Biblioteka

Aoto - Kuchiki Kisuke

Tak się złożyło, że przy regale, przy którym miała być książka, której szukał stała właśnie Kumiko spoglądając do góry z nieco bezradnym wyrazem twarzy. Gdy zobaczyły Kuchikiego delikatnie się uśmiechnęła i powiedziała:
- Ohayo Kuchiki-san. - po czym na jej twarzy pojawił się wyraz zażenowania i dodała - Dobrze, że Cię widzę... moja książka jest tak wysoko, że nie ma siły, abym ją sięgnęła, a nie mogę znaleźć drabiny... nie zechciałbyś może mi pomóc? - zapytała z proszącym spojrzeniem na twarzy obkręcając na palcu wskazującym kosmyk jej jasnych włosów. Przy tym Kisuke zauważył, że taka niewinna, prosząca wyglądała naprawdę słodko, a wręcz ujmująco. Pytanie tylko czy chciał marnować swój czas, aby pomóc szlachciance w potrzebie.

01#098

Kisuke właśnie w tym momencie zdał sobie sprawę, że już dzisiaj nie poczyta książki, ale co zrobić nie miał serca, aby odmówić Kumiko, która była w potrzebie i w dodatku tak słodko wyglądała.
- Ohayo Kasumiōji-san jasne, jak mogę pomóc?- Uśmiecham się i mrużę oczy.-
Próbuje sobie przypomnieć czy idąc tu nie widziałem gdzieś drabiny.
-Jak się czujesz po tych 5 dniach w akademii? Półki nie są zbyt solidne, jeżeli nie znajdziemy drabiny najwyżej spróbuje Cię podsadzić wtedy może udać Ci się sięgnąć.- Zastanawia się co tu zrobić.*Może to dobra okazja, aby zapytać się Kumiko czy nie zechce gdzieś wyjść w niedziele, ale najpierw pomogę jej z książką.*

- Dużo nauki, ale nie narzekam, jest w porządku. - powiedziała dziewczyna, która delikatnie się uśmiechnęła po czym zadała pytanie zwrotnie - A Ty Kuchiki-san? - Gdy ten zasugerował podsadzenie jej to zamrugała delikatnie jakby zaskoczona tym pomysłem co nieco. Po tym, jednak ponownie się delikatnie uśmiechnęła i odrzekła:
- Lepiej, jednak skorzystać z drabiny... to bardzo wysoko. - po tym Kisuke miał okazje przeczesać swoją pamięć w poszukiwaniu narzędzia ze szczebelkami, ale nic takiego mu się nie skojarzyło.
- Biblioteka jest duża, więc może Ty pójdź szukać wgłąb pomieszczenia, a ja bliżej drzwi wejściowych dobrze, a po tym spotkamy się tutaj... dobrze? - dziewczyna zaproponowała plan działania wedle, którego mieli się rozdzielić i w ten sposób przeszukać większe połacie obszernego bibliotecznego pomieszczenia.

01#099

-Nie jest tak źle, ale przyznam, że ten tydzień był wyjątkowo ciężki. Dobrze, że jutro nie ma zajęć fizycznych inaczej nogi mogłyby mi odpaść.- Zaśmiał się delikatnie.
-Mam nadzieje, że kolejny tydzień będzie trochę lżejszy dla mojego ciała. W porządku to zacznijmy poszukiwania. Później chciałbym Cię o coś zapytać.- Znika między półkami, kierując się w głąb biblioteki. Chodzi i rozgląda się w poszukiwaniu drabiny.
-Gdzie ona może być? Pewnie ktoś jej używał i zapomniał odnieść na miejsce. Teraz tylko pytanie, gdzie jej używał?- Mówi sam do siebie. Przemierza kolejne takie same alejki z regałami jedną za drugą, powoli i starannie spogląda na każdą alejek.

- No tak... współczuje tej kary, wyglądała bardzo męcząco. - powiedziała Kumiko odgarniając kosmyk włosów z czoła. - Wydaje mi się, że łatwiej już nie będzie, a wręcz odwrotnie. Jedynie co to my możemy stać się silniejsi i lepiej to znosić. - dodała w niezbyt dodający otuchy sposób dziewczyna odnosząc się do nadziei jaką wyraził Kisuke. Po tym się rozdzielili i ruszyli każdy w swoją stronę z jednym celem - drabiną. Młodzieniec ruszył między alejkami stworzonymi z ogromnych regałów przy tym mówiąc do siebie co przyciągnęło do niego kilka spojrzeń, z których aż biło słowo "dziwak". Nie mniej po niedługim czasie trafił na cel swoich poszukiwań. Wysoka na kilka metrów, rozkładana drabina stała przy jednym z regałów. Od razu przy tym, jednak pojawił się problem, na szczycie tej stał jakiś chłopak, który właśnie trzymał w dłoni książkę pospiesznie wertując jej stronice. Po tym ją odłożył i... wyciągnął kolejną, by ponownie przeglądać stronę za stroną z przejętą miną. Wyglądało na to, że z obecności Kuchikiego nawet nie zdawał sobie sprawy.

