Rezydencja rodu Kyoraku.

Potwierdzenie działania błogosławieństwa przywróciło równowagę boskiej pewności siebie Koki.
- Oczywiście! To wspaniały dar, ale w pełni sobie na niego zasłużyłeś. Podejrzewam zresztą, że wkrótce udzielę go mojej drugiej najwierniejszej wyznawczyni, gdzie mówię oczywiście o Yumi. Pomimo tego, że jest taka młoda to dostrzegam w niej spory potencjał.
Lisica zastrzygła uszami, gdy pojawił się temat tofu.
- Oczywiście. Wszelką ofiarę od mojego najwierniejszego wyznawcy przyjmę z radością.
Kisuke dostrzegł jedynie ogrodnika uwijającego się przy rabatkach kawałek dalej. Na zawołanie Kisuke od razu zgiął się w ukłonie (co przyszło mu z pewnym trudem biorąc pod uwagę dość zaawansowany wiek), po czym popędził w stronę kuchni wciąż trzymając w dłoniach wielkie ogrodnicze nożyce.
- Och. Również ten mężczyzna pomodlił się do mnie kilka razy - odrzekła Koki jakby od niechcenia. - Niefortunnie jednak zdaje się większą czcią darzyć jednak moją konkurentkę. - Tutaj posłała spojrzenie w kierunku kapliczki Hanasy. Chrząknęła - Oczywiście, że się spotkamy. Będę na ciebie czekać przy świątyni poświęconej kami mającym formę zwierzęcą. Nie chwaląc się udało mi się zrobić pewne wrażenie na innych kami dzięki czemu nawiązałam kilka obiecujących znajomości. Widziałam także znaną tobie córkę Susanoo, chociaż atmosfera jaką wokół siebie roztacza odstrasza od podejścia i przywitania się.
Kisuke wciąż był odrobinę zmieszany nawałem woni dochodzących do nosa. Wydawało się jakby otwierał się dla niego całkiem nowy świat, chociaż prawidłowiej byłoby powiedzieć, że odkrywał jeden z wymiarów rzeczywistości, który dotychczas ze względu na ograniczenie zmysłu ledwo muskał.

Kisuke gawędził jeszcze z Koki przez jakiś czas. Lisica zjadła tofu przyniesione przez służbę, po czym pożegnała się i zniknęła zostawiając za sobą aromat, od którego chłopakowi zakręciło się w głowie.
Kolejne godziny upływały szybko. Ze stosownym wyprzedzeniem biorąc pod uwagę długą podróż lektyką w kierunku błogosławionej wyspy, Kisuke został odziany przez służbę w strój ślubny, na który składało się czarne kimono i haori dodatkowo ozdobione na plecach i przedzie białym herbem rodu Kyoraku. Strój uzupełniała ciemnoszara hakama, w które chowane było kimono.
Za lektyką Kisuke miał poruszać się jeszcze jeden wóz zapełniony ofiarami dla bóstw, które miał złożyć w ośmiu kapliczkach i trzech świątyniach poświęconym boskiej trójcy rodzeństwa.
Wyruszał w drogę samotnie. Jako jedyny miał przepłynąć na wyspę. Służba pożegnała go uroczyście. Żaden z wujków czy członków dalszej rodziny nie odwiedził go dziś, chociaż to ci pierwsi zadbali o dopełnienie wszystkich szczegółów by ślub mógł odbyć się bez przeszkód. Między innymi byli odpowiedzialni za zgromadzenie odpowiednich darów dla kami.
Przez kilka godzin podróży lektyką miał czas na rozmyślania, a także dalsze przyzwyczajanie się do wyczulonego powonienia, które dostarczało wciąż to nowych doznań podczas podróży przez Seireitei.
Słońce ledwo zaszło, gdy stanęli przed niewielką przystanią, gdzie na Kisuke czekała już łódź z kapłanem. Przed wejściem na nią musiał się jeszcze oczyścić wodą bijącą z okolicznego niewielkiego źródła, gdzie w międzyczasie słudzy przenosili ofiary na łódź. W większości było to pożywienie i tylko dla najważniejszej trójki bóstw przygotowano co innego.
Kisuke wsiadł na łódź i milczący kapłan odbił wiosłem od brzegu. Czym bliżej byli wyspy tym szlachcic bardziej czuł się jakby w śnie. Wszystko stawało się coraz bardziej eteryczne i ulotne, a jednocześnie obdarzone dodatkową głębią.
Na wyspie został powitany przez Miyagiego. Starzec stał w towarzystwie dwóch dalszych kapłanów. Jeden z nich zajął się przenoszeniem ofiar do dwukołowego wózka, podczas gdy drugi trzymał zawieszoną na patyku latarnię.
- Wyglądasz bardzo dostojnie. - Miyagi rozłożył szeroko ramiona i obdarzył Kisuke niemalże ojcowskim uśmiechem, który dotąd posyłał w jego stronę Rentaro. - Gotów na jedną z najważniejszych nocy w swoim życiu? Smakuj każdą jej chwilę by wspomnienia kolejnych godzin pozostały żywo w twej pamięci przez kolejne wieki.

