Sala treningowa Kidou

Kolejna nudna lekcja. Czuła się trochę jak pod koniec roku. Zdziwiła się że w jej głowie pojawił się przebłysk wspomnień z życia. -Dobrze, że przynajmniej dał nam ciekawszą pracę domową. Pewnie zajmę się nią po spotkaniu.-pomyślała. Kiedy pomyślała o tym, że kolejnymi zajęciami jest medytacja mimowolnie jęknęła cicho. Miała nadzieję że coś jej dadzą. Miała trochę dłuższą przerwę więc postanowiła coś zjeść. Z torby wyciągnęła jabłko. Tym razem bez większych problemów dotarła do sali. Szła na tyle wolnym tempem, że zdążyła wejść do sali chwilę przed rozpoczęciem zajęć.

Posiłek w czasie przerwy był krzepiący, zaś ty nabrałaś kolejnej energii przed lekcją. Gdy już byłaś na miejscu nauczyciel odezwał się do was.
- Dziś będziecie dalej zgłębiać własną duszę i rozwijać swoje umiejętności z tym związane. Zauważyłem, że tylko nieliczne osoby spośród was mają to opanowane na zadowalającym poziomie. Dlatego też zacznijcie więcej ćwiczyć i starać się. Jest to bowiem wymagane, aby w przyszłości ukończyć pomyślnie niektóre z testów.
Zapowiadała się ciężka praca i nauka.

-Ciekawe kogo Sensei miał na myśli....-taka myśl przebiegła przez umysł dziewczyny, choć ta nie była tym specjalnie zainteresowana. Cieszyła się jednak z tego, że ta lekcja może nie być taka nudna jak poprzednie. Yoshizaki zastanawiała się co tak dokładnie będą musieli zrobić dzisiaj. Miała nadzieję, że przy okazji uda jej się opanować mętlik w głowie. Który jak nigdy utrudniał życie dziewczynie.

- Skupcie się na tym co tu i teraz. Odnajdźcie swój własny świat, swoją wewnętrzną duszę. Będziecie wiedzieć, kiedy to nastąpi. Będzie to również dla mnie widoczne kto się stara a kto nie. Zajmijcie zatem miejsca i zaczynajcie. - sensei założył ręce na plecy i stanął spoglądając na was w oczekiwaniu. Uczniowie z różnym poziomem zaangażowania zabrali się do wykonywania zadanego ćwiczenia.

Katsuko spróbowała się skupić. Przez kłębiące się w jej głowie rożne myśli było to trudne. Udało jej się dopiero po jakichś 10 minutach od rozpoczęcia. Odnaleźć własny świat...-powtarzała przez jakiś czas. Kiedy zorientowała się że to robi, przestała. Choć było to trudne w końcu na tyle się skupiła, że spróbowała w sobie coś odnaleźć. Przez dość długą chwile nie widziała nic prócz ciemności spowodowanej zamknięciem powiek. Jednak obraz robił się jaśniejszy. Powodem nie było otwieranie powiek, po prostu... robiło się jaśniej. Kiedy otworzyła dotąd zamknięte oczy, zobaczyła jezioro albo morze. Nie wiedziała co to jest, bo nie było widać drugiego brzegu. Kiedy się odwróciła zobaczył za sobą gęsty las. -Jeśli to jest mój wewnętrzny świat… jestem pokręcona. Myślałam, że to będzie jedno konkretne miejsce…. To mi trochę przypomina to co kiedyś widziałam we śnie…-Katsu chwilę stała w miejscu. Odpuściła sobie jednak myślenie na ten temat i postanowiła się przespacerować. Kiedy szła brzegiem jeziora kilkakrotnie czuła się jakby nie była tu sama. -Pewnie mi się wydawało-szepnęła. Nie wiedziała ile czasu minęło. Jak zauważyła mimo, że było tu słońce nie zmieniało ono miejsca na niebie. Zastanawiała się jak powinna wrócić. I kiedy tylko o tym pomyślała świat w którym była zaczął się zamazywać. Gdy znowu otworzyła oczy była zobaczyła, że znowu jest w sali.

Podróż po swej duszy miałaś nader udaną. Potrafiłaś się uspokoić i wyciszyć. Obecność kogoś jeszcze mogłaś sobie tłumaczyć pozostałością, która była powiązana z klątwa, jaką posiadałaś. Choć z drugiej strony to mógł być ten, który niegdyś ci oznajmił, że należysz do niego. W tej jednak chwili niczego nie mogłaś być pewna.
Będąc zarówno ciałem jak i duchem znów na sali zdałaś sobie sprawę, że ta lekcja jednak czegoś cię nauczyła. Coś jednak zyskałaś.
- Spodziewałem się lepszych wyników po was. Ale nie martwcie się, jeszcze kilkakrotnie wrócimy do tego ćwiczenia, nim ukończycie ten rok. - odezwał się sensei, a po krótkim czasie opuścił salę. Oznaczało to koniec zajęć. Pora dnia za oknem zresztą to potwierdzała, bowiem było już popołudnie. Jedno z głowy, pozostała jeszcze druga sprawa na dziś - Koji.



