November eleven

Policzyła sobie na szybko. Faktycznie miała mnóstwo pieniędzy przy sobie. Z jednej strony to dobrze, z drugiej jednak nie chciała zostawiać wszystkiego na pastwę banków, którzy tylko czekają by ją oskubać ze wszystkiego co miała. Zostawiła sobie zatem 60 tysięcy jenów, by miała przy sobie faktycznie jakąś konkretną gotówkę, ale tez nie cały majątek. Resztę zostawiła w banku. 1162170 yen. Może potem coś z tego będzie. Nie planowała jakiś ogromnych wydatków w najbliższej przyszłości.
Jednak zostawało też mieszkanie jej rodziców. Mogłaby je jakoś zagospodarować, na przykład wynajmując jakimś studenciakom ale nie zamierzała potem użerać się z nimi i ewentualnymi zniszczeniami. Wstępnie planowała tam zamieszkać, przynajmniej na jakiś czas po tym, jak już tutaj nie będzie mogła już zbyt dużo osiągnąć. Dobrze jest mieć jakąś opcję awaryjną, gdyby coś poszło nie tak.
Na razie to, co szło jej nie po myśli, to postępy przy nauce tworzenia ginto. Niby była w stanie coś uformować, ale było to tak trwałe jak miłość nastolatków. Wystarczyło tylko trochę bardziej przycisnąć, by efekt jej pracy szedł całkiem na marne. Tylko się namęczy. Ale bez wysiłku nie mogła dokonać postępów, to tylko mamrotała coś obelżywego pod nosem w kierunku wszechświata, i przysiadała do tego dalej. Co zrobi, nic nie zrobi. Musi robić by zrobić.
Do matki przychodziła trochę z poczucia obowiązku. Musiała to robić bo tak chyba było trzeba. Nie narzekała jednak zbytnio, robiła to zazwyczaj w przerwie między treningami. Niewielka różnica dla niej teraz, może nieporównywalnie większa później.
Słuchała różne rzeczy. W większości mało interesujące, ale lekko ją zdziwiła wieść na to, że dopytywała o nią. Może to dla niej jakaś odskocznia od szarej normy. Była w stanie to zrozumieć. Ile sama tak miała, zastanawiała się, kiedy to się zmieni... tak... aż tak bardzo różne to one nie były, jak się okazywało.
Poczuła aż zakłopotanie gdy spotkała się z taką serią podziękowań. Nie była przyzwyczajona. Tak stała i słuchała tego, i delikatnie machała ręką by odpuściła już sobie. Chwilę popatrzyła na stan tego wszystkiego, i poszła prosząc mechanicznie by dalej się tym zajmowała i dawała znać jakby coś się działo. Zostawiła jej telefon.
Uczciwa dziewczyna, przydatna. Jakby poszła, nie cieszyłaby się taką swobodą finansową. To... inwestycja. Tak...
Zaznajomiła się też w końcu z historią. Dokładnie. Miała więc w rodzinie quincy, który był uczniem jakiegoś wielkiego... kogoś. I udało się powstrzymać go od zniszczenia świata. Potem się rozeszli, i Ishifone miała wrażenie, że to właśnie wtedy historia jej pochodzenia się znacznie urwała. To by nawet pasowało, chociaż czasowo nie miała pojęcia jak to szło. Trochę więc szkoda, że zniszczyła taką pamiątkę. No nic... trudno.
Czy miało to jakiś wpływ? Nie miała pojęcia. Ale może przyjść taki moment, gdzie będzie musiała stanąć po jakiejś stronie i ruszyć zad w kierunku jakiegoś konkretnego rozwiązania. Może już wybór tego rodzaju podjęła. Czas pokaże.

***

Yhhhh... nie czuła się najlepiej. Jakieś dziwne szmery, na które nie pomagały leki... i te sny... nie wierzyła w te bzdury, ale może akurat coś bardziej wchodziło jej do głowy. Słyszała, że jak całe ciało odpoczywa, to mózg pracuje na wyższych obrotach. Bo to pasowało na... ech. Tylko czy tu ktoś coś takiego umiał. Raczej wątpiła. Coś jej gadało i nie mogła się skupić. Adam? Charlotte? A może ktoś jeszcze... albo coś...
Może zaczynała tracić kontrolę. Ale co w takim razie powinna zrobić? Może powiedzieć, powiadomić... tak. Ale to później.
Na razie wydawał się być on w dość dobrym humorze. Po co to psuć.
-Chodzi Ci o poezję czy strzelanie do celu?-Zapytała prostując kolana i wyginając się do przodu, kładąc na nich dłonie. Przetarła oczy, potrząsnęła głową. Może lepiej powiedzieć?
Może lepiej poobserwuje.
-Nigdzie się dzisiaj nie wybieram. Za chwilę idę na dół-Zadeklarowała mało przytomnie. Może lepiej będzie coś ogólnie-kondycyjnego. Może wtedy się trochę pobudzi i przestanie ją to tak męczyć...
...nie no, lepiej powie.
-...jakieś dziwne sny dzisiaj miałam, coś czerwonego mnie goniło, a teraz mam jakieś szmery w głowie... może to przez to dziadostwo...-Popukała się po splocie słonecznym palcem wskazującym. Kenshim wiedział to tam mniejsza o niego.

