Dom rodziny Engen

Chłopak poczuł na skórze ciepłe promienie słońca, co wskazywało na to, że jest cieplej niż wczoraj. Co ciekawe jednak, całkiem dobrze słyszał rozmowę swoich sąsiadów. Z tego co zrozumiał, wczoraj kiedy Shogo i Yukiko smacznie sobie spali, wielki tir wjechał w ich dom, niszcząc lewą stronę domu. Na szczęście nikomu nic się nie stało, ale sam fakt, że na drodze nieprzeznaczonej dla tego typu pojazdów, która do tego była prosto, Tir zjechał pod kątem 90 stopni i niczego innego nie uszkodził była wręcz nieprawdopodobna. Kasy z ubezpieczenia raczej nie dostaną, i to była chyba główna przyczyna szału ojca małej, 4 letniej córeczki... a tak poza tym, to wpadł na kogoś. Okazało się, że był to jego znajomy ze szkoły, Hatsuharu Watanabe. Sympatyczny i gadatliwy gościu. Trochę jak jego siostra, tylko mniej kłótliwy.
-O, cześć Shogo! Co tam u Ciebie?-Zapytał, a gdy usłyszał odpowiedź, sam ciągnął dalej-Widziałeś co się stało rodzinie Chiba? Aż trudno w to uwierzyć... mieliście szczęście, że to w was nie walnęło, przecież mieszkacie tuż obok! A propos domów i rodzin... słyszeliście, że ktoś się tutaj wprowadza?

Wskazywało na to, że pogoda dopisywała. I dobrze, trochę orzeźwiającego słońca nie zaszkodzi. Słysząc rozmowę sąsiadów, aż przystanął i wsłuchał się w ich słowa. Nieprzyjemna historia. Całe szczęście, że nie uderzył w ich dom. Ojciec dostałby szału, gdyby zobaczył ich dom w rozsypce. Ciekawym był fakt, że z rozmowy wychodziło na to, że sprawcy tego bałaganu nie było na miejscu wypadku. Chłopakowi coś nie wydawało się, aby takim kilku tonowym tirem łatwo było wycofać ze ściany budynku. No i niczym pod kątomierzem zjechał z ulicy. Można wpaść w poślizg lub usnąć za kierownicą, ale wtedy zderzyłby się z domem zupełnie inaczej. Oprócz tego, jego sąsiad nie dostanie odszkodowania. Jakie on musiał ubezpieczenie wykupić, aby nie pokrywało takiego zagrożenia? Z przemyśleń wyrwało go powitanie ze strony Hatsuharu.
- Witaj, witaj. Jakoś jest - odpowiedział chłopakowi i wysłuchał co on ma z kolei do powiedzenia.
- Obiło mi się o uszy o tym wypadku - wytknął koledze dobór słowa "widziałeś", jednak wpadki się zdarzają - To samo sobie pomyślałem. Fart, że nie trafił w nasz dom. Kto się niby wprowadza i gdzie? - zapytał zaciekawiony, nie będąc na bieżąco z wieściami z sąsiedztwa.

-A... ah, sorry, ciągle się nie mogę przyzwyczaić. Chodzimy razem do szkoły dopiero od miesiąca, rozumiesz, prawda?-Zapytał chłopak, przy czym można było bez żadnych nadzwyczajnych zdolności stwierdzić, że jest zakłopotany jak diabli. Ale cóż, trudno się mówi, zdarza się. Nie było mu jednak na tyle głupio, by zaprzestać rozmowy.
-Kto się wprowadza? Nie mam pojęcia!-Odpowiedział trochę zbyt entuzjastycznie, co brzmiało po prostu... głupio. Szybko się jednak zreflektował
-Nie no, żartowałem, mi też się coś obiło o uszy... samotna matka z dwoma córkami w naszym wieku. Gdy przedwczoraj zostałem na dodatkowych zajęciach nasz wychowawca mi o tym trochę mówił. Wiesz, że będą chodzić z nami do klasy?-Zapytał, chociaż było to typowe pytanie retoryczne służące do podtrzymania rozmowy.

Hatsuharu nie musiał się tłumaczyć. Shogo wiedział, że ludziom zdarzają się sporadycznie takie wpadki. Przynajmniej kolega nie błądził w swoim zakłopotaniu tylko kontynuował czym prędzej temat. Samotna matka z córkami. Nic specjalnego, takich rodzin jest sporo. Jakby nie było sam do jednej należy - jego ojciec przecież musiał samotnie wychowywać dwójkę dzieci. Ważniejszy był detal, że będą chodzić z nimi do klasy. Miło będzie poznać kogoś nowego. Zwłaszcza, że będą w sumie sumarum jego sąsiadkami.
- Będą razem z nami chodzić do klasy? To one są w tym samym wieku? - zapytał o ten Hatsuharu o ten szczegół. Jedynie takie wyjaśnienie wydawało mu się prawdopodobne. Jakieś inne specjalne okoliczności nie brzmiały dosyć przekonywająco.

-No, chyba tak, nie pytałem dokładnie... dowiemy się jutro, nie?-Zapytał chłopak, i dodał, że był w drodze do sklepu, i czy Shogo nie chciałby sie z nim przejść to by pogadali. I tak nie miał zbyt dużo do roboty, a zastępczy przewodnik zawsze się przyda - więc poszedł razem z nim.
Chłopak miał do kupienia wodę mineralną, cukier i ryż - nic specjalnego. Obydwoje rozmawiali o dość przyziemnych sprawach. Jakieś zabawne sytuacje w szkole, ostatnia impreza na której był Watanabe - dość normalne sprawy. Na chwile jednak przycichł, i szturchnięciem w ramię nakazał to samo Shogo. Ten zaczął się rozglądać, co się wokół dzieje, i nalazł coś dziwnego. Światło, które miało jakieś dziwne wyrostki, przypominające skrzydła motyla z dziwnymi ozdobami w kształcie kropek z ogonkami. Prawdopodobnie osoba którą symbolizowało to światło chodziła wzdłuż półek.
-ŁaŁ... niezła jest... szkoda, że tego nie widzisz...-Zakomunikował jego znajomy. Za to blondyn w środku zaczął czuć pewne niewielkie ciepło... w klatce piersiowej, ni gdzieś niżej. Z jego pęcherzem było wszystko w porządku.
-...to nie ona... to ktoś ważniejszy... ale... kto...-Ciepło w środku chłopaka zaczęło pojawiać się i znikać, pojawiać i znikać... gdy to się zaczęło, motyl stanął w miejscu.
-Hej... patrzy się na nas...

