Świątynia ośmiu milionów bóstw

- Wybacz, mogłem być mało precyzyjny. Chodziło mi o twoich własnych kapłanów, chociaż z czasem gdy twe imię rozsławi się w szerszym zakresie będziesz czcigodna słyszała prośby o udzielenie twej mocy wypowiadane przez nieznanych tobie duchownych. W końcu dobry kapłan oddaje cześć każdemu z ośmiu milionów kami. Jesteśmy jednak tylko ludźmi i zawsze będziemy mieć w szczególnym poważaniu bóstwo zajmujące w naszym sercu pierwsze miejsce. Jeśli zaś o tym mowa...
Ze świątyni wyłonił się Manzo. Wyglądał dostojnie w odzieniu kapłana.
- Nie obawiaj się czcigodna. Moc potrzebna do wywołania cudu pochodzi zarówno od bóstwa, jak i kapłana dzięki czemu żadna ze stron nie jest nadmiernie obciążana - dodał Miyagi, podczas gdy Manzo zauważywszy swą panią przyspieszył kroku by uklęknąć przed nią ze schyloną głową.
- Czcigodna... raduje mnie twój widok.

Manzo wstał na jej żądanie, choć głowę wciąż miał pochyloną. Skinął gdy poinformowała go o dobrej robocie wykonywanej przez jego podopiecznych. Kapłan jak prawie zawsze zachowywał kamienną twarz, a wedle niektórych mieszkańców Murakiri stał się nawet jeszcze bardziej poważny odkąd odnalazło go powołanie.
Niewzruszone oblicze zachował także wtedy gdy wystosowała swe pytanie, na które odpowiedział niemal bez namysłu.
- Nie proszę o nic dla siebie. Mą największą radością będzie widok twego rozkwitającego kultu, czcigodna, któremu mam nadzieję służyć jak najdłużej i jak najlepiej.
I wtedy coś zachwiało Manzo. Dosłownie i w przenośni. Głowa opadła niemal na pierś jakby nagle zasnął. Wzdrygnął się, wyprostował, ale zaraz znowu powieki mu zaciążyły. Twarda, poznaczona bliznami po oparzeniach twarz rozpogodziła się. Powieki zamknęły się kompletnie, ukrywając za sobą oko i pusty oczodół.
Obcy wpływ rozlał się po okolicy. Chikaze również go poczuła, ale na nią praktycznie nie miał wpływu.
Szybko dostrzegła co, a właściwie kto był tego źródłem. Kilkanaście metrów dalej, poza ścieżką, zasłonięty do pasa krzewami, tuż obok drzewa stał mężczyzna. Bardzo wysoki, raczej chudy. Twarz szczupła podłużna o orlich rysach wyrytych w alabastrowej skórze. Usta i powieki miał muśnięte granatem. Włosy ciemnoniebieskie z wygolonymi bokami i dłuższym środkiem zaczesanym do tyłu.
Ubrany w kolorystycznie zgadzającą się z włosami jedwabną kurtkę z wysokim stojącym kołnierzykiem. Zamiast guzików zapinana była na srebrne pałeczki.
Uśmiechał się delikatnie, spoglądając w przestrzeń gdzieś pomiędzy Manzo, a Chikaze. Wycofał się w cień drzewa, znikając potem pozostawiając za sobą krótkotrwałe zaburzenie przestrzeni okraszone srebrnym pyłem.
- Ichimu Yuuen - przemówił stojący krok za Chikaze Miyagi. - Syn wielmożnego Tsukuyomi, który zaszczyci swą obecnością nocną uroczystość. Chociaż ośmielę się powiedzieć, że głównym powodem jego przybycia tutaj jest zapoznanie się z tobą, czcigodna.
Manzo wydawał się odpłynąć w pogodny sen, nawet uśmiechał się łagodnie, a jednocześnie stał pewnie na nogach jakby przyspawano go do podłoża.