A kto go tam wie. W końcu z jakiegoś powodu w tym siedzi. Poczucie obowiązku? To by tłumaczyło, dlaczego siedzi tutaj i uczy. Przynajmniej próbuje. Jakieś gadanie o barokowej poezji. Kojarzyła, tyle, więcej jej to nie obchodziło. Nic o tym nie pamiętała. O tym całym hrabi. Może wcześniej. Może dopyta. Później. Jak wyjdzie, co do licha się z nią dzieje. Bo nie czuła się najlepiej, i lekko mówiąc ją to niepokoiło.
Może to i lepiej, że powiedziała. Popsuła nastroje, ale objawy się nasilały.
-Tak jak czujesz i ja czuje-Położyła dłoń na karku. Ciepła. Za ciepła-Może jestem chora albo... nie wiem, uderza mnie gorąc i...-Wstała. Wkurzyła się, że jakieś cholerstwo jej teraz psuje dzień. I coś może się stać, i znowu będzie jakieś zamieszanie, i może... a szlag by to.
-Cóż, wybacz mi zepsucie nastroju-Rozłożyła nieco ręce na boki-Nie czuję głodu... leki wzięłam... Faktycznie się może schowam. Jakbym zaczęła wariować będę przynajmniej zamknięta
Zaczęła iść w stronę sceny. Tam zamierzała przeprowadzić trening hirenkyaku.

Zerknęła przelotnie na Kenshima. Mógł mieć rację, ale jej intuicja podpowiadała, że to nie jest aż takie proste. Jakby nawet bardzo chciała, to trudno go było sensownie winić. Chociaż mogłaby. Nic na razie i tak jednak się nie zrobi.
-No może-Odpowiedziała mu średnio przekonana. To dało wystarczająco czasu staremu lisowi, by sprawdzić jej temperaturę. Objawy jak przy jakimś choróbsku, to trudno się było nie zgodzić. Ale te szepty. I sen. Niepokoiło ją to.
-...no może...-Powtórzyła nawet szczerze zakłopotana, co objawiało się wzrokiem który przenosiła z obiektu na obiekt. Podrapała się po skroni. Mogła coś złapać, faktycznie...
Na pewno Neko złapał. I nawet jego imię jej tak nie bawiło. Coś było na rzeczy.
-No może...-Po raz trzeci rzekła to samo, ale jednak trochę inaczej. Coś jej się w głowie poprzestawiało kompletnie. Czuła, że niepotrzebnie o tym wspominała. Jak to się wtedy mówi...-To ja pójdę faktycznie...
Wchodząc powoli na schody miała ochotę się trzepnąć. Była Ishifone Kumagae! To, że... nie no, niech się ogarnie! Musi się ogarnąć! Nie popełniła żadnego błędu, tylko wybrała inną drogę. Nikt nie będzie jej potem mówił, że nie wspomniała o tym! To będzie ich wina, nie jej! Ona ostrzegała, ona zwracała na to uwagę!
No... tak czy owak, poszła do swojego pokoju. Zdjęła z siebie bluzę i buty, pozostawiając na sobie jedynie czerń. Nie na długo. Zdjęła to wszystko z siebie i założyła jakieś luźne, ciepłe ubrania. Jakąś starą koszulkę koloru szarego z jakąś nadrukowaną cytryną z uśmieszkiem (Skąd miała taki syf, to było poza jej percepcją) i oliwkowe workowate spodnie. Nie zamierzała psuć sobie ciuchów potem. Spodnie złożyła jakoś w kostkę i położyła na siedzeniu krzesła, a koszulkę na oparciu.
I co dalej. Położyła się na materacu. Przykryła dokładnie.
...ta bezczynność ją wykończy. Może powinna coś poczytać... dopiero co wstała. Nie zaśnie przecież.

