Pięć Jezior

02#539
A więc to był on, jak widać dalej, coś mu nie pasowało we mnie. Nie chciałem grać według jego zasad i tego, w jaki sposób on widziałbym używanie tego reliktu. Po ostatniej próbie ciągle czułem jakąś awersję,  nie chciałem znowu się w coś zmienić.
No ale nie mogłem teraz skupiać się na nim, bo miałem pewnego rodzaju wyzwanie przed sobą, które z minuty na minutę robiło się coraz trudniejsze do zgryzienia. Raiun zdawał się być przygotowany na każdy mój ruch, dlatego musiałem po raz kolejny zrobić coś, czego się nie spodziewał.
Zmieniłem rękę prowadzącą, z prawej na lewym i tym samym miecz znajdował się teraz po przeciwnej stronie, mi nie robiło to większej różnicy, dzięki oburęczności, ale może na tyle to zmiesza syna pioruna, ze uda mi sie wywalczyć odsłonięcie.na pewno zbijanie ataków powinno być dla niego trudniejsze, o ile cokolwiek jest dla niego trudne.
Poprawiłem uścisk na tsuce i ponownie z migoczącym krokiem ruszyłem w jego stronę, aby podsycać niepewność i zmieszanie, może chociaż na chwilę opuści gardę. Okazji szukałem przy pomocy krótki pół kolistych cięć.

02#540

Może nie do końca wyszło tak, jak planowałem, zabrakło gracji i kunsztu wykonania, ale lepszego pomysłu na tamten moment nie miałem. Zdałem sobie sprawę, jak bardzo wielkie doły powstały w moich umiejętnościach, które niby szlifowałem, ale zdecydowanie nie zaliczałem, żadnego progresu i możne nawet to był regres. Sekine sensei na pewno miałaby wiele komentarzy i obelg do wypowiedzenia odnośnie mojego stylu miecza, który musiał prezentować się tragicznie.
Uderzenie głową nigdy nie należało do przyjemnych, ale było bardzo skuteczne, gdy twarde czoło spotykało się z twarzą, podniosłem się szybko i wyciągałem dłoń w kierunku leżącego Raiuna, aby pomóc mu wstać. Komentarz kapłana zostawiłem bez komentarza, i tak miał nierówno pod sufitem, więc po co było mu cokolwiek udowadniać.
- Wybacz, chyba przeceniłem swoje możliwości... Może uznać moją dyskwalifikację, za nieprzepisowe zachowanie. - Mówiłem z lekką skruchą w głosie, bo faktycznie doszło do takiego obrotu sprawy, który nieco wszystko skomplikował. Niby obaliłem go dopiero po ciosie, ale i tak było to nie do końca coś smacznego. Chociaż w prawdziwiej walce, taki ruch na pewno przyniósłby zwycięstwo.
- Czegoś potrzebujesz Tetsujin-san, czy może przyszedłeś poćwiczyć swoje umiejętności?... Chyba że po prostu lubisz popatrzeć na młodą krew. - Skierowałem głowę w stronę kapłana i z niewielką ilością uszczypliwości zacząłem go przepytywać.

02#541

- Nie mam tyle czasu albo talentu, żeby opanować wszystko, co bym chciał, a przynajmniej nie w takim stopniu, jakim bym sobie tego życzył. Wydaje mi się, że jeżeli mój przyjaciel wykazałby się większym zagazowaniu, to mógłbyś mieć z nim nieco większy problem. Prawda Hayate? - Delikatnie się uśmiechnąłem i wzruszyłem ramionami, a potem spojrzeć w kierunku białowłosego.
- Oby tylko na tym oglądaniu się ostało Tetusjin-san. - Potem poczułem jak Raiuna chciało mi coś w miarę dyskretnie zakomunikować, ale nim zdążyłem odpowiedzieć, bo kapłan zdołała już to skomentować. - Jest bardzo ekscentryczny, ale raczej niegroźny. - Nie potrafiłem tego określić w stu procentach, dlatego skończyło się tylko na przypuszczenia. Nie znałem granicy jego szaleństwa, ale raczej nie chciałbym sobie robić kłopotów z Chikaze i innymi jej sojusznikami.
- Nie przewartościowywałbym tak swojej osoby... Przyszedłeś w jakieś sprawie do mnie, czy tak po prostu byłeś w okolicy. Jeżeli chcesz zamienić ze mną kilka słów, to wyjdźmy na zewnątrz i tam się rozmówimy w tych sprawach niecierpiących zwłoki. - Widziałem, że wszyscy nieczuli się zbyt dobrze w jego towarzystwie, tak jakby musieli patrzyć na jakieś dziwne wynaturzenie boskiej zmieszane z duszą, budził w nich niepokój. Dlatego zaproponowałem mu rozmowę przed wejście do dojo, aby nikt nie musiał dłużej na niego spoglądać.
- Nie wiem, co rozumiesz przez znamienitych, ale mój Ojciec taki raczej nie było, a o Matce za dużo nawet jeszcze nie wiem, powoli odgrzebywałem te informacje. Poza tym ty na pewno wiesz więcej, niż mi mówisz i tylko bawisz się moim kosztem jak zwykle. - Zrobiłem kilka kroków, żeby jeszcze bardziej oddalić się od budynku, w którym chwilę temu byłem. Mały spacer, żeby dziadek mógł rozprostować swoje stare kości, gdy będzie mnie raczył jakimiś zagadkami.

