Zachodnia Pustynia

Selgren zażenowany swoim wygłupem uderzył się lekko w głowę. Przyglądając się jaszczurce, zrozumiał, że coś jest nie tak. Przypomniał sobie stworzenie żyjące na Ziemi, które będąc człowiekiem widział w aquaparku- była to ryba używająca czegoś w rodzaju wabika, przypominającego maleńką rybę. Bohater pomyślał, że to bardzo możliwe, by coś o wiele większego chowało się pod piaskiem.Czyżby, on Selgren spojrzał na hollowa grzebiącego w Ziemi.Chciał go złapać...? Cholera musze zmienić miejsce, to coś pod powierzchnią wie gdzie jestem.. Hollow rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegoś miejsca, do którego mógłby się niepostrzeżenie udać i stamtąd oglądać jak to się skończy.

Selgren był co prawda bardzo głody, jednak potrafił się jeszcze oponować na tyle aby porzucić te cele i ruszyć ostrożnie gdzieś dalej... Hollow odszedł kilkanaście metrów i wlazł na wydmę skąd miał świetny widok na to co się stanie. A stało się szybko.
Otóż jaszczurka zbliżyła się w stronę ośmirnicowatego, ten ją dostrzegł... I chyba nie był zbyt inteligentny gdyż nie czekając długo skoczył w kierunku małej bestii aby uderzyć w nią dłuższymi mackami. Tego dokonał, jednak chwile później piasek wokoło bestii zadrżał... Ośmiornica nie była nawet w stanie zareagować na czas, z piasku wysunęły się ogromne szczęki czegoś co wyglądało jak czerw, istota niemal od razu połknęła mniejszego pustego i ponownie wpełzła w podłoże... była ogormna a wiec nie było się co rzucać.

W zasadzie nie było tu czego szukać, w okolicy była tylko pustka, i wielki pusty... Łatwiej było by już zapewne opuścić HM, i tak jak większość słabszych hollow zapolować na ziemi, a przynajmniej to podpowiadał móżdżek Selgrena

Hehe, czyli moje przypuszczenia były prawdziwe. Mam naprawdę duże szczęście, że nie dałem się nabrać na te marne sztuczki. Szkoda taki smakowity obiadek poszedł do piachu. Cóż zostało mi jedynie polowanie na Ziemi. Może trafię na jakąś smakowitą duszyczkę. Selgren poczuł jak samowolnie po jego masce poleciała kapka śliny. Powoli zmieniał się w jednego z tych bezmózgich hollowów, które spotkał już na swojej drodze. Nie chciał się taki stać. Wiedział również, że jeśli nie będzie walczyć nie przeżyje, w tym świecie występują inne reguły i Selgren musiał się do nich dostosować. Powoli wstał i wyprostował się. Otwierając gargantę pstryknął palcami, wiedział, że nie ma to wpływu na przywołaną bramę do świata żywych, ale podobał mu się ten gest. Po chwili czarna brama stał otworem przed bohaterem. Wszedł do środka. Moment później znajdował się już na Ziemi. Stał obok niewielkiego budynku mieszkalnego, na ulicy nie było ani jednej "żywej" duszy. Nieopodal zauważył opuszczony stary budynek, podszedł do niego- był to szpital. Poczuł dziwny zapach dochodzący ze środka, znał już ten zapach... . Był to zapach duszy. Wchodząc do środka zdziwił się, że nie musiał nawet tam kucać. Sufit korytarzy i pomieszczeń był tak wysoki, że mógł swobodnie chodzić wyprostowany. Prowadzony zapachem wszedł na pierwsze piętro do ostatniego pokoju po lewej. Gdy otwarł drzwi zobaczył...

Kamys: Proszę nie odbieraj mi pracy : ) To co tu opisałeś akurat leży w mojej gestii

Pstryknąłeś palcami, potrwało to chwilę jednak przed tobą pojawiła się całkiem spora garganta w której bez problemu mogłeś się zmieścić, wszedłeś do środka i zacząłeś "spacerować" mroczną ścieżka wiodącą ku klującej w oczy jasności, to śmieszne jednak można było to porównać "to tunela" który miał prowadzić na drugą stronę, do nieba według ludzi.
Wyszedłeś z garganty, twój głód zaostrzył nieco twoje zmysły... Wylądowałeś obok huśtawki, kiedyś być może była by to dla ciebie wspaniała zabawka... Teraz wydawała się być żałośnie mała i delikatna.