Znowu to. Chyba czytała. Nawet trudno było jej zebrać myśli by to wygrzebać z pamięci. Było coraz gorzej. Leżała. Starała się jakoś to wytrzymać, chociaż nie było łatwo. Jakieś szmery się nasilały. Irytowało ją to, bo nie wiedziała co się dzieje. Zaczęła się bać.
Przyszła pierwsza pomoc. Łyknęła bez przekonania to co jej podsunął i siedziała z herbatą, powoli ją pijąc. Miała naprawdę nadzieje, że to... ugh. Paskudne. Czosnek. Chyba wrzucił wszystko to, co mu akurat przyszło do głowy z leczeniem przeziębień. No ale może pomoże. Piła, chociaż wszystkie jej zmysły mówiły "Idź z tym do diabła, może jemu się spodoba".
Albo i nie. Było gorzej. To już nie były tylko szmery. Różne dźwięki. Klakson, rozmowy, śmiechy, kroki...
...chciała coś powiedzieć, ale zanim skłoniła do tego umysł, on już gdzieś odpłynął.
***
...
***
To, co zobaczyła doszło do niej dość gwałtownie. Nie była wtedy sobą. Nie myślała tak, jakby chciała. A uderzyło ją to tak mocno, jak potrząsanie. I wilgoć. I ciepło herbaty, która była przecież do cholery gorąca. Patrzyła się na niego w szoku. Co...
-JUŻ, JUŻ JESTEM, PARZY!-Wyrzuciła pierwsze co jej przyszło do głowy, zrywając się z miejsca. Spróbowała wstać, zebrać myśli, słowa.
-Jak to przeziębienie to ja jestem księdzem!-Krzyknęła wystraszona. Wskazała na swoją pierś-TO! CZEGOŚ CHCE! CHCE DUSZ, CHCE... NIE WIEM! WIDZIAŁAM SZKOŁĘ, CHCIAŁO ZEŻREĆ ERI!!-Miała przed sobą wyciągnięte ręce, przykurczone palce, a sama była pochylona i właściwie kompletnie nie wiadomo było co ona zrobi. Ostatnio tak się czuła po tych zwidach, gdy poleciała do Vormunda. I musiała się uspokoić. TO przede wszystkim. Pomyśleć...
...najlogiczniejsze wydawało jej się to, że nie może wyjść. To mogła być pułapka. Zawsze jak wychodziła w takich sytuacjach coś złego się działo.
-Nic nie czułeś, nic ze mnie nie wychodziło, nic się nie działo?-Zapytała tylko trochę spokojniejsza, acz dalej roztrzęsiona.

-A skąd mam wiedzieć!-Piekło. Bez zbędnych ceregieli zaczęła ściągać z siebie zalane ubrania i zakładać te, które zostawiła na krześle, wycierając miejsca zalania ciała koszulką. Starała się utrzymać przytomność umysłu. Ubrać się. Mówić.
-Widziałam jak pożerałam duszę jakiegoś chłopca... Zaczęłam szukać, czułam, że to tylko nasyci mój głód na chwilę... zobaczyłam szkołę, poczułam reiatsu i poszłam w kierunku... co chwila tam wracam, raz jestem tu, raz tam... co się do cholery dzieje!-Skończyła mówić, bo w sumie przekazała co widziała. Jak się przebrała, złapała się za głowę i oparła się o stół.
"KURWIU ZASRANY!" Wykrzyczała w myślach do tego... czegoś "ANI KROKU DALEJ TAM, BO CI WYDRAPIĘ FLAKI I POROZRZUCAM PO CAŁYM PÓŁWYSPIE! MASZ SIĘ MNIE SŁUCHAĆ!"
Zacisnęła dłoń o kant stolika. Musiała tam iść. Tylko gdzie to do cholery było, nigdy tam nie była! Mogła to być pułapka... ktoś musiał tam iść!
-Niech ktoś to sprawdzi, cholera jasna...-Zadrżała. Jak tylko mogła, starała się to powstrzymać. Narzucić swoją wolę temu, co tam się próbowało dostać. Zatrzymać. Zawrócić. Zmusić, może nawet sprawić ból. Zadusić to w sobie.

Wierzyła i nie wierzyła. Właściwie, to w ogóle nie wierzyła. Już raz popisał się niekompetencją i nie pozostawiła tego całkowicie pozostawić w jego rękach. Przebierała się. Wydarła w myślach...
...zdziwiła. Mocno. Usłyszała myśli. To nie były jej myśli, miała racje. Ale też nie tego, co nosiła w sobie.
To było coś innego. Ktoś lub coś, co miało taką samą moc co ona. Może nawet z tego samego źródła. Bliźniacze rei. Może kolejny skutek eksperymentów. Może coś jeszcze innego.
Na pewno przeszedł jej nastrój na krzyki. Na razie. Pojawiły się inne problemy.
-Ja... zwróciłam tego czegoś uwagę. Usłyszało mnie. Wyczuło. Odpuściło szkołę. Idzie w moją stronę. Chce mnie znaleźć-Wyjaśniła. Założyła na siebie bluzę i zaczęła szukać kurtki oraz czapki. Miała może jedną albo dwie. Nawet jedną z pomponem. Szukała tej drugiej. Panika. Zaczęła panikować-To nie jest choroba, to nie jest zwid, to... muszę to sprawdzić. Znowu pewnie jak wyjdę będzie zamieszanie. Jak zwykle. Może nikt nie zginie. Może...-Szukała. Jak znalazła to się ubrała. Jak się ubrała, stanęła na moment by się uspokoić. Musiała kontrolować to co robi. To podstawa. Popatrzyła po chwili na Vormunda.
-Idziesz ze mną?-Zapytała go. Ale to nie koniec. Wysłała wiadomość. Musiała sprawdzić.
"...rozumiesz moje słowa?" Próbowała kontrolować również swoje myśli. Musiała to sprawdzić. Konfrontacja była nieunikniona. Chciała to spotkać. Z wielu powodów. Wielu.

