Żywoty Vespy (filler)

- Pomóc? Dość nietypowa z Ciebie istota. - Stwierdził wyraźnie zaskoczony tą propozycją Kenta. - Cóż... Jedyne czego już pragnę to spokoju śmierci. Nic dobrego mnie już w tym życiu nie czeka. Niestety nie sądzę, żebyś był w stanie mnie zabić. Choć zło innych gatunków nie aktywuje klątwy to gdy tylko znajduje się w niebezpieczeństwie ta uruchamia się sama, abym nie mógł zejść z tego świata. - Mężczyzna się zasępił, jednak Andreu odniósł wrażenie, że ten jednocześnie coś bardzo poważnie rozważa, jakby nie mógł się zdecydować.
- Ale... Może mógłbyś porozmawiać z NIĄ. Przeważnie przebywa w pobliżu, sprawia że odczuwam jej obecność. Karmi się moją bezsilnością, bo wie, że gdy jestem u zmysłów moje siły są zbyt wątłe, by jej zagrozić, a wtedy gdy klątwa działa, to w życiu nie tknę jej choćby palcem. Jeśli nie chcesz zostać straceńcem po wsze czasy radzę, jednak nierozważnie jej nie atakować. Może, jednak zgodzi się zdjąć ze mnie klątwę... Oczywiście nie bezinteresownie. Nie żywię większej nadziei, jednak ja nie jestem w stanie zaoferować Ci innego wyzwania. Wdzięcznym Ci jestem za te rozmowę. Lata minęły od ostatniej, którą z kimś przeprowadziłem. - Odpowiedział, by po tym usiąść pod drzewem. Wydawał się być tak wycieńczony, że nawet rozmowa skrajnie go męczyła.

-Nie możesz tu odpoczywać. Przyjdą posprzątać po tobie. Nie chcemy żeby zobaczyli żadnego z nas.- chwyciwszy mężczyznę, owad usiłuje odlecieć jakieś pięćdziesiąt metrów od miejsca zbrodni Zanim uśniesz, odpowiedz mi na jeszcze jedno pytanie. Jaka "ona"? Mówisz o tej co rzuciła na ciebie klątwę? Jest teraz gdzieś w pobliżu?- Atakowanie przedstawiciela gatunku istot, z którymi nigdy nie miał do czynienia faktycznie było nierozsądne, czy jednak ma inny wybór. Sam szerszeń też ma w końcu masę na sumieniu. Jeśli jednak będzie skłonna do negocjacji, być może każe mu zabić kogoś mniej niebezpiecznego. Vespaux miał przeczucie, że wie czego może zażądać, by zdjąć z Kenty jego klątwę.

Kenta stanowczo odmówił przenoszenia go gdzieś w inne miejsce.
- Oh, nie martw się. Nie jestem taki głupi, aby tu sterczeć, jeszcze ktoś się pojawi i znowu to się stanie. - Tu machnął ręką okalając krajobraz rzezi. Na pytanie Pustego skinął głową twierdząco.
- Tak. Nigdy jej nie widziałem, może wyglądać zupełnie inaczej niż stara baba, którą poszczułem psami. To trudne do wyjaśnienia, jednak jestem przekonany, że to ona, że to jej obecność odczuwam. - Mężczyzna nie skrytykował Szerszenia za to, że poprosił o jedno pytanie, a zadał trzy. Po prostu odpowiedział. - Obecnie jest... W tej puszczy. Jak pójdziesz prosto w głąb, w kierunku, z którego przyszedłem to z pewnością na nią trafisz. Nie mam co do tego wątpliwości. Pozwól, jednak że Cię przestrzegę. Jakiej formy by nie przybrała, nie lekceważ jej. Wyobrażam sobie, że byle kto nie jest w stanie przekląć kogoś tak, by śmierć się go nie imała. Poza tym jest przebiegła i podstępna. To z pewnością. - Ten jeden raz w jego głosie poczuć można było bardziej ostre emocje, a były nimi gniew i czysta, gorejąca nienawiść.

-Nie wątpię.-mruknął owad udając się we wskazaną mu stronę. Kenta brzmiał, jakby oczekiwał że Vespaux zabije wiedźmę. Tak czy inaczej, owad raczej go rozczaruje. Nawet jeśli zdecyduje się z nią walczyć, wątpliwe by przeciętny Adjuchas miał szansę z czymś tak potężnym. Ponownie usiłuje coś wykryć reiarem. Obawia się spotkania z ludźmi Dżina, ale też liczy, że może znajdzie istotę odpowiedzialną za koszmar Kenty. Niewątpliwe że coś tak potężnego potrafi ukrywać swoją energię, może oczekuje ona spotkania z nim? Możliwe że w jakiś sposób śledzi mężczyznę? Może na przykład ma jakieś umiejętności telepatyczne? Może nawet wie o szerszeniu więcej niż on zdoła dowiedzieć się o niej w trakcie całego swojego życia?

