Wschodnia dzielnica

- Dzieci wciąż fantazjują - mruknęła w odpowiedzi.
Weszli do karczmy, gdzie niewiele by widzieli gdyby nie kaganek trzymany przez niskiego gospodarza. Drzwi do sypialni mieściły się już przy niewielkiej sali wspólnej, w której stały zaledwie dwie ławy, ale też taka karczma więcej miejsc dla gości nie potrzebowała.
Pokój gospodarza oznaczał się już wyższym standardem. Zamiast zwyczajnej maty do spania, znajdowało się tu przestronne łóżko. Na niskim stoliczku oprócz świecy znajdowały się również dwie miski ryżu polanego sosem warzywnym i kubeczki z herbatą.
Gospodarz cichym głosem powiedział, że za chwilę przyniesie balię z ciepłą wodą, aby szanowni shinigami mogli się przemyć.
Azami skinęła głową, po czym dała znak, że może wyjść. Poczekała, aż to uczyni, po czym usiadła przy stoliku. Zamiast jednak sięgnąć po jedzenie zajrzała do plecaka, z którego wystrzeliła zielona macka z żółtym okiem na czubku. Oficer dość brutalnie wepchnęła ją z powrotem do środka, po czym wyciągnęła podłużny kawałek papieru. Kazue wiedział jednak, że nie jest to rzecz zwyczajna, lecz test na obecność trucizn. Oficer włożyła go do ryżu i po chwili papier zabarwił się na zielono.
- Czysto. Można jeść - oznajmiła i ujęła grudkę ryżu pomiędzy pałeczki. - Zagrożenia należy szczególnie wypatrywać tam, gdzie się go nie spodziewa, to jedna z dewiz naszego oddziału.

- Coo? - Oficer otworzyła buzię pełną ryżu. - Och, tak - przełknęła. - To pewno twój pierwszy raz, kiedy widzisz ustrojstwo z technologicznego. Cóż, pewno mogliby robić NORMALNIE wyglądające wykrywacze, ale te dziwaki lubią szokować. - Poklepała plecak na co ten poruszył się nerwowo.
Posiłek choć skromny, smakował zdecydowanie lepiej od metalicznej w smaku kulki ryżowej, chociaż podobnego kopa energetycznego niestety nie dawał i Kazue wciąż czuł się mocno śpiący.
W międzyczasie gdy jedli wrócił gospodarz dźwigający misę parującej wody. Przez ramię przerzucony miał ręcznik, który złożył na ręce oficer. Oczywiście jak na shinigamibojnego rukończyka przystało złożył przy tym ukłon. Kolejny raz zgiął plecy przy wyjściu, kiedy życzył im dobrej nocy.
Azami szybko rozprawiła się z resztką ryżu, duszkiem wychyliła kubek herbaty, po czym wzięła niski drewniany stolik stojący przy oknu i położyła go obok bali z wodą.
- Oficerski przywilej. Wyżsi rangą myją się pierwsi - rzuciła, po czym odwrócona do Kaz'a plecami zaczęła się rozbierać. Zrzuciła z siebie górną część kimona, ale na szczęście (czy nie - to już zależało od preferencji Kaz'a) miała pod nim bieliznę. Wzięła gąbkę dryfującą w bali i zaczęła się przemywać.
Kazue widział to jeśli tylko skromnie nie odwrócił wzroku nim jeszcze Azami zaczęła się rozbierać. W takim przypadku słyszałby tylko plusk wody, pocieranie gąbki o skórę i ciche westchnięcie oficer, która zdawała się rada choćby z tak prostej możliwości oczyszczenia po podróży.

