Rezydencja rodu Kyoraku.

02#187

Nie widziałem nic zabawnego w tym, że ktoś jest z natury ponurą osobą. W końcu każdy ma prawo być sobą. A czy jest wesołkiem, kochankiem, filozofem albo artysta to już tylko i wyłącznie jego sprawa. Ich ton nie podobał mi się. Tak jakby uważali się za lepszych tylko dlatego, że jesteśmy rekrutami. Zastanawiałem się, czy tej dwójce też byłoby tak do śmiechu. Jeżeli wiedzieliby, do kogo mówią. Fajnie będzie zobaczyć ich miny, kiedy w końcu się zorientują, ale wszystko w swoim czasie. Musiałem dobrze pożytkować swój pod przykrywą, w końcu prędzej czy później i tak wieści się rozniosą. Kyuri w rzeczywistości mógł być bardzo podobny do Toru i wywarło na nim takie nastawienie. -Dokładnie tak.- Położyłem rękę na ramieniu Takiego. -Dziękujemy za poświęcony czas i wskazanie drogi.- Pochyliłem bardzo delikatnie głowę. Taki i jego brak dyskrecji wcale mnie nie zaskoczył. W zasadzie wiedziałem, że coś takiego może mieć miejsce. Miałem tylko nadzieje, że nikt tego nie słyszał. Bardziej mnie zdziwiło, że nie pamiętał mojego imienia, ale w końcu moje nazwisko się zmieniło. Dlatego, może nie udało mu się zapamiętać. - Tak, na imię mi Kisuke.- Więc tak wyglądał nasz pokój. Łóżka są, więc jakoś przeżyjemy. Jeszcze jedna osoba do nas dołączy, oby tylko nikt nie miał predyspozycji do chrapania albo lunatykowania i jakoś to będzie. W tym czasie jak ta dwójka się witała, położyłem swoje rzeczy na wolny górnym łóżku.
-Witaj Haruto-san, miło mi Ciebie poznać. Jestem Kisuke.- Ukłoniłem się grzecznościowo. -Wiesz, może kto będzie czwartym współlokatorem?-

02#324

Te bardziej niebezpieczne detale zostawiłem tylko dla siebie, o wisiorku również nie wspomniałem. Nie chciałem obarczać innych tym brzmienie oraz wolałem nie sprawdzać sposobu lojalności i sposobu myślenia innych osób na moim dworze. Przynajmniej dopóki artefakt oddziałuje tylko na mnie. Ze Stryjkiem nie kłóciłem się po prostu przyjąłem reprymendę ze spokojem i pokorą. W końcu ma racje, ale jako głowa rodu muszę dbać o wszystkie ważna dla mnie osoby. Nie tylko o rodzinie, a przyjaciół, bliskich czy sojuszników. Zrobiłem mały wywiad wśród pracujących dla mnie shinigami. Chciałem sprawdzić, czy przypadkiem jeden albo kilku nie jest z czterdziestego czwartego północnego okręgu oraz wysłałem list z prośbą do kuzynki z dziesiątego oddziału. Prosiłem, aby informowała mnie jeżeli coś niepokojącego by się działo w czterdziestym czwarty północnym okręgu. Następnego dnia w domu, postanowiłem się wywiązać z zobowiązania dotyczącego moje zabójczy dusz. Udał się do jednego z lepszy rzeźbiarzy i zamówiłem okrągło fontannę o promieniu metra, gdzie na środku stał bliźniaczki trzymające wspólnie przechylony dzban z wodą, z którego będzie wypływała woda. W ostatnich dniach urlopu postanowiłem zregenerować ciało i nie męczyć się fizycznymi treningami. Nosiłem jedynie ciężarki, przyjmowałem suplementy i przyzwyczaiłem ciało do coraz większych obciążników. Resztę wolnego czasu spędzałem w rodzinnej bibliotece i szkolnej szukając ciekawych zwojów, książek dotyczących kontroli energii duchowej, konserwacji broni i fechtunku oraz taktyki szogi. Dla testowania wiedzy postanowiłem rozgrywać partie szogi ze służbą i żandarmeriom, szukając lepszego ode mnie. Każdego wieczoru składałem jedzenie w darze na ołtarzu Koki i Hanase i odmawiałem mała dziękczynną modlitwie do nich. Do córki gromowładnego również się pomodliłem kilka razy informując ją w postępach moich działa i że nawet pomimo niezależności złotej lisicy zamierza wywiązać się ze swojej części zobowiązań.

***


Nie zapowiedziana wizyta Chikao była bardzo miłym końce urlopu i ucieszyłem się z niej. W końcu nie widzieliśmy się szmat czasu, a przeszliśmy razem kawał drogi. Chociaż nie wiedziałem, czemu dokładnie ona ma służyć. Ale postanowiłem poczekać, aż sam gość poruszy ten temat. Postanowiłem go przyjąć na werandzie w ogrodzie. Odstawiony Hikifune, kompletnie nie przypomniał siebie z rukongaiu, którego zapamiętał. Można by go pomylić, gdyby nie jego zachowanie, które od razu go zdradziło.
-Witaj przyjacielu, dużo wody uleciało od naszego spotkania.- Ukłoniłem się i uśmiechnąłem. - Chyba będą trzy lata. Tak to już bywa kiedy wujowie planują Ci życie pełne ambitnych przedsięwzięć. Nie możesz sobie przypisać całej winny, ja również wiele razy myślami wracałem do naszej przygody i pojawiała się pomysł spotkania. Ale życie bardzo szybko weryfikowało moje plany.- Śmiałem się delikatnie i drapałem po czuprynie.- W sumie to dopiero jakiś czas temu złapałem oddechu od wszystkich obowiązków rodzinnych i służby. Byłem w miejscu naszego pierwszego spotkania przy kapliczce koki.-  

02#325

Czyli niestety nie będę mógł zaciąć języka od mieszkańca tamtego okręgu sprzed pojawienia się Chikaze. Dobrze, że chociaż udało mi coś załatwić z Kuzynka, przynajmniej miałem jakieś dobre wieści dla córki gromowładnego. Będę musiał  odwdzięczyć się jakoś Hotaru.