- Jasne, jasne - trochę mu było szkoda, że Hatsuharu nie posiada szczegółowych informacji. Wszak warto coś wiedzieć na start o swoich przyszłych sąsiadach i koleżankach z klasy. Jednak nie mógł spodziewać się po nim, aby przeprowadził kompletny rekonesans niczym zawodowy szpieg. Z chęcią przyjął jego propozycję o wybraniu się z nim na zakupy. Mając choćby i takiego przewodnika mógł zajść dalej od domu niż miał w planach. Nie zwlekając, dał się poprowadzić do marketu.
Czekając, aż chłopak dokona zakupów, pogadał z nim o wszystkim i o niczym. Przede wszystkim słuchał, z dwóch powodów dokładnie. Po pierwsze, nie miał tyle do powiedzenia co Hatsuharu. Po drugie, wiedział, że osobom o charakterze podobnym do jego siostry nie warto przerywać. Kiedy już zdawało mu się, że znajomy dał mu dojść do słowa, ten go szturchnął łokciem, aby przycichł. Shogo odruchowo rozejrzał się wokół siebie, mimo że i tak nie liczył, że coś wypatrzy. Ku jego zdziwieniu, wśród "świateł" zwykłych ludzi, dojrzał jedno szczególne. Jakby miało podpięte skrzydła czy coś w tym rodzaju. Nie miał bladego pojęcia co to może symbolizować, wszak ma do czynienia z tym duchowym bajzlem dopiero od dwóch dni. Nie miał nawet czasu się zastanowić, bo odezwał się Hatsuharu. Niewidomy miał dziwne wrażenie, że ta wypowiedź dotyczyła właśnie właściciela (lub raczej właścicielki) owych licznych świateł. Wrażeń jednak nie jest dosyć, ponieważ poczuł dziwne ciepło i Głos ponownie się odezwał. To nie ona? Ktoś ważniejszy? Kto? Wszystko fajnie pięknie, tylko Shogo sądził, że to on tu powinien zadawać pytania. Wychodziło jednak na to, że to on sam będzie musiał się tego wszystkiego dowiedzieć. Ciepło nie ustawało, a Hatsuharu stwierdził, że nieznajoma patrzy się na nich. Bez chwili wahania, niewidomy stwierdził, że czas wziąć sprawy w swoje ręce. Porozumiewawczo stuknął rączką laski swojego towarzysza.
- No to co tu jeszcze stoisz? Zagadaj. Jak coś, masz we mnie wsparcie - powiedział do niego półgębkiem. Może w ten sposób dowie się czegoś z pomocą swojego kolegi. O ile Głosowi i Hatsuharu chodziło o jedną i tę samą osobę. Ryzyk fizyk.

-A, ta, spoko...-Chłopak ruszył na spotkanie z przeznaczeniem, jednak był na tyle przytomny, ze zostawił Shogo pieniądze, by potem nie miał miłej pogawędki z ochroniarzami w sklepie, albo w mniej nieprzyjemnym wariancie nieprzyjemną kasjerkę na głowie.
-...mogę w czymś pomóc?-Odezwał się dziewczęcy głos stąd, gdzie było to dziwne światło. Czyli przewidywania blondyna się sprawdziły.
-Nigdy Cię tu wcześniej nie widziałem. Wprowadziłaś się?-Zapytał, tonacja głosu odpowiednia.
-No tak... skąd wiedziałeś?-Zapytała, na co Watanabe zaśmiał się triumfalnie.
-Widzisz, nieczęsto widuje się osoby z tak nietypowym kolorem włosów...
-Aha... rozumiem...-Shogo zauważył w jej głosie nutkę... zakłopotania? Czyżby nie zdawała sobie z tego sprawy? Chociaż trudno powiedzieć, o jaki nietypowy kolor chodzi...
-...zapłaci pan czy nie?-Niestety, blondyn nie miał okazji by się przysłuchać, bo kochana kasjerka grzecznie go poprosiła o uregulowanie należności. Gdy natomiast randka z babą przy kasie się skończyła, wrócił tez Watanabe.
-Nieśmiała... ale wiem, że mieszka niedaleko mnie. Hehe...-Jego znajomy był chyba w całkiem dobrym humorze. Trochę aż za dobrym.

Wszystko wskazywało na to, że przekonał Watanabe. Zostawiając Shogo pieniądze, ruszył w te pędy na spotkanie z nieznajomą. Pierwsze słowa zostały wypowiedziane przez młody kobiecy głos. Nadszedł ze strony owego dziwnego światła, więc przypuszczenia niewidomego były poprawne. Dalej doszło do wymiany zdań między Hatsuharu, a nieznajomą. Przynajmniej rozmowa nie zaczęła się najbardziej stereotypowym tekstem na podryw. Krótko mówiąc, towarzysz blondyna jakoś dawał sobie radę. Na obecną chwilę udało mu się jedynie wywnioskować, że dziewczyna ma nietypowy kolor włosów i niedawno się tutaj wprowadziła. Liczył, że usłyszy jeszcze jakieś informacje, ale "grzecznie" przeszkodziła mu w tym kasjerka. Nie tracąc czasu uiścił zapłatę, wymacał torby z zakupami i ruszył kawałek dalej. Miał zamiar dalej się wsłuchiwać w rozmowę tamtej dwójki, ale właśnie dołączył do niego Watanabe. Na sam start, wręczył mu jego torby. Nie miał zamiaru targać cudzych zakupów. Humor za to miał wyśmienity.
- No i co tam jeszcze się dowiedziałeś? I o co chodziło z tym kolorem włosów? - zapytał się Shogo. Pytania przywodziły bardziej na myśl przesłuchanie, ale odpowiedni ton głosu zamaskował charakter tych słów.