- I przy tym jest strasznie obślizgłe - dodała oficer spoglądając krzywo na plecak.
Kazue pomimo młodego wieku miał chłodną głowę i potrafił skupić się na medytacji pomimo bliskości ćwierć nagiej kobiety. Nie dane było mu jednak zagłębić się dłużej w meandrach własnego umysłu jako, że Azami dość sprawnie odbyła swoją toaletę. Kazue musiał wytężyć nieco bardziej swą silną wolę jako, że oficer przeszła obok niego w samej tylko bieliźnie. Zerknął na nią krótko, jak chyba każdy mężczyzna zrobiłby na jego miejscu. Trzeba było przyznać, że przełożona mogła się pochwalić długimi nogami i szczupłą sylwetką, ale już wąskie biodra i nikły biust ujmowały jej nieco kobiecości.
Ziewając głośno kobieta rzuciła się na łóżko i zawinęła w koc.
Kazue mógł skorzystać z ciepłej wciąż wody, acz wypadało się spieszyć po temperatura w pomieszczeniu była dość niska i obmywanie się zimną wodą w takich warunkach mogłoby nie skończyć się dobrze. Pojawiał się też problem co dalej. Oprócz szerokiego łóżka gospodarz nie zapewnił im żadnego innego miejsca do spania.

Azami uśmiechnęła się z łóżka drwiąco na widok Kaz'a moszczącego sobie posłanie na podłodze. Życzyła mu tylko dobrej nocy, po czym okręciła się na drugi bok i znieruchomiała.
Chociaż łóżko było jedno, to koce na nim znalazły się dwa. Kazue stwierdził, że nakrycie jest solidnie grube co w połączeniu z ciepłym wełnianym płaszczem pozwoliło stworzyć niezgorszą barierę przed chłodem. Mogłoby być tylko trochę wygodniej, ale noce w dywizjonalnej kwaterze utwardziły chłopaka na niewygody. Nie popisał się natomiast ich gospodarz, który mógł przewidzieć, że jedno z nich (bądź oboje) nie będą chcieli spać na jednym łóżku i mógłby chociaż donieść matę do spania. Trudno, najwyżej Inugami obudzi się trochę obolały.

***

Gdy się obudził przez okiennice przedzierała się smuga bladego światła późnej jesieni. Kazue'go pobolewało udo i bark, a przed oczami wciąż przesuwały mu się skrawki wyśnionych marzeń. Śnił o dwójce dzieci o szarych czuprynach i zielonych oczach pojedynkujących się przy użyciu małych bokkenów. Wspomnienia zacierały się i Kaz nawet nie był wstanie stwierdzić jakiej płci owe dzieci były. Azami skulona w pozycji embrionalnej pochrapywała cicho, a leżący obok łóżka plecak oficer drżał niespokojnie.
- Gospodarzu dokładkę proszę! - Zza drzwi rozległ się podniesiony męski głos. - I jeszcze miska orzechów dla mojego przyjaciela jeśli łaska!
Wyglądało na to, że gospoda zdążyła już przyjąć pierwszych klientów.

Azami odpowiedziała jedynie pochrapywaniem. Widać nie należała do rannych ptaszków. Jedzenia w pokoju nie było, najwyraźniej sami musieli się o nie postarać. Kazue wyszedł z sypialni i podążył do sali głównej, w której posilał się klient, a także szara wiewiórka zawzięcie obgryzająca pomarszczony orzech. Pierwsze co rzuciło się Kazuemu w oczy to broń, katana w pochwie owiniętej czarnym materiałem, spoczywała na stole tuż obok ucztującego gryzonia.
Młody mężczyzna o zmierzwionych kasztanowych włosach wydawał się być zaskoczony obecnością shinigami. Potarł kciukiem po bladej bliźnie na policzku zerkając na Kaz'a dyskretnie.
Tymczasem pojawił się gospodarz. Ukłonił się krótko i zapytał cicho na co szanowny shinigami miałby ochotę i czy ma podać posiłek do pokoju czy może woli zjeść w sali wspólnej.

