Świątynia ośmiu milionów bóstw

Bezpośredniość tej odpowiedzi coś jej przewróciło w piersi. Chyba była zła, że tak nonszalancko jej stwierdził, że dopóki ktoś jest przydatny to są w stanie przymknąć oko nawet na morderstwa i inne zbrodnie. Czy sama była lepsza? Zastanawiała się nad tym od paru chwil, i raczej nie. Ale w takim razie jeśli wywoływało to u niej złość, to czy nie powinna zacząć od siebie? Czy też może raczej powinna zaakceptować tą niedoskonałość świata?
Nieco uniosła brew gdy usłyszała nazwisko proponowanej osoby. Ale poza tym to wysłuchała kapitana. Mało co mówiła.
-Ufam Twojej ocenie, Kapitanie. Jako Głównodowodzący na pewno masz największą wiedzę i świadomość, jaki układ wojsk będzie najlepiej funkcjonował w danej sytuacji. Czy zbieżność nazwisk z niesławnym kapitanem jest przypadkowa?-Miała z nim zdecydowanie zbyt dużo wspomnień, i zastanawiała się czy zostało to przedstawione przypadkiem czy też w jakimś celu. Nie ukrywała, że znała jego sprawę, ale mimo to...-Nie zmienia to mojego nastawienia. Wolę mieć tylko świadomość. Na pewno jej umiejętności znajdą zastosowanie... Tak, XI dywizja. Na pewno taka osoba się przyda.
W trakcie rozmowy... Trwała ona dość długo, więc chyba zaczynała wyczuwać pewne zmiany. Albo też były one cały czas, ale nie zdawała sobie ona z nich sprawy. Co to tylko było... ciężar wieków, czy sytuacji? Robił to specjalnie czy bezwiednie? Po sobie już jednak zdawała sobie sprawę, że doświadczenie było najcięższą mocą jaką można było posiąść.
Nie ufała w pełni shinigami. Ale Kapitana Głównodowodzącego nie dało się nie szanować. Nie miał łatwego zadania, a obecna szlachta na pewno mu w tym nie pomagała. Ale był silny i nie potrzebował współczucia, tylko silnego sojusznika który weźmie na siebie chociaż część ciężaru który na niego spoczywał.
-Obyśmy mieli okazję porozmawiać w spokojniejszych czasach.-Szepnęła wychodząc.
***
Podroż minęła spokojnie. Mogła pozwolić sobie na chwilę rozluźnienia. Chętnie skorzystała z propozycji herbaty.
-Wiem już czemu jest Głównodowodzącym. Widziałam zmęczenie w oczach i ciężar na jego barkach. Przypomina mi obraz Shinigami, który zapewne wymarzył sobie Najczcigodniejszy Izanami.-Zdawała sobie wagę z tego komplementu, chociaż wybrała sobie do niego konkretne cechy. Nikt nie jest doskonały-Zostanie wybudowana moja świątynia w celu łatwiejszej komunikacji i transportu. Powstanie również posterunek w Murakiri. Udzielę mojej dalszej pomocy, o której szczegółach będę musiała porozmawiać z moim czcigodnym Ojcem. Jest wiele do zrobienia w bardzo krótkim czasie. Nasz sojusz jest otwarty... Nie ma sensu go ukrywać po tym, co stało się w świecie żywych.-Na razie jedynie delektowała się oparami stygnącej herbaty-Możesz zostać. Ufam Ci, Kapłanie Miyagi.
Upiła w końcu trochę herbaty. Czekała, aż przybył. Uśmiechnęła się, a jej oczy nabrały trochę więcej życia.
-Witaj, Kyoraku Kisuke.-Poczekała aż usiądzie. Była w swojej zbroi, jedynie hełm miała dalej przywiązany do boku przez co było widać radość, ale też skupienie i delikatne zmęczenie-Niezwykle się cieszę, że możemy się tu spotkać. Niestety z tą samą mocą przygnębiają mnie okoliczności tego spotkania. Tocząca się wojna będzie wymagała od nas pełnego zaangażowania jeśli mamy wyjść z niej zwycięsko. O czym chciałbyś porozmawiać?