Wylewność Kisuke zaskoczyła kapłana, który chrząknął z zakłopotaniem i poklepał niepewnie Kisuke po plecach.
- Tak... istotnie wydajesz się być w dobrej formie. - Uśmiechnął się, gdy Kisuke już się wycofał. - Miyuki odnalazła spokój w modlitwie, więc nie musisz się o nią martwić. A teraz na pewno wszystko doskonale pamiętasz, ale na wszelki wypadek utrwalimy sobie raz jeszcze przebieg całego rytuału.
Kisuke oczywiście pamiętał. Miał wpierw zatoczyć koło składając ofiary i krótką modlitwę przy ośmiu kapliczkach, a potem pójść dalej i to samo zrobić w świątyniach wielkiej trójki. Jednocześnie Miyuki składałaby ofiary idąc w przeciwnym do Kisuke kierunku, gdzie nawet ich spojrzenia nie mogłyby się spotkać.
Interakcja była dozwolona dopiero, gdy oboje spotkają się przy świątyni Izanagi (po ówczesnym okrążeniu jej) umiejscowionej w samym centrum wyspy (i zgodnie z tradycją w centrum całego Soul society). Wtedy zaś mieli przywitać się w sposób ten sam w jaki witało się boskie małżeństwo.
Wtedy zaś ze świątyni wynurzyliby się Miyagi wraz z naczelną miko, która niosłaby trzy czarki sake.
Najmniejszą czarkę musiał wziąć wpierw Kisuke i po łyku oddałby ją Miyuki. Średnia czarka szłaby w odwrotnej kolejności, a po największą ponownie jako pierwszy sięgnie Kyoraku.
Ostatnim krokiem w ceremonii byłoby przejście pod eskortą Miyagiego i miko do niewielkiego krytego pawilonu, gdzie odbyć się miała konsumpcja małżeństwa.
- Świetnie. Bardzo dobrze - pochwalił Kisuke kapłan. - Shino i Manzo będą ci towarzyszyć przy składaniu ofiar.
Kapłan właśnie kończył przenoszenie ofiar, natomiast gdy Kisuke zerknął na mężczyznę trzymającego latarnię, to mógł odczuć niepokój. Łysa głowa była poznaczona bliznami po oparzeniach, a do tego brakowało mu jednego oka i najwyraźniej ręki również.
- A rankiem będziesz mógł zabrać swą małżonkę do domu. - Miyagi złożył dłonie i schylił głowę. - Oby jednak już ta noc przyniosła owoce. Nie mówiłem ci tego wcześniej, ale dzieci poczęte na tej wyspie cieszą się wyjątkową łaską kami.

- Och, to niepotrzebna skromność. Pomimo wieku przeżyłeś już tyle, że dałoby się stworzyć kilka naprawdę zajmujących historii.
Jednooki mężczyzna trwał niewzruszenie jakby zupełnie nie usłyszał pytania na jego temat. Miyagi za to zamruczał dobrodusznie.
- Nie musisz się martwić. Ciało Manzo-san pomimo poniesionej ofiary jest niemal równie silne co jego duch. Zresztą to Shino-san będzie odpowiedzialny za wwiezienie twych darów dla kami, a mówisz wiedzieć, że posiada tyle krzepy ile każdy inny kapłan na tej wyspie jeśli zsumować ich siłę.
Rzeczywiście drugi kapłan, chociaż dość niski, był szeroki niemal jak drzwi dużej szafy i właśnie ostrożnie składał ostatni pakunek na wózek.
- Co do przeszłości Manzo jest to może pytanie w nie do końca dobrym guście. - W głosie Miyagi pojawiła się lekka dezaprobata. - Jak sądzę właściwe jest to by tylko on mógł o niej mówić. - Położył dłoń na ramieniu Kisuke, ściszył głos, chociaż stojący obok Manzo i tak musiał go słyszeć. - Nim wypuszczę cię w tą niesamowitą noc powiedz mi jeszcze czy twój ząb nie dawał ci się we znaki? Byłoby wyjątkowo niefortunnie gdyby miał wpływ na uroczystość.