- Jak każdy ślub, który odbywa się na tej wyspie. - Miyagi uśmiechnął się dobrodusznie. - Za każdym razem odwiedzają nas posłańcy trzech wielkich bóstw, a także wiele innych kami, które gromadzą się w pozostałych ośmiu świątyniach.
Manzo nie zapadł w sen godny kłody, a Miyagi zapewnił, że zaraz się obudzi w dobrym humorze.
- Tak działa aura szlachetnego syna Tsukuyomi. Jak sam stwierdził tylko w wyjątkowych przypadkach wysoce zszarganego sumienia dusze w ten sposób uśpione są dręczone przez koszmary.
Na potwierdzenie słów kapłana Manzo przebudził się. Zamrugał, po czym ukłonił się Chikaze przepraszając za swą niezręczność. Jak się okazało był to drugi raz, kiedy jednooki poddał się wpływowi aury snu, więc nic nie trzeba było mu wyjaśniać.
- Czcigodna może pozwolimy Manzo-san wrócić do jego obowiązków? Ja tymczasem proponuję odwiedzenie głównego przybytku na naszej wyspie, a potem jeśli taka będzie twa wola udamy się na spotkanie ze przedstawicielami szlachty.
W zależności od odpowiedzi Chikaze udali się to w tym, to w tamtym kierunku. W międzyczasie kapłan odpowiadał na pytanie.
- Kyoraku Shuhei do niedawna piastował wysokie stanowisko oficerskie w VIII dywizji, a po śmierci swego bratanka zajął jego miejsce w Radzie 46. Określiłbym go jako człowieka o dość szerokich horyzontach myślowych, który jednak podziela powszechny wśród shinigami pogląd, że kami powinny ograniczyć swoją działalność w Soul society do obdarzania prostaczków pomniejszymi błogosławieństwami, zadowalając się przy tym mieszkaniem w niewielkich kapliczkach. Wydaje się przy tym niepocieszony nazbyt rozwiniętymi stosunkami łączącymi panicza Kisuke z kami. Shuhei nie jest jednak sprawą straconą. Logiczne argumenty z pewnością do niego trafią. Nokogiri Ginjiro jest z kolei jednym z najmłodszych członków rady. Jego rodzina służyła jako shinigami ponad dwieście lat nim w końcu dostąpili zaszczytu wyniesienia do rodu arystokratycznego, a wszystko za sprawą osiągnięcia przez Nokogiri Makkuro stanowiska kapitańskiego. Wracając do Ginjiro jest to człowiek przebiegły, inteligentny i nastawiony na poszerzanie wpływów i bogactwa jeszcze bardziej niż przeciętny szlachcic. Bardzo uprzejmy, ale myślę, że musiałbym przetrzeć czoło z potu gdyby dane mi było zajrzeć w jego myśli. W nasilonej interwencji kami widzi dla Seireitei zagrożenie równe inwazji pustych czy quincy.

- Niewątpliwie ją poznasz, czcigodna, gdyż na pewno przybędzie na ślub swego największego wyznawcy. - Powiódł wzrokiem po zaroślach porastających pobocza drogi. Wydawał się czymś rozbawiony. - Rytuał ślubu na naszej wyspie jest jedyny w swoim rodzaju, jak sądzę. Młoda para składa ofiary przy każdej z ośmiu zewnętrznych świątyń, a następnie to samo czyni przy trzech miejscach poświęconych boskiej trójce. Na sam zaś koniec udają się do miejsca, do którego i my teraz podążamy. Dopiero tam młodzi stają ze sobą w twarzą w twarz, gdyż wcześniej podążają z ofiarami w odwrotnym kierunku i nawet jak miną siebie przy tej posłudze nie mogą zamienić ze sobą słowa ani choćby spojrzenia. Dopiero przy głównej świątyni przyjdzie im powtórzyć zdania jakie wypowiedzieli Izanagi i Izanami.
Przyroda na wyspie była w niewielkim stopniu ujarzmiona przez wytyczone ścieżki. Zza zakrętu wyłonił się czerwony most rozpięty na rzeczką o zielonkawych wodach. Przechodząc przez niego kapłan wspomniał o tym, że zgodnie z rytuałem Chikaze powinna czekać w świątyni Susanoo by jako jego przedstawicielka ocenić ofiary złożonych przez młodych.
- Nigdy nie zdarzyło się by ofiary zostały odrzucone, gdyż nie pozwalamy by byle kto pojął za żonę jedną z naszych panien. A byle kim może być nawet najpotężniejszy szlachcic, którego dusza nie jest jednak godna.
Przekroczyli teraz porośniętą mchem bramę tori z białego kamienia, a dalej Chikaze widziała już świątynkę rozmiarami jedynie odrobinę przerastającą osiem chramów, każdy dla miliona kami. Miejsce kultu jej ojca na wyspie prezentowało się znacznie okazalej, a tutaj rozpościerał się skromny chram chroniony jedynie przez parę komainu.
Pozorna niepozorność dotyczyła tylko wyglądu. Atmosfera gęstniała z każdym krokiem dorównując tej w pałacu ojca, chociaż pozbawiona była konkretnego zabarwienia emocjalnego.
Miyagi stanął przed parą komainu i uczynił głęboki ukłon w kierunku świątyni.
- To tutaj czcigodny Izanagi powołał pierwszych shinigami i to tutaj przechowujemy jego relikwie.

