Pisarski konkurs kwartalny: wiosna 2022

Wybierz swoją ulubioną scenę z sesji innego gracza. Wprowadź jedną zmianę która sprawi, że stanie się komiczna i opisz tego możliwe konsekwencje.

Hikaru właśnie zakończył swoją pierwszą lekcję w Akademi Shinigami. W czasie jej trwania, jeden z jego nowych kolegów z klasy spędził cały wykład przyczepiony do ściany przy pomocy kidou – kara za spóźnienie od surowego nauczyciela historii o imieniu Zori Tathonou. Kiedy spóźnialski delikwent został uwolniony ze ściany, białowłosy wykorzystał chwilę przerwy, by się z nim zapoznać.
Hikaru odnalazł go wzrokiem wśród małego tłumku wewnątrz sali i zbliżył się doń niespiesznym krokiem. Kiedy był już w sensownej odległości, zagadnął pogodnym tonem.
- Pewnie niezbyt wygodnie ci było na tej ścianie, ale przynajmniej możesz mieć pewność, że zapadłeś wszystkim wpamięć – rzekł z uśmiechem. Serdecznym, nie szyderczym. Chciał nieco rozluźnić atmosferę na początek – Teraz będzie tylko lepiej.
Młodzieniec wzdrygnął się, ponieważ nie zdawał sobie sprawy z obecności zielonookiego.
- Dzisssss, nie strasz mnie tak. Myślałem, że to nauczyciel postanowił kontynuować znęcanie się i tak bardzo nie wygodnie wisi się przez ponad godzinie. Wszystko mi strasznie zdrętwiało - chłopak masował swoje obolałe ramiona i łydki.
Hikaru zaśmiał się w odpowiedzi
- Założę się, że sam spędził tak kilka dobrych godzin w czasach swojej młodości, dlatego teraz odgrywa się na uczniach. Ktoś powinien mu przypomnieć jak to jest...
Mimo pogodnego tonu białowłosego, jego rozmówcy wcale nie było do śmiechu. Wręcz przeciwnie, wpatrywał się w Hikaru, całkiem blady na twarzy, jak gdyby zobaczył ducha. Młody Ukitake nie zdawał sobie sprawy, że Zori Tathonou stoi tuż za nim, z założonymi rękami, tak długo aż ten się nie odezwał.
- Ah tak? Ja się odgrywam? Mi ktoś powinien przypomnieć!? – odezwał się wykładowca, z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem coraz głośniej. Hikaru aż podskoczył na dźwięk tego głosu – Zaraz zobaczymy czy będziesz taki mądry, gdy sam spędzisz w ten sposób resztę dnia.
Stary historyk był słownym człowiekiem i jak zapowiedział tak zrobił. Na kolejnej lekcji i kazdej następnej tego dnia, przyczepiony do ściany wisiał nie jeden uczeń, a dwóch – Hikaru i jego nowy znajomy, Yamakawa Shuichi. Z jednej strony pozwoliło to wytworzyć miedzy nimi pewną więź... Szybko stali się przyjaciółmi, którzy zawsze trzymali się razem. Z drugiej strony pozostała część z klasy nigdy im tego nie zapomniała, a za plecami nazywali ich „Wisielcami” i nie omieszkali często czynić uwag na temat ich pierwszego dnia w szkole.
Co do samego Ukitake, on nie zwykł żałować własnych czynów, mógł jedynie wyciągnąć z nich cenną lekcję. Brzmiała ona „Jak kogoś obgadujesz, zawsze sprawdzaj czy akurat nie stoi za tobą.”.