- Spotkałeś go? - Miyagi nawet nie próbował kryć zaskoczenia. - Znając go z opowieści zachowanie jakie opisujesz idealnie do niego pasuje. Gdybym go spotkał odparłbym, że tylko szaleniec zdecydowałby się na nadużywanie mocy relikwii. - Poklepał Kisuke po ramieniu. - To musiało być dla ciebie ciężkie, ale jednocześnie cieszę się, że to ty sprawujesz pieczę nad jadeitowym zębem. Większość dusz nie potrafiłaby się oprzeć pokusie korzystania z jego mocy.
Spojrzał za siebie, gdzie dwójka kapłanów czekała już na Kisuke.
- Dobrze, ruszaj już. Będę musiał zapytać czcigodną Chikaze czy widziała się osobiście z mędrcem, ale to później. Teraz jest twoja noc. Zostaw wszystko za sobą i ruszaj.

Miyagi skinął głową, po czym odprowadził Kisuke wzrokiem, gdy ten dołączył do kapłanów. Prowadził Manzo oświetlając drogę światłem latarni, potem szedł pan młody, który za sobą słyszał delikatny turkot wozu z ofiarami.

Aoto aka Kyoraku Kisuke

Wezwanie na przesłuchanie do Nokogiri poruszyło zarówno Kyoraku jak i Kuchiki. Kisuke musiał dokładnie opisać jego przebieg zarówno Shuhei, jak i kuzynowi Masaki, który tymczasowo zastąpił ojca w przewodzeniu rodowi.
Ich frakcja w Radzie 46 była wyjątkowo wrażliwa na atak, gdy Raidon powoli dochodził do zdrowia i podejrzenie Kisuke o zbytnie bratanie się z Morigami Chikaze uznane zostało za część politycznej ofensywy.
Shuhei w dość ostrych słowach zganił chłopaka za udanie się na festyn w tajemnicy, co uznał za wyjątkowo lekkomyślne i sam Kisuke powinien przewidzieć, że znajdą się tam również szpiedzy Gotei XIII, którzy mogliby go rozpoznać. Gdyby jeszcze ograniczał się do zwiedzania i zajadania przekąsek, ale on postanowił pokazać się na turnieju walki!
Kisuke nie widział jeszcze tak oburzonego stryja, który w dodatku zażądał by powiedział mu na co poszła znaczna suma pobrana z rodowego skarbcu. Oczywiście szukał tylko potwierdzenia swych podejrzeń, gdyż wiedział z jakim przepychem odbył się festyn.
Masaki zachował spokój, ale również on uznał wizytę we włościach Chikaze za błąd. Nie mógł jednak powiedzieć więcej złego biorąc pod uwagę, iż bogini miała swój udział w uratowaniu jego ojca.
Kuzyn stwierdził, że póki Kisuke fundował kapliczki pomniejszym bóstewkom można było to uznać za szlachecką fanaberię, ale Rada 46 tym bardziej nieufnie spoglądała na kult Chikaze im więcej on wzrastał w siłę.
Oboje krewnych poradziło Kisuke by informował ich o ewentualnych następnych spotkaniach z Chikaze i szczerze odradzali mu by więcej udawał się z nią gdziekolwiek. Na koniec jednak do słoika octu dodano łyżkę miodu, gdy pogratulowano mu udanej misji w Rukongai, aczkolwiek i tutaj Shuhei zganił Kisuke za zbyt nonszalanckie podejście do walki, gdzie szybciej powinien sięgnąć po shi kai.
Dwa dni po przesłuchaniu otrzymał list od Miyagi przesyłającego słowa wsparcia. Dziękował bogom za to, iż Kyoraku uszedł bez większego uszczerbku w walce z pustymi i jednocześnie wyrażał współczucie dla Raidona i samego Kisuke, który niesłusznie cierpiał podejrzenia od zapatrzonych w siebie starych głupców (pisownia oryginalna).

