Świątynia ośmiu milionów bóstw

02#214

Miecz zostawiłem z Rentaro nie chciałem, obrażać tego miejsca bronią. Zwłaszcza że na pewno nie będzie mi potrzebna i do tego przynajmniej mnie nie zdemaskuje herb rodzinny. Zbliżam się powolnym krokiem i w głowie układam sobie plan, od czego zacząć rozmowę. Chyba najlepiej będzie spróbować szczerości, ale tym razem nie będę się przedstawiał z nazwiska, bo znowu wywoła niepotrzebne zamieszanie. Znowu ktoś się spłoszy i przestanie mnie traktować normlanie.
-Witaj. Chciałbym zaczerpnąć wiedzy z waszej skarbnicy.- Dłonie trzymałem przy kolanach i wykonałem głęboki ukłon w jego stronę, wzrok skierowałem w ziemie.
-Wiem, że powinienem się zapowiedzieć i poczekać na zaproszenie. Ale niestety jest to sprawa niecierpiąca zwłoki. Przepraszam, za ten nietakt i samowole. Chce pomóc tym bóstwom i mieszkańcom wiosek. Stracili jakiekolwiek nadziej.- Dopiero teraz zacząłem podnosić głowę do góry i kierować spojrzenie na jego twarz.
-W rukongaiu zaczęły znikać małe bóstwa, a wszystko prawdopodobnie się rozpoczęła zeszłej zimy. Bożki nie odpowiadaj na modlitwy ani dary czy akty pokuty. Prawie tak jakby przestały istnieć. Chciałbym rzucić trochę światła na tą sprawę, ale nie mam pojęcia, w jaki sposób można wywołać albo skontaktować się z kamim.-

02#215

Rozumiałem, czego kapłan mógł się obawiać, że nie oddaje należytego szacunku osobie, która przybyła. Pewnie inaczej wita się z rukończykami bogami śmierci, handlarzami a szlachcicami z wysokich domów. Nie chciałem, dłużej sprawiać mu tego dyskomfortu i postanowiłem się przedstawić. Miałem tylko nadzieje, że nie zacznie panikować i bić mi pokłonów. Może nie zna się aż tak na rodach i nie skojarzy że jestem głową rodu. Jedyne co mogłoby być gorszę to gdyby odprawił mnie z kwitkiem.
-Miałem nadzieje, że to nie będzie koniecznie. Ale jeżeli jest taka Twoja wola. Nazywam Się Kyoraku Kisuke. Nie chciałem sprawiać Ci Dyskomfortu, ale również raz po przedstawieniu się jedna kapłana wpadła w zakłopotanie. Chciałem tego uniknąć.- Spojrzałem na niego pewnym wzrokiem, chociaż na mojej twarzy dało się zobaczyć grymas bez emocji.
-To prawda, tylko czym to wszystko może być spowodowane. W końcu mieszkańcu rukongaiu potrzebują bóstw. Zwłaszcza że bogowie otaczają ich troską i opieką. Podczas gdy bogowie śmierci jedynie zajmują się sowimi obowiązkami i nie obchodzi ich los prostych dusz.-