Piszemy tu > https://bleach.forumpolish.com/obrzea-miasta-f58/plac-zabaw-na-osiedlu-t326-60.htm

Biało-szary, suchy piasek pokornie ustępował miejsca Blanche przy każdym jej kroku. Była aktualnie w swojej "bojowej" formie, wysokiej, dość ciężkiej (Jak na ludzkie standardy), ale smukłej i wbrew pozorom niezbyt silnej postaci. Ciągle była zagubiona, a ascetyczna forma miejsca w którym się znalazła wcale jej w tym wszystkim nie pomagała. Wielokrotnie natknęła się na swojej drodze na "muminki" jak ona to nazywała. Były silniejsze, niekiedy szybsze, ale przeważnie dość przewidywalne jeżeli chodzi o zachowanie. Jak bestie. Oczywiście brzydziła się posilaniem tego typu stworzeniami, ale w końcu przychodził taki moment, że jej głód brał nad nią górę. Lecz nawet wtedy udawało jej sie zachować trzeźwość umysłu, i pomimo jej słabości dość często udawało jej sie pokonać mocniejszych od siebie. A jak nie... zawsze pozostawała ucieczka. Dra razy już tak miała, na szczęście jednak raz przeciwnik był zbyt wolny, a drugi udało jej się go oślepić paroma uderzeniami pop oczach.
Jednak ciągle wędrowała, bez celu, bez wskazówek... w tym pustym, smutnym, brzydkim... albo i pięknym na swój sposób świecie.
Aż znalazła coś, co się wyróżniało w tej całej szarości. Białe jak kość drzwi o wysokości dwóch metrów i i nieco poniżej metra szerokości, były były wmurowane w jednolite podłoże, twarde jak skała, acz z wyglądu przypominających kość... albo maski tych "muminków". Co ciekawe, mimo, iż były one w podłożu, przed nimi była zielona wycieraczka z napisem "Welcome".

Spojrzała w stronę drzwi wzrokiem, który obiektywny obserwator nazwałby mętnym. Zdążyła się przyzwyczaić do piasku, kamieni, piasku i jeszcze troszka kamieni. Pierwszą myślą, jaka przyszła do jej zdezorientowanego umysłu było: Co jest, kuwa.

Cały spokój, który w sobie nagromadziła przez niekończące się, różnego formatu walki o przetrwanie, legł w gruzach. Poirytowana, sama nawet nie wiedząc czym, zabrała się za badanie drzwi.

<Jeżeli mogę je okrążyć, zrobię to dwa razy, gapiąc się na drzwi bezmyślnie. Jeżeli to niemożliwe, po prostu przejdę do dalszego etapu>

W końcu wzruszyła ramionami i postanowiła się przemienić w nieco bardziej komfortową formę. W końcu była nieco ponad dwukrotnie większa od drzwi. Pierwsze, co zrobiła po dokonaniu tego, to porządne wytarcie podeszw o wycieraczkę. Kultura zobowiązuje, pomyślała poważnie. Bez chwili wahania chwyciła za klamkę z zamiarem otworzenia drzwi.

Absolutnie nie było żadnego problemu z okrążeniem drzwi i z gapieniem się w nie bezmyślnie. Ani się na nią nie rzuciły, ani wycieraczka nie okazała się ukrytą pułapką. O dziwo jednak nic jej to nie dało, i nie wpadła na pomysł, co one tutaj do licha robią. Więc był tylko jeden sposób aby się przekonać...
Przemieniła się w swoją ludzką formę, bardzo starannie wytarła buty o wycieraczkę, pochyliła się, pociągnęła za drzwi, i zobaczyła... ciemność. Albo niczego tam nie było, albo brakowało tak jakichkolwiek źródeł światła. Chociaż ujrzała schody prowadzące na dół, więc nie będzie musiała skakać na główkę czy też inną część ciała.
Pytanie tylko... czy będzie chciała to zrobić? Może majacząca w odległości 4-5 kilometrów grupa Gillianów jej pomoże? Chyba jednak nie, nie wyglądają na zbyt rozmownych, nawet z tak bezpiecznej odległości. Względnie, bo jakby ją zobaczyli, to mogłaby mieć problem.

Nie miała za dużo wyboru. Jednostajna pustynia irytowała ją. Jej pragnienie tworzenia piękniejszych, lub straszniejszych obrazów pchała ją do przodu. Choć z początku otoczenie ją fascynowało, odkryła okropną schematyczność w nim. No i brak ołówków, to ją chyba doprowadzało do największej frustracji. Coś takiego nie zadowoliłoby żadnego artysty. Szczególnie tak dobrego jak Blanche.

Bo jestem dobra.
Pomyślała uśmiechając się szeroko.

