Dom Chikaze

Kazue nie wierzył jej, że nic o tym nie wie. Była tak przejęta, że musiała wiedzieć coś o zaistniałej sytuacji. Zresztą on sam się nikomu raczej nie naraził, aby ten ktoś się na nim tak odgrywał. Chłopak zawsze starał się nie wtrącać w sprawy innych i stronił od konfliktów, dzięki czemu unikał takich zdarzeń jak te które zdarzyły mu się od chwili gdy Yui zamieszkała razem z nim.
-No cóż... Jak wolisz, widzę, że jesteś tym strasznie przejęta, co skłania mnie do wniosku, że wiesz kto może za tym stać, ale jeśli nie chcesz mówić to nie będę naciskał. Aczkolwiek wolałbym przynajmniej wiedzieć czy mam się czegoś zacząć obawiać. Nie chciał prosić ani naciskać. Wiedział, że to może odnieść odwrotny skutek do zamierzanego, dlatego odpuścił trochę. Postanowił, że porozmawia z nią gdy ona się uspokoi.
Obszedł jeszcze raz, cały dom oceniając straty. Mimo, że mu się nie chciało, zaczął sprzątać, myśląc przy tym, co za tajemnice może ukrywać jego lokatorka. Nie wydaje się raczej kimś, kto mógł komuś zaszkodzić i to aż tak, by niszczyć jej za to dom.

Straty... najbardziej ucierpiała kuchnia i to głównie dlatego, że większość jego zapasów poszła w gwizdek. Natomiast jeżeli chodzi o resztę, to... tutaj przestawić, tutaj położyć matę... jakoś mu to szło, aczkolwiek z tego co patrzył to przed wyjściem wyglądało to z dziesięć razy lepiej. Jednak brakowało mu tych umiejętności organizacyjnych. W międzyczasie jednak słyszał, że Yui coś mówiła cicho do siebie. Słyszał też odgłosy szurania co oznaczało, że pewnie zajęła się sprzątaniem.
Po jakiś dziesięciu minutach przyszła do niego Yui. Była ona trochę ubrudzona, ale co najdziwniejsze miała na sobie gumowe rękawiczki oraz kubeczek. W drugiej dłoni miała natomiast coś, co przypominało... niestety nie udało mu się przyjrzeć, bo schowała to za kimonem. Już chyba się mocno uspokoiła, bo po prostu stanęła przed nim z tym kubkiem czegoś mocno ciemnego.
-Ktoś kto tutaj był nie chciał, by ktokolwiek tutaj za nim szedł. Mam pozwolenie od przełożonej, by Cię trochę w to zaznajomić, więc... musisz się zastanowić, czy tego chcesz. Tylko szybko, bo nie mam zbyt dużo czasu-Jej głos trochę się zmienił. Nie był tak przyjazny jak wcześniej. Był bardziej donośny i bardziej pasował do nieco starszej osoby.

Kazue od razu poczuł zauważalną zmianę tonu wypowiedzi Yui. Poczuł się dość dziwnie, to co mówiła brzmiało bardzo poważnie. Stwierdził, że chce wiedzieć o co chodzi, w końcu ktoś napada na jego dom. Chciałby wiedzieć czy może normalnie wychodzić z domu bez obawy przed kimś, czy może ma wyłaniać się tylko na chwile, pędząc do akademii by nikt go nie zauważył.
-Tak Yui, chcę wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi. Powiedział to bardzo stanowczo. Po chwili dodał: -Mam nadzieję, że nie jest to coś poważnego. Chłopak przypomniał sobie swój nocny wypad i jego konsekwencje, nie chciał aby coś takiego znów się powtórzyło.
Złapał ją za rękę i powiedział: - Chodźmy do ogrodu tam będzie się nam lepiej rozmawiało.

Dała się zaprowadzić do ogrodu, jednak złapać za rękę - w życiu! Odsunęła je natychmiast jak tylko ten wyciągnął do niej dłoń. Zaraz schowała je za siebie. Przy okazji zauważył, że były umazane czymś fioletowym. Po drodze zdjęła rękawiczki i wywinęła je na drugą stronę. Strasznie ostrożna... ale miała refleks, trzeba przyznać.
-Dla Ciebie... nie, teraz raczej nie. Chyba...-Zamyśliła się. Stanęła sobie w cieniu pod jednym z drzew i przyjrzała się substancji w kubku z uwagą.
-To co tutaj mam to bardzo silna trucizna. Po dotknięciu prawdopodobnie rozłożyłaby duszę w przeciągu pięciu minut. Nie wiem kto mógł mieć coś takiego, ale chyba był po to samo co ja...-Dziewczę zrobiło chwilę przerwy. Obróciła się, i wylała ostrożnie zawartość kubeczka pod drzewo. Poczekała chwilę...
Liście zaczęły spadać. Przedtem jednak czerniały i zwijały się. Samo drzewko skurczyło się do postaci gałązki, aż w środku coś trzasnęło.
-Niewiele Ci to pewnie powie, ale szukam dla kogoś czegoś bardzo ważnego. I jedna z tych rzeczy została ukryta u Ciebie w domu. I nawet nie wiem, czy tutaj jeszcze jest