02#216

Stała się jedna, z których rzeczy się spodziewałem. Kapłan nie było moim sympatykiem, a raczej wręcz przeciwnie. Gardził mną, moim osiągnięciami i czynami. Na jego stwierdzenie skinąłem tylko głową. Z jednej strony nie ma się mu co dziwić, ale z drugiej nie on musiał wybierać brzemię, które teraz dźwigam. Im się chyba wydaje, że zabijać swojego ojca czułem przyjemność czy ekstazę. W tamtym momencie towarzyszył mi różne emocji, strach i obawy podparte moim przeciętnymi zdolnościami popchnęły mnie ku tamtej decyzji. Ton mojego rozmówcy nie przypadł mi do gustu i mocno zmuszałem się do głupkowatego uśmiechu. Nie chciałem wywołać skandalu z kapłanem i żeby przyszła małżonka miała jeszcze gorszę o mnie zdanie, dlatego grzecznie słuchałem jego nad wyraz uprzejmego tonu przeplatanego ironią i sarkazmem. Fragment o uwieziony kami w przedmiocie podsunął mi pewien pomysł. Im dłużej wymieniał powody, coraz bardziej miałem ochotę wtrącić mu się w słowo. Ale starałem się wytrzymać do samego końca.
-Rozumiem, że powodów jest wiele i ciężko je sprecyzować. Jednak to nie jest odosobniony przypadek, a wszyscy zgodnie twierdzą, że bóstwa zaczęły znikać ubiegłej zimy. Nie sądzę, żeby też przyczynili się do tego wyznawcy. Oni bardzo starali się zadowalać swoich kamich, w końcu tylko na nich mogli polegać i ich prosić o pomoc. Rozumiem też, że wszyscy jesteś bardzo zajęci pełniąc swoje zadania w służbie dla bogów. Jednak, jeżeli istnieje jakiś sposób, aby zlokalizować albo chociaż skontaktować się z kami. Naprawdę będę ogromnie wdzięczny, tak jak wspomniałem wcześniej chciałbym pomóc tym biednym duszą.- Czekałem na jego reakcje i odpowiedz. Jeżeli nie będzie, wstanie mi pomóc to wyciągam swój plan na światło dzienne.
-No dobrze, skoro nie mogę i pomóc. To chciałbym się przebadać na obecność klątw. Jakiś czas temu spotkałem pewnego bóstwo pod postacią kruka. Od tamtego czasu mam nieustanie pecha i dziwny posmak w ustach.- Jeżeli i tym razem mi odmówi, wracam do Rentaro, aby się z nim naradzić i przegadać pewne sprawy.

02#217

Te święte talizmany i dusze brzmiały obiecująco. Może udam mi się jakoś podejść ich i uzyskać dostęp takie rzeczy. Jak na razie była to jedyna poszlaka i sposób, w jaki mógłby czegokolwiek się dowiedzieć. Musiałem wytrzymać jeszcze trochę jego nieznośne podejście do mnie więc zaciskałem zęby i dalej głupio się uśmiechałem i kiwałem głową twierdząco.
-Tak nie ma problemu, poczekam tutaj i dziękuje za Twoje poświęcenie. Zrobiłem kilka kroków w tył i obserwowałem gdzie on się udaje. Zachowanie Rentaro podtrzymywał mnie na duchu. On wiedział, że zachowanie kapłana bardzo mnie drażniło i że jestem pyskaty. Kiedy kapłan uda się w głąb świątyni zbliżam się do Rentaro.
-Dziękuje. Gdyby nie fakt, że nie mam innego wyjścia. Nie wysłuchiwałbym jego słów, ale niestety nie muszę zagryźć zęby i jakoś to załatwić. Nie chce nawet wiedzieć co nagadali jej o mnie kapłani. Jak widać moja, reputacja jest coraz lepsza. Pewnie już nigdy nie pozbędę się tej łatki . A ludzie będą zawsze myśleć, że jestem potworem co zabija swojego dobrego ojca.- Spuściłem wzrok ku ziemi, nie czułem się za dobrze przez tą całą szopkę. Byłem lekko przygnębiony i zdołowany, ale starałem się stwarzać pozory normalności.

