November eleven

Zgłupiała. Tak się przyzwyczaiła do odgrywania roli ponad wszystkimi, że nawet nie przyszło by jej do głowy że ktokolwiek mógłby tak bezceremonialnie i bezpośrednio ją przytulić. Serce zabiło mocniej na ten akt bliskości, albo na zapach wody kolońskiej która również kręcił się w jej nozdrzach. Nie odsunęła go, a nawet zdobyła się na, zadziwiająco nieśmiałe jak na nią ale jednak położenie dłoni przy jego łokciach. Przynajmniej dopóki nie przesunął ich wyżej na jej ramiona, co spowodowało że jej ręce uciekły i się skrzyżowały, a jej twarz się zaczerwieniła.
-Ugggh... Wiem, okej?-Nieco podniosła głos by go zaraz zciszyć. Patrząc jednak na jego reakcje i wyraz twarzy sama nie mogła powstrzymać szczerego uśmiechu. Nawet parsknęła, mamrocząc o kimś lub czymś niemożliwym.
Dobry nastrój jednak trochę prysł gdy zmieniła temat i usłyszała odpowiedź. Zacisnęła zęby, i z gwałtownością podobną jej boskiemu ojcu z radości przeszła do powagi, by skończyć na gniewie który objawiał się niewielkimi iskrami przeskakujący mi za jej źrenicą
-Murasaki miał rację, powinnam była ściąć tą abominację za pierwszym razem. Chciałam dać jej szansę! Po tylu latach bycia jedynie cieniem w moim umyśle i pozbyciu się jej pomyślałam, że należy jej się szansa by mogła żyć i cieszyć się tym życiem. Ale wzgardziła tym stając naprzeciw mnie w tej wojnie, i zapłaciła za to! Przed tym jednak chyba pomyślała, że dobrze by było się zabezpieczyć... By mieć ostatnie słowo gdyby coś poszło nie tak.-Wciągnęła mocno powietrze. Przypominała bardziej typową siebie, tylko bardziej gniewną i rozemocjonowaną niż zazwyczaj. No, przynajmniej dopóki temat nie trafiał na szlachtę shinigami i jej stosunek do niej. Chciała się jednak uspokoić.
-Chociaż może i chciała ją ochronić skoro wiedziała, że wojna jest blisko. Nie różniła się aż tak bardzo od zwykłego śmiertelnika, mimo pochodzenia... Oby nie zdradziła im mojego, bo mogliby to wykorzystać.-Mówiła trochę do siebie. Rozejrzała się za czymś do siedzenia, czy krześle czy nawet jakaś skrzynką. Jeśli to było coś cięższego to podniosła to i podstawiła pod stolik, by mogła na tym usiąść. Wyciągnęła małą piersiowkę, w której miała trochę alkoholu z domeny jej ojca. Pociągnęła łyk. Odetchnęła zdrowo.
-Brałam udział w tej bitwie. Najpierw spotkałam Twojego brata. Udało mu się przeżyć, acz napsuliśmy sobie wzajemnie krwi. Następnie spotkałam ją, czy też ona mnie. Nie cierpiała długo... Chciałam najpierw tego uniknąć, wiesz? Miałam nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale Ci fanatycy najpierw atakują, a potem nawet nie myślą. Zaślepieni zemstą za grzechy własnych przodków i stwórcy... Jak dobrze, że przynajmniej Ty trzymasz się od tego z daleka. Często myślałam o tym co się stało tam w tych magazynach... Nawet przed moim ozdrowieniem czułam wyrzuty sumienia, a to był naprawdę wyczyn. Dużo dla mnie zrobiłeś.-Rozgadała się, przechodząc z jednej emocji do drugiej. Dość płynnie, i były to bardziej wspomnienia irytacji, smutku, rozczulenie i sympatii-Mam nadzieję, że ani Sonia ani Aleksander nie dołączyli do tamtego miejsca?