Spojrzałem uważnie na szkic i jak długo postacie tam przedstawione są prawie identyczne względem oryginału, to nie grymasiłem i zgodziłem się na taką wizję. Jednak gdyby coś odbiegło od zapamiętałego obrazu, to zwracam uwagę co trzeba poprawić. Jeżeli kolejny szkic będzie już odpowiedni to daje zielone światło do wcielenia go w życie. Co do materiału nie zastanawiałem się nad tym wczesnej, zależało mi, żeby ta Fontana komponowała się dobrze z roślinami i ogrodem. Dlatego postawiłem na marmur, który zostanie przyozdobiony złotem i kilkoma kamienia. Nie chciałem, aby luksus z niej wypływał, a po prostu był subtelne akcenty ekstrawagancji.

Na początku nie rozumiałem ich zachowania, ale po tej wyprawie rozumiałem, o co dokładnie im chodzi. W końcu nie ma nic gorszego niż kiedy osoba, którą chcesz i powinieneś chronić odrzuca nieustanie twoją pomoc. Bezradność jest w tym wszystkim najgorsza, czułem się tak, gdy nie ochroniłem Koki i nie mogłem jej pomóc. Nie podawałem się po każdej przegranej w szogi, starałem się poprawić, choć odrobinę i próbowałem subtelnie szukać nici porozumienia i dogadania się najpierw ze starszym. Chciałem, aby zrozumiał mój punkt widzie i że to ja musiałem ją ochronić i taki jest mój obowiązek wobec każdego członka rodu, służby, przyjaciół czy sojuszników. Nie chciałem, żeby po prostu oni ucierpieli przez moją wolę.


*****

- Dobrze wiesz, że przyciągam niebezpieczeństwa. Chyba urodziłem się pod złym znakiem. Teraz już wszystko jest w porządku, nawet odrobinę urosła i obrosła w wyznawców. Nemuri niestety uciekł, ale udało się uwolnić wszystkich bożków, których wykorzystywał jak swoje źródło mocy.- Słuchałem uważnie słów przyjaciela i przyglądałem się jego zachowaniu. Wiedziałem, że coś musiało być na rzeczy. Wielka polityka zaczęła wyciągać po mniej swoje łapska. Widziałem, że Chikao również nie bardzo lubił być w to wplątywany. Ale skoro poruszył ten temat oznacza, że nie miał większego wyboru. Przez moment próbowałem utrzymać lodową twarz bez emocji, ale po chwili po prostu się uśmiechnąłem i gestem ręki przywołałem służkę.
-Proszę, przynieś nam wino ryżowe z wiśnią, zieloną herbatę z imbirem i coś do jedzenia. Dziękuje.- Poczekałem, aż służka oddali się i będziemy tylko we dwoje.
-Rozumiem. Nie mam do Ciebie żalu i wysłucham twojej propozycji, a później po prostu wykorzystamy resztę czasu na wspominki i miłą atmosferę. W końcu gdybyś nie musiał, nie poruszałbyś takiego niewygodnego tematu racja?- Poczekałem, aż przedstawi mi co planuje jego brat z Shibami innymi rodami.
-Oboje tkwimy między młotem i kowadłem, chociaż trochę z innych powodów. Ciężko będzie mi się odwrócić od rodzinny, może nie jest to wielka kochająca się rodzinna. Ale mam wielki dług wdzięczności wobec wuja Raidona, a jeszcze większy wobec stryja Shuheia. Zabiłem mu bratanka i teraz muszę udowodnić, że jestem wart jego poświęcenia.- Wziąłem czarkę z alkoholem i podniosłem ja do góry czekając na Chikao.

02#326

-Nie jestem ich paniczem z bajki. Nie są otwarcie wrodzy, ale miłością do mnie też nie pałają. Są raczej lojalni stryjowi Shueheiowi, które uważają za swojego pana. A ja to intruz, który zabił swojego ojca, bo jest żądny władzy i bogactw. Kto chciałbym być lojalny wobec takiego potwora, ja na pewno nie.- Uśmiechnąłem się i spojrzałem beztrosko w stronę drzwi. Ciężko było powiedzieć co takiego dokładnie myśli o mnie służba, część najpewniej chce tylko spokojnie pracować i zarabiać pieniądze.
-Masz to ja w banku. Całe ogromne zero. Nie spotkałem jeszcze ani jednego pustego. A moja służba to raczej przysłowiowe grzanie ławy, a już planują mnie posadzić przy jakimś biurka, aby wypełniam papierkową robotę. Także osoba z moim pochodzeniem nie może liczyć na ciekawe atrakcje podczas służby. Podejrzewam, że Wujostwo macza w tym palce i wpływają na oddział jak i kapitana głównodowodzącego.- Wzruszyłem ramiona i westchnąłem. Wszystkie lata treningów i egzaminów tak naprawdę bez potrzeby. Gdyby sam na własną rękę nie szukał atrakcji, to najpewniej miałbym już odciski na tyłku i dłoni od siedzenia i pisania.
-A później dostaje bure, bo narażam się w swoich „ucieczkach z domu”. Dasz wiarę? Najlepiej wyedukować, posadzić na wysokim stanowisku i pozwalać innym umierać. Żeby tylko głowa rodu przypadkiem nie została rana czy zabrudziła ubrania. Mój niedawno ledwo uszedł z życiem podczas służby już nie wspominając, że inny został pożarty przez pustego jaszczura kilka lat temu. A ja po prostu chciałbym pomagać i bronić moich bliskich.- Kręciłem głową na boki, nie dowierzając tym nonsensom. Co to za różnica czy ktoś jest synem starszego syna, czy młodszego, i, tak czy siak, mamy tego samego przodka pierwszego Kyoraku.
-A jak tam Yin? Dalej mało mówna, ale mordercza?-

