Dom rodziny Karube

- Hmmm?
Zagryzam kanapkę, zastanawiając się nad słowami, które Minako mi powiedziała. Pewnie, siostra wygląda, jakby ją ten gajin rzucił, ojciec też niecodziennie, od razu poszedł do sypialni. Reszty nie widziałem... ~Hmmm... Pewnie zastanawiam się nad tym zbyt mocno.~ Nie należy szukać na siłę spisku tam, gdzie go nie ma, jak kiedyś. Pogoda jest, jaka jest... Ja też nie jestem w najlepszym nastroju. Poza tym...
- Pewnie pogoda... Co jak co, ale ty zdajesz się być starą Minako, moją drogą siostrą.- Uśmiecham się lekko, kończąc kanapkę. - To pogoda... Wczorajsze rozdrażnienie musiało się dać wszystkim we znaki i jakoś muszą... odreagować. Zapewne tak jest. W każdym razie ja nie zamierzam siedzieć, kiedy to robią. Idę sprawdzić, co nowego jest w księgarni. Czy potrzebujesz czegoś z centrum?
Pytam się mimochodem.

~Huh? Mimo że burza była straszna, to te szkody... Już zostały naprawione? Widać, że nasze służby nie próżnują.~ Lekko się uśmiecham. Pewnie księgarnia jest już otwarta, a zresztą w centrum handlowym zapewne nie było wielu zniszczeń. Pogoda może niezbyt ładna, ale o niebo lepsza niż wczoraj. Jeśli się utrzyma ona do końca dnia, to nie odpuszczę kolejnego treningu... Bieg dookoła Karakury, po polnych drogach, gdzie nie jeździ wiele aut ani motocykli, jest najlepszy... Tak przynajmniej myślałem, kiedy nagle znów zostałem zmoczony. I to nie deszczem z nieba, a z kałuży... Wraz z moim dobrym płaszczem i spodniami, wszystko jest przemoczone. I to błockiem, które wolno schodzi. Cóż... Nawet mnich miałby problemy z opanowaniem się, a co dopiero ja. Już miałem puścić wiązankę za odjeżdżającym motocyklem, który mnie ochlapał, gdy zauważam, że zwalnia i zawraca. A te pytanie... Sprawia, że moja złość odrobinę przechodzi. ~Spokojnie, Karube... Przynajmniej się zatrzymała, czego nie zrobi 99,9% kierowców. A już normalnie żaden nie zaproponuje zrekompensowania strat.~ Po analizie faktów wzdycham ciężko.
- Cóż... Takie rzeczy się zdarzają.- Naprawdę, na kogoś takiego ciężko mi się denerwować. - To po części moja wina, nie uważałem i nie zauważyłem, że nadjeżdżasz... Mimo wszystko w taką pogodę powinno się jeździć ostrożniej.- Dodaję nieco surowym tonem, ale po tym nawet lekko się uśmiecham. - Nie kłopocz się z szukaniem pralni. Hmmm... Podrzucić? Jedziesz może w kierunku centrum?
Pytam się z ciekawością w głosie. Może to też być opcja.

- Hmp! Przeżyłem już znacznie gorsze rzeczy niż szybka jazda!
Odpowiadam dziewczynie na zaczepkę, oczywiście poważnie. Chyba, że ktoś chce powiedzieć, że spotkanie z czterema gangami, gigantyczną kałamarnicą oraz dwukrotna śmierć to coś lepszego... No ale cóż. Trochę poczułem się nieswojo, gdy moje ręce musiały ją objąć i jeszcze bardziej, kiedy to stało się w pasie... Ale i tak nie miałem zbyt dużo czasu o tym rozmyślać. Ponieważ od razu poczułem zarówno pęd powietrza, jak i nowy rodzaj strachu zmieszanego z adrenaliną. Mimo, że przeżyłem gorsze rzeczy, to wcale nie znaczy, że jestem na coś takiego niewrażliwy... Cóż, kiedyś najpewniej bym się puścił, ale teraz. ~Mimo wszystko... Radzi sobie dobrze... Mimo tego, że to jest ZDECYDOWANIE za szybko.~ Teraz mogę na to przymknąć oko, ale po studiach, kiedy będę policjantem, takich ludzi będę odprowadzał w kajdankach. ~Ale mimo wszystko porządna dziewczyna, zrobiła coś, co nikt nie robi... Szkoda.~ Wzdycham w duchu nieszczęśliwie. ~Chociaż... jest obecnie ZDECYDOWANIE za blisko.~ Moje zakłopotanie na szczęście nie trwało długo. Ponieważ tak szybko dojechaliśmy, że mógłbym pomyśleć, że to jakaś teleportacja. To dobrze, bo gdyby tak jechać do innego miasta.... Mógłbym mieć naprawdę problemy z utrzymaniem.
- Galeria...- Wyrzucam słowa, starając się uspokoić bijące jak dzwon serce. - Chcę tam jechać... Aby kupić książki... I nazywam się Karube Koryusai.