Nieskuteczna próba złapania ją za rękę była błędem, zresztą normalnie by tego pewnie nie zrobił, nie myślał wtedy racjonalnie. Gdy zauważył fioletową substancję, zaciekawiło go to, ale pozwolił aby Yui powiedziała to co chciała, pewnie nie było to dla niej łatwe. Chłopaka kompletnie zamurowało gdy zobaczył co trucizna naprawdę potrafi zrobić.
- Trucizna? Ale kto chciałby nas otruć?- Po wypowiedzeniu tych słów zamyślił się na chwilę, po czym postanowił dodać:
- No dobrze, a możesz mi wyjaśnić czego szukasz i gdzie to może być? I tak w ogóle to dla kogo Ty niby pracujesz?- Kazuego wyraźnie zaciekawiło to wszystko. Co mogło się znajdować w jego domu, żeby ktoś posunął się do próby otrucia aby to zdobyć?
Zniecierpliwiony ale zarazem próbujący utrzymać spokój, chłopak czekał na odpowiedzi Yui.

-Ktoś, komu zależy by nikt go nie ścigał-Rzekła odstawiając kubek gdzieś na bok. Nie wydawała się już być aż tak zdenerwowana, acz dalej utrzymywała poważną postawę. Wyciągnęła coś zza kimona. Było to... chyba jakieś urządzenie, podobne do tych komunikatorów których używają Shinigami. Sprawdziła coś na nim, po czym go schowała.
-Przede wszystkim, sto procent dyskrecji. Będzie to dobre zarówno dla Ciebie, jak i dla mnie. Nie mogę Ci powiedzieć czego szukałam i dla kogo, nie mam pozwolenia. Domyślasz się, że nie ode mnie to zależy... a teraz skup się, bo to dla Ciebie ważne-Dziewczyna zrobiła krótką pauzę, jakby oczekiwała fizycznej manifestacji jego przygotowania do tego, co zamierzała powiedzieć.
-Ta sprawa Ciebie nie dotyczy. Przypadek, mógł być to zupełnie inny dom. Obstawiam, że to co tutaj było zostało już zabrane, więc pewnie już nikt Cię nie będzie męczył. Chyba, że Cię to zainteresowało... młodzi w waszym wieku tak mają. Nie zdziwi mnie to, i prawdę powiedziawszy niespecjalnie przeszkadza. Więc? Masz szansę się w to nie mieszać... skorzystasz?

Kazue bił się z myślami, nie wiedział co zrobić to nie było fair, że ona nie chciała mu powiedzieć wszystkiego, w końcu w pewien sposób go to dotyczyło. Chciał dowiedzieć się o co chodzi i zagłębić się w to bardziej.
- Nie, nie skorzystam, chciałbym się dowiedzieć o co chodzi, ale oczekuje pełnego zaufania i tego, że mi wszystko powiesz. Ode mnie masz gwarancję stuprocentowej dyskrecji, bo nawet jeśli chciałbym komuś powiedzieć to nie mam komu. Roześmiał się lekko, próbując rozluźnić atmosferę.
- Z tego co mówisz to sprawa jest delikatna i bardzo ważna dla... kogoś. Skoro mam być w to wtajemniczony to chyba należy mi się trochę szczerości, więc proszę powiedz o jaki przedmiot i o kogo chodzi w tych przedziwnych intrygach? Spojrzał na nią z spokojem i lekkim uśmiechem. Przejął się trochę tą sprawą, zarazem był zaskoczony, że ktoś taki niepozorny jak Yui może być zamieszany w takie rzeczy. To wszystko wydawało mu się bardzo niebezpieczne, i chyba nie bez powodu, ale z drugiej strony bardzo korciło go aby poznać tą historię bliżej.

Dziewczyna westchnęła cicho. Nie wydawała się zbytnio przekonana zapewnieniami chłopaka o jego absolutnej dyskrecji.
-Nie ode mnie to zależy. Ja tutaj tylko wykonuje polecenia, a jedyne na co mi pozwolono to pobieżne wyjaśnienie sytuacji. I tak się powinieneś cieszyć, że cokolwiek Ci powiedziałam... no ale dobra. Ale potem nie płacz, że nagle musisz uciągnąć więcej niż jesteś w stanie-Yui oderwała się od drzewa i poszła w stronę furtki. Ku potencjalnemu zaskoczeniu chłopaka wykonała jeden długi sus nad bramą, i bach - już była po drugiej stronie. Jakie jeszcze niespodzianki ma w zanadrzu? Aż strach zapytać.
-Zaprowadzę Cię do kogoś kto ma odpowiednie uprawnienia... mam przynajmniej taką nadzieje. Jest strasznie... zapobiegliwa. Prędzej ona znajdzie nas niż my ją...-Pokręciła głową w geście niezadowolenia-Jakby nie można było się zdzwonić albo cokolwiek... w co oni mnie wkręcili...

Kazuego zaczęło irytować już podejście Yui do tej sprawy, ciągle tylko mówiła o tym, że nie ma do czegoś uprawnień albo czegoś nie może, powoli miał już tego dość. Powiedziała, że ma się cieszyć z tego co już mu powiedziała, ale on sądził że to i tak bardzo niewiele. Postanowił jednak, że pójdzie z dziewczyną, skoro już powiedział, iż w to wchodzi, nie chciał się już wycofywać.
- Nie bój się, płakać nie zamierzam ani teraz ani później. Wiesz co? Powoli zaczynają mnie irytować te wszelkie tajemnice, ale pójdę z Tobą. W końcu powiedziałem, że chcę się dowiedzieć o co chodzi.
Zaczynał się zastanawiać kim tak naprawdę jest ta dziewczyna, oraz co i dla kogo wykonuje.
Chłopak zamknął domek oraz furtkę i czekał, aż Yui wskaże kierunek ich drogi.