[+4 Reiatsu, uzupełnij sobie PR o 20]

Dziewczyna w końcu nie miała mętliku w głowie. Cieszyła się że ta lekcja przyniosła jej coś. A dokładniej spokój i opanowanie. Nie miała żadnych pytań do nauczyciela więc wyszła jako jedna z pierwszych. Kiedy w końcu wyszła przed budynek akademii rozejrzała się szukając wzrokiem Koji'ego. Stał kawałek od niej. Chyba była sam. Ale tego dziewczyna nie była pewna w 100 procentach. Zaczęła iść w jego stronę. Kiedy do niego dochodzi do chłopaka -Cześć, jak minął ci dzień?-spytała na wejściu radosnym głosem.

Koji spojrzał na ciebie leniwie. W ustach trzymał jakąś słomkę, którą przygryzał.
- Leniwie, nic szczególnego. - wzruszył ramionami. - Co to zatem za sprawa, którą chciałaś mi przedstawić ? Chyba nie jest to jakaś nudna prośba. - wydawało się, że nie traktował cię zbyt poważnie, raczej jako kolejną zauroczoną dziewczynę, albo kogoś, kto chce by go wyręczyć w czymś.

Katsuko westchnęła pod nosem. -Nigdy się nie zmienisz... Nie jest to żadna jak to ująłeś "nudna prośba"-powiedziała Yoshizaki jednocześnie zastanawiając się czy ten chłopak przypadkiem jej nie przejrzał. Mimo strachu wewnątrz siebie mówiła spokojnym i wesołym głosem. Zauważyła jakie podejście ma do niej chłopak, ale zacisnęła zęby i miała zamiar dalej prowadzić tą całą szopkę. -Więc co mogę dla ciebie zrobić?-spytała spoglądając ukradkiem na leniwego kolegę.

- Hmm ? - spojrzał na ciebie lekko odwracając głowę - To chyba ty chciałaś czegoś ode mnie, a teraz nagle ty pytasz, co możesz dla mnie zrobić ?
Odwrócił z powrotem głowę i ruszył ku ulicom Rukongai.
- Jeśli tak bardzo chcesz coś dla mnie zrobić, to pobiegnij dookoła Seireitei. Dwa razy. A przy okazji zrób mi zakupy na kolacje. Rybę, ryż, trochę przypraw... - najwyraźniej bawił się tobą.

Kiedy chłopak nie patrzył zacisnęła ręce w pięści i mocniej zacisnęła szczękę. Zajęło jej to chwilę. Mimo wszystko musiał być dla niego miła. Nie mogła tego zawalić. Nie po tym jak się zgodziła. -Nie ma to jak taka osoba jak ty. Może wpadniesz do mnie na kolacje. No chyba, że masz na dziś inne plany?-spytała doganiając go i nieco wyprzedzając.

- Nie mam dziś żadnych planów. - odpowiedział odwracając głowę w twoim kierunku. Milczał przez chwilę, gdy tak szliście uliczkami Soul Society- A skoro masz zamiar przygotować mi kolację, to również z chęcią skorzystam z kąpieli. O której mam się pojawić u ciebie ?

-Czy to dobry pomysł... ehhh muszę jakoś rozsądnie to poprowadzić-pomyślała. -Około 19... możesz nawet wcześniej jeśli chcesz. Ja coś ugotuje do tego czasu.-odparła przeciągając się lekko. Szli jeszcze kawałek razem, po czym Yoshizaki zdecydowała, że szybciej wróci do domu. Musiała trochę ogarnąć cały dom.

Koji tylko skinął głową po czym ruszył dalej. Ty zaś pomknęłaś do domu.


=> Pisz u siebie

Takeshi Masuda

Gdy chłopak dotarł do akademii miał jeszcze kilkanaście minut do rozpoczęcia zajęć. Zdołał więc bez trudności odnaleźć salę do trenowania zaklęć w której miała odbyć się pierwsza w jego życiu lekcja magii. Na miejscu była już niemal cała grupa w większości składająca się z chłopaków, którzy przedstawiali sobą całą gamę najróżniejszych wyglądów. Kilka osobniczek płci pięknej wzbogacało jednak cały tłumek. Chłopak mógł bez trudności policzyć teraz jaka dokładnie była proporcja obu płci w jego grupie a wynosiła ona 3 do 1. Grupa 2 - 1 składała się bowiem z 15 chłopaków oraz pięciu dziewczyn.