01#100

*A więc tu jesteś? Zaraz ktoś na niej stoi.* Młodzieniec czeka chwile przyglądając się co tam na górze się dzieje, po krótkim momencie traci cierpliwość.
-Ekhem...Ekhem.- Odchrząknął głośno, jeżeli chłopak na górze nie zwróci na nie niego uwagi to zaczyna wołać.
-Halo... ty na górze spójrz na dół.- Macha energicznie ręką.
-Nie chciałbym Ci przerywać, ale potrzebuje tej drabinki na 5 minut. Nie ukrywam, że mi się śpieszy a muszę dzisiaj jeszcze parę spraw załatwić, potrzebuje pewnej książki, której nie sięgnę, bo jest za wysoko. Będziesz tak miły i zejdziesz z drabiny?- Powiedział lekko uśmiechnięty.
Czeka na reakcje chłopaka na górze, jeżeli zejdzie i udostępni drabinę, to bierze ją i idzie w miejsce, gdzie spotkał Kumiko. Jeśli wrócił przednią to korzysta z chwili i szuka książki o zabójcach dusz.

Kisuke zdecydowanie musiał popracować nad etykietą, wszakże kto by widział innego Kuchikiego kto by chrząkał na innego człowieka, aby zwrócić jego uwagę? Nie mniej to wraz z kolejnymi słowami się udało, bo chłopak w grubaśnych okularach, z czarnymi tłustymi włosami oraz pryszczatą cerą zamknął książkę oraz spojrzał z góry na arystokratę i to w niezbyt przyjazny sposób.
- To kiepsko Ci idzie to niechcenie mi przeszkadzać, bo właśnie to zrobiłeś. - powiedział dość opryskliwie młodzieniec, któremu wyraźnie się nie spodobało przerwanie jego zajęcia. - Jakbyś nie zauważył ta drabina jest zajęta, a ja z niej nie zejdę, bo również jestem zajęty. - dodał po czym bez pożegnania skierował swe oczy na półkę dobywając z niej kolejną książkę, by zacząć ją pospiesznie wertować. Widać nie tylko blondynowi zależało na czasie, bo i tłustowłosy wydał się wręcz desperacko czegoś szukać po tych dość starych, zakurzonych woluminach.

01#101

-No bądź człowiekiem. Rozumiem, że byłeś pierwszy, ale ja wiem czego potrzebuje i gdzie dokładnie jest. A ty wyglądasz jakbyś nie wiedział, czy książka, której szukasz jest na tej półce. Źle zaczęliśmy nazywam się Kuchiki Kisuke miło mi Cię poznać. Wybacz mi mój nietakt, ale to bardzo ważna sprawa. Przypominasz mi pewnego chłopaka, którego spotkałem parę dni temu, ale on miał jasne włosy, też bardzo lubił czytać i zagłębiać w informacjach. Pomóż mi teraz a ja na pewno kiedyś też w jakiś sposób Ci się odwdzięczę. Co ty na to?- Zapytał lekko poirytowany całą sytuacją, miał nadzieje, że to załatwi sprawę.

Żyła na skroni pryszczatego wychodziła na wierzch coraz mocniej z każdym kolejnym słowem, które powiedział Kisuke. Trudno było mu się dziwić, w końcu każdy kto lubi czytać wie jak strasznie wkurzające jest gdy ktoś nam w tym przeszkadza. Z drugiej strony i arystokrata miał swoje racje oraz powody do wkurzenia, więc sytuacja wytworzyła się patowa, w której zdaje się, że żaden z dwójki nie zamierzał być tym mądrzejszym. Brunet w końcu, bowiem wypalił:
- To zróbmy odwrotnie, Ty się odwal, a ja Ci się za to kiedyś odwdzięczę, dobra? Spadówa. - powiedział po czym zlazł z drabiny biorąc książkę pod pachę. Czy to oznaczało, że oddawał drabinę? Skądże znowu! Złożył ją, wziął w rękę i udał się parę metrów dalej, rozstawił ją, by znowu na nią wleźć, dobyć jakąś starą księgę i zacząć ją czytać. Z drugiej strony ciekawym było co mogło tak pogonić studenta do poszukiwania wiedzy, bo zaangażowanie w wertowaniu kolejnych stronic tłustowłosego było niesamowite, więc połykał kolejne wyrazy. Wyglądało na to, że Kisuke musiał położyć na szali coś więcej, niż tylko słowa, bo te widać na studencie wielkiego wrażenia nie robiły.

01#102

-Jak wolisz, nie zamierzam kłócić się z Tobą i tracić cenny czas. Na pożegnanie dodam, że karma zawsze wraca, następny razem to ty możesz wpaść na Omaede, który będzie chciał przesmarować Twoją twarzą podłogę. Do zobaczenia i powodzenia z książkami. No nic, mam nadzieje, że panienka Kasumiōji miała więcej szczęścia w szukaniu drabiny. - Powiedział chłodno, po czym odszedł szukając innej drabiny w końcu to nie może być jedyna. Po chwili poszukiwań rozgląda się czy może, aby w pobliżu nie kryje bibliotekarka.
*Może ona będzie wiedziała, straciłem już masę czasu na rozmowę z tym molem książkowym, pewnie więcej czasu spędza tutaj w bibliotece niż domu. Ciekawe czy on kiedykolwiek miał choć jednego przyjaciele, nie licząc książek. Może Kumiko poszło lepiej, no nic pokręcę się jeszcze chwile tutaj po rozglądam i po prostu wrócę do miejsca spotkania* Tak jak pomyślał, tak zrobił rozejrzał się raz jeszcze i zaczął się wracać po drodze, też uważnie się przyglądał się otoczeniu.