-Nie moja wina-Wzruszyła ramionami słysząc jego żale na temat trzymania przed nim tajemnic. Chyba nie za bardzo się przejęła jego skargami. Po prostu poszła przed siebie w stronę Rukongai.
Spokojnie przeszli przez bramę jakby nigdy nic. Wokół nich życie uliczne wrzało pełną parą. Parę osób oczywiście zwróciło uwagę na to, że idzie sobie adept akademii z jakąś dziewczyną, ale to właściwie tyle. I coraz to bardziej zagłębiali się wgłąb społeczności dusz...
Dziewczyna parę razy wyciągnęła swoje małe urządzonko. Gdy chłopak przyjrzał się mu bliżej zauważył, że ma wyświetlacz oraz jakąś klawiaturę. Czyli jednak to był komunikator Shinigami, nie było innej opcji! Kolejna ciekawostka - z każdą wiadomością dziewczyna była to coraz bardziej niezadowolona.
-Zawsze to samo... zagadki, chowanie, ciuciubabki i inne bzdury... zaraz mnie coś trafi-Jakże inna była niż ta wczorajsza Yui! Wydawało się wtedy, że nic nie może ja ruszyć...
-A tak się w sumie zastanawiam. Co by było gdyby się okazało, że Cię tutaj specjalnie zaciągnęłam, by pozbyć się potencjalnych świadków tego, co się stało w Twoim domu?-Zapytała ni z tego ni z owego, gdy znaleźli się pomiędzy domkami-W końcu w tych dalszych kręgach takie rzeczy się zdarzają i nikt nie zwraca na to uwagi. Hm?

Chłopak spokojnie szedł za Yui w oczekiwaniu na spotkanie z tajemniczą osobą. Przyglądał się uważnie próbując kogoś znaleźć, ale nie zauważył nic podejrzanego.
- Ty mi mówisz, że masz dość ciuciubabek, chowania i tajemnic? To co ja mam powiedzieć w tej sytuacji? - westchnął młody adept. Gdy odkrył, że dziewczyna posiada komunikator Shinigami, doszedł do wniosku, że ona właśnie nim jest - jest Shinigami! Ogarnęło go pełne zdziwienie.
- A cóż miałoby się stać? Sądząc po twoim komunikatorze, jesteś Shinigami, więc jeśli okazałoby się, że przyszłaś tu ze mną tylko by się mnie pozbyć to stawianie oporu nie miałoby większego sensu. Zrobiłabyś to co byś chciała i tyle.
Chłopak był bardzo pewny tego, iż dziewczyna jest Bogiem Śmierci, ale czy tak było naprawdę? To mogła mu powiedzieć tylko ona, ale wydawało mu się, że to niepotrzebne. Powiązał ze sobą wszystko, komunikator, tajemnice, napad na dom, nie mógł się mylić. Przynajmniej on tak myślał.

-Dla Ciebie przynajmniej to coś nowego-Również westchnęła i poszła dalej. Otrzymała kolejną wiadomość na swoje urządzonko, i tym razem z krótkim "Uhum" skręciła gdzieś. Z tego co Kazue zaobserwował, to był to las. No nic... trzeba tam iść...

piszemy zaraz tutaj

-Nie wiem. Ale skoro są tacy zabawowi, to mogli coś zauważyć ciekawego. Może w jakimś miejscu ktoś zrobił podobny bajzel. Trzeba by się trochę zorientować-Yui odpowiedziała po drodze na wątpliwości Kazuego związane z powiązaniem ludzi z akademii z tymi wydarzeniami. Czyli przechodzimy do podejścia "A nuż coś się zasłyszy"
Natomiast dziewczyna mocno się zdziwiła gdy chłopak ją poprosił o szkolenie w zakresie Kidou.
-A skąd Ci przyszło do głowy, że ja się na tym znam? Czy wyglądam Ci na Shinigami? Nie mam przecież nawet Zanpaktou!-Zamyśliła się chwilę, po czym pacnęła się w głowę.
-No tak, te moje zabawy z ogniem... słuchaj. Wymyśliłam razem z dziadkiem całkiem fajną metodę na manipulację ciepłem. Niby nic specjalnego, ale jak mam obok siebie na przykład coś rozgrzanego i ktoś by chciał się do mnie dobrać to mogę zdrowo poparzyć takiego osobnika. Jednak jeżeli chodzi o Kidou... wybacz. Wiem tyle co ty a może nawet mniej. Może jakbyś chciał czegoś się dowiedzieć o ogrodnictwie... ale raczej wątpię, by Cię to interesowało

- No tak, racja. Zatem będę się przysłuchiwał i przyglądał w poszukiwaniu informacji. Jak coś usłyszę to mam Ci dać znać tak? - odparł Inugami.
Takiej reakcji się właśnie spodziewał. Wyparła się bycia Shinigami. Mało mu mówiła, więc w tym zakresie także pewnie nic mu nie powie.
- Jak to? A ten komunikator? Te wielkie tajemnice? Ta znikająca dziewczyna? - pytał bardzo pośpiesznie, udając się jednocześnie do kuchni. Tam zaczął gotować ryż oraz warzywa, które miał zamiar zjeść razem z Yui na kolację.
- Nie powiesz mi przecież, że w takie rzeczy zamieszani są zwykli ogrodnicy he? - Chłopak cały czas był w przeświadczeniu, że dziewczyna ukończyła już akademię i jest Shinigami. Jak dla niego wszystko się zgadzało.
- Ałć! - krzyknął Kazue. Oparzył się lekko gorącą wodą.
- Mam nadzieję, że będzie Ci smakować. Nie jest to coś wybitnego ale miejmy nadzieje, że będzie zjadliwe.