02#327

Słowa Chiako pokrzepiały mnie, a zarazem trochę szokowały. Ale rozmowy z nim zawsze tak przebiegały, a atmosfera była luźna i bardzo przyjazna. Przypomniała mi się nasze pierwsza rozmowa podczas podróży. Już wtedy prawie mu się wygadałem, a ten szczwany lis dobrze wiedział kim jestem. Tylko pozwalał mi udawać podróżnego mnicha, stare dobre czasy.
-Zamówiłem jeszcze do ogrodu fontane z dwoma posągi i dodatkowo mam zamiar w niej umieścić lilie wodne, a dookoła zrobić krzew z różami. Taką życzenia ma jedną połowa mojego zabójcy dusz. - Wziąłem krakersa i zacząłem go łamać i umieszczać drobniejsze kawałki w moich ustach oczywiście robiłem przerwy między zdaniami na żucie.- Nie spędzam dużo czasu z Kapitanem, ale z tego co się dowiedziałem to troszczy się o każdego członka swojej dywizji. Dlatego jeżeli nie zdobne jego uznania to raczej nie rzuci mnie na głęboką wodę. Ciekawe co powiedzą moi przełożeni o mojej pobycie w rukongaiu. Szczerze to nie popisałem się tam, gdyby nie kapłan to dzisiaj już byśmy nie rozmawiali. Przeceniłem swoje możliwości i naraziłem ich.- Popiłem suche jedzenie herbatą i relaksowałem się w półcieniu.
-Ciekawe, czyli nie można przenieść jej do nowszego modelu? Trochę szkoda, gdyby nie ona to dwór czystych dusz miałbym dwóch szlachciców mniej.- Zacząłem się przyglądać uważnie Chikao.
-Czekaj czekaj. Skąd mam wiedzieć, ze nie stworzyłeś swojej kopii ty geniuszu? Kiedyś mówiłeś, że mógłbyś zrobić mojego klona, który chodziłbym za mnie na wykłady.- Mówiłem to półżartem i uśmiechałem się przy tym. -Skoro już jesteśmy w niuansach technicznych. To powiedz mi czy umiesz lub znasz kogoś to potrafi tworzyć sprzęty przydatnych do treningów? Coś pokroi reishukaku albo Kyōshikōtsū coś, co by mogło pomóc mi zagęścić moje cząsteczki i zwiększyć ich siłę? W ostatni starciu moje reiatsu było znacznie słabsze od przeciwnika, ledwo mogłem do zadrapać.- Zapytałem z nadzieją w oczach.

02#328

- Nie masz za co, taka była wola jednej z sióstr i tak musiałem zrobić. Dobrze, że nie zażyczyła sobie pomnika ze złota albo tej lazurowej kości tygrysa. Inaczej chyba stryj powiesiłbym mnie za taki wydatek. Niby zabójcy dusz odbijają się z samego środka naszych dusz. Więc ich charakter jest już w jakiś sposób zdefiniowany przez nas samych. Chociaż nie wiem skąd jedna z nich wzięła tę pewność siebie i przebojowość.- Przyjrzałem się krakersom. Rzadko jadłem posiłki w domu, dlatego ciężko było mi stwierdzić jak świeże są. Jedynie skinąłem głową twierdząco wierząc, że tak właśnie mogło być. Chikao zapewne miał racje, w końcu pewnie wiele początków znajomości zanpakutou miało dziwny przeprawy.
-A tam, jakby nie patrzeć zawdzięczamy jej życie. Sam na pewno nie dałbym rady pokonać tamtej trójki, pokonanie tej jeden kobiety było wyjątkowo problematyczne. Szkoda. Myślałem, że jej podświadomość jest jak woda, a rdzenie to naczynia, z który można by je przenosić do kolejnych. Ale dobrze, że uświadomiłeś mi jak działają rdzenie. A co do tego klona, to jak na razie spasuje. Nie chciałbym zastać go w jednoznacznej sytuacji z przyszłą żoną. Chociaż czasami dobrze byłoby móc sobie zrobić wolne i polenić się jak za starych czasów.- Uśmiechnąłem się i słuchałem słów znajomego. Sięgnąłem po alkohol i nalałem nam po trochu.
-Tak szukam jakichś pomocy naukowych, aby polepszyć swój potencjał i przyśpieszyć rezultaty. Jest jedna osoba, z którą chciałbym się zrównać i sprowadzić go na ziemie. Nazywa się on Kyuri Hayate i jest złotym dzieckiem akademii, przez co jest bardzo arogancki.- Wzniosłem czarkę i upiłem z niej trochę.
-Nigdy nie wiadomo, ale skoro nie znasz kogoś godnego polecenia to raczej sobie odpuszczę. Tak jak wspomniałeś, nigdy nie wiadomo czy coś nie wybuchnie Ci w twarz. A jednak ja nie znam się nie technikaliach takich sprzętów. Więc ryzyko katastrofy mogłoby być całkiem spore. A co do tego sparing partnera nie byłoby to takie głupie, ale chyba jeszcze nie dysponuje odpowiedni potencjałem, aby móc się zmierzyć z kimś na poziomie dziesiątego oficera. Ale tak z czystej ciekawości, jaki byłby koszt i o jakich funkcjach mówi?- Drapałem się po brodzie.