02#218

Słowa opiekuna nieco pokrzepiły moje samopoczucie, a zachowanie Daisie pomogło rozwiać mroczne chmury. W końcu nawet ona martwi się o mnie i próbuje pomóc na swój sposób. Dalej byłem lekko z kwaszony i delikatnie przygnębiony, ale nawet pomimo tego z ochotą drapałem świnkę po głowię. -Nie mogę mieć mu tego za złe. W końcu on kieruj się tylko strzępkami informacji i suchymi faktami. Wielu woli patrzeć na to w ten sposób, bo prawda jest najzwyczajniej w świecie nuda. Wola widzieć mnie jako potwora, który zabił swojego ojca. Sam jest kowalem swego losu, wszystkie moje czynny i wybory ukształtowały mnie. Ale niczego bym nie zmienił, przynajmniej nie muszę się teraz martwić, że na stare lata zachorujesz i nie będę wstanie w żaden sposób Ci pomóc.- Miałem nadzieje, że Rentaro cieszył się z tego kim się stałem. W końcu nie jestem już tym samym podlotkiem, który drażnił i przedrzeźniał wszystkich. Szukał różnych sposobów, żeby się wymigać albo leniuchować.
-Cieszę się, że jesteś tu ze mną teraz i byłeś praktycznie przez całe moje życie. Nie wiem co by się ze mną stało gdyby nie Twoje wsparcie.- Patrzyłem swoim jaskrawo niebieskimi oczami wprost w Rentaro. Skrycie podziwiałem jego determinacje i lojalność wobec nawet zmarłej pani. Gdyby nie on, nie byłoby mniej tutaj dzisiaj. On poświecił swoje osiągnięcia życiowe, reputacje i kawał życia.
-Tak to ja.- ukłoniłem się mu. Gdy słuchałem starszego kapłana na mojej twarzy pojawiał się promyki entuzjazmu. W końcu ktoś, kto będzie mógł pomóc i to nie byle kto, bo bardzo doświadczony kapłan. On na pewno zna się na rzeczy i znajdzie jakieś rozwiązanie albo sposób. Gdy dotarła do mnie jego prośba, natychmiastowo pokiwałem głową.
-Tak, oczywiście. Czuje się nawet do tego zobligowany, w końcu to ja zabieram Twój ceny czas. Z chęcią pokryje koszt wypożyczenia wierzchowca i noclegu.- Chciałem, aby kapłan dostrzegł moje dobre intencje.

02#219

-Drugiego tak dobrego ojca tylko ze świecą szukać. Chociaż z perspektywy czasu mogłeś być bardziej stanowczy i więcej ode mnie wymagać oraz nauczyć jakiegoś wprowadzenia do dworskiej etykiety.- Ostanie zdanie mówiłem w żartach, bo faktycznie niczego nie zmieniłby w Rentaro.
-Nie zazdroszczę Ci tego zadania. W końcu wiem, jaki byłem i że nie było łatwo Ci ze mną. Ale koniec końców myślę, że nawet Luna byłaby zadowolona i nie powierzyłaby mnie nikomu innemu niż tym.- Położyłem mu rękę na ramieniu i spojrzałem w twarz. Mam skromną nadzieję, że Miyuki również obdarzy Rentaro taki samym zaufanie co ja.
-Zawsze możesz polepszyć się, pomagając mi w wychowaniu moich przyszłych dzieci.- Uśmiechnąłem się szeroko i zacząłem delikatnie klepać go po ramieniu.

-Zgadzam się tu z Miyagi-san. Wież między duszą a wielką świnią jest w zasadzie nierozerwalna. Jeżeli już ona wybierz swojego opiekuna, to będzie gotowa nawet zaryzykować swoje życie dla niego. Doświadczyłem tego na własnej skórze.- Klepałem Daisie po grzbiecie. Cieszyłem się, że kapłan nie tylko na mnie zrobił pozytywne wrażenie, ale również zaskarbił sobie zaufanie mojej świnki, to było kolejny dobry znak. W końcu zwierzęta maja lepszy instynkt i wyczuwają niebezpieczeństwo wcześniej.
-Oczywiście, bardzo chętnie odpowiem jak najdokładniej na pana pytania. To pomoże nam rozwiać różne wątpliwości i plotki, które krążą na mój temat. Także proszę się nie krepować i pytać a ja odpowiem szczerze.-

Huh. Ciekawe miejsce, acz chyba nieodpowiednie na jej krainę. Wolałaby coś bardziej.... Hmmm... Hmmmmm... Potem pomyśli, teraz miała inne sprawunki na swojej głowie.
Moment, chyba coś nie wyszło. Co było dziwne samo z siebie, ale... A może jednak? Nie spotkała się z tym wcześniej. Było tu sporo kapliczek, i chyba... Chyba jedna z nich należała do niej. Przyjrzała się jej, i na szybko zliczyła ile tego było. Z jakiegoś powodu interesowało ją ilu miała "braci" i "sióstr". Popatrzyła, czy była tutaj kaplica ewidentnie poświęcona jej ojcu. Skłoniła się przed nią, szacunkiem.
Więc to tak tu wygląda. Niesłychane, jakby to był wycięty fragment Takamagahary. Udała się w stronę pawilonu, zerkając w górę by sprawdzić porę dnia, i ile czasu mogło minąć między jej podróżami. Z tym to zawsze było różnie. Planowała iść w miarę niepostrzeżenie, dopóki kogoś nie spotka. Ukazałaby się wtedy z dystansu, podchodząc spokojnie, acz miarowo. Pewnie, dumnie. Stanęłaby parę metrów przed taką osobą.
-Zaprowadź mnie do naczelnego kapłana.-Zmierzyła tą osobę wzrokiem... Chyba, że by go od razu spotkała. Hah. To by było przyjemne zrządzenie losu.

