurde, ale się cieszę!-Ciężko w to wątpić, jej głos aż drżał z radości.
Jakieś 10-15 minut później do stołu dostał podany obiad. Victor życzył wam smacznego, a sam stanął sobie gdzieś z boku. W samą porę - dobry, tłusty rosołek był czymś czego potrzeba młodemu organizmowi.

Zaskoczenie tej dwójki było chyba nawet większe niż jego, kiedy za pierwszym razem zobaczył owe światła. Zwłaszcza jego siostra, była aż do przesady podekscytowana. Przynajmniej humor jej się poprawił na tę nowinę. Szkoda tylko, że Victor wiedział niewiele więcej od Shogo na temat tego zjawiska. Wszystkim oczywiście została obarczona energia duchowa. Coś mu mówiło, że w najbliższym czasie wiele rzeczy będzie mu w ten sposób wyjaśniane. No, ale nie ma co gdybać, gdyż nic z takiego gdybania nie wychodzi. Kiedy usiadł wraz z siostrą ponownie do stołu, wysłuchał dokładnie jej słów. Tak jak myślał, jest zadowolona z tego chyba nawet bardziej od niego samego.
- No niby jest dobra, ale ja nic poza tymi światłami jak na razie nie widziałem - odpowiedział jej. Zaraz po tym, przyszedł Victor z zupą. Chcąc nie chcąc, Shogo chwycił za łyżkę i zaczął jeść swoją porcję.

I po paru łykach Shogo stracił przytomność... a może jednak nie? Nie, raczej nie...

-Ale... to i tak coś... prawda?-Zapytała, ale z tego co można było usłyszeć i ona zajęła się swoją porcją. A rosół był... dobry. Nie jakiś rewelacyjny, ale z pustego i Salomon nie naleje. Po jakiś 10-15 minutach całość była zjedzona, a Victor zajął się myciem naczyń.
-Właśnie... skoro jesteśmy zagrożeni... i nie możemy się bronić... to czy mamy tutaj zostać sami?-Zapytała. Victor przez jakiś czas pomruczał pod nosem.
-Muszę wracać do mojej pani... jednak nie martwcie się, wyślę tutaj kogoś na noc. Dlatego, jeżeli to oczywiście możliwe, przygotujcie jakiś niewielki kąt dla gości... ta osoba nie jest zbyt wybredna... a teraz przepraszam... muszę się pożegnać. Będę jutro rano...-Parę stuknięć butem dalej i już go nie było.
-To ja... przygotuje pokój ojca...-Oświadczyła Yukiko i poszła, na 98% właśnie tam.
A Shogo miał czas dla siebie. Super.

W krótkim czasie Shogo był najedzony. Co prawda rosół był przesolony, ale nie ma co wybrzydzać. Sam przecież lepszego nie zrobi. Miło ze strony Victora, że nawet naczynia im pozmywa. Siostra zabrała głos i zwróciła uwagę na fakt, który młodzieniec przeoczył. Prawda jest taka, że nie mogę się bronić przed kolejnymi atakami, a ich wybawca już wcześniej wspomniał o tym, iż nie może być ich aniołem stróżem. Odpowiedź Victora go znacząco uspokoiła. Przyślę kogoś na zmianę. Chłopak nawet nie zauważył jak mężczyzna się pożegnał i wyszedł. Chwilę później jego siostra poszła przygotowywać pokój ojca na owego gościa. Ojciec... Może wypadałoby go o tym wszystkim poinformować? Uwierzyłby im? Może jednak jeszcze z tym poczeka. Nie mając nic innego do roboty, Shogo złapał swoją laskę i powoli zaczął przechadzać się po mieszkaniu wystukując sobie drogę. W tej chwili głowę zaprzątała mu "pani", o której wspomniał Victor. Nie żeby miał jakieś informacje na jej temat czy coś, po prostu ciekawiła go ta osoba. Jakby nie było, z pewnością była związana z tym całym duchowym bajzlem.

Wystukiwał sobie drogę do salonu. Tam się okazało że nikogo tam nie było. Dziwne... nawet bardzo. Przecież jedyna osoba w domu poza nim, czyli jego siostra, była w pokoju ojca. Niesamowite... chyba aż z wrażenia się tam przejdzie.
Wielkiego zaskoczenia nie było. Jego siostra, sądząc po dźwiękach oraz zmianach położenia światła. Brak jakichkolwiek mobilnych reakcji z jej strony wskazywało na to że nie przerwie pracy z tak błahego powodu.
-...może przejdziesz się do siebie i posłuchasz muzyki... albo coś? Tutaj jest jeden wielki burdel...-Zaproponowała. W sumie w pokoju Shogo była taka jedna MP3-jeczka...
-...kim jesteś? Jak się nazywasz? Co planujesz?-Ni z gruszki ni z pietruszki usłyszał takie słowa. Co śmieszniejsze, nie mógł określić z której strony one dobiegały. Były one bezosobowe... i bezpłciowe. Chociaż najprędzej można by zakwalifikować je jako dziecięce.