Zacisnęła trochę wargi i nieznacznie przytaknęła.
-Nie mylisz się.-Spojrzała na nią przez moment trochę łaskawiej. Może w ten sposób odreagowywała stres który się w niej skumulował. Na pewno w mniejszym stopniu. Wymieniła jednak pod koniec spojrzenia z kobietą. Porozmawia z nią później. Nie udała jej do końca, ale była jedną z tych osób które mogły ją zrozumieć i nie stała na nie wiadomo jakim piedestale.
Nie mogła zupełnie nic zrobić. Do niczego się dzisiaj nie nadawała, wszystko w środku niej błądziło i szukało jakiegoś miejsca oraz sposobu by ustosunkować się do ostatnich wydarzeń. Sam fakt walki z tym shinigami, co zrobił, co mogła ONA zrobić by temu zapobiec. Była zbyt spolegliwa i wszyscy teraz odczuwają tego konsekwencje. Mogła temu zapobiec. Wszystko to jest efektem jej działań.
Nastał zimny poranek. Nałożyła na siebie jedynie płaszcz zanim udała się do karczmy. Głównie dla ozdoby, acz nawet dla osoby z jej przymiotami taka pogoda nie należała do najprzyjemniejszych.
Ujawniła się dopiero przy karczmie. Weszła do środka, szybko odnajdując wzrokiem grupę bogów śmierci. Ona sama wyglądała zgoła odmiennie od tego w jaki sposób zaprezentowała się za pierwszym razem - zamiast majestatycznej pełnej zbroi była ubrana w skromne kimono bladoniebieskiego koloru. Na szyi miała prosty, prawie biały szalik, a na ramionach płaszcz - dobra robota, acz ewidentnie rzemieślnicza, niewykraczajaca poza to co mozna było uświadczyć w tych stronach rukonu. Swoje blond włosy miała uwiązane w kucyk czerwoną wstążką. Wyraz twarzy, zazwyczaj surowy i oceniający był spokojniejszy, bardziej zamyślony, a nawet trochę zafrasowany. Usiadła na jednym wolnym miejscu - gdziekolwiek by nie było. Prosiła karczmarza by przygotował jedną dodatkową strawę, chociaż nie wspominała powodu.
-Dzień dobry.-Brzmiała również łagodniej, acz pewna naturalna dla niej szorstkość pozostała-Czy odpoczeliście odpowiednio? Jeśli macie jakieś prośby możecie śmiało mówić. Coś na to poradzimy.-Patrzyła się na nich, ale na nikim się nie skupiała. Dopiero potem zwróciła się do Kisuke-Czy chcecie porozmawiać przed czy po śniadaniu?

02#542

Nie udało mi się jakoś szczególnie porozmawiać z kapłanem, ale na szczęście nawet bez mojej ingerencji postanowił się oddalić, przez co inni mogli odetchnąć od jego dziwnej aury. Sam zająłem się bardziej służbowymi sprawami, aby sprawdzić, czy wszystko jest tak, jak powinno i nic dziwnego, czy złowrogiego  nie czai się za rogiem. Pierwszy dzień nie niósł za sobą zbyt wielu problemów, poza przygotowaniami do kolejnych dni, miałem nadzieje, że w miarę się wszystko ułoży i wszyscy przyzwyczają się od swojej aktualnej teraźniejszości.
Cały czas raczej nie będziemy mieli takiego spokoju i pojawią się większe problemy, niż wizyta szalonego kapłana. Na szczęście Miyuki chyba udało się uniknąć wizyty Tetsujina i nawet zdawało się, że jakby promieniała, widać było, że jej się polepszało. Lepiej się tutaj czuła niż na dworze otoczona duszami, które były na jej skinienie, ale jednocześnie przytłaczały jej spokój. Słyszałem przed zaśnięciem damskie ożywione głosy albo po prostu umysł płatała mi figla, tak czy siak było to dobrym znakiem nawet jeżeli miałbym kichać albo mieć piekące uszy. To asymilowanie się mojej żony z innymi członkiniami naszej grupy było dobrą prognozą.

Rano przemyłem się w chłodniej wodzie i zrobiłem sobie krótką medytację na mrozie, aby nieco orzeźwić swój umysł i pomóc mu zebrać się do kupy, nim zacznie się nowy dzień, musiałem być świeży i dawać dobry przykład, zwłaszcza gdy w okolicy była Miyuki. Mogłoby się jej nie spodobać zbyt niechlujne prowadzenie się i to jeszcze jako przywódca grupy, już na stracie pokazała mi jak ważne jest żeby się prezentował.
Nie zdążyłem odpowiedzieć Gendzie, bo pojawiła się jasnowłosa, która była dzisiaj bardzo skromnie ubrania. Przewidywałem, że pojawi się dzisiaj na pewno, skoro wczoraj nie było takie rozmowy, ale nie przypuszczałem, że będzie to tak wcześnie rano, ale widoczne niczego ważniejszego nie miała do roboty.
- Dzień dobry Czcigodna Chikaze. - Odpowiedziałem jej z należyty szacunkiem i sam za pierwsze co się wziąłem to ciepły gorący napar. Sam nie miałem żadnych uwag, przywykłem do spania w różnych miejscach i nie przeszkadzało, mi to gdzie to było i w jak surowych warunkach by to nie było.
- Nie robimy mi to zbyt dużej różnicy, jeżeli chcesz oszczędzić na swoim drogocennym czasie, to możemy to zrobić przed śniadaniem. -

Nieznacznie przytaknęła. Również sięgnęła po napar by oczyścić paletę przed posiłkiem. Niespiesznie, może nawet trochę ospale.
-Czas nas wszystkich jest cenny. Tym bardziej powinniśmy cieszyć się z tych drobiazgów. Wspólny posiłek, chwila rozmowy, wymiana spojrzeń z towarzyszami.-Upiła trochę gorącego napoju. Chwilę musiał tu stać bo nie musiała aż tak bardzo uważać, ale i tak - kiedy miała ostatnio coś ciepłego w ustach-I tak planowałam wam poświęcić znaczącą część mojego dnia. Nie krępujcie się, jedzcie. I jeśli wasz dowódca pozwoli, mówcie śmiało.-Uśmiech. Miły, ale z jakiegoś powodu smutny. Odstawiła czarkę.
-Wszyscy tutaj jesteśmy na służbie. I by ją pełnić musimy się rozwijać. Na pewno każde z was i jako grupa macie zaplanowane swoje cykle treningowe, i jestem bardziej niż skora udostępnić wam nasz skromny budynek ćwiczebny. Jednak wydaje mi się, że przydałoby się coś więcej. Oto moja propozycja.-Uniosła rękę przy swojej twarzy z wyciągniętym palcem do góry, i przeskakiwała między osobami jakby coś liczyła albo planowała. Mogła przy tej okazji przyjrzeć się każdej osobie z osobna i spróbować odczytać ich odczucia w tej chwili.
-Co najmniej co trzy dni będę zabierała połowę z waszej grupy do mojej domeny. Tam będziecie mogli bez ograniczeń ćwiczyć pod moim okiem, bez obaw o szkody dla osób postronnych. Oferuję wam również moje doświadczenie i bezpośrednią pomoc. Włącznie z moim darem, gdyż nie wątpię w wasz potencjał.-Wyciągnęła dłoń w stronę pałeczek, jednak jeszcze nie zaczęła jeść-Połowę, bo musimy być w stanie gotowości. Co trzy dni bo będziecie potrzebowali odpoczynku, a mam również inne obowiązki. Takie spotkania nie będą trwały więcej niż jeden dzień. W zamian... pozwolę sobie ćwiczyć razem z wami. Tak samo jak i wy jest wiele rzeczy które wymagają u mnie pracy. I na pewno góra będzie wam wdzięczna gdy ocenicie zagrożenie z mojej strony.-Zaśmiała się, ale nawet w tym była wyczuwalna pewna gorycz. Westchnęła. Naprawdę przestawało jej zależeć w jaki sposób ją postrzegają. Zachowała jednak cień uśmiechu.
-Dawno nie spożywałam posiłku w takim gronie! Słucham, jestem otwarta na uwagi, propozycje i inne tematy!-Wyciągnęła wolną dłoń w stronę grupy, nawet całkiem energicznie, co kontrastowało z jej poprzednim tonem.. Wycofała ją jednak zaraz i sama zaczęła jeść, by trochę ośmielić wszystkich.