-Ten komunikator? Technologia autorstwa ojca mojego "pracodawcy". Już Ci mówiłam, że są zamieszane w to osoby z różnych kręgów. Osoba którą spotkaliśmy jest faktycznie Shinigami, ale ja... jestem zwykłą przedstawicielką starożytnego, szlacheckiego, japońskiego rodu. I to w prostej linii-Mówiąc to jej słowa były przesycone taką dumą, że jakby napełniać nimi litrowe cylindry to napoić można by było jedną sporą przecznicę Rukongai.
-Chciałam zostać Shinigami, fakt, ale mój dziadek stwierdził, że nie powinnam się tam marnować. Moje talenty nie są stworzone do tego, by albo gnić za biurkiem albo uganiać się za pustymi w świecie żywych. Więc sobie odpuściłam-Jakoś nie wyglądało na to by kłamała... aczkolwiek może to dlatego, że zachowywała się dość swobodnie. Gdy Kazue poszedł robić kolację ta położyła się na podłodze i zaczęła coś sobie nucić pod nosem. Dość nietypowe zachowanie jak na dziewczynę z, podobno szlacheckiego rodu. No ale jak wrócił to z wielką chęcią zaczęła pałaszować to co dla niej przygotował, oczywiście wcześniej życząc mu smacznego... przynajmniej w czasie spożywania tego wykazywała jakąś klasę.

- No dobrze, dam Ci już z tym spokój. Wierzę Ci. Chyba mnie ponosi. Przepraszam - odparł speszony Kazue. Na słowa Fujiwary o jej rodzinie niemalże parsknął śmiechem, aczkolwiek z trudem udało mu się to powstrzymać. Na szlachetnie urodzoną raczej mu nie wyglądała, przynajmniej nic na to nie wskazywało. Jakby nie było, Kazue nie wiedział za wiele o rodach w Soul Society, a to może być dobra okazja na poznanie niektórych rzeczy.
- Więc, Yui, może opowiesz mi o twoim rodzie. To może być ciekawe. - Kazue powiedział to już z dużą powagą, nie chciał aby odebrała to jako wyśmiewanie czy coś w tym rodzaju. Skoro mówi, że jest szlachcianką to chciałby o tym usłyszeć. W końcu nie na co dzień można spotkać, kogoś kto jest z wysoko postawionej rodziny.
- Mówiłaś o swoich talentach, że nie powinny się marnować. A jakie to talenty jeśli mogę wiedzieć?

-Nie ma problemu-Skwitowała wracając do posiłku. Prawdopodobnie była głodna, dlatego też niezbyt chciała się przekomarzać z chłopakiem. Natomiast wyłapała jego uśmieszek i popatrzyła się na niego z ukosa.
-Naprawdę chcesz tego słuchać? To straszne nudziarstwo-Zapytała dziewczyna po przełknięciu kolejnego kęsa ryżu. Mimo to, nie wyglądało na to, że to było jej ostatnie słowo w tej kwestii.
-W siódmym wieku naszej ery Katamari Nakatomi przysłużył się cesarzowi i dostał najwyższą rangę dworską, dziedziczny tytuł oraz nazwisko "Fujiwara". Potem powstały cztery odłamy rodu które ze sobą konkurowały. Teraz trochę się to zmieniło... a przynajmniej tutaj bo nie ma cesarstwa. Potem natomiast...-To akurat była najprostsza rzecz którą powiedziała w przeciągu ostatnich dziesięciu minut, bo później zaczęła wtajemniczać Kazuego w serię koligacji pomiędzy odłamami rodów, innymi rodami, cesarstwem, o ich wpływach...
-Widzę, że już odpływasz-Na jego szczęście jednak przestała-Jak mówiłam, nudy. Pielęgnowanie ogrodów jest dla mnie zdecydowanie przyjemniejszym zajęciem. Mogę dać upust swoich artystycznych wizji, i to nie w taki oklepany sposób jak malarze czy rzeźbiarze. No i obcuję z żywymi organizmami. Mam szczęście-Dziewczyna uśmiechnęła się kładąc pusta miskę na stole.