Piętnaście kapliczek. Przyjrzała się im przelotnie, zastanawiając się czy były one poświęcone błogosławionym, tym którzy wstąpili na poziom boga, czy wszystkim dzieciom Susanoo. Tutaj akurat mity były różne... I nawet zdawały się czasem potwierdzać to co mówił tamten gnom od Haru. Wolała o to nie pytać.
Nie spieszyła się, ale nie chciała też zbytnio zwlekać. Ucieszyła się na widok Miyagiego, co nie było aż tak widoczne przez hełm który nosiła. Zdjęła go jednak by ukazać swoje zadowolenie - święcące się młodzieńczą energią oczy i uśmiech na ustach.
-Przynieśli wspaniałe podarki, to pewne. Nie wiem co stało się z poprzednim właścicielem, ale na pewno nie godzi się by ta zbroja dalej nie służyła, zwłaszcza w tych czasach. Czy znane są jej właściwości?-Miała jedynie nadzieję, że jej ojciec będzie miał na ten temat podobne zdanie. Podeszła nieco bliżej, gdy rozmowa zeszła na wizytę shinigami-Owszem. Zobaczymy, czy dobre wrażenie jest obustronne i czy pomoże nam sprostać wyzwaniom w przyszłości.-Popatrzyła trochę na bok, jakby minimalnie zakłopotana-Trochę... mogłam zabrzmieć nieprzyjemnie, gdy mnie zapytano o stosunek mojego Ojca do Seireitei. I tak uważnie dobierałam słowa. Z drugiej strony, z niczego co powiedziałam bym się nie wycofała, więc nie ma czym się martwić.-Rozchmurzyła się po tych słowach, i popatrzyła wprost na Miyagiego. Patrzyła na niego ze szczerą sympatią.
-Właściwie to przybyłam... w konkretnym celu.-Jej, chyba nie wypadało bogowi prosić, a właśnie by to zrobiła. Chyba, zależy. Miała przed sobą ważnego dla bogów śmiertelnego, ale dalej... brakuje jej tego obycia jednak-Chciałabym, by najważniejszy kapłan mojego kultu otrzymał odpowiednie wykształcenie, by mógł godnie pełnić swoją rolę i potem nauczać innych. Jest duszą wielkiej woli, serca i niezłomności, który poświęcił wiele dla innych. Brakuje mu jednak wiedzy o bogach, a mnie gonią inne obowiązki. Nie wymagam byś to Ty, poczciwy Miyagi, osobiście zajął się jego nauczaniem, lecz do Ciebie z Seireitei mam największe zaufanie. Wiem, że nas źle nie pokierujesz.-Skinęła mu głową w drobnym geście szacunku, bo do tej pory nie sprawił by go nim nie darzyła. Dała mu odpowiedzieć, po czym dodała...
-Słyszałam co się działo z młodym Kyoraku. W jakim jest teraz stanie? Czy to skutek działania... wiesz czego?-Wydawała się być całkiem ludzko zmartwiona. Poprawiła się po chwili, ale...-Pokładam w nim duże nadzieje. Więc lepiej, by dało się nad tym w pewnym stopniu panować.