02#329

-Czego wy techniczni nie potraficie?- Uśmiechnąłem się. -To ciekawa, że udało wam się tak bardzo to pomniejszyć już przy trzeciej generacji. Widać wysyłki nie idą w las i postępy są coraz większe. To wszystko jest imponujące, tylko wspomniałeś o programistach i predefiniowanych charakterów. Czy najnowsza generacja odczuwa emocje i je rozumiem?- Wziąłem kolejny łyk alkoholu i rozprowadziłem go po języku przed połknięciem. -Co gdyby w projektowaniu wkradł się jakiś błąd albo jakaś wadliwa sztuka i on zyskałby całkowicie wolną wolę? Jak na razie sztuczna dusza nie jest silniejsza niż najsilniejszy członek Gotei trzynaście, ale gdyby zacząć masowo zastępować shinigami kiedyś mogłoby do czegoś takiego dojść prawda?- Wziąłem tym razem ciastko, które Chikao próbował jako pierwszy. Mówiłem swobodnie był to luźne przypuszczenia niż teza czy prognoza. Spekulowałem bardzo mocno i pozwalałem się ponieść fantazji, na jaką pozwalali sobie autorzy i pisarze.
-A co do tego chłopaka to po prostu chce mu pomóc, może kubeł zimnej wody otworzy mu oczy na innych dookoła i zyska kilku prawdziwych przyjaciół.- Spojrzałem na Chikao wymownie. -Wystarczy, że rodzimy się sami i umieramy w sami. Nie można iść przez życie w samotności, nieważne jak może zaboleć utrata przyjaciela.... Ty zawsze mnie rozbrajasz. Już podczas naszego pierwszego spotkania taki byłeś. Chętnie skorzystam z Twojej oferty, wtedy przynajmniej będziesz miał powód, by mnie dowiedzieć się i naprawić jeżeli je uszkodzę. Tylko chciałbym Ci się jakoś zrewanżować, znowu robisz dla mnie wiele. Tak jak wtedy w rukongaiu, pozwoliłeś mi przypisać sobie zasługi za załatwienie renegatki i nagrodę. Nie chce, żeby nasza relacja była jedna strona.- Spojrzałem na fioletowo włosego czekając na jakąś odpowiedz z jego ust. Nie chciałem tylko brać, co ze mnie byłby przyjaciel jakby tylko go wykorzystywał i robił wszystko pod siebie.
-No dobrze porozmawialiśmy o technologii, teraz może ty opowiesz mi jak sprawy się mają. Rodzice bądź brat już wybrali Ci małżonkę czy dalej jesteś wolnym strzelcem? Tylko mi nie mów, że masz już dzieci i nie zaprosiłeś mnie na ślub.- Nie dałem mu odpowiedzieć na pierwsze pytanie i od razu zadałem drugie. Naprawdę czułem się swobodnie i etykietę stopniowo zaczynała się ulatniać. Z nim zawsze rozmawiała mi się dobrze, czułem bratersko wieź. Której nie uświadczyłem do tej pory, z nikim innym nawet krewnymi. Nawet z Toru, chociaż to bardziej wynikało z naszych bardzo rozbieżnych charakterów.
-Powiedz Ci coś ciekawe czego nie usłyszałeś w plotkach na mój temat. Na zlecenie Sussano wraz z jego córką udałem się do krainy Yokai, aby tam rozprawić się z jednym oni, który mu bruździł. Co prawda nie wykazałem się tam za bardzo. Ale dzięki temu mogłem wejść również do domeny gromowładnego. A najlepsze w tym wszystkim to, że widziałem hō-ō. Co prawda nie spotkałem gromowładnego, ale nie ma co wybrzydzać.-

02#330

-Pewnie nie jedną, wystarczy popytać różnych ludzi na pewno ktoś jakieś dostrzegł. Lepiej nie wtedy przeżywalność twoich tworów spanie łeb na szyje. Będziesz musiał stworzyć dodatkowe, które będą je chronić przed sobą.- Zaśmiałem się krótko i pokiwałem twierdząco na pytanie o przysłudze. Wiedziałem, że Chikao nie wykorzysta tej przysługi w żadnych złym celu czy też nie zamierza skłócać mnie z rodziną.
-Nasze moje doświadczenia mogą trochę odbiegać od twoich. W końcu ja poślubię kapłankę, a nie żadna szlachcianek z arystokratycznego rodu. Mojej przyszłej żonie może nie podoba się ten mariaż, ale pewnie świątynia wywarła na niej jakąś presje czy coś innego. Pamiętaj, jak mnie tytułuje w domach szlacheckim, ojcobójca i bękart z nieprawnego łoża. Wiadomo, że już nikt tak głośno nie mówi o mnie tak. Ale takich słów się nasłuchałem przy radźcie czterdziestu sześciu, przynajmniej obelgi o bękarcie się ukróciłem po badaniu cząsteczek duchowych.- Zachowanie przyjaciele była dla mnie nowy doświadczeniem. Nie widziałem, że temat bóstw i bogów tak bardzo go ożywi. Ale widać może on coś wiedział czego ja nie wiedziałem albo miał jakieś przeczucia.
-Niestety nie widziałem go, jedynie jego służki i córkę. Pozwolił mi skorzystać z leczniczych gorących źródłem i potem Córka gromowładnego odprowadziła mnie do naszego świata. Powiem Ci, że aura tam panujące jest praktycznie nieznośna. Czułem się jakby coś, co chwile szarpała moje cząsteczki i przez nie przenikało. Nie mam też pojęcia co może planować, jego córka aktualnie powinna być gdzieś w rukongaiu. Podobno założyła gdzieś tam swoją świątynię i zbierać wyznawców. Tylko pamiętaj to tajemnica, moja wujowie nie wiedzą, że byłem w takich niebezpiecznych miejscach. Jedno jest pewne Oni i inne yokai są również niebezpieczne dla nas dusz co puści. Jeden podstarzały oni próbował Chikaze, aby złożyła mnie w darze dla Kitsuno. Lubią się w krwi, obrzydliwe stwory.- Odpowiadał na pytania Chikao, jedyne co przemilczałem to jadeitowy ząb. Nie chciałem go w to wszystko wciągać, nie wiedziałem kto mógłbym go szukać. Ale im mniej osób wie tym bezpieczniejsza będzie sama relikwia i wszyscy moi bliscy. Oby tylko w końcu przestał robić mi takiej huśtawki nastroju i co chwile zmieniać piękne sny na koszmary. Nie wyganiałem przyjaciele siedziałem z nim tak długo jak tylko chciał i rozmawiałem na najróżniejsze tematy.[/b]