Tajemniczy klient miał dość pospolite rysy twarzy, które łatwo mogły się zlać w pamięci z dziesiątkami przydrożnie spotkanymi osobami. Jedynie bursztynowe oczy zdradzały coś więcej. Gdy przez przypadek spojrzenia mężczyzn skrzyżowały się, Kaz dostrzegł czujność i bystrość malującą się w wejrzeniu nieznajomego. Było to spojrzenie wojownika badającego sytuację przed potencjalną walką.
Gospodarz wycofał się zapewniając, iż poda posiłek najszybciej jak się da. Kazue mógł tylko zgadywać, że pod tą służalczą postawą kryje się irytacja. Wszakże shinigami nie musieli płacić za posiłki czy nocleg, których każdy rukończyk w myśl prawa Soul society powinien bogom śmierci udzielić.
Kaz wrócił do sypialni gdzie nie musiał wyganiać Azami z łóżka jako iż oficer, dosyć ospale co prawda, przywdziewała na siebie mundur shinigami.
- Jakiś uzbrojony ktoś z wiewiórką? - Azami przeciągnęła ramię przez rękaw kimona. - Zaraz zobaczymy.
Kiedy zeszli na dół okazało się, że czekały już na nich miski ze śniadaniem. Zapewne gospodarz przygotował je wcześniej, aby shinigami nie musieli długo czekać. Azami poleciła Inugami'ego usiąść i zająć się obserwacją tak na wszelki wypadek. Sama oficer podeszła do nieznajomego i jego wiewiórki.
Wywiązała się rozmowa, której strzępki Kazue ze swojego miejsca mógł usłyszeć Co prawda nie dosłyszał imienia mężczyzny, ale dowiedział się, że ów jest strażnikiem. Strażnicy, chociaż shinigami często pogardliwie nazywali ich łowcami głów, zajmowali się tropieniem i unieszkodliwianiem osób bądź pustych, za których Gotei 13 wyznaczyła nagrodę. Powiadano, że najpotężniejsi strażnicy dysponują mocą porównywalną do siły wysokiej rangi oficera.
Słuchając rozmowy Kaz dowiedział się również, iż ten akurat strażnik poszukuje pewnego zbiega o nic niemówiącym Inugami'emu nazwisku. Rozmowa trwała jeszcze kilka chwil, po czym Azami wróciła i usiadła naprzeciw szarowłosego.
- Młokos strażnik, który porywa się na kogoś go przerastającego. Nas to jednak nie dotyczy. Ostrzegłam go, a co zrobi to już jego sprawa. - Wzruszyła ramionami. - O Kamakamasu słyszał tylko pogłoski, nic czego byśmy sami nie wiedzieli.
Azami zajęła się swoją zupą miso. Młody strażnik zaś wciąż rzucał ukradkowe spojrzenia ku dwójce shinigami.

- Niektórzy uważają, że nawet za dobrze sobie radzą. - Azami wzruszyła ramionami. - Chodzą pogłoski, iż Rada 46 zastanawia się nad zdelegalizowaniem Strażników jako elementu potencjalnie niebezpiecznego - ściszyła głos, aby utrudnić postronnym podsłuchiwanie. - Póki co prowadzony jest rejestr Strażników legalnie pracujących dla Gotei 13, ale strachliwi starcy z rady uważają, że lepiej dmuchać na zimne i nie hodować sobie przy piersi nazbyt silnych najemników.
Gdyby Rada 46 podjęła podobną decyzję, nikogo nie mogłoby to dziwić. Ostatnimi laty co rusz pojawiały się nowe prawa mające zminimalizować pojawienie się ewentualnego zagrożenia dla Seireitei. Najbardziej znane było chyba zarządzenie wprowadzone w życie rok po przystąpieniu Kaz'a do akademii mówiące, że w przypadku gdy dusza o wysokim poziomie reiatsu odmówi pójścia do akademii, shinigami są zobowiązani do zapieczętowania jej mocy. To samo zresztą spotykało studentów, którzy zostali z akademii wydaleni. Zapewne rada nie chciała, aby nauczone walki i kidou dusze wałęsały się samopas po rukonie. Oczywiście pieczętowanie kanałów rei nie dotyczyło wszystkich. Szlachetnie urodzeni jako godni zaufania mieszkańcy Seireitei mogli cieszyć się swoją mocą.
- A ty jak postąpiłbyś w kwestii strażniów? - Azami spojrzała znacząco na Kaz'a.
Strażnik tymczasem widząc, iż Kazue nie ucieka od niego wzrokiem, tylko mrugnął do shinigami'ego i poświęcił się w pełni jedzeniu. Przynajmniej takie sprawiał, bądź chciał sprawiać wrażenie.