02#497



Czuć było w powietrzu atmosferę, jaka panowała, ale nie było się temu co dziwić, bo ponieśliśmy duże straty, śmierć wielu ludzi i jeszcze więcej problemów czaiło się za rogiem, każdy chciałby odetchnąć, ale spirala się tylko nakręcała. Starałem się nie popadać w tę depresję, ale wiedziałem, że zewnętrza fasada powinna być niewzruszona i neutralna. Przewoźnemu mnichowi odpowiedziałem na jego pytanie odnośnie Miyuki, nie chciałem go przesadnie martwić, ale poruszyłem kwestię jej samopoczucia i zapewniłem, że to właśnie w tej sprawie się tutaj pojawiłem.
- Dobrze Cię widzieć Miyagi- san, będę miał wiele pytań i trochę mi głupio, że zawsze przychodzę z problemem, a nigdy z rozwiązaniem. - Cieszyłem się, że widziałem staruszka w zdrowiu, pomimo tych trudnych czasów ukłoniłem się gospodarzowi tego spotkania.
-Witaj, Chiakze córo gromowładnego. - Następnie przed zajęciem miejsca ukłon również poleciał w stronę Chikaze, po czym usiadłem na wolnym miejscu. Cieszyłem się, że ona również wyglądała na zdrową, pomimo tej walki w świecie żywych, nie miałem okazji zobaczyć, jak się miała po tym wszystkim.
- Tak, niespokojne czasy się szykują... Zrobię, co trzeba, żeby dołożyć swoją cegiełkę do zwycięstwa. Niestety nie wszystko jest takie proste, jakbym chciał i jak zwykle skończy się to na zaciągnięciu długu u Ciebie. Moja małżonka Cierpi z powodu tajemniczej dolegliwości, ani kapłani czy medycy nie są w stanie określić, co może być przyczyną. Mam pewne podejrzenie... - Podczas mówienia o wojnie w moich słowach nie było zwątpienia czy zawahania, byłem już gotowy i doświadczony w takich bojach, jednak gdy temat zszedł na Miyuki, dało się zauważyć lekki stres i bezsilność w mojej osobie.
- Otóż mam w sobie coś, czego nie powinno tam być, podobno jest to ze mną od początku i mam pewną teorię, ale nie mam tyle wiedzy, żeby być w stanie stwierdzić czy czasem nie plotę głupot... Jakiś fragment w moim rdzeniu pochodzi od was bóstw, chociaż chyba bardziej od Yokai, nie potrafię się z nim porozumieć czy go przejrzeć i tu pojawia się problem. Czy to możliwe, że Miyuki cierpi przez tę nieczystą część mnie? Czy powodem może być ten rytuał, który odbyliśmy?... Ciąży również nie doniosła i zaczynam się obawiać, że ja jestem głównym problemem w tym równaniu. - Musiałem podzielić się swoimi spostrzeżeniami, ale nie chciałem też za bardzo rozciągać swoich tez, w końcu ja kompletnie nie wiedziałem, czym dokładnie byłem.

Nieco się zdziwiła, że pierwsze powitanie powędrowało w stronę kapłana, jednak puściła to mimo uszu. Nie było to teraz najważniejsze, i jedynie napiła się herbaty. Mrugnęła jedynie niespiesznie oczami na powitanie. Przeszedł szybko do tego, dlaczego chciał się z nią widzieć. Zacisnęła nieco wargi słuchając tego o czym mówi. Popatrzyła w pewnym momencie na kapłana by wychwycić czy wie może o czym młodzieniec mówi. Postanowiła podejść do tego delikatnie. Już w trakcie rozmowy odłożyła herbatę, i poza tym jednym spojrzeniem skupiła się w pełni na tym co mówił.
-Przede wszystkim przykro mi. To musi być bardzo trudny czas dla Ciebie i dla Twojej żony. Postaraj się jednak nie zadręczać. Wiem, że chcesz dla swojej żony jak najlepiej, i w tym masz we mnie sprzymierzeńca.-Wybrzmiała, dość wyjątkowo jak na siebie w tej formie, współczująco i troskliwie. Zastanawiała się jednak. Czy przyczyną faktycznie było to co w nim siedziało, cokolwiek to było? Nie wyczuła jednak nic kiedy uczyła go sztuki medytacji. Rytuał... czy chodziło o zaślubiny? Czy coś przebiegło w jego trakcie nie tak jak powinno? Czy... Wolała o tym tak nie myśleć, ale...
-Nie wyczułam do tej pory istnienia takiego pierwiastka, przez co mam wątpliwości... Wykluczmy najpierw najprostsze możliwości. Czy jakaś nieprawidłowość w przeprowadzeniu ceremonii ślubnej mogła mieć taki wpływ na dziewczynę?-Zapytała kapłana. Westchnęła ciężko-Przyznaję, że moja sympatia dla tego młodzieńca wzięła nade mną górę, i w trakcie ceremonii ofiarowałam mu talizman który miał ich chronić przed niebezpieczeństwem. Jeśli może to być przyczyną, jestem gotowa ponieść pełną odpowiedzialność za ten występek i uczynić wszystko by go naprawić.-Zamknęła oczy, oczekując opinii kapłana.