[ta proporcja to jest 3 do 1]

Chłopak powolnym krokiem zmierzał w kierunku osób z jego grupy. Obserwował każdego po trochu. Zwracał uwagę na ich mimikę twarzy oraz sposób gestykulowania. Starał się uzyskać o nich jak najwięcej informacji. Jednak nie miał zamiaru z nikim się zaprzyjaźniać. I tak w przyszłości jest mała szansa, że trafią do tego samego dywizjonu, a nawet jeśli, to i tak nie będzie miał wtedy czasu na spotkania towarzyskie; a poza tym, śmierć jednego z takich znajomych odbiłaby się jakimś tam echem w jego sercu, przez co Takeshi sam mógłby popaść w jakiegoś rodzaju strach przed śmiercią czy coś tego typu, a takiej przyszłości bynajmniej z sobą nie wiąże. Młodzieniec ruszył więc w stronę drzwi do sali od nauki Kidou, w ogóle nie zwracając uwagi na jakieś zaczepki innych w stosunku do niego. Gdy wszedł do środka, stanął w rogu pomieszczenia, opierając się plecami o ścianę. Rozglądał się za kimś, kto mógł wyglądać na nauczyciela…

(Upraszam o wybaczenie. Wyraźnie długa aktywność osłabia nieco sprawność mojego, i tak nie najlepszego, umysłu)

Uczniowie najwyraźniej nie zamierzali się narzucać. Co prawda jedna osoba, wysoka, czarnowłosa i szczupła dziewczyna, machnęła w jego stronę i najwyraźniej zamierzała podejść z chęcią przedstawienia się. Została jednak zignorowana na co zareagowała opuszczając za rękę i spoglądając nieco w dół. Nie wyglądał jednak na specjalnie przejętą, najzwyczajniej w świecie wróciła do reszty grupy by kontynuować "zapoznawanie się" z innymi nowymi uczniami.

Takeshi bez żadnych trudności wszedł do sali treningowej, ta była jednak jeszcze pusta. Nie było w tym jednak nic specjalnie dziwnego, zajęcia bowiem rozpocząć się miały nie szybciej niż za dziesięć minut. Pierwsze osoby pojawił się w "pomieszczeniu" na dwie minuty przed przysłowiowym dzwonkiem. Zaraz za nimi do środka wlała się cała grupa uczniów. Większość z nich wyglądała na nieco zakłopotanych, zapewne po raz pierwszy widzieli salę bez dachu i nie byli pewni co w ogóle powinni zrobić. Nie było w tym jednak nic specjalnie dziwnego, w końcu był to pierwsze zajęcia jakie miały się odbyć.

Tuż przed ostatecznym czasem rozpoczęcia zajęć drzwi sali otwarł się po raz kolejny. W drzwiach ukazał się wysoki, raczej szczupły mężczyzna o ciemnych włosach i delikatnym zaroście. Na ramiona narzucony miał biały płaszcz nauczyciela, zaś w dłoni dzierżył niewielką książkę. Nie rozglądając się na boki ruszył szybkim krokiem przez środek sali, zaś gdy stanął w połowie drogi między tarczami "strzelniczymi" a uczniami przystanął, odwrócił się na pięcie i otworzył swoją książkę przyglądając się z uwagą jednej ze stron.
- No dobra, to co ćwiczyliśmy ostatnio? - zapytał nie spoglądając nawet na uczniów. Większość grupy zdębiała kompletnie. Cała reszta postanowiła zachować taktyczne milczenie. Ostatecznie wiec przez kilka chwil nikt się nie odezwał. Spojrzenia wszystkich wpatrywały się w napięciu w postać nauczyciela.

- Ostatnio nie było lekcji - powiedział bez namysłu Takeshi, po chwili dodając - Dzisiaj jest pierwsza.
Chłopak dopiero teraz zrozumiał, że tylko on coś powiedział, nikt inny nie miał odwagi. Młokos wiedział, że teraz wszyscy będą patrzeć na niego, czego wręcz nie znosił. Zaczął przyglądać się nauczycielowi. Dla młodzieniaszka jego przełożony wyglądał na inteligentnego faceta. Takeshi starał się skupić, jednak bardzo się denerwował. Chciał jak najszybciej usłyszeć odpowiedź. Wiedział w końcu, jak ważne jest pierwsze wrażenie.

[przepraszam, że tak słabo, ale pisałem pod presją czasu]

Reakcja pozostałych była, przynajmniej w większości, nader przewidywalna. Niemal cała grupa zerknęła bowiem na Takeshiego, który to postanowił przerwać powstałą ciszę. Jedynie jeden z chłopaków, niski, krępy i obdarzony przez naturę piegami, nawet się nie poruszył. Siedział jedynie z tyłu na ziemi opierając się plecami o ścianę i wgapiał się w niebo wzrokiem który obwieszczał wszem i wobec "nikogo nie ma w domu". Mimo wszystko Takeshi nie był otoczony wrogością czy uprzedzeniem. Reszta uczniów zdawała się spoglądać w jego stronę z ulgą, w końcu i tak ktoś musiał poinformować nauczyciela o tym iż trafił na całkowicie świeży nabytek akademii. Chłopak wyręczył więc kogoś innego, kto w cale nie miał ochoty się odzywać.