Spożywała posiłek, delektując się zarówno jego smakiem jak i możliwością interakcji z innymi osobami. Jej grono było niewielkie i trudno było się tu spodziewać swobodnego kontaktu, ale samej kwestii posiadania siły i pozycji przez nich ten dystans był nieco mniejszy. Zresztą, zostało to pokazane przez karczmarza który z pochylona głową do niej przyszedł. Przełknęła co miała w ustach.
-Nie ma potrzeby, posiłek jest adekwatny. Jestem spokojna o warunki w jakich przebywają pielgrzymujący. Tylko pamiętaj też o sobie. Zasługujesz na to.-Wyciągnęła w jego stronę dłoń i stwierdziła, że jego służba wymagała chociaż drobnego docenienia. Skupiła się by obdarzyć go swoim błogosławieństwem-Tylko pamiętaj o odpoczynku... Wy również.-Wróciła spojrzeniem do grupy shinigami. Najbardziej skupiła się jednak na Chimonie, ale nic nie powiedziała więcej na ten temat.
-Zaszczyt... Widzę osoby, z których rozwoju może przyjść coś dobrego to działam. Dusze wierzą w bogów, przekazują im ofiary, ale czy bogowie błogosławiąc śmiertelnych nie dają wyrazu swojej wiary w ich przymioty?-Upiła trochę naparu z czarki. Przymknęła oczy-Tak jak czcigodny Izanami, Król Dusz, Rei-o, przekazał i szlachcie i shinigami prawo, obowiązek, bronienia światów i równowagi... To chyba jedna z najczystszych form wiary boga w swoich wiernych.-Odstawiła czarkę, ale jeszcze przez chwilę miałam przymknięte oczy. Nie wiedziała co mogły teraz wyrażać, i wolała zachować spokój przy tej rozmowie. Była jeszcze trochę zbyt rozchwiana. Uniosła w końcu powieki i przywołała pewne zadowolenie.
-Na pewno wiele się od siebie wzajemnie nauczymy! Ty również, Aiba... Będziemy musieli po prostu podejść do tego inaczej. Widziałam jak montowaliście to urządzenie na dachu, lecz nie znam jego możliwości.-Skusiła się dalej na posiłek by dać się wypowiedzieć dziewczynie w tej kwestii. Przynajmniej zdawkowo, bo miała coś jeszcze do powiedzenia.
-W każdym razie... Będą z nami się szkolić również moi podopieczni. Obecnie mam ich trójkę, każde na trochę innym poziomie... Ah, właśnie. Jak wczorajszy sparing, młody Kyoraku?-Popatrzyła, faktycznie zainteresowana wynikiem tej konfrontacji. Musiała przyznać, że ciężko jej było przewidzieć jak to się skończyło. Obydwoje byli sprawni i mieli zupełnie inne mocne i słabe strony.

02#543
- Nie da się temu zaprzeczyć, ale czas jak i życie nie jest równomierne dla wszystkich, ale dla wszystkich tak samo ważny Nie musicie czekać na moje pozwolenie, żeby jeść. - Nie zamierzałem nikomu bronić jedzenia czy wstrzymywać. Sam dalej po prostu zabrałem się za jedzenie i słuchanie tego co miała do przekazania Chikaze. Jej pomysł na pewno był warty przemyślenia i w dobie wojny na pewno nie zaszkodziłby, żebyś zyskali szybko na sile, a w jej domenie na pewno byłoby to możliwe. Jednak istnieje niebezpieczeństwo z powodu naszej nieobecności i jest nkm ryzyko ataku mogłoby nieść fatalne skutki.
- Pomysł na pewno jest hojny i może przynieść wiele dobrego. Na pewno warto byłoby się nauczyć tego poruszania w powietrzu, inaczej niszczyciele zrobią z nas sito, a my nawet do nich się nie zbliżmy. Z drugiej również budzi we mnie delikatne obawy. Wiem, że podróż przez tęczowy most jest całkiem szybka, ale jak szybko byłabyś w stanie otrzymać informację o tym co się tutaj dzieje i sprowadzić nas na miejsce? - Musiałem poruszyć tę kwestię w końcu chodziło tutaj o życie dusz i co najważniejsze bezpieczeństwo Miyuki. Nie ingerowałem w wole moich pod komendnych, jeżeli chcieli się rozwijać, to nie było lepszej okoliczności, tylko oby nie stracili motywacji, gdy ich wyśnione osiągnięcia nie zostaną zdobyte po kilku dniach.
- Hmmm, nie mogę powiedzieć, żebym czuł się dobrze z tego jak się zaprezentowałem. Dalej mam spore braki i nawet wydaje mi się, że zaniedbałem mocno pewne sprawy. A Raiun na pewno jest kimś, kto będzie nieustannie się rozwijał... Gdzie ty ich znajdujesz, najpierw tamta kobieta, a teraz on? - Nie mówiłem o swoje wygrane, bo nie było się czym chwalić, no i sama Chikaze nie pytała o wygranego, a tylko o jego przebieg. Jedno było pewne jeżeli chce się utrzymać na wodzie, to będę musiał zrobić znaczące postępy.

