Świątynia Głodu

- Kijowo. - Stwierdził Martell krótko kwitując sytuację. Domyślił się, że weryfikacja czasu solarnego w Hueco Mundo będzie utrudniona, ale nie spodziewał się, że całkiem niemożliwa. Jakoś zawierzył w to, że Rino w tych swoich gratach ma również coś do mierzenia czasu. Skoro mógł mieć alkohol albo zestaw do szycia to czemu nie zegar? Wyglądało na to, że będzie musiał strzelać kiedy się spotka z kapitanem. Miał nadzieje, że ten się nie obrazi za spóźnienie. Ostatecznie Arrancar w tej kwestii okazał się być całkiem uczciwy, wszak uprzedził tego Shinigami o tym, że punktualność może przysporzyć mu problemów.

Jak się okazało Zokumen nie zamierzał nijak reagować na wypowiedź Krasnoluda. Niezbyt to grzeczne. Fortalesa nie wiedział to interpretować, więc zdecydował się nie robić tego wcale. Zamiast tego również ukłonił się Numeriemu nr 2, tym razem w formie damskiej.
- Na pewno nie zaatakują świątyni gdy ją opuścimy? Może ktoś z nas powinien zostać, by chronić tego miejsca. - Powiedział zaniepokojony tym, że zostali namierzeni przez irytujących łuczników. To oznaczało, że informacje podane przez Trianę, że Ci sobie polują na Pustych w Lesie Menosów straciły na aktualności. Równie oburzającym co niepokojącym był fakt, że cholery jedne mogły chodzić sobie po wydmach bezkresnej pustyni i nic im się nie działo. Panoszyli się coraz mocniej, ale Arrancarzy byli sami sobie winni. Gdyby nie byli zajęci łojeniem się po mordach to mogliby efektywniej przeciwdziałać takim zjawiskom. Konkretniej tropić i eksterminować intruzów.

Powiadają, że walkę wojownik poprzedza walka umysłów (Mistrz Shifu, Kung Fu Panda 3). Jeśli mają rację to oznaczało, że to pierwsze starcie Vicente przegrywał już na starcie. Martella nieustannie zaskakiwało jak niewiele trzeba, aby temu zaczęło się gotować w głowie. Wyglądało na to, że sprowokowanie go było prostsze od zabrania dziecku lizaka. Niezbyt to dobra cecha. Bardziej interesującym było to co działo się dalej. Wyglądało na to, że Numeri potrafił częściowo wywoływać efekt przemiany w Arrancara. Jak na oko Młotnika to wyglądało to dość niepokojąco, a ten miał wiele pytań, które obawiał się zadać. Czy ten półpusty jest w stanie polować by się rozwijać? Czy jest w stanie zrzucić maskę do końca? Czy taka forma wystarczy by zerwać z przekleństwem wiecznego głodu? Wyglądało na to, że zdobycie większej potęgi przez Zokumena usunie te pytania. Jednak czy na pewno tego chcieli? Jeżeli ten stanie się jedynym pewnym źródłem wytwarzania Arrancarów to wizja Rino przestanie mieć rację bytu. Zawsze gdzieś u podstawy będzie Numeri ze swoją mocą konieczną do namnażania się ich gatunku, a to jest moc zbyt kluczowa, by nie sprawiła że ten będzie trząsł potencjalnym odbudowanym Las Noches bardziej niż cała przyszła Espada. Martell domyślał się też, że być może jest jedynym Arrancarem, który dysponuje narzędziem, które może unicestwić Yokai, jakim był ten świętokradczy sztylet. Plusem w tej całej sytuacji było to, że zdaje się, iż był to problem niezbyt naglący. Skoro wciągnięcie takiej potęgi jak Bishamonten umożliwiło mu jedynie na wytworzenie takiej maszkary, to do produkcji pełnoprawnych Arrancarów jeszcze wiele musiałby zyskać na potędze. Krasnolud zakładał zaś, że takie wielkie akcja jak ta w błotnistym świecie zdarzają się raczej z rzadka. Zapytał, więc tylko:
- Mamy zabrać go ze sobą? - Tu skierował skinieniem głowy na włochatego miecznika.

Tego się obawiał. Nie był specjalnie zadowolony z tego, że paskuda ruszy z nimi. Jakoś nie darzył zaufaniem tego pomysłu połowicznego przemieniania Pustych. Z drugiej strony być może dowie się więcej co tacy potrafią i może coś o nich się dowie. Zawsze to jakaś szansa by się do tej koncepcji przekonać.

Bardziej interesująca była rozmowa z Rino.
- To prawda, że to ryzykowne, ale tak sobie myślę... Jeśli kapitan Shinigami, w środku miasta w Świecie Żywych zdecydował się rozmawiać z Arrancarem, nawet zwalniając go z jednego z tych ich irytujących zaklęć to chyba oznacza, że Quincy naprawdę solidnie ich przycisnęli. Trąci desperacją. Mimo tego mierne są nadzieje, że wynegocjuje cokolwiek bez złapania jakiegoś łucznika. Skubaniec chyba domyślił się kim naprawdę jestem, pomimo że Shinigami nie widzieli mnie od czasu przemiany. Niemniej masz rację, zamierzam się tam udać, ale nie dlatego że wierzę w sukces tych negocjacji. Po prostu muszę spróbować wszystkiego. Inne opcje wydają się również być karmione jedynie nadzieją głupca. - Odpowiedział z ciężkim westchnieniem. Tego jak to dobrym przyjacielem był nie chciał komentować. Każde tego typu sformułowanie było niczym ostrze wbijane w pierś Fortalesy. Może i panią Vien starał się ratować, ale nie zapomniał też kto skazał na śmierć Bolsę. Wobec niego już nie był takim przyjacielem, co nie? Choć starał się tego nie okazywać to skrzywił się.
- Rozumiesz, więc czemu uznałem, że groźba albo przeszła albo nie możemy z nią nic zrobić, więc zdecydowałem się ruszyć do działania. Mogę Cię tylko zapewnić, że nie było moją intencją wywołanie zamieszania. Nie był to pierwszy raz kiedy rozmawiałem z Nim eee... Wewnętrznie, jak sądziłem. Wygląda na to, że część jego gniewu wylała się ze mnie i rozlała na okolicznych. - Arrancar zacisnął pięści ze zbolałą miną.
- Niestety, nie uznał moich wytłumaczeń za przekonujących. - Fortalesa do teraz nie posiadał się z goryczy z tego jak to wyszło. Tyle poświęcił, tyle zapłacił, tyle goryczy i wyrzutów przyjął na własne sumienie, by zawiązać przyjaźń z Nurarihyonem, a to wszystko w błoto przez nieporozumienie! Niech to szlag!

- Kapitan Shinigami twierdził, że są bardzo silni, a jednocześnie skrajnie fanatyczni. Podobno w ostateczności gotowi są bez zawahania odebrać sami sobie życie. To utrudnia kwestie pochwycenia ich. - Podzielił się informacjami, które uzyskał. Martell pogładził się po brodzie, zacmokał kilka razy i dodał:
- Wydaje mi się, że z nami póki co nie mają zamiaru walczyć, a jedynie testują na ile mogą sobie pozwolić. Najpierw chcą się rozprawić z Shinigami, a Hueco Mundo lekceważą ze względu na burdel w Las Noches... Przynajmniej ja bym tak zrobił. Wojna na dwóch frontach to byłaby głupota. Pytanie ile są w stanie Shinigami poświęcić, aby spróbować wywołać taki konflikt. Być może to korzystne okoliczności... Ciężko stwierdzić. - Powiedział jednocześnie rozważając. Nie był politykiem, więc trudno mu było wymyślić jedną linię jakby tu się sprytnie zachować, żeby nie zostać wykiwanym przez Gotei 13.