~Ufff... Na szczęście bezpiecznie dojechaliśmy.~ Kiedy stawiam nogi na ziemię, to nareszcie opadają nagromadzone emocje i stres taką szaleńczą jazdą... Naprawdę, nawet Aniki, ten szaleniec, tak nie jeździ na autostradzie. Gdybyśmy w coś trzasnęli... Czekałby mnie trzeci Dead End. No cóż, tym razem się udało przetrwać. ~Mimo wszystko... Stały grunt jest dobry.~ Zupełne przeciwieństwo tego, co czuje dziewczyna... Ale prawdopodobnie to kwestia przyzwyczajenia... ~Ale umiejętności, nie przeczę, ma... Żeby reagować przy takich szybkościach... Refleks super człowieka.~
- Hmmm?- Myślę na chwilę nad propozycją dziewczyny... Taka znajomość może być kłopotliwa, jeśli chodzi o policję, ale zdaje się, że jest dobrą osobą. Jeszcze ma szanse na nawrócenie się i myślenie o innych. - Nie chcę się narzucać, ale skoro nalegasz, to mogę poświęcić kilka minut na herbatę...- Uśmiecham się lekko. - Mam cały dzień czasu. Jeśli zaś się nie śpieszysz, to może potowarzyszysz mi w mojej wyprawie do księgarni?
Pytam się grzecznie.

Ze zdziwieniem obserwuje idącą obok mnie dziewczynę. ~Ona... Jest podobna do mnie.~ Wygląda na pełną energii, więc prawdopodobnie potrzebuje ją jakoś rozładować. Dlatego te wszystkie triki, jazda na motorze i tak dalej. Ja zaś mam także dużo energii, kiedyś wyładowywałem złość na delikwentach, ale ostatnio udaje mi się ją bez większych problemów powstrzymywać dzięki spokojnemu umysłowi. A jeśli jej poziom jest zbyt duży, to trenuję. Obydwoje staramy się, aby nie zranić przez przypadek osób postronnych naszymi czynami... ~Hmmm... Chociaż możliwe, że trochę za szybko wyciągam wnioski.~ Wciąż nie znam jej zbyt dobrze, aby potwierdzić w 100% tą teorię. Na pytanie chwilę się zastanawiam.
- Hmmm... Niedawno była pora śniadaniowa, więc może chodźmy pierwsze do księgarni zobaczyć, co przywieźli w rannej dostawie. A kiedy będzie pora drugiego śniadania, to pójdziemy na szarlotkę. Tam, gdzie polecasz.
Uśmiecham się lekko, po czym kieruję się w stronę sklepu z książkami.