Wywołało to u niej mniej żywiołową reakcję niż wcześniej. Sama się zastanowiła dlaczego. Może nie było to coś niespodziewanego, a może to była perspektywa. Nie zamierzała jednak trzymać tego wszystkiego w sobie.
-Ustępstwa. Wszystkie ustalenia o których rozmawialiśmy są dla nich z korzyścią, chociaż mogą o tym nie widzieć. O posterunku rozmawialiśmy kilka miesięcy temu. Świątynia pozwoli mi na sprawniejszą komunikację i transport. Tamta... dziewczyna. Jak mówiłam, w obecnej sytuacji bezpieczniej dla niej byłoby zostać tam gdzie jest. Jedyne co jej daję, to szanse na odkupienie swoich win. Albo całkowite zniszczenie.-Mówiła spokojnie i swobodnie-Tak jak powiedziałam Kapitanowi, pomagam przede wszystkim jako osoba. Reprezentuję imię mojego Czcigodnego Ojca przez fakt kim jestem, ale dopóki będą się wywiązywać należycie ze swoich obowiązków, nie mają podstaw by obawiać się ingerencji ze strony Wysokiej Równiny Niebios. Chociaż... spodziewałam się, że właśnie moje ostrzeżenie pozwoli uniknąć tych wszystkich ofiar. Jak tragicznie by się to skończyło, gdyby nie ono? Czy moje słowa nie miały znaczenia? Nie wiem co gorsze... Zginęło wiele shinigami, których miałam okazję poznać. Co do których miałam nadzieję, że staną się czymś więcej.-Oparła się plecami jeśli miała ku temu okazję, przymknęła oczy.
-Ponoć mają jakieś informacje z wywiadu. Oby były warte tych wszystkich ofiar...
***
Z jednej strony spadł jej kamień z serca, a z drugiej zaczęła się zastanawia czym może być to spowodowane. Wysłuchała kapłana i pokiwała głową. Trochę przy okazji zrobiło jej się nieprzyjemnie gdy przypomniała sobie, jakie przedstawienie zrobiła w trakcie festynu. Twarz i wzrok jednak wyrażała troskę i
-Możesz mieć rację, Kapłanie. Niemniej jednak sugeruję, bym po naszej rozmowie odwiedziła dziewczynę. Porozmawiam z nią oraz pobłogosławię jej kąpiel, w trakcie której przyjrzę się aurze i duszy dziewczyny. Nie jest to dziedzina z której jestem znana, lecz kilkakrotnie wypędzałam złe energie z napotkanych przeze mnie dusz. A w najgorszym razie chociaż trochę odpocznie. W wolnych chwilach mogę odwiedzać dziewczynę i udzielić jej mojego wsparcia oraz mojej pokrzepiającej wody. Zarówno dobroć w życiu jak i oddanie bogom powinno być nagrodzone.-Wróciła do Kisuke.
-Co do Ciebie, podkreślę, że nie jest to z tego co wiem jeszcze oficjalne, lecz w tej sytuacji... Zostałeś zasugerowany na ambasadora między mną a Gotei w strażnicy która będzie wybudowana w Murakiri. Zgodziłam się. Ostateczną decyzję pozostawiam jednak Tobie, zwłaszcza, że po mojej ingerencji prędzej czy później atak niszczycieli na te tereny nastąpi. Myślę jednak, że do tego czasu będę mogła zadbać byś widywał się ze swoją żoną bardziej regularnie. Lecz mnie też zastanawia... skąd wynika Twój wniosek o obcym pierwiastku?