Fortalesa westchnął ciężko na pomysł, który wymyślił Rino. Pusty nie miał serca (hehe) aby okłamywać wąsacza, którego całkiem polubił, a na pewno co nieco mu zawdzięczał. Zwłaszcza jeśli Ceronte miałby znajdować motywację w czymś fałszywym, to byłoby złe. Toteż Krasnolud zdecydował się na wyznanie, które było dla niego dość bolesne już w samym trakcie myślenia jak ułożyć słowa, nie mówiąc już o ich wypowiadaniu.
- Pani Vien już jako Pusta z jakiegoś powodu uznawała nas za coś w rodzaju swoich dzieci. Bezinteresownie położyła swoje życie na szale rozpoczynając walkę z Arrancarem, by uratować moje życie. Powierzyłem jej wówczas swój młot i przyrzekłem, że jeśli żyjąc lub umierając uratuję ją to zrobię to... Przynajmniej dopóki nie spłacę długu życia. Obietnicy nie spełniłem, a ona znowu uratowała moje dupsko. Ostatni raz gdy ją widziałem to gdy zamykała się Garganta przez którą mnie wypchnęła, z grymasem bólu, bo oberwała. Być może gdyby nie to, to nie dałaby się pochwycić. - Przypomnienie tych wszystkich chwil przyniosło Młotnikowi mnóstwo goryczy. Starał się, jednak nie okazywać słabości, także tylko odchrząknął i dodał - Także ten... Jak mówiłem, uratuję ją albo umrę próbując, jednak nie zamierzam Was w to wciągać.

Pogładził się po głowie.
- Ano szkoda. Być może uda się do tego wrócić, ale to dopiero po uratowaniu pani Vien, chyba że wpadnę na inny pomysł. Sam nie wiem czy to dobry pomysł... Masz jakiś pomysł jak przekonać naszego gospodarza i towarzysza o gorącym temperamencie, że zwłoka w wymarszu do Lasu Menosów jest konieczna? Nie wydaje mi się, aby Vicente dobrze przyjął rozmowy z Shinigami. Może lepiej pójść do Lasu, zrobić co trzeba, a ja po powrocie się odłączę? - Zaproponował Arrancar wskazując swoje pole widzenia.

Martell nigdy nie traktował pani Vien jako swojej matki. Bardziej widział w niej towarzyszkę, mentorkę, przewodniczkę, nietypową w Hueco Mundo istotę, która sprawiała, że chciało się być lepszym, taką osobę, która obdarzyła go czymś w tym świecie wyjątkowo rzadkim, czyli troską i bezinteresowną pomocą. Zresztą to jej matkowanie wydawało mu się dość dziwne, ale przez ogrom innych zalet pomijał to milczeniem. Tak samo tym razem postanowił potraktować wypowiedzi Rino dotyczące tego tematu. Stracił zapał w walce z jego romantyzowaniem rzeczywistości. Jeśli to mu ułatwiało życie w tej surowej rzeczywistości to był to sposób dobry jak każdy inny. Grunt, że dostrzegał w tym wszystkim również praktyczne cele. To było uspokajające.
- No to mamy plan. Przy okazji muszę poćwiczyć ile się da chodzenie po powietrzu. Zbyt pozytywnie to by na negocjacje raczej nie wpłynęło gdybym spieprzył się z wysokości na ziemię. - Powiedział po czym zmienił temat:
- O kwestii wojny też chciałem z Tobą porozmawiać. Myślałem nad tym i wydaje mi się, że rozsądnym byłoby nawiązać kontakt z obiema stronami, zobaczyć co nam mogą zaoferować. Wydaje mi się, że już z obecną siłą stanowimy "smakowity kąsek" dla stronnictw, co może nam ułatwić negocjacje, a wraz z rozrostem grupy półarrancarów tym bardziej. Mam na myśli, że tworząc z dwóch ugrupowań trzy możemy jeszcze wydłużyć wojnę, zamiast ją skończyć.

- Obawiam się, że zerwanie sojuszu, o którym rozmawialiśmy oddala mnie od zerwania tego przekleństwa. Natomiast o bari żadnej nie słyszałem, ale jak sądzę nie zaszkodzi spróbować. - Powiedział po ciężkim westchnięciu. Kolejny przykład ogromnej ceny, którą zapłacił za tę poznanie Nurarihyona, które to poszły w błoto. Ta cała Bara dawała nadzieje. W końcu przydałoby się mieć jakiś ruch dystansowy, a nie tylko próbować raz za razem stłuc wroga na kwaśne jabłko przy pomocy brutalnej siły.

Bardziej zaskakująca była druga wypowiedź Rino.
- Co? - Zapytał Fortalesa nie rozumiejąc. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z nieporozumienia, które zaszło - Nie nie, stop. W tym konflikcie nie myślę nad żadnym sojuszem, a jedynie próbą wykorzystania desperacji jednych albo drugich. Miałem na myśli wojnę domową Arrancarów. - Rzekł starając się naprostować wcześniejszą wypowiedź, w której być może nie wyraził się zbyt precyzyjnie. Po chwili jego prawa brew uniosła się do góry, bo Ceronte zaszedł w romantyzowaniu, tym razem jego osoby jeszcze dalej.
- W krainie bogów to ja byłem chwilę, znacznie dłużej byłem wcześniej już w Hueco Mundo i jakoś nie wydaje mi się, by pojaśniało specjalnie od tego czasu. - Rzucił na poły żartobliwie i poważnie. - Doceniam Twoją wiarę w moje możliwości, ale jestem tylko zwykłym gościem z przeklętej przez świat rasy, który stara się jakoś w tym wszystkim odnaleźć. - I tyle. Tymczasem Vicente zaczęło się nudzić samemu gdy nie miał z kim pogadać i zaczął smęcić. Nie było to zaskoczenie, wszak gorąca krew w tym Arrancarze objawiła się już nieraz.
- Ja poruszyłem co chciałem. Chyba, że Ty Rino masz coś jeszcze do obgadania? - Zapytał wąsatego.