Dialog dobiegł końca. Tak jak nie rozpoczął się przywitaniem, tak i nie zakończył pożegnaniem. Pusty z przeklętą duszą porozumieli się, a Vespaux po prostu udał się we wskazanym kierunku. Gdy już się zbierał zauważył kątem oka, że Kenta również wstaje, choć robił to dość ślamazarnie. Droga nie była przyjemna. Nietrudno było stwierdzić, że nie był to las zasadzony przez człowieka. Był na to zbyt gęsty i chaotyczny. Z jakiegoś powodu Andreu odczuwał, że jest on bardzo stary, ale też jakby wzburzony. Przez całą podróż Szerszeń odnosił wrażenie jakby był obserwowany, ale gdy się obrócił to nie dostrzegał niczego więcej poza zwykłą fauną lasu. Szczęśliwie nie musiał podążać zbyt długo, by dotrzeć do celu. Stosunkowo prędko odczuł swym Reiarem energię, która jednak była dość dziwna. Z jednej strony przepełniona spokojem i harmonią, a z drugiej znacznie inna niż te, które odczuwał do tej pory. Jakaś taka chaotyczna, rozkołysana, jakby zmieniała swój nastrój z każdym powiewem wiatru. Problem był w tym, że gdy dotarł do do jej źródła to nie dostrzegł tu żadnej kobiety. Zamiast tego odezwało się do niego drzewo, zdecydowanie tęgie, liściaste, które na korze zamiast dziupli wyrytą miało twarz.
- Czemuż Pusty zamiast ganiać za Pustymi narusza spokój tego lasu? Czyż ludzie nie robią tego dostatecznie skutecznie?

Owad spodziewał że istota objawi mu się pod iluzją, przez którą będzie musiał przejrzeć. Nie żeby narzekał, że nie ukrywała przed nim z czym ma do czynienia. Czując że winny jest jej choć odrobinę szacunku szerszeń złożył jej tradycyjny powitalny ukłon. -Adreu Vespaux.- Przedstawił się licząc, że w zamian drzewo wyjawi mu własne imię. -Cóż, w mojej domenie szaleje burza która uniemożliwia mi polowanie, więc postanowiłem urządzić sobie wczasy w Soul Society. Niestety menu tutaj jest bardziej ubogie niż miałem nadzieję. Zanim wreszcie znajdę porządny posiłek, postanowiłem dla zabicia czasu zaznajomić się z tubylcami. Doprowadziło mnie to do starego wilkołaka który poprosił, by przesłać ci swoje pozdrowienia. Prawdopodobnie jestem za słaby by rozwiązać jego problem w preferowany przeze mnie sposób, może jednak mógłbym wyświadczyć ci przysługę dzięki której jego cierpienie by się skończyło?

Drzewo nie odwzajemniło się Pustemu uprzejmościami. Ani nie uchyliło korony w pokłonie, ani nawet nie wypowiedziało swego imienia. Wsłuchiwało się natomiast w słowa Vespauxa w ciszy, nieruchome jak... Drzewo. Gdy ten zamilkł nastała chwila ciszy, którą przerwało ono przeciągłym głosem.
- A zateeeeem... - Tutaj potrząsnęło gałęziami i kontynuowało - Stanął przede mną Hollow-wczasowicz co zamiast zjadać tubylców się z nimi zaznajamia. Co więcej naczytał się opowiastek dla dzieci o wilkołakach. Doprawdy osobliwe. Czy w Hueco Mundo odkryto jakiś lek na wieczny głód, że Puści zmienili swe zwyczaje? Wszak widzę, że maskę masz na twarzy. - Zdaje się, że rozmowa z Drzewem nie będzie tak prosta jak Andreu mógł mieć nadzieje. To nie zamierzało chyba odpowiadać na pytania, a zamiast tego było skore do zadawania pytań.
- Skoro, jednak już przybyłeś do mego lasu to powiedz... Jaki byłby preferowany przez Ciebie sposób? I czemu właściwie stałeś się pachołkiem tego "wilkołaka"? Doskonale wiem, że w Waszej naturze nie leży pomoc i bezinteresowność.