Boginii nie wydawała się być zmieszana wątpliwościami Kisuke. Nawet dobrze, że pytał. Przytaknęła mu kilka razy i niezmieszana odpowiedziała:
-Gdy usłyszałam modlitwy o zbójach grożących odcięciem ręki dziecka, pojawiłam się nim zdołali cokolwiek zrobić. Jak łowca nagród modlił się o wsparcie tuż przed wykonaniem swojego zadania byłam w stanie w ukryciu towarzyszyć mu przez cały czas. -Nagle się jednak zmieszała i jej wzrok uciekł nieco w bok-A kiedy mój misjonarz w modłach poinformował mnie, że mój brat wchodzi na postawiony przeze mnie obelisk to jeszcze tam siedział. Więc myślę, że otrzymuje je na bieżąco. Nawet teraz słyszę delikatne szepty moich wiernych... Ale modlitwy silne, pod wpływem emocji, bądź wezwania rytualne są głośniejsze. W normalnych warunkach... W tak poważnej sytuacji na pewno je usłyszę od razu.-Spoważniała, przywołując w pamięci walkę z pustymi która tu miała zanim jej kult się zaczął tworzyć. I pomnożyła to kilkukrotnie-Możemy zwiększyć ilość treningów zmniejszając liczebność grup, by na miejscu była zawsze większość waszych sił. Wydaje mi się to nawet rozsądniejsze.
Humor jej się nieco poprawił jak relacjonował jej tamto starcie. Była zadowolona, że jej podopieczny pokazywał się z tak dobrej strony.
-Otóż nie znajduję, sami przychodzą. Przyznam się wam, że kiedyś interesował mnie tylko i wyłącznie mój rozwój. Ale widok kogoś, kto przy waszej pomocy rozkwita niczym kwiat i wykorzystuje zdobytą siłę w dobry sposób jest trudny do opisania. Z drugiej strony często wolę sama się zająć problemami... Ciekawe do jakiej dywizji bym trafiła.-Zaczęła rozważać z zadowoleniem, pałaszując rybę. To był chyba w tej rozmowie moment, gdzie wydawała się najszczęśliwsza, zapominając na moment o tym co ją przygnębiało.

Z zadowoleniem patrzyła jak zabrał się od razu do pracy. To lubiła widzieć. Sama z chęcią spróbowałaby co tam ostatecznie z tego wyniknie, ale chyba nie będzie miała na to czasu. Szkoda. Zauważyła też spojrzenie dziewczyny która niegdyś była kapłanką. Budziło wspomnienia, czy też nie miala wcześniej do czynienia tak bezpośrednio z boskością? Będzie musiała z nią kiedyś porozmawiać, ale teraz byli wszyscy w grupie. Skrzyżowała ramiona i przytaknęła z wyrazem twarzy eksperta.
-Mhm, słusznie. Ponadto zwiększy wasze opcje jeśli natraficie na kogoś o dużym polu rażenia. Niemniej jednak sami wiecie najlepiej, że wraz z progiem mocy rośnie różnorodność. Doświadczony Quincy jest w stanie stworzyć talizman odpowiadający jego stylowi walki. Również dostosowany do walki w zwarciu. Sternritter Winter z którym walczyłam w Karakurze zdawał się być na taką ewentualność przygotowany. Tak, mogę wam w tym pomóc.-Mówiła do wszystkich ale było widać, że Aiba Mai przykuła jej uwagę, gdyż w połowie wypowiedzi skupiła na nią swoje spojrzenie. Była inna od swojego Ojca, ale... Też nie miała okazji go poznać bezpośrednio. Jedynie jeden z jego wizerunków który przygotował na najgorszą ewentualność. Ale na pewno odziedziczyła bystrość po tatusiu.
-Jeśli w jakikolwiek sposób pomoże w obronie tego miejsca, jestem wdzięczna.-Przymknęła oczy i troszkę skinęła do niej głową, ale zaraz jej uwagę przykuł ktoś inny. Znała tą osobę, siostrzenica Haruto. Coś jej jednak nie pasowało, i to nie dlatego, że poczuła się pominięta. To znaczy... Też. Bo to było dziwne. Czy była aż tak rozkojarzona, że w skromniejszym odzieniu nie poznała swojego boga? Dlaczego zwracała się do shinigami per czcigodni?
Odprowadziła ją wzrokiem, uśmiechając się na zewnątrz by nie budziło to podejrzeń I by wyglądało to tak, jakby była zadowolona z toczącej się sceny rodzajowej. Tak naprawdę jednak patrzyła na nią i obserwowała nie tylko jej ruchy, ale przede wszystkim jej ducha. Może odzywała się paranoja wywołana wojną, ale chciała być pewna że nic jej nie kontroluje... Albo nikt się pod nią nie podszywa. W końcu właśnie tutaj stacjonują. Czy jednak byłaby w stanie przejrzeć szpiega Quincy?
-To ich zasługa. Ja jedynie pilnuję, by mogli rozkwitać.-Uśmiech się poszerzył, ale dalej patrzyła się na Harukę-Też o tym swego czasu myślałam, ale na pewno chciałabym działać w terenie. Szóstka, dziesiątka, jedenastka, trzynastka... Wiele okręgów potrzebuje pomocy... A zaistniała sytuacja na pewno w tym nie pomoże. Nie zamierzam się jednak poddać. Mimo wszystkiemu. Może nawet na przekór.-Jej uśmiech zaczął się robić... szczery. Może właśnie przez skupienie jakie teraz poświęcała Harumi, ale taka swobodna rozmowa z kimś jej nieznanym była bardzo miłą odmianą. Bardzo jej tego brakowało.

