Żywoty Vespy (filler)

Współpraca Vespy z istotami z Rukongai nie przebiegała tak owocnie, jak było to w opowieściach jego mentora z Hueco Mundo. Czyżby małpiszon nie miał takich problemów? A może je zatajał? Albo świat przez ten czas tak się skomplikował? Ciężko orzec. Prawdą było to, że cała trójka się rozdzieliła, bo Dżin postanowił posłuchać przynajmniej części rady Pustego i zawrócił z powrotem w stronę swojej siedziby. Szerszeń rozpostarł skrzydła i sam poleciał, by rozmówić się z rzekomą wiedźmą, z nadzieją że ta zaakceptuje taki sposób wykonania zadania. Leciał pod nocnym niebem, jednak zdał sobie sprawę, że odnalezienie miejsca spotkania będzie trudne. W końcu z istotą tą rozmawiał w głębi lasu, pod koronami drzew, w miejscu, które nie raziło specyficznością. Ot, leśna polana. Problem, jednak rozwiązał się sam. Nagle poczuł tę niestałą energię pełną przeciwności. Była tuż pod nim, pośród drzew. Gdy zleciał na dół okazało się, że jedna z roślin ponownie ma twarz staruchy wyrzeźbioną w korze.
- Witaj potępiona duszo. - Przywitało się drzewo. - Odczułam, że ma służebnica wróciła na łono lasu. Zatem pod nogi strażnika spadnie jabłko, które gdy zje odbierze mu dar życia wiecznego. Będzie wiedział... - Z drzewa wydobyły się charknięcia, które w dziwaczny sposób Pustemu przypomniały śmiech. Nagle poczuł jak w okolicy pojawia się energia, najpierw bardzo subtelna, lecz z każdą chwilą podskakiwała, by stawać się coraz większą i większą. Następnie wręcz ogłuszające wycie wilka.

Sposób w jaki Kami uwolniła Kentę od jego cierpienia brzmiał bardzo chrześcijańsko. Czyżby istota była kiedyś człowiekiem? -To już wszystko? Kenta jest martwy? Mogę już odejść?- Vespaux ciekawiło, w jakich okolicznościach bogini i driada się rozdzieliły i czy w istocie będą chciały ukarać Dżina, nie na tyle jednak by zostać choć chwilę dłużej w tym regionie. Póki co jest tu dla niego zbyt niebezpiecznie. Czas odejść do Karakury, w nadziei, że nie wraca obciążony klątwą, która sprawi, że będzie błagał o śmierć.

Martwy? - Drzewo powtórzyło część zapytania. To znowu wydało z siebie charczącą wersję czegoś na kształt śmiechu. - Kenta... Poniekąd tak. - Tymczasem energia ustabilizowała się na swoim wysokim poziomie, a następnie zaczęła się przemieszczać. Ze swojego ograniczonego pojęcia na temat tego terytorium Vespaux był w stanie określić, że teraz była gdzieś w głębi lasu, a następnie ruszyła w stronę jego granic. Energia była pełna czegoś na kształt pierwotnej wściekłości, przemieszczała się naprawdę szybko.
- Oczywiście, że możesz. - Drzewo odpowiedziało również na drugą część zapytania. - Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek Cię wstrzymywała. - Zauważyła. No i faktycznie wyglądało na to, że był wolny. Jeśli wierzyć jej słowom to Kenta zakończył swój żywot, a więc Pusty dopełnił swej obietnicy. Pozostało mu jedynie pytanie czy zbadać cóż to za dziwna energia się pojawiła lub uznać, że ma w sumie tego dość i zakończyć swój pobyt w Rukongai.

Kami przewidywalnie mówiła zagadkami. Co miała na myśli mówiąc, że Kenta jest "poniekąd" martwy? Czym była ta energia która zbliżała się w stronę siedziby Dżina? Niechęć do tego miejsca i jego mieszkańców ostatecznie zwyciężyła jednak nad ciekawością owada. Poza tym miał dziwne przeczucie, że to nie ma znaczenia. Złożywszy istocie pożegnalny ukłon otwiera Gargantę i wraca przez nią do Karakury.

Vespaux miał tego miejsca i istot tu żyjących dość. Postanowił, więc zignorować zagadki drzewa oraz znaczną energię, która mogłaby służyć mu za wyjątkowo soczysty posiłek... O ile oczywiście dałby radę go upolować. Postanowił wracać do "domu" z drobnym przystankiem w Świecie Żywych. Ostatecznie cała wyprawa umykała się prostym ocenom. Z jednej strony wypełnił założone sobie zadanie, którym było wyzwolenie Kenty spod złowieszczej klątwy, choć wydarzenia z ostatnich minut pozostawiały z tyłu jego głowy wątpliwość czy ta historia skończyła się dla mężczyzny spokojną śmiercią, na którą de facto nie zasłużył. Z drugiej strony głównym celem wyruszenia do Rukongai było zapolowanie i godny posiłek, tymczasem Szerszeń zjadł jedynie bezdomnego oraz kilku miejscowych rębajłów. Tyle dobrego, że w Świecie Żywych nie było już komplikacji. Z łatwością znalazł most, a przy nim kryjącego się małpiszona. Razem zaś wrócili do kryjówki gdzie okazało się, że nie szaleje już burza piaskowa, więc mogą swobodnie wrócić do treningu.