Nie mając nic lepszego do roboty, już miał zamiar iść za radą Yukiko, gdy zaskoczył go nieznany głos. Jakby tego było mało, sam głos był właściwie bez wyrazu, bez jakiejkolwiek barwy. Trochę jakby przemawiała do niego maszyna. Oczywiście nie mógł pochodzić od jego siostry, chyba że została niedawno została brzuchomówczynią. Przesłyszał się? Czy znowu to sprawka duchów? Jeżeli znowu to jakaś monstrualna zjawa, to przekichane. Wszak ich ochroniarz jeszcze tutaj nie dotarł. Ba! pewnie Victor nawet nie dotarł do miejsca pobytu jego "pani". Chociaż ten głos nie ma zbyt wiele wspólnego z upiornym rechotem poprzedniego upiora. Victor chyba coś wspominał o "zwykłych" duszach?
- Słyszałaś coś? - zapytał się siostry, nie bardzo będąc pewnym co powinien zrobić.

-Nie... a co, dzieje się coś?-Zapytała się go siostra. Była szczerze zaniepokojona, no ale co się dziwić, przecież to on był w tym domu "medium" pomiędzy tym światem a rzeczami nadprzyrodzonymi. Przynajmniej od jakiejś godziny.
-Nie ma się czego bać. Nie chcemy Cię skrzywdzić. Więcej. Chcemy Ci pomóc...-Ponownie usłyszał ze środka swojej głowy. Musiał wyglądać na mocno zdezorientowanego, bo aż podbiegła do niego siostra.
-Hej, co Ci jest? Zbladłeś trochę...-Zapytała chwytając go tak, by przypadkiem biedaczyna nie upadł, co w sumie mogło się zdarzyć. Tak samo jak to że zaraz przez ta ścianę przebiegnie stado żyraf.
-...chcemy zawrzeć z tobą układ... będziemy twoim przewodnikiem... pomocą... towarzyszem... jednak... chcemy byś spełnił naszą prośbę... prośbę twoich przodków...-Tak oto zakończyła się ich wypowiedź. Ciągle jednak chłopak czuł w głowie lekkie szumienie, trochę jak z radia.

Co się dzieje? On również chciałby wiedzieć co się dzieje. Najwyraźniej po raz kolejny spotkanie z istotami z "drugiej strony". Najwyraźniej miały do niego jakiś interes. Chyba rzeczywiście musi mieć jakiś potencjał duchowy, skoro ni stąd ni zowąd dostaje propozycję pomocy. Czy ten dzień może się zrobić jeszcze bardziej ciekawszy?
- Może i ją spełnię, tylko co to za prośba była? - zadał na głos pytanie, gestem ręki prosząc siostrę o ciszę. Lekko przymrużył oczy z powodu szumienia. Nie było to najprzyjemniejsze doznanie, zwłaszcza z powodu jego wyczulonych zmysłów.

-Eh? O czym ty mówisz?-Zapytała mimo to, Shogo przy okazji poczuł, że jego siostra usadowiła go na łóżku. Położyła mu też rękę na czole, jakby mając nadzieje, że dzięki czegoś się dowie. Chyba jednak bezskutecznie, gdyż westchnęła cicho i czekała na jakikolwiek znak ze strony swojego brata
-...pozwól nam z tobą pozostać... do chwili dy znajdziemy kogo szukamy... będziemy twoim przewodnikiem... będziemy twoimi oczyma...-Wtedy tez zaczęło się dziać coś dziwnego. Ciemność która wiecznie towarzyszyła chłopakowi zaczęła się rozświetlać jednym swiatełkiem... dwoma... trzema... dziesięcioma... setkami... tysiącami małych światełek. Były one nie większe niż ziarenka piasku, jednak układały się w taki sposób, by wytworzyć... obraz. Obraz pokoju w którym się znajdował. Światełka ułożyły się w paręnaście linii, by zapewne mniej więcej odtworzyć to, co Shogo by zobaczył gdyby nie był ślepy... co więcej, to wszystko było mobilne, chociaż niezbyt trwałe i wyraźne. Jednak na tyle, by po raz pierwszy w życiu zobaczyć...
...jak wygląda jego własna siostra. Bez kolorów, z dominacją czerni, ale jednak.

Nie stawiał się gdy siostra sprowadzała go na łóżko. Jedynie ponownie ją uciszył, gdy zadawała mu pytanie. Nie chciał przypadkiem niedosłyszeć czegokolwiek co mogą mieć do powiedzenia Oni bądź Oni, czymkolwiek mogą być. Zignorował fakt, że przyłożyła mu dłoń do czoła. Z początku nie wiedział jak zinterpretować to co powiedziały mu głosy. Jednak zamarł, gdy z otaczającej go wiecznie ciemności wyszło coś więcej niż pojedyncze białe światła. Ni stąd ni zowąd, ich ilość zaczęła zwiększać się w niezwykłym tempie. Zaczęły układać się w jakieś kształty, jakby kontury przedmiotów. Zachwycony jak i zdezorientowany chłopak jedynie patrzył na to wszystko, sparaliżowany całym tym widokiem. Po chwili, mógł powiedzieć, że wszystkie te miniaturowe światła są względnie nieruchome. Chociaż strasznie drgały wokół swoich macierzystych pozycji. Zrozumiał, że to wszystko układa się w obraz pomieszczenia oraz wszystkiego co się w nim znajduje. Mógł dosłownie powiedzieć, że coś widzi. Spojrzał się z szeroko rozwartymi oczami na swoją siostrę, potem na swoje ręce.
- Jasny gwint! - wyrzucił z siebie, zapominając o wcześniejszych głosach. Ponownie skierował wzrok na siostrę, żałując że nie może zobaczyć większej ilości szczegółów.
- Ja... Coś widzę. Naprawdę coś widzę - powiedział do niej podekscytowany.