Złe wieści nadchodziły jedna po drugiej. Kuzyn Kenji piastujący w siódmej dywizji stanowisko XVI oficera w tajemnicy powiedział, że Nokogiri przesłał ich kapitanowi niepochlebną opinię o Kisuke, którego określił jako aroganckiego i sprzyjającego siłom mogącym okazać się wrogimi wobec Seireitei.
Było to o tyle niefortunne, że po okresie żałoby miał zostać wybrany nowy oficer, a z tego co Kenji się orientował pozycja Kisuke stała dość wysoko bezpośrednio po misji w Rukongai. Niestety negatywna opinia wydana przez kapitana, nawet z innej dywizji, nie mogła przejść bez echa.
Kolejne nieszczęście przyszło z domu. Miyuki poroniła. Kisuke nic nie wiedział o ciąży, a żona sama nie była jeszcze jej pewna, ale nagłe krwawienie stawiało sprawę jasno.
Bolało to tym bardziej, że do poczęcia miało dojść podczas nocy poślubnej, co miało stanowić doskonałą wróżbę. Miyuki była przybita i bała się czy przez poronienie będzie mogła zajść jeszcze w ciążę. Sądziła nawet, że mogła paść ofiarą klątwy bądź złej woli i udała się na kilka dni na boską wyspę by się oczyścić. Kisuke powrócił już na służbę przez co nie mógł być przy żonie tyle ile by chciał. Pocieszyć nieszczęsną dziewczynę próbowała Ayano, małżonka kuzyna Masaki, która kilkakrotnie odwiedzała posiadłość Kyoraku w następnych tygodniach.

Dzielenie czasu pomiędzy pracę, a rodzinę było mocno problematyczne. Gdyby zaś Shuhei nie odciążył Kisuke w sprawach rodowych doba musiałaby się rozszerzyć przynajmniej o kilka godzin by młodemu Kyoraku na wszystko starczyłoby czasu. Teraz zaś miał nie widzieć się z żoną przez trzy kolejne miesiące, gdyż nadszedł nowy rozkaz - na trzy miesiące miał udać się do świata żywych by tam pełnić wartę. Miał na bardzo prestiżowy posterunek, zlokalizowany w miejscowości Karakura, gdzie granica między światami była wyjątkowo cienka przez co pojawiało się tam dużo pustych, a ostatnio sytuacja ponoć zaogniła się jeszcze bardziej z powodu świadomych duchowo istot funkcjonujących w mieście.
Prędzej czy później każdy shinigami musiał trafić do świata żywych by spełnić podstawowy obowiązek bogów śmierci - oczyszczanie pustych i odsyłanie zagubionych dusz do Soul society.
Nie wiedział jeszcze z kim dokładnie uda się do Karakury, ale na miejscu miał trafić pod komendę samego kapitana XIII dywizji. Wcześniej jednak na Kisuke miała być nałożona pieczęć ograniczająca jego reiatsu, którą otrzymywał każdy shinigami o reiatsu dochodzącym do poziomu porucznika. Wszystko po to by jego duchowa energia nie wpływała na żywych.

Nie chciano słyszeć o zrzeknięciu się pozycji przez Kisuke. Jak by to świadczyło o rodzie Kyoraku? Shuhei naciskał by młody mężczyzna porzucił niedorzeczne pomysły, szczególnie biorąc pod uwagę, iż to jego ranga go chroniła. Głowa rodu znacznie trudniej było zaczepić niż zwykłego szlachcica, który w dodatku w nie do końca jasnych dla innych okolicznościach zrzekł się zaszczytów. Mogło to stać się zaczątkiem dla wielu nieprzyjemnych plotek.

Kisuke miał wrażenie, że starcia z żywymi przeciwnikami dają znacznie więcej niż samotne ćwiczenia. Radził sobie w nich bardzo dobrze i kilka zwycięstw nad oficerami osiągnął. Przynajmniej w dywizji zyskał na szacunku po tym jak walczył z adjuchasami, którzy dla przeciętnego szeregowca zdawały się niepokonanymi potworami z koszmarów. Kyoraku została nawet wypłacona premia za tamtą misję.