- I jeszcze chciałbyś ich szkolić? - Azami wydawała się rozbawiona rozwiązaniem zaproponowanym przez Kaz'a. - Lepiej nie poruszaj tego tematu gdybyś miał kiedyś stanąć przed radą. Chociaż... może wtedy już w ogóle wszyscy zostaniemy wysłani na emeryturę. I shinigami i strażnicy. - Zakręciła pałeczką i wróciła do spożywania śniadania.
Ostatnia wypowiedź Azami pobudziła w umyśle Kaz'a pewną myśl. Przelotnie słyszał bowiem, że powstał projekt wykorzystania zmodyfikowanych dusz, które miałyby wspomóc shinigami w wykonywaniu ich obowiązków. Inugami miał już styczność z tworem rodu Hikifune dysponującym pewnym potencjałem bojowym, ale trudno było sobie wyobrazić żeby bogowie śmierci sprawujący służbę od ponad tysiąca lat mogli zostać kimś lub czymś zastąpieni.
Azami czknęła. Dopiła herbatę i otarła palcem wargi.
- Wróćmy do celu naszej misji. - Splotła dłonie i oparła na nich podbródek spoglądając na Kaz'a. - Wiemy w jakim kierunku poszedł Kamakamasu. Karczmarz mówi, że tamta droga w pewnym momencie rozwidla się na trzy odnogi. Jedna idzie przez las, druga prowadzi do starej świątyni czczącej duchy natury, a trzecia skręca do posiadłości ponoć całkiem możnego posiadacza ziemskiego. Zastanówmy się teraz dokąd taki skurczybyk jak Kamakamasu najchętniej udałby się zabawić. Bo że znowu knuje coś podłego jest pewne.

- Też stawiałabym na posiadłość. - Azami wyprostowała się. - Czym więcej ludzi tym większe pole do popisu ma Kamakamasu, a dla nas pojawia się problem większej liczby potencjalnych zakładników jakich może wykorzystać. - Westchnęła. - Ale priorytety mamy jasne - musimy dorwać Kamakamasu i ewentualne straty poboczne są dopuszczalne. Cóż, taka praca. - Wzruszyła z rezygnacją ramionami. - Widzę, że skończyłeś. W takim razie możemy się już zabierać. Idź po nasze rzeczy do pokoju. Ja zaczekam na zewnątrz.
Wstała kierując się do wyjścia. Kazue zauważył, że dyskretnym wzrokiem śledzi ją strażnik. Minę miał dość pochmurną w przeciwieństwie do wiewiórki, która z wyraźnym zapałem rozłupywała długimi zębami skorupki kolejnych orzechów.

- Czasami trudno jest uniknąć strat - stwierdziła ponuro Azami.
Kazue wrócił do sypialni i wziął ich rzeczy. Plecak oficer zadrgał nerwowo, ale zaraz się uspokoił. Gdy wychodził karczmarz ukłonił się Inugami'emu niedbale. Natomiast kończący posiłek Strażnik nawet nie zerknął ponad talerz.
Szary i chłodny poranek przynajmniej nie był wietrzny. Shinigami szybko dotarli do rozstaja dróg. Wybrali lewą odnogę, która dalej skręcała nieco na północ. Wykrywacz reiatsu co jakiś czas wychylał z plecaka swe oko, co oficer Azami wzięła za dobry znak.
- Wygląda na to, że dobrze wybraliśmy.
Przeszli przed dwie, dosyć zadbane wioski, w których zatrzymali się, aby zaciągnąć języka. W pierwszej osadzie niczego się nie dowiedzieli, lecz w drugiej pewien starzec przysięgał, że widział kogoś pasującego do opisu Kamakamasu. Podobno należał on do grupy grajków, którzy udawali się do posiadłości czcigodnego Wakaby-sama, aby swą sztuką uświetnić wielkie przyjęcie, na które ponoć zaproszeni zostali znakomite persony z Seireitei. Na tą wieść Azami zarządziła pośpiech.
Przy pomocy shunpo szybko osiągnęli cel.