(Ah, zapomniałem. Zregeneruj sobie Rei)

Jego humor nie pogorszyło nawet to, e torby z zakupami zostały mu niemalże wciśnięte do dłoni.. Wcześniej jednak nieco z nich dostał. Uroki zadawania się ze ślepym...
-No, mieszka niedaleko mnie, niedawno przyjechała do rodziny... i zostaje na dłużej. Wiesz, nie obraziłbym się, gdyby TEŻ zapisała się do naszej szkoły... jest w naszym wieku-I się facet znowu rozmarzył... dopiero po jakimś czasie przypomniał sobie, że Shogo pytał go o jeszcze jedną rzecz.
-No, miała błękitne włosy... ale wiesz co? Nie wydaje mi się, że były farbowane. Matko... mieć takie jasne, błękitne włosy... i oczy... to chyba nie jest normalne, prawda?-Zapytał... z entuzjazmem. Chyba naprawdę się chłopak zauroczył panienką. Na tyle, że dopiero w połowie drogi do swojego domu zorientował się, e przecież Shogo sam nie trafi do siebie. A trochę ich drogi dzieliło
-Eh... może zrobimy tak, że skoczymy do mnie, zostawię rzeczy, a później Cie odprowadzę? Matko... twoja siostra mnie chyba zeżre żywcem...-Westchnął z pewną obawa, aczkolwiek dało się wyzuć, że sobie robi lekkie jaja. Chociaż gdyby znał ją tak jak Shogo, to by wiedział, że to wcale nie jest takie nieprawdopodobne.

Kolejny nowy nabytek tego miasta. Jakieś pospolite ruszenie czy co? Ledwo dowiedział się, że będzie miał nowych sąsiadów, a tu proszę. W każdym bądź razie, taka jest kolej rzeczy. Przecież on sam jest synem imigranta. Oczywiście Watanabe się rozmarzył, zamiast przejść do konkretnych informacji na temat nowoprzybyłej. Gdy w końcu przeszedł do faktów, okazało się, że jest tego jak na lekarstwo. Jest w naszym wieku i ma błękitne włosy. Niby niefarbowane, chociaż w to już Shogo nie mógł uwierzyć. Przynajmniej ludzie na ulicy będą się oglądali za jej wyglądem, a nie za niewidomym blondynem. Ciekawe co mogły oznaczać osobne światła wokół jej własnego? Minął już niemałą ilość przechodniów, ale żaden z nich nie miał takich dodatków. Zdaję sobie w ogóle z tego sprawę? W pewnym momencie rozmyślań, zauważył, że w sumie sumarum powinien być już przed domem. Miał rację - Hatsuharu zagapił się i szedł prosto do domu.
- Nie żebym miał jakiś wybór. Tylko jak dotrzemy pod mój dom, to lepiej mnie zostaw pod drzwiami i zwiewaj w te pędy. Yukiko od paru dni nie miała okazji pomachać swoim shinai - dramatycznie wyjaśnił Shogo. Jeżeli chodzi o delikatność jego siostry, to jest subtelna niczym walec drogowy.

-A, dobra, spoko...-Chłopak się zaśmiał, co ewidentnie świadczyło o tym, że jej nie znał zbyt dobrze. To pozna.
Ich przechadzka do domu Watanabe trwała jakieś 10 minut. Chłopak powiedział, że będzie najdalej za jakieś 5 minut, bo może się okazać, że jego kochana rodzicielka będzie czegoś od niego chciała. Oczywiście chciał, by Shogo wpadł do niego na chwilę, by nie stał jak głupi przed drzwiami. Może i by od razu skorzystał z zaproszenia, gdyby nie jedna rzecz... zrobiło się strasznie zimno.I to dość przenikliwie, co wiązało się z jedną rzeczą. Światło, które przecież tak zwyczajnie było ulokowane jakieś 4 metry nad ziemią nie należało do człowieka. Chociaż zwyczajnie popitalało sobie prostopadle do tej dwójki, to przecież może mu się coś za chwile odwidzieć. No i kto wie - może to gigantyczny pusty-krab!
-To jak Shogo? Wchodzisz czy nie? Drzwi Ci otworzyłem, są z tyłu...-Zapytał chłopak trochę zniecierpliwiony. Też w gorącej wodzie kąpany, poczekać nie może minuty...