Zaczynał się zastanawiać czy dobrze zrobił pytając w ogóle o jej rodzinę. Myślał, że będzie to coś bardziej interesującego albo ona zaprezentuje to w jakiś ciekawszy sposób. Tymczasem ona zrobiła to bardziej oficjalnie, jakby czytała z jakiejś książki. Podczas tego dziesięciominutowego wykładu Kazue wyłapał zaledwie strzępki informacji, ze względu na to, że utonął w swoich myślach. Zafascynowała go jego walka z hollowami. Dała mu strasznie dużo satysfakcji oraz pewności siebie. Wiedział, że nie należały one do jakichś przepotężnych stworów, ale jednak przepełniała go duma.
- Yui, doceniam to, że chcesz w ogóle ze mną rozmawiać. Niewiele osób ma na to ochotę. Dziękuję. - powiedział dość chłodno, ale mimo to, szczerze. Także uśmiechnął się do niej lekko, po czym wziął puste miski i zaniósł do kuchni by je umyć. Normalnie by tego nie zrobił, ale stwierdził, że skoro mieszkają tu we dwójkę to lepiej będzie jak utrzyma tu względny porządek. Wrócił do dziewczyny i zapytał:
- A czy ty, jako szlachcianka nie powinnaś siedzieć w jakiejś z waszych posiadłości i zajmować się 'wielkimi i ważnymi' arystokratycznymi sprawami?

Dziewczyna nie zwracała uwagi na to, czy chłopak jej słucha czy nie, po prostu mówiła na ten temat, o który została poproszona, i nawet jeśli nie sprawiało jej to zbytniej radochy czy nawet ją to nudziło, to przynajmniej opowiadała w miarę żwawo. Na jego jednak szczęście, jak już wcześniej zostało zaznaczona, przestała gdy stan jego umysłowych wojaży. Na chłodne podziękowania Kazuego uśmiechnęła się leciutko.
-Mamy coś innego do roboty w tym momencie?-Zapytała odprowadzając go wzrokiem do kuchni. Dalej siedziała sobie grzecznie i patrzyła, jak to pan domu wspaniale radzi sobie ze zmywaniem naczyń. Musiał jednak zadać swoje pytanie... na które Yui się lekko skrzywiła.
-Wydawało mi się, że już Tobie coś na ten temat mówiłam-Zaczęła z lekką irytacją w głosie-Zostałam oddelegowana do pomocy bo mój klan miał dług wdzięczności względem pewnej osoby. Dlaczego akurat moje talenty zostały uznane za najbardziej przydatne, nie mam pojęcia, ale skoro już tutaj jestem to zamierzam dać z siebie wszystko. Im szybciej skończymy tym szybciej wrócę do siebie

W sumie zadając to pytanie wiedział, że odpowiedzi nie dostanie. Przynajmniej takiej prostej i oczywistej. W trakcie tej krótkiej znajomości zdążył już zauważyć lekką niechęć mówienia o sobie przez Yui. Może jednak to było spowodowane jego pytaniami? Tak czy siak, nie chciał już jej więcej irytować.
- Nie, chyba nie mamy nic innego do roboty- powiedział uśmiechając się do niej.
-Prawie bym zapomniał, przepraszam ale wyjdę się na chwilę przewietrzyć. Po wypowiedzeniu tego, wstał i ruszył w stronę drzwi.
Na zewnątrz nie było jeszcze całkowicie ciemno, a światło z domu rozjaśniło jeszcze ogród do którego udał się Kazue. Oczywiście przyszedł tam poćwiczyć, nie mógł sobie odpuścić. Mimo iż odczuwał jeszcze lekki ból brzucha nie przeszkadzał mu w wykonywaniu ćwiczeń. Cieszył się z tego, mógł więc pracować dalej nad sobą. Najpierw zrobił kilka skłonów i przysiadów dla rozgrzewki. Po tym nastąpiły seria pompek i podciągnięć na jednej z większych gałęzi drzewa. Po tym miał krótką przerwę, następnie podniósł boken który wziął ze sobą. Zaczął zadawać ciosy, które trafiały w drzewo. Seria szybkich uderzeń, później mocniejszych a na koniec przeplatane szybkie z tymi mocniejszymi. Z daleka mogło to wyglądać komicznie, uczeń akademii bijący drzewo raczej nie wygląda poważnie. Jednak on miał to gdzieś, mógł przecież robić to co chciał. Po wszystkim usiadł pod tym samym drzewem, odpoczywając przez chwilę. Myślał o tym co ma robić przez najbliższy czas. Chodzenie po szkole, przysłuchując się rozmowom innych. Może dowiedzieć się różnych rzeczy, jednak w znalezienie informacji których poszukuje Yui, chłopak wątpił.
- Nie ma nad czym się rozwodzić. Czas spać. - westchnął sam do siebie. Jak powiedział, tak zrobił. Po wejściu do domu skierował się do łazienki. Zmył z siebie pot oraz trudy dzisiejszej walki z hollowami. Poszedł do pokoju, położył się na łóżku i zasnął w mgnieniu oka.

Po "śmiesznym biciu" drzewa Kazue był naprawdę wykończony, więc po przemyciu się z przyjemnością udał się na karimatę. O dziwo jednak miał pewne problemy ze snem. Najwidoczniej był w takim stanie, że ciało musiało jeszcze trochę odpocząć przed zaśnięciem... kiedyś o tym słyszał ale kto by mógł przypuszczać, że to jest prawdziwe. Ze snem natomiast nie miała najmniejszych problemów Yui, która na swojej karimacie przykryła się jakimś prześcieradłem z szafki Kazue. Ostatecznie jednak chłopakowi udała się ta sztuka. W końcu...
Następnęgo dnia chłopak był cały obolały. Nie dlatego, że coś mu się stało, ale mięśnie zwyczajnie odmawiały mu współpracy. Chyba wczoraj trochę się nadwyrężył najpierw w tej walce z hollowami, a później na sparringu z drzewem. Natomiast na karimacie Yui nie było niczego poza starannie złożonym prześcieradłem i kartką. A zapisane było na niej, iż...