-C-co?!-Zapytała jego siostra kompletnie nie wiedząc co sie dzieje. Była tak oszołomiona tym co usłyszała, że przez dłuższą chwilę Shogo słyszał tylko jej rozdrgany oddech. Jednak jego szczęście nie trwało zbyt długo - po chwili światełka zaczęły się rozmazywać, aż w końcu zanikły, zostawiając go z jego znajomą ciemnością.
-Niestety... twoja moc nie jest wystarczająca, byśmy mogli rozświetlić mroki twojego świata... jednak... jeżeli nauczysz się używać swojej siły... prawdopodobnie będziesz mógł widzieć dłużej... i lepiej, acz tylko w odpowiednich warunkach. Na razie jednak... chcemy usłyszeć odpowiedź. Tu i teraz-Głos tego chórku teraz znacząco się zmienił. Niemalże prześwidrował jego umysł, wyraźnie sugerując że tym razem to nie są żarty. Ostateczna decyzja - albo w to wchodzi, albo jest zdany na własne siły z ewentualnym wsparciem znajomych Victora.
-S-shogo?... boję się... to wszystko jest chore... przepraszam...-Sytuacja stawała się napięta. Jego siostra powoli nie wytrzymywała tego całego zamieszania, co było wyrańnie słychać. Nawet ona...

- Mówię przecież, że widzę! - powtórzył siostrze, która najwyraźniej nie do końca zrozumiała jego słowa. Chłopak ponownie rozejrzał się po pomieszczeniu. Szkoda, że nie mógł zobaczyć chociaż takich szczegółów jak kolory, ale już możliwość zobaczenia samych kształtów była dla niego powodem do szczęścia. Jego radość nie trwała jednak długo, gdyż w pewnym momencie światła rozmyły się i ponownie otoczyła go ciemność. Radość prysła, a na jej miejsce wszedł grymas rozczarowania i niezadowolenia. Jednak zbyt dużo wymagał. Głosy żądały odpowiedzi. Trzeba przyznać, zrobiły na nim wrażenie całym tym pokazem. Tak dobrze zareklamowanego produktu, w żadnym wypadku nie mógł nie kupić.
- Zgadzam się. Cokolwiek dla mnie przygotowaliście, zgadzam się na wszystko - powiedział ze stoickim spokojem. Jego twarz zastygła w kamiennym wyrazie, a ton głosu był wyniosły. Jego postawa przypominała grabarza, który został zmuszony do powiedzenia kilku dobrych słów o zmarłym. Chciał pocieszyć swoją siostrę, ale w obecnej chwili zdawał sobie sprawę, że nie powinien odwracać swojej uwagi od priorytetów.

-Bardzo dobrze... od tej chwili łączy nas pakt przymierza. Niech fortuna obdarzy nas swoją łaską...-Po tym wszystkim... Shogo nie poczuł jakiejś specjalnej różnicy. Żadnej mocy, uczucia ciepła, zimna, ulgi, bólu... nic. No, może szumy wypełniające jego głowę zniknęły. Jednak ciągle miał na głowie zdezorientowaną i przestraszoną siostrę...
I do tego ktoś zadzwonił do drzwi. Yukiko chyba jednak nie była w aż takim strasznym stanie, gdyż podniosła się z łóżka i poszła otworzyć. Shogo usłyszał krótką wymianę zdań pomiędzy jej siostrą a jakimś młodym mężczyznom. Nie był to Victor, na pewno... pomijając różnicę w głosie, to na pewno w trakcie chodzenia nie wydawał dźwięków, jakby nosił na sobie dwa pełne zestawy narzędzi.
-Shogo, to jest Kusari... będzie nas dzisiaj pilnował...-"Łańcuch? W sumie by się zgadzało...
-...to jest mój pokój, tak?-Zapytał mężczyzna, siadając prawdopodobnie na którymś z krzeseł.
-Tak. Chodźmy Shogo... to twojego pokoju. Migiem...-Nakazała jego siostra, która chwyciła go za rękę i poprowadziła na górę. Tam zadała jedno, proste pytanie.
-Co ty do cholery wyprawiasz?