Nauczyciel zaś przez chwilę jeszcze przyglądał się książeczce, natomiast po kilku sekundach zerknął na uczniów z nieco zakłopotaną miną.
- Too... wy nie jesteście grupą 2-3? A byłem niemal pewny, że dzisiaj zaczynam z nimi... A możne to był plan z zeszłego roku...? No! Nie ważne!- Mężczyzna mówił dość szybko i raczej cicho, najpewniej bardziej do siebie niż do uczniów. PO chwili zaś na jego twarzy zagościł miły uśmiech.
- Przepraszam za tą pomyłkę, wybaczycie prawda? Jestem Kuronomatsuki Ichiro i witam was w akademii no i na pierwszej lekcji kidou! - Dodał po krótkiej chwili milczenia głośniejszym i bardziej uroczystym tonem. - A skoro jesteście z klasy pierwszej to poproszę abyście się przedstawili no i powiedzieli czy wiecie coś o demonicznej magii. Proszę niech zacznie... Pani! - nauczyciel wskazał palcem na wysoką, czarnowłosą dziewczynę która uprzednio chciała się przedstawić Takeshiemu. Ta zaś, lekko zaskoczona, zaczęła odpowiadać.
- Jestem Megumi Kajitani no i.... pochodzę z 75 okręgu Rukongai i niewiele wiem o kidou... - Dziewczyna wyglądała na nieco zawstydzoną. Zapewne dla tego iż większość uczniów akademii należała do szlachetnie urodzonych bądź mieszkających w pierwszych 10 okręgach.

Następnie zaś palec nauczyciela zaczął wskazywać kolejne osoby, jedynie nieliczne nie miały żadnej styczności z kidou. Zazwyczaj jednak znajomość demonicznej magii była na poziomie bardzo niskim bądź zupełnie podstawowym. Ostatecznie zaś nadeszła kolej by i Takeshi przedstawił się całej grupie. Gdy nauczyciel wskazał na niego palcem chłopak po raz kolejny był w centrum zainteresowania całej grupy.

Takeshi na początku nie wiedział co powiedzieć. Czuł na sobie żar spojrzeń innych istot. Rozglądał się po sali myśląc nad swoim „przemówieniem”. Po chwili spuścił głowę w dół. Zaczął słyszeć wiele dziwnych myśli, jednak po chwili miał już obmyślony plan przedstawienia się. Uniósł głowę, głośno przełknął ślinę i zaczął mówić…
- Masuda Takeshi, pochodzę ze wschodniej części Rukongai, a dokładniej z 69 okręgu – powiedział dość uroczystym tonem; w tym momencie zatrzymał się, by nabrać powietrza i się uspokoić – Zakres wiedzy na temat Kidou mam, hmm… ujmę to tak, znam kilka Hadou oraz Bakudou i lubię z nich korzystać. To tyle… – oznajmił lekko zakłopotany, choć już trochę luźniej. Dopiero teraz odetchnął z ulgą. Na jego twarzy zagościł, dość rzadko pojawiający się, uśmiech. Odepchnął się plecami od ściany i przez moment się skrzywił, ponieważ boken zaczął go uwierać w plecy, co powodowało dosyć nieprzyjemny ból. Podszedł w stronę reszty uczniów i zaczął z uwagą przysłuchiwać się „opowieściom” pozostałych.

Cała grupa została, bądź co bądź, zmuszona do opowiedzenia czegoś o sobie. Okazało się iż niemal dokładnie cała grupa była słabsza w zakresie kidou od Takeshiego. Co prawda inni nie mogli tego raczej stwierdzić, gdyż chłopak nie pochwalił się numerkami zaklęć których zdołał się już nauczyć, ale Masuda wiedział swoje i czuł się nawet całkiem dumny. W końcu oznaczać to mogło tylko tyle iż będzie dysponował umiejętnościami wyróżniającymi go na tle reszty... co po dłuższym zastanowieniu miało także sporo wad.

Gdy tylko przedstawianie się dobiegło końca nauczyciel uśmiechnął się promiennie do swoich nowych podopiecznych, po czym zaczął pokrótce opisywać teorię dotyczącą kidou. Niezbyt długi wykład tłumaczył najprostsze zasady dotyczące demonicznej magii, takie jak podział miedzy bakodou i hadou czy numerację. Następnie zaś pełen energii nauczyciel zaczął rozstawiać swoich uczniów przodem do tarcz. Po krótkiej instrukcji dotyczącej rzucania jednego z najprostszych czarów - shou, nakazał swoim podopiecznym powtórzenie zadanego ćwiczenia. Młodzi uczniowie akademii shinigami podejmowali lepsze bądź gorsze próby użycia zaklęcia. Jedenastą osobą z kolei miał być Takeshi, któremu wydawało się iż mógł by podjąć całkiem udaną próbę rzucenia prostego kidou. Pytanie brzmiało jednak, czy chciał się popisywać przed resztą uczniów? W końcu jeszcze nikomu przed nim nie udało się w pełni użyć shou.