Jakby tu ugryźć Shinigami w tyłek?/Pani Vien

Martell koncypował nad tym jakby tu zrobić, żeby zbliżyć się do odbicia pani Vien. Ku temu postanowił, że najrozsądniej będzie podzielić się tym konceptem z Numerim. Jak się okazało Yokai nie kręcił nosem, że Arrancar kombinuje swoją prywatę poza działaniami na rzecz zdobycia Las Noches, a wręcz chciał pomóc. Niestety jego możliwości nie sięgały Seireitei, a sam się stał w Takamagaharze persona non grata, więc wiele pomóc nie mógł. Zamiast tego zaproponował, żeby Fortalesa wziął i wbił się do Dworu Czystych Dusz. Krasnal przyznał, że niestety upatruje w tym misji samobójczej. Wszak nie działała tam Garganta, a dokładne położenie pani Vien nie jest mu znane pomimo badań. Prawdopodobnie musiałby, więc działać po omacku mając na karku połowę Gotei 13. Zamiast tego zaproponował, żeby Zokumen udzielił mu jednego z przydupasów (rzecz jasna innymi słowy) do pomocy w jego działaniach, na co demon szczęśliwie przystał. Martell uznał bowiem, że jeśli bezpośrednio nie jest w stanie odzyskać wolność dla pani Vien jedną, szybką akcją to korzystnym będzie wzmagać desperacje w Shinigami, tak by Ci życzliwszym okiem spoglądali na jego propozycje gdy ponownie odwiedzi Świat Żywych. Do tego, jednak potrzebował środków aby opłacić Mercenari lub inne grupy w Rukongai. Oczywiście efektywniej byłoby zadziałać samemu, ale wówczas Seireitei z pewnością by się tego dowiedziało i mogłoby przynieść więcej męki pani Vien. Musiał, więc być szalenie ostrożny, działać przez pośredników, najlepiej nie tylko jednego rzędu, aby Bogowie Śmierci uznali, że mają poważne problemy wewnętrzne nie wynikające z zewnętrznej ingerencji. Wówczas, jak sądził, ich oczekiwanie szybkiego zakończenia konfliktu z Quincy się zwiększy, a co za tym idzie tym bardziej będzie zależało, aby Arrancarzy silniej uderzyli w łuczników. Młotnik, więc poza swoją działalnością rekrutera (w której spisał się lepiej aniżeli by się sam po sobie spodziewał) realizował również swój biznes poszukując Pustego, który byłby przede wszystkim roztropny. Fortalesa wolał ich od tych niepełnych Arrancarów. Hollow mniej rzucał się w oczy, a na tym mu zależało, a poza tym Ci z mieczami oraz częściami masek wydawali się pozjadać wszystkie rozumy. Nie musiał być nawet szczególnie potężny, ważniejszy był umysł oraz charakter. Miał mieć dostatecznie oleju w głowie, aby Krasnal mógł wierzyć, że da radę wykonać dość proste zadanie bez robienia zbędnego zamieszania. Dodatkową zaletą mogły być zdolności pozwalające skrywać swoje Reiatsu oraz ogólnie obecność, wszak obecność Adjuchasa w Świecie Żywych czy Rukongai nie była też codziennością. Jeśli takiego znalazł to wyjaśnił, że nie zostanie od razu przemieniony, bo czeka go specjalne zadanie, będące swego rodzaju komplementem dla niego, a także sposobnością do nagrody. Martell jednocześnie zapewniał Hollow, że gdy nadejdzie czas to również nadejdzie jego przemiana. Pierwsze zadania były dość proste w swym założeniu. Miał udawać się do świata żywych z worem, a następnie napadać na punkty, w których będzie dużo cennych rzeczy, np. do jubilerów, banków itd. Następnie zabierać ze sobą do Świątyni Głodu całe złoto, srebro i kamienie. Za to Młotnik karmił go swoją krwią i nakazywał rozwijać się. Po jakimś czasie oczekiwał kolejnego ataku, tym razem w innym regionie Świata Żywych. Chciał, aby szansa powiązania tego typu ataków ze sobą była stosunkowo mała, dlatego zależało mu na chaotyczności, zmianie celów, terenów. Robił też co drugi skok przerwę, w której prosił aby ten zaatakował Rukongai, również bez większego ryzyka. Ot, niech zmiecie jakąś wioskę odległe od Białego Miasta, obje się duszami, bez walk z Bogami Śmierci. Z częścią złota osobiście udał się do siedziby Mercenari, tym razem z jasnymi poleceniami. Chciał, aby Ci rozpoczęli tworzenie siatki w różnych okręgach i stronach Rukongai pośród wszelkich organizacji, które nie bardzo akceptowały prawo narzucone przez Shinigami. Liczył, żeby Ci choćby przekupywali ich za złoto dostarczone przez Arrancara. Najpierw, jednak wyraźnie zaznaczył, że koniecznie mają je przetopić, sprawić by niemożliwym stało się wykrycie, że pochodzi z Świata Żywych. Wówczas cała akcja zaczęłaby śmierdzieć w razie przypału, a Fortalesie zależało, by tak się nie stało. Dlatego też uczulał najemników, aby byli wyjątkowo skrupulatni w zacieraniu śladów. Siatka, którą stworzą miała raz na jakiś czas do swojej codziennej działalności (bo domyślał się, że w większości będą to jakieś grupy przestępcze) dorzuci coś co ma wkurzyć Shinigami. To przegnanie chłopów z pól ryżowych, zepsucie towaru produkowanego dla Seireitei, podpalenie posterunku gdy akurat nie ma tam Bogów Śmierci. Nic więcej, ot sabotaż. Poza tym Mercenari miało starać się wynajdować za tą sprawą różne bojówki organizujące się przeciw Dworowi Czystych Dusz, a następnie udzielać im animowanego wsparcia. Dostarczyć żywność, pokazać miejsce gdzie mogą się schronić, udzielić broni. Wszystko po to, aby te grupy mogły dłużej i skutecznie stanowić wrzód na tyłku władz z centrum Soul Society. Co jakiś czas Martell odwiedzał ich by usłyszeć raport na temat działań oraz przynieść dodatkowe środki pieniężne na działania.

Sprawy Hueco Mundo i armii półarrancarów-półdebili

Zajęcie się swoimi sprawami nie oznaczało, że zignorował temat, który był celem ich całej grupy. Choć co do zbieżności wizji jego, Rino oraz Zokumena miał wątpliwości to postanowił porozmawiać z Demonem również w tym temacie, koniecznie w towarzystwie Ceronte. Uznawał, bowiem nieskromnie, że tylko ich trójka ma tu cokolwiek do powiedzenia… Oczywiście w odmiennych proporcjach, w których to przy nazwisku „Fortalesa” procenty były najmniejsze. Starał się przekonać pozostałą dwójką o konieczności podjęcia rozmów z którąś częścią dotychczasowego sporu nim dołącza do wojny z pełnym rozmachem. Uznał, że rekrutacja to jedna rzecz, ale dyplomacja też jest bardzo istotna.
- Dołączając się jako trzecie ugrupowanie możemy w miejsce skrócenia wojny ją tylko przedłużyć albo napawać sobie biedy. Wyobrażam sobie, że gdy zaatakujemy jedną ze stron ta trzecia pozostanie w ukryciu, a następnie zaatakuje tą, która zwycięży i liżę rany po walce. Gdybyśmy zaś porozumieli się z jednym z obozów to mielibyśmy większe szanse na zwycięstwo i zakończenie wojny… Pod warunkiem, że sojusznik przystałby na nasze warunki oczywiście. Jestem przekonany, że mając trójkę Arrancarów oraz niewielką armię jesteśmy łakomym kąskiem, którego żadna ze stron nie może pominąć w rozrachunkach, więc teoretycznie moglibyśmy narzucać swoją wizję, no przynajmniej częściowo. – Wyjaśnił swoje pole widzenia.