Po słowach owego nieznanego głosu, myślał, że poczuje jakąś zmianę. Niekoniecznie chodziło mu o zwiększenie jego masy mięśniowej czy aparycji, ale o cokolwiek. Żadnego innego odczucia, zmiany nastroju czy czegokolwiek. Jedynie w głowie przestało mu szumieć, ale prędzej czy później samo by przestało. Nie śmiał jednak wątpić w słowa głosu - przez jeden dzień wydarzyło się dosyć sporo, aby wierzył od ręki w takie rzeczy. Usłyszał, że ktoś jest przy drzwiach. Gdy siostra otworzyła nieznajomemu, upewnił się, że na pewno to nie był Victor. Ciekawsze było, dlaczego nowo przybyły brzmiał jak złomowisko w czasie przeprowadzki. Kusari mu na imię? Trafny wybór, patrząc na dźwięki jaki wydawał. Chciał zamienić słowo czy dwa z ich ochroniarzem, gdy siostra dosłownie wyciągnęła go z pokoju. Kiedy już się zatrzymali, powitała go jednym pytaniem.
- Jakkolwiek by to brzmiało, zawarłem z czymś pakt. Z tego co zrozumiałem, wyjdzie mi to na zdrowie - po czym w myślach pośpiesznie dodał "chyba".

-Pakt? Ehhh... no i co jeszcze? Może zaraz krzesła zaczną się unosić w powietrzu, co?-Zapytała siadając na łóżku Shogo. Brzmiała na dość mocno zrezygnowaną.
-Ale przynajmniej zacząłeś widzieć, prawda? Chociaż... jakoś na to nie wygląda, wiesz? Trochę błądzisz po pokoju... tutaj...-Skończyło się na tym, że Yukiko musiała go trochę pociągnąć w swoją stronę. Zapewne wtedy chłopak wyjaśnił co nieco swojej siostrze. Ta chyba też była dość mocno rozczarowana.
-A już się cieszyłam... eh, ale w sumie mogło być gorzej. Mamy kolejną pomoc... która chyba nam się przyda, prawda?-Zapytała, i chyba właśnie położyła się na łóżku.
-Ten facet jest jakiś dziwny... chodzi w jakimś skórzanym, obcisłym uniformie, jest obwieszony łańcuchami, i ma opaskę na oku... odrzucający typ. W dodatku śmierdzi... gezz... to co teraz robimy? Może będziemy mieli spokojną noc...-Wdychała tak żałośnie, kompletnie nie będąc zadowolona z ich położenia. Nie wspominając już o dezorientacji.

O dziwo siostra przyjęła jego wyjaśnienia o nagłym odzyskaniu wzroku, jak i nagłej jego stracie, o wiele lepiej niż się spodziewał. Zimna krew musiała już do niej powrócić na dobre. Ucieszył go fakt, że dziewczyna zgadza się z faktem, że w obecnej sytuacji żadna pomoc nie może zostać odrzucona, nawet jeżeli to podpucha. Bo co im po odrzuceniu oszukanej pomocy, skoro w razie niebezpieczeństwa i tak nic by nie zdziałali. Są w kiepskim położeniu i muszą to jak najszybciej zmienić. Opis tego gościa nie robił w myślach Shogo jakiegoś dobrego mentalnego obrazka. Obcisły uniform? Łańcuchy? Opaska na oko? Smród? To członek jakiegoś gangu motocyklowego czy jak? Nie wygląda na to, aby był jakimś wymoczkiem. A jego siostra wzdychała niemiłosiernie nad całą tą sytuacją. Co jak co, ale takie zachowanie donikąd ich nie doprowadzi.
- Na dobry start, przestajemy jęczeć. Na dobry finisz, idziemy spać. Innych wyjść nie widzę - odpowiedział siostrze. Krótko, zwięźle i na temat.

-W porządku... chyba nie mamy innego ... no to dobranoc Shogo...-Na więcej jego siostrzyczka się nie zdobyła. Pewnie była równie zmęczona co on... no cóż, więc jeżeli Shogo miał jeszcze jakieś plany na tą noc, to fajnie, bo nic dziwnego się nie stało. A przynajmniej nic takiego nie zarejestrował.
Następnego ranka pierwszą rzeczą jaką odczuł Shogo był... ból jego lewego kolana. Prawdopodobnie pamiątka po wczorajszym upadku, szlag... poza tym wszystko w normie. Gdy popatrzył trochę bardziej na dół, zobaczył dwa bardzo niewielkie światełka we wszechogarniającej ciemności. Chłopak niejako mimowolnie wysnuł z tego następujący wniosek - im jest dalej od źródła energii duchowej, tym to światło jest mniejsze. Ważna uwaga, która kiedyś może mu się przydać... ale jak zatem rozpozna niewielką siłą duchową od takiej, która jest duża ale dość daleko? Oto jest pytanie...
Tak czy siak zapewne zszedł na dół. O dziwo nie słyszał żadnego łańcucha, ani nie czuł zapachu metalu. Zamiast tego usłyszał swoją siostrę która powiedziała mu dzień dobry... oraz Victora, który zrobił to samo. Jak zwykle (...od wczoraj) obydwoje krzątali się po kuchni i przygotowywali posiłek.
-Jak paniczowi minęła noc?-Zapytał uprzejmie