Takeshi z uwagą przyglądał się próbom użycia zaklęcia przez innych uczniów. Patrzył, jak oni je wykonują, by później samemu spróbować. W końcu nadeszła jego kolej. Chłopak wiedział, że jeśli mu się uda, to wszyscy będą myśleli, iż się popisuje. Jednak on nie chciał tak robić. Miał zamiar nauczyć się tego Hadou, bo wiedział, że w przyszłości, w sytuacji zagrażającej jego życiu bądź zdrowiu, to zaklęcie może mu się przydać. Pragnął także powiększyć zasób poznanych Kidou, ponieważ, jak wcześniej mówił podczas przedstawiania się, lubił z nich korzystać. Młodzieniec ustawił się naprzeciwko tarczy. Wyobraził sobie, że przed nim znajdują się olbrzymie, ciemnej barwy wrota, które bardzo powoli się otwierają. Chłopak podszedł do nich, a następnie, gdy przejście było dostatecznie szerokie, przekroczył je. Wokół niego zaczęło pojawiać się mnóstwo niebieskich błyskawic, które go przeszywały. Wrota były czymś na wzór bariery, jaką młody Masuda musi pokonać, aby nauczyć się zaklęcia, a błyskawice, reiatsu kumulującym się w jego ciele. Takeshi poczuł nagły przypływ energii, które przeszyło jego organizm i kumulowało się w palcu wskazującym prawej ręki. Młodzieniaszek wystawił przed siebie ten palec, celując w środek tarczy.
- Zaklęcie destrukcyjne numer jeden - Pchnięcie! – niezbyt głośno krzyknął, zamykając oczy, ponieważ nie chciał widzieć finału tego wydarzenia.

Chłopak poczuł jedynie jak energia zaklęcia opuszcza jego ciało. Nie widział więcej bowiem zamknął oczy. Na sali nastała jednak cisza. Dopiero po kilku sekundach ze swojej lewej chłopak usłyszał klaskanie. Do pierwszej, pojedynczej pary dłoni po chwili dołączyło kilka innych. W tedy też chłopak otworzył oczy i spojrzał przed siebie. Tarcza kołysała się lekko uderzona zaklęciem odrzucającym. Co prawda nie było na niej widać żadnych uszkodzeń, ale nie taki w końcu miał być skutek czaru. Połączenie tego faktu z klaskaniem mogło oznaczać tylko jedno - chłopakowi udało się użyć shou, choć zapewne nauczenie się tego kidou wymagało by przynajmniej kilku jeszcze powtórzeń.

Owacje nie trwały długo, jednakże i tak chłopak dobrze wiedział iż obecnie jest w centrum zainteresowania dosłownie całej grupy.
- Brawo Takeshi! - Nauczyciel uśmiechnął się radośnie, najwyraźniej ciesząc się z ładnego występu wychowanka. - Zdaje się, że masz spory potencjał przynajmniej jeśli chodzi o kidou. Jeśli będziesz ciężko pracował masz szansę być kiedyś naprawdę dobry w demonicznej magii.

Kolejne osoby rzucały zaklęcia z nie najlepszym skutkiem. Czary albo nie dolatywały do celu, albo też w niego nie trafiały. Jeśli zaś w ogóle w coś trafił to zwykle w sam brzeg tarczy. Spośród wszystkich wyróżniały się jedynie występy dwójki osób.

Wysoka, czarnowłosa dziewczyna skupiła się i wykrzyczała ze sporą dozą energii inkantację, która w cale nie była skomplikowana. Następnie zamknęła oczy i... została z impetem odrzucona do tyłu. To samo zresztą stało się z nauczycielem który stał obok niej. W miejscu gdzie przed chwilą stała dziewczyna unosił się delikatny, biały dymek. Najwyraźniej zaklęcie się nie udało, niemniej trzeba było przyznać iż miało to pewne zastosowanie bojowe. Czarnowłosa dziewczyna, która najwyraźniej nie czułą się najlepiej po upadku, została odsunięta na bok i oparta o ścianę. Nauczyciel, który podniósł się szybko z ziemi uklęknął zaś przy niej. Prawą dłoń ułożył tuż za jej potylicą, po czym zaczęło bić z niej zielonkawe światło. Po krótkiej chwili wykładowca ułożył dziewczynę wygodniej przy ścianie, ta zaś odzyskała przytomność po niespełna pięciu minutach i wyglądała na zaskoczoną, a przy tym nieco zawstydzoną.

Kolejny wyróżniający się występ był dokonaniem krępego, piegowatego chłopaka. Uczeń z miną wyrażającą irytację wyciągnął dłoń, wypowiedział cicho inkantację zaś czar pomknął w stronę tarczy i z impetem łupnął w sam jej środek. Cel, którego podstawa nadwątlona była uprzednio przez występ Takeshiego, ugiął się mocno. Kij na którym stał pękł lekko sprawiając iż tarcza została na stałe ustawiona pod innym kątem do podłoża.

Następna część zajęć polegała na wielokrotnym powtarzaniu prostego zaklęcia. Najwyraźniej Nauczyciel chciał nauczyć jak największą ilość osób pierwszego czaru ze ścieżki zniszczenia.