Z Kisuke była prawdziwa gaduła i to nawet w bibliotece! Na odchodne postanowił studentowi poprzeszkadzać jeszcze trochę przy tym mu pozłorzeczyć, aż w końcu jakaś dziewczyna stojąca na drugim korytarzu patrząc na niego przyłożyła palec wskazujący do ust i wydała z siebie charakterystyczne "cii". Po tym Kuchiki postanowił zarzucić pomysł zabrania tej drabiny odpuszczając pryszczatowi i oddając mu zwycięstwo w tej bitwie upartych. Udał się na przeszukiwania reszty biblioteki i szczęśliwie udało mu się zdobyć przedmiot, którego poszukiwał. Jakaś kobitka właśnie zeszła z drabiny i z uśmiechem mu ją udostępniła, więc mógł chwycić drewniane schodki i udać się z powrotem Kumiko. Ta była, jednak cięższa aniżeli by się arystokracie wydawało, a do tego ten pechowo walnął się nią w łydkę... oj będzie siniak. W każdym razie gdy wylądował w alejce piękność stała już oparta o regał czekając na jej rycerza, na którego to widok uśmiechnął się.
- O, dziękuje Ci Kuchiki-san. - powiedziała swym delikatnym głosikiem, by po tym wdrapać się na szczyt, zabrać książkę, którą była zainteresowana i zejść. Wtedy wyglądała jakby coś jej się przypomniała - Nie chciałeś mnie o coś zapytać? - zapytała z pytającą miną.

01#103

-A faktycznie prawie zapomniałem, przez tego upartego chłopaka. Pomyślałem, że po ciężkim tygodniu w akademii, jeżeli masz ochotę to w niedziele, możemy pójść na spacer albo zjeść razem posiłek. Pokazałabyś mi ciekawe miejsca na dworze czystych dusz. Co o tym sądzisz? Oczywiście zrozumiem jak masz inne plany w końcu to już pojutrze.- Powiedział nieśmiało lekko zawstydzony chłopak z delikatnym uśmiechem na ustach. Kisuke w tym samym czasie szuka książkę, która chce wypożyczyć w końcu dlatego tu przyszedł. Następnie patrzy na szlachciankę w celu dostrzeżenia jej reakcji i zachowania. Niezależnie od jej odpowiedzi zamierza jej towarzyszyć aż do wyjścia poza teren akademii.

Kumiko wydawała się zdziwiona pytaniem jakie zadał jej szlachcic. Uśmiechnęła się smutno i powiedziała:
- Dziękuje za zaproszenie, ale mam już plany na niedzielę, przykro mi. Do jutra Kuchiki-san. - po czym odwróciła się zarzucając włosami i udając się z grubą księgą w siną dal. Kisuke, również mógł zabrać interesującą go pozycję, wypożyczyć i pójść w swoją stronę.

Piszemy tutaj

~Kyosuke 3~

Podróż minęła tobie dość szybko i bez większych problemów. Prawdopodobnie dlatego, że spora część uczniów postanowiła odwiedzić stołówkę albo wyjść na miasto. Przynajmniej nie będziesz musiał martwić się o zbędny tłok, jak również kolejki. Wystarczyło otworzyć drewniane drzwi, a wewnątrz pomieszczenia powitała ciebie znajoma kobieta. Oczywiście pani bibliotekarka naszykowała zaraz twoją kartkę. Niestety napotkałeś pewien problem odnośnie wypożyczania książek. Jako pierwszoklasista posiadałeś limit. Przypadało tobie maksymalnie około sześciu tomów do użytkowania. Toteż podczas wyboru dzisiejszej lektury musiałeś pamiętać o wcześniejszych pozycjach z run. Całe szczęście książek o tematyce kami było jak na lekarstwo. Część woluminów dotyczyła ich rodzajów, powstania, powiązania z Shinigami, talizmanów itp. Generalnie tylko jedno dzieło zawierało potrzebne tobie informacje. Opasłe tomiszcze nosiło wdzięczną nazwę "Mity i legendy Soul Society". Tymczasem czytelnia świeciła pustkami. Spokojnie mogłeś usiąść gdzie tylko chciałeś. Choć stoliki przy oknach właśnie oświetlały promienie wschodzącego coraz wyżej słońca. Wokół panowała cisza oraz przyjemny chłód. Natomiast wewnątrz pomieszczenia dominował głównie jeden zapach, czyli starego papieru. Trudno, takie życie! Niespodziewanie do biblioteki przybyła Mana. Dziewczyna również rozpytywała bibliotekarkę o historię Gotei 13 i dziwne prace. Czyżbyście chodzili na wspólne zajęcia?