Spodziewał się, że kiedy zaśnie, będą śniły mu się rzeczy związane z poprzednim dniem. Wszak wydarzyło się nie mało i to doprawdy dziwnych rzeczy. Wszystko to wyglądało jak scenariusz filmu klasy B, prosto z Hollywood. Ku jego zaskoczeniu, po przebudzeniu, stwierdził, że nie miał żadnego snu albo po prostu go nie zapamiętał. Mógł stwierdzić, że w domu oprócz niego są jego siostra i pewnie tamten łańcuchowy kolega. Gdy zszedł na dół wiedziony zapachem jedzenia, odkrył, że sam Victor przyszedł im z rana powiedzieć "Dzień dobry.". To Ci dopiero nowina.
- Nie gorzej niż zwykle. A gdzie się podział twój, znajomy? I dlaczego tak wcześnie z rana mam z tobą przyjemność rozmawiał? - ostrzelał pytaniami gościa. Z doświadczenia jakie miał z poprzedniego dnia, był gotowy na to, że w każdej chwili ciężarówka przebije się do ich domu lub dowie się, że jest adoptowany. Wesołe jest życie pośród duchów i upiorów.

Na razie na nic takiego się nie zapowiadało. Zamiast tego na stole coś wylądowało. Po zapachu Shogo stwierdził, że są to kanapki z białym serem. Całkiem nieźle.
-Mój znajomy wykonał swoją robotę i zajął się wykonaniem następnej. Natomiast ja chciałem zacząć twoją edukacją... i być może twojej siostry. Kto wie... jest możliwe, że i u niej coś się przebudzi. Nie raz byłem świadkiem takich sytuacji, w których jedna osoba pozbawiona takiego daru nabywała go, przebywając w towarzystwie drugiej która posiadało go aż nadto... spokojnie, to nie będzie nic niebezpiecznego. A teraz ja mam pytanie... czy w czasie mojej nieobecności stało się coś niezwykłego? Coś, co mogło umknąć uwadze mojemu "przyjacielowi"?-Zapytał mężczyzna stojąc koło osprzętu kuchennego. Natomiast Yukiko usiadła obok swojego brata.
-Chyba nie... noc była raczej spokojna, pra...-Tutaj dziewczę urwało. Ale nie było to jakieś pełne dramatyzmu urwanie. Bardziej takie "Hmmmm... a może....". Chociaż... coś nagle pojawiło się nad stołem. Było to kolejne światełko... chociaż tym razem jakby bardziej rozmazane niż inne. Ponadto wyglądało na to, że po prostu lewituje nad stołem.
-...panienka to widzi, prawda?-Zapytał spokojnie Victor. Natomiast Shogo usłyszał głos dochodzący ze środka stołu... i trochę ponad nim
-Co widzi, kto widzi?-Głos należał do mężczyzny w średnim wieku... ponadto chłopak usłyszał brzęk łańcucha. Jednego.

A więc to się stało z jego znajomym. Może i to lepiej, bo nie sprawiał zbyt przyjemnego wrażenia. Mieli się wziąć za trening - to dobrze. Nawet jego siostra miała brać w tym czynny udział. To brzmiało jak coś dla niej, wszak kendo opanowała nie najgorzej i ciężko jej było znaleźć godnego rywala do pojedynku. Victor zapytał się, czy nie działo się coś dziwnego. Powiedzieć mu? Yukiko zawahała się. To dobrze. Przecież nie muszą mu w pełni ufać, pomimo obiecanego przez niego treningu i pomocy. Z zamyśleń wyrwał go widok na wpół widocznego światełka tuż przed nim, prawdopodobnie znajdującego się na wysokości stołu. Strasznie było niewyraźne, rozmyte. Żeby było ciekawiej, wszystko wskazywało na to, że owe światło umie mówić. I to normalnym ludzkim głosem, nie jak poprzednio. I jeszcze dziwny brzęk łańcucha. Czyżby ten stereotyp duchów brzęczących łańcuchami był prawdziwy?
- Chyba lepsze od określenia "to" byłoby "jego" - powiedział przypuszczającym tonem. Jakby nie było, nie znał zasad, na których opierało się wszystko co związane z duchami.