W swej pracy postanowiłem odkurzyć postać, która grała lata temu, więc wielu użytkownikom może być nieznana, także może zacznę krótkim wprowadzeniem. Kazue Inugami, bo o nim mowa, pseudo Kaz, był nieco posępnym Shinigami rodem z Rukongai, który dołączył do szpiegowskiego oddziału numer dwa. Z jego ramienia uczestniczył w misji w Mieście Wędrujących Dusz gdzie jego zespół, pod dowództwem młodego oficera Hikifune Minoru, wpadł w poważne tarapaty. Dowódca nakazał swym podkomendnym się wycofać, gdy on sam mierzył się z wyjątkowo silnym przeciwnikiem. Nasz poczciwy Kaz postanowił to polecenie zignorować i pomóc Minoru, aby ten pożył sobie trochę dłużej, a nie został zabity. Wszystko dobrze się skończyło, wróg został pokonany, Minoru przeżył, Inugami również misja wykonana, ale czy wszystko tak mogło grać? No nie do końca. W raportach nie pominięto niesubordynacji Kazue, a władze w jego oddziale nie były zadowolone z tego aktu bohaterstwa. Początkujący Shinigami został ukarany nocnym czuwaniem na trzy metrowym palu, nieustannie pod obserwacją towarzyszów z dywizji. W tej opowieści, jednak nie będą to Bogowie Śmierci, lecz… Członkowie polskich zespołów disco polo. Ci jako element kary śpiewali Inugamiemu acapella swoje największe hity. I tak przez całą noc. Godzina po godzinie. Piosenka po piosence. Na początku nawykły do trudnych warunków chłopak trzymał się dobrze. Zarówno „Przez twe oczy zielone”, jak i „Ruda tańczy jak szalona”nie zrobiły na nim wrażenia. Stał równie niewzruszony co pal, na którym czuwał. Przyszedł czas na starsze hity i wybrzmiały słowa „Majteczki w kropeczki łohohoho” a po nich „Jesteś szalona”. Przerażony Kazue dostrzegł, że zaczęła latać mu powieka. Ta kara była zbyt okrutna. To nieludzkie. Te myśli pojawiały się w jego głowie, acz odrzucał je starając się zachować powagę. Po „Ona tańczy dla mnie” poczuł jak coś ciepłego spływa po bokach jego głowy, by po kolejnej chwili zacząć kapać na barki. To z jego uszu popłynęły wąskie stróżki krwi. Wokaliści nie mieli, jednak litości. Śpiewali dalej i dalej, hit po hicie… Podobno rano znaleziono Kazue owiniętego kurczowo wokół pala, na którym miał stać. Miał paznokcie obgryzione do krwi, a gdy ich zabrakło obgryzł kawał drewna, zk którego składał się słup. Gdy ściągano go na dół coś mamrotał pod nosem o tym, że musi koniecznie pojechać do Opola… Gdziekolwiek to jest. Oraz że na wesele do tylko disco polo, bo przy innej muzyce to się tak super nie tańczy. W efekcie nieodwracalnych szkód, których doznała psychika Inugamiego ten już nie był przydatny Gotei 13, które w ramach ostatniej przysługi umieściło go w szpitalu dla psychicznie chorych. W rezultacie Kaz zrezygnował z grania, bo jak twierdził „nie no bez sensu grać postacią z depresją” i już go dziś z nami nie ma… Czyli w sumie to nic się nie zmieniło, bo Kaza i tak nie ma. Kooooooooooniec.

Atak na wioskę jakąś tam co bronił Auto. W tle powiewają flagi, Auto stoi z innymi shinigami i patrzy się na wielkiego kilkutonowego Pustego tak silnego, że byłby w stanie podciągnąć się na drążku, po boostach rei. Zmierzyli się wzrokiem, po czym IMperator słowami Czarasowej MoMMY rzekł, “W tym Evencie masz się napierdalać z tamtym” i wskazał Auto. Martell zmierzył ją wzrokiem i wypowiedział słowa “Nie. TY”, po czym użył dużej fabularnej. Arankarka zgodziła się z jego argumentacją, a następnie rzuciła się w dół zbocza. Szczęk stali rozległ się po polu bitwy, gdy katany zaczęły uderzać o ciała pustych.
Na środku pola bitwy stał Auto, spojrzał się prosto na nadciągającego przeciwnika krzycząc BJAKURAJJJJJ!!!!!!!!!
Promień mocy popłynął z palców Auta, trafiając prosto w Arankarkę, nie czyniąc jej żadnej krzywdy przez różnicę statów. Wywyższona Pusta ryknęła, uderzając go ogonem {1,1,1 wypadło na kostkach} co uratowało jestestwo Kisuke, łamiąc mu tylko 2 nogi przez samą presję rei dookoła Arankarki. Kisuke wiedział, że nie może zmarnować takiej okazji. Odpalił shikai, a następnie zebrał wszystkie swoje siły, ładując atak największą ilością reiatsu, jaką mógł zgromadzić, po czym wykrzyknął “DWIE DUŻE MECHANICZNE” aktywując swój największy atut. Uderzenie trafiła w potwora, rozrywając na kawałki powietrze dookoła. Przez dolinę poniósł się krzyk zranionej istoty {-60HP}. Kobieta podniosła się popatrzyła bezpośrednio na Kisuke i w tym momencie nawiązali kontakt. Pusta zrozumiała, iż Kisuke nie jest tak naprawdę zwykłym Shinigami a postacią gracza.
Gdy kontakt się skończył Arancarka ryknęła sfrustrowana swoim odkryciem, po czym kierowana niewidzialną siłą odleciała zabić kilku innych shinigami zostawiając biednego połamanego Kisuke ze świadomością wyjebanych 2 mechanicznych

Wybierz szczęśliwą scenę z życia jakieś postaci i zmień bieg wydarzeń tak, że zakończy się tragicznie.