02#331

-Tak bardzo chętnie, przynajmniej będę miał czym zająć głowę podczas wizyt w domu. Bo widzisz, im bliżej ślubu to powiem Ci szczerze, że trochę zaczyna mnie stresować. Oczekiwania narastają i boje się, że nie sprostam i wszystko pęknie jak mydlana bańka. A tak przynajmniej będę miał jakieś zajęcie odciągacze moje myśli od tego wszystkiego.- Rozmawiałem z Chikao szczerze. Wiedziałem, że nie zaszkodzi mi on czy wyjawi moje sekrety. Jedyne co przemilczałem to informacje od relikwii. Nie chciałem, go w to mieszcząc, jeszcze mogłaby zaszkodzi mu ta wiedza. Ten dzień w pełni poświeciłem rozmową i zabawą, z którego kolegą nie widziałem ponad trzy lata.


***


No nic pierwszy raz musiałem zapłacić za swojej widzi mi się pieniędzmi ze skarbca. Nie czułem się z tym jakoś dobrze, ale niestety nie miałem innego wyboru. Obawiałem się, że Stryjek mnie za to zgani i zacznie suszyć głowę. Szczęście w nie szczęściu, że to była po części inwestycja. Kto wie, może kiedyś ta fontanna zyska na wartości. Niestety nie mogłem wszystkie dopilnować, bo musiałem wracać do pracy i zająć się służbą w Gotei trzynaście. Zostawiłem to w rękach Rentaro i po prosiłem, aby po skończeniu prac zasadzić wokół fontanny złote róże i białe lilie w środku na wodzie.

Zapewniłem panią porucznik, że nic takiego nie będzie potrzebne. Poza tym przez ostatni tydzień mocno się wyleniłem i odpocząłem ze ostatnie kilak miesięcy. Koledzy nie zaskoczyli mnie, dokładnie takiego zachowania mogłem się po nich spodziewać. Ich zazdrość i lekki żal były dziecinne, w końcu naprawdę mogłem tam zginać. Dlatego po prostu uśmiechałem się i nie zamierzałem i budzić z tej bajki, w której dobra zawsze zwycięża zło. Jednak zachowanie Takiego wzbudziło moje obawy. Przez moment miałem nawet wrażenie, że może ta relikwia też na niego wpływa tak jak i na mnie. Postanowiłem sprawdzić to i delikatnie wypytać rukończyka. Dlatego zapytałem, czy owy ognisty ptak wygląda jak hō-ō. Potem pomyślałem, że to chyba za daleką wyciągnięty wniosek. Nigdy nie słyszałem o taki sposobie komunikacji kamich, ale za to wiem, że zabójcy dusz potrafią się objawiać we snach. Spojrzałem na Takiego i po prostu zapytałem go, czy przypadkiem to nie jego Zanpakutou nie próbuje z nim nawiązać kontaktu.
Na Hayate nie zwracałem jak na razie dużej uwagi, ale lekko zdziwił mnie fakt, że dopuścił zielonowłosą kobietę do swoich do siebie. Może nie jest tak do końca stracony? Może komuś przede mną uda się otworzyć mu oczy na innych ludzi.


***


Na Chikao zawsze można liczyć, zawsze był słowny i nigdy nie mógłbym mu zarzucić rzucania słów na wiatr. Szkoda tylko, że ja dalej nie byłem w stanie sprawniej się przemieszczać i szybciej wracać do domu, aby móc skorzystać z tych zabawek. Faktycznie przez pierwsze chwile przerażał mnie ich brak życia. Gość, które mi polecił Chikao również okazał się trafiony. Przyglądałem się wszystkim jego wynalazki, ale najbardziej zainteresował mnie ten Super Ryuuzaki walker. W końcu mógłbym coś robić z nadmiarami energii, które we mnie tkwiły. A ciężko byłoby wyładowywać ja w tradycyjny sposób, przez rzucanie zaklęć. Zadałem kilka pytań techniczny, po czym po prostu nabyłem maszynę do ćwiczeń. Tym razem korzystając z własnych oszczędności. Wstawiłem ją do dojo w posiadłości, dlatego nie mogłem z niej korzystać codziennie.