"Muszę coś załatwić. Spotkamy się tuż po Twoich zajęciach. Powinnam być w okolicy. Trzymaj się (＾▽＾)" Nie miał zielonego pojęcia co miały oznaczać te ostatnie znaczki, ale to oznaczało, że dzisiaj śniadanie robi sobie sam... a tutaj ciągle taki bałagan... szlag.

Rano obudził się strasznie głodny. Gdy zobaczył kartkę pozostawioną przez Yui, przeczytał ją, a następnie powiedział do siebie:
- Trzymaj się. Nie mam innego wyjścia, muszę sobie radzić. Nie jestem dzieckiem - odłożył kartkę na stole i udał się do kuchni. Czekał go ciężki, codzienny wybór czegoś do zjedzenia. Przejrzał szafki i po krótkim zastanowieniu się wybrał ryż z jogurtem. Skąd on się tam wziął, nie mógł sobie przypomnieć. Może to Yui go przyniosła, przecież już raz przygotowała mu takie śniadanie. To co zrobił, zjadł w mgnieniu oka. Stwierdził, że powinno mu starczyć a w ciągu następnych kilku godzin głód go nie dopadnie. Później poszedł umyć zęby i poszukać swego stroju. Po krótkich poszukiwaniach znalazł to czego szukał, w najbardziej oczywistym miejscu - szafie. Spojrzał także na bałagan który był w domu. Pomyślał, że miło by było dla Yui gdyby się tym zajął, ale niestety musiał już wychodzić. Zabrał ze sobą wszystkie potrzebne przedmioty i ruszył w drogę. Na swoją 'misję szpiegowską'. To stwierdzenie mu się nawet spodobało. W dzieciństwie zawsze lubił te historie o shinigamich którzy są niezauważalni, którzy należą do drugiego oddziału. Znów zaczął popadać w marzenia. Jednak obudził się w najbardziej odpowiedniej chwili, gdy dotarł do akademii.

Jogurt znalazł, owszem, ryż też, więc jego wstępne poranne plany nie zostały brutalnie przerwane. Tak jak wcześniej, śniadanie było smaczne i sycące, w końcu takich cudów to on rzadko kiedy próbował. W końcu był tylko uczniem akademii... o dziwo swoją szatę tez znalazł tam gdzie być powinna, acz z racji tego, iż nie była porządnie złożona zdążyły się na niej pojawić zagniecenia, których nie dało się zniwelować za pomocą mechanicznego gładzenia dłońmi. Nie miał jednak zbytnio czasu na pierdoły, więc... wyruszył rozmyślając i ponosić się marzeniom. Wyobrażał sobie jakim to on nie wiadomo jakim szpiegiem jest, bo będzie podsłuchiwał innych studentów i wyłapywał co ciekawsze fakty... na razie jednak musiał sprostać czoła o wiele trudniejszemu zadaniu, jakim było wytrwanie na zajęciach z kendo.

***

Jak zwykle dostali wycisk, gdyż facet lubił być na sto procent pewny, że jego podopieczni są dobrze rozgrzani i nie przytrafi im się żadna poważniejsza kontuzja. Ale przynajmniej mieli teraz te piętnaście minut przerwy po dwugodzinnym treningu... acz musiał przyznać, że przynajmniej mu się te zakwasy trochę porozchodziły. A może ból po ćwiczeniach przyćmił działanie kwasu mlekowego... no nic. Miał teraz tą przerwę... i od niego zależy, gdzie pójdzie i co będzie robił.

Trening opuścił zmęczony oraz spocony. Wycisk który dostali mu odpowiadał, gdyż lubił poczuć, że coś zrobił a nie tylko pomachał trochę bokenem. Wszyscy wyszli na korytarze akademii, a on zastanawiał się co powinien w tym momencie zrobić i jak zebrać potrzebne informacje. Przyjrzał się osobom z jego klasy i typował tych którzy mogliby coś wiedzieć lub usłyszeć. Ludzi mało popularnych wykluczył z kręgu poszukiwań, ponieważ stwierdził, że nie uczęszczają na jakieś zabawy ani nie mają kontaktu z większą liczbą ludzi. Natomiast jego uwagę przykuły osoby robiące najwięcej szumu wokół siebie. Obracali się wokół wielu osób i byli w posiadaniu wielu informacji. Prawdopodobnie jeśli już ktoś miałby wiedzieć coś o jego sprawie, to będzie jedna z takich osób. Kazue czuł się trochę niepewnie, zazwyczaj trzymał się na uboczu, starając się nie przeszkadzać innym i nie mieszać w cudze sprawy. Żył w przekonaniu, że lepiej nie wtrącać się w życie innych bez konkretnego powodu. Zaczął rozważać możliwości wykonania powierzonego mu zadania. Podejście do grupy kilkunastu osób z klasy i wkroczenie do ich rozmowy wydawało się nienaturalne dla Kazuego, więc ta możliwość została wykreślona. Mógłby rozmawiać z nimi na osobności, jednak nie cieszył się zbytnią popularnością ani szacunkiem, zatem informacji tak też nie znajdzie. Zdecydował się na chyba najlepsze w tym momencie wyjście. Po prostu stanął w mniejszej niż zazwyczaj odległości od innych, na tyle blisko by usłyszeć o czym toczą się rozmowy. Możliwe, że usłyszy coś co go zainteresuje, choć podchodził do tego raczej sceptycznie.