Huh, czyli trafiła do naprawdę zacnego grona. Kto wie, może nawet nagle znajdą się jakieś zapiski na jej temat w świecie żywych jeżeli sobie na to zasłuży... Może nawet powinna sama o to zadbać w bardziej wolnej chwili? Jak już się dość wsławi? Większa swoboda działania w obu światach by się jej przydała.
Szczodrość. Miała swoje własne przypuszczenia co do motywacji, ale nim się nimi podzieliła coś ją trochę rozbawiło. Zaśmiała się promiennie.
-Tak, to brzmi jak coś od mojego ojca! Niemniej przydatne, wiem jak podstępne potrafią być takie sztuczki.-Poprawiło jej to humor na tyle, że mówiła dalej dość swobodnie-Może to szczodrość, może wiadomość. Musieli wiedzieć, że dowiem się o historii tego podarku w ten czy inny sposób. Tłumaczy to ich pytania i nastawienie... mam otrzymać odpowiedź w związku z tamtą wizytą za miesiąc. Może później. Wtedy zobaczymy.
Następne tematy były poważniejsze. Milczała nie dając po sobie poznać jakie emocje obecnie przechodzą przez jej boskie ciało. Ech, co by tu... Hah, nie mogła jednak nie powstrzymać delikatnego uśmiechu. Kapłanka...
-Znałam jedno małżeństwo w którym została poślubiona kapłanka. Mimo wielu różnic wytrwali w miłości do końca swojej wspólnej drogi. Oby tylko nasi narzeczeni doczekali się lepszego potomka.-Rzekła to pogodnie, nawet jeśli mniej więcej w tym momencie pojawiło się zakłopotanie-Artefakty nie są moją domeną, lecz też tak myślę. Próby mojego ojca są trudne, ale kryje się za nimi mądrość i przekonanie, że te trudności zostaną pokonane.
-A skoro mówimy o próbach... Wierzę w siłę jego charakteru i wiary. O jakich próbach mowa? Jakie ryzyko się z nimi wiąże?-Nie to, by się obawiała, ale dobrze być świadomą takich rzeczy.

Pokiwała głową z aprobatą, nie nawiązując dalej do jej własnej rodziny... To znaczy, do jakiejś znanej jej rodziny która akurat miała to podobne.
Słuchała tych prób i nie mogła mieć stuprocentowej pewności, że Manzo wszystkie je przejdzie. Z drugiej strony nie znała chyba nikogo kto miałby większe szanse od niego. Trochę jednak przeszedł. Hm.
-Odpowiednie próby. Nie będzie to problem, jeśli mu je nakreślę? Mała próba z mojej strony.-Zabawne, że za życia nie przeszłaby żadnej z nich, a prawdopodobnie spłonęłaby Wysokiem płomieniem, że aż byłoby widać go zza murów. W sumie, czym innym był pożeracz? Rozejrzała się.
-Piękne miejsce... Faktycznie, tylko godni powinni tu pobierać nauki. Manzo. Tak nazywa się ta dusza. Wyprawię go też z czymś, by nie było wątpliwości.
Chikaze zaczęła się skupiać na stworzeniu przejścia. W międzyczasie kontynuowała.
-Powinniśmy niedługo się spotkać ponownie. Jakbym nie była na ślubie Kyoraku... przekaż życzenia pomyślności, kapłanie.
Założyła hełm, i przeszła przez portal. Chciała ostatecznie trafić do swojej świątyni. Znaleźć Manzo, i jeśli mogła nakreślić mu próby i warunki ich przejścia to to zrobiła. I zostawiła mu wybór, czy chce się tego podjąć czy nie. Chociaż wybór był to dość złudny, bo jeśli by się wycofał to faktycznie oznaczałoby, że nie był godny. Dała mu jednak trochę czasu, nawet parę dni.

Była zadowolona z jego szczęścia i ze swojego werdyktu, ale poleciła, by na bieżąco ją informowała w kwestii odbioru tego miejsca. Nie chciałaby przede wszystkim by jej wierni ucierpieli w ten czy inny sposób.

Rębajłom powiedziała, że jest pewne prawdopodobieństwo iż po pewnym czasie ćwiczeń wykształcą umiejętności które będa ich jeszcze bardziej wyróżniały na tle innych dusz. Za przykład podała Daisuke, który posiadał niesamowity instynkt dodatkowo potęgowany przez jego nadzwyczajną siłę duchową. Nauczyła ich tego co przyuczyli ją w akademii - czyli wzmacniania uderzenia swoim reiatsu. Do tego musiała dodatkowo ich nauczyć w jaki sposób kontrolować reiatsu tak, by byli w stanie je emitować na zewnątrz. Ale to akurat powinno im trochę zejść. Z darów była zadowolona, więc ozdobiła nimi trochę swoją domenę, która to naprawdę zaczęła nabierać kształtu. Jeszcze trochę będzie musiała w niej pozmieniać czy dodać ale to na spokojnie, powoli. Nie musiała już aż tak bardzo nadwyrężać się jeżeli chodzi o reishi. Mogła się tu bawić i eksperymentować.