02#498

- Dziękuje za miłe słowa, ale nie potrafię tak, mogę nieść całą udrękę, rozpacz i ból. Bo to konsekwencje mojego samolubnego wyboru, nie pozwolę i nie chce, żeby ktoś niewinny i na kim mi zależy, cierpiał z mojego powodu. - To nie tak, że odrzuciłem troskę i współczucie, chciałem, żeby Chikaze wiedziała, że nic z tych rzeczy nie sprawia mi tyle bólu co nie możność rozwiązania tego problemu, który nawet zdawał się narastać. Gdzie można było szukać powodu, skoro wszyscy załamywali ręce i nie wiedzieli, co trzeba zrobić, a ktoś cierpiał.
Tłumaczenie Miyagiego niestety do mnie nie trafiało i bardziej skupiłem się na wątku, że ktoś mógł ją przekląć, bo gdyby inaczej czy moja obecność nie powinna jej poprawiać samo poczucia, czy mój powrót w zdrowiu nie powinien ukoić jej nerwów? A w końcu ona sama ukrywała przede mną swój stan, miałem wrażenie, że to coś poważniejszego. Przecież nie skarżyłaby się z powodu jednodniowej dolegliwości.  Ktoś maczał w tym palce, jeżeli nie była to moja wina, a specjalnie ktoś sprawiał jej ból to niech lepiej bóstwo, które się tego dopuściło, pożegna się z tym i każdym światem, bo zostanie wymazany.

- Miyagi-san wydaje mi się, że to nie jest takie proste. Gdyby tak było, to raczej zauważyłbym poprawę albo cokolwiek co świadczyłoby o tym. Może nie jestem najlepszy mówcą, czy złotousty, ale nie brakuje mi wzroku, żeby dostrzec pewne rzeczy. Poza tym lekarze raczej dostrzegliby problem o takim podłożu, Renatro by nie poruszał tej kwestii, gdyby to było nic. - Nie chciałem tej sprawy zamiatać pod dywan, z powodu braku dowodu czy potwierdzenia, czasami najciemniej jest pod latarnią. Zachowanie Chikaze odrobinę mnie pokrzepiało, cieszyłem się, że pomimo braku dowodu zdecydowała się zaangażować i pomóc jak tylko potrafiła.
- To nie jest już tylko kwestia tego zęba, na początku też raczej traktowałem to jako pomyłkę. W świecie żywych spotkałem Ofelię, człowieka, który pomagał tamtejszym kami. To ona coś zauważyła i poleciła zbadać mi moje wnętrze, no i gdy to zrobiłem. Odnalazłem w sobie pewien kawałek, który był ze mną od zawsze, nawet mój zabójca dusz nie wie, co to jest, bo ta cząstka nie chce się otworzyć przede mną...- W międzyczasie przypomniało mi się, że miałem tutaj wezwać te małe bóstwa, które poznałem w świecie żywych. Ale o to poproszę kapłana, dopiero jak ustalimy, co możemy zrobić.
- Ciężko mi teraz skupić się na myśleniu o zostaniu ambasadorem i innych sprawach z Gotei. Na pewno bym nie narzekał, jeżeli mógłbym częściej widywać żonę i odwdzięczać Ci się za twoją pomoc. -

-Nie wydawaj pochopnie osądu bez udowodnienia winy. Czy nie jest prawdą, że jesteś często nieobecny przy swojej żonie? Czy gdyby to miał być Twój bezpośredni wpływ, nie powinni najpierw odczuć to towarzysze broni z którymi spędzasz więcej czasu?-Wyciągnęła przed siebie dłoń, jakby namacalnie przedstawiała efekt swojego rozumowania-Rozumiem Twoje poczucie winy, ale konieczne jest zachowanie trzeźwego i otwartego umysłu by stwierdzić przyczynę i znaleźć rozwiązanie. Za to chętnie poznałabym tą dziewczynę. Brzmi na osobę o szczególnym związku z Kami... Jeśli podróże po światach czegoś mnie nauczyły, to tego że wszystko jest możliwe.-Przeszła z Kisuke do Miyagiego. Zaczął zresztą mówić o swoim pomyśle. Nastała chwila ciszy.
-...drzwi mojej świątyni, jak i Murakiri są otwarte, lecz decyzja należy do Ciebie, młody Kyoraku, oraz Twojej żony. Toczy się wojna, a moje ziemię będą na pewno jednym z celów. Jednak nikt nie jest w stanie w pełni przewidzieć co mogą zdziałać niszczyciele, i czy, oraz kiedy podejmą się ataku na same białe miasto.-Przymknęła oczy, popijając herbatę.
-Przyrzekłam jednak, że uczynię wszystko by ochronić każdą duszę która słusznie poprosi mnie o pomóc bądź znajduje się w strefie moich wpływów. Jednak dalej, to wasza decyzja.

