Słoneczna przystań

1525

Trochę mu się to nie zgadzało, ale skoro mógł zobaczyć przeszłość swojego ubrania czy choćby owocu, który przyniósł to dlaczego nie innej osoby, jeśli będzie miał z nią kontakt fizyczny? - Nawet gdybym miał kontakt fizyczny w czasie hipnozy? Tak samo jak to teraz zrobiliśmy z moim zanpakuto. - To było ostatnie pytanie z tym związane. Jeśli nie ma takiej opcji to przyjmie to zwyczajnie do wiadomości.
Kolejna wizja była znacznie przyjemniejsza. Yuzu trochę zazdrościł Yuudaiowi, że mógł na spokojnie rozwijać swoją relacje z Kamagami. Tanaka poznał jej imię w znacznie gorszych okolicznościach, a i kolejne etapy ich więzi rozwijały się (mówiąc delikatnie) w trudnych warunkach.
Niestety po wizji przeszłość owocu dalej pozostawała tajemnicą. Tak naprawdę pojawiło się tylko więcej pytań. - Hm... Niestety niewiele mi to mówi. Ale zważając na to, że aura drzewa była mi dziwnie znajoma, a teraz widziałeś bardzo piękną kobietę, to może była to czcigodna Izanami? W końcu jest ona również siostrą Króla Dusz, więc ich aury mogą być podobne. Pytanie, kim była to osoba w zbroi? W żadnych z legend czy dotychczasowych wspomnień Yuudaia nie spotkałem się z tym aby czcigodny Reio nosił taką zbroję. Także nie wydaje mi się by to był on. W każdym razie chyba pozostaje nam po prostu spróbowanie tego co zaproponowałeś wcześniej...

1526

Poczuł się nieco lepiej gdy usłyszał, że to drzewo prawdopodobnie nie było jednak dziełem Reio. Nie żeby nie szanował Izanami, w końcu to jeden z demiurgów, który kształtował świat. Ale to nie ona powołała shinigami i nie jej obiecali oni służbę.
Zauważył, że Haru spochmurniał. Tanaka był jednak teraz w lepszym nastroju i nie bolało go tak bardzo, że musiał opuścić to miejsce. I tak otrzymał tutaj dużą pomoc.
- Jeśli to nie problem, to chciałbym spędzić w tej wieży jeszcze godzinę. Dobrze wpływa na mnie aura tego miejsca i chciałbym wykorzystać to do medytacji. Muszę duchowo przygotować się na pogorszenie mojego samopoczucia w Soul Society. Później chciałbym jeszcze pożegnać się z resztą i możemy ruszać. - uśmiechnął się trochę smutno. Gdy dostał zgodę to usiadł w jakimś ustronnym miejscu i zamknął oczy. Wsłuchiwał się w rytmiczne tykanie zegarów i skupiając się tylko na tym oczyścił myśli by wejść w trans. Godzina medytacji, niewiele ale wystarczająco by uspokoić trochę swoją głowę i zregenerować niewielkie pokłady energii.

Po godzinie z transu zapewne wybudzął go zegary, które dadza znać, że wybiła kolejna pełna godzina. Gdy Haru będzie na niego czekać zapyta jeszcze. - Wierzę, że niedługo uda mi się dojść do siebie. Wtedy będę potrzebować solidnego treningu jeśli chce wypełnić swoje cele. Czy znasz może kogoś, shinigami ale niekoniecznie, kto mógłby mi w tym pomóc? - Po odpowiedzi, pożegna Pana Ferdynana, dziękując za jego pomoc i wyrażając nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie mógł go odwiedzić w Wieży Zegarów.
Kiedy dotrą do reszty pożegna z szacunkiem każdego z osobna by zatrzymać się chwilę dłużej przy Kougyoku. - Mam nadzieję, że miło będziesz wspominać podróż ze mną. Szkoda, że nie udało mi się zobaczyć Twojej smoczej formy, ale może jeszcze w przyszłości będę miał taką okazję. Dziękuję też za pomoc, w ostatnim okresie.- To by było chyba tyle. Poprosił ją jeszcze o zwrot kamienia naznaczonego przez Chikaze i serdecznie uścisnął na pożegnanie. Zebrał swoje klamoty i uczknął ze stołu jeszcze trochę słodkości (naturalnie wcześniej pytając o zgodę).
- No to jestem gotowy. Jak mnie odstawicie to od razu odwiedzicie Chikaze?