***


Chciałem jak najlepiej wykorzystać ten czas przed ślubem, ponieważ później miałbym kolejne obowiązki. Planowałem ambitny plan treningowy, zakupiłem potrzebny sprzęt, nowe obciągniki suplementy. Każdą wolną chwilę poświeci na trening, ale niestety coś zamierzał mi zniszczyć ten plan. Relikwia zaczęła, coraz bardziej na mnie wpływać. Zwiększała w zbyt dużym tempie moją energię duchową, przez co ciało nie nadążało do przystosowania się i pojawiały się niepożądane rzeczy. Dobrze, że nie spłonąłem od ilości tej energii. Nawet pomimo tego utrudnienia nią zamierzałem się podawać i chociaż w części wykorzystać ten czas. W końcu bywały dni, w których czułem się wystarczająco dobrze do odbywania służby i treningu w wolnym czasie. Dlatego nie folgowałem sobie i aby się zmotywować przypomniałem sobie walkę z Nemuri i wizytę w krainie oni. Nie chciałem więcej czuć się bezsilnym, który sprowadza zagładę na bliskich. To mnie motywowało do podejmowania działania i ćwiczenia nawet pomimo gorszego nastroju czy osłabienia. Zakładałem najcięższe ciężarki i robiłem różne ćwiczenia, aby przygotować mięśnie i stawy do większego wysiłku. Skłony, przysiady, kręcenie ramionami, wypady i wyprosty oraz pajacyki po dobrze przeprowadzonej rozgrzewce zabierałem się do właściwych ćwiczeń. Chciałem poprawić swoją szybkość, dlatego obowiązkowo zaczęłam od interwałów. Rozpocząłem bieg i po minucie zwiększałem prędkość maksymalnie, następnie po dwóch minutach zmieszałem do połowy na trzy minut i następnie ponownie zwiększałem maksymalnie prędkość na cztery minuty. Po każdej serii robiłem przerwę, skacząc na skakance sto razy na jednej nodze później na drugiej. Po trzech przemiennych seria byłem bardzo rozgrzany a moje mięśnie gotowe na właściwy wysiłek. Czyli trening shunpo, w tym celu rzucałem piłkę  przed siebie pod kątem osiemdziesiąt stopni. W tym samym momencie startowałem, za nią  migoczącego kroku. Jeżeli Udało mi się ją złapać, nim dotknęła ziemi. Tym bardziej utrudniałem sobie zadanie i obniżyłem kąt o, dziesięć stopni zmniejszając jej czas w powietrzu i zwiększając dynasta, który pokonuje. Bo tak meczących ćwiczeniach dolnych kończyn, zajmowałem się utrwalanie podstaw szermierki i jej rozszerzeniem. Ćwiczyłem wymachy znad głowy, cięcia boczne i pchniecie oraz markowanie i płynę przejścia z różnych pozycji. Na koniec zostały poprawa siły ramion i równowagi. Stawałem na rękach i próbowałem robić przysiady ramionami, jeżeli nie był one dla mnie żadnym problemem. To postanowiłem robić na przemienię przysiady, tylko na jednej ręce. Wieczorami po prysznicu, kolacji przysiadałem, na swojej pryczy kładłem na kolanach miecz i próbowałem nawiązać zwykłą rozmowę z bliźniaczkami. Nie chciałem, wchodzi do wewnętrznego świata, a po prostu zapytać co u nich i powoli zacieśniać nasze więzi przez rozmowę i żarty.


Zawsze gdy trafiałem do szpitala, brałem ze sobą książki dotyczące demonicznej magii i szermierki. Musiałem czymś się tam zajmować, aby nie zanudzić się na śmierć, szpital był dobry miejsc do czytania względnie cisza i spokój. Jednak gdy gorączka dawał mi zbyt duże się we znaki, to przestawałem czytać, ponieważ i tak nie przyniosłoby to żadnego efektu. Wtedy siadałem wygodnie, zamykałem oczy i bardzo głęboko oddychałem i próbowałem ustabilizować swoją wewnętrzną energię, która szalała. Powoli próbowałem łączyć ze sobą każdą cząsteczkę, był to bardzo żmudny proces, ponieważ błyskawicznie zmiany bardzo szybko burzyło to co udało mi się już ustabilizować. Jednak ja się nie podawałem i powoli dążyłem do celu medytując. Jeżeli nie lekarze nie mieli żadnych przeciwwskazań to siadałem w trawie przed budynkiem z reishukaku i z jej pomocą próbowałem nauczyć się kontrolować moc, która przelewała się w moim ciele. Trzymałem magiczną kulę oburącz i powoli przelewałem do niej energię duchową uważnie kontrolując ilość reiatsu w sferze, która powstawała. Nie chciałem przypadkiem wysadzić szpitala czy burzyć spokój innych pacjentów. Korzystając z faktu, że szpital znajdował się stosunkowo blisko mojej posiadłości. Zdarzyło mi się kilka razy wieczorem wykraść do domu. Gdzie pomyślałem, że skoro to nadmiar energii jest problemem. To może będzie dobrze, jak pozbędę się jej jak najwięcej ze swoich rezerw. W tym celu używałem Super Ryuuzaki walker, wypacałem na nim swoją energię duchową do jak najniższych wartości, które nie spowodowałbym omdlenie. Po sesji wracałem do szpitala i kładłem się spać wycieńczony treningiem. Liczyłem, że nikt nie zauważy mojego znikania.


***


Kiedy lekarze zasugerowali, że Chikaze z tym miała coś wspólnego, to stanowczo zaprzeczyłem. Mówiąc, że córka gromowładnego jest dobry bóstwem i nigdy nie chciałaby czyjeś krzywdy. Wizyty i informacje od Rentaro były krzepiące. Jednak ten pusty stał się jeszcze bardziej bez szczelny i zaczął sprowadzać coraz większe stado do rukongaiu. Ta wiadomość wywoływał we mnie negatywne emocje i fakt, że znowu byłem szpitalu podczas tego incydentu jeszcze bardziej mnie złości. Ponownie czułem się bezradnie, mogący jedynie przysłuchiwać się wieścią i złu tego świata.