Zabójstwo Kintsuno
Chikaze otrzymuje od swojego ojca zadanie zajęcia się bluźnierczym oni. Zabiera ze sobą Kisuke, który jest głową rodu Kyoraku. Bez większych problemów udaje im się w Takamagaharze odnaleźć swój cel. Niestety jednak córka Sussanoo już na samym początku spotkania ulega podstępowi i wypija wzbogacony jakąś trucizną napitek. Niestety ten wchłania się w organizm bardzo szybko i próby wywołania torsji okazują się bezskuteczne. Substancja działa bardzo szybko i znacznie ogranicza zdolności bojowe Chikaze. Kintsune wykorzystuje te okazję i wywiązuje się walka. Gromowładna uwalnia furię, która pozwala jej na podjęcie jakiejkolwiek walki jednak demon ma zdecydowaną przewagę.
Kisuke w międzyczasie dzielnie walczy w licznymi zastępami pomniejszych oni. Może i nie były silne, ale walka z tak wielką ilością wrogów odbijała się na jego siłach i słabł przez co otrzymywał kolejne rany.
Kintsune napierał coraz mocniej spychając Chikaze coraz bardziej do defensywy. Miotał żółtymi wyładowaniami, które bogini z trudnością unikała, do czasu – w końcu jeden z pocisków wdziera się w jej brzuch. Nadciągały kolejne dwa wyładowania, szczęśliwie udaje się jej umknąć. Huk, eksplozje aż w końcu krzyk za jej plecami…
Kiedy się odwraca widzi młodego Kyoraku, bez lewego ramienia i ogromną wyrwą z boku. Tracił szybko krew, a z nią uchodziło życie… Chikaze rusza ku niemu i łapie go nim upada na ziemie. Kisuke zaciskał coś w swojej prawej dłoni, coś co emanowało potężną boską emanacją. To zaskoczyło wszystkich i„zapauzowało” bitwę ale tylko na chwilę. Zaraz potem Kintsune znowu ładował swoje śmiercionośne „działo”. Wystrzelił… Chikaze widzi jak zbliża się do nich śmierć i słyszy ciche słowa… Przepraszam, że nie udało mi się Cię uratować… Świat zawirował i znaleźli się na klifie z widokiem na morze. Bogini anuluje swoją furię, a wraz z nią odczuwa trudy przegranej bitwy i traci przytomność. Kiedy się budzi jest już zmrok. Jest bardzo osłabiona, a obok niej księżyc oświetlał zniszczone kimono w kałuży już zaschniętej krwi– Kisuke odszedł…
To była sromotna porażka, która odbiła piętno na samej Chikaze... Straciła łaskę ojca, co jeszcze bardziej ją dobiło. Do tego śmierć głowy rodu popsuła jej kruche stosunki z Seireitei. Odbiło się to również na jej wiernych, którzy zaczęli w nią wątpić. Kult w córkę Sussanoo zaczął słabnąć i przez to również straciła na sile. Czy odbuduje jeszcze swoją pozycję?