[+ 1 siła, wytrzymałość, szybkość, inteligencja. + 1800 ryo]

***

Ruszał do świata żywych bez amuletu Chikaze. Rentaro ponownie przysiągł chronić Miyuki choćby za cenę własnego życia, choć co mógł osiągnąć w starciach z niewidzialnymi przeciwnikami? Podczas pobytu na świętej wyspie jednak żadnego śladu klątwy u Miyuki nie wykryto.
Kisuke ruszył ku głównej bramie senkai, gdzie członkowie korpusu kido przygotowali się do otworzenia przejścia. Nie wyruszał sam, gdyż towarzyszyć miało mu jeszcze pięciu innych shinigami. Była tam Mana z jego dywizji, ponury białowłosy Ryuu z jedenastki, pyzaty i niski Momi z dwunastki dźwigający wypchany plecak, pod którym niemal się uginał, Shihouin Airi czyli drobna i żywa dziewczyna z II oddziału, oraz niejaki Mifune z trzynastki, który miał bezpiecznie ich odprowadzić przez przejście między światami.
Była to zaś podróż jedyna w swym rodzaju, gdy szli mrocznych dangai prowadzeni przez piekielne motyle. Po drugiej stronie przejścia zaś czekał na nich świat żywych.

***

Fukuda Kaz był poważny po kapitańsku, ale jednocześnie nie zionął chłodem antypatii jak Nokogiri. Przywitał nowy oddział shinigami, wyjaśnił im pokrótce sytuację panującą w Karakurze i zasady jakich powinni przestrzegać by nie naruszać swoimi osobami tkanki świata żywych. Każdy z nich dostał po przenośnym, nadmuchiwanym gigai, cukierku duszy i radarze wykrywającym reiatsu. Podczas patroli miały im też towarzyszyć piekielne motyle.
Jak się okazało nie mieli służyć bezpośrednio pod kapitanem, lecz trafili do posterunku północnego gdzie ich bezpośrednim przełożonym miał być ósmy oficer trzynastki, nie kto inny jak rodzony brat Sorami - Sorata.

Dom. Mógł odpocząć, chociaż na chwilę. Wypełnił wszystkie formalności w dywizji i jako szlachetnie urodzony mógł liczyć na więcej swobody. Szarzy szeregowcy byli postawieni w stan najwyższej gotowości, ale jemu dano kilka dni wolnego. Niewiele jednak było w tym radości.
Jego żona nie wyglądała zdrowo. Sama się nie skarżyła, ale Rentaro nie chciał niczego przed Kisuke ukrywać i zdradził, że podczas jego nieobecności Miyuki skarżyła się na złe samopoczucie. Posiadłość odwiedzali zarówno medycy, jak i kapłani, jednak nie przyniosło to żadnego rezultatu. Twierdzono, że młoda dziewczyna wciąż zmaga się z ciężarem poronienia. Ona jednak twierdziła, że to coś innego.
Posiadłość nawiedzili krewni zarówno ze strony Kyoraku, jak i Kuchiki. Naturalne, że chcieli dowiedzieć się więcej od naocznego świadka bitwy w Karakurze. Zrewanżowano się szczegółami alarmowego zebrania Rady 46. Atak quincy pozostawił Seireitei w stanie szoku, to było coś zupełnie innego niż wojna sprzed dwustu lat, gdzie to shinigami prowadzili ofensywę. Teraz to jednak quincy zadawali pierwszy cios i najbardziej przerażająca była jego skala. Jednocześnie zostało zaatakowanych tyle punktów, szybko i precyzyjnie, co doprowadziło do przerażającego wniosku, że wróg dysponował nieznaną metodą transportu swych wojsk umożliwiającą błyskawiczne wycofanie się. Nie zapominając także o możliwości pełnego odcięcia całego miasta w świecie żywych. Od Raidona Kisuke dowiedział się, że Rada zweryfikowała nieco swe dotychczasowe podejście i postanowiła szukać pomocy u bogów. Wyglądało bowiem na to, że moce kami potrafiły obejść barierę quincy. Wszakże Chikaze jako jedyna mogła przyjść z pomocą Karakurze.
Kisuke miał trochę czasu by zebrać myśli i odpocząć. Biorąc pod uwagę okoliczności w najbliższym czasie mógł nie mieć takiego luksusu.