Gdy się rozmowa skończyła doszła do wniosku, że wcale nie była taka łatwa. Ale dała jej pewna ulgę. Kisuke nie był może jeszcze tak potężny by jej towarzyszyć, ale miał serce w odpowiednim miejscu. Pomimo jego przywar lubiła go. I jego spojrzenie na sprawy dawało inna perspektywę - zupełnie odmienną od jej własnej. Może to było nawet cenniejsze niż jego faktyczna siła.
Rzeczywiście nabrała wprawy w odnajdywaniu swojego brata. Był w miejscu które chyba kiedyś dojrzała majaczące na horyzoncie. Lśniły okrutnie, aż musiała zasłonić twarz dłonią. Scena była... Za każdym razem jak tu się pojawiała była coraz bardziej idylliczna. Sporadycznie nawet tego zazdrościła... Ale czym jest sto lat spokoju wobec grozy absolutnej pustki?
...wybrzmiało to jak z jakiegoś opowiadania nastolatki. Konkrety.
-Cześć Haru. Jak przebiegło to spotkanie?-Usta jej się żlamały w uśmiechu. Od razu poczuła napływ innej energii - od zwykłego, prostego słowa cześć! Przez moment przeszły ją dawno zapomniane odczucia - powiew wiatru rukonu, zapach unoszący się z domów, odgłosy krzątających się dusz... Zupełnie jak w trakcie jej podróży.
Szybko wróciła rzeczywistość. Uśmiech stężał.
-Chciałabym tak powiedzieć. Wszystko na razie jest stabilne... Przyszłość jest jednak bardziej ponura niż myślałam.-Strzeliła z karku raz, potem drugi.
-Przez to co niedawno się wydarzyło Król Yokai zerwał pokój między nami. Został zarządzony konflikt który ma się odbyć za rok między jego sześcioma wybrańcami a wybrańcami naszych rodziców i wuja. Jestem jednym z nich.-Jej gestykulacja była minimalna. Po prostu stała i relacjonowała co się stało. Już tyle razy powtarzała to i do kogoś i w głowie że słowa te zaczynały tracić swoją wagę.
-Na obecną chwilę moje szanse są niewielkie. Nie mogę... Nie chcę pozostawić shinigami samym sobie po mojej deklaracji pomocy. Z drugiej strony mój Ojciec wybrał mnie z jakiegoś powodu, pomimo mojej sytuacji. Pozostaje mi przygotować się w każdy możliwy sposób. Więc przyszło mi prosić Cię o pomoc. Nie w walce z Quincy, ale z wrogiem bardziej nam bliskim.

Jeszcze pamiętała, jak przedszkolanka przestrzegała ich by nie jedli śniegu bo jest brudny i można się pochorować. Ale to jest Takamagahara więc sprawy miały się inaczej. Nawet jeśli bogowie nie są zupełnie odporni na choroby i troski... Chociaż patrząc na Haru mogło się to wydawać mało prawdopodobne.
Miłość. Coś co dla niej dalej jest obce. Wydawało jej się, że kochała Daisuke jak syna, ale z biegiem czasu odczuwała podobne emocje do swoich wiernych, nawet jeśli zdawały się być trochę bardziej odległe....Jak Daisuke. Jak przez mgłę przywoływała do swojej pamięci wspomnienia, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że coś się zmieniło. Dalej był i byli jej bliscy, ale nawet ostatnie przytulenie było jakby bardziej odruchem. Myśl o tym, że coś mogłoby się jemu bądź komuś innemu stać zdawała się być niemal automatyczna. Więc czemu miała wrażenie, że coś jest nie tak jak być powinno?
-Podziwiam jego upór.-Z czasem akurat te rozmyślania również trochę przyblakły w świetle górującego nad nimi słońca. Pozostała myśl na później-Choć w miłości chłód fizyczny jest niczym w porównaniu do zimna serca. Trochę im zazdroszczę.
Objęcie nie zdziwiło ją. Spodziewała się różnego rozwoju wypadku, nawet tego, że Amaterasu mogła zakazać mu angażować się - acz to jeszcze jest niewykluczone. Miała opory by o to poprosić, ale pozostałe alternatywy były jeszcze gorsze.
...przyjaźń. Kolejna emocja która niegdyś nie była dla niej naturalna i nie była pewna co tak naprawdę oznacza. Kogo tak naprawdę mogła nazwać przyjacielem? Czy mogła nazwać się czymkolwiek? Co tak naprawdę chciała? To... mieszało jej się.
Czuła wdzięczność. Ale też obawę. Objęła Haru i pochyliła się by pocałować go w czoło.
-Dziękuję.-Odsunęła swoją twarz od jego głowy-Chociaż Tamotsu nie będzie zadowolony. To będzie niebezpieczne i sam możesz stać się ich celem... Prędzej czy później jednak będziemy musieli stawić czoła znacznie większemu zagrożeniu. Im szybciej zbierzemy się we wspólnym front i zgromadzimy sojuszników tym lepiej.-Wyprostowała sie-... dobrą... Jakbyś mnie poznał zanim oddałam moje moce niszczyciela... do tej pory nie wszystko jest dla mnie jasne. A moja zmiana w boga tego nie ułatwia... Ale dość. Mamy mało czasu a dużo pracy.-...a mimo to dalej go obejmowała, chociaż tak by patrzeć mu w oczy.
- Muszę zapewnić bezpieczeństwo moim wiernym, zebrać sojuszników bym mogła działać w więcej niż jednym miejscu, i samej osiągnąć większą potęgę. To minimum by sprostać temu co mnie czeka. Zaczęłam działać... Muszę odnaleźć Yogarasu. Próbowałam się z nim skontaktować ale nie byłam w stanie... Albo przez moje wzburzenie albo stało się coś innego.-Brzmiała twardo, ale wyciekło z tego trochę zmartwienia.

