Zachodnia Pustynia

Ćwiczenie tego cero było męczące ale gdy w końcu skończyliśmy ucieszyłam się bo wiedziałam że staje się coraz silniejsza. Trening mojej umiejętności, ale jak pomyślałam po czym postanowiłam poćwiczyć jak ostatnio czyli walczyć z Shien'em może wtedy się uaktywni ta umiejętność. W końcu zaczęła się walka i tym razem nie tylko blokował ataki ale również atakował. Mimo tego że przez ostatnie dwa miesiące stałam się silniejsza to przy tym arancarnie była bardzo słaba. Więcej obrywałam niż trafiałam przeciwnika ale w ten sposób też mogłam się czegoś nauczyć. Po któryś padnięciu już mi się to znudziło i chciała zaprzestać treningu jednak Shien ciągle napierał i musiałam się bronić. Odskakując do tyłu szukałam słabego punktu ale nie mogłam nic znaleźć więc po prostu atakowałam w odsłonięte części ciała.
_______________
zanim dasz mi umiejętność proszę przeczytać parę razy moją historie aby pasowało :D

PO drugim miesiącu wyczerpującego treningu wreszcie udało Ci się uaktywnić swoją umiejętność. Podczas jednej z walk Twoje pazury zaczęły świecić się lazurowym światłem, by po kilku chwilach zamienić się w czystą energię. Uderzyłaś nimi Shiena w ramię, nie czyniąc jednak żadnych szkód. Co prawda stracił on na kilka chwil czucie w ręce, ale żadnych widocznych ran nie było. Jedynie coś na kształt czarnych smug pojawiło się na jego ciele. Zdziwiona pozwoliłaś by Twoje reiatsu popłynęło w kształcie smug do tego miejsca. Kiedy tylko tam dotarło rany wybuchnęły, wyrywając kawałki mięsa z ramienia Arrancarra.
Shien uśmiechnął się przez ból- No, no, ciekawa umiejętność.- po czym wstał, wyciągając miecz.
No, młoda. Opanowałaś swoją umiejętność, wiesz jak tworzyć cero. Ostatni miesiąc przed nami. Weźmy go na poważnie, czas podszkolić Cię fizycznie - krzyknął ostatnie zdanie doskakując do Ciebie i tnąc mieczem.

Nie zdążyłam się nacieszyć opanowaniem nowej umiejętności bo Shien zaczął mnie atakować mieczem. Starałam się blokować jego ostrze pazurami po czym przeskakując nad nim uderzam go ogonem a po wylądowaniu pazurkami atakuję na łydki i od razu odskakuję. Potem jedynie staram się bronić i w odpowiednim momencie wykorzystać swoja nową umiejętność aby podrapać go po klatce piersiowej jak mi się udaje to się uśmiecham ale nie detonuję tej szramy

Trening trwał przez kolejny miesiąc. W rezultacie, po 3 miesiącach intensywnych ćwiczeń nie tylko nabrałaś kondycji, ale także siły i Twoje reiatsu było mocniejsze. Ostatniego dnia Shien usiadł na piasku, wbijając katanę w ziemię.
No, młoda, teraz jestem z Ciebie zadowolony. Masz szansę przetrwać. I mam dla Ciebie zadanie. Tym razem tu, w Hueco mundo. Jeden z arrancarów...zbuntował się. Zabił kilku naszych i uciekł. Nie możemy go odnaleźć, nie ważne jak bardzo próbujemy. Twoje zadanie - znaleźć i zabić. Ostatnio ukrywał się podobno gdzieś na wschodniej pustyni.

Jeden z Arancarnów dużo mi to mówi powiedziałam z uśmiechem po czym czekałam aż dokładniej go opisze bo nie mam zamiaru szukać w ciemno

Arancar numer 62 - Trea Septada - powiedział Shien z jawną nienawiścią w głosie -Wysoki, chłopak o białych włosach. Ma schowaną dziurę po prawej stronie. Niebieskie oczy. Walczy dai-kataną. Coś jeszcze chcesz wiedzieć? -rzekł Shien patrząc na Ciebie.

Chyba to wystarczy powiedziałam i ruszyłam przed siebie rozglądając się nasłuchując i próbując wyczuć jakieś większe reiatsu niż moje

A, jeszcze jedno. Gość jest świetny w ukrywaniu reiatsu. Nie znajdziesz go w ten sposób - krzyknął Shien i używając sonido - zniknął. Zostałaś sama. Po chwili wachania skierowałaś swe kroki w stronę wschodniej pustyni.

Ciekawe wysłali adjuchasa aby zajął się arancarnem który jeszcze umie maskować swoją obecność powiedziałam do siebie biegnąc w stronę zachodniej pustyni

SzEDłem sobie przez pustkowia szukając jakiegoś hollowa którego można zjeść...