-Gościu zmienia się w nocy w super silnego, wyjącego jak wilk potwora nad którym nie ma kontroli.-zauważył Vespaux.-Ośmiele się stwierdzić że nie jest wilkołakiem mniej niż ja szerszeniem.
Uwierz mi... pani? Czuję głód. Ale też jestem dość wybredny. Przynajmniej jak długo mój głód nie jest zbyt silny. A radzę sobie z nim lepiej niż inne Hollow. Dopóki nie będzie to konieczne, nie chce jeść byle czego. Wolałbym posiłek odpowiednio silny by mnie wzmocnić i dostatecznie słaby, bym miał szansę go pokonać. Stary Kenta i ty kwalifikujecie się w tylko jednej kategorii. Preferowany przeze mnie sposób to zjedzenie istoty odpowiedzialnej za jego los. To prawda, nie jestem bezinteresowny. Jestem jednak małostkowy, towarzyski i... z braku lepszych określeń lubię czynić swoje życie ciekawszym. Zgodziłem się mu pomóc, ponieważ liczyłem że w jakiś sposób doprowadzi mnie to do porządnej uczty lub chociaż czegoś interesującego. Jestem gotów z tobą walczyć nawet jeśli będzie mnie to kosztować życie lub jakąkolwiek karę, jaką możesz mi za to wymierzyć. Ale zdaje sobie sprawę, że bezpieczniejsze dla mnie jest wynegocjowanie rozwiązania które zadowoli jak najwięcej zainteresowanych.

Drzewo stało w ciszy wysłuchując z cierpliwością wypowiedzi Szerszenia. Przez chwilę nawet Pustemu wydawało się, że twarz zniknęła, a on gada do zwykłego pnia. Na szczęście wrażenie to prędko minęło.
- No dobrze... Przestanę udawać. - Powiedziało drzewo zupełnie nie odpowiadając na wypowiedzi Vespauxa. Zamiast tego otwarło usta, ale tak szeroko, że wyglądało to chorobliwie, nawet w sytuacji gdy robiła to cóż... Roślina w końcu. Nagle coś wylazło z drzewa, a było dość dziwaczne. Przypominało dziewczynkę, o wzroście w okolicach metra dwadzieścia. Sukienkę miała z bardzo dużych liści, jej skóra wyglądała jakby była porośnięta korą, z kolei włosy sprawiały wrażenie jakby były mchem, który swobodnie opada z jej głowy. Sama głowa też była osobliwa. Wystarczy przypomnieć, że w miejsce oczu miała żołędzie, które jednak utkwiły w Hollow, gdy tylko ta usiadła na gałęzi drzewa, które przed chwilą gadało.
- Obawiam się, że choćbyś mnie zjadł to nie skończyłoby się dla Ciebie zbyt dobrze. My Kami jesteśmy dla Was cóż... Ciężkostrawni. - Mówiła wręcz niesamowicie melodyjnym głosem. - Co nie oznacza, że o te negocjacje będzie Ci łatwo. Ten, jak go nazwałeś, wilkołak jest strażnikiem tego lasu, bo i wiele mu szkód przyniósł. Musi odpracować swe winy, a że mimowolnie... Cóż, to zasłużona kara. Cóż może być interesującego w pomocy takiej szumowinie? - Gdy zeszła na temat Kenty w jej głosie zabrzmiało czyste obrzydzenie, takie którego używa się do opisywania najpaskudniejszych ze zjawisk czy też istot.

A więc jednak miał do czynienia z Kami. -Dziękuje za uprzedzenie, ale obiecałem już że zdejmę z niego klątwę, a ja zawsze dotrzymuje słowa. Co może być interesującego w pomaganiu mu? Cóż, na przykład perspektywa spotkania czegoś z czym nigdy nie miało się do czynienia i ujścia nienaruszonym. Poza tym Kenta nie prosi mnie o nic powyżej moich standardów. Chce tylko umrzeć. Priorytetem dla ciebie jest utrzymanie bezpieczeństwa lasu zgadza się? Obawiam się, że są bardziej praktyczne sposoby zapewnienia jego przetrwania niż mordowanie grupy wieśniaków co tydzień. Wiem dla kogo oni pracują. Rozważałem zjedzenie go ale jest dość silny jak na duszę i bogaty, więc może być dobrze chroniony. Eliminacja go nie powinna być jednak trudniejsza niż pokonanie ciebie. Zabicie go doprowadzi do chaosu który skutecznie powstrzyma zadomowienie się ludzi tutaj. Ty zdejmiesz Kenty klątwę, ja morduje i zjadam cappo di tutti cappi i każdego kto stanie mi na drodze. Szerszeń syty, wilk martwy i las bezpieczniejszy.-oczywiście nie tego oczekuje od niego Dżin, ale owad technicznie stawił czoła odpowiedzialnym za śmierć jego ludzi i jeśli istota się zgodzi zakończy to mordowanie jego ludzi.