Choć nie rozumiała jeszcze dokładnie jak to robiła, postanowiła skupić się na tym, żeby być jak najmniej widoczna. Jak najmniejsza w sobie. <Tu próbuje uruchomić maskowanie rei>

Trzymając ręce przed sobą, nieco niepewnym krokiem, mimo wszystko, ruszyła w dół.

Po poświęceniu chwili na skupienie Blanche poczuła większe skumulowanie w sobie sił witalnych. Tak jakby skuliły się gdzieś w kącie i siedziały cicho, by nikt przypadkiem ich nie zauważył. Tak czy siak pożądany efekt został przez nią (chyba) osiągnięty, więc mogła ostrożnie i w wyczuciem zacząć podróż w głąb pustyni... i to dosłownie.
Pierwsze co zdążyła zauważyć, to stopniowe rozjaśnianie się okolicy. A żeby było jeszcze śmieszniej, to to światło pochodziło ze ścian. Działało to w ten sposób. Gdy w końcu po trzech minutach chodzenia zeszła na dół i przez brak stopnia o mały włos nie wywaliła się na twarz, obok niej pojawiły się świecące sie malowidła. Zasada działania tego zjawiska nie była jej znana, jednak zauważyła parę rzeczy. Świecące malowidła były w stylu japońskim, i przedstawiały one różne scenki z samurajskiego życia. A nad tym wszystkim był baaaaardzooo długi chiński smok. Jeżeli chodzi o kolor światła... to różnie, im dalej szła, tym później przechodził w inne, od białego, do żółtego, czerwonego, niebieskiego i zielonego. Posadzka była z tego samego materiału jak otoczenie drzwi. A same ściany... to był chyba kolor granatowy.
Mniejsza o to. Gdy w końcu dotarła na koniec korytarza, znalazła się przed bramą, trochę podobną jak w średniowiecznych zamkach. Czyli była kolczasta. Jedynym elementem jaki odbiegał od tego, był... elektroniczny zamek z pulpitem z różnymi cyframi. Obok niego była zapisana wiadomość

Drogi przybyszu
Jeżeli chcesz się włamać do mojego mieszkanka, bardzo proszę, śmiało
Będę taka miła i dam Ci podpowiedź - wskazówek szukaj na ścianach. Jak już sie przebijesz, idź prosto aż do skrzyżowania, a potem w prawo, lewo i znowu w lewo. Może nawet uda Ci się na mnie trafić

Choć niepewność i strach gnały ją do przodu, dziękowała wszystkim bogom za fotograficzną pamięć. Kiedy dotarła do wrót, chwil kilka poświęciła na przeglądanie owych malowideł w umyśle. Zaintrygowały ją do tego stopnia, że prawie nie dostrzegła elektronicznego zamka. W końcu jednak, jej pragnienie ołówków i kartek papieru wygrało. Pokonało z trudem miłość do sztuki. Wpatrywała się w urządzenie zamyślona.

Zamek. Cyfry. Kombinacja. Hasło.
Blanche stała przed wrotami, zastanawiając się, skąd by tu wytrzasnąć hasło. Spróbowała, na próbę, wcisnąć guzik z cyfrą cztery, przedstawiającą liczbę kolorów światła.

I teraz chwila napięcia... na fioletowym pulpicie wyskoczył następujący komunikat
"Hasło niepoprawne. Wymagane cztery znaki"
No i ładnie... ale na pewno musiały to być jakieś numerki, tyle dobrego. No cóż... zatem należało dostosować się do rady, i rozpocząć wnikliwą analizę tego, co znajdowało się na ścianach. Od początku...
Pierwsze przedstawiało ludzi oraz pewne dziwne, brzydkie, i straszne stwory z czarnymi ciałami i białymi maskami. Coś jej się w tej głowie przypomniało, że te wszystkie potwory w kulturze japońskiej miały ogólną nazwę Youkai. Więc... ona... stała się jednym z nich? A kto to wie... chociaż wszystko na to wskazuje. Jakże inspirująca potrafi być sztuka...
Dalej natomiast były przedstawione różne sceny, głównie walki samurajów z tymi stworami. Po dwóch czy trzech malowidłach dziewczyna przeszła do tego, przedstawiające coś na kształt tych wszystkich bram, które niekiedy spotykała w czasie swoich przechadzek po pustyni, tyle tylko, że w środku nich... albo jej się wydawało, albo była jakaś wyspa. I to niedaleko tych japońskich. No, to trochę wyłamywało się w kanonu japońskiego. Ale tylko trochę, gdyż wszystko zostało wyrysowane w rzucie izometrycznym. I kolejne odkrycie - pod większością obrazów były podpisy. Wcześniejsze ukazujące walkę z potworami nazwano krótko "Pusta plaga", a wyspę w dziurze "Wielka misja". Dalej było trochę pojedynków, a później natomiast... grupa ludzi, głównie albinosów, stała z katanami przed najwidoczniej zamykającym się portalem. Tytuł brzmiał "Powrót rodu Konpaku". Następny był obraz hołdu oddawanego przez tych ludzi trójnogiemu ptakowi. Tytuł" Hołd Yatagarasu".
Dalej było ukazane uprawianie ziemi przez "Sługi Myon", niewyróżniających się niczym szczególnym. Dalej scena posiedzenia czy też innego zebrania albinosów w bogatych szatach nazwana "Rada rodziny Saigyouji". Towarzyszyły im kulki czy też światełka. A na końcu był obraz, przedstawiający trójnogiego ptaka unoszącego się w przestworzach, gonionego nieco od dołu przez te białe duszki. Jeszcze niżej natomiast byli Ci albinosi, a już kompletnie gdzieś z boku jacyś niezbyt wyróżniający się ludzie opatrujący rannych wojowników. Tytuł brzmiał "Poskromienie piekielnego kruka. Hierarchia rodu"