Żadnego hollowa nie znalazłeś. Gdy szłeś miałeś ochotę na jakąś duszę.

Postanowilem poszukać jakiegoś przejścia do świata żywych

Znalazłeś jakiegoś hollowa, najwidoczniej Coś robi.

Zaczołem mu się przyglądać by ocenić czy napewno dam mu rade bo jakoś nie chciałem mieć odgryzionego tyłka.

Zauważyłeś, że najwidoczniej wybiera się do świata żywych.

Podeszłem do niego i przemówiłem
"Te, wiesz gdzie jest jakieś przejscie do świata ludzi?"

"Oficjalne z nikim nie idę na łowy, ale dzisiaj mam wilczy apetyt i mogę nie dać sobie sam rady, więc chodź ze mną"

"Grrr nie mówiłem że z kim kolwiek chce iść... chciałem tylko wiedzieć gdzie przejście ale dobra... chodźmy"

Weszliście do miasta Karakury, jesteście na obrzeżach miasta (tam pisz)

Gdzieś w rejonie Zachodniej Pustyni...

...wynurzyło się z piasku...

...wielkie zło...

...było złaknione ciała i krwi...

...swoich pobratymców.


Wielki żukopodobny Hollow wykopał się, po czym stanął stabilnie na sypkich ziarnkach piasku. Odchylił się do tyłu, chcąc spojrzeć na wiecznie blady księżyc. Zajęło mu to chwilę nim obrał właściwy kierunek. Wyruszył na wschód. Nieśpiesznie stawiał swoje kroki. Kołysał się lekko na boki, co z daleka mogło wyglądać... jak mogło to wyglądać?

Cała pustynia zamarła w jednej chwili, ogromnie cielsko górowało nad wszystkim, zasłoniło światło księżyca, rzuciło potworny cień na ogromne połacie pustyni. Wszyscy już wiedzieli. To będzie niespokojna noc.

Opadłeś z ogromnym hukiem na piasek, twe ogromne stopy zanurzyły się w piasku, zatrzymały się dopiero, gdy piasek był w stanie postawić odpowiedni opór. Twe ogromne cielsko zaczęło się przesuwać. Najpierw miarowo i powoli, z czasem nabierając prędkości. Twoje przejście zostawiało wyraźne ślady w piasku. Liczne powstałe leje jeszcze przez kilka godzin będą świadczyć, o tym, że przeszło tędy coś wielkiego.

Czułeś głód, lecz nie był on spowodowany pustym żołądkiem. Raczej pustką wewnątrz Ciebie. Okropną pustką wypełniającą niemalże przez cały czas twe wnętrze. Poczuciem osamotnienia, ale to ponoć czuły wszystkie hollowy.

Gdzieś w oddali majaczyło ogromne budowle Las Noches, miejsca niedostępnego dla większości. Jego białe ściany zdawały się pochłaniać część światła księżyca, przez co ściany zdawały się ciemniejsze niż były. Mijałeś pomniejsze hollowy, te pierzchały jednak przed tobą. Pokarm z nich był raczej słaby. Lecz chyba nie miałeś wyboru, twoje gabaryty powodowały, że trudno było Ci znaleźć odpowiedni pokarm…

Widząc taki obrót spraw miał ochotę się głośno i okrutnie zaśmiać. Gniewne spojrzenie zwrócił na Las Noches, które imponowało swoją wielkością, ale nie tylko. Tam, w tej białej fortecy żyła prawdziwa elita Hueco Mundo. Wiele by dał, aby zjednoczyć się z tamtejszą arystokracją. Budziłby tylko większy strach, którym żywi się po dziś dzień.

Odwrócił ciężki łeb w stronę przerażonych Hollów. Gdyby miałby się wyszczerzyć - zrobiłby to. Były małe... ale nie przeszkadzało mu to. Tak jak czekoladki, tak dusze tych malutkich były najsmaczniejsze... Prawdziwy rarytas. Trochę szkoda, że delikatesy lubią uciekać, ale gdyby tego nie robiły, nie znajdowałby takiej satysfakcji w ściganiu ich. Ruszył w stronę najbliższego z Pustych.

-Małe, zbłąkane owieczki... Chodźcie do swojego Pana... - Zaczął głębokim, bardzo niskim, wręcz demonicznym głosem. Mówił powoli, a mocny ton tylko sprawiał, że jest bardziej okrutny niż na takiego wyglądał. Ryknął wybierając swój cel. - I tak z was nie ma żadnego pożytku!