Wraz z wyjściem z drzewa zachowanie rozmówcy Vespauxa zmienił się. Ta tym razem nie czekała w bezruchu, aż ten skończy. Wyrażała emocje, a głównie rozbawienie. Zachichotała kilkukrotnie, jednak na tyle subtelnie, że Pusty nie miał wątpliwości czy ta dalej słucha. Dopiero gdy skończył wyjaśniła co wzbudzało w niej taką wesołość.
- Bardzo lubię gdy śmiertelni próbują zgadywać moje intencje i działania. To takie naiwne! Różni nas perspektywa czasu. Dla Ciebie coś co zmieni sytuacje na rok, dwa czy dziesięć to coś wartego działania. Ja natomiast reprezentuje większą stałość. Te dusze u granic mego lasu nie przeszkadzają mi zanadto. Mordują głównie siebie wzajemnie, a choć zdarza im się korzystać z dobrodziejstw puszczy to nie byli na tyle zachłanni, abym musiała interweniować. Zresztą mylnie zakładasz, że zesłałam Strażnika, by wytłukł tych ludzi. Mieli zwyczajnie pecha, że znaleźli się w zasięgu działania klątwy, w ramach której Kenta ma anihilować sobie podobnych... Oczywiście sobie sprzed tego gdy go przeklęłam, obecnie jest Strażnikiem lasu, a nie mendą, której los odmieniłam. - Ta rozłożyła ramiona, a na nich lądować zaczęły przeróżne ptaki przylatujące ze strony, z której Hollow przybył. Te ćwierkały na różne sposoby, jak to czynić w zwyczaju mają ich gatunki. Tymczasem leśna dziewczynka słuchała z uwagą, jakby rozumiała ich mowę. Było to zresztą o tyle prawdopodobne, że gdy te zamilkły i odleciały ona zaśmiała się melodyjne.
- Ciekawi mnie czy fakt, iż Strażnik wcisnął Ci zmyśloną historię zmieni Twą silną chęć wyrwania go ze szponów życia. - Żołędzie ponownie spoczęły na Vespauxie z niekłamaną ciekawością.

-Oszukał mnie, ech? W jakiej sprawie?-czy Kami mówiła prawdę? Nie powinien być zdziwiony w końcu Kenta sam przyznał że był kawałem drania. Istota nie sprawiała jednak szczególnie wiarygodnej. Jedyne czego owad mógł być pewien, że mężczyzna nienawidził jej. Zastanawiało go też, od jak długiego czasu ptaki go śledziły?

Rzekoma wiedźma znowu zachichotała perliście.
- A zatem Twoja chęć pomocy mu nie jest taka niezachwiana. - Wesoło zabujała się na gałęzi jakby zadowolona, że wzbudziła wątpliwości w postanowieniu Vespauxa. Potem, jednak sprawiała wrażenie jakby wpadła w zamyślenie. Trwało to przez chwilę czasu, aż w końcu stwierdziła wesoło:
- Jakbym Ci powiedziała tak po prostu to nie byłoby wcale ciekawie. Powiem tylko, że nie jest tym za kogo się podaje. Obecnie jest natomiast Strażnikiem lasu. - Wydawała się być z tego co wymyśliła bardzo zadowolona, bo aż zabujała nogami zwisającymi z gałęzi.
- Poza tym skoro chciałeś jego śmierci to czy nie łatwiej byłoby go po prostu zjeść? Przecież to bardzo w Waszym stylu! - Zapytała a Pusty odniósł wrażenie, że ta się z nim zwyczajnie przekomarza.

Dopiero gdy istota zastanawiała się nad odpowiedzią, owad zrozumiał co ma na myśli. Vespaux poczuł się jak skończony kretyn. Kenta nie istnieje. Był tylko iluzją. Jej iluzją. Szerszeń miał serdecznie dosyć wiedźmy. Musiał jednak kontynuować jej głupią gierkę. Zastanawiało go czy wie, że przedtem zgodził się także pomóc Dżinowi. Jak długo się jednak nie musi do tego przyznać ma szansę uniknąć, cokolwiek ona planuje mu zrobić. -A więc zgodziłem się pomóc tobie? Dobra. Co chcesz ode mnie?

Gdy Vespaux nie odnosił przyjemności z prowadzonej rozmowy to leśna dziewczyna wydawała się być na zupełnie przeciwnej stronie skali zadowolenia.
- Mnie? - Zapytała rozbawiona. - A ja byłam pewna, że to biednemu Kencie... - Tu figlarnie pokiwała palcem.
- To interesujące, że nie dążysz do prawdy... Może to specyfika gatunku? Zjeść, wzrosnąć siłę, ewoluować, a to co za tym stoi to eee tam! Ale może to dobrze, w końcu pewnie Wam to ułatwia żywot. Ciężki zresztą. - Ta wydawała się głośno myśleć, mówić bardziej do siebie, niż do Szerszenia.
- No dobrze. Uwolnię Strażnika skoro tak się zawziąłeś, w końcu co nieco już popracował. Musisz, jednak znaleźć mą driadę. Nie mogę zostawić lasu bez obu. Może Twoi znajomi będą coś na ten temat wiedzieć?