Amulet prezentował się bardzo zacnie. Oby większość jakie tworzyła były podobnej mocy, albo jeszcze większej. Zrobiła zresztą to co powiedział jej ojciec, i przywołała piorun w swojej domenie by uderzył w kamień, z intencją by nasycił ją boską energią, wzmacniając i utrwalając jego moc. Tak jak powiedział. Była szczęśliwa, że ojciec ją po swojemu docenił, co głównie objawiało się w jakiś subtelnych sygnałach oraz tym, że był bardziej skory do pomocy niż zakładała. Zapewniła, że nie zaprzesta swoich działań, i podziękowała za rady.

Ogólnie nadzorowała co się działo na jej salach i pomagała co lepszym, ale odpowiedź Mai wzbudziła w niej pewne wątpliwości. Mimo to stwierdziła, że jakby chciała się "pobawić" to jest chętna. Miała nadzieję się próbować z nią od czasu do czasu. Skorzysta na tym, a nawet jeśli nie będzie z niej wojownik... w co wątpiła, bo takie rzeczy nie pojawiają się ot tak, to raczej nie będzie przymykała oka na to co się tu dzieje. I tak miała swoje podejrzenia, kto to może być.

Była zadowolona z Yogarasu i Daisuke. Często z nimi ćwiczyła, samej skupiając się bardziej na poprawieniu swojej własnej techniki walki. Uczyła się tego dopiero od niecałych dwóch lat, a moc miała zdecydowanie ponad te umiejętności. Musiała nadrobić. Na pomysł turnieju zareagowała pozytywnie, acz zaczęła się głośno zastanowić co dać jako odpowiednią nagrodę, bo to będzie największym elementem przyciągającym różne osoby. Zapewniła jednak, że o tym pomyśli.

Dzień ślubu. Była zadowolona, ale do czasu. Odpowiedź rady zmąciła jej dobry nastrój, ale nie pozwoliła temu zupełnie go popsuć. Zresztą, to miejsce zbyt mocno przypominało jej Takamagaharę, by aż tak mocno to na nią wpłynęło. Jeśli już, to właśnie tu czuła się najbardziej swobodnie i swojsko. Zgodziła się na oprowadzenie, trochę tylko ukrywając swój entuzjazm przed zobaczeniem większej części tego miejsca oraz samego Manzo.
-Między nami... dziękuję Ci za pomoc. Jestem młoda więc sporo rzeczy mi umyka... lecz wydaje mi się, że każda moja propozycja wiązała się z korzyściami dla samego Gotei. Najbardziej jest przykre, że odrzucono moją deklarację o sojuszu. No trudno... I tak będę chciała przekazać to co za to chciałam. Może to nawet lepiej, bo obiecałam, że nie podam źródła tej informacji. Może nawet lepiej, że to obiecałam... A jak samo Gotei zareagowało na taką decyzję rady? Porucznik wydawała się być bardzo skora do współpracy, oraz deklarowała bardzo wiele rzeczy. Między innymi bym się nie krępowała ze wstępem do Seireitei.-Szła z kapłanem i oglądała wszystko wokół. Tutaj Miyagi był jej chyba najbliższym sojusznikiem poza samym Kyoraku, ale on nie miał utrwalonej pozycji i sam był bardzo młody. Więc zostało uzgodnić tyle, ile tylko mogła teraz.