-No w sumie... tylko co robi ten łańcuch w jego klatce piersiowej?-Zapytała Yukiko. W klatce piersiowej?
-To jest łańcuch życia. Łączy on ciało z dusza, i jeżeli zostanie przerwany, to będzie oznaczać, że jesteście martwi-Wyjaśnił spokojnie Victor, chociaż w jego głosie dało się usłyszeć lekką... groźbę? Shogo jednak jako nieco uważniejszy obserwator zauważył, że mężczyzna z tą groźbą po prostu sobie żartował.
-A... aha...-Niepewnie odpowiedziała zarówno siostra, jak i tamten mężczyzna lewitujący nad stołem. Czyżby zdał sobie przed chwilą z czegoś sprawę? Możliwe... albo i nie, trudno powiedzieć.
-Nie wiem jak państwo, ale ja zawsze uznawałem fakt istnienia bytu po śmierci za pocieszający. Chociaż i tak trzeba uważać... taaaaak... zjedzcie coś i wyruszamy w drogę. Czeka WAS pracowity dzień...-Oświadczył lokaj bardzo zadowolonym z siebie głosem. Yukiko zareagowała jednak na to mniej entuzjastycznie.
No cóż, gdy cała dwójka się najadła, cała... czwórka wyszła z domu. Tak, duch tez za nimi poleciał. Oświadczył, że sam w domu to on się boi siedzieć.
Dalej droga przebiegała następująco - chodnik -> chodnik -> ulica -> ziemia -> kiosk -> przystanek autobusowy -> autobus -> świeży zapach lasu. W sumie zajęło im to jakąś godzinę.
-Dlaczego jedziemy do lasu?-Zapytała Yukiko gdy jechali busem.
-Po pierwsze, brak osób postronnych. Po drugie, dużo przestrzeni... po trzecie, w nim mieszka moja pani...-Wyjaśnił jak zwykle grzecznie... zgadnijcie kto? Ale akurat ta ostatnia informacja była warta zapamiętania.
Tak czy siak czekała ich jeszcze krótka przechadzka po okolicach przyleśnych. W końcu jednak stanęli...
-Jeżeli chodzi o formę obrony... być może wspominałem, że tacy jak wy niekiedy posiadają specjalne zdolności. Jest to związane z obecnością większych ilości Reiatsu, czyli innymi słowy energii duchowej... aktywuje się ją w różny sposób... jednak najczęściej dzieje się to pod wpływem silnych emocji...
-Emocje... są zbędne... sprawiają, że sytuacja na polu bitwy staje się niejasna i zamglona... wystarczy, że poprosisz...-Usłyszał Shogo, zresztą natychmiast po usłyszeniu słów "emocji". Co dziwne, Victor na chwilę przerwał.
-No cóż... normalnie należałoby wywołać jakąś niebezpieczną sytuację, jednak... no właśnie, to byłoby niebezpieczne. Pomyślcie o jakiś sytuacjach, które wywołały u was jakieś skrajne emocje... o czymś, co jest dla was ważne...-Teraz ich przewodnik po duchowym świecie brzmiał bardziej jak psychoterapeuta. Nawet głos miał jakiś taki... bleh.

Skonsumował śniadanie, nie zważając na obecność nowego gościa w ich domu. Victor jakoś nie zareagował na jego obecność, więc chyba nie ma się czym przejmować. Dowiedział się, że jakieś życie pozagrobowe istnieje, ale najwyraźniej nie opłaca się do niego zmierzać. Konfrontacja z faktem, że po śmierci będzie nadal żyć, dawała mu mieszane uczucia. Wszak jedna z tajemnic świata została przed nim uchylona. Nie zamyślając się nad tym zbyt bardzo, chwycił swoją laskę i wyruszył wraz z towarzyszami. Gościnnie mieli również za kompana ducha. Shogo zastanawiał się, czy może nie spytać go o jego imię czy coś, chociaż zdawało mu się to jako odrobinę niestosowne. No cóż. Gdy dotarli na miejsce, poczuł chłodną bryzę na policzku. Dźwięki natury zawsze wpływają na niego kojąco. Uważnie wysłuchał słów Victora i następujące zaraz po nim, słowa Głosu. Ma się kierować emocjami czy zachować trzeźwy umysł? Po krótki zastanowieniu, wolał jednak pójść za radą głosu. Wydawało mu się, że prośba będzie prostsza od stawianiu się w hipotetycznie niebezpiecznej sytuacji. Wziął głęboki oddech, aby skierować prośbę do Głosu, ale powstrzymał się. Miał chyba nie wspominać o nim Victorowi? Głośno wypuścił powietrze.
- A więc proszę. Pokaż mi, co mogę - pomyślał sobie w skupieniu. Skoro to coś mogło kontaktować się z nim bez zawiadamiania o tym innych, to czemu on by nie mógł?

-Pierwszy stopień, jeden do jednego. Wybrano... atak. Rozpoczynamy inicjację...-Co to miało znaczyć - nie wiadomo. Ważne, że chłopak znowu zaczął widzieć, chociaż zasięg był ograniczony do jakiś pięciu metrów. Ponadto wokół niego zaczął latać... ostrosłup foremny. Dziwne...
-...łał, Shogo... szybki jesteś...-Skomentowała to jego siostra, która nawet do niego podeszła. I znowu był w stanie widzieć jej zarysy.
-...aż za szybki... jestem zdziwiony, że poszło Ci to aż tak szybko. Musisz być bardzo zdolny...-A to był komentarz Victora. Jego zarysy tez widział. Krótkie włosy, garnitur, krawat... ogólnie przystojny, aczkolwiek w jego oczach było coś... podejrzanego. Przenikliwe, bystre, i sprawiające wrażenie wąskich.
-Więc została nam tylko paska siostra... ale... czy wie pan na czym polega pańska zdolność?-Zapytał mężczyzna uśmiechając się pewnie.
-...wybierz cel by użyć znaku metalu poziomu pierwszego...