Chwila milczenia. Popatrzyła na maski które były na wieszakach. Ciężko jej się tego słuchało, i to nawet bez świadomości, że powinno. Jej emocje funkcjonowały, nie tak jak kiedyś że w sumie głównie co do niej trafiało to gniew, irytacja, albo mściwa satysfakcja. Stuknęła palcami o blat stołu. Wróciła do niego spojrzeniem i prawie od razu powiedziała.
-Wiem. Była wściekła gdy przechwyciłam mamę by ustalić warunki współżycia. Podjęła jednak taką decyzję, że chciała dążyć do walki ze mną. Mówiłam, że nie chcę tego, ale gdy pozostała przy swoich wyborach to poniosła ich konsekwencje.-Wciągnęła głośniej powietrze przez ledwo otwarte usta-Nie cieszy mnie to. Miałam nadzieję, że nie będzie brała w tym udziału, ale może chęć udowodnienia swojej wyższości była silniejsza.
Po wypiciu jej spojrzenie nabrało energii i ostrości. Odpowiedziała dopiero po toaście, przy którym znowu upiła. To znaczy, chciała ale Adalbert mówił dalej i nie chciała mu przerywać.
-Wszyscy mogliśmy coś zrobić więcej albo inaczej. Wyciągnijmy wnioski z dawnych błędów i zróbmy tak, by było tylko lepiej. Na pewno nie raz i nie dwa na mojej drodze wspominałam to co mi mówiłeś.-Uśmiechnęła się unosząc piersiówkę i lekko zwilżając usta-Nienawiść, duma, żal. Wszystko to jest idealnym gruntem na kłamstwo które zostało zasiane tak dawno temu. Chociaż Baldrik nie jest osobą bardzo wierząca, to bardzo do nich pasuje... Nie będę jednak w stanie poczynić dla niego wyjątku. Ani nikogo innego kto będzie po drugiej stronie w tym konflikcie. Dlatego się cieszę, że nie bierzecie w tym udziału, nawet jeśli...-Zaczęła, mruknęła, wstrzymała się. To chyba byłoby mimo wszystko nieuprzejme.
-Mam nadzieję, że rozumiesz. Nie wszystkich da się uratować. A jeśli zwyciężą to nawet śmierć będzie łaską, której nie będzie dane nam uświadczyć. A to niestety przedsmak tego co czeka na nas w przyszłości. Nie pozwolę, by to spotkało moich wiernych.-Mruknęła, biorąc ostatni łyk z piersiówki. Schowała ją.
-Jeśli kiedyś będziecie chcieli zdjąć z siebie "dar", który został nałożony na waszą krew... Mogę was zaprowadzić w miejsce, gdzie jest ktoś kto może to zrobić. Nie wiem jednak co będzie za to chciał. Nie mogę was zmusić, lecz póki żyjemy pozostawię wam tą drogę.-Miała już się podnieść, gdy jakby przypomniała sobie o czymś.
-Accretia stanęła po stronie shinigami. Wydaje mi się zatem, że powinnam złożyć im wizytę. Gdzie znajduje się ich siedziba?

Bez wahania przytaknęła.
-Dość już, że walka ta jest nie do uniknięcia. Naprawdę ta konieczność nie sprawia mi przyjemności... Postaram się, acz wojnie z natury brakuje poetyckości.-Westchnęła. Uśmiechnęła się pod nosem-Sama się dziwię. Przeznaczenie, niewiarygodne szczęście, albo efekt niesamowitego uporu. Zresztą, to ostatnie mamy chyba wspólne.-Aż się zaśmiała. Skrzywiła się przy tym gdy przeszło na Accretie.
-Takie czasy, a obawiam się, że będą jeszcze gorsze. Dalej pamiętam swoją obietnicę, że pomogę jakoś biednym duszom spaczonym przez wpływ pożeracza. Nie są inne od tych, które pokładają we mnie swoją wiarę i które są dla mnie niczym rodzina. Może z tej wojny wyniknie chociaż tyle dobrego, że da to początek by ulżyć w ich cierpieniu.-Gdy się nachylił zrobiła to samo i wysłuchała. Kiwnęła głową.
-Pamiętam młodego blond mężczyznę, który odtworzył duchową materię mojej nogi. Chyba Niemiec? Tyle dobrego by mogło z tego wyniknąć... Rozumiem, że mówisz o jego wielkim talencie?-Upewniła się by dowiedzieć się być może więcej konkretów. Gdy już wymienili myśli wstała.
-Jeszcze raz... Bardzo się cieszę, że wróciłeś w zdrowiu. Dziękuję Ci za to, co dla mnie zrobiłeś, nawet jeśli wtedy byłam niewdzięczną... Nie byłam w stanie tego docenić. Nawet występy na scenie mi się teraz przydają.-Obśmiała się nieco. Przez moment jednak coś jakby przeszło przez jej myśl. Uśmiech trochę opadł. Zmieniła jednak zdanie, i... chyba nie była w stanie się do tego przyznać. Nie teraz. Nie w tym momencie.
-Uważajcie na siebie.-Założyła hełm, i rozpłynęła się w powietrzu. Wyszła tak jak weszła. Tak jak Adalbert jej powiedział zamierzała skierować się w stronę centrum w stronę wieżowca. Tam pokusiła się o mały pokaż - wywołała niewielką chmurę burzową, nawet nie nad samym budynkiem a w okolicy, w miarę możliwości z jakiś chmur które już były. Może będzie jej tak nawet łatwiej?
Sama jednak musiała się jakoś dostać do środka i wybrać z kim porozmawiać. Weszła sobie przez to po prostu do środka, i zaczęła szukać pokoju Kobayashiego. Albo też jego samego. To była jedyna osoba którą znała, a która do tego miała ponoć w tym wszystkim jakiś wpływ. Tam gdzie nie mogła w miarę niepostrzeżenie wejść tam użyje sensen.
Co ważne, nie ukrywała swojej obecności. Śmiertelni jej nie zobaczą, a osoby świadome zapewne zatrzymają ją i zapytają o co chodzi. Wtedy się przedstawi jako "Morigami Chikaze, córka gromowładnego władcy mórz i oceanów Takehayasusanoo no Mikoto, sojusznik i przyjaciółka Seireitei i Gotei XIII" i wyrazi chęć spotkania się z Kobayashim. Dopóki nie będzie traktowana jak intruz to zachowa spokój.