***

Drewniane dworzyszcze otoczone murem z szarego kamienia prezentowało się jak na standardy Rukongai całkiem okazale. Zamieszkiwał w nim niejaki Wakaba Keiji, do którego należały okoliczne wioski i pola. Autorytet shinigami, w dodatku oficera, szybko nakłonił strażników do otwarcia bramy.
Kazue miał lekką zadyszkę, po tempie jakie narzuciła Azami, ale perspektywa dopadnięcia Kamakamasu dodawała wigoru. Szybko ruszył za oficer, która kazała zaprowadzić się do środka nie głównym przejściem, lecz bocznymi drzwiami.
- Jeśli będziemy mieć szczęście uda nam się zdjąć Kamakamasu zanim zorientuje się o naszej obecności. Dobrze maskuj swoje reiastu - rzuciła w pośpiechu.
Kazue słyszał rżenie koni dochodzące z pobliskiej stajni. Zauważył również szlachecką lektykę jednak godło widniejące na drzwiach nic mu nie mówiło. Służący wprowadził ich do środka kuchennymi drzwiami. Tylko kilka osób z całej ciżby kuchennej zauważyło obecność shinigami. Reszta pracowała w pośpiechu nie widząc świata poza swoim stanowiskiem pracy. Unoszące się w powietrzu zapachy sprawiły, że zmęczonemu shunpo Kaz'owi zaburczało w brzuchu.
Azami stanęła przed uchylonymi drzwiami, przez które sączył się szmer głosów i górujący nad nim dźwięk instrumentów. Oficer zerknęła do środka jednocześnie mówiąc szeptem:
- Masz jakieś wątpliwości? Jak dobrze pójdzie jeden czysty strzał wystarczy.
Zrzuciła z pleców wierzgający plecak i skupiła się na przeczesywaniu wzrokiem wnętrza sali.

- Unieszkodliwiamy cel zanim ten dostrzeże naszą obecność. - Azami skrzywiła się. - Cholera, nie widzę go. Ej ty, widziałeś wśród grajków człowieka o... - Zwróciła się do wystraszonego chłopaczka w poplamionym tłuszczem fartuchu, który wprowadził ich do kuchni. Opisała mu wygląd Kamakamasu, ale chłopak pokręcił przecząco głową mówiąc, że nikogo takiego nie pamięta.
- Ja go widziałem - odezwał się przysłuchujący się im kucharz. - Grał z innymi, ale potem musiałem do roboty, to nie wiem co się z nim dalej działo.
- W takim razie będziemy musieli sami go poszukać. Wy ani mru mru, a teraz rozbierać się.
Zaszokowani służący pospieszani przez oficer zaczęli z siebie ściągać szare kimona oznaczone na plecach znakiem pana tutejszych ziem. Również Kazue musiał się rozebrać i jeszcze ukryć katanę za następnie założonym strojem służącego.
Azami obdarzyła Inugami'ego oceniającym spojrzeniem.
- Dobrze, gdyby nie kolor włosów wyglądałbyś jak przeciętny rukończyk. Teraz słuchaj, Kamakamasu może krążyć teraz po sali w poszukiwaniu interesującej ofiary. Wmieszamy się w tłum i znajdziemy go. Najlepiej spróbować zajść drania od tyłu i poczęstować śmiertelnym ciosem, ale będzie trzeba działaś szybko. Zna się na wykrywaniu reiatsu i jeśli podejdziemy zbyt blisko nasze maskowanie może się nie na wiele zdać.
Odgłosy pracy w kuchni zamilkły niemal zupełnie. Słychać było jedynie skwierczenie smażonej na oleju ryby. Służący przyglądali się shinigami niespokojnie, aż Azami musiała na nich fuknąć żeby wrócili do pracy i starali się nie wzbudzać podejrzeń.
Rozwarła szerzej drzwi, za którymi Kaz dostrzegł dziesiątki gości spacerujących po sali. Zatłoczenie było dosyć spore, co pomagało w ukryciu zarówno im, jak i Kamakamasu o ile oczywiście oficer miała rację i rzeczywiście gdzieś się tam kręcił.
- Gotów? - Jeśli Kaz odpowiedział twierdząco Azami skinęła głową. - No to idziemy.