Nie udało się jej nawiązać porozumienia z duszą, ale też nie mogła jej za to winić. Po tym co sie stało też zapewne byłaby mocno sceptyczna do takiej osoby, i to pomijając jej wątpliwą reputację. Dziwnie się jednak z tym czuła, w społeczności dusz pewnego rodzaju anonimowość i kredyt zaufania był znacznie milszy i budujący. Jednak tutaj sobie całkiem sprawnie zapracowała na tego rodzaju traktowanie. A może przesadzała i chodziło tylko o ścianę. I magazyn. I kolejną ścianę. Chociaż to akurat NAPRAWDĘ nie była jej wina!
Tym razem postanowiła się przejść. To było bardzo dziwne przeżycie. Raz, że musiała się przyzwyczaić do bycia traktowaną jak powietrze jednocześnie nie posiadając tego rodzaju właściwości. Musiała też pilnować swojego reiatsu by nie zwrócić na siebie przedwcześnie uwagi, chociaż kolorowy strój nie z tej epoki mógł to i tak zrobić. Najdziwniejsze było jednak w jaki sposób odbierała świat. Był... o ironio, mało żywy. Jakby ktoś przekręcił kontrast w telewizorze. Blade, nieciekawe, smutne. Czyli tak bogowie widzieli wymiar żywych...
Najbardziej żywym z tego wszystkiego był głód. Mogła jednak się pokusić o bardziej syte śniadanie... Może ją obsłużą...
W końcu zobaczyła znajomy budynek. Chwilę się mu przyglądała z daleka, po części z sentymentu a po części mając nadzieje, że jednak coś będzie w stanie wyczuć. Nic z tego. Musiała zaryzykować. Bruno jednak jak zawsze ją powitał. Nie widziała jednak by zbyt wiele osób z nim rozmawiało. Uniosła dłoń w geście powitania. Otworzył drzwi. Ciekawe, czy poznał. Nakrycie głowy miała narzucone dość mocno.
Naprawdę dziwnie było tak wejść. Jakby nie była tutaj co najmniej parę dobrych lat a nie miesięcy. Pociągnęła parę razy nosem. Cos nie pasowało... Nie spodziewała się, że brak tego jednego zapachu będzie dla niej przykry. Wręcz alarmujący. Zaszły jakieś zmiany.
Ale barman został ten sam. Neko. Hm. Kiedyś brzmiało to zabawniej, acz dalej trochę poprawiało jej humor. Usiadła przy barze, właściwie bezpośrednio przed nim. Tak, by nie zobaczył jej twarzy, przynajmniej nie bez patrzenia pod spód kasy.
-Dzień dobry, przyjmujecie ryo?-Zapytała modulując trochę głos. Była w tym w końcu całkiem niezła po tych wszystkich ćwiczeniach z Vormundem. Plus jej maniera mówienia sama z siebie się troche zmieniła-Chociaż nie wiem, czy ktoś taki jak ja może spożywać wasze jadło... Tsk, Może to być kłopotliwe-Wskazała na dwójkę starszych jegomości. Westchnęła.
-Kto się zajmuje obecnie tym miejscem? Ponoć Adalbertowi już lepiej... Ale na ile?-Miała oczy szeroko otwarte. Właściwie tak jak wspomniała obawiała się jednej osoby, która albo tu była albo nie. Jeśli nie to była względnie bezpieczna. Jeśli nie to mogła być już martwa - tylko o tym jeszcze nie wiedziała.