Takeshi był niezmiernie zadowolony z efektu wywołanego przez Shou.
- Dziękuję. – powiedział uradowanym głosem do nauczyciela, gdy ten mu gratulował, a na jego twarzy zawitał uśmiech. Chłopak przez jakiś czasu przyglądał się występom pozostałych. Jego uwagę przyciągnął występ wysokiej, czarnowłosej koleżanki. Gdy ta, wraz z nauczycielem została odrzucona do tyłu, młokos skrzywił się nieco. Na pewno sam nigdy nie chciałby czegoś takiego doświadczyć. Kiedy nauczyciel podszedł do poszkodowanej, a z jego dłoni zaczęło bić zielone światło, młody Masuda domyślił się, że jest to typ Kidou leczącego. Następnie przyglądał się pokazowi piegowatego, krępego chłopaka. Wyglądał on raczej na dobrego w Hakudzie, aniżeli w Demonicznej Magii. Jednak pozory mylą. Wychodziło na to, że ten, który „dobił” tarczę jest tak samo dobry w Kidou jak Takeshi.

Masuda postanowił samemu jeszcze trochę potrenować najłatwiejszego z zaklęć destrukcyjnych. Chciał się go w pełni nauczyć. W tym celu stanął naprzeciwko tarczy. Zamknął oczy i zaczął się skupiać. Miał nadzieję, że teraz stopień trudności się obniży. Tym razem wyobraził sobie, że już dawno przekroczył wrota, musi je tylko zniszczyć. Wystawił więc palec wskazujący prawej ręki przed siebie(zarówno w wyobraźni jak i nie w wyobraźni), celując w środek tarczy(wrót). Jego reiatsu, uprzednio przepływając przez całe jego ciało, znowu zaczęło się kumulować na końcu owego palucha.
- Zaklęcie destrukcyjne numer jeden - Pchnięcie! – wyszeptał, ale tym razem nie zamykał oczu. Chciał zobaczyć efekt.

Postanowił powtarzać to zaklęcie do momentu, w którym będzie pewny, że w pełni je opanował.

Każde kolejne użycie zaklęcia przez Takeshiego zwieńczone było sukcesem. Co prawda jedne z czarów był silniejsze, inne słabsze. Niektóre zaś uderzały w tarczę mniej precyzyjnie, niemniej po kilkunastu powtórkach chłopak był już pewny iż mógł by zastosować shou w dowolnej chwili. Fakt ten był dla niego zdecydowanie pocieszający, oznaczał bowiem iż poszerzył swój asortyment przydatnych kidou... no i oczywiście był powodem do dumy. Inni uczniowie bowiem nie czuli się tak pewnie, co widać było po efektach ich ćwiczeń.

Czarnowłosa spróbowała powtórzyć jeszcze kilka razy, zaś niemalże co drugi czar kończył się kolejną niewielką eksplozją. Nauczyciel tym razem jednak był na to przygotowany. Za każdym razem zdołał bowiem ochronić dziewczynę przed upadkiem tworząc kidou ochronne pomiędzy nią a eksplodującym shou. Piegowaty zaś nie wyglądał na zainteresowanego. Użył czaru jeszcze 3 razy, później zaś usiadł pod ścianą i znowu zaczął wgapiać się w sufit nieobecnym spojrzeniem. Przesiedział w ten sposób aż do zakończenia zajęć, kiedy to jako ostatni opuścił salę.

Gdy cały trening zbliżał się do rychłego zakończenia nauczyciel zatrzymał wszystkich by powiedzieć kilka słów. Uczniowie rozstawieni w dość swobodnym szyku po całej sali zbliżyli się tylko na tyle na ile musieli, by usłyszeć obwieszczenie.
- Jak pewnie wiecie trening zaraz się kończy, muszę przyznać, że jestem z was całkiem dumny. - Zaczął z uśmiechem wykładowca rozglądając się po swoich podopiecznych. - Zanim was jeszcze wypuszczę pragnę poprosić byście w miarę możliwości trenowali to kidou po zajęciach. Oczywiście uważajcie, żeby niczego nie uszkodzić. Sala kidou jest zresztą długo otwarta. W razie jakichkolwiek pytań ja również będę do waszej dyspozycji i każdego kto ma chęć zapraszam na dodatkowe zajęcia. A teraz lećcie na wykłady bo inaczej Sensei będzie na mnie wściekły...

Takimi oto słowami zakończył się pierwszy trening kidou w życiu Takeshiego. Chłopakowi wydawało się iż według planu ma teraz dwadzieścia minut na spożycie śniadania w stołówce nim wykłady faktycznie się zaczną. Z tego co wiedział nikt nie zmuszał jednak do jedzenia, można to było zwyczajnie ominąć według chęci.