Można z całą pewnością powiedzieć, że cisza panująca wewnątrz pomieszczenia sprzyjała odpowiedniemu skupieniu. Dlatego bez większych przemyśleń zająłeś miejsce niedaleko okna. Przynajmniej nie potrzebowałeś świeczki czy lampki, ponieważ promienie słoneczne oświetlały łagodnie stanowisko pracy. Wreszcie zacząłeś szukać poszczególnych rozdziałów bądź haseł. Niestety wybrana lektura była uboga w takie rzeczy. Mimo wszystko wystarczyło przewertować kilkadziesiąt stronic. Dzięki temu gdzieś pośrodku znalazłeś interesujący cię materiał. Tak oto rozpocząłeś swą podróż przez świat legend...
Bogini zleciła "Dywizji 1" zabicie złego kami, który objawiał się biedniejszym ludziom jako czarny lew. Generalnie złe bóstwo żądało od pospólstwa comiesięcznej ofiary z młodej krwi. Na dowód pokonania drapieżnika Oddział 1 musiał przynieść jego skórę. Niestety biała broń nie wyrządzała krzywdy kami. Dlatego lew został ukatrupiony poprzez uduszenie. Oczywiście skórę dostarczono, a bogini zażądała rozdania jej najuboższym. Jednak przesądni ludzie odmówili przyjęcia podobnego daru. Obawiali się pośmiertnej zemsty złego bóstwa. Ostatecznie kobieta pozwoliła shinigami zachować skórę zwierzęcia, którą przerobili na czarne szaty. Stąd obecny kolor kimona bogów śmierci.
Tymczasem "Dywizja 2" musiała w imieniu bogini zwalczyć grupę przestępczą zwaną "Hydrą". Główny problem polegał na tym, że nikt nie znał i nigdy nie widział głównodowodzącego siatki przestępczej. Gdziekolwiek oddział likwidował poszczególne grupy wyjętych spod prawa mężczyzn, tam powstawało kilka kolejnych zbiorowisk. Tak jakby ktoś albo coś zdradzało plany bogów śmierci. Wreszcie shinigami postanowili powołać do życia tzw. "Pluton Egzekucyjny". Jak powszechnie wiadomo ich zadaniem była eliminacja wrogów systemu. Można powiedzieć, że odtąd działali szybko i sprawnie niczym cienie. Oczywiście zachowywali również największą dyskrecję. Po kilku miesiącach udało im się wreszcie znaleźć twórców "Hydry". Trzech mężczyzn zostało publicznie skazanych jeszcze tego samego dnia dla potomności. Natomiast resztę członków organizacji przestępczej wygnano w najdalsze okręgi Soul Society, aby poznali co to nędza, bieda, głód i rozpacz. Niestety bogini nie była zadowolona z takiego obrotu spraw. Dlatego wymierzyła "Dywizji 2" połowiczną karę. Podzieliła ich szeregi pomiędzy "Pluton", a "Dywizję". Odtąd obydwie jednostki działają razem, ale są osobnymi tworami. Podlegają pod tego samego kapitana, jednak zajmują się zupełnie czym innym.
Kobieta, chcąc przywrócić wiarę w dobre bóstwa wśród mieszkańców, kazała "Dywizji 3" odnaleźć białą łanię. Zwierzę stanowiło swego rodzaju mityczny symbol łaski, urodzaju oraz dobrobytu. Każdy kto ją zobaczył miał mieć zapewnione szczęście, jak również dobrobyt. Choć łania swym kolorem mocno odstawała od ogólnego gatunku bądź otoczenia, to niestety wyróżniała ją szybkość, zwinność i intelekt. Oddział 3 próżno próbował różnych przynęt, sideł, a nawet zaklęć. Niestety zwierze zawsze umykało, a na magię było całkowicie odporne. Jeden z shinigami użył więc łuku. Przysiadł pomiędzy bujnąć roślinnością, odczekał swoje aż wreszcie postrzelił zwierzę w okolicę tylnej nogi. Oczywiście reszta załogi natychmiast opatrzyła białą łanię. Następnie zabrała "sarenkę" do miasta. Każdy kto chciał mógł dotknąć płochliwą zwierzynę. Tak oto zrodziło się "Miasto Przeczystych Dusz". Mimo wszystko bogini ubolewała nad losem łani. Stąd też zakazała shinigami używania innej broni niż białej. Tymczasem łuk w rękach boga śmierci miał zawsze zwiastować nieszczęście dla jego posiadacza. Dlatego od zarania dziejów nikt jeszcze nie spotkał shinigami którego miecz przybiera formę łuku...
"Dywizja 4" musiała pokonać hollowa, który regularnie siał spustoszenia wśród mieszkańców okolicznych wiosek. Wyglądem przypominał olbrzymiego dzika. Niszczył plony, konsumował wyróżniające się dusze itp. Wprawdzie shinigami powinni być przystosowani do walki z takim przeciwnikiem. Niestety brutalność hollowa zadziwiła ich samych. Ponieśli wtedy wielkie straty w swoich szeregach. Duża część oddziału została ranna. Choć demon ostatecznie został pokonany. Bogini chcąc wynagrodzić cierpienia shinigami zdradziła im zaklęcia lecznicze. Niby właśnie tak powstało kidou medyczne, które używane jest po dziś dzień. Jednak tylko niektórzy mają do nich tzw. rękę albo dar.