A więc byli dwoma innymi osobami? Znajomych? Ma na myśli Dżina? -Mogę już iść?- zapytał darując sobie komentowanie kazań o nie dochodzeniu do prawdy ze strony dębowej krętaczki. Cokolwiek wiedźma kręciła, nie przejrzy jej. Ale może ktoś inny da radę to zrobić? Nefalet wydawał się jedyną szansą owada na wyjście z tej sytuacji nienaruszonym. Jeśli udzieliła mu pozwolenie, ruszył w kierunku w którym znajdował się Kenta. Gdzieś w połowie drogi uruchamia gargantę do Karakury. Niewykluczone, że istota wyczuje że to zrobi, ale obawiał się że nie ma innego wyjścia.

Vespaux nie dopytywał o rzeczoną driadę. Możliwe, że po części z tego powodu, że zamierzał zwijać się z tego świata gdy tylko znajdzie się w bezpiecznej, jak uważał, odległości od dziewczynki, która jeszcze przed chwilą była drzewem.
- Rób co uważasz. Ja Cię nie będę zatrzymywać. Do widzenia Pusty-wczasowiczu. - Pożegnała go wesoło machając nogami w powietrzu. Szerszeń znowu musiał przedzierać się przez stary, gęsty las. Było to dość upierdliwe, ale jego oczy nawykły do ciemności, dzięki czemu szło mu całkiem nieźle. W końcu "na oko" uznał, że znajduje się w połowie drogi między brzegiem lasu, a miejscem nietypowego spotkania. Wydawało się, że jest bezpieczny, w końcu dziwna energia, którą czuł od tej istoty nie poruszyła się w jego kierunku, a właściwie to tkwiła w miejscu. Już miał otwierać Gargantę do Świata Żywych gdy nagle usłyszał szelest krzaków przed sobą, a za chwilę zza nich wyszedł ten sam zmarnowany mężczyzna, z którym rozmawiał wcześniej.
- I jak? Odnalazłeś ją? - Wymamrotał zmęczony Kenta.

Paaaaanie, jedna linijka?
-----------------------------------------------------------------------------
Kenta, aż się zagorączkował gdy usłyszał wypowiedź Pustego. Zaczął wymachiwać rękami, dreptać w miejscu i złorzeczyć pod nosem:
- No co za jedna wiedźma. Nie dosyć, że mnie przeklnie to jeszcze na temat mój łże, żeby oczernić. To już jest jakaś przesada. Na wieczność mnie chce usidlić. - I tak dalej, i tak dalej. Gdy ta fala zdenerwowania uciekła wraz z potokiem słów, wszystkich negatywnie określających żołędziooką istotę, którą jakiś czas temu miał przyjemność (lub nie) spotkać Andreu. W końcu, jednak wychudła dusza zdecydowała się zwrócić prosto do Vespauxa.
- Nic nie kłamałem, przysięgam! No nie mów, że wierzysz wiedźmie, a nie mnie. Przecież dowodów nie mam żadnych... Jeno te łachmany. - Tu wskazał na brudną przepaskę, która zakrywała jego biodra.

-Nie kręć mi tu Kenta! Nienawidzę kłamstwa bardziej niż czegokolwiek. Powiedziałem, że zdejmę z ciebie klątwę więc zrobię to bez względu na to jak będę tobą gardził. W zamian możesz chociaż być ze mną szczery.-owad chciał mimo wszystko pokazać Kami jak zareaguje gdy powie mu prawdę.