Hatsuharu definitywnie nie był świadom niebezpieczeństwa jakie stwarza jego siostra. Próbował go ostrzec, że zbojkotował dobrą radę to już nie wina Shogo. Drogę do domu spędzili na krótkiej rozmowie i po krótkiej chwili byli już na miejscu. Towarzysz niewidomego miał w miarę szybko obrócić z zakupami. Zaproponował mu przeczekanie w domu. W sumie nawet mu pasowała ta propozycja, bo na dworze zrobiło się jakoś tak chłodniej. Chwila! Przecież już kiedyś czuł takie charakterystyczne zimno. To nie było wtedy gdy... Oj. Rozejrzał się wokół siebie. Dosyć powoli. Przede wszystkim po to, aby nie wyglądać podejrzanie w oczach kolegi. Na jego nieszczęście znalazł to czego szukał - światło znajdujące się spory kawałek nad ziemią. Na dodatek jaśniejsze od tych, które miał okazję dzisiaj zobaczyć na ulicy. Nawet gdyby jakiś lekkoatleta trenował skok o tyczce na trawniku domu Watanabe, to chyba samoistnie w powietrzu by się nie unosił. Ogółem, dobrych przeczuć z tym światłem nie miał związanych. Wtem, usłyszał za sobą głos Hatsuharu.
- Wiesz, ładna pogoda jest... Chyba poczekam na zewnątrz - powiedział łamanym uśmiechem. Nie zważając na dalsze czynności znajomego, postąpił kilka kroków naprzód, badając sobie drogę laską. Starał się po prostu wyglądać tak, jakby nie zauważył owego światła. Lepiej chyba, żeby to coś nie wiedziało, że on je widzi. Przewaga zaskoczenia i takie tam.
- Jeżeli masz zamiar mi pomagać, to teraz jest dobry moment - pomyślał sobie. Kierował te słowa w pewien sposób do Głosu. Niespecjalnie myślał o walce z tą zmorą. Wolałby za to widzieć coś więcej, niż pojedyncze światła.

-No dobra, jak chcesz...-Mruknął i wszedł sobie spokojnie do środka. Natomiast światło dalej poruszało się przed siebie, jakby kompletnie nie zauważając blondyna. Może lepiej będzie po prostu zignorować?
-Nie można pozwolić by ten stwór nam uciekł. Naszym obowiązkiem jest walka z nimi. Ruszajmy...-No i w pizdu, szansa na ucieczkę zaprzepaszczona. Tyle dobrego, że ponownie świat zaczął mu się układać w biały piasek. To, co zobaczył, wyglądało dość dziwnie. Jakby skrzyżowanie żuka z homarem. Cztery nóżki pancerz był podobny do chrząszcza, natomiast szczypce i czułki najprościej było powiązać z homarem. Maska natomiast była podłużna i dość ostra. Chyba ich jeszcze nie zauważył.
-Analiza rozpoczęta...-Dziwne rzeczy zaczęły się dziać. Na pustym pojawił się znaczek jak z jakiś filmów szpiegowskich. Okrągłe cuś, jakby do namierzania-... 4...3...2...1... gotowe. Pusty o przeciętnym stopniu zagrożenia. Szansa na zwycięstwo - 70%. Rozpoczynamy inicjację...-I tak jak poprzednio, koło chłopaka zaczął latać ostrosłup.A pusty zaczął się nimi w końcu interesować. Zwrócił się do nich maską...-Wybierz cel by użyć znaku wiatru poziomu pierwszego

Wygląda na to, że stwór miał go głęboko gdzieś. Niestety Głos definitywnie stwierdził, że nie może puścić tej bestii wolno. Wprost wspaniale. Chociaż jak to mówią, gorzej było brawo bili - pomyślał sobie blondyn czekając aż obraz w miarę mu się ukształtuje. Sam wygląd tej zjawy był dosyć interesujący. Ni to pies, ni to wydra. Ot, jakiś robaczek po Czarnobylskich sterydach. Chyba był pierwszy w kolejce po wzrost, ale za to nie zdążył się załapać na choćby odrobinę urody. Podziwianie tego wspaniałego etymologicznego okazu przerwało mu pojawienie się dziwnego znaczka. Jeżeli wierzyć Głosowi, analizował on owego pustego. Po chwili cały ten proces był skończony. Wywróżyło mu 70% szansy na pokonanie tej poczwary.
- Nieźle. Z taką szansą to mogę spróbować - pomyślał sobie chłopak. Chciał w pewien sposób dodać sobie pewności siebie, gdyż nie uśmiechała mu się walka z tym gigantem. Najgorsze było to, że chyba zwrócił na siebie jego uwagę. Na szczęście znajomy proces "inicjacji" się skończył i wokół Shogo zaczął latać znajomy ostrosłup. "Znak wiatru poziomu pierwszego" - najwyraźniej tym razem, nie będzie to piła tarczowa. Nie czekając jednak, aż pusty zrobi pierwszy ruch, wycelował w jedno z jego odnóży. Liczył na to, że straci równowagę i się wywali. Gdyby stracił nogę to nawet lepiej.
- Właśnie będę atakował z kilkumetrowym homaro-robalem, bo głos w mojej głowie mi to kazał. Życie jest dziwne - powiedział sobie w duchu, czekając na atak ostrosłupa.

Wewnętrzny system duchowy... czy też cokolwiek innego w ciele chłopaka przyjęło jego polecenie, i tak jak poprzednio, graniastosłup zaczął się obracać przed chłopakiem, by w pewnym momencie otworzyć się i wypuścić bardzo mocny podmuch powietrza. I dość sprężony, na tyle, że prawdopodobnie osobie stojącej tuż przed nią urwałby całkiem pokaźny kawałek mięsa. Stwór jednak nie podszedł na tyle blisko by tak się stało, i całe szczęście, gdyż na pewno wtedy nawet to by nie pomogło zmiażdżonym zwłokom blondyna. Pomimo odległości jaką dzieliła jego i tego stwora, wywalił się on na jeden bok. To był naprawdę mocny podmuch. Na yle, że jego nieco pokraczne nogi były w pelni wyprostowane. Powrót do pozycji wyjściowej zajmie mu pewnie trochę czasu.
-Preparacja znaku drugiego... wybierz cel by użyć znaku iskry poziomu drugiego...-Co było w tym warte do odnotowania - tym razem wokół niego latały dwa połączone ze sobą podstawami graniastosłupy.
(-5 PR)