To było dla niego trudne. Zresztą dla niej również. Wolałaby uniknąć angażowania go w jakikolwiek sposób ale przy tej stawce nieskorzystanie z pomocy stawiało wszystkich z nią związanych w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Było jej przyjemniej, spokojniej - ale napięcie mięśni zdradzało w jakim była teraz stanie.
Przeszło coś jeszcze. Irytacja gdy Haru wspomniał o decyzji Amaterasu i jej pobudkach. Miała swoje przypuszczenia dlaczego tak to rozegrała. Córeczka tatusia.
...oh, to wyszło jakoś tak samo z siebie. Dobrze, że nie powiedziała tego głośno.
-Ponoć jedyne co jest zabronione to pomoc patronów. To znaczy nasi rodzice i Nurarihyon. Nie wiem na ile mogą im przeszkadzać, albo patronowi rodzeństwa. Twoja pomoc sama w sobie nie jest zabroniona.-Rozejrzała się wokół -Sama wolałabym nie narażać Twoich snów... I Ciebie. Zrobię wszystko by...-Na moment zawiesiła głos. By co? Ochronić swoich wiernych? Naraża ich bardziej niż kiedykolwiek. Pomoc shinigami? Możliwe, że ich również wciąga w konflikt albo też odcina ich od swojej pełnej pomocy. Przygotowuje sie się na przyszłą, możliwie ostatnią bitwę? A co ona właściwie robi w tym kierunku?
Wzrok jej trochę pobłądził, broda trochę opadła.
-...by zrobić to należy. Ale nie będę Cię zmuszała byś mi pomógł. Nawet wiedzą, gdzie skierować swoje kroki by zdobyć coś co pomoże mi osiągnąć te cele będzie bezcenna. Pomoc w uzyskaniu sojuszników. Wiedza o miejscach i przedmiotach mocy z których mogłabym skorzystać.-Odsunęła się od Haru. Patrzyła na niego z bólem ale też strachem. Próbowała to powstrzymać lecz waga odpowiedzialności zaczynała ją przytłaczać.
-Moje emocje... szaleją. Bardziej niż zwykle. Coraz trudniej mi nad sobą zapanować. Ale muszę go znaleźć. Nie tylko dlatego, że potrzebuje jego wsparcia. Zaufał mi, i ja ufam jemu.-Wizyta zapowiadała się na krótką. Była w sumie gotowa na wyruszenie e podróż w poszukiwaniu Yogarasu. Chyba, że Hari chciał coś jeszcze dodać ważnego, co by mogło rozwinąć inną kwestię.