Kobieta poprosiła "Dywizję 5" o wymyślenie systemu dróg, który ułatwiłby sprawne poruszanie się. Poza tym shinigami musieli wziąć także pod uwagę uproszczoną kanalizację, systemem nawadniania itp. Wszystko tak, aby mieszkaniec czy handlarz mogli jednocześnie dbać o swoje interesy i ogólną czystość. Między innymi dlatego shinigami wybrali kolisty kształt miasta. Później od centrum odchodziły coraz to szersze okręgi. Natomiast cztery bramy wytyczały główne drogi. Tak oto powstał dzisiejszy kształt Soul Society... Natomiast oddział dostał pozwolenie od bogini na szczerzenie wiedzy wśród shinigami, jak również mieszkańców.
Dalej w książce przeczytałeś, że "Dywizja 6,7 oraz 8" ponownie musiały stawić czoła tzw. pustym. Pierwszy przeciwnik należał do gatunku harpii. Wtedy też bogini obdarzyła shinigami zdolnością chodzenia po niebie. Oczywiście wszystko kręciło się wokół energii duchowej. Niestety obecnie tylko niektórzy umieją opanować tę sztukę do perfekcji. Następny rywal okazał się bykiem. Tutaj rozwiązanie stanowiła siła, a nawet walka wręcz. Dlatego szkoła wprowadziła na stałe Hakudę. Ostatni hollow wyglądał niczym mroczny rumak. Według legendy oprócz dusz zjadał także ludzkie mięso. Choć tutaj także bogowie śmierci znaleźli rozwiązanie. Wystarczyło zwabić przemienioną duszę i wykonać szybką egzekucję. Wtedy też bogini zarządziła, że człowiek, który popełnił grzech ciężki musi odpokutować za swe czyny. Tak oto shinigami zyskali moc osądzania. Złe dusze zsyłali prosto do piekła, a dobre dostawały drugą szansę w postaci odrodzenia.
Następne rozdziały dotyczyły "Dywizji 9, 10 i 11". Kobieta poprosiła Oddział 9 o zdobycie pewnego artefaktu, który należał do neutralnego kami. Element jego garderoby, a konkretniej pas zapewniał ogromną siłę każdemu kto go założył. Bogini uważała, że podobne rzeczy powinni otrzymywać wyłącznie zasłużeni bohaterowie. Choć księga nie zdarzała imienia owego kami, to shinigami zdobyli pas poprzez negocjacje. Konkretnie chodziło o wynalezienie zaawansowanej techniki. Tak oto bogowie śmierci odebrali artefakt, jednocześnie oferując coś podobnie działającego. Jednak tylko w rękach kami miało jakąkolwiek moc. Co konkretnie autor miał na myśli? Nie wiadomo... Oddział 10 wyruszył w góry, aby przyprowadzić od strażnika trzódkę dzikich świń. Te same, których większość handlarzy używa obecnie do transportu. Początkowo właściciel zwierząt nie wyrażał zgody. Jednak shinigami wykonali dla niego poszczególne prace. Choć znacznie opóźniło to ich powrót do domu. Następnie bogini życzyła sobie, aby świnki przekazano najgospodarniejszym mieszkańcom. Niestety tylko kilka rodzin przyjęło podobny dar. Tymczasem Oddział 11 również wyruszył, ale w kierunku pobliskiej doliny. Oni na odmianę musieli zdobyć sadzonkę jabłonki. Podobno najróżniejsze bóstwa ukryły ją wewnątrz podziemnego labiryntu. Oprócz tego budowla zawierała pułapki, jak również nietypowego mieszkańca... Pół byka, pół człowieka. Oczywiście pokonali go bez najmniejszego problemu. Choć labirynt uległ zniszczeniu, gdy wyniesiono jabłonkę. Generalnie do oznaczenia drogi powrotnej shinigami użyli wtedy czarnych motyli. Tymczasem bogini odebrała małe drzewko. Następnie w nagrodę zmieniła nieco umiejętności tych małych owadów. Sama sadzonka, no cóż... Trafiła pod opiekę rolników, którzy mieli zapewnić Soul Society żywność.
Ostatnie z zadań, powierzonych przez kobietę, "Dywizja 13" musiała wykonać w Świecie Żywych. Chodziło o przeprowadzenie psowatego hollowa. Udręczona dusza miała trafić bezpośrednio do Hueco Mondo. Tym sposobem kobieta chciała sprawdzić czy bogowie śmierci postępują wyłącznie wedle swego prawa, czy umieją okazać litość. Szczególnie, że większość dusz momentami zasługiwała na drugą szansę. Nawet niektóre hollowy pragnęły czegoś więcej niż puste egzystowanie. Ostatecznie Oddział 13 złapał psowatego, a następnie otworzył bramy do pustynnego świata. Podobno demon, przez okazaną mu litość, przyrzekł zabijać wyłącznie swoich braci zamiast jakiegokolwiek człowieka. Od tamtej pory potwór siał spore zniszczenie w Hueco Mundo. Czy przeżył dostatecznie długo? Trudno powiedzieć... Jednak bogini za okazany akt łaski obdarzyła shinigami wspomnianymi na zajęciach kwiatami.
Jeśli zaś chodzi o "Dywizję 12", to raczej nigdzie nie mogłeś znaleźć ich sławetnych wyczynów. Mimo wszystko rozum do czegoś zobowiązuje. Poza tym z twoją inteligencją szybko coś wykombinujesz. Przecież nie przepadli niczym kamień w stawie, prawda? Wreszcie skończyłeś spisywać dzieje bogini oraz poszczególnych oddziałów. Całe szczęście minęły zaledwie trzy godzinki. Przynajmniej zdążył jeszcze nacieszyć się przerwą. Tylko trochę szkoda, że zignorowałeś Manę. Zawsze mogłeś zaproponować wspólne studiowanie. Trudno... Nadrobicie kiedy indziej o ile dziewczę zechce rozmawiać. W końcu zwróciłeś książkę i opuściłeś bibliotekę. Skierowałeś swe kroki do najbliższego parku...