Chodził również rekrutować przekonując Pustych, by dołączali do sprawy. Argumenty w kieszeni miał silne, więc i efekty były dobre. Gorzej działo się potem, bo nowe pół-arrancary nie sprawiały wrażenie wartościowego żołnierza. Cóż, byli przekonani o swojej sile, butni. Krasnal przechadzał się pośród nich, pojedynkował się z nimi. Skłamałby gdyby powiedział, że nie przynosiło mu radości to, że jest o tyle silniejszy. Fakt, że gdyby chciał mógłby każdego z nich zmiażdżyć jak robala łechtały jego ego. Wszak całe życie musiał powątpiewać. Jako Pusty spotykając każdego na swej drodze mógł oczekiwać, że ten ma potencjał, aby posłać go z powrotem do cyklu reinkarnacji. Tutaj zaś był dominatorem i starał się to pokazywać. Robił to, jednak w dobrej wierze, tak aby te tłuki zrozumiały, że w starciu z prawdziwym Arrancarem stoją na przegranej pozycji. Nie ograniczył się tylko do tego. Już jako Hollow miał aspiracje, by mówić o koncepcji współpracy i strategii. Wprawdzie nic to nie dało, bo tuż po przedstawieniu formacji jego stado zostało rozbite przez Shinigami w perzynę i wytłuczone niemal do nogi. Może tym razem pójdzie lepiej, a jego działania przyniosą bardziej spektakularne efekty. Stawał. Więc pośród nich w tłumie i próbował przekonywać te dziwaczne istoty:
- Prędzej czy później zetrzecie się z Arrancarami. Nie będę Wam kłamał, stanie przed Wami wróg silniejszy, szybszy, twardszy, który wyzwalając swą prawdziwą formę tylko powiększy te różnicę. Zapytacie, więc: jaka jest nadzieja na zwycięstwo? Przewaga liczebna. Z pewnością zostaniecie zlekceważeni, wykorzystajcie to i utłuczcie przeciwnika nim ten się przemieni. Jeśli Wam skóra miła przestańcie się puszyć tylko zacznijcie uczyć się jak współdziałać, to zwiększy nasze szanse na zwycięstwo bardziej niż prężenie muskułów. – Przekonywał i jeśli znalazła się choćby grupka, która go usłuchała to starał się poświęcać jej czas. Robił to organizując zajęcia grupowe. Dzielił pół-arrancarów i zadawał im różne zadania wymagające współpracy. To skopanie jego karlego dupska, to sparingowa walka z inną grupką. To przekazywał im teoretyczną wiedzę na temat podstawowych strategii, których mogą użyć, jak oflankowanie czy pozorowana ucieczka. Był w tym dość upierdliwy. Jak za pierwszym razem się nie udało mówiąc do tłumu gdzie funkcjonowała rozproszona odpowiedzialność to potem spacerował po Świątyni Głodu i rozmawiał z różnymi personami pojedynczo. W tych konwersacjach przekonywał do swoich racji próbując sprowadzić ich jakoś na ziemie. Zgadzał się z Rino, że ich śmierć będzie tragedią, nawet jeśli byli idiotami. To nie będzie jak przy walce Pustych. Jeden nie pożre drugiego stając się jedną częścią. Po prostu zginą, a ich moc zniknie bezpowrotnie z puli Hueco Mundo. Działał, więc dostrzegając konieczność pracy u podstaw. Liczył, że wbijana z uporem maniaka racjonalność odmieni choć częściowo przynajmniej niektóre zakute łby. Miał w tym również swój zysk, wszak chciał zwyciężyć, a ta „armia” była ich głównym aktywem.

Z krasnala zrobić wielkiego wojownika

Fortalesa zabrał się również za siebie. Wiedział, że w nadchodzącej walce zarówno o Las Noches, jak i pani Vien nie wystarczy Numeri, Rino czy nawet armia inteligentnych inaczej. On również musiał pokazać klasę. Problem w tym, że nie wiedział na ile jest silny, choć domyślał się że całkiem całkiem, nie jest z tym źle. Wprawdzie sparował się z Ceronte, ale to nie jest prawdziwa walka. Takowej po zerwaniu maski nie stoczył choćby jednej. Z całą pewnością mógłby pokonać każdego z tych pół-arrancarów, Vicente, chyba również wąsatego, ale jak to wypadało w przypadku Espady, kapitana czy Sternrittera? Nie miał pojęcia. Młotnik był, jednak w stanie stwierdzić że jest część rzeczy, które uniwersalnie są przydatne do poprawy w jego wypadku. Po pierwsze, dobrze by było aby lepiej skontrolował swój nowy oręż, nie chciał ponownie pieprznąć się nim prosto w gębę. Upokarzające. Z tego względu starał się nad tym więcej popracować. Walczył z cieniem, opracowywał kolejne ruchy, które mógł wykonywać, starał się wykonywać kata. Przede wszystkim, jednak przydatna była praktyka, dlatego raz po raz prosił Rino o sparingi przy użyciu wyłącznie oręża, tak jak to robił bezpośrednio po zerwaniu maski. Celem było jak najbardziej oswoić się z kiścieniem trzymanym w dłoni, tak aby czuć się z nim tak jakby miał go zamiast pięści. Do tego w końcu był przyzwyczajony za czasów bycia Hollow. To było dla niego naturalnym stanem rzeczy. Przy tym musiał, jednak przyznać, że posiadanie obu chwytnych dłoni było dość praktyczne w wielu sytuacjach. Mógł choćby efektywniej chwytać wrogów, tak by na przykład przywalić im z byka. Drugim ważnym tematem do nauki jaki sobie wyznaczył było dokończenie treningu, który rozpoczął jeszcze jako Pusty. Chodzi oczywiście o zdolność chodzenia po powietrzu. Prędzej czy później zetrze się z Quincy, a jak upierdliwe jest to gdy nie może się go sięgnąć Martell poczuł na własnej skórze w Kotle Dusz. A pewnie Sternritterzy są o kilka rzędów potężniejsi niż jedno z jego poprzednich wcieleń. Podszedł do sprawy wieloetapowo. Najpierw starał się stabilnie i dość długo utrzymywać w powietrzu,  by potem wprowadzać ruchy z coraz większą dynamiką. Od spaceru przez bieg, aż po zrywy, uskoki. Potem przyszedł czas na sytuację, w której nie tylko będzie musiał dynamicznie się ruszać, ale również skupiać na czymś innym. Ku temu poprosił Rino aby atakował go raz za razem, zaś on na początku będzie się bronić oraz unikać. Na początku poprzestał tylko na tym, wyłącznie działania obronne, bez żadnego ataku, który uznał za dodatkowy bodziec odwracający uwagę od utrzymywania się w powietrzu. Jeżeli i z tym radził sobie nieźle to ponownie smęcił Ceronte o sparing na broń białą, tylko że tym razem nie dotykając ziemi. Dzięki temu mógł ćwiczyć dwie rzeczy jednocześnie, a to dość przyjemna perspektywa. Ostatnim elementem, nad którym chciał się pochylić była baza. Stwierdził, że musi nadrobić co nieco w tematach, w których delikatnie mówiąc nie należał do najbieglejszych. Konkretniej mówiąc chodziło mu o zręczność (chciałbym skorzystać z tego dynksu od efektywnego treningu fizycznego) oraz kontrolę Reiatsu. Teraz gdy Ressurecion potęgowało jego flagowe cechy takie jak siła, wytrzymałość oraz czysta energia to mógł skupić się na wyrównywaniu swych atrybutów, aby w normalnej walce, bez wyzwolenia swej natury, być bardziej wszechstronny. Aby to osiągnąć nie tylko machał orężem, ale również starał się zwiększać giętkość palców przez różne ćwiczonka, np. przesuwanie płaskiego kamienia od jednej szpary między palcami do drugiej z góry na dół. Poza tym sporo zasiadał w medytacji, tym razem jednak nie by porozumieć się z Nurarihyonem, lecz z celem treningu manipulacji swoją energią. Kierował ją to w jedno miejsce to drugie, skupiał by była bardziej zwarta, czasem rozpraszał jak mgiełkę. Rzucał sobie wyzwania, tak aby móc robić kolejne ciekawe rzeczy z Reiatsu, nad którymi wcześniej nawet nie myślał, bo gnał za kolejną ofiarą, aby choć na chwile głód mniej mu doskwierał. Rozważał również aby Rino nie pokazał mu tej całej Bary czy Baly, o której kiedyś mówił. Ostatecznie uznał, jednak że ma tylko dwa barki i nie może wziąć na nie zbyt dużo. Stwierdził, że rozpraszając uwagę na jeszcze jedną rzecz do innych pozostałych przestałby podchodzić z należytą starannością. Postanowił, więc aby próbę nauczenia się tej techniki odłożyć na przysłowiowe jutro. Oby tym razem kiedykolwiek nadeszło.