No i to wszystko. I gdzie tu podpowiedź?

Najpierw postanowiła policzyć ludzi przedstawionych na obrazie podpisanym 'Powrót rodu Konpaku". Jeżeli ich liczba zamyka się w cyfrach pierwszych, zapamiętuje ją. Następną wybraną cyfrą było trzy, tak jak ptak miał trzy nogi, co było dosyć nietypowe. Trzecią cyfrą ma być albo liczba członków rady, albo ilość kulek. Jeżeli zaś w obu przypadkach całość zamyka się w cyfrach pierwszych, użyje zdobytego klucza dwa razy, zaczynając z radą, a idąc za kulkami gdyby pierwszy szereg był niewłaściwy. Ostatnią cyfrą byliby ranni wojownicy. Zadowolona ze swojego sprytu Blanche podchodzi do panelu.

Pierwsza cyfra - pięć. Druga cyfra - 3. Trzecia... 26? Coś chyba nie tak... Światełek było zresztą tyle samo, więc to chyba nie było to. Ale spróbować można było.. prawda?

"Hasło niepoprawne. Wymagane cztery znaki"

No i fiasko, nie weszło. Spróbowała też wariantu 5327, bo tylu też było wojowników, oraz 5367. Też nic z tego. W końcu chyba bezlitosny system komputera to zauważył, bo zamierzał dolać jeszcze nieco oliwy do ognia.

Coś kiepsko Ci idzie. Jakby to NAZWAć po IMIEniu... umiesz liczyć do dziesięciu?

Obelga była dość słaba, ale odruchowo Blanche zaczęła się przyglądać bramie pod kątem wytrzymałościowym. Wyglądała dość solidnie... za solidnie jak na nią. Acz gdyby była trochę silniejsza to mogłaby spróbować. Teraz jednak... chyba nic z tego.

Skrzywiła się poirytowana. Ale przynajmniej dwie pojedyncze cyfry znalazła. Tym, co zwróciło jej uwagę było wspomnienie imienia. Jedyne imię przewijające się w tytułach to Myon, mające cztery litery. Czyli pięć, trzy, cztery, potrzebowała by jeszcze tylko jednej. Patrząc na kolejność, pomyślała, że brakuje trzeciej.
Dwadzieścia sześć... dwa i sześć, gdyby je dodać, dawałyby osiem.
Podrapała się po głowie.
Pięć, trzy, osiem i cztery?
Blanche sięgnęła dłonią do pulpitu, palce jej troszkę drżały. Starała się opanować gniew.

<Spróbuję pójść za tą kombinacją, albo w razie kolejnego niepowodzenia przestawić osiem i cztery.>

Drżącymi dłońmi wpisywała cyfry na klawiaturze. Pięć, try osiem, cztery... a potem pięć trzy, cztery, i osiem. Za każdym razem to samo... no, może nie do końca, bo złośliwa maszyna za drugim razem znowu miała coś dodatkowego powiedzenia.

"Nie jesteśmy zbyt bystrzy, co? Ostatnia podpowiedź. Potem masz trzy szanse. Jak nie trafisz - będzie bolało. Więc wytęż wzrok oraz umysł... jak myślisz, po co dałam dwa tytuły ostatniego malowidła? Tak dla hecy? No... trochę tak... ale to jest kolejna wskazówka dotycząca tego szyfru.
No dobra, jeszcze jedna, bo już widzę twój wyraz twarzy. Odpowiedz sobie na pytanie czym jest zero. Ale to już koniec!"