Zdecydowanie oraz naskok Pustego złamał opór Kenty, ale też chyba sprawił, że coś w nim pękło. Mężczyzna zaczął szlochać przy tym głośno pociągając nosem.
- Przepraszam panie Pusty. Skłamałem, bo bałem się, że jak dowiesz się prawdy to nigdy mi nie pomożesz. - Mówił jednocześnie łkając co sprawiło, że te słowa były trudne do zrozumienia. Po chwili mocno pociągnął nosem, przetarł oczy przedramieniem i mniej więcej się ogarnął. Na tyle, żeby mówić w sposób bardziej wyraźny.
- Ale masz racje, choćby za swoją dobroć zasługujesz na szczerość. - Głośno przełknął ślinę. - Nie byłem zwykłym rzemieślnikiem, ani nie było żadnej imprezy, żebraczki ani pogonienia psami. Byłem przywódcą jednej z okolicznych band awanturników. W tych rejonach było takich sporo. Co bardziej majętni wynajmowali nas, abyśmy wykonywali za nich mokrą robotę za co zgarnialiśmy pieniądze. Byliśmy młodzi, głupi, żądni zysku, uciech, pozbawieni skrupułów czy hamulców. No... I w końcu przegięliśmy. Była tu taka grupa piastunek lasu. Strasznie dziwne, odprawiały święta ku czci natury, na pierwszy dzień wiosny, jesieni, lata, zimy, cokolwiek. No, ale mimo że były bezbronne to nikt ich nie ruszał. Ludzie się ich bali, a gdy ktoś był ranny na tyle, żeby strach przełamać i do nich poszedł to podobno miały moc uzdrawiania. My te zasadę złamaliśmy. Urżnięci zwycięstwem w bitwie oraz zbyt mocną sake poszliśmy tam, na początku chodziło o coś głupiego... Chyba chcieliśmy je zaprosić na imprezę czy coś. Odmówiły. Od słowa do słowa. Nie wiem kto pierwszy jedną z nich uderzył, ale te strasznie się uniosły... No to się wściekliśmy. - Ponownie przełknął ślinę i aż zamknął oczu. Łzy znowu popłynęły z jego oczu. - Zgwałciliśmy je. A potem zamordowaliśmy. Znaleźliśmy jakieś środki, chyba używały ich do znieczulania leczonych. Naćpaliśmy się do nieprzytomności. Jak się obudziłem to moi towarzysze byli zmasakrowani jak tamci pod lasem, a ja nie byłem już sobą. Przynajmniej nie do końca. Następnego dnia mnie nawiedziła i powiedziała, że za grzechy, które popełniłem będę chronić lasu po wsze czasy. Na początku próbowałem uciekać, ale zawsze wracałem będąc nieprzytomnym. W końcu przestałem nawet próbować. To cała historia. - Tu nastąpiła pauza. Spojrzał na Vespauxa z miną zbitego psa, który coś przeskrobał i oczekuje na werdykt.

Im dłużej owad słuchał wyznania Kenty tym bardziej był na niego wściekły, choć raczej z innego powodu z którego byliby ludzie czy nawet niektóre Hollow. Oczywiście nie pochwalał tego co mężczyzna i jego kompani zrobili tamtym kapłanką. Z jakiegoś powodu w istocie czuł odrazę do gwałcicieli. Być może ktoś bliski jego ludzkiej jaźni padł ofiarą im podobnego degenerata? Bardziej jednak był wściekły na rzezimieszka że nie powiedział mu tego od razu. Ten głupiec wysłał go do negocjacji z nieprzewidywalną boginią nie dając mu nawet właściwych informacji. Co on myślał, że kłamiąc wyjdzie na mniejszą szumowinę? Mimo to w dalszym ciągu miał zamiar mu pomóc. Szerszeniowi za bardzo zależało na dotrzymaniu danego mu słowa. Wyświadczał w końcu przysługi prawdopodobnie jeszcze gorszym potworom od niego samego. Poza tym skrócenie jego cierpień było koniecznością do spełnienia obietnicy danej Dżinowi. -Nie mam dużo czasu więc daruje sobie opiep**anie ciebie. Zamiast tego przejdźmy do zakończenia tej historii. Kami powiedziała że zdejmie z ciebie klątwę, jeśli uwolnię jakąś driadę. Twierdziła że moi "znajomi" mogą coś o tym wiedzieć. Chodziło jej może o ciebie?-ponownie zaczął się zastanawiać czy jako były przestępca był powiązany z Dżinem.

Mężczyzna rozpromieniał gdy okazało się, że Vespaux rzeczywiście pomimo opowieści oraz kłamstwa nadal zamierzał mu pomóc. Pytanie, które Pusty zadał, jednak wyraźnie go zaskoczyło. Pomimo tego milczał. Z jego wyrazu twarzy można było wywnioskować, że gmera w swojej pamięci poszukując wspomnień.
- Nie sądzę. - Stwierdził dość krótko, by po momencie rozwinąć - Kojarzę tylko co ludzie gadali lata temu, za czasów "normalnych". Paplali, że w lesie żyje jakaś wiedźma, która porywa dzieci i robi z nich swoje sługi, driady. Zawsze myślałem, że to pierdoły i bajania prostaków. No, ale skoro jest wiedźma, to może i drzewne dziewczyny. - Tym zakończył swoją wypowiedź.

Wygląda na to, że jednak chodziło jej o Dżina. Prawdopodobnie więc wiedziała że pracuje również dla niego. A może domyśliła się, gdy powiedział że go zna? Co by o niej nie mówić, głupia chyba nie jest. -Chyba wiem o kogo innego może jej chodzić, ale muszę poczekać zanim będę mógł się z nim spotkać. Znasz może jakąś norę w której będę mógł się skryć przez dobę?- Owad prawdopodobnie będzie musiał pościć jeszcze przez długi czas. Może mógłby zapolować na jakiegoś przechodnia, ale nie było pewności że Kami spróbuje go jakoś przetestować. Szerszeń doszedł do wniosku, że lepiej jednak nie wracać do Nefaleta. Obawiał się, że pawian będzie zawiedziony, jeśli wróci do niego bez zjedzenia czegokolwiek stąd. Mógł odmówić mu wysłania go z powrotem lub nawet zrezygnować z nauczania go. Pozostaje mieć nadzieję że wytrzyma jeszcze długo bez pożywienia.