Polowanie na tak liczne ilości pustych miało jeszcze jeden poważny minus. Łatwo można było rozgnieść takiego robaczka i nawet tego nie odczuć. Tak było i tym razem. Stratowałeś kilkunastu, ba kilkudziesięciu. Zagubiłeś się tak w swym szale, że nawet nie zauważyłeś, kiedy nie pozostał przed tobą żaden pusty.

Pozostało Ci jedynie obejść się smakiem. Przynajmniej dopóki nie spotkasz innej ofiary. Nie pozostało ci nic innego jak ruszyć dalej w drogę.

Pustynia miała jeden poważny mankament. Ogromne połacie niezmiennego terenu, to było coś, co po jakimś czasie zmieniało życie każdego w koszmar. Lecz tym razem działo się na niej coś ciekawego. Na niebie, trochę wyżej od Ciebie dostrzegłeś rzecz niebywałą, były to chmury, najprawdziwsze chmury. A ociekały całe reiatsu. Wszystkie zdawały się płynąć w jednym kierunku.

Rzeczywiście zdawał się nie przejmować stłumionym odgłosem gruchotanych kości. Śmiał się w głos, gdy nabił na ostrza ostatniego Pustego i rozerwał go na dwoje. Nim zdołał spróbować jego krwi, ten natychmiast uległ defragmentacji w pojedyncze cząstki reiatsu. Warknął odrzuciwszy "rozkładające się" ciało. Usatysfakcjonowany, ale dalej głodny, opuścił miejsce rzezi jako kat.

Do pustynnych klimatów Hueco Mundo zdołał przywyknąć... Jako olbrzym prowadził pustelniczy tryb życia. Kontakty z innymi Hollowami ograniczał do zaczerpnięcia informacji na temat większych migracji lub zwyczajnego pożerania przypadkowo spotkanych Pustych.

Albo uderzał go w twarz wiatr... rzecz niespotykana na pustyni Hueco Mundo. Wiatr reiatsu... Możliwie tam ruszyła spora grupa Hollowów. Warto sprawdzić. Odchylił się do tyłu by teraz sprawdzić, w którym kierunku poruszały się chmury. Spodziewał się spotkać po drodze jedzenie... Wyruszył tam przeczuwając, że zaspokoi swój głód.

Przebiegłeś już wiele kilometrów, w oddali majaczyły jakieś wzgórza. Zbliżałeś się chyba do północnych krańców Huceo Mundo. Wiedziałeś niewiele o terenach za górami. Mało, kto wiedział, co się za nimi znajduje. A Ci, którzy twierdzili, że wiedzą, co tam się znajduje, zawsze ogłaszani byli kłamcami i pożerani przez innych.

Jak głosiły legendy za wzgórzami, wokół Hueco Mundo roztaczały się ogromne lodowe pustynie na północy, tropikalny las na południu. Nikt jednak nie dotarł nigdy na wschód czy zachód. Legend o tych stronach świata również nie było.

Twoja noga uderzyła w coś twardego. Byłeś tego pewien. Coś było pod pisakiem. Uniosłeś odnóże i ujrzałeś jak zwykle lej po swojej stopie, lecz tym razem nie był aż tak głęboki jak zwykle.

Kolejny powiew wiatru targnął twoim pancerzem. Jednak ty spojrzałeś do środka. Widziałeś jakieś znaczki, wyryte na czymś twardym. Przedstawiały jakieś postacie w różnych czynnościach. Nie widziałeś jednak wszystkiego, większość byłą przykryta wciąż piaskiem.

Pismo...? Jak on tego dawno nie widział...

Żuk cofnął się do tyłu. Natychmiastowo tępą stroną ostrzy zaczął odgarniać piach na bok. Nie wiedział dlaczego to robi, ale chciał się dowiedzieć co się kryje pod piaskiem.
Wiedza? Informacje które pomogą mu w rozwoju? Owszem, legendy o krainach "za pustynią" były mu dobrze znane. Dowiedział się o tym nim sam zżarł takiego "kłamcę".

W pewnym momencie rzucił za siebie okiem. Rozejrzał się po okolicy czy nikt go nie zaatakuje od tyłu, gdy ten będzie badał dziwne ikonografie. Nie chciałby się znaleźć na terenie strzeżonym przez Arrancarów. Nie jako intruz.

Twoje ostrza skrobały po twardej płycie skalnej, a dźwięk ten niósł się kilometrami po pustyni. Lecz to nic nie zmieniało i tak gdyby ktoś szedł w odległości 10 km od Ciebie to szybciej by Cię zobaczył niż usłyszał.

Płyta była naprawdę ogromna, no może nie tak jak ty, lecz dla istoty wielkości humanoida na pewno była by nie lada kawałkiem kamienia.