Kapłan zmartwiał na rewelacje Chikaze. Gładził niespokojnie brodę.
- To zaiste wysoce niepokojące wieści. Seireitei miało już w przeszłości do czynienia z jedną ze służek czcigodnej Izanami i wiele cierpienia rozlało się wtedy po Soul society.
Spojrzał w kierunku świątyni.
- Nad całym miastem rozpostarta jest bariera broniąca dostępu upadłych duchom, a ta szczególna wyspa jest ponadto obdarzona szczególną opieką. Wezmę jednak twe słowa pod uwagę czcigodna i zorganizuję dodatkowe środki zaradcze. - Popatrzył na Chikaze w zamyśleniu. - Wygląda na to, że przyszło nam żyć w naprawdę ciekawym czasach. Pozwolisz, że ruszymy już na miejsce spotkania? To niewielka posiadłość znajdująca się poza wyspą, ale szybko do niej dotrzemy. W międzyczasie czy uczyniłabyś mi zaszczyt zdradzając co o tym wszystkim myśli twój wielki ojciec? Ach, chociaż w tej prośbie zbyt dużo mojej arogancji się skrywa. Strzepnął dłońmi jakby chciał odrzucić od siebie namolnego insekta. - Wszakże kim jestem by dociekać myśli bogów?

Aoto aka Kyoraku Kisuke

Właściwie Kisuke powinno być zimno biorąc pod uwagę, że brnął w jesienną noc. Z jakiegoś powodu jednak było mu ciepło. Czy to wina emocji, czy też wpływ mikroklimatu wyspy, fizycznie czuł się komfortowo.
Wyspa była dzika. Wybujała roślinność zachodziła na ubitą drogę, przez co kapłan Shino musiał lawirować wózkiem by nie wpaść na korzeń wygodnie zachodzący nawet na środek ścieżki. Tymczasem nad Kisuke już całkowicie zapanowało wrażenie znajdowania się w śnie. Atmosfera była niesamowita.
Aura wyspy tak różna od reszty Soul society, a tam pomiędzy drzewami i krzewami co chwila coś zerkało na Kyoraku. Dziwne kształty, ni to zwierzęce ni ludzkie, ubarwione w sposób niewidywany nawet w naturze. Niektóre szemrały niby strumień, inne zdawały się szeptać niemal ludzkim głosem.
Atmosfera była niesamowita. I jeszcze to ugwieżdżone czyste niebo rozciągające się nad nimi.
W gruncie rzeczy szli tak może z kwadrans, ale Kisuke wydawało się, że minęło znacznie więcej czasu.
Potem zaś weszli na szlak zewnętrznego kręgu kapliczek. Pierwsza z nich, o ile Kisuke dobrze pamiętał, poświęcona była duchom związanym z wodą. Jak na miejsce kultu miliona kami chram prezentował się niepozornie - taką kaplicę można było się spodziewać ujrzeć w średnio zamożnej wiosce bliższych okręgów Rukongai, której mieszkańcy postanowili hojnie zapracować sobie na boską przychylność poprzez ufundowanie godnego w swych skromnych możliwościach przybytku kultu.
Kapliczka nie leżała bezpośrednio przy drodze. Wąska ścieżka prowadziła kilka metrów w głąb nieposkromionej roślinności, przez co liście i gałęzie napierały na mały budyneczek. Weszli na ową ścieżkę. Manzo stanął bokiem tuż przed trzema schodkami prowadzącymi do ołtarza ofiarnego. Shino zaparkował z wózkiem tuż za Kisuke, któremu pozostało tylko złożyć ofiarę i pomodlić się. Pakiet zawierał butelkę sake i mały tobołek z pożywieniem.