02#544

- Rozumiem, czyli jest to całkiem sprawne. Chociaż nie wiadomo co jeszcze quincy mają w zanadrzu i jak bardzo przygotują się jeżeli chodzi o starcie z kami. Ostatnio raczej nie byliście ich celem, a po prostu się zjawiłaś w miejscu ich ataku. Jeżeli tu przyjdą, to raczej będą przygotowani. Musi zakładać jak najgorsze scenariusze. Czy masz kogoś, kto mógłby w razie zagrożenia zjawić się w Twojej domenie o własnych siłach i zaalarmował o zbliżającym się zagrożeniu? - Byłem ciekawy, jak dokładnie to wyglądało, musiałem się dowiedzieć jak najwięcej, jeżeli miałem stworzyć jakiś plan na wypadek gdyby coś się stało złego. Im więcej detali poznam, tym łatwiej będzie mi coś przygotować czy nawet podzielić na grupy, co by każda była równie silna, bo jeżeli do jednej doda się najsilniejszych, to powstanie ogromna dysproporcja.
- Podział musi być sensowy i nie może za bardzo uszczuplać ochrony, nawet jeżeli miałoby to zmniejszyć czas na ćwiczenia... Chociaż wydaje mi się, że po 24-godzinnym treningu, każdy będzie chciał odpocząć solidne. - Długi trening równał się z potrzebą snu i odpoczynkiem, dlatego mniejsze grupy miały większy sens, bo odpowiednio to się zazębiało, jedni wracali, odpoczywali i już kilka godzin później kolejna grupa mogła wejść do środka.
- Mamy lepiej się przygotować, ale nie może zapominać o tym, że dalej nie wiele wiemy o możliwościach wrogów. Nauka pewnych umiejętności po prostu daje nam to kolejne możliwości, ale wróg może być przygotowany na to i trzymać asa w rękawie. Nie możecie myśleć, że walczą na dystans, bo nie potrafią w zwarciu. - Musiałem im nieco przypomnieć o tym, żeby nie byli naiwni, ludzie jak i strategie się zmieniają. A Chikaze chociaż trochę im to wytłuściła, jeżeli quincy nie mieliby dobrego planu, nie atakowaliby tak otwarcie całej społeczności dusz i Gotei.
Odmachałem dziewczynie, która przyszłą i zapytała się, jak minęła noc, ale nic jej nie odpowiedziałem, bo nie chciałem podnosić głosu i wtrącać się w słowa Chikaze.
- Ja jeszcze chyba nie dojrzałem wystarczająco, żeby zostać czyimś nauczycielem czy mentorem. Odpowiedzialność chyba mocno dawałaby mi się we znaki. -

...hm. Wygląda na to, że wszystko w porządku. Czyli faktycznie jej nie zauważyła. Z jednej strony poczuła się tym trochę dotknięta, z drugiej strony było to interesujące. Odpuściła, i już ze zdecydowanie bardziej stonowanym i kontrolowanym uśmiechem skupiła spojrzenie na Kisuke, odpowiadając na każdą jego kwestię po kolei. A każde z nich było coraz bardziej... specyficzne.
-Wiedza o kami, nawet wśród Quincy jest mocno ograniczona. Powiem to samo co mówiłam waszemu głównodowodzącemu. Nie staję do walki jako bóg, tylko jako osoba. Niemniej jednak jeśli zwyciężą konflikt między nimi a Takamagaharą byłby nieunikniony. Nas również winią za wiele rzeczy z przeszłości.-Tu mówiła bardziej informacyjnie, ale dało się wyczuć pewną stanowczość gdy oparła swoje przedramię o stół-Pojawić się? Wątpię. Ale mam kogoś kto mógłby się stąd wycofać i przekazać wiadomość z Takamagahary... Jeśli go poinstruuję i wyposażę. Dobrze, acz nie sądzę by było to konieczne. W Karakurze Twoja modlitwa dotarła do mnie w czasie który pozwolił mi wam pomóc, pomimo powstałej bariery. Byłam też w stanie tam się dostać. To chyba wystarczy do odpowiedniego osądu sytuacji.-Popiła naparu, acz i tak było widać uniesienie brwi gdy wspomniał o jaki regiment treningowy mu chodzi - czy też jak ją zrozumiał.
-Wspominałam o dniu, a nie o dobie. Nawet ciężki trening musi być zbilansowany by nie doszło do wypadków i kontuzji... jednak jeśli nalegacie...-Wybrzmiała przy tym trochę złowrogo, acz był to z jej strony żart. Nie sądziła, by ktokolwiek tutaj był aż tak na to zapalony. Może Raiun?
Wtrąciła się jednak po pouczeniu które wystosował Kisuke.
-Jednak pewne podstawowe umiejętności powinniście posiąść. Ich strzały, na przykład. Musicie wiedzieć jak ich unikać. Myślałam o tym dość długo i na razie nie opracowałam metody która pozwoliłaby was przeszkolić w tej kwestii bez potencjalnego uszczerbku na zdrowiu. Ale... po każdej stronie istnieje większa lub mniejsza luka w wiedzy. Ja też nie wiem wszystkiego. Może wy również czegoś mnie nauczycie i zaprezentujecie metody odpowiednie do tego celu.-Znowu jej wzrok powędrował w stronę Aiby. Była bystra, może coś wymyśli. Westchnęła jednak na to co powiedział na końcu Kisuke, jednak nic nie powiedziała. Podważanie autorytetu dowódcy to nie był w tym momencie dobry pomysł.