O dziwo zachowywał się całkiem i uprzejmie, zupełnie jak nie on. Nie spodziewała się, że zobaczy go kiedykolwiek w takiej formie, aż tknęło go coś by podpatrzeć kto się kryje pod kasą, a musiał to zrobić dość mocno biorąc pod uwagę jej pozycje.
Było to pewnym pocieszeniem, że jednak coś tutaj zostało starego. Nie przypuszczała, że powita taką reakcję z zadowoleniem. Psia kość, wręcz się trochę stęskniła. Tylko te wieści na temat zdrowia... Tsk. Przez twarz przemknął wyraz bólu i poczucia winy, który to szybko zrzuciła bo by jeszcze zobaczył. Zresztą, chroniło ją trochę nakrycie głowy.
-Mi Ciebie też miło widzieć-Uśmiechnęła się unosząc trochę kasę w górę, co by nie musiał na nią patrzeć spod kąta. Coś było jednak w tym uśmiechu nie do końca szczerego, jakby coś ukrywała-Nie wiedziałam w jaki sposób zostanę przywitana, wolałam być ostrożna...
Cholera. Trudno jej było sobie wyobrazić Vormunda który ledwo co jest w stanie wstać z łóżka by chodzić z balkonikiem. Jak bardzo musiało to odbić się na jego zdrowiu? Dobrze, że w ogóle się obudził, ale... Patrzyła trochę nieobecnie na Neko, próbując to sobie wyobrazić z coraz większym bólem, aż się ocknęła.
-...Ah? A, przepraszam za to. Naprawdę, gdybym mogła pojawić się wcześniej to bym to zrobiła. Dopiero parę dni temu nauczyłam się poruszać po światach. Ale tak, trochę późno. Może zbyt późno-Sięgnęła do swojej torby by poszukać bukłaka z wodą, co by przynajmniej tak zapełnić na chwilę żołądek.
-Przyszłam... załatwić parę spraw. Póki jest szansa, że rzeczywiście nie będzie za późno. I mów trochę ciszej, jeszcze ktoś pomyśli, że masz zwidy-Pociągnęła raz jeszcze z bukłaka jeśli go znalazła, a jeśli nie to ograniczyła się do westchnięcia.
-I co masz do mojego wdzianka, w społeczności dusz się sprawdza!-Powiedziała z pewnym wyrzutem, ale już nawet po tej krótkiej wymianie zdań było widać, że przejawiała coś czego wcześniej nie było. Niewymuszone, szczere emocje które nie ograniczały się do różnych spektrów gniewu i pogardy. Nawet oparła się łokciem o ladę-Nieistotne. Ciesze się, że Adalbert się obudził... Serio, nie wiesz jak bardzo! A zarazem mi cholernie przykro, że jest w takim stanie... ehm... I to z mojej winy...-I oklapła znowu, patrząc gdzieś na bok. Potrząsnęła zaraz głową i wróciła spojrzeniem do barmana.
-Jest gdzieś tutaj, w Accretii, czy gdzieś indziej? Nawet w sumie nie wiem, czy powinnam się pokazywać... Może będzie lepiej jak mu przekażesz, że u mnie wszystko w porządku?-Zapytała, tak najzupełniej szczerze, z cieniem troski w głosie-Jak myślisz?

Facetowi się trochę humor poprawił, a i był bardziej rozmowny niż zwykle. Ba, nawet jakby trochę przyjemniejszy, co może było skutkiem jej własnego usposobienia. Wolała tak sobie tłumaczyć niż jakimś podstępem, zwłaszcza, że nawet takie smęcenie wywoływało u niej pozytywne odczucia.
-Normalne? Ostatnie miesiące to dosłownie wszystko tylko nie norma... W sumie to dwa... trzy lata? Znaczy, bardziej nienormalne od nienormalnego, o! A co do gigai-Chikaze wyciągnęła zza pazuchy swój portfel i wręcz rzuciła nim o blat-Może gdyby to nie poszło w moje ślady to bym sobie kupiła, ale jeśli nie ma na to jakiś magicznych sztuczek to... słabo. Jakbym wiedziała to bym napełniła bukłak czymś innym
Pozwoliła mu się trochę temu przyjrzeć po czym ponownie schowała swoją niewiele wartą fortunę. Widać było, że ją to irytowało ale co innego przyszło jej do głowy.
-...W sumie przeleciałyby czy zatrzymały? Przez ściany i ludzi nie przechodzę, chociaż dziwnie wyglądałyby kawałki jedzenia trawione w powietrzu... bleh-Potrząsnęła głową próbując się pozbyć tego obrazu-Tak? Miałam tam podlecieć jak już jakoś ogarnę to gigai... Matkę też chciałam odwiedzi... uhg-Źrenice jej się lekko zwęziły gdy dotarło do niej w jakiej formie została przekazana jej ta informacja. Przez moment wyglądała jakby jej pierś przebił na wylot ostrzem, ale pozornie odzyskała na tyle kontroli nad sobą, by coś powiedzieć. Gdyby tylko mogła powiedzieć to samo o kolorze swojej skóry, który lekko pobladł.
-A... Zwolnili ją do domu, t-tak?-Zapytała z trudnym do podrobienia przestrachem, ale z pewną nadzieją-Hah, zawsze była silna... Mam to po niej. I babce. Strzelam, że po prababce też...-Ale w środku czuła do czego to zmierza. To uczucie gdy była w społeczności dusz, inna osoba w świątyni. A teraz to. Ale może jednak się myliła i za bardzo to drąży, i jest dokładnie tak jak mówiła.