z/t
Park

Przede wszystkim Shiro bardzo lubił ciszę oraz spokój panujące wewnątrz tego miejsca. Dlatego bez wahania wybrał stolik pomiędzy regałami. Po cichu liczył, że złotowłosa później jakoś go dostrzeże albo ewentualnie zapyta bibliotekarkę o potrzebne informacje. Tymczasem książki, które miały mu jakoś pomóc, okazały się bezwartościowe. Chyba młodziana najbardziej denerwowały sprzeczności, jak również zawiłości niektórych paragrafów. Po prostu nie rozumiał kto wymyśla podobne rzeczy. Wreszcie panna Kaguya dosłownie przybyła na ratunek. Białowłosy westchnął cicho i spojrzał na dziewczynę zrezygnowanym wzrokiem.
-Tak całkiem szczerze? Znam kary grożące studentom za złamanie regulaminu akademii. Wszystko dzięki jednemu ze współlokatorów. Poza tym zapamiętałem coś niecoś o służbie shinigami oraz najróżniejszych konsekwencjach wynikających z zawodu. Kara śmierci, odebranie mocy, banicja, lochy i takie tam. Słyszałem także, że szlachetne rody zostają wypisane z ksiąg, a nawet degradowane. Reszta stanowi czarną magię. Nawet nie wiem czy istnieje ogólne prawo dla wszystkich… Przepraszam, trafił ci się beznadziejny przypadek.- Chłopak wolał zachować spokój w podobnej sytuacji. Miał nadzieję, że koleżanka wyjaśni mu podstawy ze swojej perspektywy. Miło by było poukładać te ważniejsze paragrafy od tych mało istotnych. Zresztą… Czy szlachta posiadała inne prawa, przywileje, nakazy, zakazy? Gdyby wtedy awansował, to prawdopodobnie już dawno pozyskałby potrzebną wiedzę.

Nareszcie korepetycje z prawa Gotei 13 ruszyły pełną parą. Oczywiście Shiro słuchał słów koleżanki z należytą uwagą. Prawdę powiedziawszy szczerze go zaskoczyła, gdy wspomniała o nastawieniu. Dotąd białowłosy nie zdawał sobie sprawy, że mógł nazbyt poważnie traktować jakiekolwiek rzeczy. Wreszcie kulturalnie przytaknął i spróbował się lekko, ale przyjaźnie uśmiechnąć. Wszelkie wskazówki złotowłosej zapisywał w swoim notatniku. Dobrze byłoby prześledzić poszczególne partie materiału niż wkuwać ciężkie woluminy na pamięć. Całe szczęście Kaguya obdarzyła go minimalnym zaufaniem, bo zaczęła wyrażać własne zdanie odnośnie całej sytuacji. W końcu Shiro postanowił zaryzykować , żeby diametralnie zmienić temat. Sprawa dziwnych, tajemniczych snów ciążyła mu niczym kotwica, a dogodniejszej okazji raczej nie będzie…
-Słuchaj Kaguya-san… Nie wiem, jak powinienem zacząć tę rozmowę. Właściwie to co powiem jest dla mnie trudne oraz mało zrozumiałe. Od jakiegoś czasu miewam sny o szlacheckiej rodzinie. Niby nic dziwnego, ale ja nie rozróżniam tych ludzi. Problem polega na tym, że… Ty także tam występujesz jako księżniczka albo wysoko urodzona panienka. Czy masz czasami wrażenie, że kiedyś się spotkaliśmy?-Shiro nie był całkowicie pewien czy powinien poznać odpowiedź. Technicznie panienka mogła go skłamać albo robić sobie żarty z podobnej sytuacji. Z jej przewrotnym charakterem trudno było wyczuć nadchodzącą burzę. Ostatecznie poliki chłopaka zmieniły kolor na lekko różowy. Jednak młodzian nie opuścił wzroku i właśnie podziwiał urodę koleżanki.

Chyba właśnie nadszedł moment, gdy rzeczywistość znacznie przerosła oczekiwania chłopaka. Praktycznie znów na własne życzenie skomplikował sobie życie. Owszem mógł udawać, że te dziwne rzeczy są wyłącznie przypadkiem albo darem od losu, ale co później... Po prostu chciał wiedzieć dlaczego jego sny dotyczyły właśnie koleżanki. Tamtego dnia w bibliotece Shiron wydawało się, że ona również to poczuła. Jakaś dziwna moc, nostalgia połączona ze wspomnieniami. Tylko kiedy i gdzie przeżyli coś razem… ”Może te sny są naszymi wspomnieniami z poprzedniego życia? Cholera… Dlaczego… Dlaczego właśnie teraz… Dlaczego właśnie ona… Przecież byłem zauroczony w swojej dawnej nauczycielce, a nawet swego czasu w panience Nami… Wszystko minęło z biegiem czasu, a Kaguya….” Białowłosy westchnął ciężko i spojrzał w kierunku okna. Milczał przez dłuższą chwilę aż wreszcie bezsilnie wzruszył ramionami.
-Sam nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Jestem równie zagubiony co ty. Gdy spotkaliśmy się pierwszy raz w bibliotece, to miałem dziwne wrażenie. Myślałem, że może gdzieś już ciebie widziałem. Pewnie zignorowałbym zajście, gdyby nie wszystkie tajemnicze sprawy wokół. Słyszałaś o zaginięciu sensei Natsuo?- Shiro doskonale wiedział, że ponownie zmienia temat. Jednak próbował dostrzec w tym jakiś głębszy sens czy jakiekolwiek znaczenie. Chyba tylko bóstwo potrafiłoby odpowiedzieć na nurtujące go pytania.
-Przepraszam Kaguya – san. Nie chciałem ciebie zdenerwować czy zakłopotać. Miałem nadzieję, że razem jakoś znajdziemy odpowiedź. Jednak nie zamierzam niczego wymagać. Mam tylko ostatnie pytanie… Co mógłbym podarować lisiemu bóstwo jako prezent? Myślisz, że jedwabne wstążki zdałyby egzamin?- W końcu chłopak słyszał od lisiego towarzysza mnóstwo odniesień do płci pięknej. Dzięki jedwabnym wstążkom mógłby dawać im znak, że modlitwy zostały wysłuchane. Mało tego… Zdobyłby więcej wyznawczyń, bo kobiety skrycie lubiły takie podarki… Chyba…