02#499

- Wiesz Czcigodna... Jakby to powiedzieć.... Hmmmmm... Z nimi nie spałem. - Może byłem odrobinę zażenowany, tym ale tak minimalnie, trochę się nie zrozumieliśmy w pewnej kwestii. - Nie chodziło mi o moją duchową energię i jej napór, już nie mam z nią takiego problemu... Myślę, że jak pojawisz się w normalniejszych okolicznościach w świecie żywych, to sama Cię odnajdzie, lubi się pakować w kłopoty, bo jest ciekawska. - Przeniosłem wzrok na Miyagiego, który bardziej skupił się na kobiecie, którą spotkałem w karakurze.
- Ciężko mi powiedzieć, świat żywych już dawno rozminął się z naszym i wygląda to zdecydowanie inaczej. Może po prostu ma do tego talent, ciężko mi jedno znacznie stwierdzić, aż tak dobrze jej nie znam, ale po wszystkim Miyagi będę miał jeszcze małą sprawę, obiecałem komuś pomóc. - Dodałem po krótce i skupiłem się na chwilę odnośnie tego zostania ambasadorem i tak dalej. Gdyby panował spokój, to na pewno byłbym zadowolony z takiego obrotu sprawy, byłby to lek na moje dolegliwości i bezpodstawne oskarżenia, które padały w moją stronę od Gotei i Rady 46.
- Nie odmówię pomocy i żadnego z pomysłu, który może jej pomóc, nawet jeżeli nic nie udało nam się ustalić, czy to względem jej, czy mnie. Oby tylko to coś, nie objawiło się w najmniej dogodnym momencie, a może w końcu uda mi się do tego dotrzeć... Czy są wam znane jakieś legendy albo podania, które mogłyby pasować do tego co opisałem? - Zapytałem tutaj zebranych, bo w końcu może w legendach znajdzie się jakieś ziarenko prawdy albo czegoś podobnego.

Trudno powiedzieć co ją zadziwiło, wniosek czy to, że nad taką formą musiał chwilę pomyśleć. Nie była jednak osobą pruderyjną, więc skończyło się na uniesieniu brwi. Podjął też inne tematy, co do których nie zamierzała w tym momencie wracać. Były ważniejsze kwestie którymi należało się zająć szybko i sprawnie.
-Bezpośrednio nie przypominam sobie obecnie legend które by odpowiadało temu o czym mówisz. Jednak Kapłan Miyagi ma rację. Należałoby najpierw poznać naturę tego co się w Tobie kryje. Być może pozwoli nam to potwierdzić bądź wykluczyć pewne nasze przypuszczenia... Samą rozmową jednak tego nie zrobimy.-Dopiła herbatę i położyła ją na stole, patrząc bezpośrednio na Kisuke. Brzmiała spokojnie, nawet swobodnie-Chcę spotkać się z Twoją żoną. Im szybciej tym lepiej.