Lekko się zdezorientowała na "niezłe ustawienie się", ale mieli trochę czasu to jeszcze mogła go zapytać o co właściwie chodziło. Może nie jadła trawy, ale szału nie było, przynajmniej nie będzie jeśli nie dostanie się do swoich pieniędzy. Zresztą, straciło to absolutnie... No, w sumie w większości na znaczeniu. Miała znacznie poważniejszy problem. Na szczęście jej błyskotliwość troszkę się poprawiła przez ostatni czas, to też szybko zorientowała się co może być na rzeczy. Wyjątkowo jej się to nie podobało.
-Co sama ją, co sama!?-Wyglądała na mocno zdenerwowaną, może nawet wzburzoną-Kobayashi Neko, nawet dałeś mi szczoteczkę z Hello Kitty po tym incydencie z Adalbertem na cmentarzu, zanim odwołali alarm z Mercenari!-Podniosła się ze stołka na równe nogi i oparła się na wyprostowanych ramionach o blat. Wpatrywała się na niego ostro, ale w oczach błyszczało przerażenie. Parę ciężkich wdechów, które potem świadomie zaczęły faktycznie mieć na celu uspokojenie jej. Skup się dziewczyno... kryj energię... Pomyśl...
-...Cholera, cholera...-Jeśli stało się to co myślała... To w sumie mogła nie mieć już czego zbierać z konta.
...
KURWA MAĆ! TO AKURAT TERAZ NAJMNIEJ ISTOTNE!
Spokojnie... Lekko odgięła głowę do tyłu i wykonała parę wdechów. W szale niczego się nie dowie.
-Kiedy tu ostatnio byłam? Co robiłam?-Popatrzyła na niego trochę z góry. Wyraz twarzy był trudny do określenia poza tym, że był wyjątkowo poważny, nawet jeśli szok gdzieś tam dalej się przewijał-Wróć. Co robił tu mój sobowtór. Wiem, że mnie szuka, ale nie wiedziałam że tutaj też był
Gdyby się dopytywał albo powątpiewał zamierzała mu odpowiedzieć "To wyjątkowo zawiła historia".

Szok powoli słabł, ale to i tak nie wróżyło niczego dobrego. Powoli dochodziła do niej wieść, że jej bliźniaczka nie ograniczyła się w swoich poszukiwaniach do świata dusz. Co więcej-posiadając materialną powłokę, na co wychodziło, mogła narobić tyle zamieszania ile tylko jej się wymarzyło. I właśnie to robiła. Nie wiedziała tylko czy to dobrze, ze siedziała krótko w społeczności dusz, czy też źle że w końcu zdecydowała się znaleźć tutaj. Kwiecień, co sie wtedy działo...
Poczekała grzecznie aż barman wróci. Popatrzyła na szklankę nie ruszając nawet dłoni w jej kierunku, dopóki ten sie nie zorientował w bezsensowności swoich działań. Ale doceniła gest. Była też nadspodziewanie cicho gdy opowiadał jej tą wspaniałą historię. Trzymała tylko coraz to bardziej zaciskającą się dłoń na stole. Oczy błyskały jej z cienia kasy, jakby całym swoim człowieczeństwem powstrzymywała się od zrobienia czegoś głupiego.
-Milutka. To ona. Jestem pewna-Wciągnęła powietrze, usiadła z pewnym trudem. Czerwona łuczniczka. Jak?-Kurwa mać.
Posiedziała chwilę. Oddychała głęboko, acz w środku działa się prawdziwa burza. Dobrze, że kontrolowała swój właściwy szał, inaczej byłoby bardzo trudno potem się z tego wygrzebać.
-...Należą Ci się wyjaśnienia. Wszystkim jak tak o tym myślę, ale...
Jak czerwona łuczniczka. Jak ona się...
-Więc... jak stąd zwiałam to i tak mnie znaleźli. Musiałam uciekać z miasta do miejsca znacznie lepiej zabezpieczonego. Tam spotkałam kami...-Popatrzyła na barmana przez chwile z pewnym zapytaniem w oczach-W sumie czemu mi nigdy nie mówiliście, że bogowie istnieją? Ale no... chciałam się pozbyć tego czerwonego gówna. To pokazał mi parę opcji, z czego wybrałam jedną z nich. Wyruszyłam w podróż po Japonii w poszukiwaniu innego kami, ale ten chyba sam mnie znalazł. I spotkałam pewną istotę... Ponoć w ogóle nie tylko nie z ziemi, świata dusz czy Takamagahary, ale w ogóle spoza tego świata... Ale no... Poszłam z nim na układ-Pochyliła trochę głowę, acz część twarzy była widoczna-Oczyszczenie mojego ciała, duszy i umysłu w zamian za moc quincy. Zgodziłam się, i wszystko to ze mnie uleciało. Pożeracz, choroba umysłu... Grzechy. Stałam sie praktycznie kimś innym. Uwolniłam się od "niej"-Uniosła kasę... Właściwie to po chwili ją zarzuciła na plecy, całkiem odsłaniając głowę-I najwidoczniej ona się również uwolniła, później. I boję się co musiała dać... czy zaoferować w zamian, by wyjść z tym wszystkim na powierzchnię
Milczała przez moment. Mogła rzucić żartem, ale nie miała na to żadnej ochoty.
-Była ze mną przez większość życia, jak nie całe. Była jak czarna, gęsta mgła, cień który rzucał się na wszystko co robiłam i myślałam. Nie czułam prawie nic poza pogardą, obrzydzeniem i gniewem. Była diabłem, który siedział mi nad ramieniem i tylko czekał na odpowiedni moment. Nie byłam i nie jestem święta, ale... Na bogów, gdybym mogła się uwolnić wcześniej...-Głos jej się załamał jakby się miała zaraz rozpłakać. Przetarła mocno oczy, nie pozwalając by nawet cień łez gdziekolwiek sie uwolnił.
-Tylko od pożeracza nabrała kształtu. I kolorów. A teraz biega sobie pod moim starym imieniem, i dalej pragnie zniszczyć mi życie. Wyobraź sobie mnie, ale bardziej. I jakbym faktycznie czerpała radość z cierpienia. To ta moja strona-Rozbolała ją głowa. Położyła opuszki palców po tej stronie... Tak się zdenerwowała... I dalej denerwuje... Cholera, co teraz?
Jeszcze w dodatku jest kompetentna na tyle, że o niej gadają. To nie wróży dobrze.