Niby wszystko wydawało się ładne i proste, ale w rzeczywistości takie nie było. Przypadkowe wydarzenia, które miały miejsce w ciągu tego roku, zakrawały o czyste szaleństwo albo boską ingerencję. Może Shiro faktycznie próbował ulepić przysłowiowy garnek z piasku zamiast po prostu przetopić dostępny surowiec na szkło… Przynajmniej panienka zwracała uwagę na szczegóły i pobieżnie oceniła otoczenie. Czy powinni kontynuować tą rozmowę tutaj? Mniejsza… Chłopak musiał wybrać między szczerością, a ewentualnymi plotkami ze strony uczniów. Już kilka łatek mu dali, więc dodatkowa różnicy nie zrobi. Większą trudność sprawiało mu ubranie większości spraw w odpowiednie słowa…
-Przepraszam. Po prostu nie jest mi łatwo o tym wszystkim rozmawiać. Nie chcę wyjść na jakiegoś paranoika, wizjonera czy szaleńca. Widzisz… Podczas turnieju Natuso sensei został zaatakowany przez dziwną istotę. Ten mężczyzna nosił strój podobny do shinigami, ale nim nie był. Jego moc znacznie przekraczała nasze dziecinne umiejętności. Rzucałem jedno zaklęcie za drugim aż straciłem przytomność. Dlatego nie ukończyliśmy pierwszego etapu… Potem ta sprawa z awansem niektórych uczniów. Mam dziwną teorię. Według mnie większość z nich była powiązana z boginią Amaterasu. Jeszcze rozmawiałem z lisim kami, a dodatkowo te sny o naszej przeszłości. Dziewczyny plotkują, że jestem jakimś księciem zaginionego królestwa… Teraz powinnaś zrozumieć czemu nie łatwo przychodzi mi rozmowa na podobne tematy.-- Wreszcie Shiro wyrzucił z siebie większą część prawdy, która od jakiegoś czasu zaczynała mu ciążyć na barkach. Oczywiście białowłosy zachował przy tym konspiracyjny szept. Lepiej, aby nawet bibliotekarka nie miała wglądu do czegokolwiek. Wreszcie młodzian spojrzał na półki pełne książek. Oczywiście celowo przemilczał sprawę amuletu czy proponowanego awansu. Po prostu próbował jakoś chronić dziewczynę i zbędnie jej nie narażać. W końcu nauczyciele mogli ich wziąć pod lupę za intrygi szkodzące dobremu imieniu akademii.
-Może… Może istniał kiedyś ród, który został ukarany i odebrano mu wszelkie prawa. Czy powinniśmy najpierw szukać informacji w tutejszych książkach?- Białowłosy próbował dostrzec jakiś tytuł dotyczący historii poszczególnych rodów. Gdyby tylko raz pamięć odnośnie przeszłości zadziałała jak trzeba… "Kim ona kiedyś dla mnie była? Siostrą? Księżniczką? Narzeczoną? Zakazaną miłością? Proszę... Bogini Amaterasu, bogini Inari... Choć raz dajcie mi jasną odpowiedź..." Shiro skierował wewnętrzne błagania do tych dwóch bóstw. Był szczery, zdesperowany i zagubiony, więc liczył na lekką pomoc, a raczej cokolwiek...

Trzeba szczerze przyznać, że koleżanka należała do grona osób stanowczych oraz nieco tajemniczych. Praktycznie mało mówiła o sobie, jednak swoim temperamentem zdecydowanie przewyższała inne kobiety. Chyba właśnie to tak urzekło białowłosego. Mimo wszystko Kaguya zaskakiwała go z każdą chwilą. Niby z początku próbowała pocieszyć, ale później wzięła Shiro pod włos. Która panna poucza dorosłego chłopa odnośnie jego niewłaściwego zachowania?! "Wojownicze serce... Tylko jak je podbić i sprawić, żeby patrzyła na mnie przychylniejszym wzrokiem..." Ostatecznie młodzian porzucił podobne rozmyślania. Dziewczyna miała rację i należało najpierw rozwiązać sprawę. Poza tym chwilowe miłostki mogły znacznie skomplikować zaistniały problem. Chyba, że kiedyś serce Shiro należało właśnie do owej pannicy. Trudno coś konkretnie zgadnąć, a z samymi domysłami nigdzie nie dojdą.
-Wiesz Kaguya-sama... Twój pomysł jest naprawdę dobry. W końcu one żyją o wiele dłużej niż zwykłe dusze i dostrzegają więcej. Jakiś punkt zaczepienia już jest. Jeśli się czegoś konkretnego dowiem, to zaraz ciebie poinformuję. Poza tym wypadałoby odwiedzić rodzinne strony. Może moja mama rzuci trochę światła na historię naszej rodziny. W końcu nigdy nie poznałem swego ojca. Nawet nie wiem, gdzie musiałbym go szukać...- Białowłosy zakończył swój wywód z lepszym nastawieniem. Mógł sprawdzić obydwa tropy i wyciągnąć na ich podstawie jakieś wnioski. Zapytać nigdy nie zaszkodzi. Jeśli utkną w martwym punkcie, to przynajmniej ze świadomością, że próbowali czegokolwiek. Ostatecznie chłopak czekał na reakcję koleżanki. Pragnął uniknąć kolejnych nieporozumień ze mianą tematów. Czy powinni powrócić do przerwanej lekcji? Może wypadałoby jednak wypożyczyć książkę odnośnie zapomnianych rodów?