(-20PR za całokształt zajęć no i możesz sobie dopisać shou do listy znanych kidou)

Takeshi, uradowany tym, że na swojej pierwszej w życiu lekcji Kidou nauczył się jednego z zaklęć, postanowił ruszyć w kierunku stołówki. Nie był specjalnie głodny, chciał tylko się dowiedzieć, gdzie jest położone owe pomieszczenie. Uważnie wysłuchał końcowych słów nauczyciela i postanowił, że kiedyś będzie musiał wpaść na dodatkowe zajęcia z Demonicznej Magii. Po monologu wykładowcy chłopak przeleciał wzrokiem po pozostałych uczniach, a następnie szybkim krokiem ruszył w stronę wyjścia z Sali Treningowej Kidou. Jak wcześniej pomyślał, poszedł najpierw w stronę stołówki. Starał się znaleźć jakąś tabliczkę na ścianach, informującą o położeniu pomieszczenia, w którym można coś zjeść. Jeśli takowych nie było, młokos pytał kolegów i koleżanki z klasy o drogę.

W stołówce Takeshi nie stacjonował długo. Spojrzał tylko po twarzach wszystkich osób, szukając kogoś znajomego. Nawet jeśli takiego nie znalazł, ruszył w stronę pomieszczenia, w którym miały odbywać się jego następne zajęcia. Bynajmniej nie chciał się spóźnić, więc, gdy przypomniał sobie, gdzie teraz będzie miał lekcje, poszedł szybkim krokiem w tamtym kierunku.

Oczywiście na ścianach nie wisiały żadne informacje prowadzące do stołówki, jednakże kilka osób z grupy wiedziało dokładnie gdzie iść. Najwyraźniej zdołali się już nauczyć rozkładu najważniejszych sal, albo też ktoś inny zdołał im już wytłumaczyć jak poruszać się po sporym terenie akademii. Stołówka zaś okazała się być sporym pomieszczeniem wypełnionym stolikami przeznaczonymi na 8 osób każdy. W odpowiednim okienku wydawano jedzenie, w innym zaś przyjmowano brudne naczynia. Obecnie było tam pełno ludzi i wszyscy gadali ze sobą, śmiali się i rozważali najróżniejsze wydarzenia które miały miejsce na porannych zajęciach i nie tylko.

Oczywiście większość twarzy była dla Takeshiego kompletnie nieznana. Większość osób które rozpoznał należała do innych osób z jego klasy, jedynie ze dwie albo trzy zdawały się być znajome. Być może chłopak widział ich kiedyś w rukongai, jednakże nie byli oni nikim szczególnie ważnym w jego życiu.

Na stołówce nie zauważył tylko jednej osoby ze swojej grupy. Piegowaty chłopak musiał odłączyć się od grupy maszerującej w stronę stołówki... tyle że chłopak nie miał bladego pojęcia kiedy zniknął. Niemniej sprawa ta nie wydawała się być szczególnie ważna, w końcu Takeshhi nie śledził go cały czas.

Następnym przystankiem w pierwszym dniu miała być sala wykładowa. Chłopak słyszał już to i owo o nauczycielu który miał prowadzić zajęcia. Sam Takeshi spokojnie dotarł na miejsce jakieś dziesięć minut przed czasem. Wewnątrz było całkowicie pusto. Takeshi mógł więc zająć dowolne miejsce i cieszyć się samotnością, przynajmniej przez kolejne 10 minut. Później zaś uczniowie zaczęli niemalże wbiegać na salę by jak najszybciej zająć jakiekolwiek miejsce siedzące. Najwyraźniej nikt nie chciał uchodzić za spóźnionego na wykładach Sensei Zoriego.

Sam nauczyciel wszedł zaś do sali z opóźnieniem co najwyżej 40 sekund. Otworzył drzwi i ruszył w stronę swojego miejsca kulejąc na lewą nogę. Takeshi od razu zauważył iż mężczyzna w cale nie przypominał wykładowcy. Był nie tylko bardzo wysoki ale i silnie umięśniony. Jego lewą rękę zasłaniał nieco dziwaczny strój.

< http://www.czerwona-kilinga.yoyo.pl/galleria/bleachiowoi/zori.jpg >

Takeshi wszedł do sali powolnym krokiem. Przez pewien moment rozglądał się po niej, szukając jak najlepszego miejsca, w którym mógłby usiąść. Postanowił usiąść przy ławce w bocznym rzędzie(jeśli są 3 rzędy, to w prawym), stojącej najbliżej biurka nauczyciela.(pierwsza ławka w rzędzie) Przez kolejne dziesięć minut zadowalał się ciszą, spokojem i samotnością. Gdy reszta uczniów z jego klasy zaczęła pojawiać się na sali, młody Masuda z uwagą im się przyglądał, obserwując, kto usiądzie w ławce obok niego. Młodziak słyszał już o nauczycielu, który miał zamiar prowadzić zajęcia, tak też nie dziwił się, czemu jego znajomi z klasy tak szybko wypełniają salę. Kiedy do sali wszedł wykładowca, Takeshi zauważył, że jest on całkiem inny niżby sobie go wyobrażał. Kulał na lewą nogę, jego lewa ręka była zasłonięta płaszczem, bardzo wysoki, silnie umięśniony… Zdecydowanie mężczyzna, który przed chwilą wszedł do sali nie przypominał wykładowcy. Młodzieniec szybko wydedukował, że jego nauczyciel jest pewnie, a raczej był oficerem w którymś z oddziałów, a teraz z powodu urazów nie może ruszyć na front, więc przebywa w Akademii…