Zacisnęła dłoń, ale pozwoliła mu ją puścić i się obrócić. Ba, nawet się roześmiała - i to gromko - gdy tak zaczął rozważać. Rzeczywiście był złotym dzieckiem bogini słońca, którego ciepło rozpływalo się po całej okolicy, a przede wszystkim wśród serc.
-Jesteś na pewno kochany, braciszku!-Zawołała, acz przez chwilę chciała powiedzieć coś zupełnie innego. "Na pewno nie bardziej szalony ode mnie". To, czego się podejmowało już chyba dawno przekroczyło progi odwagi.
-Z tym może być trudno, ale przede mną są same trudne wybory. Mój gniew już jest mieczem który ścina przeszkody na mojej drodze. Jeśli mam stać się uosobieniem furii która unicestwi wrogów wszystkich dusz, tak też uczynię.-Zacisnęła pięść przed sobą. Poczuła jak wigor do niej wraca, i przybyły do niej inne chaotyczne myśli. Nie podda się bez walki. Jak ma umrzeć, to zrobi to w sposób który nawet jeśli ma przegrać to zapewni jej sprawie posłuch na wieki. Tak myślała zanim doskoczył do niej Haru.
Uniosła brwi. Słysząc słowa o Tanace rozzłościła się, ale tknęło ją coś innego, z czym jeszcze się nie spotkała do tej pory. Widziała jak Haru się wstrzymywał z powiedzeniem czegoś, ale tu... coś kręcił. Może nie kłamał, ale nie do końca jej mówił prawdę. Wstrzymała uczucia. Uderzyło ją to... Ale z drugiej strony przemówiło. Od kiedy zaczęła nad tym myśleć postać Izanami wydawała jej się bliska. Smutna. Potraktowana niesprawiedliwie, i może dlatego też postąpiła tak gwałtownie. Móc zrobić coś takiego.
-Być może...-Przyklęknęła na jedno kolano i położyła mu dłoń na ramieniu-...to będzie dla mnie zaszczyt przyłożyć rękę do odrodzenia tej pamiątki po najczcigodniejszej Izanami. Ale bracie, czy jest coś co jeszcze powinnam wiedzieć?-Przyjrzała mu się z cieniem uśmiechu. Chciała mu dać znać, że wie iż coś przed nią ukrywa, ale nie zamierza się za to gniewać.

Znowu to imię. Wywoływało o niej gniew, ale chciała też patrzeć na te sprawy w miarę obiektywnie. Uciekał od niej, i teraz akurat mu wierzyła w pełni. Dalej z uśmiechem podniosła drugą dłoń na poziom jego nosa jakby chciała go pstryknąć. Skończyło się jedynie na mało dynamicznym wyprostowaniu palca i położeniu go na czubku nosa.
-Nawet zepsuty zegar dwa razy dziennie pokazuje dobrą godzinę. Obydwoje zostali wybrani przez wuja Tsukuyomi na jego reprezentantów w zbliżającym się konflikcie. Z chęcią się wtedy bym rozmówiła.-Mówiła spokojnie... Po prostu miała do niego słabość. Jedna z niewielu osób wobec której czuła, że mogłaby powiedzieć absolutnie wszystko. Może... Może nawet jedyna.
Wyprostowała się gdy usłyszała kroki. Nie spodziewała się tu niczego groźnego, ale zadziałał instynkt przed nieznanym. Trochę się rozluźniła gdy zobaczyła, że to ewidentnie jeden z jego snów. I to taki z rodzaju ciekawostki. Widziała też ten styl podawania wizytówki, i go powtórzyła. Rzuciła okiem.
...huh, więc i tego rodzaju sny miewał Haru. No tak, wspominał i historii która sprawiła, że jego sny rozpierzchły się po świecie dusz. Wyłapała jednak coś innego.
-Owszem. Morigami Chikaze.-Z wizytówki przeniosła wzrok na Haru-Idealna, huh? Wpadła Ci w oko?-Zagadnęła, trochę żartując, a trochę mówiąc poważnie zważywszy, że jeszcze w takim zamyśleniu nie widziała Haru. Jednak absolutnie nie wydawała się być zakłopotana obecnością tego snu.
-Mogę poświęcić chwilę. Najlepszy? Czy to prawda. Haru? Zatem na pewno byłbyś w stanie dobrać kogoś, kto byłby dla mnie najlepszym wsparciem w nadchodzących trudnych czasach? Oczywiście, nie tylko emocjonalnym.-O dziwo, pomimo absurdalnego wyglądu, wyglądała na zainteresowaną-Do tej pory żaden kandydat nie wywołał u mnie nic więcej niż przelotnego zainteresowania. Zaczynam się wręcz obawiać, że przy mojej przemianie ten chory element nie został wyleczony.
Co za zabawna myśl. Swat! Acz to prawda, że samotność zaczęła jej doskwierać. Ponadto dobry mąż z odpowiednią pozycją, znaczną siłą, i możliwościami mógłby jej pomóc w zbliżających się konfliktach.
...może faktycznie nie myliła się aż tak bardzo, że nawet istota z głębin nie była w stanie w niej tego naprawić.