Znak wiatru poziomu pierwszego odpowiada potężnemu podmuchowi sprężonego powietrza. W sumie można się było czegoś takiego spodziewać po nazwie. Zawiało na tyle mocno, aby spowodować spektakularną wywrotkę stwora oddalonego o kilka metrów. Może gdyby był trochę bliżej to urwałoby mu całe odnóże. Przynajmniej Shogo osiągnął swój cel - stwór leżał na boku i starał się wstać. Dobrze przewidział jak się potoczy sprawa - pusty z takimi odnóżami miał problemy z wstaniem. Chłopaka wręcz rozpierała duma, że jego taktyka odniosła sukces. Życie to nie szachy, ale mimo wszystko dobrą strategię warto mieć. Jednak w gruncie rzeczy samym powietrzem tej poczwary nie pokona. Na szczęście z odsieczą nadszedł mu głos - tym razem upichcił "znak iskry". O ile młodzieńca nie myliło przeczucie, mógł się spodziewać jakiejś pirotechniki. Pieczony krab, to jest to! Będąc w obawie, że jego atak nie będzie na tym zasięgu dostatecznie mocny, postanowił podejść do potwora na odległość jakiś dwóch metrów. Zaszedł go od boku, aby przypadkiem nie zechciał go trzepnąć odnóżem. Pewny siebie poprawił swoje okulary i po raz kolejny wymierzył w kończynę pustego. Tym razem, wycelował bliżej tułowia. Jak nie radzi sobie w parterze to lepiej, żeby w nim został.

Cóż, tym razem procedura znaku wyglądała nieco inaczej - cała figura pojawiła się przed chłopakiem, jednak jeden graniastosłup poleciał w stronę pustego, a drugi został przy chłopaku. Ten który poleciał wbił się w jego tułów, niezbyt głęboko ale jednak. Drugi natomiast zaczął się obracać coraz szybciej i szybciej.... aż ten drugi tez zaczął. Całość trwała jakieś pół minuty, aż pusty w końcu się wygramolił i miał już się odwrócił w stronę chłopaka... gdy obydwie bryły pękły, odsłaniając znak... plus i minus. No to blondynek już wiedział, dlaczego to się nazywa "iskra"... chociaż dobrym określeniem byłoby "pie-pie-pie-pie-pier********" Bo tak zaczeło trzepać tego kraba ładunkami elektrycznymi, że nie minęło zbyt wiele czasu, aż jego maska pękła, a reszta ciała rozpłynęła się w eterze. A szkoda, usmażenie byłoby bardziej efektowne. Miało to jednak swoją cenę - chłopak czul wyraźny ubytek energii duchowej.
-Teraz już znasz częściowy potencjał swojej mocy... od tej chwili możesz wybrać stopień następnego znaku. Zasłużyłeś na to...-No i koniec walki... oraz koniec widzenia.
-Hej, Shogo, wszystko w porządku! Coś trzasnęło niedaleko i wysiadły nam korki!... zejdź z tej ulicy, bo coś Cię przejedzie!-Watanabe zaraz znalazł się przy chłopaku i sprowadził go na właściwy, chodnikowy tor...

Jego pierwszy pusty...

(-25 Rei)

Tym razem procedura ataku wyglądała nieco odmiennie. Najpierw graniastosłupy zatrzymały się tuż przed nim, po czym jeden z nich wystrzelił w pustego. Niby ten przy nim zaczął się obracać. Później i ten wbity zaczął. Jakoś nie wyglądało, aby zrobiło to na potworze wrażenie. Wręcz przeciwnie - wstał i zaczął się odwracać w stronę chłopaka. Shogo psiocząc w duchu na efektywność swojego ataku, już był gotów do uniku w bok. Nagle obie bryły pękły, a w każdej z nich znajdowały się sporej wielkości znaki plusa i minusa. Mimo swojego zdziwienia, jego mózg wydusił z siebie informację, że zaraz się zaczną fajerwerki. Lekcje fizyki nie poszły w las. Odskoczył nieznacznie od symbolu znajdującego się przed nim. W samą porę, gdyż zaraz potem kraba zalała istna fontanna błyskawic i ładunków elektrycznych. Widowiskowość tego wszystkiego była lepsza, niż efektów wizualnych na koncertach Jean Michel Jarre'a. Niestety długo ten show nie trwał, gdyż maska pustego pękła, a on sam dosłownie rozpłynął się w powietrzu.
- Jjjjj-est! - przeciągnął chłopak, zaciskając przed sobą pięść w zwycięskiej pozie. Jakby nie było, rzadko ma się okazję rozwalić takie bydle i to w tak efektowny sposób. Ledwo skończył się cieszyć, gdy nagle poczuł, że w gruncie rzeczy jest dosyć zmordowany. Jednak nie fizycznie acz duchowo. Ciężko mu to było wyjaśnić.
Głos powiedział, że jest to częściowy potencjał jego mocy. To była tylko część?! Na Teutatesa, toż to się w głowie nie mieści. W każdym bądź razie, ze zdziwienia wyciągnął go Hatsuharu. Z jego słów wywnioskował, że okoliczna sieć elektryczna również ucierpiała od jego pokazu. Przy okazji, ściągnął go na chodnik. Był już w drodze do domu. Jeżeli jego siostra już wstała to pewnie urządzi niezłe piekło. Shogo pewnie też oberwie z faktu, że wyszedł z domu bez wieści.
- Yukiko już pewnie jest na dobrej drodze do zmiany sąsiedztwa w gruzowisko - zagadał do kolegi, nie chcąc prowokować ciszy. Ciekawa rzecz - przed chwilą wyparował wielką parodię homara, a teraz jak gdyby nigdy nic wraca do domu.

