Pustkowie przy Las Noches

Czas jaki spędziłeś na dalszej wędrówce był długi. W końcu jednak ujrzałeś gdzieś przed sobą coś, co mogło cię zaciekawić. Dwójka walczących przeciwników - jakiś hollow i gilian. Wymieniali zaciekłe ciosy, z jednej strony co jakiś czas uderzenie stopy czy też odpalone cero, a z drugiej ciosy szponami i duża ruchliwość. Obaj wyglądali na rannych, koniec tej potyczki zaś ciągle wydawał się być nieznany.

Smakowicie! Hollow podskoczył radośnie. Gillian na pewno był by dobrym obiadkiem. Ale nie powinien zaczekać. Stanął i użył kamuflażu po czym powolutku zaczął do nich podchodzić gdy zbliżył się do nich na odległość 10 m stanął i zaczął czekać. Niech się pozabijają, gdy jeden z nich wyjdzie już zwycięsko, on skoczy na wygranego i dokończy dzieła, w ten sposób zje sobie, że aż miło! Gdyby wygrał to mniejszy z przeciwników, zakrada się do niego powoli gdy ten będzie chciał się zabrać za jedzenie, i wściekle wgryza mu się w kark, na wszelki wypadek będzie przez chwile jeszcze go okładał. Jeżeli Gillian, powoli od tyłu zakradnie się do niego i postara się jakoś na niego wdrapać. Jaka szkoda, że nie miał skrzydeł jak bogini. Jeżeli nie uda mu się wejść na niego od razu, aktywuje swoje kolce i wściekle atakuje go wspomagając się reiatsu. Jeżeli będzie musiał jednakże wybrać komu pomoże, zacznie atakować gilliana w ten sam sposób.

Zanim podkradłeś się odpowiednio blisko minęło trochę czasu, co mogłeś też zauważyć po stopniu, w jakim obaj przeciwnicy nawzajem się obdarowywali ciosami. Ostatecznie jednak, to zwykły hollow przegrał, trafiony w końcu bezpośrednim strumieniem cero, które go spopieliło. Dla ciebie była to już dość łatwa sprawa. Ledwo żywy gilian padł pod twoimi ciosami, zaś ty mogłeś się pożywić. Wtedy też zrozumiałeś, że właśnie walcząc z silnymi, masz okazję by samemu też stać się jednym z nich. Zabij lub sam zostań pożarty.


[Na stałe: Wytrzymałość +1, Kontrola Reiatsu +1]

Wspaniałe uczucie! Gillian smakował mu bardziej od hollowa, dał mu więcej sił, nasycił go bardziej. Więcej, o wiele więcej. Powoli wstał, i ruszył dalej przed siebie, żeby jeść więcej jeść. Tak to na pewno było by wspaniałe zjeść takiego osłabionego gilliana, bez wysiłku. Szedł szybko przed siebie, im szybciej będzie szedł tym szybciej znajdzie kogoś i zje. Szedł ukryty pod kamuflażem, piasek cicho szurał pod jego nogami. Tak dobrze nie czuł się od czasów, podróżowania z bogini. Kierował się znowu w stronę gór, coś ciągnęło go tam, pewnie chęć ponownego spotkania bogini.

Droga ku górom wydawała się długa, odległa i męcząca. Ale dawałeś sobie radę, zwalczając w sobie pragnienie głodu. Przynajmniej przez jakiś czas mogłeś sobie na to pozwolić. Gdy w końcu dotarłeś do podnóża tych niedużych wzgórz chciałeś tylko jeść, cokolwiek. I wkrótce też znów nadarzyła się okazja. Kolejna grupka trzech pustych, kierująca się w odległym kierunku.