Popatrzyła z ukosa, ale uśmiechnęła się przy tym trochę jak zwierzątko, które może za chwilę ugryźć.
-Milutki jak zawsze-Wycedziła, ale trzeba było przyznać iż poprawiło jej to minimalnie nastrój. Sam fakt, że nie była tu traktowana jak wróg podnosił ją na duchu-Tak, mniej więcej tak. I z tego co mi mówisz bardzo chce mi udowodnić, że jest w stanie osiągnąć więcej niż ja kiedykolwiek będę w stanie. Z tego co widzę... I tak i nie
Sięgnęła jeszcze raz do torby by znowu wyciągnąć bukłak. Dosłownie zwilżyła tylko jamę ustną, bo głupio jej się siedziało przed kimś pijącym bez własnego napitku. Następnym razem lepiej się przygotuje.
-Wiesz o istnieniu duchów i życia pozagrobowego, a nie wierzysz w bogów?-Lekko przekrzywiła głowę. Przy tej okazji trochę uwolniła zarówno swojej energii jak i tej boskiej, ot, by mógł trochę poczuć jej specyfiki. Trwało to jednak tylko chwilę-No cóż. Trudno mi Cię winić. Chyba tylko przez moje szaleństwo byłam w stanie w to najpierw uwierzyć, ale... Jeśli mnie życie czegoś nauczyło to tego, że praktycznie wszystko jest możliwe. Czy rok temu byś uwierzył, że świat jest w stanie pomieścić dwa razy mnie?
Parsknęła, acz był to śmiech dość gorzki. Popatrzyła na szklankę, popatrzyła na schody prowadzące do dawnych pokoi. Pewnie nie miała tam czego szukać.
-Zabrała... Nie, przywłaszczyła sobie wszystko co tu miałam. Sama to zostawiłam, więc... Czy powinnam mieć pretensje? Zwłaszcza, że sama wszystko zaczęłam od nowa. Nawet imię mam inne-Chikaze wstała i przeszła się kawałek po klubie. Głównie znowu chciała poczuć miękkość puchatego dywanu, który widział chyba zdecydowanie więcej niż przeciętny dywan mógł znieść-Jedyne czym się martwię... Ile zła może wyrządzić, oraz... Co się dzieje z moją matką. Bellato, Shinigami, Mercenari...-Tak naprawdę... Chyba wiedziała czemu zrobili się aktywniejsi. Miała w tym swoją sporą zasługę, ale na pewno nie powinna się tym chwalić.
-...Szukała mnie w soul society. To może być sposób, bym sama do niej przyszła, prędzej czy później. I bym wiedziała gdzie szukać-Dalej sobie chodziła, pogrążona w myślach-Może sobie być Ishifone Kumagae. Ale jej moc jest zbyt groźna...
Stanęła. Popatrzyła na sufit. Bardzo rzadko to robiła, a może jest coś tam ciekawszego od lampy.
-Muszę porozmawiać z Adalbertem-Zerknęła na barmana nie zmieniając pozycji głowy-Wiesz... Nigdy nie spodziewałam się, że się za tym wszystkim stęsknię. Jakbyśmy się już nie zobaczyli... Było miło Cię poznać
Mówiąc to ostatnie posłała Neko miły uśmiech. Może nawet za miły jak na te okoliczności. Nałożyła jednak kasę na głowę, i o ile nie powiedział jej niczego ważnego to...
-...Mógłbyś mi jeszcze otworzyć?-Obróciła się bokiem zakłopotana. Poradziła by sobie, ale jakoś tak nie wypadało-Niestety nie przenikam przez ściany