-Matko... aż tak źle?-Zapytał chłopak, który chyba zaczął brać ostrzeżenia Shogo trochę poważniej niż wcześniej. Ale było w miarę spokojnie. Całość strefy mieszkalnej zaczęła się budzić do życia. Gdzieniegdzie dało się usłyszeć muzykę, rozmowy lokatorów, czy też... odgłos uderzenia czegoś o czyjąś twarz, mniej więcej pół metra od Shogo. Zanim zorientował się co sie dzieje, już sam oberwał. Tak na wyczucie to był czyiś klapek.
-Morony, gdzie wyście łazili cały ranek!-Niewidomy usłyszał głos, który na 99,9% by dochodziłby z pewnego miejsca w pewnym momencie swojej podróży. Gdy w końcu doszedłby do domu. Ale tego klapka to nie przewidział.
-Macie szczęście, że sąsiedzi was widzieli, bo bym wam chyba nogi pourywała byście siedzieli na tyłkach! A ty Shogo zostawiaj na przyszłość wiadomość... do domu!-Żandarm zarządził, reszta ma wykonać. Watanabe cichaczem pożegnał się z Shogo, a ten wszedł do domu. Jego siostra zdążyła się już trochę uspokoić, i zażądać, by ten poszedł jeść śniadanie. Płatki, mleko... nic ciekawego. Za to tematy do rozmowy troche lepsze.
-Próbowałam dzisiaj przebudzić tą jakąś "moc"... nic z tego, kompletnie mi nie idzie. Rady tego lokaja są do niczego... poradzisz mi coś?-Zapytała ciągle poirytowana, ale tym razem obiektem jej narzekań był... raczej nie siedzący przed nią blondynek.

Niemalże rytmiczny dźwięk tłuczenia wskazywał na to, że siostra już jest na nogach i nie ma zbyt dobrego humoru. Kanonada nie zakończyła się na towarzyszu niewidomego. On sam również dostał raz czy dwa. Ze słów jego siostry wywnioskował, że nawet po sąsiadach łaziła, żeby zapytać się gdzie są. Fajnie, że się martwiła o brata, ale tłuczenie go na powitanie raczej nie najlepiej obrazuje jej troskę. Zachował te przemyślenia dla siebie i na rozkaz ruszył w stronę domu. Nawet nie śmiał się sprzeciwiać. Zasiadł do śniadania i począł je wcinać. I to z niemałym zapałem, aby okazać Yukiko jak aprobuje jej wysiłek. Mimo ,że zalanie płatków śniadaniowych nie było specjalnie trudne.
- Może jednak Victor miał rację. Jeżeli silnie się wściekniesz to może zaczniesz ciskać piorunami czy coś - odpowiedział jej Shogo. Zaraz chyba jednak odrzucił tę myśl. Dlaczego? Ponieważ w tym momencie powinna już dawno rozwalać wieżowce pstryknięciem palca.

-To lepiej uważaj... nu pagadi!-Punkt dla blondynka, humor jego siostry się trochę polepszył. Do chrupania chłopaka dołączyły po chwili dźwięki innego chrupania, i to wszystko tworzyło ze sobą idealną chrupiąca harmonię.Niestety, wszystko co dobre nie trwa wiecznie, i siostra Shogo znowu musiała przerwać tą ciszę.
-Właśnie, wiesz, że ktoś się tutaj wprowadza? Jakaś matka z dwójką dzieci... może będzie to ktoś fajny?-Zapytała jego siostra, czego się pewnie dowiedziała gdy go szukała po sąsiadach-A, i w gazecie dzisiaj piszą, że pociąg z Tokyo do Osaki miał wypadek. Zginęło sporo osób... ehhh, pędzą te pociągi jak szalone, i później coś takiego się dzieje...-Mruknęła, a później rozległ się szelest gazety. Później natomiast coś mówiła o pogodzie, horoskopie, o jakiejś aktorce która przestaje grać w jakimś serialu... czyli jakiś szmatławiec.
-Dobra, dosyć tych głupot. Ty masz tą moc, tak? To jak ty żeś ją odkrył?

Chyba zdołał poprawić humor siostrze. Tyle dobrego, przynajmniej zmniejszył szansę na ponowne dostanie klapkiem przez łeb. Siostra zabrała się do chrupania. Razem sobie wesoło chrupali, aż chłopakowi doszczętnie zeszła adrenalina ostatnich wydarzeń. Czy ten stwór znowu szedł za nim? Victor mówił, że jego energia duchowa może przyciągać pustych. Przynajmniej wie, że ma jakieś szanse w walce z tymi monstrami. Jego przemyślenia przerwały wieści siostry.
- Ta słyszałem o tym. Oprócz tego będą chodzić z nami do klasy - podzielił się swoimi informacjami z siostrą i wrócił do chrupania. Szelest papieru wskazywał na to, że siostra wzięła się za gazetę. Co jakiś czas czytała na głos jakieś reportaże i inne tego typu rzeczy. Nie wszystko z tego było ciekawe dla Shogo. Nie obchodziły go na przykład wieści ze srebrnego ekranu i z życia celebrytów. Wtem, bez owijania w bawełnę, jego siostra wyłożyła karty na stół. Na prawdę musiało ją korcić do swojej mocy.
- Pamiętasz ten dziwny głos, o którym ci mówiłem? Ten dzięki, któremu mogłem widzieć przez chwilę. Nie wiem dlaczego, ale ta moja moc jest bezpośrednio z nim związana. I tyle wiem - odpowiedział jak mógł najlepiej. Nie będzie przecież takich rzeczy przed własną siostrą ukrywać.