Gdy tylko nauczyciel doszedł do biurka odwrócił się przodem w stronę swoich nowych uczniów. Jego usta wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia. Po jego mimice można było się spodziewać iż nie patrzy w cale na grupę ludzi a raczej na wyjątkowo ohydnego czerwia wypełzającego z czegoś równie ohydnego, na przykład przez oczodół gnijącego krowiego truchła.
- Jestem Zori Tathonou i będę wykładał teorię. - Zaczął suchym głosem, który wydawał się niemalże drapać wnętrze mózgu. - Wiedza ta jest absolutnie niezbędna by stać się pełnoprawnym shinigami, dla tego też wymagam od was pełnej uwagi i ciężkiej pracy.

Niemalże w chwili gdy Zori skończył zdanie drzwi do sali otwarły się powoli. Do środka zajrzała czarnowłosa dziewczyna, ta sama która uprzednio znokautowała się na zajęciach z kidou. Dyszała cicho, najwyraźniej ze zmęczenia. Na dłoniach założone miała proste opatrunki, najwyraźniej ukrywające uszkodzenia wywołane kilkukrotnymi niekontrolowanymi eksplozjami energii. Dla Takeshiego bardzo szybko jasnym stało się iż była ona w pokoju lekarskim, zapewne za zaleceniem nauczyciela kidou. Wchodząc do sali dziewczyna skłoniła się nisko uśmiechając miło.
- Dzień dobry... przepraszam za spóźnienie byłam u... - więcej jednak dziewczyna nie zdołała powiedzieć. Zori wyciągnął bowiem prawą dłoń a z jej środka wystrzeliło zaklęcie ofensywne pierwszego poziomu. Czarnowłosa łupnęła plecami w uchylone drzwi zatrzaskując je z głośnym hukiem. Ugodzona zaklęciem opadła na ziemię zsuwając się powoli po lekko wgniecionych drzwiach. Skrzywiła się wyraźnie z bólu.

Takeshi był nieco zdziwiony gdy po chwili stwierdził iż Zori znalazł się tuż przed dziewczyną. Wykonał bowiem w jej stronę nie więcej niż dwa czy trzy kroki. Nauczyciel złapał spóźnialską za włosy i podniósł ją brutalnie do pozycji stojącej.
- Nie obchodzi mnie czemu się spóźniłaś. Masz być na czas... zrozumiano idiotko? - wysyczał swoich oschłym głosem wykładowca. - A teraz siadaj zanim twój brak dyscypliny znowu sprowadzi na ciebie kłopoty.

Następnie zaś Zori odwrócił się na pięcie i ruszył kulejąc w stronę swojego biurka. Nie spojrzał nawet na czarnowłosą, która z trudem utrzymując równowagę ruszyła w stronę pierwszego wolnego miejsca, co oznaczało niestety pierwszy rząd. Żaden z uczniów nie chciał bowiem siedzieć w pierwszym rzędzie obawiając się najwyraźniej tego iż siedząc zbyt blisko nauczyciela bardziej go zirytują. Czarnowłosa niemalże przewróciła się w chwili gdy opadła na krzesełko. Następnie zaś zaczęła wyjmować ze swojej torby papier oraz przyrządy do pisania. Takeshi zaś wiedział już czemu nikt nie chce denerwować Zoriego...

- Nie ma pan prawa wyrządzać krzywdy innym… - mruknął pod nosem Takeshi – zdając sobie sprawę z pańskiej siły może Sensei spowodować uszczerbek na zdrowiu któregoś z uczniów. Nigdy nie zwracał pan na to uwagi? – zakończył chłopak protest pytaniem. Dopiero teraz zrozumiał, co tak naprawdę zrobił. Wiedział, że jego charakter nie pozwoliłby mu zareagować inaczej w takiej sytuacji. On po prostu musi głośno wypowiedzieć swoje zdanie. Wiedział, że teraz mogą spotkać jego przykre konsekwencje, lecz, jeżeli już zaczął, to musi skończyć.
- Jak mniemam, dziewczyna właśnie wróciła od lekarza z powodu obrażeń odniesionych na poprzedniej lekcji, to jest lekcji Kidou. Nie zdążyła się nawet wytłumaczyć, a pan okalecza i tak kontuzjowane już ciało – przypieczętował swój wywód słowami, które pierwsze mu przyszły na myśl.

Młody Masuda spojrzał z politowaniem na swoją okaleczoną koleżankę, a następnie jego wzrok zaczął skupiać się na wykładowcy. Chłopak wystraszył się co nie miara. Nie chciał kończyć nauki już w pierwszych dniach. Wiedział, że ma, mówiąc gwarą młodzieżową – „przerąbane”. Głośno przełknął ślinę i czekał na rezultat swojego zachowania. Z każdą sekundą coraz bardziej się bał czując na sobie spojrzenia reszty uczniów przebywających obecnie w klasie.