Słowa Głosu tym razem przypominały jakieś zadanie matematyczne. "Pierwszy stopień"? "Jeden do jednego"? Nic mu to nie mówiło. Zrozumiał tylko tyle, że rozpoczęto przygotowania do ataku. O ile dobrze udało mu się zrozumieć. W pewnym momencie, znów mógł widzieć. Co prawda dało się zauważyć, że zasięg wynosi jakieś trzy kroki. Lepsze to niż nic, pomyślał sobie chłopak. No i tak szybką próbą chyba wzbudził podejrzenia Victora.
- Zawsze miałem dryg do nauki - skwitował mężczyznę. Coś mu mówiło, że jego Głos może się w pewnym momencie stać drażliwym tematem, a tego wolał uniknąć. Ot, intuicja.
Czy wie na czym polega jego zdolność? Głos wskazywał na to, że wie. Mógłby spróbować, co tam. Tylko jak to zrobić w taki sposób, aby odsunąć od niego podejrzenia?
- Nie mam bladego pojęcia - powiedział wzruszając ramionami. Jednocześnie, zaraz po wypowiedzeniu tych słów, myślami "wycelował" tuż pod nogi Victora. Ślepi też muszą coś mieć z życia.

(-5 PR, +1 kontr. Rei)
Ostrosłup zatrzymał się tuż przed nim, jedną z podstaw zwracając się w jego stronę. Zaczął się obracać jakby za chwilę miał za chwilę wystrzelić w ziemię jak wiertło... jednak nie, otworzył się, a w wnętrza wystrzeliła... piła tarczowa, która trafiła w podłoże pod nogami Victora. Poleciało na niego parę kawałków ziemi, które poodbijał paroma zgrabnymi ruchami dłonią. Trzeba było przyznać - gość zrobił to wyjątkowo efektywnie.
-Jestem zmuszony się z tym zgodzić... w przeciwieństwie do twojej siostry...-Stwierdził mężczyzna gdy otrzepał swoją rekawiczkę z pyłu po uderzeniu piły, która... zniknęła. Jednocześnie graniastosłup wchłonął się w przestrzeń... i Shogo przestał widzieć. Znowu. Ale przed tym mógł zauważyć, jak jego siostra stała skupiona, nie zwracając kompletnie uwagi na to co sie dzieje. Trzeba było przyznać... wyglądało to komicznie. Jakby chciała za chwilę wylecieć w kosmos siłą woli, albo przynajmniej sobie polewitować jak buddyjski mnich.

Przynajmniej teraz wie, na czym polega jego moc. Choć trzeba przyznać, zdziwiła go ta piła tarczowa. Od tego momentu już może być tylko dziwniej, co potwierdził fakt, że Victor bezproblemowo odbił grudki ziemi, które poleciały w jego kierunku. Można być zwinnym, ale chyba jakieś granice są? Na słowa mężczyzny spojrzał na swoją siostrę. W istocie coś jej nie szła ta nauka i wyglądała dosyć zabawnie w swoim skupieniu. Nasunęła mu się myśl, że owy Głos skierował swoją propozycję tylko do niego. Dlaczego akurat on został wybrany? Było to związane z przysięgą jego przodków, o ile dobrze zapamiętał. Przecież jego siostra jest z nim spokrewniona, więc owa przysięga dosięgnęła by też jej, prawda? Im więcej się nad tym wszystkim zastanawiał, tym więcej pytań mu się nazywało. Oczywiście odpowiedzieć mu nie miał kto. Skoro nic nie może z tym fantem zrobić, to po co się przejmować. Kiedy ponownie pozostał bez wzroku, oprał się na swojej lasce.
- Co dalej? - oczekiwał dalszych poleceń Victora lub chociaż jakiś dalszych wyjaśnień.

-Hmmmm... poszło o wiele szybciej niż sądziłem... chociaż w naturze wszystko dąży do równowagi, wiec... zapraszam na herbatę. Moja pani chyba się nie obrazi...
-No w sumie, skoro już tutaj jesteśmy... nie no, fajnie, las, ale przyjechać tutaj na godzinę... ale dlaczego, coś się... aha... dobra, chodźmy już na tą herbatę...-Mruknęła zrezygnowana. Chyba właśnie sie zorientowała, że jej brat zrobił w ciągu ostatnich 20 sekund krok do przodu, a ona... cóż, stała w miejscu. Shogo dobrze wiedział, że nie lubiła zostawać w tyle...
Ale cóż, wszyscy zatem poszli w las. Dosłownie. Shogo miał kolosalne trudności w przemieszaniem się w leśnej gęstwinie, ale na szczęście jego siostra była dla niego oczami. Szkoda tylko, że nie nogami, gdyż dawno ich tak sobie nie poobijał. Aua... (-2 hp)
W pewnym momencie Shogo poczuł się trochę jakby przechodził przez ogromną bańkę mydlaną. Albo jakby przebił swoją głową jakąś cienką błonę. Tak czy siak, już po chwili usłyszał pełen zdziwienia głos swojej siostry.
-Yyyyyyyy... to chyba tutaj nie stało jakieś pięć sekund temu, prawda?-Zapytała nie zwalniając. Odpowiedzi się jednak nie doczekała.
-Ej, pytałam o coś!-Ponagliła Victora, na co ten odpowiedział tylko cichym "szyyyyyyyyy...". Yukiko chyba nie była tym zbyt zachwycona...
Ale cóż, weszli do środka. Pierwsze co chłopak poczuł, to nieco kurzu. Drugą rzeczą jaką zauważył, to skrzypienie czegoś.
-...dzieci...-Powiedział ktoś, kto sam chyba nie miał więcej niż 14 lat. I to z kierunku tego skrzypienia. Ponadto... światło tego czegoś było bardzo, ale to bardzo jasne. Co prawda ta jasność była skumulowana w jednym punkcie... ale gdyby te światełka umiały oślepiać, to... wiele by się nie zmieniło.