- Wtedy przyciśniemy go tak, aby nie miał czasu na użycie swoich mocy. Nie bacząc na ofiary - wyszeptała by tylko Kaz usłyszał jej słowa.
Weszli do sali bankietowej. U szczytu, na niskim podwyższeniu, o atmosferę dbali grajkowie odziani w granatowe kimona. Na matach przy okrągłych stolikach, siedzieli goście. Sądząc po ubiorze należeli oni do klasy wyższej Rukongai, czyli wciąż o szczebel niżej od nawet drobnej szlachty Seireitei.
Pomiędzy stołami krążyli słudzy gotowi przybiec do gościa na jedno skinienie. Azami odeszła w kierunku grajków rozglądając się za Kamakamasu. Kazue oglądał się czujnie, lecz nie dostrzegł znienawidzonej twarzy. Zauważył za to ciemnoskórego mężczyznę o fioletowych włosach, siedzącego na wózku inwalidzkim, przy którym stał wysoki mężczyzna o kamiennym obliczu i warkoczu opadającym na plecy. Mijając ich Inugami dostrzegł, że wózek posiada uchwyt, w którym tkwiła katana schowana w lawendowej pochwie o złotych okuciach. Najwyraźniej Kazue spotkał znamienitość z Seireitei, o którym wspominali chłopi.
Wtem Kaz poczuł pociągnięcie. Serce zabiło mu mocniej, lecz to tylko jeden ze służących pociągnął shinigami'ego za rękaw. W brązowych oczach odbijało się przerażenie.
- Shinigami-sama - wyszeptał drżącym głosem. - P-pewien człowiek podał się z-za pana znajomego. P-powiedział żebym pana do niego zaprowadził i d-dodał jeszcze, że jeśli ktoś inny się o tym dowie, to wszyscy goście umrą.

Niestety Kaz'owi nie udało się wyłowić wzrokiem Azami, która musiała zniknąć gdzieś w tłumie służby i gości. Na dłuższe wypatrywanie nie miał zresztą czasu bowiem młodzik pospieszał shinigami'ego, jakby od tego zależało jego życie. Opuścili budynek i przeszli do bramy przecinając podwórze. Strażnicy chcieli ich zatrzymać, ale jeden z nich dostrzegł, że służący jest w istocie bogiem śmierci, który z jakiegoś powodu wdział na siebie strój służebnego.
Przewodnik Kaz'a wskazał na niewielki sosnowy zagajnik mieszczący się jakieś kilkaset metrów od bramy.
- T-tam. Powiedziała, że będzie tam na pana czekać.
Pojedyncza kropla rozbiła się na policzku Inugami'ego, a po niej kolejna i kolejna. Strażnik przeklął za nimi, zły, że przyjdzie mu zmoknąć na służbie.

Służący zbladł jeszcze bardziej.
- Błagam, niech shinigami-sama nie mówi jej, że się wygadałem. - Przerażony chłopak czmychnął z powrotem za bramę. Nie odpowiedział na pytanie, może ze strachu nawet go nie usłyszał, wobec czego Kaz szedł na spotkanie z nieznanym.
Droga w pobliżu posiadłości była równa i solidnie ubita, lecz Kazue dążąc do zagajnika musiał zejść na porośnięte pożółkłą trawą pole. Przy każdym kroku sandały grzęzły nieco w błotnistej ziemi. Pomiędzy sosnami nie dało się nikogo dostrzec. Nie zmieniło się to wcale, gdy Inugami wkroczył pomiędzy drzewa. Nie wyczuł też choćby śladu obcego reiatsu.
Usłyszał za to głos. Głos nienależący do Kamakamasu, lecz do dziewczynki.
- Ooo, przyszedłeś sam? Bez kolegi? Cóż, przynajmniej będzie ciekawiej.
Kaz'owi wydawało się, że głos dochodzi zza jednego z pobliskich pni.

Osoba kryjąca się za sosnowym pniem wyjrzała zza niego dokładnie w tym samym momencie, w którym Kazue użył shunpo. Przestraszona dziewczynka, aż pisnęła i padła do tyłu na pokrytą warstwą opadłego igliwia ziemię.
- C-co to za zabawy? - Wycelowała oskarżycielsko palcem na Kaz'a. - Ładnie to tak straszyć dzieci?
Dziewczynka była tą samą dziewczynką o czerwonych oczach i błękitnych włosach, która poprosiła Inugami'ego o coś do jedzenia w tamtej wiosce. Nie wydawała się skora do agresji. Wstała i zaczęła strzepywać zbrązowiałe igły z brudnego kimona.
- Doprawdy... chciałam pomóc, bo wydawałeś się miły, a twój kolega był całkiem śmieszny, ale chyba jednak się myliłam. Ojj, jaki ładny robaczek. - Podstawiła palec lśniącemu żukowi maszerującemu po rękawie.