- .... Hmmm?- Spoglądam z na dziewczynę poważnie, ale w moich oczach można dostrzec pewien błysk. - To nie ma znaczenia, jaki rodzaj książek czytasz. Raczej zamiłowanie do kryminałów nie czyni z ciebie detektywa... Takie jest przynajmniej moje zdanie. A co lubię... Fantastykę, przede wszystkim.- Lekko się uśmiecham. - Tak... Też niecodziennie.
Mimo, że już od wielu miesięcy prowadzę życie, z którego można by było napisać dobrą książkę fantasy, to wciąż ten gatunek lubię... Może to z powodu tego, że świat w tych powieściach jest nieco prostszy od rzeczywistości? Że bohaterowie zdobywają moce, a nie pozostawiają bezbronni w obliczu najgorszych potworów? Że w końcu dobro zwycięża... Nie mam pojęcia, ale nie zmieniła się ilość kupowanych przeze mnie książek zarówno przed, jak i po wydarzeniach z Tsukasą... Ale mniejsza o rozmyślanie o przeszłości. Teraz przeszukuje grzbiety książek, szukając sagi "Nieskończonego koła". Czekałem na nową część długo i mam nadzieję, że wreszcie wydano tłumaczenie. ~Albo będę musiał się nauczyć angielskiego.~ Myślę cierpko.

- Może... Jednak w jednym się zgodzę: świat w fantastyce na pewno jest wyidealizowany. Takie bajki dla dorosłych... A dla mnie dobra okazja, aby oderwać się trochę od "normalnego" życia, które wcale takie różowe nie jest.
Odpowiadam mimochodem, biorąc do ręki książkę... Tak, koło nieskończoności, pisane cały czas... Henry Mauer ma zdecydowanie za dużo wolnego czasu, aby to kontynuować bez przerwy. Chociaż... Z tego co słyszałem dochodowy interes, więc dlaczego nie? Ma pewnie wszystko, co można mieć... No, oprócz przeżywania fantastycznego życia w rzeczywistości, mimo że tom 17 miał jednego bohatera, który nie wierzył, że świat nie jest normalny... Ale tak, jak zareagował... Teraz wiem, że to ściema... Ale teraz najważniejsza sprawa, że mam ten 31 tom! Czekałem długo i nareszcie jest...
- Hmmm!- Nagle spoglądam na dziewczynę kątem oka. - To będzie na tyle, obecnie mam pełny zapas książek, które chce przeczytać. Jeśli jednak chcesz, możemy zajrzeć do działu z książkami dla dzieci.

~Tak... Cegła się przydaje... Nawet nie wiesz, ile razy mi uratowała życie.~ Odpowiadam mimo wszystko poważnie, mimo że w myślach. Co jak co, ale gangi najczęściej nie miały siedzib w pięciogwiazdkowych hotelach oraz najlepszą broń. Czasami to, co było pod ręką, decydowało o zakończeniu starcia. Na szczęście zawsze się coś znajdowało...
- Hmmmm....
Spoglądam na pozycję, która mi wskazała dziewczyna. Nie powiem, że nigdy takiej literatury nie czytałem... Ale teraz oczywiście przestałem... Ale dlaczego? Przecież wartości przekazywane w tych książkach naprawdę są wartościowe. Trochę jednostronne, ale dużo osób od bohaterów książek mogłoby się uczyć... ~A może ludzie tak naprawdę nie chcą ich czytać, bo nie chcą się dowiedzieć, że stali się czarnymi charakterami...~ Zastanawiam się, filozoficznie, ale kiedy dziewczyna prawie dziobie mnie w nos, to kiwam głową.
- Oczywiście. Skoro tak postanowiliśmy, to postępujmy według planu. Prowadź!
Odpowiadam poważnie.

~Hmmm, ta kawiarnia nie jest taka zła.~ Co prawda, prosta, chyba zrobiona specjalnie dla dzieci, a raczej dla dorosłych, żeby mieli zostawić gdzieś swoje pociechy... Mimo tego nie ma zbędnego przepychu. Po prostu ta atmosfera nieco uspokaja, nawet jeśli jesteśmy niecodziennymi klientami... Chociaż nie, wygląda na to, że Emi znają już, bo witają się, jakby byli starymi znajomymi. I oczywiście przyszła szarlotka, dość szybko nawet. Tak więc siadam i biorę na początku dzbanek herbaty i rozlewam ją do filiżanek, jedną przesuwając Emi, drugą sobie, a następnie zastanawiam się, czemu tak dużo szarlotki, ale przypomina mi się, że Emi mówiła, że dużo je, więc zamykam ten temat. Mimo, że wygląda apetycznie, przez chwilę spoglądam na dziewczynę, która z miną i zachowaniem dziecka zabiera się za jedzenie.
- Heh... Smacznego.
Nie mogę się nie uśmiechnąć. Jej spojrzenie na świat jest takie optymistyczne i niedorosłe. Absolutnie nie nadaje się do normalnego życia, zresztą nie wyobrażam sobie ją pracującą... Tak, zupełne przeciwieństwo Kurumi. O ile ta chyba nie chce zaakceptować tego brutalnego, złego świata i zamyka się w świecie baśni, to tamta... Cóż, nie dość, że akceptowała, to jeszcze wykorzystuje... Gdyby Kurumi reformowała Komitet, to zapewne nawet mysz by nie pisnęła bez jej zgody i wszystko by chodziło jak w zegarku... Ale nie znaczy to, że byłoby dobrze. Nie mogę uwierzyć, że zaproponowałem jej stanowisko w Komitecie... No, ale co się stało, to się stało... Gdyby nie zniknęła, to byłoby gorzej... W każdym razie szybko spuszczam wzrok na filiżankę, po czym biorę mały łyk.