Blondynka nie wydawała się zmieszana, ani nawet zdziwiona. Prawdopodobnie shinigami mieli swoją wersję wydarzeń, ale równie prawdopodobne było to że nie mieli jej wcale.
-Nie dziwi mnie to. To długa i dawna historia, jeszcze z czasów gdy czcigodni Izanagi i Izanami stąpali po świecie jako para. Wiele zła wyniknęło z ingerencji ich stwórcy w porządek tego świata, lecz to do nas, bogów, mają pretensje i roszczenia. Chociaż może nie tak świeże jak do waszego rodzaju.-Powoli kończyła swój posiłek, ale na razie zadowalała się naparem, który to też niedługo powinien zniknąć z jej czarki. Na Chimona popatrzyła najpierw z pewną aprobatą, ale potem skrzyżowała ramiona, opuściła trochę głowę, i zamknęła oczy. Trwał to jednak moment, po którym spojrzała po zgromadzonych.
-Jest taka możliwość. Jednak jeśli uderzą pełną siłą w jedno miejsce to musimy mieć możliwość błyskawicznego przegrupowania, zanim bezpowrotnie utracimy część własnych. Istnieje też możliwość, że w trakcie ataku będę nieobecna, pomagając w którejś operacji prowadzonej przez Gotei.-Oblizała czubkiem języka swoją górną wargę. Również zaczęła obmywać i oczyszczać swoje dłonie-Istnieją różne techniki przemieszczania się między światami. Tęczowy most już poznaliście. Określiłabym to mianem królewskiej drogi, najbardziej komfortowym i, jak na chaotyczną naturę Takamagahary, precyzyjną metodą. Są jednak inne sposoby.-Chikaze wstała. Dała chwilę na zarejestrowanie przez wszystkich, że za chwilę coś się stanie i wykonała Sensen za Tsukino, i obróciła się w stronę reszty grupy.
-Odpowiednik waszego szybkiego kroku. Istnieje również sposób na szybkie przeniknięcie przez granicę światów, i pojawienie się znacznie dalej w innym miejscu.-Chikaze położyła dłonie na ramionach Tsukino, i...
...po prostu je poklepała dwa razy. Przeszła wzdłuż stołu, rozbawiona. Nawet wydała z siebie zadowolony chichot, który musiała ukryć dłonią.
-Dopiero co jedliście śniadanie, nie. Chociaż to sposób mało precyzyjny, to szybki i znany. I można przenieść ze sobą jedną osobę. Kami, czy też yokai tu przebywające znają tą technikę, i może się ona przydać przy szybkim przegrupowaniu. Poczynię kroki, by było to tak sprawne i dokładne jak tylko to możliwe. Natomiast wy przemyślcie jak często i w jakich grupach chcecie się szkolić pod moim okiem. Wewnętrzną organizację pracy pozostawiam wam. Zaczniemy od jutra...-Chwyciła swoją czarkę za krawędzie które nie były otłuszczone, i opróżniła całą zawartość. Musiała przyznać, że poprawiło jej to trochę nastrój, ale niestety wiedziała co musiała robić dalej. I do tego doszły inne sprawy którymi musiała się teraz zająć.
-Mam inne obowiązki. Jeśli będziecie chcieli porozmawiać, w grupie... Bądź pojedynczo, nie krępujcie się kierować do mnie swoich modlitw w świątyni. Jesteśmy tu, by sobie wzajemnie pomóc.-Dała jeszcze chwilę na zadanie jakiś szybkich pytań, i jeśli ich nie było to wyszła, znikając na ich oczach po przekroczeniu progu karczmy.
...oczywiście nie byłaby jednak sobą gdyby nie została chwilę w ukryciu i nie stanęła sobie przy ścianie tuż obok wejścia, nasłuchując ich opinii, zdania i wrażeń. To było praktyczne oraz... stanowiło jakaś rozrywkę. Jednak po chwili najprawdopodobniej odejdzie i skieruje swoje boskie nogi w kierunku domeny Haru. Mówiła mu, że się spotkają, więc należałoby dotrzymać słowa.

02#545

- Rozumiem, ale to nie zmienia faktu, że nie jesteś zwykłą duszą czy bogiem śmierci. Jesteś czymś innym, a quincy nie bez powodu są łowcami, którzy bardzo mocno doskonalili swój kunszt niszczenia pustych. Co prawda w tym się specjalizowali, nie wiem, jak pójdzie im się adaptacja od innych istot, ale bezpieczniej będzie założyć, że będą przygotowani. Podczas ataku na Karakure, nie spodziewali się twoje obecności, dlatego nie mieli żadnych środków zaradczych, a tam jednak bardzo przyczyniłaś się do ich odwrotu. Nie zapomną Ci tego, zwłaszcza ten duży. - Bazowałem na domysłach i myślach lekko paranoicznych, ale inaczej tutaj nie mogłem. Wolałem zakładać najgorszy scenariusz i do niego się przystosowywać, niż liczyć, że coś pójdzie po mojej myśli.
- A więc mamy jakieś możliwości i inne szanse. Chociaż na ten moment nie wiem, co musiałoby się stać, żebyś taką wiadomość musieli wysyłać. - Podrapałem się po brodzie, wysłanie posłańca z Takamagahary do jej wioski nie wiele nam dawało, ale istniała taka możliwość. Czyli w pewnych okolicznościach może nawet ten ząb mógłbym mnie przenieść.

- Cóż, ja zdecydowanie potrzebuje bardziej wyczerpujących ćwiczeń, ale też nie chce zostawiać to miejsce bez opieki... Rozciąganie sił w rukonganiu nie jest zbyt dobrym pomysłem. Podczas natarcia wyłapią nas w mniejszych grupach i rozstrzelają. - Nie przejąłem się tą złowrogą otoczką, bo w końcu w akademii również uczyli nas podobni pedagodzy, którzy nie wierzyli w pół środki i zawsze wymyślali jeszcze bardziej karkołomne zadania. Rozdzielanie tak małych sił po zbyt dużym terenie będzie fatalne, małe grupy będą jak na talerzu, odsłonięte tak samo stało się w karakurze. - Czy każde ich strzały wybuchają albo zamykają w dziwnym lodzie? - Strzałę zawsze można było zbić albo przeciąć, tylko pojawiała się jedna kwestia, wtedy tamten dryblas zamknął mnie w lodzie. Domyślałem się, że to raczej jego jakaś unikalna technika, ale wolałem zaczerpnąć więcej wiedzy. Słuchałem Chikaze gdy opowiadała o rzeczach związanych z bóstwami i sposobie, jakim się podróżowali, tak wiedza zawsze może się przydać. Chociaż ja jak na razie korzystałem tylko z tęczowego mostu.
- Oczywiście, powinniśmy do jutra wyznaczyć strategię. Macie jakieś życzenia, kto z kim chce trenować, bo jest na podobnym poziomie? - Zapytałem swoich podwładnych, a w głowie starałem się sobie przypomnieć wszystkie przeczytane akta o nich, żeby nieco lepiej zrozumieć, jak powinienem ich dobrać. Chociaż może oni sami lepiej się dobiorą w pary, tak na pewno byłoby łatwiej i prościej.