-Ta?-Zapytała dość zainteresowana tym co powiedział jej brat. Znaczy, tym co powiedział o ich nowych sąsiadkach-Ciekawa jestem jacy... bądź jakie one są. Może zorganizujemy im jutro małą wycieczkę po mieście? I tak nie ma nic do roboty... a, właśnie, psia krew, prawie zapomniałam. Pewnie Watanabe mówił Ci, co się stało u tych obok nas? Tir im wjechał w mieszkanie... chociaż tak na oko mi to na tora nie wyglądało... zbyt regularne krawędzie... chociaż może jestem ostatnio trochę przewrażliwiona-Dźwięk postawienia czegoś na stole, rozlewania do szklanek... i postawienia czegoś lżejszego przed chłopakiem. Pewnie nalała jej wody, soku, albo Coli.
-Ehhh... czyli nic nie wiesz... no trudno, chyba dam sobie na razie na wstrzymanie. I tak nic z tym nie zrobię... a będę musiała w końcu zrobić prace domową na jutro. Ehhhhh... może ty zrobisz połowę i ja zrobię drugą? Po kiego nam tyle zadają...-Westchnęła ciężko Yukiko i opadła na krzesło oczekując odpowiedzi. Niezależnie od odpowiedzi...
Reszta dnia była dość zwyczajna. Trzeba było zrobić tą pracę domową, zjeść obiad, wysłuchać jak to Yukiko gada z tym szkolnym natrętem z dnia "objawienia się" duchowego świata, i może czegoś posłuchać na MP3, którą chłopakowi udało się wygrzebać. Nic ciekawego...

Następny dzień tez był podobny z początku do wielu, wielu innych. Chociaż miała w nim wystąpić pewna odmiana, o czym Shogo i Yukiko już wiedzieli. Shogo był pierwszy w kuchni, gdyż jego siostra musiała się trochę pewnie przygotować do wyjścia Śniadanie - płatki. Wyszli troche później, bo Yukiko uznała, że lepiej będzie wyglądać w czymś innym. Więc przyszli akurat na lekcje... a tam... nic. Normalna lekcja biologii, w której nauczycielka gadała, gadała, gadała i gadała... żadnych nowości. Przynajmniej na razie...

(Opisać TS'a, ale już w szkole)

Ojoj. Miło ze strony Megumi, że doceniła jego spokój, ale nie powinna zbyt bardzo denerwować Yukiko. To jak wrzucanie tykającej bomby do aktywnego wulkanu - katastrofalne skutki gwarantowane. Na wszelki wypadek, odstąpił mały kroczek od siostry, aby być jak najdalej epicentrum "wybuchu". Na całe szczęście, chyba wstrzymała się z uzewnętrznieniem swoich emocji. Zaproponowała, aby udać się do ich domu. Chwilę później, cała czwórka siedziała już w salonie domu bliźniaków. Nie zwlekając, Megumi przystąpiła do wyjaśnień. Przekazał im nawet sporo informacji, choć dosyć niejasnych. Wychodzi na to, że są z nią daleko, a nawet bardzo daleko, spokrewnieni. Zajmują się walką nadprzyrodzonymi, aby chronić ludzi i mają w tym całkiem długi staż. Szlachetnie z ich strony. Wracając jednak do spraw całego rodu, była ona o wiele wyżej hierarchią od nich. Właściwie czy głowa rodu powinna zajmować się takimi błahymi sprawami?
- Nie szkodzi. Możesz mi powiedzieć, dlaczego sama głowa rodu przyszła spotkać się z tak bardzo... rozrzedzonymi członkami rodziny?

-A przyszłam?-Zapytała Megumi zaskoczona takim stwierdzeniem, Saki natomiast chrząknęła natomiast dwa razy i wyjaśniła.
-Panienka Megumi przyjechała się tutaj uczyć, a nie była od początku roku ze względu na pewne zamieszanie związane z papierami. Nie ma się nad czym tutaj rozwodzić. Niedługo przed pojawieniem się w samym mieście dowiedzieliśmy się o wzmożonej aktywności pewnego... elementu. Dość niebezpiecznego. W dodatku po przyjeździe spotkała Shogo
-Czyli jak widzicie, sporo przypadku!... albo i nie. Obstawiam, że znowu zaczęła polować na te fragmenty... jesteście w niebezpieczeństwie
-Oh, naprawdę? Co za miła odmiana!-Shogo wiedział co zaraz będzie. Sporo krzyku, i sporo wyrzutów-Najpierw chcą nas zabić jakieś złe duchy, potem jakieś zabawy w "ciepło-zimno", jakieś jazdy po lasach, dziwni lokaje, chore psychicznie dziewczynki, a teraz okazuje sie, że jestem członkinią jakiegoś chorego klanu! Shogo, nie wiem jak ty, ale ja mam tego wszystkiego potąd!-Pum, chyba oparła się swoimi rękami o stół, bo było słuchać uderzenie, nie mówiąc już o wstrząśniętym stole.

Chyba jednak Shogo przecenił swoją wartość. Nie przypuszczał, że przyjechała się tutaj uczyć. Głupi błąd, aż nazbyt głupi. Całe ich spotkanie było przypadkowe. Gdyby się nie spotkali, miałby z siostrą spokój od tego całego klanu i możliwe, że i od duchów. W tym jednak wypadku, mógł dowiedzieć się czegoś więcej o swoich przodkach. I nie mieli to być wikingowie, tylko członkowie japońskiego rodu walczącego z siłami nadprzyrodzonymi w obronie ludzkości. W gruncie rzeczy nie żałował owego zbiegu okoliczności, w którym poznał Megumi. Yukiko była zupełnie przeciwnego zdania. Ton jej głosu sygnalizował nieuchronną katastrofę. Przydałyby się syreny ostrzegawcze jak w przypadku ataków bombowych na bazy wojskowe. Kiedy tylko skończyła pierwsze zdanie, odsunął się od niej jeszcze kawałek, by dać jej dostatecznie dużo miejsca na gestykulacje. Wyliczyła chyba wszystkie elementy, które jej się w zaistniałej sytuacji nie podobały. Nie było wątpliwości, że wymieniła wszystkie. Swój wywód zakończyła wspaniałym uderzeniem o stół. W tym właśnie momencie Shogo zaczął gasić mosty, których jeszcze nie udało jej się spalić do końca.
- No właśnie ja wręcz przeciwnie - chętnie dowiem się więcej. - Shogo teatralnie przeczyścił sobie ucho. Teraz zwrócił się do pozostałych dziewczyn. - Zwłaszcza o grożącym nam niebezpieczeństwie i niebezpiecznym elemencie. Resztę pytań o klan odłożę na później - uśmiechnął się miło w ich stronę. Miło, acz przede wszystkim dyplomatycznie.