Zatem wedle swojego postanowienia chłopak postanowił jak najbardziej naturalnie podejść do największej grupy rozmówców i wyłapać co ciekawsze informacje z ich grona. Tak się akurat składało, że większość klasy była dość towarzyska, więc skierował się do najbliższej nieco większej grupki chłopców przy drzwiach sali do której aktualnie mieli iść. Niby sobie stanął patrząc gdzieś w przestrzeń, ale ucho miał czujne... i oto, co udało mu się wyłapać. Nie czekał zbyt długo, by wychwycić jakieś ciekawe informacje.
-...dziecko hollowa?
-Ano. Podobno ktoś na boku załatwił mu tą możliwość. Do czego to teraz dochodzi...
-Seireitei robi się ostatnio zbyt miękkie. Przyjmują kogo popadnie i z jakąkolwiek przeszłością. Ciekaw byłbym czy tak samo by mu się udało gdyby na przykład kogoś zabił
-Weź... skąd ty w ogóle o tym, wiesz?
-Od znajomego
-A ci kurna nie wierzę, pokaż no mi gdzie on jest
-Już skończyli zajęcia, więc nic z tego. Ale jutro Ci pokażę
-Jak on miał? Tamura Ramiz?
Nic dalej na ten temat nie usłyszał, bo, jak można było się domyśleć, zmienili go. Co teraz?

Po tym co usłyszał, jedno stwierdzenie zapadło mu znakomicie w pamięć. Mianowicie wypowiedź o dziecku hollowa. Powtarzał w myślach te dwa wyrazy jak mantrę. Zastanawiał się co mogło to oznaczać. Z reszty tego co się dowiedział, użytecznymi informacjami mogą okazać się te o pokazaniu tej osoby przez jednego z chłopców nazajutrz oraz to, że jego prawdopodobne imię to Tamura Ramiz. Kazue nie wiedział nic o tej osobie, a przynajmniej nic sobie nie przypominał. Natomiast słyszał kiedyś pewne plotki o tym, że kogoś przyjęto do akademii nie tak jak każdego innego. W jaki sposób to się odbyło nie wiedział, w sumie mało go to obchodziło. Podobne sytuacje zdarzają się wszędzie, a on sam wyrobił sobie na ten temat pewne powiedzenie. Kto ma pieniądze ten ma władze, więc może zrobić co mu się podoba.
Przerwa dobiegała już końca, więc młody uczeń musiał wracać na zajęcia z kendo. Szkolenie jest jego priorytetem. Na zajęciach starał się mieć nadal wyczulone uszy na jakieś informacje. Jednak poświęcał też odpowiednio dużo uwagi nauce. Jeśli Kazuemu pozostały jakieś zajęcia w akademii w tym dniu, chłopak poszedł na nie w skupieniu. Po skończeniu zajęć chciał spotkać się z Yui. Powiedziała, że się spotkają więc tak zrobi. Nic lepszego oprócz treningu w domu do roboty nie miał. Jednak zważając już na jego poranne zmęczenie, a teraz jeszcze to po ćwiczeniach z kendo, raczej nie miał ochoty zabierać się za ćwiczenia. Pogawędka z lokatorką może stanowić małą odskocznie od zajęć w akademii. Przy okazji będzie mógł jej wspomnieć o rozmowie której się dzisiaj przysłuchał. Może ją to zainteresuję, a może nie. Sam jednak stwierdził, że jutro postara się dyskretnie dotrzymać kroku tym chłopakom. Chciałby się dowiedzieć, kim jest ta osoba o której mówili.

Nikt nie zwrócił specjalnej uwagi na to, że Kazue podsłuchiwał czyjeś rozmowy. Zresztą, to nie w jego stylu, więc nie musiał się martwić... ba, z jego nastawieniem i tak by tego nie zrobił. Plotki plotkami, ale zajęcia są akurat tutaj pewną rzeczą i to na nich, jak słusznie zauważył, powinien się najbardziej skupić w tym momencie. I tak nic nie zrobi na razie z tymi plotkami, zatem...
Na szczęście jednak miał przed sobą głównie teoretyczne wykłady. Nauczyciele byli surowi i mocno ganili za choćby najmniejsze objawy rozkojarzenia, ale co zrobić - kandydatów przybywało i trzeba było dopilnować, by wyłapać z nich najlepszych. A że Kazue był osobą dość ambitną i zmotywowaną, to udawało mu się w miarę utrzymywać skupienie... acz niektóre przedmioty były takim zawracaniem gitary, że odechciewało się żyć. Na co komu znajomość świata zewnętrznego? I tak w 95% misji na ziemi nawet nie zamienią słówka z ludźmi, nie mówiąc już o jakiś interakcjach między nimi. No ale zaliczyć trzeba było, to mazał coś po tych swoich zeszytach...
W końcu jednak zajęcia dobiegły końca. Yui nie określiła w swoim liście gdzie mają się dokładnie spotkać, w jakich okolicznościach i czy ma po prostu iść do domu czy na nią czekać, więc... to już do niego należała decyzja. Tak czy owak, nie widział jej nigdzie w okolicy bramy do akademii.