Założyła ręce na piersi. Widać było, że coś ją rozdrażniło w tym co mówił ale zachowywała spokój. Może podmuch wiatru nieco się wzmógł, ale nieznacznie. Skupiła swoją uwagę na Kisuke.
-Miałam już wcześniej z nimi kontakt. Prawdopodobnie nasza wiedza o nich jest mniejsza niż w drugą stronę. Na pewno jest prawdą, że nieodwracalnie zaangażowałam się w ten konflikt. Jednak by dowiedzieć się czegoś więcej o przeciwniku należy go obserwować i mieć pewne doświadczenia. Z dwóch spotkań znają część moich umiejętności. Wątpię, by poznali sposób w jaki one działają. Pochwycić kami czy youkai też nie jest prosto. Jednak zakładam, że między innymi dlatego oddelegowano tutaj osobę z dywizji XII, i dlatego jesteście tak zainteresowani naszymi technikami poruszania się między światami. "Wyścig zbrojeń". Sama ciągle pogłębiam swoją wiedzę i umiejętności na temat sekretów boskiego istnienia.-Wzięła głębszy wdech, obejmując wzrokiem całą grupę, i przechodząc w trochę bardziej dydaktyczny ton-Taką cechę ma rozwój, że się ciągle zmieniamy. Ulepszamy. Uczymy się nowych rzeczy. Nie można pozwolić by opanował nas strach przed nieznanym. Pamiętajcie, że to samo dotyczy naszych przeciwników. Jesteśmy osobami z wieloma talentami. Odpowiedzią na Twoje obawy jest nasza współpraca, wspólny rozwój, oraz... pewna nieprzewidywalność z tego wynikająca. Liczę w tym zakresie na was tak bardzo, jak Wy na mnie.
Przyjrzała się dokładniej Kisuke i miała wrażenie, że źle ją zrozumiał. Szykowała się zresztą trochę dłuższa rozmowa na ten temat, ale musiała ich z tym i tak zostawić samych by to przedyskutowali. W jej mniemaniu wykazała się jednak cierpliwością. Założyła ręce za plecy i popatrzyła w stronę drzwi, nie odwracając od nich głowy.
-Mam kilku potencjalnych wysłanników w Murakiri. Gdyby coś się zaczęło dziać, a nie mogli tego przekazać stąd przeniosą się do Takamagahary. Wtedy albo przekażą wieści osobiście, albo poprzez narzędzie które im przekażę. Pozostali będą mogli przenosić was tam, gdzie będziecie potrzebni, czy to będzie związane z rozdzieleniem czy zgrupowaniem ich w jednym miejscu.-Wróciła do nich, mając teraz pełen ogląd na całość grupy.-Możecie odrzucić tą część moją propozycji i pozostawać przez cały czas tutaj. Jednak wtedy nasze ćwiczenia będą ograniczone do ćwiczeń czysto fizycznych, techniki walki mieczem, oraz kontroli reishi. Chyba, że zagwarantujecie mi, że urządzenie które zostało zamontowane wytrzyma natłok ćwiczeń grupy shinigami, kami, oraz uzdolnionych duchowo... Ale wydawało mi się, że ma inny cel. Ocenę sytuacji pozostawiam wam. Na pewno nie pozwolę, by z powodu naszych spotkań ucierpiały tutejsze dusze.-Wybrzmiała trochę bardziej twardo, ale dość szybko jej twarz się trochę rozluźniła. Poniekąd było to pokrzepiające, że przejmują się by reagować szybko na tutejsze zagrożenia. Nie powinna być o to zła.
Przeszła kilka kroków w stronę wyjścia, gdy zadano kolejne pytanie. Chciała już wyjść i coś w środku zaczęło się w niej gotować, i miała ochotę powiedzieć coś co niegdyś przekazał jej Raijin... Zaczynała to rozumieć... Ale panowała nad tym. Starała się. Przywołała na twarzy uśmiech, trochę tak jakby tłumaczyła uczniowi coś dla niej oczywisteg.
-...Wydawało mi się, że o tym wiecie. Ale tak jak zanpaktou, każdy amulet który nie jest tym najprostszym... które można przyrównać do nieprzebudzonego asauchi, może posiadać unikalne właściwości. Przydomek "Winter" tego... dużego nie wziął się znikąd. Mogą zamrażać, podpalać, eksplodować, ciąć, mieć formę muzycznych nut bądź płatów helikoptera, albo drążyć ciało i ducha niczym trucizna. To też sprawia, że nie sposób się w pełni na nich przygotować... I nie ma możliwości, by w pełni byli gotowi na nas.-Wybrzmiała teraz podobnie do tego, jak brzmiała zazwyczaj. Szorstko, ale szczerze. Podobnie jak wtedy gdy spotkała się z tą grupą za pierwszym razem. Skupienie na zadaniu wytrąciło ją na moment z marazmu który towarzyszył jej od tego... zdarzenia. Pomimo braku zbroi stała dumnie i zdecydowanie...
...przez ten moment. Przypomniała sobie co jeszcze miała zrobić. Rozłożyła ręce, trochę bardziej swobodnie i nieformalnie.
-Z chęcią zostałabym z wami dłużej, lecz naprawdę muszę zająć się pewną sprawą. Porozmawiamy jutro.-Tym razem już nie czekała na pytania, tylko zrealizowała to co chciała wcześniej. Nie spodziewała się takiego natłoku pytań, i chyba musiała nawet chwilę odetchnąć w ten sposób.

02#546

Miałem nieco inne podejście do tego wszystkiego. Ktoś, kto podjął się wojny na taką skalę na pewno, nie zamierza pozwolić, aby ktoś mu bruździł bez żadnego pasa bezpieczeństwa. Każdy chciał znać potencjalnego wroga i sprawdzać, do czego ktoś był zdolny i jakimi mocami dysponowała. Niszczyciel znali już dobrze bogów śmierci, niczym ich nie zaskoczymy jeżeli chodzi o możliwości, co najwyżej o technologię, ale skoro byli to ludzie obdarzeni mocą, to sami też potrafili tworzyć i korzystać z nauki. Musieli tylko znaleźć sposób jak zablokować boską energię albo czym ją stłumić i wtedy, żaden Yokai czy kami nie będzie bezpieczny.
Nie przeszkadzałem jej w dalszych wypowiedziach i jedynie słuchałem tego, co ma do przekazania, potakując twierdząco albo przeczą, jeżeli z czymś nie do końca się zgadzałem.
- To wiele wyjaśnia, aż tak nie śledziłem informacji o quincy w archiwach nie spodziewałem się, że może dojść do takiej wojny. Teraz trochę żałuje, może łatwiej byłoby w tym wszystkim się połapać. - Skwitowałem wypowiedz córki gromowładnego, faktycznie jeszcze wielu rzeczy nie wiedziałem, ale teraz, chociaż miałem większy obraz sytuacji. Odprowadziłem wzrokiem Chikaze i na koniec ukłoniłem się jej w ciszy, a następnie wróciłem do jedzenia.
- Każdy w środku ma swoje demony... Chociaż faktycznie bardziej niepokojący jest kapitan Nokogiri. A przynajmniej ja go nie poznałem od dobrej strony. - Ciągle pamiętałem, jak się zachowywał, gdy mój wuj walczył i stracił ramię. A potem gdy mnie maglował i nadużywał swojej pozycji, żeby sprawić mi dyskomfort.
- Skoro sami wybieracie swoje pary, to nie będę wam bronił. Tylko nie zapominajcie, że to mają być treningi, a nie miganie się od służby... Dobrze by też było, gdybyś Harumi pomogła się każdemu oswoić z nadlatującą strzałą. - Dobrze, że wszyscy byli mniej więcej zgodni i gotowi współpracować, sam zasugerowałem, że jej zabójca dusz mógłby pomóc się przygotować do starć z niszczycielem. Sami po prostu będę ćwiczył w takiej parze, jaka mi zostanie.