Sędzia tego etapu konkursu ma potrzebę dramatu, więc wykoncypowałem, że najsłuszniejszym będzie gdy praca dotyczyć będzie jego postaci, czyli niezmordowanego Shinigami – Kyoraku Kisuke. Wówczas nosił on jeszcze nazwisko Kisuke, a wydarzenie miało zaważyć na jego całej przyszłości. Pojedynek z ojcem, który to dybał na jego życie od maleńkości. Zwaśnieni przedstawiciele jednej rodziny stanęli naprzeciwko siebie, a że żaden z nich specjalnej ochoty na pogawędki nie miał, to miecze błyskawicznie poszły w ruch. Wojowniczy tańczyli, a towarzyszyły im iskry wynikające ze ścierających się zanpakuto oraz metaliczny dźwięk, który nie jednego przyprawiłby o ciarki na plecach i grymas niezadowolenia na twarzy. Żaden z rywali nie odpuszczał, a pojedynek był wyjątkowo zacięty i wyrównany. Kisuke zranił ojca w bark, a sam został raniony w udo. Były to, jednak rany na tyle płytkie, że nie mogły zatrzymać żadnego z nich. Ranili się jeszcze wielokrotnie, jednak nie decydujące. W końcu zaważyło większe doświadczenie ówczesnej głowy rodu Kyoraku oraz wybitna zdolność wbijania criticali. Starszy z mężczyzn w idealnym momencie pchnął mieczem, a ostrze jego katany wraziło się w brzuch syna, by wyjść dopiero po drugiej stronie jego ciała. Kisuke poczuł ogromny ból oraz zimno. Przegrał. Ojciec wyrwał miecz z jego ciała i kopnął go, tak że ten wylądował na plecach spoczywając w prędko powiększającej się kałuży krwi. Jego krwi. Tego, jednak nie było mało.
- Myśl Kisuke! – Stanął nad nim jego własny ojciec pokazując palcami na swoje skronie – Jak mogłeś mnie pokonać gdy ćwiczyłem walkę, dekady nim Ty w ogóle się w planach pojawiłeś! – Sędzia tego starcia, zgodnie z obyczajem, przypomniał że Kyoraku-dono ma prawo do pozbawienia pokonanego życia lub też oszczędzenia go. Starszy mężczyzna zdecydował się oszczędzić Kisuke, jednak nie z dobroci serca, okazało się że jego śmierć to było mało, zechciał go jeszcze upokorzyć.
- Uleczcie jego rany, a potem oślepcie, wyrwijcie język i utnijcie prawice. Macie zostawić go w środku Rukongai, jako miano pozostawiam mu imię „Jurand z Spychomaru”. – Werdykt był ostatnią rzeczą, którą usłyszał młodzieniec przed zemdleniem spowodowanym utratą znacznej ilości krwi. Potem obudził się gdy wyleczyli jego rany, jednak nie na długo. Wykonawcy woli jego ojca byli na tyle humanitarni, że uśpili go na czas „operacji”. Gdy odzyskał przytomność nie był w stanie już otworzyć oczu, ani powiedzieć choćby słowa. Znów został wyrzutkiem w Rukongai, tylko że tym razem zupełnie niepełnosprawnym.

Sanko wstała. Było już jasno, więc na pewno musiał to być poranek. Dzień wcześniej został przydzielony jej pokój w których mieszkały jej współlokatorki. Z braku innego zajęcia poćwiczyła trochę i poszła spać. Sny miała jednak ciężkie. Nic to. Wstanie, ogarnie się jak na młodą kózkę przystało, i skorzysta z mistycznego miejsca zwanego stołówką, gdzie będzie mogła napełnić swój brzuch.
Cóż to jednak? Nie było nikogo, a i jej wewnętrzny zegar biologiczny wskazywał, że pora dnia była inna niż się początkowo spodziewała. Zaspała, i to pierwszego dnia!
Trudno. Zdarza się. Wszystko będzie dobrze jak zje porządnie. Sanko wstała, przygotowała się się i ubrała. Zeszła na dół do stołówki, gdzie spotkał ją widok absolutnie przerażający.
Nie było jedzenia. Wszystko zostało już uprzątnięte, a blaty na których miało stać jedzenie były absolutnie puste. Łzy nabiegły do oczu dziewczyny, jeszcze bardziej osłabiając jej pusty żołądek. Nie mogła tak udać się na zajęcia, niezależnie od tego jak późne one były. Musiała sobie poradzić, tak jak na kozę przystało.
Gdy kończyła przeżuwać trzecią nogę coś poszło nie tak. Czy to jakaś drzazga weszła, czy też odbiło jej się i lakier ze stołu poszedł nieco za wysoko - zakrztusiła się i zabrakło jej powietrza. Kiedy jedna z shinigami zajmujących się stołówką przyszła zastała Sanko pod swoimi stopami. Przewróciła się biedaczka o duszącą się na podłodze kózkę, która mimo to zawzięcie mieliła w zębach resztki drewnianych włókien.
Skończyło się tragicznie, chociaż wszyscy przeżyli. Sanko już pierwszego dnia została skierowana do skrzydła szpitalnego gdzie spędziła długi tydzień na rekonwalescencji. A pozostałością po tym wydarzeniu jest mrożący krew w żyłach, niski chrapliwy głos przywodzący bardziej na myśl seryjnego mordercę w średnim wieku i z zadyszką niż uroczą dziewczynkę… po której zresztą można by było wnioskować, że ma czym oddychać.

Weźcie charakter dowolnej postaci oraz opiszcie siedzibę, która w najlepszy sposób odwzorowywałaby tegoż cechy.