Doznał też ciekawego odkrycia. Okazało się, że jego broń reaguje na Kami lub Yokai. Mógł tylko się domyślić, że jej zdolność jest taka jak to co uzyskał w Takamagaharze będąc Pustym, czyli możliwość pochłaniania umiejętności istot boskich. To wywołało w nim dwa rozważania. Jedno mniej istotne, czyli czy tą pięknością w Lesie Menosów nie był Nurarihyon? Czerwone kimono, blada skóra i czarne włosy, by się zgadzały. Jeśli tak to czemu im się dalej przygląda? Takie pytania przeszły przez głowę Fortalesy, jednak szybko zaniechał rozważanie nad nimi. Nawet jeśli był to Mistrz Ceremonii to jego ścieżki rozumowania i intencje dalekie były od pojęcia Krasnala, więc nie było co tego roztrząsać. Dużo bardziej męczyła go drugie pytanie. Czy to Wakizashi jest jedyną nadzieją na przyszłość Las Noches? Świadom był, że nawet jak wojna domowa się skończy to, aby świat Arrancarów muszą oni znaleźć bardziej efektywny sposób na produkcje z Hollow. Sam po sobie doznał jak bardzo trudnym jest zerwanie maski, a przecież ostatecznie udało mu się to za wymierną pomocą Zokumena. Lepiej dla nich, aby ta moc nie była w posiadaniu siły zewnętrznej, bo sprawi to że nie będą suwerenni we własnym świecie. Może więc musieli zadbać, aby Numeri wzrósł jeszcze w potędze, nauczył się wytwarzać pełnoprawnych Arrancarów, a następnie wyssać jego zdolności za pomocą tego Wakizashi? Wtedy ten sztylet stałby się przedmiotem umożliwiającym tworzenie kolejnych z ich rasy. Póki co Martell nie dzielił się tą myślą z nikim. Wiedział, że do tej pory jeszcze wiele tragedii księżyc wiszący nad Hueco Mundo zobaczy. Aby to się zdarzyło musieliby wygrać wojnę, Zokumen musiałby jeszcze urosnąć na sile, a Fortalesa utworzyć wyjątkowo potężną grupę uderzeniową, bo że sam sobie z Yokai nie poradzi było oczywiste jak to, że na pustyni są wydmy. Póki co należało skupić się na wyzwaniach dnia codziennego, bo te też były bardzo ważkie.

Miesiące minęły Martellowi pod znakiem sukcesów i porażek. Jak to w sławnym powiedzeniu. Udało mu się nieźle rozwinąć, choć chodzenie po powietrzu wciąż było przed nim tajemnicą... Przynajmniej w praktycznym tego wykorzystaniu. Gorzej poszło w kontekście szkolenia nowych szermierzy z Świątyni Głodu. Tu ponosił w zasadzie same klęski. Prawda, że materiał był wyjątkowo oporny, ale to nie oznaczało, że Arrancar się podda. Może to jest coś na zasadzie tej kropli co drąży skałę? Albo musi zmienić podejście do tematu? Gra była warta świeczki, bo był przekonany, że wprowadzając podstawy współpracy wśród tych debili ich walory bojowe drastycznie wzrosną. Porażką też okazały się próby przekonania reszty do porozumienia, z którymś z obozów wojny domowej. Zdaje się, że doszło ponownie do tego samego dziwnego nieporozumienia. Widać dwie wojny w orbicie rozmowy to za dużo i wywołują zamęt. Wynikała z tego prosta nauka. Angażuj się w jeden konflikt jednocześnie. Fortalesa, jednak nie miał komfortu, by z tej rady skorzystać. Dla kontrastu próby wmieszania się w sprawy Soul Society szły mu całkiem nieźle. Co prawda nie mógł rewidować czy Gładki robi dobrą robotę, ale nie pozostało mu nic innego jak wierzyć, że tak w rzeczywistości jest. Zakładał, że póki co nie ma pośpiechu, a samo tworzenie siatki kontaktów zajmie czas jakiś. W końcu Rukongai było ogromne, toteż i przestrzeni do działania dużo. Wymagać efektów mógł zatem dopiero po upływie nieco wody w rzekach.

Przyszło mu ruszyć na kolejną akcję rekrutacyjną. Tym razem z Vicente, głośną hałastrą Niepełnych i Pablem. Krasnal zakładał, że z wilczym towarzyszem raczej nie pogada, więc większość czasu spędzi w ciszy rozważając następne ruchy. Ewentualnie uda się rozmówić z Pustym, tak aby wesprzeć go na duchu i poprawić morale. Na to jeszcze liczył, że przyjdzie czas, lecz póki co zaskoczenie, Vicente wzięło na rozmówki. Widać nie tylko Młotnik miał wątpliwości co do Zokumena. Nie było to zaskoczenie, z dwójki arrancarzych towarzyszy od razu było widać, że ten o psowatym Ressurecion pała znacznie mniejszą sympatią do demona.
- Hmmmm... - Wydał z siebie dźwięk Martell, bo pytanie zadane przez mężczyznę faktycznie było niezłe. Na tyle dobre, że ten był pozytywnie zaskoczony, bo Vicente miał do tej pory za dość lekkomyślnego. - W bitwie z Bishamontenem i jego przydupasami też nie walczył. Może po prostu za tym nie przepada. - Stwierdził gdyż nie przyszło mu do głowy nic mądrzejszego.
- Nie sądzę. Prędzej zakładałbym, że nie chcą dać nam wspólnego wroga, który nas zjednoczy. Próbują pokonać Shinigami, a nasze pozycje tylko kontrolują, licząc że jeszcze co nieco się powyrzynamy między sobą... Ja przynajmniej tak bym zrobił. - Nie znał się za bardzo na tych Łucznikach, a Numeriego nie rozumiał, ale jakoś tak to połączenie bardzo mu się wydawało prawdopodobnym.

To co mówił Vicente było naprawdę ciekawe. Wyglądało na to, że słabsi Arrancarowie czy Puści mogli okazywać Numeriemu posłuszeństwo nie przez świadomy wybór, lecz przez aurę, którą roztaczał. W końcu skoro Vicente odczuwał przymus pokłonu, a Martell nie, to chyba musiało to być jakoś skorelowane z energią. Tej miecznicy mieli pewno mniej. Krasnal postanowił nie dzielić się tym, że on tego przymusu nie odczuwał, po co ma wchodzić i deptać ego wilczka? I tak słabo się dogadywali.
- Może być jak mówisz. Znasz warunki panujące w Las Noches dużo lepiej niż ja. Z drugiej strony jeśli Espady są tak potężne jak opowiada Rino to może dysponują większą odpornością na cudzą wolę? - Zasugerował jedynie. Prawdę powiedziawszy sam był ciekaw jak silni w rzeczywistości byli przedstawiciele pierwszej dziesiątki wśród Arrancarów, na przykład w porównaniu do jego skromnej osoby.