02#547

- Nie przejmujcie się tym, to co będę ćwiczył i tak nie bardzo nadaje się do pary. - Zapewniłem ich z delikatnym uśmiechem na ustach. Nie chciałem, żeby się czuli źle, z tym że ja nie miałem z kim. Byłem dowódcą i nie mogłem być despota jak mój biologiczny ojciec, który zrobiłby wszystko, aby tylko jemu było dobrze w pierwszej kolejności. Nie skomentowałem słów Chimona, ta dyskusja nie miała zbyt dużego sens, bo on nie mógł jawnie obgadywać swoje przełożonego, ale mi tam to nie przeszkadzało. Wiedziałem jakim człowiekiem był Nokogiri i jeszcze kiedyś zapłaci za groźby rzucane pod adresem moich bliskich.
- Nie zapomnijcie zjeść, dopóki jest ciepłe. - Rzuciłem krótko i tylko przysłuchiwałem się ich wypowiedzią, kto dołączy, to będzie, ale i tak to my tu jesteśmy, żeby pilnować tego wszystkiego i musimy pokazać, że jesteśmy w stanie.
- Równe dobrze quincy też mogą jej zapłacić, skoro to najemnik. Ja go widziałem, w sumie to nie pierwszy raz. Jak na mój gust jest mocno pokręcony, ale podzielam zdanie, żebyście na niego uważali, dla własnej uciechy może wam figle płatać. A na pewno uważajcie jeżeli padnie z jego ust jakaś propozycja. - Czy kapłan był niebezpieczny? Chyba nie, ale warto było uważać, bo nie wiadomo co może przyjść mu do głowy. Może z nudów zrobić różne rzeczy i to wcale nie byłoby dla niego dziwne, w końcu przypomnia trochę chaos.

02#548
- Poważnie? Eihei Cicha śmierć brzmi, hmmmm bardziej kobieco niż męsko. Może dlatego, że nie brzmi to jak przydomek woja. - Odpowiedziałem krótko, nie mi oceniać czyjeś pseudonimy, ale mi się to właśnie bardziej kojarzyło z kobietą. Tą opowieścią o potworzy nawet nie zawracałem sobie głowy, plotki potrafiły mocno rozdmuchać i zniekształcić obraz. Wiele z tych informacji było dla mnie nowych, a przynajmniej wcześniej nic takiego nie obiło mi się o uszy. Cieszyłem się, że większość z nich chciała trzymać się z dala od kapłana, któremu brakowało w głowie kilku śrubek. Raczej każdy w tej tawernie był przynajmniej o dwa stulecia za młody, żeby rzucać wyzwanie dziesiątemu kenpachiemu, a to już pomijając fakt, że była z dywizji zero.
- Raczej jeszcze za mało wiosen upłynęło, żeby ktoś z naszej grupy mógł jej rzucić wyzwanie. Chociaż warto mieć jakiś cel, do którego będzie się dążyć, nawet jak jest niesamowicie odległy. - Podzieliłem się swoimi spostrzeżeniami, dokończyłem posiłek, wyznaczyłem obowiązki i sam udałem się na niewielki patrol po okolicy i obserwowaniem dusz mieszkających tutaj. Nie chciałem, żeby cokolwiek nas zaskoczyło w najbliższych dniach, dlatego musieliśmy być przygotowani na każdą ewentualność.

02#549

- Oczywiście. - Odpowiedziałem Miyuki krótko, jej obecność nie przeszkadzała mi. Może zdawałem się nieco samotnikiem czy nie obnosiłem się ze wszystkim, ale już tak byłem. Po prostu czasami tak już miałem, gdy sprawy robił się poważne, to zapominałem o drobnych subtelność i bardziej okazały okazywaniu uczyć, a przy tym jeszcze zdarzało mi się nieświadomie kogoś urazić. Jednak białowłosa powinna już znać mnie na tyle i rozumieć, że po prostu czasami nieco się zapominałem w relacjach międzyludzkich. Szliśmy spokojnie, a ja w tym czasie oglądałem otoczenie i ludzi w nim znajdujących się, poznanie topografii tego miejsca i sprawdzanie, czy nic podejrzanego się nie dzieje, było częścią mojej pracy, ale to nie był jedyny powód, dla którego się przykładałem i upewniałem. Była nim Miyuki, nie mogłem pozwolić, żeby coś się jej stało. Sama podjęła decyzje, żeby tu się pojawić, a ja sam zaakceptowałem i musiałem pilnować jej bezpieczeństwa. Nie zwracałem uwagi na nieprzychylne spojrzenia, wiedziałem, z czego wynikały i że potrzeba czasu, o ile w ogóle kiedykolwiek zmienią zdanie. - Lepiej się tutaj czujesz? -

- Od razu zblazowany, ciekawe jak on by wyglądała, gdyby z dnia na dzień miał tyle obowiązków na głowę. - Burknąłem cicho pod nosem i przekornym delikatnym uśmiechem spojrzałem na Miyuki. Nie byłem o to zły, czy naburmuszony, a na końcu nawet się uśmiechnąłem wbrew temu, że te słowa nawet nieco był obelgą kierowaną w moją stronę. Shinigami nie mieli takich mocy, ale zabobony właśnie się brały z niewiedzy i strachu, bo tak prości ludzie tłumaczyli zjawiska, których nie rozumieli.
- Jeżeli wypadną mu włosy, to raczej przez gniew bóstw... My nie mamy takich możliwości, chyba że w nocy przyjdzie go ktoś ogolić. - Poinformowałem swoją żonę, nie wiedziałem, czy wiedziała o tym, a wolałem jej wyjaśnić, że bogowie śmierci mają narzędzia stworzone setki lat temu przez Kami, które miały swoje ograniczenia.