Gdy Kisuke zbliżył się do ołtarza ujrzał mgliste kształty stojące wgłębi kapliczki. Stały tam, siedziały czy lewitowały fantastyczne stworzenia i prawie każde z nich było choćby częściowo pokryty łuską. Obserwowały składanie ofiary, ale po rybich, dziobatych i gadzich pyskach trudno było zobaczyć jakieś emocje. Gdy już wycofał się, okrył, że włosy ma mokre, jakby zroszone zostały wodną mgiełką.
Przy każdej kolejnej kapliczce powtarzała się zbliżona sytuacja. W chramie ognia było gorąco, a niektóre z czekających tam kami dosłownie gorzały płomieniem. W kapliczce poświęconej duchom niebo zobaczył wiele pierzastych postaci, a jego ślubny strój nieustannie poruszał powiew.
Musiał uważać na kapliczkę ziemi, gdyż prowadzącą do niej ścieżkę pokrywało błoto, a w środku ujrzał krępe i niskie postacie w zabawnych czapeczkach. Chram roślin porośnięty był bluszczem, jego lokatorzy zaś pysznili się pięknymi barwami. Tam też najprzyjemniej pachniało.
Przy następnym przystanku ujrzał Koki. Lisica wysforowało się przed inne kami jakby chcąc pokazać, że to ona jest tu najważniejsza. Kolejna kapliczka była najbardziej niecodzienna. Tam Kisuke ujrzał zwyczajne przedmioty jak parasol czy kimono, które łypały na niego oczami.
Dla balansu w ostatnim punkcie wędrówki po zewnętrznym kręgu zobaczył same ludzkie sylwetki. Gdyby nie były na modłę snu zamazane i jakby nieuchwytne dla ludzkiego spojrzenia, to Kisuke mógłby podejrzewać, że to lokalni kapłani zebrali się by zobaczyć jak mu idzie.
W połowie podróży zrobił użytek ze błogosławieństwa Koki. Wyczuł bowiem kobiety. Zgodnie ze swoim planem zamknął oczy i szczęśliwie dla siebie nie zahaczył o nic stopą. Słyszał kroki kilku par stóp i cichy turkot wózka, niewątpliwie Miyuki miała własną obstawę. Gdy odgłosy go minęły mógł otworzyć oczy.
Nastał czas by złożyć podarunki boskiej trójce. Na pierwszy ogień szła świątynia Susanoo. Świątynia, już nie kapliczka. Kisuke szedł teraz szeroką drogą pilnowaną z obu stron przez mniejsze kapliczki. Dalej wznosiła się pełnoprawna świątynia. Manzo zatrzymał się przed schodami, a szlachcicowi pozostało zebrać z wozu podarunek dla boga burz. W tym wypadku wziął ciężkie zawiniątko, w którym znajdowała się sztaba wyjątkowego metalu, budulca zanpakuto.
Kisuke wkroczył w cień świątyni. W środku nie paliło się choćby jedno światełko. Czuł za to zapach kadzidła bijący się z rześkim powietrzem jak po ulewie, którego źródło stało obok ołtarza. Zobaczył Chikaze.

***

Chikaze

Pan młody prezentował się korzystnie z czarnym kimonie i haori, oraz ciemnoszarej hakamie. Szedł w stronę ołtarza niosąc coś prostokątnego schowanego za jedwabną chusta. Chikaze widziała stojącego na zewnątrz Manzo trzymającego latarnię zawieszoną na długim kiju.