Jak się okazało nie była to jedyna ciekawa rozmowa, która czekała go podczas tej podróży. Podbiegł również do nich Pablo przedstawiając ciekawą myśl, zgodnie z której mogłoby wynikać, że Ci Puści nie byli debilami z natury, a na ich zgłupienie wpływ miała przemiana przy inspiracji Zokumena. Taka perspektywa była szalenie interesująca. Aż same do głowy przychodziły myśli, że jeśli to prawda czy to przypadkowy skutek uboczny czy tez intencjonalne działanie demona, który pragnie stworzyć armię wiernych, bardzo lojalnych półgłówków. Takimi steruje się dużo łatwiej i rzadziej zdradzają. Ciężka to rzecz. Będzie musiał bliżej przyjrzeć się kolejnym Adjuchasom, pogadać z nimi przed przemianą i po, wybadać na ile głęboka jest ta różnica charakteru oraz lotności że tak powiem.
- Wątpliwości to normalna sprawa. Czułbym się nieuczciwym gdybym Cię, jednak nie uprzedził, że droga do samodzielnego zrzucenia maski jest długa i wyboista. Ja długo się krzątałem po świecie, pożarłem potężnych, a bez pomocy i tak nie dałbym rady. - Powiedział dość spokojnie. Po tym, jednak dodał - Wykonujesz dobrą robotę, na pewno Twoje zasługi będą Ci zapamiętane i nie wyjdziesz stratny. - Zapewnił go, że będzie dobrze, aby go uspokoić w momencie takich wątpliwości.

Wtem zobaczył głowę. Głowę wystającą z piasku. Która do niego gadała. To było naprawdę dziwne.
- Ależ oczywiście. - Powiedział otwarcie, jednak wcale się nie schylił i nie wyciągał dłoni - Ale najpierw opowiedz nam kim jesteś i co tu właściwie robisz. - Dodał spokojnie. Przy tym starał się subtelnie przyłożyć palec do wakizashi, aby być pewnym, żeby to nie Kami/Yokai.

- Jeszcze parę miesięcy temu zjadałem tych bogów tak samo jak Shinigami, dusze czy Pustych. Pewnie, nie tak silnych jak Zokumen czy Bishamonten, ale wciąż... - Powiedział nie chcąc się chwalić, a jedynie przedstawić odpowiednią koncepcję. Jako, że jednak nie bardzo wierzył w zdolności intelektualne Vicente to postanowił dodać, by przekaz był bardziej łopatologiczny - Kami czy Yokai wcale nie różnią się od innych istot jakoś strasznie, choć przyznam że są dziwni. Jako Pusty spędziłem trochę czasu w ich świecie. Trafiłem do jednej takiej jego części gdzie chodziły takie poczwary, którym wybuchały głowy od samej presji mojej energii. Potem okazało się, że jednooki bożek z wielką pałą... Znaczy się maczugą. Uznaje ich za swoich niewolników. Jego też zjadłem. - Opowiedział. Było to dość niedawno tak licząc w dniach, tygodniach czy miesiącach, a jednak Martellowi wydawało się, że minęły od tego czasu eony tak wiele się zmieniło. Zwyciężyli w jednej walce i od razu szykowali się do kolejnej. Być może jeszcze cięższej.

Jak się okazało dziwna głowa wystająca z piasku była Arrancarem. Cała sytuacja nabierała dziwności.
- Jeśli prawdą jest co mówisz to masz kawał szczęścia. W Hueco Mundo niewiele jest kawalarzy, znacznie więcej takich co połykają śpiochów w całości. - Rzucił Młotnik podkreślając słowo "jeśli". Może kontakt z demonami nawichrzył mu w głowię i pozbawił uroczej ufności, ale coś mu tu nieprzyjemnie zajeżdżało. Przymknął oczy aktywując zmysł badania Reiatsu. Starał się po pierwsze ocenić poziom energii jaką dysponował srebrny jegomość oraz poszukać w okolicy innych źródeł mocy.
- Sugerując się reakcją mojego towarzysza niezbyt to pozytywna sława. - Powiedział spoglądając pytająco na Vicente licząc, że ten powie nieco więcej. Odezwała się w nim, jednak pewna solidarność gatunkowa i jeśli nie wyczuł jakichś innych skupisk, które mogłyby świadczyć o dziwacznej zasadzce a kolega nie powiedział czegoś znaczącego w sprawie, to dodał - Ale w tej okolicy kręcą się Quincy, nie zostawię Cię na ich pastwę. Co nie oznacza, że nie urwę Ci głowy jeśli będzie trzeba. - Powiedział podchodząc do głowy od tyłu wbił dłoń w piasek starając się wymacać jakiś kołnierz czy coś innego za co mógłby wytargać nieszczęśnika. Ciągnięcie go za głowę czy włosy z pewnością nie byłoby przyjemne. Taką decyzję podjął też z innych przyczyn. Doskonale wiedział, że jego towarzysz jest, delikatnie mówiąc, w gorącej wodzie kąpany, więc rwał się do wojaczki. Niewykluczone, żeby w podobnej sytuacji i Fortalesie chciał nakopać do dupy. Poza tym Arrancarzy musieli się bratać, by zakończyć wojnę, a nie tylko zabijać. W przeciwnym razie ta znajdzie swój koniec dopiero gdy pozostanie tylko jeden żywy z ich gatunku.

Czyżby nawiązanie do Star Warsów?
---------------------------------------------------------
Ten Corvus wydawał się mieć dziwną manierę, jakby nic go specjalnie nie obchodziło. Czy to poza? A może taką wykształcił obronę żyjąc w świecie, w którym śmierć czyha za każdą wydmą... No, przynajmniej potencjalnie. Z każdą wypowiedzą stawał się, jednak ciekawszy. Podobieństwo do Nurarihyona, wyczuwanie boskiej energii, a i lęk tych pół-arrancarów był zastanawiając. Te półgłówki wcześniej wydawały się dysponować nieograniczoną odwagą, wynikłą z ignorancji. Czy to mógł być przypadek, że to wszystko wystąpiło naraz? Pewnie jakaś szansa na to była, choć niewielka. Na pewno zaś odnalezienie go miało swoje zalety. Sama informacja, że Quincy są słabsi w Hueco Mundo była korzystna, Martell wcześniej o tym nie wiedział, a że zamierzał na nich zapolować to musiał dowiadywać się jak najwięcej.
- Twoje nadzieje zostały, więc spełnione. - Powiedział swobodnym tonem, by zaraz dodać - Zapraszam Cię z nami na dalszą przechadzkę. Czas nas nagli. - Starał się w miarę subtelnie przekazać w tonie swojej wypowiedzi, że to zaproszenie bynajmniej nie jest prośbą. Skoro tyle o nich wiedział to był niebezpieczny, a Fortalesa nie zamierzał puszczać go wolno. Musiał porozmawiać z Rino podjąć decyzję co z tym fantem zrobić.
- A któż to tak niegrzecznie plotkuje za naszymi plecami? - Rzucił luźno chcąc w atmosferze swobodnej rozmowy przesłuchać Corvusa... A przynajmniej podjąć tego próbę.
- Zaskoczyłeś mnie. Wyczuwanie emanacji bytów z Takamagahary to rzadki dar. - Powiedział zgadując, chciał nieco połechtać ego srebrzystego. - Jak Ci się udało go nabyć? - Spytał chcąc nieco więcej dowiedzieć się o ich niecodziennym gościu.