Roześmiała się gromko. Była bardzo z siebie dumna, że trafiła, a aura tego miejsca wprawiała ją w dobry nastrój.
-Co się wstydzisz braciszku, nie ma czego... Ale nie wiedziałam, że lubisz temperamentne! Teraz aż chcę ją poznać!-Założyła ręce na piersi, wyszczerzona jakby była w swojej dziecięcej formie. Na moment poczuła się niemal jak na polach rukonu, tylko... bardziej. Zabrakło kontroli, przez co nie kryła swojego zaskoczenia gdy usłyszała jeszcze o dwóch "swatkach".
-...też są snami?-Na moment wróciła do Haru. Uniosła troszkę brwi. Matko. Aż taki był samotny, że podobny sen pojawił się aż trzy razy? Może powinna mu jakoś pomóc... chociaż trochę. Musi jednak ją najpierw poznać. Albo się polubią albo znienawidzą. Takie miała przeczucie.
Nawet trochę przytakiwała mężczyźnie. Trochę nawet bardziej jak wspomniał o kami, acz zastanawiała się, czy tak czy owak nie powinna raczej szukać czegoś w tych sferach. Konkluzja jakoś mniej ją zaskoczyła niż bardziej, tak po prawdzie.
-Tamotsu? Brata wilczycy Yukiko? Owszem. Hm.-Zastanowiła się, opierając zagięty palec wskazujący o swoją brodę. Nic odkrywczego jej nie wpadło do głowy. Właściwie to nawet niewiele myślała, i o dziwo nawet się nie przejęła-Nie powiem, kilka razy zdarzyło mi się zatrzymać na nim spojrzeniem dłużej niż powinnam. Za pierwszym razem gdy się spotkaliśmy byliśmy również podobni sobie siłą. Czy nie ma on jednak już tej jednej osoby, przy której pragnąłby trwać? Haru? Mówię o Tobie. Nie w tym sensie, innym.-Na pewno przyjmie zmianę tematu z wdzięcznością, albo przynajmniej wyrwie go to z marazmu.
-Jest dobrym, wiernym towarzyszem, ale nie jestem pewna czy jestem w stanie poczuć do niego coś więcej. Co ważniejsze... musiałby pokonać mnie w pojedynku.-Skrzyżowała dłonie, nabierając powagi-Nie mogę sobie pozwolić na bycie z kimś, kto nie będzie w stanie nadążyć. Jak ja i moi wierni, powinniśmy wzajemnie sprawiać, by nasza siła i stan wzrastała z każdym dniem! Ale...-Uniosła prawą dłoń i pogładziła się palcem po policzku.
-Może to nie jest taki zły pomysł by ktoś się nad tym zastanowił... Jak ja będę działała... Ugh, dobrze, już dość czasu na raz tu spędziłam, mam inne sprawy! Muszę też wrócić po zbroję!-Trochę nie wiedząc co zrobić z rękami wyciągnęła jedną z nich w bok by otworzyć przejście. Drgnęła jeszcze, przypominając sobie o czymś.
-Ah, Haru, jeszcze jedno. Miałbyś możliwość dowiedzieć się kim są wybrańcy Twojej matki i gdzie teraz są? Musimy zrobić zebranie całej szóstki, im szybciej tym lepiej! Daj też znać jak będzie czas podlewania.-Popatrzyła potem na Jamesa-A Ty... Wy... będziecie mieć zajęcie jak sądzę. Tylko nie róbcie z tego wydarzenia, to będzie krępujące jeśli będę musiała przyjmować wianuszek adoratorów. Do później!
Zawołała jak przejście się otworzy. Przejdzie przez nie i najpierw skieruje się do Murakiri. Tam będzie chciała ubrać się w zbroję którą pozostawiła w świątyni. Prawdopodobnie potem wyruszy na poszukiwania Yogarasu, przynajmniej do momentu aż nie będzie potrzeby powrotu do świata żywych by obdarzyć błogosławieństwem kolejnych wybrańców Accretii. Chyba, że coś jeszcze się wydarzy po drodze...
...chociaż... będzie musiała przełknąć trochę dumy, ale najpierw skieruje się do kapłana z wyspy w seireitei. Przed tym jednak - a nuż się uda - może znajdzie coś, co mogło należeć do Yogarasu. Może jakieś piórko z jego ptasiej formy, albo przedmiot który posiadał a zostawił - cokolwiek. Mogło się to przydać.