Mogłaby potraktować takie określenie jako bluźnierstwo, ale nie wiedział przecież co czynił. Tak samo jak spora ilość innych ludzi na tym planie rzeczywistości. Uniosła brew na ochrzan który zgarnęła.
-To macie zabezpieczenia tylko w podziemiach? No nic, przepraszam-Zabrzmiała trochę nonszalancko, fakt, ale miała to szczerze na myśli-Nie wiem. Jednak jeśli walka okaże się być konieczna z pewnością się o tym przekonam
Taka odpowiedź jej wystarczyła. Była szczera, co potrafiła docenić. Tak samo jak jego troskę o Adalberta.
-Nie wiem, nie znam sie. I wiesz co... Masz rację. Niech dalej wraca do zdrowia. Dla mnie to jest najważniejsze-Chikaze nasunęła na swoją głowę kasę. Widziała, że nad czymś myślał, ale uszanowała prywatność jego głowy. Swoją natomiast również skinęła, i wyszła z klubu.
Jaki kierunek? Plaża w Karakurze. Zamierzała pomedytować tak z godzinę albo dwie, w zależności od tego jaka była pora dnia. Musiała jakoś odwrócić uwagę od swojego stanu. A potem może się trochę przejdzie po plaży. Tak do zaawansowanego zachodu słońca. Potem ruszy do Katriny.
Jak w tym śnie. Karakurska plaża.

To, co się stało kilka dni temu bardzo trudno będzie wytłumaczyć wybuchem gazu, tyle pomyślała. Nie zdziwi się jeśli ostatecznie dojdzie do ewakuacji. Może to i będzie wtedy lepiej, chyba, że o czymś nie wiedziała. Dlaczego w sumie cały czas mieszkali tu ludzie? Nie łatwiej byłoby kontrolować sytuację gdyby to miejsce było opuszczone? Zaaranżować, że użyty tu... Jak to się nazywało... Antrax? Naprawdę dziwne rzeczy czytała za młodu...
Na chwilę serce jej przystanęło gdy zobaczyła pusty dom. Różne scenariusze przeszły jej przez myśl. Może wyszła na zakupy, acz było na to późno. Może stało się coś gorszego, ale w tym wszystkim jednego scenariusza najbardziej się bała. Będzie musiała zapytać, nie było co czekać. Cokolwiek się stało to było to niedawno.
Musiała uważać, shinigami była tutaj cała masa, a klub obserwowała co najmniej dwójka. Dopiero się będzie mogła ujawnić w jakimś ustronnym miejscu, a i przejście będzie musiała otworzyć gdzieś indziej. W środku niewiele się zmieniło. Właściwie prawie nic. Czasami się zastanawiała, czy tutejsi klienci to nie kukły ustawione by puste miejsce nie wyglądało za dziwnie. Ale starsi są dziwni. Apropo...
Znalazła go. Wyglądał w naprawdę niezłym zdrowiu, zwłaszcza po tym co się stało. Zastanawiała się czy kiedykolwiek z tego wyjdzie, a był rzeczywiście w stanie się sam poruszać. No przynajmniej nie widziała żadnych pomocy wokół. Zdjęła hełm, rozejrzała się. Rekwizyty były uporządkowane, chyba dawno nikt ich nie używał.
Pokazała się. Stała swobodnie, bez pozy, z surowymi zazwyczaj oczami wyrażającymi wzruszenie, zwłaszcza po reakcji której była świadkiem.
-Tak. Widzę, że Neko powiedział Tobie o naszym spotkaniu. Rada jestem... Khem, cieszę się, że Cię widzę w zdrowiu.-Chrząknęła, przestawiając się z jednego stylu mowy do drugiego. Zacisnęła powieki, nie chcąc przecierać oczu w pełnej zbroi-To... Okoliczności mogłyby być bardziej przyjazne, ale tak. Zastanawiałam się, czy mnie poznasz, i jak zareagujesz... Dużo się zmieniło, dużo się dzieje...-Gestykulacja zupełnie nie przypominała tej z ostatnich czasow. Była też inna niż z dawnych. Bardziej przypominała żywszą Chikaze gdy przemierzała Rukongai, z rękami w trochę mało skoordynowany sposób obrazującymi co chce przekazać. Może była jedynie trochę bardziej zakłopotana.
-...jeszcze porozmawiamy, mam nadzieję, ale chcę wyklarować, dowiedzieć się... Cholera... Przepraszam, wiesz co z moją mamą? Nie wiem czy wyszła na zakupy, czy... Wróciła do cyklu, czy coś jeszcze gorszego.-Zmieszanie osiągnęło apogeum gdy przeklęła, i poczuła po raz pierwszy potrzebę przeproszenia za to. Spoważniała gdy przeszła do konkretu, ale wydawała się być dalej roztrzepana i rozemocjonowana.