No cóż... to jeżeli chodzi o tytuł... hmmmmm... "Poskromienie piekielnego kruka. Hierarchia rodu". Na górze był ptak, poniżej kulki, jeszcze niżej wojownicy, a w ogóle gdzieś kompletnie z boku i trochę wyrwani z kontekstu ludzie się nimi zajmujący.

Jakieś przebłyski geniuszu?

Zaboli? Blanche zaczęła zastanawiać się nad tym, co za przebrzydła kreatura męczy ludzi takimi niejasnymi zagadkami. Dałaby sobie głowę... no, może nie głowę, ale ze trzy palce uciąć, że krew się w niej gotuje. I że wrze w duchu. Pięciu i trzech jestem absolutnie pewna... Wtem, doznała olśnienia. Dwa tytuły. Dwa! I zero. ZERO, liczba pierwsza. Czyli jeden. Pięć-trzy-dwa-jeden! Podniecona momentum chwili, swoją bystrością i nazwijmy sprawy po imieniu - furią, wcisnęła kombinację nie zastanawiając się nad konsekwencjami.

Wbrew ostrzeżeniu, nic straszliwego ją nie spotkało. Prawie. Zdenerwowana kopnęła wrota, co skończyło się tylko bólem i sowitym przeklinaniem. Pokonana i zła pokuśtykała w stronę schodów z zamiarem opuszczenia tego małego piekła.

Po kopnięciu drzwi odwróciła się... i poczuła kolejną falę bólu. Tym razem jednak ten ból zaczął się od jej głowy, i zakończył się utratą przytomności. Kolejna ważna informacja, osoba która nie żyje może zemdleć. Przedtem jednak usłyszała czyiś kobiecy głos ze strony pulpitu mówiąc "Kłamałam"
(-10 hp)
***
Gdy się obudziła... stwierdziła, że "żyje". To już jest jakiś sukces. Drugą rzeczą jaka najbardziej rzucała się w oczy był potężny ból głowy. Ciągle była w swojej ludzkiej postaci, i to pewnie spowodowało tak szybkie sprowadzenie do parteru. No ale dobrze... gdzie zatem się znajdowała?
Była w jakimś pokoju, dość dużym można rzec. Dość jasnym należało by dodać. Ściany były białe i ozdobione fioletowymi wzorami, dość chaotycznymi można by rzecz. A tu jakieś chińskie kanji, a tu narysowany kot, a tu... coś, co chyba nazywało się odbicie płyty głównej na ścianie. Było spore łóżko, niewielki basen, parę szafek, stół z czterema krzesłami oraz stojącym na nim wazonem ze sztucznymi, czerwonymi kwiatami. Nieważne. Ważniejszą rzeczą było to, że leżała ona na ziemi, a przed nią ktoś siedział. Była to kobieta. Miała założoną nogę na nogę, piła wino, i patrzyła się z umiarkowanym zainteresowaniem na Blanche
https://2img.net/r/ihimizer/img227/592/demoness1.jpg
Nic nie mówiła...

Oszołomiona, obolała i zupełnie na to nie przygotowana Blanche nie myślała zbyt przejrzyście. Choć wiele w niej wrzeszczało, by przybrała 'bojową' postać, na całe szczęście jej zły stan nie wyplenił zdrowego rozsądku. Powoli, odczuwając zmiany nacisku bólu spowodowane przemieszczaniem się głowy, zmieniła pozycję na półleżącą. Kobieta, którą zobaczyła nie wyglądała ani na uprzejmą ani na wrogą. Obojętna. Tak ją oceniła. Pierwszym, co postanowiła zrobić w tej dziwnej i niepokojącej sytuacji było przedstawienie dolegliwości, która jak sądziła wcale jej życia nie ułatwi.

<Blanche powoli i ostrożnie przyłoży dłoń do gardła, sugerując, że nie potrafi mówić.>

Kobieta przypatrywała się jej jeszcze przez chwilę, a przede wszystkim na jej dłoń, którą położyła przy gardle. Po chwili, jakieś 5 centymetrów nad ziemią pojawił się niewielki portalik podobny do tych wszystkich portali, które Blanche widziała na pustyni. Czyżby ona... też była "muminkiem"?
Tak czy siak,z portalu na podłogę wysypały się następujące przedmioty: dziurkowany notatnik oraz dwa ołówki. Czyżby jej problemy spowodowane brakiem możliwości mówienia właśnie się (częściowo) skończyły?
-Nic ciekawego... znowu... ciekawa jestem, kiedy w końcu ktoś sobie poradzi z tym szyfrem... prędzej chyba zostanę Shinigami... trudno się mówi. Przynajmniej nie rzuciłaś się na mnie jak wariatka, czyli myśleć umiesz... napijesz się czegoś? A może chcesz popływać?-Zapytała wypijając nieco zawartości kieliszka trzymanego w dłoni.