Wizyta na boskiej wyspie była miłym odświeżeniem wspomnień o Tamagaharze. Kapłan Miyagi jak zwykle o wszystko zadbał i o wszystkim wiedział. Z jednej strony cieszyłem się, że wszystkie formalności względem ślubu mieliśmy już z głowy. Ale bliska data ślubu delikatnie mnie stresowała. Nie zamierzałem narzekać, grzecznie się zgodziłem i tego dnia wraz ze stryjkami przygotowałem listę gości, które według nich muszę zaprosić. Oczywiście trzy osobistości dopisałem sam. Czyli Chikaze, Koki i Chikao. Podziękowałem kapłanowi z całego serca z puzderko i korzystając z okazji wspomniałem o Taki i jego przypadku. Może Miyagi będzie miał jakiś pomysł co trzeba zrobić, aby pomóc biedaczkowi. Jeżeli otrzymałem od niego jakieś rady albo jakiś przedmiot to przekazuje go Takiemu. Licząc, że to wystarczy, aby ulżyć mu z tym problemem. Relikt zgodnie z zaleceniami kapłana umieszczałem w pudełku gdy tylko za bardzo stawał się nieznośny. Te mędrzec faktycznie musiałby być szaloną osobą. Skoro stworzył coś tak uprzykrzającego życie, nie wiem czasami wydaje mi się, że tracę rozum przez ten przedmiot. Haruto po prostu tłumaczyło się, że zawsze miałem duże pokłady energii i nie wiem czemu po incydencie w yokai zaczął tak szybko rosnąć sprawiając mi wielki dyskomfort. Wspominam mu o Chikaze bogini, która sprzyja ambitny i dobrym duszą. Jeżeli uzna za godne i oddanego to na pewno na tym zyska.


Propozycja szkolenia zaskoczyła mnie, czas może nie był najlepszy. Ale jednak może po tym szkoleniu uda mi się zapanować nad moją energią i w końcu wrócić do formy. Zgodziłem się i od razu zacząłem przygotowywać do podróży. Zresztą nie wiedziałem czy odmówienie komuś tak ważnemu dobrze by rokowało na moją przyszłość. A zresztą uznałem, że to będzie ostatni dziki wyskok jako kawalera.

02#368


Po powrocie do służby byłem zdziwiony nieobecnościom Takiego. Szkoleniem czy też delegacja w pierwszym oddziale była czymś duży i jeszcze okres który miał się tam znajdować. Chociaż dzięki temu w naszym wspólnym pomieszczeniu zrobiło się spokojniej i ciszej. Chciałem w jakiś sposób podreperować samopoczucie Haruto, dlatego podzieliłem się mądrościom Okinagusy. To wytrwałość i niepodawanie się może być kluczem do spełnienia jego marzeń. Sam zostałem przydzielony do miejsca, o którym wcześniej wspomniała mi pani porucznik. Co prawda robota ta nie była wyjątkowo ciężka, ale niezwykle nużąca. Jej zaletą był fakt, że nie pochłaniała tak dużej ilości czasu jak inne obowiązki dlatego mogłem w wolnym czasie korzystać z pieknego ogrodu stworzonego przez pana porucznika. Szukałem miejsca, w którym jednocześnie poczułbym zapach róż i lilii. Rozkładałem się wygodnie na trawie i odprężałem zastane mięśnie od siedzenia za biurkiem. Tam również wykonywałem codzienną porcję medytacji, której nauczył mnie kapitan. Mimo że pozwalałem sobie na folgowanie, w tym temacie musiałem jak najszybciej odzyskać kontrole nad swoją mocą i nie mogłem sobie pozwolić na odwlekanie.

Po odbębnionym Tai chi siadałem sobie wygodnie na trawie i zamykałem oczy. Starałem się wyciszyć zmysły i skupić na swoim wewnętrznym ja. Odnaleźć dwa najważniejsze punkty dla istoty duchowy, czyli saketsu oraz hakusai i zapanować nad nimi. W tym celu trzymałem w dłoniach reishukaku, którą otrzymałem od wuja Raidona na początku akademii. Próbowałem stopniowo wprowadzać do kuli coraz większe pokłady energii, gdy stworzyłem barierę ochronną. Nadmiar energii postanowiłem przekuć w dodatkową warstwę. Powoli pogrubiałem wytworzoną ściankę i ostrożnie zwiększałem nagromadzenie reiryoku w kuli. Nie chciałem przypadkiem wysadzić pięknego ogrodu Kapitana. Każdego dnia starałem się zwiększyć ilość warstw, ale nie śpieszyłem się powoli dożyłem do celu.

W końcu przyszedł ten długo wyczekiwany dzień, miałem lekką tremę. Ale z drugiej strony te nieustanne zmiany terminów albo małżonek. Teraz już nic złego nie powinno się zdarzyć i po dzisiejszej nocy będę mógł mieć spokój. Przynajmniej w tej materii, bo jeszcze pozostanie mi zadanie na pozyskanie względów nowej żony. Wstałem, ubrałem się i zacząłem dzień od czarki herbaty na ganku. Podejrzewałem, że zaraz cały cyrk z szykowaniem się zacznie i najpewniej lada moment spotkam wuja Shuheia albo Raidona. Chociaż najpewniej obu i sporom część rodzinny. Ciekawe czy poznam rodziców Miyuki. Siedziałem przy herbacie i kontemplowałem.

02#369

-Przynajmniej nikt niezemdlenie od gorąca. Wszystko i tak zależy od interpretacji, dla niektórych taka aura przyniesie lepsze plony i unikną suszy. Każdy kij ma dwa końce czy jakoś tak.- Uśmiechnąłem się do mężczyzny i dokładnie ilustrowałem oraz przyglądałem się poznawczo. Cieszyłem się, że wygląda na zdrowego i dopisuje mu humor. Dawno się nie widzieliśmy i miałem dla niego mało czasu, ale on chociaż miał się czym zająć. Staruszek prawie zawsze czytał ze mnie jak z otwartej książki.

-Hmmm, dobrze Cię widzieć w pełni zdrowego. Chyba nawet przybrałeś kilka kilogramów, bardzo dobrze. Musimy Ci tylko znaleźć miłą starszą panią, skoro nawet ja się żenię albo w sumie lepiej nie. Będę potrzebował Twojej pomocy w wychowaniu dzieci na dobrych ludzi. W końcu jestem żywy przykładem tego wychowania. Tylko nie musimy przeprowadzać się do rukogaiu. - Pokazałem mu język, jak za dzieciństwa. Lubiłem się z nim przedrzeźniać i był to dobry sposób, żeby odreagować całą to sytuacje.