Książka okazała się być jednym z horrorów Stephena Kinga "Lśnienie". Yukiko słyszała kiedyś, że jest co całkiem dobry autor, wiec wypożyczyła z rejonowej biblioteki jedną z jego książek. Przeczytała, spodobała jej się, więc zamówiła tez dla brata jak przeczytał z 50 stron... na razie raczej nudy, ale czego się spodziewać po wprowadzeniu do akcji książki? Więcej jednak nie przeczytał, gdyż jego siostra zawołała go na obiad. Dzisiaj w menu - kotlet i kluski po europejsku. Czyli nic trudnego, nic czasochłonnego. Ale zjeść się dało. Jego siostra zaczęła rozmawiać o koncercie takiego jednego pop-owego zespołu który niedługo miał zawitać do miasta Karakura. Trochę ponarzekała na swoje koleżanki które niemalże sikały po nogach rozmawiając o wokaliście, aczkolwiek i ona musiała przyznać, że da się tego słuchać bez kompletnego odmóżdżenia.
Dzisiaj natomiast nic innego się nie działo. Chłopak miał całkowita swobodę co do tego, co dzisiaj miałby jeszcze robić. Chociaż... gdzieś im się zgubił duch mężczyzny. Może został gdzieś w posiadłości?(krótki TS)

***

Następnego dnia obudził się lekko przytłumiony, ale w całkiem dobrej formie. Trochę go bolały łydki po wczorajszych wycieczkach po puszczy, mimo to jednak mógł chodzić
-Dzień dobry, widzimy, że zdrowie dzisiaj Ci dopisuje. Jeżeli dzisiaj wybrałbyś się na spacer, bylibyśmy zobowiązani. Być może napotkamy na kogoś, kogo szukamy...-To tak było faktycznie na dzień dobry. dy Shogo w końcu skończył się przebierać i zszedł na śniadanie. zastał dokładnie... nikogo. Jak zwykle. Pewnie jego siostra jeszcze grzecznie spała.

Książka jak na razie nie wzbudziła większego zainteresowania ze strony chłopaka. Liczył na to, że akcja z czasem się rozwinie. W każdym bądź razie, miał w ten sposób jakieś zajęcie dla siebie. Po zjedzeniu obiadu, zamienił kilka słów z siostrą gdy nagle zauważył, że nigdzie nie widzi światełka ducha, którego spotkali poprzednio w ich domu. Rozejrzał się nieco niemrawo po pomieszczeniu czy może nie pałęta się gdzieś po kątach. Nawet śladu po nim nie znalazł. Może zawędrował gdzie indziej? Chociaż kto wie, co może siedzieć w głowie zmarłego. Dalszą część dnia praktycznie był nieprzytomny. Nic się nie działo, a spadek adrenaliny naprodukowanej w ciągu dnia, przyprawił go o niemałą senność. Spać poszedł względnie wcześnie, mając nadzieję, że następnego dnia będzie bardziej ożywiony.
Rankiem okazało się, że nie do końca otrząsnął się z swojego letargu. Jednak po przemyciu twarzy zimną wodą, wszystko wskazywało na powrót do normalności. Ziewając, Shogo zszedł na dół, spodziewając się po raz kolejny zastać siostrę w trakcie robienia śniadania. O dziwo, tym razem jej tam nie było. Może i to lepiej. Niech się wyśpi. Jej też się coś od życia należy. Wciąż stojąc na środku kuchni, zastanawiał się czy warto przejść się na zasugerowany mu wcześniej spacer. Daleko nie zajdzie, bo choćby liczył każdy krok, to pewnie zgubiłby drogę do domu. Jednakże parę kroków na rozprostowanie kości dobrze by mu zrobiło. Nie zastanawiając się dłużej, wystukał sobie drogę do drzwi wyjściowych. Zanim wyszedł, założył swoje okulary przeciwsłoneczne, które leżały na stoliczku tuż obok drzwi. Niech wszyscy wyraźnie widzą, że jest niewidomy.