To masz podobne przeżycia co Anakin, radze Ci uważać zanim wejdziesz do sklepu Obi
-------------------------------------------------------------------------------------------
Głupota Vicente była niepomiernie irytująca. Czemu ten idiota kłapał co mu tylko ślina na język przyniosła? Czy miał jakikolwiek filtr rozsądku w tym co robi czy mówi? Martell miał poważne wątpliwości, co prawda zrywając maskę stał się spokojniejszy i przeważnie dawał radę hamować swoje wybuchy to tym razem nie był w stanie tego do końca kontrolować i rzucił:
- A co? Przestałeś już być ignorantem uznającym wielkość bicepsa za jedyny wyznacznik? Czy może zbyt dawno Cię nikt do parteru nie sprowadził? - Oczywiście z dużą dozą sarkazmu. Drugą toń gniewu na Vicente wydał mówiąc do Corvusa:
- Tym się nie przejmuj. Mój towarzysz z lubością wchodzi w spory ze wszystkim co się rusza, nie rusza i się ruszało, ale w międzyczasie przestało. - Sytuacja zrobiła się oczywiście skrajnie upierdliwa. Analizując energię był przekonany, że rozmawia z kimś od siebie dalece słabszym, więc zakładał że w razie problemów negocjacyjnych po prostu posłuży się groźbą. Skoro ten tutaj był Vasto Lorde i to z mocami boskimi potężniejszymi od Zokumena to mógł z pewnością zgnieść Krasnala jak mrówkę. Czemu, więc ślęczał w tym piasku? Fortalesa był przekonany, że samym Reiatsu istota tak silna mogłaby zdmuchnąć te wydmę. Arrancar bez maski był, więc tajemnicą i tajemnic swych odkrywać nie zamierzał. Co gorsza Vicente nie ułatwiał swym ignoranctwem tej rozmowy. Powiedział tyle, że Młotnik uznał, że jedyne co mu pozostało to być bardziej otwartym.
- Jako, że mój kolega odarł naszą rozmowę z wszelkiej subtelności to zagram w otwarte karty. Jesteś potężną istotą o właściwie boskich zdolnościach, która z jakiegoś powodu chce zebrać o nas informacje, zresztą już co nieco ich ma, lecz nie chce powiedzieć skąd. Co więcej znasz trasę, którą podróżujemy Lasu Menosów, więc położenie naszej siedziby albo jest Ci znane albo znajduje się w zasięgu Twoich możliwości, by te wiedzę prędko zdobyć. Tylko istota zupełnie bezmyślna... - Tu spojrzał znacząco na Vicente - ... nie chciałaby spędzić z Tobą trochę czasu, z nadzieją że dowie sie więcej o Twoich intencjach. Prawdę mówiąc jeśli jesteś nam wrogi, jesteś szpiegiem czy cokolwiek to i tak już jesteśmy w dupie po same uszy. Fakt czy przyjmiesz moje zaproszenie czy nie, za bardzo tego nie zmieni. Oboje też wiemy, że nie jestem w stanie Cię do niczego zmusić, choćbym chciał. - Powiedział podsumowując na koniec. Tak naprawdę nie rzekł niczego specjalnie odkrywczego, ale miał nadzieje, że stworzy w ten sposób w rozmowie atmosferę pewnej otwartości.
- Czy mogę liczyć, że na moją otwartość odpowiesz czemu właściwie się nami interesujesz i jakie są Twoje intencje? - Zapytał bezpośrednio. Wyglądało na to, że dalsze podchody nie miały sensu, podobnie jak zaproszenia na udział w dalszej przechadzce, dlatego Martell uznał że najlepiej będzie po prostu spytać. Sama postać Corvusa była dość fascynująca, a do głowy Krasnala przyszła myśl, która nie dawała mu spokoju, lecz nie mógł jej jeszcze potwierdzić. Gdy przed walką z Bishamontenem rozmawiał z Nurarihyonem ten mu przedstawił perspektywę, że to on może zjeść potężnego Kami i się przeobrazi, jednak czym dokładnie się stanie trudno określić. Może ten tutaj właśnie był taką dziwną mieszanką Arrancara i Kami? Pustym, który zeżarł demona lub bożka o skrajnej potędze. Brak maski, wyczuwanie boskości, boskie moce, miganie się od odpowiedzi czy rzeczywiście zerwał maskę. Dużo tu się kleiło. Zwłaszcza, że nawet z urody przypomniał Mistrza Ceremonii. Jego umiejętności zaś były cóż... Cenne. Posiadanie kogoś takiego sprawiłoby, że Numeri nie byłby im potrzenby. Z drugiej strony wtedy byliby uzależnieni od Corvusa, co z kolei sprawiałoby że Las Noches ponownie byłoby monarchią. Ten model już raz doprowadził ich do zguby. Ale co im pozostało. Mogą sobie wygrać wojnę domową, wprowadzić równość republikańską Espady, a co tam, nawet i demokracje, ale co im po tym? Rządzić się będzie między sobą garstka przetrwałych, władająca zgliszczami. Kto by chciał zostać prezydentem popiołów?

Kilka złośliwych komentarzy, na które sobie przed chwilą pozwolił Martell ostudziły jego gniew. Dzięki temu mógł durną wypowiedź wkurzonego Vicente skwitować jedynie zbywającym machnięciem ręką. Być może brak mu było gardy z pokory, jednak jakoś nie czuł się zagrożony w walce z psowatym Arrancarem. Może nawet to było sensowne tak zawalczyć? Kto wie? Czy jeśli Młotnik pokaże temu idiocie miejsce w szeregu to zacznie podchodzić do niego z takim respektem jak do Rino? Pewnie nie, ale jakaś tam nadzieja była. To ułatwiłoby wiele spraw, np. zapobiegło tej sytuacji po spotkaniu Corvusa.

Ten zdawał się być rozmówcą dużo ciekawszym niż Vicente, więc Krasnal starał się jak najszybciej ochłonąć z emocji, by móc na chłodno przysłuchiwać się oraz interpretować wypowiedzi Arrancara bez maski.
- Jeśli planujesz zapolować na Quincy to z chęcią zaproponuje swoją pomoc. - Powiedział mając nadzieje, że srebrzystowłosy może wiedzieć o nich więcej niż kapitan Fukuda... Albo większą ilością informacji się podzielić. Jeśli Corvus miałby sposób, żeby dojść do detekcji ich miejsca przebywania bez przechadzania się po Lesie Menosów na ślepo to znacznie ułatwiłoby dojście do konfrontacji z łucznikami. Wówczas może udałoby się jakiegoś Sternrittera pochwycić? Kto wie.
- Właściwie to czemu tak uważasz? - Zapytał w kontekście tego, że Hueco Mundo nie jest miejscem dla bóstw - Z tego co się orientuje w Soul Society żyją różne bóstwa, a Shinigami tworzą cywilizację w lepszej sytuacji niż ta nasza. Miałem okazje po przebywać co nieco pośród Yokai i traktowałem to raczej jako uśmiech losu, że nie wszystkie podchodzą do nas jak do skazy na świecie. - Przyznał dość szczerze. Oczywiście Zokumen był tajemniczy i Fortalesa sam nie był chętny, aby zawdzięczali mu zbyt wiele, jednak obrażanie się na te istoty z Takamagahary, które im sprzyjały wydawało się Młotnikowi nierozsądne.