- Norę? - Zapytał zdziwiony Kenta, po czym rozejrzał się wkoło i kontynuował - Nie. Ale ludzie raczej unikają tego lasu. Szczególnie po ostatnich atakach "Bestii". - Faktycznie las był na tyle gęsty, że zagłębiając się w niego co nieco można było się skryć przed gapiami spoza. Pozostało pytanie co do intencji leśnej dziewczyny. Poza tym pojawiał się kolejny problem, który tkwi w kiszkach Pustego. Choć przekleństwo wiecznego, niezaspokojonego głodu dotykało Vespauxa mniej niż większość jego pobratymców to zaczął odczuwać pierwsze oznaki tego zjawiska. Póki co były bardzo stłumione i mógł spokojnie funkcjonować, jednak nie mógł mieć pewności, że po przeczekaniu całej doby wciąż stan ten będzie się utrzymywał. A właściwie to był przekonany, że tak nie będzie. Wyglądało, więc na to, że bezpieczne skrywanie się przez cały dzień będzie przynajmniej bardzo nieprzyjemne, a może nawet szkodliwe dla samego Szerszenia. Z drugiej strony mógł zaryzykować. W końcu było jeszcze dość ciemno, słońce jeszcze nie zaczęło unosić się na Wschodzie, choć z pewnością nie pozostało do tego wiele czasu. Albo jak to Pusty... Napaść na jakąś wioskę, powyżerać wieśniaków. Niezbyt to wartościowe w Reiatsu pożywienie, ale zawsze.

-Muszę lecieć. Tak czy inaczej, chyba się później zobaczymy.- mruknął owad, po czym zdesperowany w skutek coraz silniejszego głodu poleciał w poszukiwaniu najbliższej wioski. Znalazłszy wioskę wznosi się jakieś sto metrów nad ziemią, skąd uważnie obserwuje wioskę, usiłując wypatrzeć jakieś pojedyncze osoby. Biorąc pod uwagę jak porośnięty lasem jest region, prawdopodobnie ludzie w większości nie są tu szczególnie bogaci, więc może znajdzie jakiegoś bezdomnego, nieprzytomnego pijaka albo prostytutkę, którymi mógłby się posilić. Liczy na to, że nic co wygląda na łatwy cel nie jest dzieckiem. O tej porze powinny spać, ale niektóre mogą nie mieć gdzie. Jeśli w końcu znajdzie kogoś zlatuje w dół, odgryza mu głowę, następnie chwyta resztę i wraca na górę, gdzie ją konsumuje mając nadzieję, że nie zwrócił na siebie zbyt dużej uwagi. Przygotowawszy się jeszcze na dobę postu, leci z powrotem do lasu. Znalazłszy sobie kryjówkę oczekuje w niej na moment w którym będzie mógł wrócić do Kenty.

Andreu zdecydował się na kompromis. Z jednej strony zamierzał zaryzykować wylecenie spoza lasu jeszcze tej nocy, ale tylko po to, by coś zjeść i wrócić, a potem przeczekać blask dnia. Wybił się w powietrze nad korony drzew, co pozwoliło mu dostrzec, że jest on naprawdę wielki. Nie dostrzegał on kresu puszczy... Choć tutaj swój wpływ miały ciemności nocy. Te okazały się początkowo pomocne w kwestii poszukiwania osiedla ludzkiego. Dojrzał, bowiem dwie łuny świetlne. Jedną z miejsca, z którego wyruszył, czyli siedziby Dżina, a druga kawałek dalej. Wybrał te drugą. Gdy zbliżył się okazało się, że nazwanie mieściny choćby wioską byłoby znacznym nadużyciem. To była istna dziura zabita dechami... I to od obu stron. Kilka obskurnych domostw, z których w jednym paliło się blade światło. Tutaj ciemność zaczęła robić się upierdliwa. Dostrzeżenie kogoś obok było trudne, więc musiał obniżyć lot... I w końcu się udało. Parędziesiąt metrów od ostatniego domu na polance spał sobie jakiś mężczyzna. Śmierdział alkoholem, wymiocinami i moczem, a smakował niewiele lepiej. Był mdły, paskudny wręcz, ale przede wszystkim niemal pozbawiony Reiatsu. Taki posiłek dla Adjuchasa był równie pożywny, co korniszon dla 200 kilowego zjadacza hamburgerów. Na szczęście Szerszeń był prawdziwym ascetą wśród Hollow, więc zniósł te marne nocne podjadanie dzielnie.