***
Premie za Karakura Invasion Arc
***

Kisuke nie odniósł większego sukcesu od medyków czy kapłanów i nie udało mu się odkryć przyczyny złego samopoczucia żony. Odniósł też porażkę w próbie nawiedzenia jej snów. Nie żałował ryo w pobliskich chramach, lecz również tutaj nie doczekał się pomocy.
Miyuki prosiła żeby nie zawracał sobie nią głowy w chwilach tak trudnych dla Soul society. Bagatelizowała sprawę mówiąc, że nic poważnego jej nie dolega i po pewnym czasie, gdy sytuacja się trochę uspokoi, powinna sama poczuć się lepiej. Kisuke sam dostrzegał jednak bladość w jej obliczu i pewien niezdrowy blask w oczach. Wyglądała jakby miała gorączkę, chociaż ciepłota ciała była normalna.
Rentaro wyruszył do Rukongai by zobaczyć jak ma się główna kapliczka Koki. Podobno lisiczka miała się dobrze. Słudzy modlący się w posiadłości czasami odczuwali powiew pięknego woni, a Miyuki zdarzało się rozmawiać z kami osobiście.
Kisuke zwrócił się o pomoc do znacznie potężniejszej kami. Skupił się na modlitwie i czekał na odpowiedź. Ostatnio nie przyszła, ale też modlił się w gorących chwilach, gdy kurz po bitwie w Rukongai jeszcze nie opadł.

Skóra Miyuki miała naturalnie jasny odcień, ale teraz przybrała ona niezdrową bladość. Żona miała lekko podkrążone oczy i wyglądała na zmęczoną. Pomimo zapewnień Kisuke pozostawała przy swoim zdaniu:
- Nie powinieneś się tym teraz kłopotać, mój mężu - odrzekła ze znużonym tonem. - Dziękuję za twą troskę, ale w obecnej sytuacji na czym innym powinna koncentrować się twoja uwaga.
Tak została wychowana, powiedział potem Rentaro. Na dobrą żonę, która powinna stanowić opokę, a nie źródło problemów. Może nawet bardziej niż w przypadku szlacheckich córek, w których pozostawał sentyment do nazwiska pod jakim się urodziły. Kapłanki zaś uczone były wierności wyłącznie wobec bogów i Seireitei.
Tym razem Kisuke szybko doczekał się odpowiedzi na modlitwę. W ogrodzie pojawił się niewielki ptaszek o błękitnym upierzeniu z wyjątkiem żółtego brzuszka.
- Przysyła mnie kapłan Miyagi - rzekło cicho małe kami. - Pragnie zaprosić cię na świętą wyspę, gdzie będziesz mógł spotkać się z czcigodną Chikaze.

Kisuke przygotował się do wyjścia, gdzie mógł skorzystać z lektyki, grzbietu Daisie bądź własnych nóg. Podczas podróży do świętej wyspy jednym z tematów, które kłębiły się w głowie arystokraty było wspomnienie wizyty w wewnętrznym świecie, do której to doszło dzień wcześniej.

Chikaze & Kisuke

Miyuki klęczała z czołem przytkniętym do ryżowych mat wyłożonych na podłodze pomieszczenia ogrodzonego z czterech stron papierowymi ścianami. Jedna z nich była wyraźnie grubsza, gdyż wychodziła na ogród.
Białowłosa żona Kisuke nie spodziewała się tak szacownego gościa i nim upadła na ziemię przed Chikaze zdołała jeszcze posłać mężowi na poły pytające na poły oskarżające spojrzenie.
- To zaszczyt gościć cię w naszym domostwie, czcigodna - wyszeptała.

Kisuke

Chikaze poprosiła Kisuke by zlecił przygotowanie kąpieli, także z tego powodu wyszedł zostawiając kobiety by mogły w spokoju porozmawiać. Ciągle dźwigał imponującą zbroję bogini i gdy przypadkowo zimny metal zetknął się z gołą skórą, poczuł jak unoszą się mu włoski na ciele.
Służba zawsze przebywała w pobliżu. Na tyle daleko by arystokrata mógł cieszyć się spokojem, ale na tyle blisko by móc szybko przybyć na wezwanie. Tak było i tym razem, gdzie Kisuke natrafił na Aimi. Zielonowłosa dziewczyna o spiętych jasnych włosach, wyróżniała się na tle pozostałych służących. Nie tylko przez wygląd, ale także otaczające je pogłoski wedle których miała być kochanką ojca Kisuke.
Napotykając swego pana wpierw spojrzała na niego lękliwie, po czym ukłoniła się.
- Kyoraku-sama, czy z panią wszystko dobrze?
Wydawało się także, że z Miyuki łączyły ją dobre relacje. Obie były w podobnym wieku.