- Nie jest to specjalna tajemnica. Jak każdy kto życzy dobrze naszej rasie dążymy do zakończenia tej wojny. - Odpowiedział bez zbędnych ogródek. Zastanawiał się co ten miał na myśli twierdząc, że rozważy co dalej po rozmowie. Póki co Martell interpretował to jako zawoalowaną groźbę. Nie warto się było wkurzać, ale rzeczywiście bać. Jeśli Corvus zapragnie ich wytłuc, to może Numeri jakoś dałby radę wraz z Rino uchronić Świątynię, ale ta tutaj grupa wypadowa była bez szans.
- Wspominałeś, że wróciłeś tu z innego świata. Czyż to nie Hueco Mundo jest światem Pustych? - Zapytał nawiązując do poprzedniej wypowiedzi byłego Vasto Lorde.

- W takim razie musiałem mieć mnóstwo szczęścia, bo te znaczniejsze Yokai zawsze były do mnie pozytywnie nastawione, a Takamagahare odwiedziłem jeszcze w masce. - Powiedział zdając sobie sprawę, że tak w sumie to niewielu z nich spotkał. Nurarihyona, Zokumena, tego od zmieniających się broni, choć tu nazwanie jego stosunku było nieco nadużyciem, walczyli jednak z tym samym wrogiem, więc Arrancar nie czuł aby skłamał. Inne były drobniejsze, jak choćby ten cyklop, a tym bardziej jego poplecznicy. Szkoda, że z najważniejszym z nich Fortalesa popsuł sobie relacje w niezamierzony sposób. Cóż, może jeszcze uda się jakoś odkuć w tej materii.
- Oszalały? - Martell wyraził szczerze zdziwienie - Nie odniosłem takiego wrażenia. Owszem, z pewnością jest tajemniczy i bardzo ambitny, jednak te jego ruchy, o których wiedziałem co nieco zdały mi się w pełni racjonalne. - Nie zamierzał, jednak tylko odpowiadać, ale również spróbować dowiedzieć się co nieco od Corvusa.
- Nie rozumiem Cię. - Zaczął przejmowanie inicjatywy - Dysponujesz mocą, która może zmienić bieg wydarzeń całego świata, a jednak pozostajesz neutralny. Z czego to wynika? Od razu powiem, że w Twoją obojętność o losach Hueco Mundo nie wierzę. Gdyby taka zachodziła to nie podglądałbyś nas ani nie polował na Quincy. - Tu odchrząknął lekko zażenowany.
- Przy okazji Quincy... Masz jakiś pomysł jak te cholery dopaść? Wstyd przyznać, ale ja póki co nie wpadłem na nic rozsądniejszego poza patrolami Lasu Menosów... A mam z nimi dość personalny zatarg.

Gigai, o którym wspomniał Corvus zdobyło ciekawość Krasnala. Rozwiązałoby to jego problem infiltrowania Świata Żywych, a i może nawet nie musiałby wyręczać się w niektórych kwestiach Pablem. Dlatego choć kusiło Martella nieco się wyzłośliwić i rzucić czymś na kształt "ktoś mógłby powiedzieć, że Świat Żywych nie jest miejscem dla Arrancarów", ale że odczuwał tu swój interes to się powstrzymał.
- Interesujące. Jak zdobyć takie Gigai? - Zapytał, a jego oczy aż się zaświeciły.

- Może tak... A możliwe, że już nie. - Stwierdził Martell nawiązując do zakończenia jego "przyjaźni" z Nurarihyonem. - Miałbym rację gdybym stwierdził, że i Ty się tam znalazłeś? Co więcej myślę, że mogłeś również odwiedzić Kocioł Dusz. - Zaryzykował odsłaniając część kart, przy tym z uwagą obserwując reakcję Corvusa. Zupełnie przeciwnie było w kontekście zachowania Vicente oraz pół-arrancarów. Ich reakcje zignorował w pełni. Wypowiedź bezmaskowego dotycząca jego zaangażowania wcale nie wydała się Krasnalowi prosta. Nie działać, bo będzie zależeć, a póki nie zależy to nie ma zmian, a jak nie ma zmian to nie ma chaosu, ale jednak zależy w kontekście łuczników i Yokai.
- Dość pokrętna logika jak na mój gust. - Stwierdził po chwili przemyślenia - Istotnie chaos dla jednych bywa drabiną, zaś dla innych przepaścią. - Powtórzył myśl, którą kiedyś przedstawił Rino, z którą wciąż się zgadzał. Owszem, było to niebezpieczne, ale... Czy mieli coś do stracenia? Młotnik nie był do tego przekonany.
- Z drugiej strony bez podjęcia ryzyka, bez żadnego działania nie może dojść do zmiany. Wydaje mi się zaś, że nasza rasa, zarówno w maskach, jak i bez nich jest obecnie w tak fatalnym położeniu, że trudno byłoby o jeszcze gorszą sytuację. Do ugrania zaś jest bardzo wiele. - Podrapał się po głowie i z pewnym rozbawieniem dodał - Naprawdę mam nadzieje, że za czas jakiś nie pożałuje tych słów. - Rzecz jasna brakło w nich nieco pokory, jak mawia klasyk "zawsze może być gorzej". Szczerze był, jednak przekonany że Hueco Mundo na skali szczęścia znajduje się bardzo nisko, że są tak blisko ostatecznej klęski, iż mają więcej do wygrania niż tacy Shinigami dominujący w dwóch światach.

Ciekawe rzeczy Corvus mówił również na temat techniki przechodzenia między światami przez Quincy. O ile Fortalesa dobrze pamiętał to kapitan Fukuda mówił coś przeciwnego, mianowicie że ta zdolność u łuczników jest nawet lepsza niż Garganta. Nie miał, jednak pomysł jak wyjaśnić skąd ma informacje o stanie wiedzy Bogów Śmierci, więc zachował to dla siebie.
- Jeśli Twój domysł jest słuszny to wychodziłoby, że ta "brama" znajduje się gdzieś w Lesie Menosów. Tam byli widywani najwcześniej. - Podzielił się swoją wiedzą z Arrancarem zgodnie z zasadą informacja za informacja.
- No to klops. Nie jestem tak dobry jak Ty w tłumieniu swojej energii. Tak czy siak dzięki za informację, w przyszłości będę musiał zainteresować się tym tematem. - Odpowiedział. Wyglądało na to, że temat się wyczerpał, dlatego Martell zdecydował się wywołać moment kulminacyjny tej rozmowy.
- Jak wspominałem wcześniej czas nas nagli, także powiedz co postanowiłeś w naszym temacie. - Rozważał nawet czy by na znak, że zamierza się bronić sięgnąć dłonią do rękojeści kiścienia. Stwierdził, jednak że przepaść jaka z pewnością ich dzieli jest tak duża, że ten gest będzie tylko bezsensownym aktem prężenia muskułów toteż go zaniechał.