Blanche nie sprawiała wrażenie, jakby słuchała uważnie słów nieznajomej. Widząc notatnik i ołówki rzuciła się na nie jak na tajemnicę wszechświata. Wytuliła ostrożnie znaleziska. W końcu jednak ochłonęła na tyle, by zastanowić się nad wysuniętą przez kobietę propozycją. Rozrywana między kąpielą a napiciem się zdecydowała się na to ostatnie. Może pomoże z głosem. Narysowała wyrazistym, zawijasowatym i zdecydowanie dziewczęcym pismem:

Prosiłabym o coś do picia.

Po czym po skierowaniu napisu do kobiety zaczęła się jej przyglądać intensywnie, aczkolwiek bynajmniej nie wrogo.

Dziewczę przyjęło notkę, ruchami dłoni nakazała jej, by sie oddaliła. Po przeczytaniu skinęła głową, i ponownie z portalu coś się wyłoniło. Była to butelka szampana oraz kieliszek. Nie czekając zbyt długo otworzyła ją, ale ostrożnie by korek nie wystrzelił zbyt daleko. Nalała sobie, napiła się... i chyba nic toi nie dało, bo dalej nie mogła wydać z siebie głosu.
-No nic, znam taką jedną co też nie może mówić, i jakoś... "żyje"... a teraz, skoro już się trochę napoiłaś, chociaż nie było to konieczne, mam pytanie. Jak długo jesteś tym, czy jesteś? Masz jakieś plany na przyszłość, cel... cokolwiek? Jeśli nie... to ja już Ci znajdę zajęcie. Nie chciałabym Cię do niczego zmuszać, jak inni prymitywni puści... ale...-Tutak kobieta wstała. Obcasy jej długich kozaków zastukały o podłogę, a na jej twarzy pojawił się dosć perfidny uśmiech, który nie sugerował niczego dobrego. Obojętność powoli jej chyba mijała-Skoro już tutaj jesteś...

Fakt, że nic to nie zmieniło trochę ją zasmucił.

Blanche przekrzywiła łepek wpatrując się w nią zainteresowanymi oczami.
Robić? Robić coś?
Zastanowiła się. Uśmiechnęła tak szeroko i szczerze, jak tylko pamiętała, że potrafi.
Wzruszyła ramionami, sugerując, że nie wie, jak długo jest 'nową' sobą. Co do pozostałych pytań, uniosła ostrożnie dłoń w międzynarodowym sygnale 'przerwa'. Zaczęła zawzięcie coś skrobać ołówkiem. Na pierwszej stronie narysowała nieznajomą, w formie uroczej chibi. Chibi-Ona siedziała na chmurce w pozycji lotosu, przed siedzącą(w formalnej pozie) chibi-sobą. Zaraz z drugiej strony zapisała: Chcę, rysować. Piękne sceny, Piękne istoty, świat. Zrozumieć - świat i siebie. To coś, czym się stałam

Po czym, po zapisaniu tego, co chciała, skierowała dłoń z kartką ku kobiecie.

Z lekkim zaintrygowaniem wzięła kartkę z ręki Blanche, i traf akurat chciał, że zaczęła ją oglądać od strony artystycznej. Uśmiech na jej twarzy zaczął się zmieniać... był taki bardziej... spontaniczny? Mniejsza o to, bardziej istotne jest to, że zaczęła się śmiać. Gdzie tam "zaczęła", wybuchnęła tym śmiechem! Aż się jedną ręką złapała za brzuch.
-Dawno czegoś takiego nie widziałam... i nie wiem dlaczego, ale mi się to strasznie podoba. Może to przez tą pozę...-No i wzięła się za drugą stronę. Przeczytała ją, i tym razem nie zmieniła uśmiechu, który był dość życzliwy.
-Piękne istoty powiadasz... zezwalam. A tak na poważnie, twoje wymagania nie są wygórowane, i mogę pomóc Ci je osiągnąć... jeżeli mi pomożesz. Ja Ci coś dam... i ty mi coś dasz.. uczciwy układ, nieprawdaż? To jak, może trochę szybko, ale rozpoczniemy naszą współpracę?-Zapytała wyciągając w stronę Blanche swoją dłoń. Najwidoczniej zaskarbiła sobie jej sympatię.