[Kolejność dowolna]

Chikaze: https://bleach.forumpolish.com/t2111p60-park#73483

Aoto

Kisuke wyszedł ze świątyni Susanoo bogatszy o ślubny podarunek od Chikaze. W pozostałych dwóch świątyniach nie spotkała już go podobna miła niespodzianka.
Amaterasu reprezentowała kami o kobiecej formie. Ubrana w skrócone kimono o szarożółtej barwie, odsłaniające ramiona i nogi, aż do połowy uda. Miała sięgające linii podbródka blond włosy o postrzępionych końcówkach, a na czubku głowy leżała czarna czapka zawiązywana sznurkiem po szyją. Podobne nakrycia głowy nosili kapłani.
Nie nawiązała dialogu i tylko patrzyła dużymi czarnymi oczyma, jak Kisuke składał na ołtarzu belę barwnego jedwabiu.
Potem po drodze znów zamknął oczy, gdy z naprzeciwka nadchodziła Miyuki. Zmierzając zaś do świątyni Tsukuyomi został powitany przez delikatny zaśpiew shamisen. Grał na nim ekscentrycznie wyglądający mężczyzna. Rysy miał mocne, włosy ciemnoniebieskie, a oczy i usta zdaje się muśnięte delikatnym makijażem. Uśmiechnął się na powitanie odsłaniając perfekcyjne zęby, nie przestając przy tym grać.
Kisuke złożył na ołtarzu koszyk wypełniony pięknymi kamieniami księżycowymi. Mężczyzna skinął z aprobatą głową, po czym rozwiał się w mgłę wraz z ostatnim szarpnięciem strun.
Kolejny etap podróży odbywał już tylko z Manzo - Shino odjechał z pustym wózkiem w przeciwną stronę. Zmierzając ku centrum całego Soul society spotkali, również uszczuplony, pochód panny młodej. Teraz mieli iść obok siebie, ale spojrzeć sobie w oczy mogli dopiero przy świątyni Izanagi.
Początkowo towarzyszył im jeszcze kapłan i miko z latarniami. Przeszli razem przez most zawieszony nad wstęgą wąskiej rzeczki, ale przy białej bramie tori obstawa stanęła po obu jej stronach i dalej szła już tylko młoda para.
Drogę oświetlało im teraz światło gwiazd. Kisuke czuł obecność przyglądających się im kami, chociaż najwyraźniej dochodził do niego jaśminowa woń bijąca od jego przyszłej żony.
Świątynia Izanagi okazała się bardzo skromna. Niewielka świątynka, od której biła jednak potężna moc. Kyoraku zrobiło się nagle bardzo gorąco. Jeszcze tylko do pokonania krótkie schody i stojąc przed świątynią w końcu mogli na siebie spojrzeć.
Wyglądała przepięknie w przeczystym białym kimono o szerokich rękawach. Głowę przykrywał szeroki czepiec, a niżej na Kisuke spoglądała para czerwonych oczu.

Urzeczony urodą wybranki Kisuke miał przez moment trudność z zebraniem myśli. Miyuki spoglądała na niego z coraz większym wyczekiwaniem. Zacisnęła barwione jasną czerwienią usta jakby spodziewając się najgorszego. W końcu jednak Kyoraku doszedł do siebie i rzekł:
- Co za piękna młoda kobieta!
Miyuki wręcz odetchnęła z ulgą, po czym rzekła.
- Co za piękny młody mężczyzna!
Był to sygnał do rozpoczęcia kolejnego, już przedostatniego etapu rytuału. Z ciemności kapliczki wyłonił się Miyagi i dojrzała, ale wciąż piękna kobieta w stroju miko. Kapłan trzymał deskę z trzema różniącymi się rozmiarem czarkami. Stanął przed młodą parą, a miko ze skrzyżowanymi na podołku dłoniami zatrzymała się pół kroku za nim.