Na samym środku znajdowało się wyryte ogromne oko, z ów oka wystrzeliwały jakieś promienie, padały one na różne części płyty oddzielając od siebie części pisma. Przebłysk z przeszłości. Znów byłeś człowiekiem. Ktoś Ci pokazuje jakiś zwój, narysowane na nim są jacyś ludzie w dziwnych pozycjach. Jakieś słowo wypowiedziane przez człowieka, który pokazał Ci zwój. Wytężyłeś zmysły, by sobie przypomnieć
-Hieroglify- tak, to było to słowo. A płyta przed tobą była właśnie pełna takich hieroglifów. Przedstawiały one setki ludzi, byli oni ukazani w pozycji klęczącej. Tuż nad nimi górowała jakaś istota. Miała ona głowę psa, lecz ciało było ludzkie. Inne części pokazywały ów istotę jak wbijała włócznię w gardziel jakiegoś stworzenia. Jedna chwila pozwoliła Ci stwierdzić, że zabijaną istotą był Hollow.

W oczy rzuciły Ci się jeszcze trzy rzeczy. Ogromne tłumy zebrane były wokół jakichś trójkątnych budynków, a istota stała na szczycie jednego z nich. Drugi rysunek był kompasem, który wskazywał na północny wschód. Trzecią rzeczą był rozmiar tej istoty, zawsze na rysunkach była 3-4 razy większa niż inne istoty.

Kiedyś... w jakiejś krainie było pełno takich symboli. Albo są do tej pory? Do tej pory nie wracał do świata śmiertelników. Tutaj było mu dobrze, w jego własnym piaszczystym królestwie.

A teraz... zamierza wtargnąć na czyjś teren, być może terytorium bestii potężniejszej od niego samego. Przyjrzał się raz jeszcze ikonografii, aby żaden szczegół nie umknął jego uwadze. Później przejechał na ukos swoimi ostrzami, chcąc przekreślić te symbole. Wszedł na płytę, udeptał ją chcąc rozmazać kształty i być może wskazówki dla kogoś innego.

Po tym zabiegu wyruszył na północny wschód, gdzie powinien znaleźć skutą zimnem krainę. Północną granicę Hueco Mundo.

Płyta wytrzymała bez szwanku uderzenie twoich ostrzy, nie pojawiła się na niej nawet rysa. Lecz ciężar 13 ton robił swoje. Przez krótką chwilę przysłuchiwałeś się dźwiękowi pękającego kamienia. Płyta rozsypała się na kilkaset drobnych kawałków. Jeśli ktoś chciałby odczytać, co jest tam napisane miałby niezłe puzzle do ułożenia.

I ponownie puściłeś się w swoją podróż. Ogromne cielsko ruszyło ku swemu przeznaczeniu. Chyba tak to nazywano w twoim dawnym życiu. Tym, z którym nie miałeś nic wspólnego, już nie.

Pierwsze majaczące z oddali wzgórza wyrosły tuż przed tobą. Dotarłeś do terenów granicznych. Były to najdziksze ostępy tej i tak wystarczająco dzikiej krainy. Twoje gabaryty pozwoliły Ci wejść bez problemu na pierwsze wzgórza, lecz walka tutaj byłą by dla Ciebie utrudniona, a tej należało się spodziewać.

Przedarłeś się w głąb, pustynia została tylko wspomnieniem. Gdzie się nie rozejrzałeś twoim oczom ukazywały się obrazy górzystych terenów.

Poczułeś mrowienie na swej prawej stopie. Następnie na lewej. Jedno spojrzenie pozwoliło Ci ustalić, co się dzieje. Byli to puści, setki, a może i tysiące. Wielkości dorosłego człowieka, kształtu mrówek. Chyba wdepnąłeś ich mrowisko. Bo przybywało ich coraz więcej.

Pierwsze wzgórza lodowej pustyni? Miła odmiana od piaszczystych wydm centralnej części Hueco Mundo...

Jak to bywa w tego typu sytuacjach, gdy jakaś istota jest oblężona przez chmarę mrówek... Żuk zaczął się dziko rzucać i wierzgać we wszystkie strony. Niejako przypominało to stepowanie kilkutonowej bestii, która dziko machała zabójczymi ramionami. Może nie poradzić sobie z przewagą liczebną przeciwników. Ale zawsze może spróbować je zrzucić i sprawić by już nie wyszły. Otworzył on swoje owadzie skrzydła i dźwignął się na tylne odnóża. Wyglądało to imponująco. Zwłaszcza, że ramiona podniósł do góry, jak by chciał jednym uderzeniem skroić całe wzniesienie. Wydał z siebie głośny ryk, po czym opadł na ziemię.
-NIE MOŻECIE MNIE POWSTRZYMAĆ!