Blanche pokiwała głową entuzjastycznie. Choć kobieta wyglądała wyjątkowo i nieco diabolicznie, była pierwszą napotkaną istotą, która nie próbowała jej zjeść. Całe wydarzenie z bramą poszło w niepamięć. Uścisnęła serdecznie wyciągnięta dłoń. Zaczęła zastanawiać się, jakiej pomocy może od niej oczekiwać nieznajoma. Postąpiła krok do tyłu, by napisać na kartce ozdobne, wyraźne słowo Blanche, po czym wskazała na siebie. Taka jej forma introdukcji.

-Blanche... ja jestem Paranoia. Niedawno wybudowałam sobie schronienie, odwróconą wieżę, w której właśnie się znajdujemy. Takie rzeczy są ostatnio w modzie, a przynajmniej u moich "znajomych"...mniejsza o to, siadaj-Kobieta wskazała jej miejsce obok siebie, przy jednym z krzeseł. Sama tez na jednym z nich usiadła.
-Nie będę owijała w bawełnę. Znajdujemy się w Hueco Mundo, miejscu, gdzie rezydują puści... czy Hollowy, jak zwał tak zwał. Zarówno ja, jak i ty nimi jesteśmy. Cechy charakterystyczne chyba już poznałaś. Białe maski, ciemne ciała, dziura przeważnie w klatce piersiowej. Większość z nich to nieokrzesane bestie... ale niektóre z nich są całkiem bystre. Co więcej... część z nich zachowała nieco swojego człowieczeństwa, czego dowodem jest właśnie taka forma-Paranoia wskazała palcem wskazującym na samą Blanche
-By przeżyć musimy się pożywiać duszami, czy to innymi pustymi, czy ludzkimi, czy Shinigami. Są bardzo smaczne, ale dość niebezpieczne... polują na nas, oczyszczają z grzechów popełnionych za naszej egzystencji jako puści... ale nie z tych, które popełniliśmy za życia. A powiem Ci, tak zupełnie szczerze... gdybym się nadziała na ich ostrze, prawdopodobnie piłabym herbatkę obok Judasza-O dziwo zarechotała dość perfidnie, pomimo tego stwierdzenia.

Blanche wyglądała na wstrząśnięta. Była wstrząśnięta. Siedziała sztywno wyprostowana, przygryzając lekko wargę. Bleh, bleh... fuj, fuj, fuj!

Drżącą ręką zapisała na notesie: Jemy dusze? Przy czym ostatni wyraz był nieco koślawy - ze zdenerwowania, co zresztą zauważyła w pewien sposób, pomimo bycia lekkoduchem. Nie czekając na odpowiedz, dopisała niezgrabnie jeszcze jak ludzcy... jesteśmy?

Puściła płazem, póki co, wzmiankę o Bogach Śmierci. W tej chwili myśl, że 'muminki' miały dusze, a ona je żdżarła, nie dawała jej spokoju.

(...mogę prosić o nieco bardziej rozbudowane posty?)
-Tak samo jak shinigami, ludzie, czy bounto. Każdy musi się czymś posilać, a Ci "obrońcy dusz" też w końcu posilają się energią duchowej. Każdy musi kiedyś umrzeć, nawet duchy... wszystko ma swój początek i koniec. A to, czy zajmie on dzień czy tysiące lat, to w gruncie rzeczy bez większego znaczenia... widzę, że jesteś w szoku. Naprawdę nie ma się czego wstydzić czy żałować. Albo ty... albo oni. I nawet w "cywilizowanym" świecie ta zasada jest aktualna... kto wie, może nawet bardziej, niż kiedykolwiek. Ale dość już tych ckliwych rozważań. Ja z części zobowiązań się wywiązałam. Teraz twoja kolej... spokojnie, to nie będzie aż takie trudne. Chyba, że uprzesz się i będziesz działać sama. A paruu takich spotkałam... marnie skończyli-Kobieta westchnęła zamieniając nogi, oraz dopiła wino z kieliszka. Dolała sobie i Blanche.
-Aktualnie poszukuje dwóch pustych. Jeden z nich, Ayatsuri Sensei, jest ośmioręką głową manipulującą ludźmi, a drugi, Legion, bestią pożerającą całe wioski i miasta. Potrzebuje ich... "żywych"... dlatego rekrutuje co bystrzejszych pustych, by mi ich znaleźli i przyprowadzili. A przynajmniej mi w tym pomogli... i co, dalej jesteś taka entuzjastyczna, czy chcesz wysiąść?

(Jasne, ale wtedy zubożeje dynamika i swoboda przepływu idei xD)

Blanche słuchając wywodu na temat różnych sił, działających poza kurtyną, której istnienia nawet sobie nie wyobrażała, zaczęła dostrzegać w jej słowach sens. W końcu, jak to mawiają Life is brutal, and ful of zasadzkas.