W ten sposób, niewiele ale jednak pocieszony Pusty wrócił z powrotem do lasu. Gdy wlatywał do lasu to słońce leniwie wychodziło zza krajobrazu, a w okolicy zapiały koguty. Na Vespauxa czekał wyjątkowo nudny dzień. Skryty w lesie oczekiwał długimi godzinami, aż palące słońce zajdzie, by mógł w miarę bezpiecznie udać się do Dżina. Nie wymyślił sobie, jednak żadnego zajęcia przez co dłużyło mu się niebywale. To tylko potęgowało zwiększające się z kolejnymi godzinami poczucie głodu, ponieważ posiłek z tej zapijaczonej duszy nie wystarczył mu na długo. Nie miał czym zająć głowy, więc myśli mimowolnie kierowały się w stronę żołądka. Od pewnego momentu były to prawdziwe katusze, ale Andreu je przetrwał, przede wszystkim dlatego, że ponadprzeciętnie znosił stan postu. Rezultat był, jednak taki, że gdy w końcu zrobiło się ciemno był naprawdę głodny, co naturalnie wpływało na jego samopoczucie. Był aż gniewny, bardziej rozchwiany emocjonalnie, podatny na bodźce zewnętrzne, niż normalnie. To wszystko z powodu stanu nienajedzenia.

Owad powinien poszukać choć jednej ofiary więcej. Było jednak na to za późno. Zgodnie z obietnicą wraca nad rezydencję Dżina. Lecąc stara się stłumić gniew jaki wobec niego czuje. Jak bardzo nie lubił Kami i Kenty, go obwiniał za swoją obecną sytuacje najbardziej. W końcu to przez niego się z nimi spotkał. Przy nim jednak chce wyglądać na jak najbardziej zrównoważonego. Był prawie pewien, że mężczyzna będzie jego posiłkiem zaraz po tym jak zdejmie z niego klątwę. Aby umożliwić mu zabicie go, musi budzić w nim jak najmniej podejrzeń. Tak jak poprzednio dotarłszy sto metrów przed jego siedzibę,
szerszeń wznosi się w górę skąd zlatuje dotarłszy prosto nad dach.

Ta noc była nieco odmienna od poprzedniej. Było mniej chmur, przez co było jaśniej. Te obłoki, które znajdowały się na niebie poruszały się po nim dość dynamicznie, a to za sprawą w miarę silnego, niezbyt przyjemnego wiatru. Warunki te przynosiły pewne korzyści, ale też zagrożenia, do których Vespaux musiał się dostosować. Co ciekawe gdy wyszedł poza granicę lasu dotarły do niego jakieś głośne dźwięki, które nadchodziły z kierunku siedziby Dżina. Ewidentnie były one pochodzenia ludzkiego, jednak z takiej odległości trudno było orzec Adjuchasowi jaki jest ich charakter. Czy to okrzyki zabawy? Czy może wręcz przeciwnie - krzyki bólu i agonii.

Tak czy siak Pusty nie będąc niepokojonym zbliżył się na zaplanowaną odległość i wzbił się w powietrze. Tym razem na dziedzińcu przed pałacem było kilkunastu ludzi, którzy poruszali się to w jedną, to w drugą stronę. Nie wyglądało to na senne i rozplanowane ruchy patrolowe. Było w nich coś bardziej chaotycznego. Tymczasem w budynku paliło się światło, a nawet ktoś stał na balkonie. Czyżby do Vespy uśmiechnęło się szczęście? Niestety przy bladym świetle wydobywającym się z pałacu trudno było dostrzec szczegóły i ocenić czy to jest Dżin. Póki co, więc był w pozycji lecącej i mógł podjąć decyzję co dalej robić.

"Za dobrze mi szło co?"- pomyślał sfrustrowany. Co było przyczyną tego chaosu? Czy było to powiązane z Kami i Kentą? Czy to Dżin stał na dachu? Gdyby oczekiwał spotkania z Hollow prawdopodobnie nie kazał by tylu swoim ludziom hasać po okolicy. Z nimi wszystkimi wokół budynku o wiele trudniej zakraść się nad dach. Szerszeń używa reiaru. Jeśli nie uda mu się wychwycić niczego dziwnego, zlatuje w dół odpowiednio nisko, by rozpoznać czy jego zleceniodawca znajduje się na dachu, bez bycia przyłapanym. Jeśli to jednak faktycznie on zamiast od razu do niego podlecieć wznosi się z powrotem w górę, po czym wraca jakieś trzydzięści metrów od jego siedziby, po czym ląduje i usiłuje zakraść się dostatecznie blisko, by móc podsłuchać co się dzieje.