02#500

Przysłuchiwałem się z uwagą temu co kapłan miał do powiedzenia, może faktycznie być tak, jak oni mówi, tylko czemu wcześniej nic takiego nie czułem, czemu ani razu w swoim życiu nie odczułem czegoś podobnego do klątwy, czy większego pecha. Jakie to mogło być przekleństwo, skoro tyle czasu musiał dojrzewać czy nabierać na silę, czy może po prostu miało się objawić wtedy, kiedy poczułbym się dobrze i bezpiecznie.
- Rozumiem, ale nie mogę pojąć, czemu tak długo kompletnie nie wpływało to na mnie... - Na moment nieco zamarłem, zdając sobie sprawę, że to wcale nie musiała być prawda, w końcu już sprowadziłem na jedną kobietę śmierć w dniu swoich narodzin. - A co jeżeli to nie jest pierwszy przypadek? Co jeżeli to samo przytrafiło się mojej matce, która śmiertelnie zachorował po moim urodzeniu. - Może wpadałem w lekką paranoję albo na siłę starałem się znaleźć powiązanie, ale z drugiej strony moje podejrzenia wcale nie były wyssane z palca i mogły okazać się prawdzie. Charakteru pięta nie znałem, ciężko było mi cokolwiek więcej o nim powiedzieć, bo sam praktycznie nic nie wiedziałem o nim.

- Jeżeli tak uważasz Czcigodna to nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić Cię do siebie i pozostawić to w twoich rękach Może przed Tobą Miyuki bardziej się otworzy i ukaże prawdę, jaka by nie była. - Zgodziłem się z córką gromowładnego, trzeba było działać i poznać faktyczne przyczyny i naturę tego wszystkiego. Przed opuszczenie wyspy wyjawiłem Miyagiemu prośbę, którą do niego miałem i przekazałem go Shinta tamtych kamich i poinstruowałem, że powinien je przyzwać przy Koki, która da im schronienie i nauczyć jak być pomocnymi bóstwami.

Miyagi znajdował się w części poświęconej jej Ojcu. Zastanawiała się czy w takim razie wiedział o tym co się stało - i rzeczywiście zostało to szybko potwierdzone.
-Czy przekazałeś, bądź zamierzasz przekazać te wieści radzie?-Pytanie było krótkie, bo i miała inne sprawy. Decyzja czy powinien to zrobić czy nie nie należała do niej. Nie zamierzała mu niczego narzucać, ale chciała wiedzieć czego się powinna spodziewać.
Inna sprawa poruszyła nią, i to dogłębnie. Istota chaosu w środku jej duszy zawirowała, i jedynie silny ścisk pięści w ostatnim momencie powstrzymał ją przed wpadnięciem w szał. Co jednak tylko mogło w niej się poza tym uwolnić zrobiło to. Gniew nie był jednak skierowany w stronę kapłana, a przynajmniej nie bezpośrednio.
Obróciła się bokiem. Zacisnęła pięści tak, że aż metal zaskrzypił.
-Nie powinnam była tego mówić... Nie powinnam była okazywać mu zaufania...-Jej głos aż iskrzył. Poprzednie myśli wróciły, jeszcze silniejsze niż wcześniej. Już są ofiary. Kiedy to się stało - nie miało to znaczenia. Teraz sytuacja się skomplikowała jeszcze bardziej.
Wyciągnęła pióro. Przekazała je oburącz w stronę kapłana.
-Chociaż spróbuj.-Zamknęła oczy. Chciała wziąć głębszy oddech, ale krtań jej nie pozwalała, przez co głos na chwilę się załamał. Zacisnęła zęby. Tak jak aura słońca szybko ją wypełniła tak prędko opuściła. Kontrast był druzgocący.

-Rozumiem. Przekażę wieści głównodowodzącemu gotei. Może mieć na to trochę inny ogląd strategiczny.-Wiec tak też będzie musiała zrobić jak już tutaj skończy. Zastanawiała się nad tym, ale rzeczywiście nie było sensu tego wstrzymywac-Rada musi prędzej czy później przyjąć do wiadomości, że czasy się zmieniają.
Przytaknęła. Nie przeszkadzała kapłanowi. Słuchała jego modlitw, patrzyła na cały rytuał. Było to dla niej nawet trochę zabawne, że jej wiedzą w tym temacie była niewielka. Było jednak tyle do zrobienia, że nie wiedziała gdzie ręce włożyć, zwłaszcza teraz gdy musiała zbierać jak najwięcej środków, sił i sojuszników. Co jednak po tym wszystkim jeżeli nie potrafiła ich chronić?
Serce zrobiło jej się ciężkie. Zacisnęła wargi. Nie zdołała uformować koherentnej myśli zanim zaczęło się dziać "coś". Przeniknięcie. Nim w ogóle jej mózg przyjął do wiadomości jego stan postąpiła dwa kroki do przodu. Potem dotarło do niej. Stanęła, i mózg zaczął działać kreując scenariusze w głowie. Ale przyjrzała się, nic nie wyczuła niepokojącego. Jego stan jednak...
Wyciągnęła bukłak. Jak była tam woda pobłogosławiła ja i podała ją Yakshy.
-Widzę, iż nie próbowałeś. Obmyj swoje rany i opowiedz o swoich postępach, gdyż czasy które nas czekają będą ich nadzwyczaj wymagały. Nie tylko niszczyciele wystawiają swoje łby z odmętów historii.-Brzmiała poważnie, ale w środku czuła radość i ulgę. Jej obawy... No nawet jeśli to nie skończyło się tragicznie. Jeszcze nie. Musiała... Miała czego pilnować w tym wypadku.