Miejsce odpowiadające charakterowi Yuzuru Tanaki powinno być na odludziu. Gdzieś, gdzie mało kto zagląda, ale gdzie mógłby znaleźć dostateczną ilość przeciwników na których mógłby się wyżywać… To znaczy trenować swoje umiejętności. Jeśli tylko byłby w stanie wytrzymać burzliwą naturę Takamagahary, to na pewno znalazłoby się tam miejsce pełne Youkai które zapewniłoby mu ochronę i rozrywkę. Ot, dom w tradycyjnym japońskim stylu z dwoma pięterkami, wokół którego byłaby bieżnia dla ćwiczenia szybkości. Całe dolne piętro prawdopodobnie byłoby zawalone przyrządami do ćwiczeń, by odpowiednio trenować swoją gibkość (zręczność) i siłę ciała (siła). Na piętrze zorganizowałby sobie zapewne mały ołtarzyk, gdzie składałby hołd wszystkim bóstwom niebiańskim i ziemskim (japońskie idolki) by dały mu siłę, jednocześnie osiągają odpowiedni stan ducha (medytacja, reiatsu, kontrola i psychika). Za stan umysłu odpowiadałaby niewielka biblioteczka w kącie domu, tuż przy podwórku z innymi przyrządami do ćwiczeń. W piwnicy natomiast… dość powiedzieć, że łączenie przyjemnego z pożytecznym z potencjalna wybranką serca bądź ciała, która nie wstydzi się nosić nieco bardziej lateksowego wdzianka (wytrzymałość i psychika). Dla porwanych studentów akademii jest niewielka salka lekcyjna obok.
Równowaga między spokojem ducha a podbiegami cielesnymi musi zostać zachowana.
Sąsiedztwo urokliwe, z demonami które tak boją się tego co się tam kryje, że w sąsiednich domenach się cieszą, że podróżowanie między nimi nie jest takie proste. Trochę drzewek by w razie czego było czym rzucać w przeciwników albo na czym się wyżywać, gdyby furia krwi weszła za mocno w trakcie swojego starannie zaplanowanego treningu. Przed podwórkiem i bieżnią miałby zapewne, jak przystało na młodego mężczyznę w sile wieku, grilla na którym przyrządzałby upolowane demony wszelkiej maści.
Oczywiście wszędzie symetria i feng shui, w końcu równowaga musi zostać zachowana. Rozstaw demonów również musi być równomierny, zatem teren jest podzielony na odpowiednie transekty, z którego jeśli koleżka wyjdzie porozmawiać sobie z innym o pogodzie dostaje czarnym ognistym biletem w jedną stronę do nicości bez możliwości zwrotu.

Chciałem zrobić posiadłość mojego bohatera życiowego Tanaki, ale niestety Ekkusu mnie ubiegł, więc witamy w opisie posiadłości Martella.

Posiadłość Martella jest wielkim budynkiem zrobionym z ziemi i gówna tak, żeby twórca mógł rearanżować wystrój zawsze, kiedy najdzie go na to ochota. Z wielką fortecą pośrodku tak, żeby prezentować wszystkim poziom twardości zamieszkującego tam Pustego.
Do rezydencji prowadzą wielkie wrota odpowiednio wysokie, ażeby mógł sprowadzać swoich pustych kolegów na chlanie i zjadanie dusz. Każda komnata wypełniona jest po brzegi bezużytecznym barachłem symbolizującym cokolwiek, było akurat pustemu na rękę. Budynek zawiera w sobie specjalne sale dostosowane do potrzeb Pustego.

Sala nr 1 to gigantyczne pomieszczenie pełne wody i mydła. Wypełniony olejkami zapachowymi, gąbkami oraz szczotkami wszelakiej maści. Pokój ten jest specjalnym pomieszczeniem do ćwiczenia Psychiki.

Sala nr 2 jest wielką biblioteką, która służy do utrzymania mózgu Pustego w odpowiednim zdolnym do chłonięcia wiedzy, jak i dodatkowych perków trybie.

Sala nr 3, czyli najważniejsze pomieszczenie ze wszystkich. Nieludzkich rozmiarów miejsce kaźni wypełnione po brzegi latającymi Cero oraz krytyczne porażki na kościach pozwalające Martellowi nabijać kolejne punkty wytrzymałości, jak i powiększać swój pasek HP.

Najważniejszym miejscem jest Wielka Sala, w której znajduje się tablica z wypisanymi miejscami w rankingu IoIo oraz ilość fabularnych zebranych, by zerwać maskę we wskoczyć na miejsce nr 1.
Tak oto prezentuje się posiadłość Pustego nr 1 na forum a kiedyś może i nawet nr 1 w Bydgoszczy.