W pewnym sensie swoje 'szpiegostwo' mógł uznać za sukces. Jednak nie wiedział, czy jego informacje mogą być przydatne w jakikolwiek sposób. Tak naprawdę niewiele wiedział o sprawie która zajmowała się Yui, żadnych szczegółów. Wiedział natomiast, że uzyskał dość ciekawe wiadomości, które jeśli nie zainteresują jej, to jego samego.
Faktycznie zajęcia ze znajomości świata żywego były okropnie nudne, jednak starał się uważać na tyle by w satysfakcjonującym stopniu zaliczyć te zajęcia. Oczywiście wolał praktyczne wykłady takie jak kendo lub nauka kidou. Uważał, że to prawdopodobnie najbardziej mu się przyda. Na dzisiejszych wykładach był bardziej nieobecny, mimo to w miarę uważał na to o czym mowa. Rozmyślał o zasłyszanych plotkach na temat Ramiza Tamury. Wyrażenie dziecko hollowa było dla niego strasznie dziwne i intrygujące. Z tego co wiedział to puści nie mają dzieci, a przynajmniej o nich nie słyszał. Przez to stawało się jeszcze bardziej ciekawe.
Wytrwał jakoś do końca nużących zajęć, i szedł na spotkanie z Yui. Wyszedł przed akademię, lecz tam jej nie zauważył. Pomyślał, że może się spóźni lub jej coś wypadło. Miał czas, więc postanowił poczekać na nią tutaj. Jeśli w po około trzydziestu minutach jego lokatorka nie pojawiła się, uda się do domu.

Nie mając specjalnie nic do roboty chłopak mimowolnie obserwował otoczenie. Przecież nie rozłoży się ze swoim majdanem tuż przed akademią, to by było bez sensu... i w sumie takie zachowanie też może się opłacić. Może i tym razem zasłyszy coś ciekawego?
...nie zapowiadało się jednak na to. Większość studentów po prostu parła przed siebie, by jak najszybciej znaleźć się w swoich domostwach. Nie było tego dużo, większość w końcu mieszka w akademikach akademii... już powoli zaczynało mu się nudzić. Minęło dziesięć minut, dwadzieścia... chłopak z nudów zaczął wypatrywać muchy w otoczen...
...przez ułamek sekundy zauważył coś dziwnego, acz na tyle charakterystycznego, że od razu zapadło mu to w pamięć. Na dachu jednego z budynków stała osoba w bardzo kolorowym pomarańczowo-czerwonym stroju i czapce z trzema rogami, z których zwisały dzwoneczki. W dłoni miała jakąś laskę, jednak nie zdążył się przyjrzeć dokładnie, gdyż gdy mrugnął ponownie oczyma to coś zniknęło, jakby nigdy nie istniało. W sumie słoneczko grzało... może jakiś miraż?
-Heeeeeej~!-Usłyszał z boku, i od razu rozpoznał ten głos. Yui biegła z jego lewej, a gdy przystanęła, dyszała jak nienormalna
-Wybacz, za bardzo się zapędziłam z poszukiwaniami! Huh, huh... co tam? Jak się czujesz po wczorajszym?

Chłopak siedział na ziemi wpatrując się w różne rzeczy, co z początku go relaksowało. Jednak po kilkunastu minutach zaczęło nużyć. Wypatrywał choćby jakichś wyróżniających się ludzi którym mógłby się przypatrzyć. Jednak nie mógł na to liczyć, wyczekiwał na pojawienie się Yui. Siedział tak jeszcze dłuższą chwile, a nim zdążył się zorientować zrobił się odrobinę głodny. Lecz gdy to do niego dotarło, zobaczył jakąś postać. Ta zdecydowanie wyróżniała się na tle wszystkich bogów śmierci ganiających po całym Seireitei. Jednak nie zdążył się jej przyjrzeć, zapamiętał tylko kilka charakterystycznych rzeczy.
Nie miał czasu się nawet zastanowić więcej nad tą osobą bo pojawiła się Fujiwara.
- Hej - odpowiedział posyłając lekki uśmiech
- Już lepiej, rano byłem trochę zmęczony ale nie na darmo trenuje. Teraz jest normalnie.- W końcu spotkał ją, więc mógł opowiedzieć jej o tym co dzisiaj zasłyszał od uczniów akademii.
- Słuchaj, dziś pokręciłem się wokół różnych osób. Jest tak jak się spodziewałem, wiele osób nic ciekawego nie mówiło. Przynajmniej na razie. - Przerwał na chwilę swoją wypowiedź by rozejrzeć się wokół. Poszukiwał tej osoby która widział na chwilę przed przybyciem Yui. Spojrzał tam gdzie się pojawiła i kontynuował.
- Jednak udało mi się usłyszeć jedną ciekawą rzecz. Mianowicie grupka chłopaków rozmawiała o jakimś dziecku hollowa które dostało się w jakiś dziwny sposób do akademii. Jutro może uda mi się dowiedzieć jak wygląda. Ramiz Tamura, słyszałaś coś o nim?