-...?
Nieco zamieram, trzymając wciąż w połowie podniesioną filiżankę z herbatą. Cóż, wszystko w porządku się układało, nawet spróbowałem tej doskonałej szarlotki, szkoda, że Nee-san takiej nie potrafi, gdy telefon, po czym dziewczyny już nie ma. Zdaje się, że nawet tak dziecinna osoba jak Emi ma jakieś obowiązki. ~Ciekawe, czym się zajmuje...?~ Zastanawiam się, podnosząc filiżankę do ust i biorę kolejnego łyka herbaty. No cóż... Ten znak chyba oznaczał "zapłać". Nie ma to jak zostać zaproszonym na szarlotkę, za którą trzeba osobiście płacić... Wątpię, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę Emi. Wzdycham ciężko, drapiąc się za głową, po czym kończę zajadać, płacę i wychodzę z książką. Wygląda na to, że zostałem nieco zostawiony na lodzie, ale trudno... Takie rzeczy się zdarzają. Więc nie pozostaje mi nic innego niż wrócenie do domu i dowiedzenie się, co tak naprawdę planuje Norman.

- Nie, dziękuję!- Odwzajemniam uśmiech, odkładając filiżankę. - Może i E... Hayate-san zagląda tu i płaci, ale nie chcę ją naciągać na wydatki. Nie, to co mam, z pewnością wystarczy.
Odpowiadam, po czym jeszcze jeden łyk herbaty i można się brać za moją książkę... Trochę długo już czekałem i nie mogę się doczekać, jak się to skończyło, kiedy Norman wpadł jak śliwa w kompot w pułapkę... Niestety, rozczarowałem się srogo. Zamiast działać, jak zwykle polegając na intuicji i genialnym umyśle, to się rozpłynął... Przez co zapanował kompletny chaos, pojawiła się czerwona kometa na niebie, co nie jest dobrym znakiem... Chociaż kto wie, przy tych wszystkich niezbyt chwalebnych czynach Normana... Gdyby nie zniknął, to by pewnie go ścięli, co wyszłoby na jedno. Może tak naprawdę wiedział, że spisek jest większy niż przypuszczał... I trzeba z atakować z cienia, a nie jak normalnie z poleceń Straży. ~No cóż... Taką mam przynajmniej nadzieję...~ Wzruszam ramionami, zamykając książkę, po czym jeszcze spoglądam na sprzedawczynie czy właścicielkę tego miejsca.
- Mówisz, że Hayate-san często tutaj bywa, hmm? A czym się tak zajmuje, że musi znikać, tak ni z gruszki, ni z pietruszki, jeśli to nie tajemnica.
Pytam się, chociaż sam nie wiem, po co... I dlaczego takie akurat pytanie strzeliło mi do głowy. Może dlatego, że trochę się o nią boję. Jak o małe dziecko.