-Nie zostawię to w rekach pani Akako i tak pewnie Miyuki będzie chciało to jakoś inaczej ustawić. Wolałbym, żeby mogła się tu czuć jak w domu. A co do złego omenu. To myślę, że bogowie uchronią swoją kapłankę przed moim pechem. Ale wracają do Twojego wcześniejszego pytania. Mogę się z tym tylko teraz pogodzić, a ona na pewno stresuje się bardziej, dlatego powinienem zachować spokój oraz opanowanie. Pokazać się od najlepszej strony i wesprzeć ją w tym dniu. W końcu taka jest rola męża nie? Powinien być oparciem dla żony i zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa?- Gdzieś tam z tyłu głowy miałem wątpliwości, w końcu dalej się nie znamy. Jednak postanowiłem posłuchać rady Okinagusy.

02#370

-Nie skądże, po prostu po tych czterech i pół roku wyglądasz lepiej. Jestem już dzieckiem i wiem, że podczas naszego życia w rukongaiu nam się nie przelewało. Pewnie nie dojadałeś, żeby ja nie głodował. A że byliśmy biedni i bez perspektyw na stałych dochód. To robiłeś co mogłeś, abym mi niczego nie brakowało. No ale teraz to nie mam już tego problemu. Tak całe szczęście, jeszcze przypadkiem bym zaspał albo zapomniał.- Uśmiechnąłem się szeroko i zamknąłem oczy. Słowa Rentaro dały mi do myślenia i tak musiałem przyznać mu racje. Tak powinno wyglądać dobre małżeństwo, chociaż pewnie wielu mężczyzny nie przyzna się, że szuka oparcia i pomocy u swojej żony. Siedziałem wygodnie na ganku, dopiłem herbatę i wstałem, żeby jeszcze przejść się po ogrodzie. Podczas spaceru zerwałem kilka kwiatków i zapaliłem w kapliczkach kadziło. Na ołtarzach położyłem zerwane rośliny i odmówiłem mało modlitwę za Miyuki. Prosiłem, aby bóstwa dały jej cierpliwość do mnie i koiły jej nerwy w tym dniu.

02#371

-Byłem bardzo wybredny, pewnie to były przejawy błękitnej krwi, Na szczęście tamten etap mamy za sobą i teraz nie jem tylko mięsa i owoców. Oby tylko dzieci były bardziej podobne do Miyuki, to oszczędzi wszystkim wielu nerwów.- Uśmiechnąłem się i odprowadziłem wzrokiem staruszka. On faktycznie musiał ze mną mieć trudne czasy podczas mojego dorastania. Aniołkiem faktycznie nie byłem, ale to nie jest tak, że szukałem tych problemów. To one same mnie znajdowały, tak jakbym je przyciągał.

Byłem lekko zdziwiony ponieważ nie spodziewałem się tak szybkiej odpowiedzi z jej strony, jednak była to bardzo miłe spotkanie. Podniosłem głowę i skierowałem wzrok na lisiczkę.
-Nie spodziewałem się wizyty, myślałem, że spotkamy się dopiero wieczorem. To bardzo miła niespodzianka i dziękuje za nią.- Uśmiechnąłem się szeroko i pokazałem białe zęby. Cieszyłem się, że tym razem nic złego jej nie zagraża, a mieszkańcy wioski mają się dobrze. Wyciągałem dłoń w jej stronę z zamiarem pogłaskania, ale zatrzymałem przed jej głową.
-A wiesz o czym się modliła może?- Zapytałem skonsternowany, jest kapłanką więc to nic dziwnego. Ale z drugiej strony może plotki o mnie wzięły górę i zaczęła się obawiać, że wyjdzie za potwora. W końcu co z tego, że mam kilka dobrych uczynków na koncie. Kiedy cały dwór czystych dusz wie, że zabiłem swojego ojca w pojedynku o władze.
-Mam tylko nadzieje, że nie modli się z obawy przede moją osobą. Miyagi-san pewnie próbował ją przekonać  do mnie, ale ludzie wolą wierzyć w czyny, a nie słowa.  No ale mniejsza o mnie, co tam słychać u Ciebie? Nikt Ci się już nie naprzykrzał, a mieszkańcy mają spokój?-

02#372
Słowa lisicy odrobinę mnie uspokoiły, ale z tyłu głowy dalej miałem ta złą myśl. Odgonienie ciemnych chmur nigdy nie było proste, zawsze gdzieś czają się z tyłu i czekają na moment niepewności i zawahania. Położyłem dłoń na głowie Koki i delikatnie zacząłem gładzić jej czaszkę, jej zachowanie nie uległo zmianie. To dobrze, że władza i moc nie uderzyła jej do głowy i dalej jest sobą.
-To dobrze. Mam nadzieje, że tak już zostanie i więcej żadne szumowiny nie będę Cię nękać. A jeżeli znajdzie się jakiś natrętny egzemplarz, to ja już się nim zajmę. Nie pozwolę, żeby historia się powtórzyła.- Mówiłem ciepłym i spokojnym głosem, oby tylko owoce treningu były wystarczające. Aby sprostać takim potworom jak Nemuri. W końcu wyjawiła cel swojej wizyty i po raz kolejny mnie zaskoczyła. Nie robiłem tego dla nagród czy przysług, po prostu czułem się za nią odpowiedzialny. W końcu to ja wybrałem ją w tym sporze i zadecydowałem, ze ten teren będzie należał do niej.
-Dziękuję, że tak o mnie myślisz. Nie zrobiłem tego dla nagród czy splendoru i zawsze postąpiłbym tak samo. Ale nie odrzucę Twojej wdzięczności, chętnie przyjmę każdy dar, jaki tylko zechcesz mi dać.- Nie wiedziałem co mam zrobić, dlatego wyciągnąłem dłoń stronę świecącej łapki.