Zanim ktokolwiek przystąpił do wyjaśnień... coś się stało. Otóż sądząc po odgłosie wydanym przez Yukiko, ta oparła się całkowicie na krześle i odetchnęła głęboko. Pooddychała głęboko... i odezwała się, już o wiele przyjemniej i spokojniej.
-No, już mi lepiej, możemy rozmawiać... to wszystko sie tak nam zwala na głowę-Chyba i ona zaczęła naprawiać mosty, które z takim powodzeniem paliła
-W porządku, panienka Megumi przyjmie przeprosiny...-No i... cisza. Naprawa została chwilowo wstrzymana, ale tylko chwilowo, gdyż Megumi wtrąciła się do"rozmowy"
-Spokojnie, przecież ona nic nie zrobiła... a jeżeli chodzi o ten niebezpieczny niebezpieczny element, to ma on swoją nazwę. Yatagarasu, niegdyś gwarant spokoju w Japonii, wiele tysięcy lat temu niedługo po powrocie naszego klanu z Gensokyo oszalał, i konieczne było pozbawienie go mocy i uśpienie. Ale... przebudził się, i poluje na wszystkie fragmenty... oraz ich właścicieli
-Jakbyśmy mieli mało problemów z pustymi, nie uważasz braciszku?-Zapytała, ale o wiele spokojniej niż wcześniej. Chyba się faktycznie wyżyła.

Yukiko wyraźnie się uspokoiła. Z początku Shogo spodziewał się, że on przejmie na siebie ciężar rozmowy, a tu proszę - zrzuciła z chyba wszystko co miała na wątrobie. No i dobrze, przynajmniej oszczędzi wszystkim wybuchowości jej charakteru.
Prośba o przeprosiny ze strony Saki była mimo wszystko niewłaściwa. Swoją drogą, Yukiko sama mogła przeprosić zamiast tłumaczyć się ze swojego wybryku. W każdym bądź razie, owocem tego całego zdarzenia była niezręczna cisza. Całe szczęście, że Megumi zdolna była ją przerwać, gdyż chłopak nawet by nie spróbował. Nie zwlekając przystąpiła do wyjaśnień czym właściwie ten niebezpieczny element jest. Obszernie się o nim nie wypowiedziała - pilnował porządku, ale zbzikował i poluje na jakieś fragmenty. Domyślać się można, że związane z jego mocą. Shogo miał dziwne wrażenie, że cała ta historia nie wróży zbyt wiele dobrego dla niego i jego siostry.
Co do Yukiko, podeszła ona do całej sprawy z niezwykłym spokojem. Wybuchowa, głośna i kłótliwa blondynka emanowała spokojem, na wieść o kolejnym czynniku być może zagrażającym ich życiu. To już zaniepokoiło niewidomego. Częściowo był zadowolony z takiego obiegu sprawy, ale było to zbyt piękne aby było prawdziwe. Spodziewał się kolejnego wybuchu agresji w niedalekiej przyszłości.
- Rozumiem, że obowiązkiem klanu jest również obrona owych fragmentów? - zapytał się, odwracając wzrok od siostry.

-To tak jakby wychodzi samo z siebie. Chociaż... trudno byłoby latać po całym świecie i je zbierać. Mamy za mało ludzi...-Megumi chyba się zakłopotała-Ale właśnie to rozprzestrzenienie prawdopodobnie spowodowało jego... czy tez bardziej jej przebudzenie. Jest tylko jeden, mały problem... jej praktycznie nie da się zabić., Jest tworem stworzonym z energii duchowej, łączonej przez niezwykle wytrzymały rdzeń. Dzisiaj została przepędzona... ale niedługo pewnie wróci
-Dlatego powinniśmy trzymać się razem. Mieszkacie tutaj sami?-Zapytała Saki, na co Yukiko odpowiedziała nieskrępowanie, że...
-Z tatą, ale on najczęściej jest na jakiś wyjazdach
-Sugerowałabym, byście u nas zamieszkały. Albo byśmy my zamieszkały u was. Macie bliżej do szkoły, więc...
-Mogę spać na kanapie. Spałam w o wiele gorszych warunkach-Od razu dodała Saki
-...JEŚLI byście się zgodzili... to możemy tutaj zamieszkać i mieć was na oku. Rodzinie trzeba pomagać, choćby tej odległej, prawda?-Zapytała radośnie. Yukiko... chyba myślała, bo mruczała coś pod nosem.
-W sumie... tata coś mówił kiedy wraca?

Chłopak pogładził się po brodzie w zamyśleniu. O ile pamięć go nie myliła, miał wrócić za tydzień albo dwa. Chociaż diabli wiedzą kiedy wróci. Już nie raz zdarzało się tak, że wracał później niż zapowiadał. Wcześniej być w domu jeszcze mu się chyba nie zdarzyło. Wychodzi na to, że mieli by od niego spokój na czas pobytu Megumi i Saki.
- Przez najbliższy tydzień lub dwa nie wróci, więc możecie u nas nocować jeżeli chcecie. Był całkiem zadowolony z faktu, że Megumi nie zwracała się do nich protekcjonalnie, mimo że byli jej rodziną z o wiele gorszego miotu. Nawet udzielił mu się jej radosny ton głosu.
- Łóżka są trzy, a ja wam chętnie odstąpię moje. - zaoferował się Shogo. Poszedł po rycersku na całość. Choć myślał również logicznie - pomimo jego ślepoty, wiedział, że kobiety potrzebują prywatności. Lepiej więc, aby każda miała osobny pokój dla siebie. A sama kanapa nie gryzie.