Choć chciała wypytać Paranoię o różnicę pomiędzy Pustymi a pozostałymi "siłami", uznała, że zrobi to po zadaniu, jakie ta jej wyznacza. Postanowiła skupić się na każdym kolejnym kroku tej jej 'pielgrzymki' w nieznane.

Zapisała szereg pytań kotłujących się w jej głowie:

* Dlaczego ich poszukujesz?
* Mam działać w grupie?
* Kim są moi partnerzy?
* Jakimi... umiejętnościami dysponują cele?
* Latająca głowa-sensei?

Przy ostatnim pytaniu pojawił się rysunek łysej, nieco nieregularnej starczej głowy z perwersyjnymi, zmrużonymi oczami, z ośmioma wątłymi ramionami, w jednym stwór dzierżył dziennik, w drugiej laske, w trzeciej kubek do kawy, czwarta czyściła okulary trzymane przez piątą, szósta drapała się po 'tyłku', siódma trzymała kredę, a ósma wygrażała oglądającemu rysunek.

Pomimo ostatniego wygłupu, Blanche pokazała kartkę z poważną miną, sugerującą, iż traktuje całą treść dojrzale.

Parsknęła śmiechem gdy otrzymała od niej wiadomość, szepcząc coś w rodzaju "Nawet podobny!". Później jednak się uspokoiła.
-Sporo pytań... jednak na tyle Cię polubiłam, że na nie odpowiem-Kobieta pochyliła się nieco nad stołem, patrząc się ciągle w oczy Blanche, i robiąc kółka na kartce swoim paznokciem... który trochę przypominał szpon. Kolejna sugestia, że jest dość niebezpiecznym osobnikiem.
-Szukam ich, by zdobyć siłę, która pozwoli mi załatwić pewną sprawę. Nie musisz na razie wiedzieć jaką, przyjdzie jeszcze na to pora. Tak,w grupie... sama nie dałabyś rady nawet do nich podejść, a w grupie twoja energia duchowa zleje się z innymi, dzięki czemu będziesz mogła działać. Twoi partnerzy... są podobni do Ciebie. Posiadają ludzkie formy, są inteligentni... i mniej lub bardziej oryginalni. Macie zakaz zjadania się nawzajem więc zagrożenia z ich strony nie ma. Umiejętności... każdy z nich reprezentuje pewien aspekt dominacji nad człowiekiem. Nasza latająca główka panuje nad ciałem, a Legion nad duszami. Ja sama mam władzę nad umysłami... w końcu nie bez kozery nadałam sobie przydomek "Paranoia"-Kobieta zaśmiała się złowieszczo, lecz przeszła dalej-Sądzę, że powinniście zacząć od tego pierwszego. Legion jest przeciwnikiem, z którym ja sama miałabym spore problemy, pomimo moich umiejętności. A Ayatsuri... jest słabszy, ale bardziej przebiegły. Myślę jednak, że powinnaś odpocząć i zregenerować siły po zetknięciu się twojej głowy z cegłą jak będzie jakiś otwarty pokój - możesz w nim zamieszkać. Jeszcze jakieś pytania? A może chcesz porozmawiać? Na pustyni ciężko znaleźć kogoś do rozmowy...

Blanche słuchała uważnie, usłyszawszy, że jest lubiana uśmiechnęła się z letka. Zaczynała lubić Paranoię. Nie zjedzą. Nie zjedzą Blanche! Cieszyła się w myślach. Właściwie, aż roznosiło ją z radości. Była bardzo ciekawa istot inszych niż te, które musiała pałaszować po drodze, lub kryć się przed nimi. Nieco ją zaniepokoiło, że potrzeba całej grupy, żeby podejść do nich. Pokręciła głową, westchnąwszy(bo niemość nie oznacza braku zdolności do wzdychania, jak sądze lol xD), ponownie wskazała na gardło.

Zaczęła już zawczasu szykować rysunek, myśląc o kolejnych aspektach zadania. Szybko podała Paranoi kolejną chbi-scenkę, tym razem ją i grupę muminków, podchodządzących do wielkiego tygryso-psa i starej głowy, rozmawiających z nimi i nagłe wyłonienie się postaci Blanche'o-podobnej w masce ninja za nimi, uderzającą ich w karki sporym bakłażanem. Zaraz na odwrocie pytanie Będą chcieli rozmawiać?

Kolejne rysunki były upewnieniem się, że dobrze zrozumiała. Pan głowa kontrolujący trzy muminki sznurkami jak marionetki i wielki tygryso-pies szamający grupę muminków.