-Więc tak sprawy wyglądają...-Nietrudno było odczytać z jej twarzy rozczarowanie, ale ostatecznie uznała iż nie było tak źle. Mogła faktycznie lepiej to rozegrać, ale paradoksalnie mogłoby to odnieść skutek odwrotny do zamierzonego.
-Myślałam, że mają nieco więcej rozsądku niż mydlenie oczu takim jak ja.-Mimo to jak usłyszała, że mają przygotowane skanery o które prosiła to trochę złagodniała.
-Hm. Sądzę, że nie będą zadowoleni. To znaczy, informacje które mam nie nastrajają pozytywnie. Mile mnie też zaskoczą jeśli przynajmniej o części będą wiedzieć. Z kim dokładnie będzie to spotkanie?-Przystanęła na moment przyglądając się kapliczkom. Ciekawiło ją, ile czasu już tutaj stały, ale było to jedynie drobne rozkojarzenie przed-Smuci mnie ich nastawienie. Jeżeli zdążę na ślub, to można to zrobić dzisiaj. Jak się czuje młody panicz? Zmartwiły mnie ostatnie wieści o nim, lecz niewiele mogę zrobić. Taki charakter tej próby. A skoro o nich mowa... Jak sobie poradził Manzo? Ile czasu mogą zająć mu nauki?
Szła tak, by Miyagi mógł za nią nadążyć, czyli bez pośpiechu. Dość energiczne ruchy zdradzały jednak sporo emocji, a coraz to mocniej błądzące spojrzenie trochę niepokoju.

Coraz więcej burzowych chmur zbierało się nad jej głową w tym bardziej metaforycznym sensie. Istniała w jej przypadku możliwość, że na tym się nie skończy, bo poddenerwowanie ustępowało innej emocji - gniewu. Już od dawna nie była Quincy, lecz tak traktowanie sprawy jej przodków, jak i czegoś co bardzo możliwe ściągnęło na nią i wiele innych dusz tyle cierpień delikatnie mówiąc bulwersowało ja. Jej oczy prawie na pewno zaczęły iskrzyć po pewnej chwili gdy skończył mówić, i musiała spędzić moment na ochłonięciu. Przypomniała sobie postać Haru, który na pewno by ją teraz próbował uspokoić i przypomnieć po co to wszystko robiła.
-...drobnostki... Tak, powiem im też coś o tych "drobnostkach". Każdy jest mądry, póki czegoś sam nie zobaczy i nie przeżyje... Jednym z tej trójki był Aiba Kiyoshi?-Jej głos był cichy, ale był pełen żalu, a samo pytanie brzmiało jakby to było bardziej retoryczne, ale tak naprawdę nie była pewna. Miała jedynie przypuszczenia, których używała jako wentyl bezpieczeństwa by upuścić gdzieś parę która się w niej wzbierała. Wzięła głębszy wdech-Huuuff... Gniew nic mi tu nie da. Oby nie było za późno nim dostrzegą, że krople drążą skałę. A jak skała ma za dużo dziur to łatwo ją roztrzaskać.-Naprawdę zaczynała się przekonywać, że jej ojciec jednak nie przesadzał ze swoim podejściem względem społeczności dusz, a przede wszystkim jej zarządowi. To była jakaś kpina, by być tak zaślepionym na to co się działo!
Przysłuchiwała się w ciszy wyjaśnieniom kapłana. Przez chwilę zastanawiała się czy zasłużyła sobie na swój kąt w tym miejscu, ale jej ojciec nie zrobiłby przecież tego bez powodu. Teraz też przekazała im wieści, które mogły zapobiec większemu konfliktowi. Tak, miała tutaj swoje miejsce, chociaż niektórym było to wysoce nie w smak.
Kapłanowi udało się ją uspokoić i udobruchać, przenosząc jej myśli na moment na inne tory. Uśmiechnęła się ciepło wspominając Manzo, którego nie widziała od paru tygodni.
-Swoją postawą zasłużył by zostać wyróżnionym. Cieszę się, że to ja mogłam mu w tym troszkę pomóc. Obym ja miała dość mocy, by odwdzięczyć się za wiarę jaką pokłada we mnie on i reszta moich wyznawców.-Zdjęła swoją kase i osunęła ją na plecy, by w pełni móc cieszyć się tutejsza atmosferą-Przynajmniej wiem, że w was mam tu swoich sojuszników.-Kusiło ją mocno, by przyjąć swoją bardziej dziecięcą formę, ale jednak ostatecznie miejsce chyba nie było do tego odpowiednie. Trudno. Mocno trudno. Będzie musiała się jakoś obejść bez tego.