- Woah! To rzeczywiście... wyjątkowe. Taka młoda, a już kaskaderka... No cóż, po jej nastawieniu można było się tego spodziewać. Faktycznie, jej chłopak będzie miał przerąbane. Prawdopodobnie będzie musiał uważać zarówno na swoją, jak i jej głowę. Uśmiecham się z politowaniem. - Jednak mimo wszystko ma w sobie dużo... Niewinności. Tak, bardzo rzadko można spotkać człowieka nieskażonego okrutnym światem. Gdyby wszyscy byli tacy, to z pewnością świat stałby się lepszym miejscem, a ja nie musiałbym się stresować tak bardzo.
Śmieje się lekko i spoglądam nagle na zegarek. Ile ja się zasiedziałem?! A muszę jeszcze przygotować obiad! Inaczej Nee-san wykona prawdziwy pokaz poison cooking'u.
- Wybacz, że przeszkadzam ci w pracy, panno... Eeee...- Czekam, aż wypowie swoje imię, po czym kłaniam się. - Ja będę się już zbierał, ale jeszcze tu zajrzę. Do widzenia!
Żegnając się odwracam się i lekkim truchtem, ot tak, dla rozruszania mięśni, biegnę w stronę swojego domu. Oczywiście, nie zapominam o książce, którą chwytam pod pachę.

~Hmmm...?~ Zastanawiam się nad słowami sprzedawczyni, przeskakując przez kałużę. ~Rzeczywiście, jeśli by tak spojrzeć... To spotkałem już wiele takich... Na początku Kurumi też wyglądała na jakąś milutką, płaczliwą dziewuszkę. I tylko po to, aby chcieć mnie sprawdzić, czy jestem jakimś idiotą lecącym na kobiece kształty... Mimo wszystko.~ Wzdycham lekko. ~Wolę wierzyć, że nie ma zbyt wielu osób takich jak ona... Chociaż zastanawiam się, jaka jest prawdziwa ta Emi. Mam nadzieję, że nie jest członkiem jakiegoś gangu.~ Na moim czole pojawia się lekka kropla... Od tamtego momentu, kiedy przejrzałem na oczy, zacząłem bardziej ufać ludziom, szczególnie kobietą, do których zaufanie miałem prawie zerowe... Nie mam jednak pojęcia, czy to nie będzie przyczyną mojej zguby... Na razie jednak nie warto o tym myśleć. Z tamtą Emi prawdopodobnie już się nie zobaczę, więc nieco przyspieszam kroku, widząc, jak chmury się kłębią. Nie chcę wrócić do domu przemoczony.

~Huh, co to za mały, nawiedzony... Ech, nieważne.~ Drapię się po głowie, niezadowolony, spoglądając na ulotkę. Przez chwilę zastanawiam się, czy po prostu ją nie zmiąć i nie wyrzucić, jednak po chwili namysłu zmieniam zdanie i chowam ją do kieszeni. Nie, żebym miał plany do przystąpienia do tej sekty... Problemem jest to, że właśnie to jest nawiedzona sekta. A to jest najzwyczajniej na świecie podejrzane. Na wszelki wypadek może pójdę na zwiad, przy okazji informując o tym policję... ~I o ile to będzie opłacalne...~ Bez braku dowodów nic nie mogę zrobić, jedynie spekulować... Ale mniejsza na razie o to. Widząc, że w domu pusto, od razu przełączam się w tryb domowy, po czym idę do kuchni.
- Halo?- Od razu mówię, jeśli ktoś jest, wchodząc do środka. - Ktoś mnie już wyręczył?

~Hmmm? Więc jak na razie nic nowego? Norman nadal się nie ujawnił... Albo naprawdę stchórzył, albo kombinuje coś z Panem Enklawy... Ach, a może chce go po prostu zabić? To-~ Nagle moje rozmyślania zostają gwałtownie przerwane przez hałas. Dochodzący z dołu, jakby ktoś się włamywał... Wszystko potoczyło się szybko, kiedy byłem kierowany instynktem. W pełni gotowy do boju zbiegam na dół i zastaję... Mamę, która chyba pociągnęła nie ten talerz, co trzeba.
- Wszystko w porządku?- Pytam się, pochodząc zaniepokojony, po czym sprawdzam, czy się nie zraniła. Naczynia jak na razie są drugorzędną sprawą. Co jak co, ale nie pozwolę, żeby drugi raz coś jej się stało. - Co się stało?