-Szanuję go. Dlatego przed moim ujawnieniem możesz mnie zapowiedzieć. Sprawa jest szczególnej wagi i inaczej nie wypada.
I tak miała zamiar. Udać się tam i rozmówić. Kapłan będzie mógł przy tym zostać. Dobrze by z pierwszej ręki wiedział jak potoczy się sytuacja.
...udało mu się. Przynajmniej z tego co mówił. Wsłuchiwała się w to... Stał się silniejszy dzięki niej. Aż trudno z początku było jej w to uwierzyć. Jego wiara w nią była jednak większa niż jej własna. Dzięki niej pokonał przeciwności losu, swoje własne ograniczenia, i determinacja do pokonania swojej słabości i zmazania swoich win osiągnął to co postanowił.
Skłamałaby gdyby powiedziała, że pozostała niewzruszona. Wróciło poczucie obowiązku, podniosłości chwili, i... nadziei. Było to coś co desperacko w tej chwili potrzebowała. Krok w pewnym kierunku.
-...Twoje słowa przepełniają mnie siłą. Przedyskutujemy wszystko gdy rozmowie się z Kapitanem Głównodowodzacym... Wiedz jednak, że jestem z Ciebie dumna.-Przytaknęła wycofując swoje dłonie-Będziesz nam towarzyszył.
Przyznała, że odczuwała niepokój przed tym spotkaniem i jak będzie rzutowało na ich dalszy sojusz. Było jednak nieuniknione. Odebrała pióro od kapłana i zamierzała udać się na spotkanie.
Ale po drodze zapytała Yogarasu o jego podróż, doświadczenia, i przebieg zdarzeń. Była ciekawa co się działo przez ostatnie miesiące.
Miała jednak też czas by pomyśleć nad tym co powiedzieć głownodowodzącemu. Na pewno pojawi się dopiero po wywołaniu. Lekko skłoni głowę. Stanie prosto, pewnie.
-Kapitanie Honami Kiyonaga. Wydarzyła się rzecz o której, jako głównodowodzący siłami Gotei, powinieneś wiedzieć. Za rok rozpocznie się oficjalny konflikt między wybrańcami bogów słońca, księżyca, oraz mórz i sztormów, a wybrańcami króla yokai.-Zrobiła przerwę. Myślała o tym co powiedzieć, ale dalej nie była pewna czy do odpowiednia decyzja-Wiem jakie stanowisko zajmuje część rady w sprawach boskich. Jednak nie tylko mój kult jest obecny na terenach rukonu. Jeden z moich wrogów, Yaburatayume, również posiada wielu wyznawców na południu Rukongai. Generalna aktywność yokai również zaczyna wzrastać.-Popatrzyła na kapłana, który według jej życzenia powinien być obecny. Opuściła potem trochę głowę wracając do kapitana.
-...to wydarzyło by się, prędzej czy później. Pewne wydarzenia jedynie to przyspieszyły. Nie zamierzam wycofywać się z moich obietnic, pomimo trudnej sytuacji. Uważam wręcz, że powinnam zwiększyć swoje starania by pomóc w waszym konflikcie, byście byli jak najsilniejsi gdyby konflikt wygrali wybrańcy króla yokai... oraz przy ostatecznym wyzwaniu za kilka dekad.-Podniosła wzrok. Patrzyła się na niego. Bez świdrowania wzroku i bez żadnego wyzwania.
-Ale o tym... Mogę rozmawiać z Tobą jedynie w cztery oczy.