Ostatecznie korepetycje okazały się świetnym pomysłem. Po pierwsze koleżanka naprawdę umiała wskazać oraz wyjaśnić najważniejsze tematy. Druga sprawa dotyczyła ich wspólnego pochodzenia. Można powiedzieć, że Shiro upiekł dwie pieczenie przy jednym ogniu. Teraz tylko wypadało dotrzymać słowa i zdać zadowalająco egzamin poprawkowy. Wreszcie obydwoje przebrnęli przez przygotowane wcześniej materiały. Chłopak czuł psychiczne zmęczenie, ale jednocześnie był zadowolony. Dzięki panience wreszcie zaczął rozumieć treść swoich lekcyjnych notatek. ”Ciekawe czy Kaguya wiążę swoją karierę ze szkolnictwem? Stanowiliby mocny kontrast z Ichiro… Pożyjemy, zobaczymy… Chwilowo skup się na umówionych sprawach!” Myśli białowłosego momentalnie uleciały, gdy złotowłosa zadała pytanie. Generalnie mógłby posiedzieć dłużej, ale wolał przestrzegać przepisów szkolnych. Szczególnie, że niedawno wyprostował relacje pomiędzy nim, a współlokatorami.
-Też już będę szedł. Przygotuję sobie listę książek, a jutro może odwiedzę rodzinę… Dziękuję Kaguya-sama za pomoc. Życzę dobrej nocy…- Shiro starał się zachowywać cicho, jak również uprzejmie w stronę koleżanki. Koniec końców pozbierał książki i zaczął uporządkowywać ich wspólne miejsce pracy. Kiedy skoczył pomaszerował od razu do pokoju. Tam posegregował notatki, a następnie zaliczył stołówkę (kolacja)  i prysznic. Ostatecznie Shiro zakończył dzień wcześniejszym pójściem spać.
Następnego poranka wstał dość późno, ale przynajmniej czuł się wypoczęty. Postanowił poświęcić ten dzień na solidną porcję nauki. Dlatego zebrał sporządzone już materiały i pomaszerował do biblioteki. Tam spędził kilka godzin czytając książki odnośnie dokonań kapitanów poszczególnych oddziałów. Białowłosy uznał, że warto wiedzieć podobne rzeczy.  Później skierował swe kroki na stołówkę (śniadanie), a potem wrócił do powtarzania wskazanego przez koleżankę  materiału. Shiro po prostu próbował ogarnąć większość zagadnień przed końcem tygodnia. W końcu wypadałoby odwiedzić ukochaną matkę, aby wreszcie poznać własne korzenie. Studiowanie przerwał dopiero późnym popołudniem, kiedy tekst zaczął przypominać migoczące punkciki. Generalnie Shiro wolał nie męczyć dalej oczu. Ponownie odłożyło tomiszcza na miejsce, aby  później odwiedzić magiczne miejsce pełne pysznych zapachów. Dzięki sytej obiado-kolacji odzyskał nieco energii. Dzięki temu wieczorem opuścił akademię w celach treningowych. Standardowo zaczął od krótkiej rozgrzewki, czyli biegu wokół stawu. Następnie zmuszał swoje ciało do sprintu aż wreszcie odwiedził pobliski lasek. Cała przyjemność nie trwała długo, ponieważ białowłosy wolał uniknąć skręcenia nogi bądź poważniejszego złamania. Poza tym dodatkowe szlabany stanowiłyby poważny problem. Dzień zakończył szybkim prysznicem, powtórzeniem notatek, jak również krótką rozmową ze współlokatorami. Chciał ich poinformować, że następnego dnia prawdopodobnie wróci dopiero nocną porą. W końcu powinni uszanować rodzinne tradycje, prawda?
Następnego dnia Shiro spakował potrzebne rzeczy do podręcznej torby np. prowiant, wodę, notatnik, pióro, dodatkowy szalik i rękawiczki. Pożegnał współlokatorów i opuścił mury akademii. Postanowił wrócić do rodzinnego domu. Podczas trwania nauki rzadko odwiedzał to miejsce. Mimo wszystko gdzieś wewnątrz czuł niepokój, jak również nostalgię. Czy rodzicielka odsłoni przed nim karty historii? Może jego ojciec jeszcze żyje i gdzieś pracuje…


(PS. 1. Uznałam, że pannica poszła od razu w swoją stronę...
PS. 2. Przepraszam, że tak długo...)