Przy pierwszej czarce lekko drżały mu ręce, ale potem zdołał się uspokoić. Na tyle przynajmniej, że nie dawał po sobie poznać zewnętrznego zdenerwowania. Miyuki również była niespokojna. Przez chwilę drżały jej usta, a spojrzenie miała odrobinę szkliste.
Prawidłowe wypełnienie rytuału sake chyba zdołało dodać jej odrobinę pewności siebie. Nie potrwała ona jednak długo. Para młoda wymieniła jeszcze ukłony z kapłanem i miko, po czym podążyli ku ostatniej stacji ceremonii. Musieli się przy tym trochę cofnąć, jeszcze raz pokonali most, ale zamiast podążyć ku wewnętrznemu kręgu trzech świątyń skręcili w ledwo dostrzegalną wśród napierającej roślinności dróżkę.
Wyglądała na rzadką używaną, pokryta obumierającymi, lśniącymi od wilgoci liśćmi. Kisuke stale czuł obecność kami, a nawet usłyszał cichutki głos Koki składający mu gratulacje. I tak w końcu ujrzeli niewielki pawilon wznoszący się kilkadziesiąt centymetrów na drewnianej platformie. Budyneczek o kształcie pięcioboku miał ściany z grubego papieru poprzetykanego ciemnym drewnem. Na spadzisty dach pokryty brunatną dachówką spadały srebrzyste promienie księżyca.
Nastąpiła już ostatnia wymiana ukłonów. Miyagi dotknął przelotnie ramienia Kisuke i uśmiechnął się do niego pokrzepiająco, po czym wraz z miko odwrócił się i szybko zniknął za zakrętem dróżki.
Młodzi weszli do środka, gdzie Kisuke ujrzał jedynie matę do spania i niewielką latarnię, którą zaraz zapaliła Miyuki. Trochę jej to zajęło jakby specjalnie odwlekała nieuniknione. Potem zaś wyprostowała się, odwróciła w stronę Kisuke i spojrzała na niego, by szybko zwrócić wzrok ku ziemi. Skrzyżowała ukryte w szerokich rękach dłonie i czekała.
Kyoraku nie musiał być specjalistą od wykrywania reiatsu by poczuć zdenerwowanie swej małżonki. Spod zapachu jaśminu wręcz wyczuwał jej strach i niepewność.

Gdy Kisuke się zbliżył, Miyuki spięła się jakby zamierzając zrobić krok do tyłu. Pozostała jednak na miejscu.
- Dziękuję - odrzekła na komplement, nadal z wzrokiem skierowanym ku podłodze. - Ty również prezentujesz się bardzo dostojnie, Kyoraku-san.
Skierowanie tematu na kami nieco rozluźniło pannę młodą. Uniosła wzrok i w końcu utrzymała spojrzenie na Kisuke przez dłuższy moment.
- Och, naprawdę... Mam nadzieję, że czcigodna kami nie ma mi tego za złe... Czy to nie była czasem kitsune, którą czcisz, a o której mi opowiadano?
Po pytaniu Kisuke Miyuki westchnęła.
- Wybacz. Chyba jestem dość... bardzo zdenerwowana tym wszystkim. Chociaż byłam przygotowana do zamążpójścia już tyle czasu, to gdy to nastało, to... trochę za dużo emocji. Wybacz, Kyoraku-san.
Ukłoniła się, jeszcze raz spojrzała na niego niepewnie, po czym zaczęła rozsupływać obi.
- Przejdziemy więc do naszego obowiązku? Mam nadzieję, że nie zawiodę twoich oczekiwań.
Głos Miyuki brzmiał dość pewnie, ale Kisuke zauważył drżenie jej rąk.

- Nie chowam urazy - odparła chyba bardziej zajęta rozsupływaniem kimona niż jego słowami. - Czcigodny Miyagi wypowiadał się o tobie jako o osobie dobrej i godnej zaufania, nie potrzebny mi inny głos by zdobyć wgląd na twą osobę.
W końcu dała sobie radę i wierzchnie okrycie opadło na podłogę, odkrywając nieco krótsze i nie z tak szerokimi rękami, acz również śnieżnobiałe kimono. Miyuki chciała kontynuować rozbieranie się, ale wtedy nadeszła interwencja Kisuke. Poczuł jak zadrżała mocniej pod jego dotykiem, ale potem się uspokoiła. Spojrzała na niego.
- Wszystko w porządku - rzekła cicho. - Jestem teraz twoją żoną i jako żona mam swoje obowiązki, a te obowiązki i tradycje są święte i ich niedopełnienie mogą odwrócić od nas łaskę kami. - Uśmiechnęła się, chociaż był to uśmiech słaby to wydawał się szczerzy. - Wszyscy mi powtarzali, że strach i zdenerwowanie znikną gdy już wykonany zostanie pierwszy krok. Dlatego chcę go zrobić by przekonać się czy tak faktycznie będzie.

18 + :

Chociaż noc była zimna obu im było gorąco, gdy zasypiali w objęciach, ukryci za ścianami niewielkiego pawilonu oświetlanych od wewnątrz przez promyk lampy. Czy to za sprawą błogosławieństw obdarowywanych kami, czy udaną inicjacją męskości, Kisuke czuł się spokojny jak nigdy.

[+ 3 Psychika]