Chikaze

Miyuki wydawała się skonfliktowana. Miała przed sobą boginię, która poruszała niezupełnie boskie tematy.
Po chwili wahania dziewczyna przysiadła się po drugiej stronie stołu. Cały czas miała pokornie zwieszoną głowę.
- Nigdy nie zapomnę swych początków, czcigodna. Gdybym nie została wybrana na służkę bogów w Rukongai mogły mnie czekać straszne rzeczy. - Uniosła na chwilę oczy. Podobnie jak Chikaze miała czerwone tęczówki, ale o ile bogini miała wzrok niczym demon, tak Miyuki miała łagodne wejrzenie królika. - Mam nadzieję, że mój drogi mąż nie naprzykrzał ci się. Jeśli to zrobił to pokornie proszę o wybaczenie. To dobry i szczery człowiek, ale często brakuje mu ogłady. - Wzięła głębszy haust powietrza. - Powinnam dziękować wszystkim ośmiu milionom kami za los jaki mnie spotkał, więc czuję się źle na samą myśl o narzekaniu, niemniej... próbuję się przyzwyczaić do nowego życia, czcigodna, ale nie jest to łatwe. Od małego wiedziałam, że zostanę pewnego dnia wydana za mąż i byłam do tej roli przygotowywana. Staram się dobrze wywiązywać ze swoich obowiązków, lecz czasami jest to trudne - mówiła cicho. - A stało się jeszcze trudniejsze, gdy wybuchła ta okropna wojna. - Ukłoniła się. - Chciałam ci podziękować za pomoc jaką udzieliłaś mojemu mężowi i shinigami w świecie żywych.

Kisuke

- Jak sobie życzysz, Kyoraku-sama.
Służąca ukłoniła się i odeszła by czym prędzej wykonać polecenie swego pana, który natomiast udał się w innym kierunku. Dojo było puste, po prawdzie na terenie posiadłości znajdowały się dwa tego typu pomieszczenia. W jednym o formę dbali strażnicy i shinigami pozostający na służbie Kyoraku, drugie pozostawało na wyłączność członków rodziny. To tutaj biologiczny ojciec Kisuke musiał się przygotowywać do walki z synem.
Kyoraku przyjrzał się mistrzowskiemu przykładowi sztuki płatnerskiej jaki stanowiła zbroja Chikaze. Wodząc palcami po granatowych płytkach ponownie odniósł wrażenie kontaktu z elektrycznością. Pancerz zdawał się naładowany reiatsu i gdyby wysilić słuch miało się wrażenie, jakby metal wydawał z siebie szum. Trudno powiedzieć czy była do naturalna właściwość zbroi, czy też był to wpływ kontaktu z ciałem bogini.

Chikaze

Miyuki chłonęła słowa Chikaze. Na jej jasnych policzkach pojawił się lekki rumieniec, a oczy lśniły. Pierwsza nieśmiałość została chyba przełamana i dziewczyna pozwoliła sobie na zachwyt boginią.
- Słyszałam, że w przeszłości shinigami wyrządzili wielką krzywdę quincy, ale było to usprawiedliwione. Nie było innego wyjścia by zachować balans.
Zadrżała się gdy Chikaze uderzyła się o udo.
- Nie chcę by moje narzekanie stało się przyczynkiem dla troski osób, na których mi zależy, ale... to prawda, że czuję się nieswojo. Od małego byłam przy świątyni, dlatego pierwszą moją myślą było to, że ktoś nieprzychylny zrzucił na mnie swą złą wolę. Kapłani jednak niczego nie wykryli, także to chyba przez to... że... że... - słowa z trudem przechodziły jej przez gardło - że straciłam dziecko.
Westchnęła płaczliwie, ale szybko doszła do siebie przywołana głosem Chikaze. Spojrzała jej w oczy i przez kilka sekund rozważała słowa bogini.
- Tak, myślę, że byłabym spokojniejsza mając go bliżej i wiedząc jak się czuje. I mogłabym udzielić mu wsparcia, gdyby go potrzebował.